2014-02-20 10:48:05
Επιμένουν κάθε χρόνο, και πολύ περισσότερο φέτος διαρκούσης της κρίσης, οι νέοι στο χωριό Απόστολοι Αμαρίου, και ανεβάζουν… ταχύτητες καθώς πλησιάζουμε στις αποκριάτικες γιορτές. Σύσσωμος, λοιπόν, ο πληθυσμός της μικρής κοινωνίας, σε πείσμα των δυσκολιών που βιώνει, έστω και για λίγες μέρες θα… σκίσει τα μνημόνια και θα ξεφαντώσει, έχοντας ως κανόνα ότι «η κάθε μέρα δεν θα έλθει πάλι».
Και γι'αυτό θα την γλεντήσει σαν να είναι η τελευταία Σε αυτό το μικρό οικισμό, που διατηρεί ακόμα αναλλοίωτα τα παραδοσιακά χαρακτηριστικά, οι νέοι-και αυτό είναι το ελπιδοφόρο-, θα βγάλουν και πάλι στον… αφρό των τοπικών εθίμων τις δράσεις διασκέδασης που παρέλαβαν από τις προηγούμενες γενιές, λειτουργίες ψυχαγωγίας-ξεφαντώματος, που φέρνουν στη θύμησή τους οι παλαιότεροι των δεκαετιών ’40, ’50 και ’60.
«Τότε», που όπως επισημαίνει ο Μάρκος Θεοδωράκης 83 χρονών, «δεν υπήρχαν πολλές σκοτούρες, γιατί δεν υπήρχαν και λεφτά και ο κόσμος περνούσε καλά».
Ήδη, η πλειοψηφία των νέων αλλά και των μεγαλύτερων, που θα συμμετάσχουν στις… τελετουργίες, έχει καταλήξει στο είδος της μεταμφίεσης και στους ρόλους που θα κρατήσουν στα αποκριάτικα παιχνίδια, όπως στον «Θόδωρο ή Θοδώροι», στον «Τζαγκάρη», στον «Σύντροφο», στους «Μπουμπούρους», στους «Ασπροπρόσωπους», στο «Ταλαματακάκι», στο «Σκαρσομανουνάκι» και σε δεκάδες άλλα…
ΜΟΛΙΣ ΑΡΧΙΖΑΝ ΟΙ ΑΠΟΚΡΙΕΣ…
Η ηλικία των αποκριάτικων δράσεων στους Αποστόλους παραμένει άγνωστη και η Δεσποινίτσα Σπανουδάκη που… μόλις πάτησε το κατώφλι των 80 χρόνων, αναπολεί κοπελίτσα, που «άρχιζαν τα παιχνίδια μόλις έμπαιναν οι απόκριες, με την κούνια που κουνιόμαστε όλοι και λέγαμε μαντινάδες».
Ποιος ή ποιοι επινόησαν τα παιχνίδια που παίζονται ως τα σήμερα και πότε, ούτε η ίδια θυμάται. Ξέρει μόνο ότι «τα βρήκαμε από τους παλιούς μας και τα κρατάμε και τα παραδώσαμε στα παιδιά μας».
Η συμμετοχή των κατοίκων «με το τέλος του πολέμου και μετά», ήταν μαζική σε κάθε είδους κοινωνική εκδήλωση. Βέβαια, μέσα στην ανέχεια και την δυστυχία που βίωνε το κάθε νοικοκυριό, γιορτές όπως αυτές της αποκριάς ήταν ένα… ευχάριστο διάλειμμα, και το σύνολο των ανθρώπων άφηνε, έστω και για λίγο, την στέρηση και τις μεταπολεμικές κακουχίες.
Όλοι, τότε, «ήταν ίσοι μεταξύ τους» και οι Απόστολοι είχαν μια πληθυσμιακή… άνοιξη, ήταν ίσως και τριακόσιοι αυτοί που τους κατοικούσαν και «το μικρότερο σπίτι είχε πέντε παιδιά και το μεγαλύτερο δέκα!»
ΤΟ ΑΠΟΚΡΙΑΡΙ
Οι γιορτές άρχιζαν με την έναρξη του Τριωδίου και έκλειναν «το πρωτοκύριακο της Σαρακοστής» και συνηθίζονταν, σύμφωνα με τις αναμνήσεις του κ. Θεοδωράκη, «την Τσικνοπέμπτη ο νοικοκύρης κάθε σπιτιού να σφάζει το μαρτί ή το αποκριάρι, όπως λέγονταν». Οι απόκριες, εκείνες τις εποχές, αναμένονταν κάθε χρόνο εναγωνίως από τους ανθρώπους, που έψαχναν την ευκαιρία για να αφήσουν έστω και για λίγο τα βάσανά τους στην άκρη…
«Οι χωριανοί ξέρανε από διασκέδαση και περνούσανε καλά», συνεχίζει ο κ. Θεοδωράκης . «Την Καθαρή Δευτέρα συμμετείχαμε όλοι και πηγαίναμε στη Γέννα που είναι κοντά, ή ερχότανε από τον Μέρωνα. Τα χρόνια μετά τον πόλεμο, δηλαδή στις δεκαετίες του ’40, του ’50 και του ’60 δεν υπήρχανε σκοτούρες, δεν υπήρχανε και λεφτά, μα ούτε και λογαριασμοί όπως σήμερα. Δεν πληρώναμε το νερό, το ρεύμα, το τηλέφωνο γιατί δεν είχαμε. Υπήρχε, όμως, η όρεξη και αυτό ήταν το σπουδαιότερο, ο κόσμος ήταν αγαπημένος και ο ένας βοηθούσε τον άλλο και ήτανε και ο Μπίντας που διασκέδαζε όλους τους χωριανούς…»
Και φέτος, όπως ορίζουν οι κανόνες της τοπικής παράδοσης μακριά από τα μικροαστικά και κερδοσκοπικά μοντέλα που καθιερώθηκαν από τα φανταχτερά καρναβάλια, οι νέοι στους Απόστολους θα επιμείνουν στη λειτουργία των τοπικών εθίμων, αρνούμενοι να υποταχθούν.
Θα δώσουν στις απόκριες χωρίς… μετάλλαξη, το χρώμα που τους κληροδότησαν οι προηγούμενες γενιές. Και αυτό έχει σημασία madeincreta.gr
Και γι'αυτό θα την γλεντήσει σαν να είναι η τελευταία Σε αυτό το μικρό οικισμό, που διατηρεί ακόμα αναλλοίωτα τα παραδοσιακά χαρακτηριστικά, οι νέοι-και αυτό είναι το ελπιδοφόρο-, θα βγάλουν και πάλι στον… αφρό των τοπικών εθίμων τις δράσεις διασκέδασης που παρέλαβαν από τις προηγούμενες γενιές, λειτουργίες ψυχαγωγίας-ξεφαντώματος, που φέρνουν στη θύμησή τους οι παλαιότεροι των δεκαετιών ’40, ’50 και ’60.
«Τότε», που όπως επισημαίνει ο Μάρκος Θεοδωράκης 83 χρονών, «δεν υπήρχαν πολλές σκοτούρες, γιατί δεν υπήρχαν και λεφτά και ο κόσμος περνούσε καλά».
Ήδη, η πλειοψηφία των νέων αλλά και των μεγαλύτερων, που θα συμμετάσχουν στις… τελετουργίες, έχει καταλήξει στο είδος της μεταμφίεσης και στους ρόλους που θα κρατήσουν στα αποκριάτικα παιχνίδια, όπως στον «Θόδωρο ή Θοδώροι», στον «Τζαγκάρη», στον «Σύντροφο», στους «Μπουμπούρους», στους «Ασπροπρόσωπους», στο «Ταλαματακάκι», στο «Σκαρσομανουνάκι» και σε δεκάδες άλλα…
ΜΟΛΙΣ ΑΡΧΙΖΑΝ ΟΙ ΑΠΟΚΡΙΕΣ…
Η ηλικία των αποκριάτικων δράσεων στους Αποστόλους παραμένει άγνωστη και η Δεσποινίτσα Σπανουδάκη που… μόλις πάτησε το κατώφλι των 80 χρόνων, αναπολεί κοπελίτσα, που «άρχιζαν τα παιχνίδια μόλις έμπαιναν οι απόκριες, με την κούνια που κουνιόμαστε όλοι και λέγαμε μαντινάδες».
Ποιος ή ποιοι επινόησαν τα παιχνίδια που παίζονται ως τα σήμερα και πότε, ούτε η ίδια θυμάται. Ξέρει μόνο ότι «τα βρήκαμε από τους παλιούς μας και τα κρατάμε και τα παραδώσαμε στα παιδιά μας».
Η συμμετοχή των κατοίκων «με το τέλος του πολέμου και μετά», ήταν μαζική σε κάθε είδους κοινωνική εκδήλωση. Βέβαια, μέσα στην ανέχεια και την δυστυχία που βίωνε το κάθε νοικοκυριό, γιορτές όπως αυτές της αποκριάς ήταν ένα… ευχάριστο διάλειμμα, και το σύνολο των ανθρώπων άφηνε, έστω και για λίγο, την στέρηση και τις μεταπολεμικές κακουχίες.
Όλοι, τότε, «ήταν ίσοι μεταξύ τους» και οι Απόστολοι είχαν μια πληθυσμιακή… άνοιξη, ήταν ίσως και τριακόσιοι αυτοί που τους κατοικούσαν και «το μικρότερο σπίτι είχε πέντε παιδιά και το μεγαλύτερο δέκα!»
ΤΟ ΑΠΟΚΡΙΑΡΙ
Οι γιορτές άρχιζαν με την έναρξη του Τριωδίου και έκλειναν «το πρωτοκύριακο της Σαρακοστής» και συνηθίζονταν, σύμφωνα με τις αναμνήσεις του κ. Θεοδωράκη, «την Τσικνοπέμπτη ο νοικοκύρης κάθε σπιτιού να σφάζει το μαρτί ή το αποκριάρι, όπως λέγονταν». Οι απόκριες, εκείνες τις εποχές, αναμένονταν κάθε χρόνο εναγωνίως από τους ανθρώπους, που έψαχναν την ευκαιρία για να αφήσουν έστω και για λίγο τα βάσανά τους στην άκρη…
«Οι χωριανοί ξέρανε από διασκέδαση και περνούσανε καλά», συνεχίζει ο κ. Θεοδωράκης . «Την Καθαρή Δευτέρα συμμετείχαμε όλοι και πηγαίναμε στη Γέννα που είναι κοντά, ή ερχότανε από τον Μέρωνα. Τα χρόνια μετά τον πόλεμο, δηλαδή στις δεκαετίες του ’40, του ’50 και του ’60 δεν υπήρχανε σκοτούρες, δεν υπήρχανε και λεφτά, μα ούτε και λογαριασμοί όπως σήμερα. Δεν πληρώναμε το νερό, το ρεύμα, το τηλέφωνο γιατί δεν είχαμε. Υπήρχε, όμως, η όρεξη και αυτό ήταν το σπουδαιότερο, ο κόσμος ήταν αγαπημένος και ο ένας βοηθούσε τον άλλο και ήτανε και ο Μπίντας που διασκέδαζε όλους τους χωριανούς…»
Και φέτος, όπως ορίζουν οι κανόνες της τοπικής παράδοσης μακριά από τα μικροαστικά και κερδοσκοπικά μοντέλα που καθιερώθηκαν από τα φανταχτερά καρναβάλια, οι νέοι στους Απόστολους θα επιμείνουν στη λειτουργία των τοπικών εθίμων, αρνούμενοι να υποταχθούν.
Θα δώσουν στις απόκριες χωρίς… μετάλλαξη, το χρώμα που τους κληροδότησαν οι προηγούμενες γενιές. Και αυτό έχει σημασία madeincreta.gr
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Στους 28 οι νεκροί στο Κίεβο
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
ΣΥΝΕΧΙΖΕΙ ΝΑ... ΕΛΠΙΖΕΙ ΓΙΑ ΣΟ Η ΓΟΥΝΑΪΤΕΝΤ
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
