2014-02-20 21:56:06
Κάποιοι κατά καιρούς χαρακτήρισαν το δέντρο της Ελ. Βενιζέλου που κόπηκε με απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου ως μπλούκο, καθώς βρισκόταν σχεδόν ή κατά το ήμισυ πάνω στο οδόστρωμα. Όμως, η παρουσία του «φώναζε» και θύμιζε.
Τώρα πια δεν υπάρχει τίποτα, παρά τα απομεινάρια του κορμού του.
Σαν να είχαν τακτοποιηθεί όλα τα άλλα και η μόνη εκκρεμότητα του Δήμου να ήταν αυτή. Θα νόμιζε κανείς ότι όλα τα ψηλά και επικίνδυνα δέντρα έχουν κλαδευτεί, έχουν ευπρεπιστεί, όλα τα γέρικα έχουν ελεγχθεί, όλες οι δενδροστοιχίες έχουν κουρευτεί και έμενε η αιωνόβια πιπεριά, που εκτός από τη μοναδικότητα του είδους της, έφερε μέρος της ιστορία μας. Τόσα και τόσα δέντρα στέκουν επικίνδυνα πάνω από τα κεφάλια μας, τόσα και τόσα άλλα βρίσκονται στο μέσον των πεζοδρομίων σε ταχείας κυκλοφορίας δρόμους, καταλαμβάνοντας με την περιφέρεια του κορμού τους το μεγαλύτερο μέρος τους, αφήνοντας μόνο λίγα εκατοστά στους πεζούς να προχωρήσουν, τόσα και τόσα υφίστανται, που μειώνουν την ορατότητα οδηγών και πεζών.
Μάλλον ήρθε η ώρα και για τον πλάτανο στη Βουρνάζων, έξω από τα ΕΛΤΑ, όπως και τον άλλο στη βρυσάρα, λίγα μέτρα πιο πάνω. Ποιος ο λόγος αντίδρασης; Έτσι απλά δεν αποψιλώθηκαν οι δενδροστοιχίες στο δρόμο Μυτιλήνη-Μόρια στις αποθήκες της Αγροτικής; Τα πάντα γίνονται εύκολα και απλά, αρκεί να υπάρχει θέληση.
Η Ελ. Βενιζέλου στη Μυτιλήνη έχασε ένα κομμάτι της ιστορίας της. Και όχι μόνο η οδός αυτή που στιγματίστηκε την περίοδο του γερμανικού πολέμου με τα όσα διαδραματίστηκαν στο αρχοντικό Αμπατζιδέλλη, που είχε επιταχθεί από τους Γερμανούς και ήταν γνωστό ως Γκεστάπο, αλλά και η πόλη. Το ιστορικό δέντρο που βρισκόταν μέχρι χθες σχεδόν απέναντι απ το στενό δρόμο που οδηγεί στην «Γκεστάπο», η πυκνόφυλλη πιπεριά, έχει περάσει πλέον στην ιστορία.
Πρωί Τρίτης, με την απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου στο χέρι, παρουσία του γεωπόνου του Δήμου, πενταμηνίτες εκτελούσαν την εντολή καρατόμησης του μοναδικού και ιστορικού αυτού δέντρου, που αποτελούσε σήμα κατατεθέν.
Η παρουσία του στο «Φόρο», θύμιζε στους λιγοστούς εναπομείναντες τα ιστορικά γεγονότα του 42 - 44, με τις εφόδους του Ιερού Λόχου, με τις επιχειρήσεις των αντιστασιακών του ΕΑΜ. Και θ αποτελούσε σημείο αναφοράς και μνήμης στις νέες γενιές, που θα μάθαιναν από τους προγόνους τους τα κατορθώματα και τις ηρωικές πράξεις των ανθρώπων που συνέβαλαν και αγωνίστηκαν για την απελευθέρωση του νησιού μας.
Ο Διοικητής του «Λόχου Επιλέκτων Αθανάτων» Συνταγματάρχης Πεζικού Χριστόδουλος Τσιγάντες που τον μετονόμασε σε «Ιερό Λόχον», ύστερα από συνεργασία με το Διοικητή του Βρετανικού Συντάγματος S.A.S. Αντισυνταγματάρχη Ντέιβιντ Στέρλινγκ και με την έγκριση του Ελληνικού Γενικού Στρατηγείου Μέσης Ανατολής, άρχισε να εκπαιδεύεται για την εκτέλεση καταδρομικών επιχειρήσεων στα μετόπισθεν των δυνάμεων αντιπάλου, των Γερμανοϊταλικών δυνάμεων. Από τότε και μέχρι το καλοκαίρι του 45, ο Ιερός Λόχος έδρασε στη Β. Αφρική και στα νησιά του Αιγαίου Πελάγους.
Στις 7 Φεβρουαρίου 44, ένα τμήμα (Ιο) του Ιερού Λόχου αναχώρησε για καταδρομικές επιχειρήσεις στο Βόρειο Αιγαίο Πέλαγος (Σάμο, Ψαρά, Μυτιλήνη, Χίο κλπ), όπου και έφτασε μετά ένα μήνα.
Στις 17 Μαΐου ΄44, πραγματοποίησαν καταδρομή αντιπερισπασμού στη Μυτιλήνη από τμήμα 30 αξιωματικών και οπλιτών. Δυστυχώς, το διαρκές γαύγισμα του σκύλου του Στρατηγού, ένας ατυχής πυροβολισμός, ακύρωσε την προσπάθεια των αξιωματικών, μεταξύ αυτών του Γ. Πρίμου, Μίμη Γαληνού και Χρύσανθου Θερμιώτη, που είχαν σχεδιάσει την απελευθέρωση των φυλακισμένων από τα υπόγεια της Γκεστάπο, με αποτέλεσμα να επιστρέψουν άπραγοι στο Κάιρο και να επιχειρήσουν εκ νέου λίγο αργότερα. Ο φόβος των Γερμανών από την παρουσία των κομάντος, οδήγησε και στην απαγόρευση της κυκλοφορίας και στην τοποθέτηση συρματοπλέγματος στο «Φόρο». Η ιστορική πιπεριά αποτέλεσε το «κρησφύγετο» των ιερολοχιτών, αλλά και των ΕΑΜΙΤΩΝ, που επιχειρούσαν από καιρού εις καιρόν.
ΔΕΝ ΕΠΡΕΠΕ
Από χθες όλα πέρασαν στη λήθη. Η αχνή μνήμη των γεγονότων, είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα ξεθωριάσει εντελώς. Με πόνο ψυχής, αντίκρισαν το θέαμα οι περίοικοι που είχαν συνδέσει τη ζωή τους με την παρουσία του υπεραιωνόβιου δέντρου. Τα λόγια δεν έβγαιναν από το στόμα τους, καθώς η θλίψη και η απογοήτευση τα βάρυναν και τα έπνιξαν. Τίποτα πια δεν θα θυμίζει το κομμάτι αυτό της ιστορίας, παρά μόνο οι χειρόγραφες σημειώσεις που φυλάσσονται στα σπίτια των ανθρώπων εκείνων που συμμετείχαν στις ηρωικές και ιστορικές στιγμές, που συνέβαλαν στην απελευθέρωση.
Είναι ιδιαίτερα συγκινητικό το γεγονός ότι με πόνο ψυχής, οι νεαροί πενταμηνίτες τεμάχιζαν το δέντρο, που έναν αιώνα σχεδόν έστεκε στο δρόμο για να θυμίζει. Επί ώρες κομμάτιαζαν τον κορμό του, σιγοψιθυρίζοντας ότι δεν έπρεπε.
ΔΙΑΦΥΛΑΣΣΟΥΜΕ ΔΕΝ ΚΑΤΑΣΤΡΕΦΟΥΜΕ
Έντονη ήταν και η αντίδραση του τ. αντιδημάρχου Περιβάλλοντος Μ. Βενέτα: «Όλα τα προηγούμενα χρόνια, όλες οι Δημοτικές Αρχές διαφύλαξαν τα δέντρα που είναι άρρηκτα συνδεδεμένα με την ιστορία του τόπου, φροντίζοντάς τα και τοποθετώντας την κατάλληλη οδική σήμανση. Εξάλλου, στη συγκεκριμένη περίπτωση, ποτέ στο σημείο αυτό δεν έχει προκληθεί ατύχημα.
Εκτός από τη μοναδικότητα του δέντρου, καθώς στην πόλη μας υπάρχει μόνο ένα ακόμα στη Βουρνάζων, έσβησαν και μία σελίδα της ιστορίας μας. Δεν μένει παρά με την εκπνοή της θητείας της, η Δημοτική Αρχή να καταστρέψει ό,τι έχει μείνει όρθιο».
Κάποιοι κατά καιρούς χαρακτήρισαν το δέντρο της Ελ. Βενιζέλου που κόπηκε με απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου ως μπλούκο, καθώς βρισκόταν σχεδόν ή κατά το ήμισυ πάνω στο οδόστρωμα. Όμως, η παρουσία του «φώναζε» και θύμιζε.
Τώρα πια δεν υπάρχει τίποτα, παρά τα απομεινάρια του κορμού του.
Σαν να είχαν τακτοποιηθεί όλα τα άλλα και η μόνη εκκρεμότητα του Δήμου να ήταν αυτή. Θα νόμιζε κανείς ότι όλα τα ψηλά και επικίνδυνα δέντρα έχουν κλαδευτεί, έχουν ευπρεπιστεί, όλα τα γέρικα έχουν ελεγχθεί, όλες οι δενδροστοιχίες έχουν κουρευτεί και έμενε η αιωνόβια πιπεριά, που εκτός από τη μοναδικότητα του είδους της, έφερε μέρος της ιστορία μας. Τόσα και τόσα δέντρα στέκουν επικίνδυνα πάνω από τα κεφάλια μας, τόσα και τόσα άλλα βρίσκονται στο μέσον των πεζοδρομίων σε ταχείας κυκλοφορίας δρόμους, καταλαμβάνοντας με την περιφέρεια του κορμού τους το μεγαλύτερο μέρος τους, αφήνοντας μόνο λίγα εκατοστά στους πεζούς να προχωρήσουν, τόσα και τόσα υφίστανται, που μειώνουν την ορατότητα οδηγών και πεζών.
Μάλλον ήρθε η ώρα και για τον πλάτανο στη Βουρνάζων, έξω από τα ΕΛΤΑ, όπως και τον άλλο στη βρυσάρα, λίγα μέτρα πιο πάνω. Ποιος ο λόγος αντίδρασης; Έτσι απλά δεν αποψιλώθηκαν οι δενδροστοιχίες στο δρόμο Μυτιλήνη-Μόρια στις αποθήκες της Αγροτικής; Τα πάντα γίνονται εύκολα και απλά, αρκεί να υπάρχει θέληση.
εφημερίδα ΔΗΜΟΚΡΑΤΗΣ
lesvosnews.net
Τώρα πια δεν υπάρχει τίποτα, παρά τα απομεινάρια του κορμού του.
Σαν να είχαν τακτοποιηθεί όλα τα άλλα και η μόνη εκκρεμότητα του Δήμου να ήταν αυτή. Θα νόμιζε κανείς ότι όλα τα ψηλά και επικίνδυνα δέντρα έχουν κλαδευτεί, έχουν ευπρεπιστεί, όλα τα γέρικα έχουν ελεγχθεί, όλες οι δενδροστοιχίες έχουν κουρευτεί και έμενε η αιωνόβια πιπεριά, που εκτός από τη μοναδικότητα του είδους της, έφερε μέρος της ιστορία μας. Τόσα και τόσα δέντρα στέκουν επικίνδυνα πάνω από τα κεφάλια μας, τόσα και τόσα άλλα βρίσκονται στο μέσον των πεζοδρομίων σε ταχείας κυκλοφορίας δρόμους, καταλαμβάνοντας με την περιφέρεια του κορμού τους το μεγαλύτερο μέρος τους, αφήνοντας μόνο λίγα εκατοστά στους πεζούς να προχωρήσουν, τόσα και τόσα υφίστανται, που μειώνουν την ορατότητα οδηγών και πεζών.
Μάλλον ήρθε η ώρα και για τον πλάτανο στη Βουρνάζων, έξω από τα ΕΛΤΑ, όπως και τον άλλο στη βρυσάρα, λίγα μέτρα πιο πάνω. Ποιος ο λόγος αντίδρασης; Έτσι απλά δεν αποψιλώθηκαν οι δενδροστοιχίες στο δρόμο Μυτιλήνη-Μόρια στις αποθήκες της Αγροτικής; Τα πάντα γίνονται εύκολα και απλά, αρκεί να υπάρχει θέληση.
Η Ελ. Βενιζέλου στη Μυτιλήνη έχασε ένα κομμάτι της ιστορίας της. Και όχι μόνο η οδός αυτή που στιγματίστηκε την περίοδο του γερμανικού πολέμου με τα όσα διαδραματίστηκαν στο αρχοντικό Αμπατζιδέλλη, που είχε επιταχθεί από τους Γερμανούς και ήταν γνωστό ως Γκεστάπο, αλλά και η πόλη. Το ιστορικό δέντρο που βρισκόταν μέχρι χθες σχεδόν απέναντι απ το στενό δρόμο που οδηγεί στην «Γκεστάπο», η πυκνόφυλλη πιπεριά, έχει περάσει πλέον στην ιστορία.
Πρωί Τρίτης, με την απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου στο χέρι, παρουσία του γεωπόνου του Δήμου, πενταμηνίτες εκτελούσαν την εντολή καρατόμησης του μοναδικού και ιστορικού αυτού δέντρου, που αποτελούσε σήμα κατατεθέν.
Η παρουσία του στο «Φόρο», θύμιζε στους λιγοστούς εναπομείναντες τα ιστορικά γεγονότα του 42 - 44, με τις εφόδους του Ιερού Λόχου, με τις επιχειρήσεις των αντιστασιακών του ΕΑΜ. Και θ αποτελούσε σημείο αναφοράς και μνήμης στις νέες γενιές, που θα μάθαιναν από τους προγόνους τους τα κατορθώματα και τις ηρωικές πράξεις των ανθρώπων που συνέβαλαν και αγωνίστηκαν για την απελευθέρωση του νησιού μας.
Ο Διοικητής του «Λόχου Επιλέκτων Αθανάτων» Συνταγματάρχης Πεζικού Χριστόδουλος Τσιγάντες που τον μετονόμασε σε «Ιερό Λόχον», ύστερα από συνεργασία με το Διοικητή του Βρετανικού Συντάγματος S.A.S. Αντισυνταγματάρχη Ντέιβιντ Στέρλινγκ και με την έγκριση του Ελληνικού Γενικού Στρατηγείου Μέσης Ανατολής, άρχισε να εκπαιδεύεται για την εκτέλεση καταδρομικών επιχειρήσεων στα μετόπισθεν των δυνάμεων αντιπάλου, των Γερμανοϊταλικών δυνάμεων. Από τότε και μέχρι το καλοκαίρι του 45, ο Ιερός Λόχος έδρασε στη Β. Αφρική και στα νησιά του Αιγαίου Πελάγους.
Στις 7 Φεβρουαρίου 44, ένα τμήμα (Ιο) του Ιερού Λόχου αναχώρησε για καταδρομικές επιχειρήσεις στο Βόρειο Αιγαίο Πέλαγος (Σάμο, Ψαρά, Μυτιλήνη, Χίο κλπ), όπου και έφτασε μετά ένα μήνα.
Στις 17 Μαΐου ΄44, πραγματοποίησαν καταδρομή αντιπερισπασμού στη Μυτιλήνη από τμήμα 30 αξιωματικών και οπλιτών. Δυστυχώς, το διαρκές γαύγισμα του σκύλου του Στρατηγού, ένας ατυχής πυροβολισμός, ακύρωσε την προσπάθεια των αξιωματικών, μεταξύ αυτών του Γ. Πρίμου, Μίμη Γαληνού και Χρύσανθου Θερμιώτη, που είχαν σχεδιάσει την απελευθέρωση των φυλακισμένων από τα υπόγεια της Γκεστάπο, με αποτέλεσμα να επιστρέψουν άπραγοι στο Κάιρο και να επιχειρήσουν εκ νέου λίγο αργότερα. Ο φόβος των Γερμανών από την παρουσία των κομάντος, οδήγησε και στην απαγόρευση της κυκλοφορίας και στην τοποθέτηση συρματοπλέγματος στο «Φόρο». Η ιστορική πιπεριά αποτέλεσε το «κρησφύγετο» των ιερολοχιτών, αλλά και των ΕΑΜΙΤΩΝ, που επιχειρούσαν από καιρού εις καιρόν.
ΔΕΝ ΕΠΡΕΠΕ
Από χθες όλα πέρασαν στη λήθη. Η αχνή μνήμη των γεγονότων, είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα ξεθωριάσει εντελώς. Με πόνο ψυχής, αντίκρισαν το θέαμα οι περίοικοι που είχαν συνδέσει τη ζωή τους με την παρουσία του υπεραιωνόβιου δέντρου. Τα λόγια δεν έβγαιναν από το στόμα τους, καθώς η θλίψη και η απογοήτευση τα βάρυναν και τα έπνιξαν. Τίποτα πια δεν θα θυμίζει το κομμάτι αυτό της ιστορίας, παρά μόνο οι χειρόγραφες σημειώσεις που φυλάσσονται στα σπίτια των ανθρώπων εκείνων που συμμετείχαν στις ηρωικές και ιστορικές στιγμές, που συνέβαλαν στην απελευθέρωση.
Είναι ιδιαίτερα συγκινητικό το γεγονός ότι με πόνο ψυχής, οι νεαροί πενταμηνίτες τεμάχιζαν το δέντρο, που έναν αιώνα σχεδόν έστεκε στο δρόμο για να θυμίζει. Επί ώρες κομμάτιαζαν τον κορμό του, σιγοψιθυρίζοντας ότι δεν έπρεπε.
ΔΙΑΦΥΛΑΣΣΟΥΜΕ ΔΕΝ ΚΑΤΑΣΤΡΕΦΟΥΜΕ
Έντονη ήταν και η αντίδραση του τ. αντιδημάρχου Περιβάλλοντος Μ. Βενέτα: «Όλα τα προηγούμενα χρόνια, όλες οι Δημοτικές Αρχές διαφύλαξαν τα δέντρα που είναι άρρηκτα συνδεδεμένα με την ιστορία του τόπου, φροντίζοντάς τα και τοποθετώντας την κατάλληλη οδική σήμανση. Εξάλλου, στη συγκεκριμένη περίπτωση, ποτέ στο σημείο αυτό δεν έχει προκληθεί ατύχημα.
Εκτός από τη μοναδικότητα του δέντρου, καθώς στην πόλη μας υπάρχει μόνο ένα ακόμα στη Βουρνάζων, έσβησαν και μία σελίδα της ιστορίας μας. Δεν μένει παρά με την εκπνοή της θητείας της, η Δημοτική Αρχή να καταστρέψει ό,τι έχει μείνει όρθιο».
Κάποιοι κατά καιρούς χαρακτήρισαν το δέντρο της Ελ. Βενιζέλου που κόπηκε με απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου ως μπλούκο, καθώς βρισκόταν σχεδόν ή κατά το ήμισυ πάνω στο οδόστρωμα. Όμως, η παρουσία του «φώναζε» και θύμιζε.
Τώρα πια δεν υπάρχει τίποτα, παρά τα απομεινάρια του κορμού του.
Σαν να είχαν τακτοποιηθεί όλα τα άλλα και η μόνη εκκρεμότητα του Δήμου να ήταν αυτή. Θα νόμιζε κανείς ότι όλα τα ψηλά και επικίνδυνα δέντρα έχουν κλαδευτεί, έχουν ευπρεπιστεί, όλα τα γέρικα έχουν ελεγχθεί, όλες οι δενδροστοιχίες έχουν κουρευτεί και έμενε η αιωνόβια πιπεριά, που εκτός από τη μοναδικότητα του είδους της, έφερε μέρος της ιστορία μας. Τόσα και τόσα δέντρα στέκουν επικίνδυνα πάνω από τα κεφάλια μας, τόσα και τόσα άλλα βρίσκονται στο μέσον των πεζοδρομίων σε ταχείας κυκλοφορίας δρόμους, καταλαμβάνοντας με την περιφέρεια του κορμού τους το μεγαλύτερο μέρος τους, αφήνοντας μόνο λίγα εκατοστά στους πεζούς να προχωρήσουν, τόσα και τόσα υφίστανται, που μειώνουν την ορατότητα οδηγών και πεζών.
Μάλλον ήρθε η ώρα και για τον πλάτανο στη Βουρνάζων, έξω από τα ΕΛΤΑ, όπως και τον άλλο στη βρυσάρα, λίγα μέτρα πιο πάνω. Ποιος ο λόγος αντίδρασης; Έτσι απλά δεν αποψιλώθηκαν οι δενδροστοιχίες στο δρόμο Μυτιλήνη-Μόρια στις αποθήκες της Αγροτικής; Τα πάντα γίνονται εύκολα και απλά, αρκεί να υπάρχει θέληση.
εφημερίδα ΔΗΜΟΚΡΑΤΗΣ
lesvosnews.net
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Σε συνεχή υπερφόρτιση τα Νοσοκομεία
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
