2014-02-22 13:16:05
του Λευτέρη Ελευθερίου
Η αλήθεια είναι ότι η έκπληξη για τη γιγάντωση του θέματος με την μπλούζα του Θανάση Αντεντοκούνμπο δεν ήταν μεγάλη. Η απογοήτευση, ωστόσο, ήταν αναπόφευκτη. Το να ασχοληθείς με το συγκεκριμένο ζήτημα και αν ήταν προσβλητικό αυτό που γραφόταν στην μπλούζα είναι ζήτημα εμβρυακής νοημοσύνης. Λίγη λογική να χρησιμοποιήσεις και θα διαπιστώσεις ότι δεν είναι χρήσιμο να το κάνεις.
Δεν υπάρχει τίποτα που να ενθαρρύνεται στην Ελλάδα όσο ο λαϊκισμός. Η ενθάρρυνση δεν είναι, μόνο, θέμα διαφήμισης αλλά και δυσφήμισης. Κυρίως δυσφήμισης. Ο Σαρλ Μποντλαίρ είχε πει ότι «είμαι ανίκανος να καταλάβω πώς ένας έντιμος άνθρωπος μπορεί να πάρει μία εφημερίδα στα χέρια του χωρίς να νιώσει ένα ρίγος αγανάκτησης», και μπορεί να πέθανε στα 1867, αλλά αυτή η φράση είναι προφανώς διαχρονική. Τα μίντια στηρίζονται και στην οργή του αναγνώστη, παρ’ όλα αυτά πρέπει να υπάρχει ένα λογικό όριο
. Είναι άλλο να διαστρεβλώνεις την αλήθεια σε ουσιαστικά ζητήματα, όπως είναι το ζήτημα της αποζημίωσης για τις καταστροφές σε ένα νησί από σεισμό και άλλο να ασχολείσαι με το γεγονός ότι κάποιος που δεν έχει ιδέα από το πώς λειτουργούν τα αμερικανικά ΜΜΕ προσβλήθηκε από κάτι που γραφόταν σε μία μπλούζα ενός μαύρου Έλληνα και αποφάσισε να γράψει ένα κείμενο στο οποίο αναφέρει ότι έβαλε τις λέξεις μαζί σε μεταφραστήρι στο διαδίκτυο και του έβγαλε το συγκεκριμένο αποτέλεσμα. Είναι τουλάχιστον αστείο. Ή, μάλλον, θα ήταν αστείο εφόσον το θέμα δεν έπαιρνε τη διάσταση που πήρε.
Μία γνώμη είναι τόσο σοβαρή όσο και οι διαστάσεις που παίρνει. Αν με την απάντησή σου- όσο πιο θυμωμένη είναι τόσο καλύτερα- κάνεις τη γνώμη να μοιάζει με κάτι που πρέπει να ασχοληθείς στα σοβαρά, τότε προφανώς θα είναι ένα σοβαρό ζήτημα. Και η δημοσιογραφία, όμως, έχει τα όριά της. Έφθασαν δημοσιογράφοι να καλούν στο τηλέφωνο τον Γιάννη Αντεντοκούνμπο για να τους πει το αυτονόητο: ότι θα έπρεπε να ντρέπονται όσοι σκέφτηκαν ότι η μπλούζα που φορούσε ο αδελφός του γράφει κάτι αφοριστικό για την Ελλάδα. Αλλά ο Γιάννης είναι 18 χρονών και στο ΝΒΑ ασχολούνται μαζί του. Θα κάνει καριέρα εκεί για τα επόμενα 15 χρόνια, αν όλα πάνε καλά και θα γίνει ένα από τα σεβάσμια μέλη του πρωταθλήματος. Μπορεί να γίνει σούπερ σταρ, μπορεί και όχι, δεν ξέρει κάποιος. Μπορεί να παίξει με την εθνική ομάδα σε μεγάλες διοργανώσεις, μπορεί και να το αφήσει, ειδικά σε περιπτώσεις που θα έχει παίξει 90 ματς τη σεζόν (και μακάρι να παίξει). Στα 18 σου απαντάς σοβαρά σε τέτοιο ζήτημα, διότι είσαι ακόμα έφηβος, έχεις ενέργεια να σπαταλήσεις και στενοχωριέσαι που ένα αθώο ζήτημα- το οποίο στην τελική σε αφορά, διότι με την μπλούζα που φοράει ο αδελφός σου σε τιμάει- παίρνει τέτοιες προεκτάσεις. Αλλά στα 25 σου δεν το κάνεις καν διότι έχεις σοβαρότερα πράγματα να κάνεις, όπως το να φας το μεσημέρι. Αφήνεις να κραυγάζουν, μπαίνεις στο ίντερνετ μόνο για να γελάσεις με τη βλακεία- η οποία εξαπλώνεται σαν τις ψείρες στο δημοτικό, κλείνεις το laptop, το i-pad ή το κινητό και πας για προπόνηση.
Το θέμα με τον Αντεντονκούμπο- τον οποίο θαυμάζουμε, αλλά και περιμένουμε στη γωνία επειδή είναι μαύρος: πρέπει να μας συμπεριφέρεται σαν 35χρονη κυρία από την Οξφόρδη στα 1920 για να τα έχουμε καλά μεταξύ μας· αν τολμήσει και κάνει του κεφαλιού του, όμως, θα θυμηθούμε κατευθείαν ότι είναι μαύρος, ότι οι Έλληνες δεν είναι μαύροι κι άλλες τέτοιες εμετικές αηδίες- δεν είναι εκείνος που έγραψε το πρώτο κείμενο (και που, επαναλαμβάνεται, αλλά είναι ένα μνημείο ανοησίας: χρησιμοποίησε μεταφραστήρι από το ίντερνετ!), αλλά αυτοί που απάντησαν.
Το πρόβλημα είναι πάντα αυτό: δίνουμε σημασία σε τέτοια πράγματα, που η απλή λογική υπαγορεύει ότι δεν είναι χρήσιμο να ασχολείσαι μαζί τους, γιατί χάνεις την ώρα σου. Γιατί δίνουμε αξία σε ένα καρικατουρικό λογύδριο χωρίς υπόσταση, σημασία και ποιότητα; Το κάνουμε και μετά ένα θέμα που όταν το βρεις μπροστά σου το πρωί σου φτιάχνει τη μέρα, διότι σε κάνει να ξεσπάς σε τρανταχτά γέλια και όχι σε περισυλλογή, γίνεται χιονοστιβάδα και καταγράφεται. Η δράση φέρνει αντίδραση και η αντίδραση φέρνει αντιδράσεις στη νιοστή. Το θέμα αποκτά δύναμη.
Έχουμε ευθύνη, ως αναγνώστες, ως πολίτες και ως δημοσιογράφοι- δεν έπρεπε καν να υπάρχει επεξήγηση ως απάντηση- ότι το ζήτημα με τον Αντεντοκούνμπο πήρε τις διαστάσεις που πήρε. Αυτό είναι μόνο το ειδικό πλαίσιο: το γενικό είναι ότι από τη στιγμή που ασχολήθηκε πολύς κόσμος με αυτό- στάτους παρά στάτους παρά στάτους στο Facebookκαι συναπτά τουίτς στο Twitter, θα ασχοληθεί με οποιονδήποτε αέρα κοπανιστό προσφέρει κάποιος που ψάχνει για κλικ στο κείμενό του και σε μία παντελώς άγνωστη ιστοσελίδα, μία από τις 620.904 που υπάρχουν στην Ελλάδα.
Ο Τζον Νας άφησε τα πλάσματα των φαντασιώσεών του να ζουν μέσα του χωρίς να τον ενοχλούν, μόνο και μόνο αδιαφορώντας για αυτά. Δεν είσαι πολιτικό ον όταν ασχολείσαι με το τι έγραφε η μπλούζα του Θανάση Αντεντοκούνμπο: είσαι απλώς ένα παιδί που ψάχνει στα σκουπίδια και νομίζει ότι τρώει στο εστιατόριο. Τόσα χρόνια, αυτό είναι το ζήτημα: η ψευδαίσθηση ότι είσαι στα σαλόνια, ενώ στην πραγματικότητα αλωνίζεις. Αν ήξερες πού βρισκόσουν, θα ήσουν πραγματικά επικίνδυνος. Αλλά δεν βολεύει να το ξέρεις. Διότι ο κίνδυνος έχει ρίσκο, το ρίσκο έχει ροή και η ροή είναι συνώνυμο των διαδοχικών αλλαγών. Μπορεί να βγει αβίαστα το συμπέρασμα, λοιπόν, ότι η λογική των κατοίκων αυτής της χώρας (των ίδιων κατοίκων που θα απαντήσουν σε πομφολύγες) μας κάνει να ζούμε σε ένα έθνος στο οποίο έχει διακοπεί η ροή. Μία καταστρατήγηση του πιο απλού αξιώματος της φυσικής. Ένα υγρό που κινείται μόνο μέσα στον σωλήνα ενός τελικού σ. Ενός ς.
ingalatsi.gr
Η αλήθεια είναι ότι η έκπληξη για τη γιγάντωση του θέματος με την μπλούζα του Θανάση Αντεντοκούνμπο δεν ήταν μεγάλη. Η απογοήτευση, ωστόσο, ήταν αναπόφευκτη. Το να ασχοληθείς με το συγκεκριμένο ζήτημα και αν ήταν προσβλητικό αυτό που γραφόταν στην μπλούζα είναι ζήτημα εμβρυακής νοημοσύνης. Λίγη λογική να χρησιμοποιήσεις και θα διαπιστώσεις ότι δεν είναι χρήσιμο να το κάνεις.
Δεν υπάρχει τίποτα που να ενθαρρύνεται στην Ελλάδα όσο ο λαϊκισμός. Η ενθάρρυνση δεν είναι, μόνο, θέμα διαφήμισης αλλά και δυσφήμισης. Κυρίως δυσφήμισης. Ο Σαρλ Μποντλαίρ είχε πει ότι «είμαι ανίκανος να καταλάβω πώς ένας έντιμος άνθρωπος μπορεί να πάρει μία εφημερίδα στα χέρια του χωρίς να νιώσει ένα ρίγος αγανάκτησης», και μπορεί να πέθανε στα 1867, αλλά αυτή η φράση είναι προφανώς διαχρονική. Τα μίντια στηρίζονται και στην οργή του αναγνώστη, παρ’ όλα αυτά πρέπει να υπάρχει ένα λογικό όριο
Μία γνώμη είναι τόσο σοβαρή όσο και οι διαστάσεις που παίρνει. Αν με την απάντησή σου- όσο πιο θυμωμένη είναι τόσο καλύτερα- κάνεις τη γνώμη να μοιάζει με κάτι που πρέπει να ασχοληθείς στα σοβαρά, τότε προφανώς θα είναι ένα σοβαρό ζήτημα. Και η δημοσιογραφία, όμως, έχει τα όριά της. Έφθασαν δημοσιογράφοι να καλούν στο τηλέφωνο τον Γιάννη Αντεντοκούνμπο για να τους πει το αυτονόητο: ότι θα έπρεπε να ντρέπονται όσοι σκέφτηκαν ότι η μπλούζα που φορούσε ο αδελφός του γράφει κάτι αφοριστικό για την Ελλάδα. Αλλά ο Γιάννης είναι 18 χρονών και στο ΝΒΑ ασχολούνται μαζί του. Θα κάνει καριέρα εκεί για τα επόμενα 15 χρόνια, αν όλα πάνε καλά και θα γίνει ένα από τα σεβάσμια μέλη του πρωταθλήματος. Μπορεί να γίνει σούπερ σταρ, μπορεί και όχι, δεν ξέρει κάποιος. Μπορεί να παίξει με την εθνική ομάδα σε μεγάλες διοργανώσεις, μπορεί και να το αφήσει, ειδικά σε περιπτώσεις που θα έχει παίξει 90 ματς τη σεζόν (και μακάρι να παίξει). Στα 18 σου απαντάς σοβαρά σε τέτοιο ζήτημα, διότι είσαι ακόμα έφηβος, έχεις ενέργεια να σπαταλήσεις και στενοχωριέσαι που ένα αθώο ζήτημα- το οποίο στην τελική σε αφορά, διότι με την μπλούζα που φοράει ο αδελφός σου σε τιμάει- παίρνει τέτοιες προεκτάσεις. Αλλά στα 25 σου δεν το κάνεις καν διότι έχεις σοβαρότερα πράγματα να κάνεις, όπως το να φας το μεσημέρι. Αφήνεις να κραυγάζουν, μπαίνεις στο ίντερνετ μόνο για να γελάσεις με τη βλακεία- η οποία εξαπλώνεται σαν τις ψείρες στο δημοτικό, κλείνεις το laptop, το i-pad ή το κινητό και πας για προπόνηση.
Το θέμα με τον Αντεντονκούμπο- τον οποίο θαυμάζουμε, αλλά και περιμένουμε στη γωνία επειδή είναι μαύρος: πρέπει να μας συμπεριφέρεται σαν 35χρονη κυρία από την Οξφόρδη στα 1920 για να τα έχουμε καλά μεταξύ μας· αν τολμήσει και κάνει του κεφαλιού του, όμως, θα θυμηθούμε κατευθείαν ότι είναι μαύρος, ότι οι Έλληνες δεν είναι μαύροι κι άλλες τέτοιες εμετικές αηδίες- δεν είναι εκείνος που έγραψε το πρώτο κείμενο (και που, επαναλαμβάνεται, αλλά είναι ένα μνημείο ανοησίας: χρησιμοποίησε μεταφραστήρι από το ίντερνετ!), αλλά αυτοί που απάντησαν.
Το πρόβλημα είναι πάντα αυτό: δίνουμε σημασία σε τέτοια πράγματα, που η απλή λογική υπαγορεύει ότι δεν είναι χρήσιμο να ασχολείσαι μαζί τους, γιατί χάνεις την ώρα σου. Γιατί δίνουμε αξία σε ένα καρικατουρικό λογύδριο χωρίς υπόσταση, σημασία και ποιότητα; Το κάνουμε και μετά ένα θέμα που όταν το βρεις μπροστά σου το πρωί σου φτιάχνει τη μέρα, διότι σε κάνει να ξεσπάς σε τρανταχτά γέλια και όχι σε περισυλλογή, γίνεται χιονοστιβάδα και καταγράφεται. Η δράση φέρνει αντίδραση και η αντίδραση φέρνει αντιδράσεις στη νιοστή. Το θέμα αποκτά δύναμη.
Έχουμε ευθύνη, ως αναγνώστες, ως πολίτες και ως δημοσιογράφοι- δεν έπρεπε καν να υπάρχει επεξήγηση ως απάντηση- ότι το ζήτημα με τον Αντεντοκούνμπο πήρε τις διαστάσεις που πήρε. Αυτό είναι μόνο το ειδικό πλαίσιο: το γενικό είναι ότι από τη στιγμή που ασχολήθηκε πολύς κόσμος με αυτό- στάτους παρά στάτους παρά στάτους στο Facebookκαι συναπτά τουίτς στο Twitter, θα ασχοληθεί με οποιονδήποτε αέρα κοπανιστό προσφέρει κάποιος που ψάχνει για κλικ στο κείμενό του και σε μία παντελώς άγνωστη ιστοσελίδα, μία από τις 620.904 που υπάρχουν στην Ελλάδα.
Ο Τζον Νας άφησε τα πλάσματα των φαντασιώσεών του να ζουν μέσα του χωρίς να τον ενοχλούν, μόνο και μόνο αδιαφορώντας για αυτά. Δεν είσαι πολιτικό ον όταν ασχολείσαι με το τι έγραφε η μπλούζα του Θανάση Αντεντοκούνμπο: είσαι απλώς ένα παιδί που ψάχνει στα σκουπίδια και νομίζει ότι τρώει στο εστιατόριο. Τόσα χρόνια, αυτό είναι το ζήτημα: η ψευδαίσθηση ότι είσαι στα σαλόνια, ενώ στην πραγματικότητα αλωνίζεις. Αν ήξερες πού βρισκόσουν, θα ήσουν πραγματικά επικίνδυνος. Αλλά δεν βολεύει να το ξέρεις. Διότι ο κίνδυνος έχει ρίσκο, το ρίσκο έχει ροή και η ροή είναι συνώνυμο των διαδοχικών αλλαγών. Μπορεί να βγει αβίαστα το συμπέρασμα, λοιπόν, ότι η λογική των κατοίκων αυτής της χώρας (των ίδιων κατοίκων που θα απαντήσουν σε πομφολύγες) μας κάνει να ζούμε σε ένα έθνος στο οποίο έχει διακοπεί η ροή. Μία καταστρατήγηση του πιο απλού αξιώματος της φυσικής. Ένα υγρό που κινείται μόνο μέσα στον σωλήνα ενός τελικού σ. Ενός ς.
ingalatsi.gr
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
10 συμπτώματα καρκίνου που δεν πρέπει να αγνοήσετε!
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Τι φέρνει για το κάθε ζώδιο το 2014;
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
