2014-03-03 10:31:17
Η επιλογή του Ναζισμού κίνδυνος για την Δημοκρατία, και στην Ευρώπη και στις Η.Π.Α.
του Νέστορα Νικηφορίδη
Και η "συνταγματική εσωτερικότητα" φαίνεται ότι έχει σημασία στις διεθνείς σχέσεις, ενίοτε την πλέον καθοριστική. Προπαγάνδα από την Μόντ, την οποία βρίσκω ανήθικη, θα έλεγα σε αισχρό βαθμό: Παραλείπεται στο βίντεο περί κατανοήσεως "της κρίσεως στην Ουκρανία σε λίγα λεπτά" - (http://www.lemonde.fr/europe/video/2014/02/27/pourquoi-l-ukraine-est-elle-tiraillee-entre-europe-et-russie_4375125_3214.html) – τί ;
Η συμφωνία περί εξόδου της Ουκρανίας από την κρίση, η οποία συνήφθη μεταξύ του εκλεγμένου μεν, αμφισβητουμένου δε, Προέδρου της Ουκρανίας με την ηγεσία της αντιπολιτεύσεως, συμφωνία η οποία συνήφθη με την παρέμβαση, άρα και πολιτική εγγύηση, των Υπουργών Εξωτερικών Γερμανίας, Γαλλίας και Πολωνίας, που ενεργούσαν εκ μέρους της Ευρωπαϊκής Ενώσεως.
Νομικό μεν δεδομένο είναι μία τέτοια συμφωνία, ως παρέκκλιση από το Σύνταγμα συναφθείσα υπό την ισχύ του και για την ομαλή τροποποίησή του, αλλά είναι κεφαλαιώδους σημασίας πολιτικώς. Και ειδικώτερα, είναι κεφαλαιώδης, για το αν, νομικώς, "συνταγματικός" κύριος στο Κίεβο είναι η κυβέρνηση που αναγωρίσθηκε βιαστικά από την Δύση (Γερμανία, Γαλλία και Πολωνία φαίνεται μάλιστα ότι συμπεριφέρθηκαν αντιφατικά και ανήθικα, αμέσως ύστερα από την παρέμβαση των Υπουργών Εξωτερικών τους), ἤ αντίθετα ένα πλέγμα προσωρινής εξουσίας αποτελούμενο από τον Πρόεδρο Γιαννούκοβιτς και την Ηγεσία της αντιπολιτεύσεως, το οποίο όμως πλέγμα εξουσίας, νομικώς ισχυρό, ανατράπηκε με πραξικόπημα και ωμή βία εκ μέρους της αντιπολιτεύσεως.
Από το τί ακριβώς έγινε σχετικά με την συμφωνία αυτή, εξαρτάται το ποίος ήρξατο χειρών αδίκων, στο θέμα της επεμβάσεως Ρωσικών δυνάμεων στην Ανατολική Ουκρανία.
Άλλο είναι το πολιτικό ζήτημα ότι η συμφωνία αυτή δεν μπορεί εκ των πραγμάτων να επανέλθει στην ζωή όπως συνήφθη, αλλά ότι εν τέλει στην βάση αυτής της συμφωνίας και μόνον, αν και κατάλληλα τροποποιημένης, μπορεί να συνεχισθεί η ύπαρξη της ίδιας (ενιαίας) Ουκρανίας.
Είναι λυπηρό, ότι κάποιοι προσπαθούν να χυθεί αίμα μεταξύ των δύο πλευρών, για να γίνει το χάσμα αγεφύρωτο. Και αυτοί δεν είναι, μέχρι τώρα, οι Ρώσοι, αλλά οι ακροδεξιοί ναζιστές και οι τζιχαντιστές (όλοι τάταροι;) που ήλθαν από την Συρία.
Θα διαλέξουν τελικά οι Η.Π.Α. και η Ευρωπαϊκή Ένωση τον σεβασμό στην συνταγματική νομιμότητα, και την δίκαια ισορροπία σε έναν μικτό πληθυσμό, ή τoν ναζισμό (με ή χωρίς δημοκρατικό μανδύα); Ό,τι αποφασίσουν για την στάση τους στην Ουκρανία, θα είναι το μέλλον των ιδίων. Νομοτελειακώς σχεδόν. Είναι απλώς θέμα χρόνου....
Καθ' όσον, με τον ναζισμό δεν παίζει κανείς πολιτικά παιχνίδια, ούτε μπορεί να τον "χρησιμοποιήσει" και να μείνει αλώβητος. Πολύ περισσότερο, που η νοοτροπία του δεν αντιμετωπίζεται ούτε με βία, ούτε με χειραγώγηση και "ευαισθητοποίηση", ούτε με χαλαρότητα ή αυστηρότητα βίου εν μέσῳτεχνολογημάτων, με μέσα δηλαδή που και ίδιος ο ναζισμός είτε παραμερίζει είτε ενσωματώνει, και δη εύκολα. Αλλά αντιμετωπίζεται, με αληθινή παιδεία προσώπων και με κοπιώδη καλλιέργεια ψυχών στην ελευθερία.
Το διακύβευμα δεν είναι άραμόνο α) μεταξύ πολέμου και ειρήνης, μεταξύ Ουκρανικής ακεραιότητας και Ρωσικής "επιθετικότητας", όπως φαίνεται με τυπικούς όρους διεθνούς δικαίου, πεδίο στο οποίο αρέσκεται μεν τώρα να παίζει η Δύση, αλλά μόνον επειδή τώρα την συμφέρει αυτό, έτσι όπως οδήγησε την κρίση στο Κίεβο, ούτε β) το πού θα οδηγήσει η ρεάλ πολιτίκ μεταξύ Δύσεως και Ανατολής, εν προκειμένω μεταξύ Η.Π.Α. και ΝΑΤΟ αφ' ενός και Ρωσίας αφ' ετέρου, πεδίο στο οποίο φανερά επικρατεί η Ρωσία όσον αφορά την Ουκρανία, εκτός και αν γίνει παγκόσμιος πόλεμος, αλλά το διακύβευμα είναι, γ) στο επίπεδο της συνταγματικής διαστάσεως των πολιτικών θεμάτων (εντός, αλλά σύντομα και εκτός, της Ουκρανίας), μεταξύ επικρατήσεως του ναζισμού ή της ουσιαστικά δημοκρατικής συνταγματικότητας.
Άν επιλέξουν οι Η.Π.Α. και η Ε.Ε. τον ναζισμό, εμείς, ως Ελλάδα, ποιά στάση πρέπει να έχουμε σύμφωνα με την ιστορία μας και με τα μακροπρόθεσμα εθνικά μας συμφέροντα; Έχουμε ιστορικό καθήκον, παρά το μικρό μας μέγεθος, να αποτρέψουμε μιά τέτοια εξέλιξη στην καρδιά των συμμάχων μας, η οποία ενδέχεται λόγω αμβλυωπείας τους να εκδηλωθεί αρχικά σε βάρος της Ουκρανίας και σε βάρος των φυσικών προϋποθέσεων ενότητάς της.
Η Ουκρανία, ως χώρα με μικτό πληθυσμό, ιδίως χριστιανικό, σχεδόν εξ ίσου ορθόδοξο και ρωμαιοκαθολικό, προεικάζει, τρόπον τινά, την πορεία όλης της Ευρώπης, Ρωσίας συμπεριλαμβανομένης. Η δε συμπαράταξη των φονταμενταλιστικών ισλαμιστών τζιχαντιστών, με την πλευρά του ναζισμού, την οποία ενισχύει με ακρότητες αιχμής, πρέπει να προβληματίσει και αφυπνίσει την δυτική Ευρώπη έστω την υστάτη ώρα. Όπως με τον ναζισμό, ούτε και με τον ισλαμικό φονταμενταλισμό παίζει κανείς παιχνίδια "ανίερης συμμαχίας" μένοντας αλώβητος.
InfoGnomon
του Νέστορα Νικηφορίδη
Και η "συνταγματική εσωτερικότητα" φαίνεται ότι έχει σημασία στις διεθνείς σχέσεις, ενίοτε την πλέον καθοριστική. Προπαγάνδα από την Μόντ, την οποία βρίσκω ανήθικη, θα έλεγα σε αισχρό βαθμό: Παραλείπεται στο βίντεο περί κατανοήσεως "της κρίσεως στην Ουκρανία σε λίγα λεπτά" - (http://www.lemonde.fr/europe/video/2014/02/27/pourquoi-l-ukraine-est-elle-tiraillee-entre-europe-et-russie_4375125_3214.html) – τί ;
Η συμφωνία περί εξόδου της Ουκρανίας από την κρίση, η οποία συνήφθη μεταξύ του εκλεγμένου μεν, αμφισβητουμένου δε, Προέδρου της Ουκρανίας με την ηγεσία της αντιπολιτεύσεως, συμφωνία η οποία συνήφθη με την παρέμβαση, άρα και πολιτική εγγύηση, των Υπουργών Εξωτερικών Γερμανίας, Γαλλίας και Πολωνίας, που ενεργούσαν εκ μέρους της Ευρωπαϊκής Ενώσεως.
Νομικό μεν δεδομένο είναι μία τέτοια συμφωνία, ως παρέκκλιση από το Σύνταγμα συναφθείσα υπό την ισχύ του και για την ομαλή τροποποίησή του, αλλά είναι κεφαλαιώδους σημασίας πολιτικώς. Και ειδικώτερα, είναι κεφαλαιώδης, για το αν, νομικώς, "συνταγματικός" κύριος στο Κίεβο είναι η κυβέρνηση που αναγωρίσθηκε βιαστικά από την Δύση (Γερμανία, Γαλλία και Πολωνία φαίνεται μάλιστα ότι συμπεριφέρθηκαν αντιφατικά και ανήθικα, αμέσως ύστερα από την παρέμβαση των Υπουργών Εξωτερικών τους), ἤ αντίθετα ένα πλέγμα προσωρινής εξουσίας αποτελούμενο από τον Πρόεδρο Γιαννούκοβιτς και την Ηγεσία της αντιπολιτεύσεως, το οποίο όμως πλέγμα εξουσίας, νομικώς ισχυρό, ανατράπηκε με πραξικόπημα και ωμή βία εκ μέρους της αντιπολιτεύσεως.
Από το τί ακριβώς έγινε σχετικά με την συμφωνία αυτή, εξαρτάται το ποίος ήρξατο χειρών αδίκων, στο θέμα της επεμβάσεως Ρωσικών δυνάμεων στην Ανατολική Ουκρανία.
Άλλο είναι το πολιτικό ζήτημα ότι η συμφωνία αυτή δεν μπορεί εκ των πραγμάτων να επανέλθει στην ζωή όπως συνήφθη, αλλά ότι εν τέλει στην βάση αυτής της συμφωνίας και μόνον, αν και κατάλληλα τροποποιημένης, μπορεί να συνεχισθεί η ύπαρξη της ίδιας (ενιαίας) Ουκρανίας.
Είναι λυπηρό, ότι κάποιοι προσπαθούν να χυθεί αίμα μεταξύ των δύο πλευρών, για να γίνει το χάσμα αγεφύρωτο. Και αυτοί δεν είναι, μέχρι τώρα, οι Ρώσοι, αλλά οι ακροδεξιοί ναζιστές και οι τζιχαντιστές (όλοι τάταροι;) που ήλθαν από την Συρία.
Θα διαλέξουν τελικά οι Η.Π.Α. και η Ευρωπαϊκή Ένωση τον σεβασμό στην συνταγματική νομιμότητα, και την δίκαια ισορροπία σε έναν μικτό πληθυσμό, ή τoν ναζισμό (με ή χωρίς δημοκρατικό μανδύα); Ό,τι αποφασίσουν για την στάση τους στην Ουκρανία, θα είναι το μέλλον των ιδίων. Νομοτελειακώς σχεδόν. Είναι απλώς θέμα χρόνου....
Καθ' όσον, με τον ναζισμό δεν παίζει κανείς πολιτικά παιχνίδια, ούτε μπορεί να τον "χρησιμοποιήσει" και να μείνει αλώβητος. Πολύ περισσότερο, που η νοοτροπία του δεν αντιμετωπίζεται ούτε με βία, ούτε με χειραγώγηση και "ευαισθητοποίηση", ούτε με χαλαρότητα ή αυστηρότητα βίου εν μέσῳτεχνολογημάτων, με μέσα δηλαδή που και ίδιος ο ναζισμός είτε παραμερίζει είτε ενσωματώνει, και δη εύκολα. Αλλά αντιμετωπίζεται, με αληθινή παιδεία προσώπων και με κοπιώδη καλλιέργεια ψυχών στην ελευθερία.
Το διακύβευμα δεν είναι άραμόνο α) μεταξύ πολέμου και ειρήνης, μεταξύ Ουκρανικής ακεραιότητας και Ρωσικής "επιθετικότητας", όπως φαίνεται με τυπικούς όρους διεθνούς δικαίου, πεδίο στο οποίο αρέσκεται μεν τώρα να παίζει η Δύση, αλλά μόνον επειδή τώρα την συμφέρει αυτό, έτσι όπως οδήγησε την κρίση στο Κίεβο, ούτε β) το πού θα οδηγήσει η ρεάλ πολιτίκ μεταξύ Δύσεως και Ανατολής, εν προκειμένω μεταξύ Η.Π.Α. και ΝΑΤΟ αφ' ενός και Ρωσίας αφ' ετέρου, πεδίο στο οποίο φανερά επικρατεί η Ρωσία όσον αφορά την Ουκρανία, εκτός και αν γίνει παγκόσμιος πόλεμος, αλλά το διακύβευμα είναι, γ) στο επίπεδο της συνταγματικής διαστάσεως των πολιτικών θεμάτων (εντός, αλλά σύντομα και εκτός, της Ουκρανίας), μεταξύ επικρατήσεως του ναζισμού ή της ουσιαστικά δημοκρατικής συνταγματικότητας.
Άν επιλέξουν οι Η.Π.Α. και η Ε.Ε. τον ναζισμό, εμείς, ως Ελλάδα, ποιά στάση πρέπει να έχουμε σύμφωνα με την ιστορία μας και με τα μακροπρόθεσμα εθνικά μας συμφέροντα; Έχουμε ιστορικό καθήκον, παρά το μικρό μας μέγεθος, να αποτρέψουμε μιά τέτοια εξέλιξη στην καρδιά των συμμάχων μας, η οποία ενδέχεται λόγω αμβλυωπείας τους να εκδηλωθεί αρχικά σε βάρος της Ουκρανίας και σε βάρος των φυσικών προϋποθέσεων ενότητάς της.
Η Ουκρανία, ως χώρα με μικτό πληθυσμό, ιδίως χριστιανικό, σχεδόν εξ ίσου ορθόδοξο και ρωμαιοκαθολικό, προεικάζει, τρόπον τινά, την πορεία όλης της Ευρώπης, Ρωσίας συμπεριλαμβανομένης. Η δε συμπαράταξη των φονταμενταλιστικών ισλαμιστών τζιχαντιστών, με την πλευρά του ναζισμού, την οποία ενισχύει με ακρότητες αιχμής, πρέπει να προβληματίσει και αφυπνίσει την δυτική Ευρώπη έστω την υστάτη ώρα. Όπως με τον ναζισμό, ούτε και με τον ισλαμικό φονταμενταλισμό παίζει κανείς παιχνίδια "ανίερης συμμαχίας" μένοντας αλώβητος.
InfoGnomon
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Με Γεωργιάδη στον πάγκο του ο ΠΑΟΚ μέχρι νεωτέρας
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Ρωσικά τεθωρακισμένα κοντά στην Κριμαία
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
