2014-03-03 19:49:45
Γράφει ο Κυριάκος Τούνης
Το ανθρώπινο ον από τη στιγμή που εμφανίζεται με τη συνείδησή του στο κόσμο γνωρίζει ότι έχει και τέλος, ότι θα πεθάνει. Δηλαδή με το που προκύπτει κουβαλάει μέσα του μια αβάσταχτη αδυναμία. Η γνώση της όμως σε συνδυασμό με την άπειρη θέληση για ζωή μεταστρέφεται θα λέγαμε σε δύναμη. Ο άνθρωπος συνειδητά και υποσυνείδητα διοχετεύει το θάνατο στη ζωή, με τη μορφή εμποδίων. Τα εμπόδια ενέχουν την φραγμένη είσοδο, που είναι κάτι μη προσπελάσιμο όπως ο θάνατος και ταυτόχρονα ένα ύψος πάνω από το οποίο μπορείς να διαβείς. Δηλαδή υποβοηθούν τη θέληση του ανθρώπου να ξεπεράσει το θάνατο. Ο θάνατος τώρα δεν είναι κάτι που πρέπει να καταργηθεί, αλλά μια δύναμη προκλητική που κάνει τα πράγματα να αρχίζουν. Η ανθρώπινη δυνατότητα τον μορφοποιεί με εμπόδια, που αρχικά δείχνουν πως κάνουν τη ζωή πιο δύσκολη και κουραστική, στην ουσία όμως κάνουν τη ζωή ζωή ζωή. Και δύο από αυτά είναι ο έρωτας και η δημιουργία (εργασία).
Ο έρωτας, ως εξιδανικευμένη συνεύρεση δύο ατόμων, προκαλεί αγωνία. Πέρα από την αμιγώς σεξουαλική σχέση καλεί τον άνθρωπο να βγει από το παθητικό καβούκι και να νιώσει τον εαυτό του σε σχέση με το άλλο, να δημιουργήσει και άλλης ποιότητας συναισθήματα. Αυτό τον βοηθά να αναλάβει τις αδυναμιες και τους φόβους του, καθώς καλέιται να βγει από τον ευαυτό του με σκοπό να ενωθεί με κάτι (διονυσιακό). Εδώ ενέχονται δυσκολίες, που ωστόσο προκαλούν την πιο ουσιαστική ένωση των σωμάτων. Και τότε ο θάνατος δεν μοιάζει αδιαπέραστο τέλος. Το κάλλος εξιδανικεύεται (Πλάτωνας) και διεκδικείται. Η μη πραγμάτωση της ένωσης με αυτό φέρνει απογοητεύσεις, πόνο, που μοιάζει με το θάνατο. Το κάλλος δηλαδή είναι κάτι που πρέπει να το διαπεράσεις, να το μορφοποιήσεις και να ενωθείς με τη μορφή του. Έτσι πραγματώνεται μια άλλης ποιότητας ενωτική σχέση που δεν μένει στην εύκολη σαρκική ευχαρίστηση. Θα λέγαμε διαφορετικά ότι η συνείδηση του θανάτου ενώνει τα πράγματα με νοήματα. Στην συγκεκριμένη περίπτωση με ερωτικά. Για σκεφτείται γιατί τα ζώα δεν αναπτύσσουν εξιδανικευμένο έρωτα. Αντίθετα, ο άνθρωπος μ’αυτόν νιώθει ότι ξεπερνά την σύμβαση που έχει με το θάνατο.
Ας δούμε πως συμβαίνει αυτό με τη δημιουργία-εργασία που δεν αφορά απλά την επιβίωση. Αυτη καταπονεί το σώμα, όπως και ο θάνατος. Ο πόνος αυτής της συγκεκριμένης ποιότητας όμως διοχετεύεται με τέτοιο τρόπο που μεταστρέφεται σε πνοή ζωής. Είναι χαρακτηριστικό ότι όταν έχει κουραστεί το σώμα και το πνεύμα τα πνευμόνια σου ρουφούν με μεγαλύτερη δύναμη και χαρά το οξυγόνο. Αν δεν υπήρχε ο γλυκός πόνος της εργασίας (όχι βέβαια της δουλικής) ίσως δεν χαιρόμασταν το ίδιο τη φύση, τις συνευρέσεις μας, ίσως δεν δημιουργούσαμε νοήματα. Το εμπόδιο εδώ είναι να φέρεις κάτι εις πέρας και μόλις αυτό πάρει μορφή (πόσο μάλιστα ένα έργο τέχνης), αδράχνεις την ευκαιρία να νιώσεις τι σημαίνει να ρουφάς αιώνια ζωή. Έτσι, ο άνθρωπος βάζει εμπόδια που ενέχουν κόπο (πόνο-τέλος) και το ξεπέρασμά τους αιωνιότητα. Τέλος, ακόμη και ο πολιτισμός προκύπτει από τη σχέση μας με το θάνατο.
Ο άνθρωπος, γενικά, προσωποποιεί τον θάνατο και τον ρίχνει μπροστά του για να τον συναντήσει. Έτσι έρχεται σε επαφή μ’ εκείνον και γνωρίζει συνεχώς την καταστροφή και τη δημιουργία του. Η συνάντηση ανθρώπου και θανάτου, ως μη αποστρέψιμη, μεταστρέφει τη παθητικότητα του δεύτερου σε ενεργητικότητα του πρώτου. Δηλαδή ο άνθρωπος δεν μπορεί να ζήσει χωρίς εμπόδια, γιατί έτσι βιώνει την αδύναμη φύση του, αλλά κυρίως νιώθει ότι ξεπερνά την θνητότητά του. Δίνει στο θάνατο μορφές προσπελάσιμες, ταξιδιού. Αδράχνει την ευκαιρία, με τη γώση του, να του δίνει ζωή και να τον οδηγεί από το τέλος στην αρχή. Με τον παραπάνω τρόπο βιώνει την αρχέγονη επιθυμία του για ζωή που νικά τον θάνατο, αλλά δεν τον καταργεί όπως η ανάσταση σωμάτων. Κλείνοντας, θα μπορούσαμε να πούμε ότι τα εμπόδια μετρούν και αυξάνουν το ύψος του ανθρώπου, ώσπου να νιώσει πως δεν τελειώνει ποτέ.
uperbasis.wordpress.com
Για να μας βρείτε στο facebook,κάντε Like εδώ:https://www.facebook.com/Uperbasiswordpresscom?fref=ts
Το ανθρώπινο ον από τη στιγμή που εμφανίζεται με τη συνείδησή του στο κόσμο γνωρίζει ότι έχει και τέλος, ότι θα πεθάνει. Δηλαδή με το που προκύπτει κουβαλάει μέσα του μια αβάσταχτη αδυναμία. Η γνώση της όμως σε συνδυασμό με την άπειρη θέληση για ζωή μεταστρέφεται θα λέγαμε σε δύναμη. Ο άνθρωπος συνειδητά και υποσυνείδητα διοχετεύει το θάνατο στη ζωή, με τη μορφή εμποδίων. Τα εμπόδια ενέχουν την φραγμένη είσοδο, που είναι κάτι μη προσπελάσιμο όπως ο θάνατος και ταυτόχρονα ένα ύψος πάνω από το οποίο μπορείς να διαβείς. Δηλαδή υποβοηθούν τη θέληση του ανθρώπου να ξεπεράσει το θάνατο. Ο θάνατος τώρα δεν είναι κάτι που πρέπει να καταργηθεί, αλλά μια δύναμη προκλητική που κάνει τα πράγματα να αρχίζουν. Η ανθρώπινη δυνατότητα τον μορφοποιεί με εμπόδια, που αρχικά δείχνουν πως κάνουν τη ζωή πιο δύσκολη και κουραστική, στην ουσία όμως κάνουν τη ζωή ζωή ζωή. Και δύο από αυτά είναι ο έρωτας και η δημιουργία (εργασία).
Ο έρωτας, ως εξιδανικευμένη συνεύρεση δύο ατόμων, προκαλεί αγωνία. Πέρα από την αμιγώς σεξουαλική σχέση καλεί τον άνθρωπο να βγει από το παθητικό καβούκι και να νιώσει τον εαυτό του σε σχέση με το άλλο, να δημιουργήσει και άλλης ποιότητας συναισθήματα. Αυτό τον βοηθά να αναλάβει τις αδυναμιες και τους φόβους του, καθώς καλέιται να βγει από τον ευαυτό του με σκοπό να ενωθεί με κάτι (διονυσιακό). Εδώ ενέχονται δυσκολίες, που ωστόσο προκαλούν την πιο ουσιαστική ένωση των σωμάτων. Και τότε ο θάνατος δεν μοιάζει αδιαπέραστο τέλος. Το κάλλος εξιδανικεύεται (Πλάτωνας) και διεκδικείται. Η μη πραγμάτωση της ένωσης με αυτό φέρνει απογοητεύσεις, πόνο, που μοιάζει με το θάνατο. Το κάλλος δηλαδή είναι κάτι που πρέπει να το διαπεράσεις, να το μορφοποιήσεις και να ενωθείς με τη μορφή του. Έτσι πραγματώνεται μια άλλης ποιότητας ενωτική σχέση που δεν μένει στην εύκολη σαρκική ευχαρίστηση. Θα λέγαμε διαφορετικά ότι η συνείδηση του θανάτου ενώνει τα πράγματα με νοήματα. Στην συγκεκριμένη περίπτωση με ερωτικά. Για σκεφτείται γιατί τα ζώα δεν αναπτύσσουν εξιδανικευμένο έρωτα. Αντίθετα, ο άνθρωπος μ’αυτόν νιώθει ότι ξεπερνά την σύμβαση που έχει με το θάνατο.
Ας δούμε πως συμβαίνει αυτό με τη δημιουργία-εργασία που δεν αφορά απλά την επιβίωση. Αυτη καταπονεί το σώμα, όπως και ο θάνατος. Ο πόνος αυτής της συγκεκριμένης ποιότητας όμως διοχετεύεται με τέτοιο τρόπο που μεταστρέφεται σε πνοή ζωής. Είναι χαρακτηριστικό ότι όταν έχει κουραστεί το σώμα και το πνεύμα τα πνευμόνια σου ρουφούν με μεγαλύτερη δύναμη και χαρά το οξυγόνο. Αν δεν υπήρχε ο γλυκός πόνος της εργασίας (όχι βέβαια της δουλικής) ίσως δεν χαιρόμασταν το ίδιο τη φύση, τις συνευρέσεις μας, ίσως δεν δημιουργούσαμε νοήματα. Το εμπόδιο εδώ είναι να φέρεις κάτι εις πέρας και μόλις αυτό πάρει μορφή (πόσο μάλιστα ένα έργο τέχνης), αδράχνεις την ευκαιρία να νιώσεις τι σημαίνει να ρουφάς αιώνια ζωή. Έτσι, ο άνθρωπος βάζει εμπόδια που ενέχουν κόπο (πόνο-τέλος) και το ξεπέρασμά τους αιωνιότητα. Τέλος, ακόμη και ο πολιτισμός προκύπτει από τη σχέση μας με το θάνατο.
Ο άνθρωπος, γενικά, προσωποποιεί τον θάνατο και τον ρίχνει μπροστά του για να τον συναντήσει. Έτσι έρχεται σε επαφή μ’ εκείνον και γνωρίζει συνεχώς την καταστροφή και τη δημιουργία του. Η συνάντηση ανθρώπου και θανάτου, ως μη αποστρέψιμη, μεταστρέφει τη παθητικότητα του δεύτερου σε ενεργητικότητα του πρώτου. Δηλαδή ο άνθρωπος δεν μπορεί να ζήσει χωρίς εμπόδια, γιατί έτσι βιώνει την αδύναμη φύση του, αλλά κυρίως νιώθει ότι ξεπερνά την θνητότητά του. Δίνει στο θάνατο μορφές προσπελάσιμες, ταξιδιού. Αδράχνει την ευκαιρία, με τη γώση του, να του δίνει ζωή και να τον οδηγεί από το τέλος στην αρχή. Με τον παραπάνω τρόπο βιώνει την αρχέγονη επιθυμία του για ζωή που νικά τον θάνατο, αλλά δεν τον καταργεί όπως η ανάσταση σωμάτων. Κλείνοντας, θα μπορούσαμε να πούμε ότι τα εμπόδια μετρούν και αυξάνουν το ύψος του ανθρώπου, ώσπου να νιώσει πως δεν τελειώνει ποτέ.
uperbasis.wordpress.com
Για να μας βρείτε στο facebook,κάντε Like εδώ:https://www.facebook.com/Uperbasiswordpresscom?fref=ts
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Ο πολυεκατομμυριούχος Buffett λόγω Ουκρανίας δεν πουλάει μετοχές
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Το ΚΚΕ κατά των "χαρατσιών" στην υγεία
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
