2014-03-05 11:27:42
Ένα βιβλίο που θα προκαλέσει μεγάλο θόρυβο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Λιβάνη και θα βρίσκεται στα βιβλιοπωλεία όλης της χώρας την Τετάρτη 5 Μαρτίου. Συγγραφέας του ο “επιχειρησιακός αρχηγός” της τρομοκρατικής οργάνωσης “17 Νοέμβρη”, Δημήτρης Κουφοντίνας Ο Δημήτρης Κουφοντίνας αποκαλύπτει με λεπτομέρειες τη δράση της οργάνωσης τόσο σε οργανωτικό όσο και επιχειρησιακό επίπεδο.
Σε αυτό το βιβλίο, όπως λέει ο ίδιος, δίνει, «δίχως να απαρνηθεί την προσωπική του ιστορία», έναν πρώτο απολογισμό της πορείας του, μετά από «σαράντα χρόνια στο κίνημα (τέσσερα στο μαζικό, τέσσερα στο πολύμορφο, είκοσι στη 17 Ν, δώδεκα πολιτικός κρατούμενος)» και, μαζί, «μια συμβολή στην ιστορία του μεταπολιτευτικού κινήματος της ένοπλης κριτικής».
Απόσπασμα από το βιβλίο:
“Εκείνο το βράδυ στα Σεπόλια έγιναν πολλές αναποδιές. Ήμασταν τέσσερις, είχαμε επισημάνει μια καμιονέτα. Στην οδό Αυλώνος, όπως κατεβαίναμε από τη Ρόδου.
Τα δύο περιπολικά είχαν κατεβεί από την οδό Ρόδου. Το πρώτο προσπέρασε τη γωνία με την Αυλώνος, ύστερα έκανε όπισθεν. Πετάχτηκε ένας, ο καουμπόης. Με προτεταμένο το περίστροφο και την αλαζονεία της εξουσίας διέταξε «Ψηλά τα χέρια». Λάθος πόρτα χτύπησε. Βουτήξαμε πίσω από τα παρκαρισμένα αυτοκίνητα. Ανταλλάξαμε πυροβολισμούς. Ο καουμπόης καλύφθηκε. Νομίζω τον πήρε μια σφαίρα. Αργότερα, μετά τους πυροβολισμούς του εναντίον μου. Καλύφθηκαν και οι άλλοι από τα δύο περιπολικά που κατέβηκαν τη Ρόδου. Ρίχναμε αραιά πυρά – δεν είχαμε πολλές σφαίρες. Μία μία, να τους κρατάμε καθηλωμένους όσο αποχωρούσαμε.
Υποχωρούσαμε στην Αυλώνος. Πήρα μια χειροβομβίδα από ένα σύντροφο. Την πέταξα πίσω από τους οχυρωμένους αστυνομικούς. Πάνω που είχαν ξεθαρρέψει και έβγαιναν από το καβούκι τους. Λούφαξαν ξανά. Ο ένας από αυτούς είχε βγει στη μέση του δρόμου με το αυτόματο, έτοιμος να ρίξει. Θα μας χτυπούσε, θα χτυπούσε και το συγκεντρωμένο κόσμο πίσω μας. Έριξα τη χειροβομβίδα εκεί, για να λουφάξει. Ανάμεσά τους. Εκεί δεν υπήρχε κόσμος, δεν κινδύνευε κανένας, μόνο οι αστυνομικοί τραυματίστηκαν, τρόμαξαν, κρύφτηκαν. Υποχωρήσαμε στην Αυλώνος, προς Αθήνα. Πολλά αυτοκίνητα είχαν σταματήσει, έκλειναν το δρόμο. Μπροστά ήταν ένα παλιό ταξί. Βγάλαμε τον πελάτη του. Βγάλαμε τον ταξιτζή. «Μια στιγμή να πάρω τις εισπράξεις», «Καλά, πάρ’ τες».
Οι αστυνομικοί από τη μεριά της Ρόδου πήγαν να ξεμυτίσουν. Τους φώναξα «Ρίχνω κι άλλη χειροβομβίδα». Ξαναλούφαξαν. Πρώτος αυτός με το αυτόματο.
Ένα –τρίτο ή τέταρτο;– περιπολικό ήρθε στην Αυλώνος από τη μεριά της Αθήνας. Μπλοκαρίστηκε από τα σταματημένα αυτοκίνητα. Κατέβηκαν, μας έριχναν από πίσω, από δυο τρία μέτρα απόσταση. Ανταποδώσαμε τα πυρά. Ξεκίνησα αργά, έστριψα αριστερά, στη Χρηστομάνου, ξανά αριστερά στη Δυρραχίου, ξανά αριστερά, πήρα την Αγίου Μελετίου. Ακούσαμε σειρήνα πίσω μας. Είπα να πετάξουν χειροβομβίδες. Δεν μας κυνηγούσαν, μετέφεραν τους τραυματίες τους. Όταν άκουσαν τις εκρήξεις, εξαφανίστηκαν με ιλιγγιώδη ταχύτητα.”
Στο βιβλίο του “Γεννήθηκα 17 Νοέμβρη” που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Λιβάνη ο Δημήτρης Κουφοντίνας περιγράφει τις “επιχειρησιακές δράσεις” της τρομοκρατικής οργάνωσης… Παρακάτω δημοσιεύουμε απόσπασμα από την περιγραφή και την “αιτιολόγηση” των χτυπημάτων εναντίον των Τσετίν και Μπουλούκμπασι από τον Δημήτρη Κουφοντίνα.
(…)”Σε εκείνη τη συγκυρία, η 17Ν αποφάσισε να πραγµατοποιήσει διπλή παρέµβαση για να ανεβάσει το κυπριακό ζήτηµα, να το θέσει ως ζήτηµα ει-σβολής και κατοχής, για το οποίο δεν µπορεί να υπάρξει λύση χωρίς την αποχώρηση των στρατευµάτων κατοχής και την επιστροφή των Ελληνοκύπριων προσφύγων στα σπίτια τους.
Έτσι, στις 16 Ιουλίου 1991 χτυπήθηκε το αυτοκίνητο του Τούρκου πρεσβευτή. Ο ίδιος έλειπε εκείνο τον καιρό, επέβαινε όµως ο αναπληρωτής του, ο επιτετραµµένος Ντ. Μπουλούκµπασι, ένα από τα σηµαντικότερα στελέχη του φασιστικού πολιτικοστρατιωτικού συµπλέγµατος της Τουρκίας, από εκείνους που χάραζαν την πολιτική στα ελληνοτουρκικά ζητήµατα.
Ο Μπουλούκµπασι θα συνέχιζε να χαράζει αυτή την πολιτική µε τα σηµάδια που του άφησε στο πρόσωπο ένα πρόωρο ωστικό κύµα της έκρηξης του παγιδευµένου αυτοκινήτου στο Ψυχικό. Ο σύντροφος που πάτησε το κουµπί της πυροδότησης είχε κύρια προτεραιότητα να µην κινδυνέψει κανείς άσχετος περαστικός. Παρότι είχαµε φροντίσει να κόψουµε τη ροή των αυτοκινήτων (όπως κατέθεσαν και αυτόπτες µάρτυρες στο δικαστήριο), έτυχε από µακριά να πλησιάζει ένας πεζός. Προτιµήσαµε τότε µια κάπως πρόωρη πυροδότηση, διακινδυνεύοντας την επιτυχία της ενέργειας για να µην κινδυνέψει οποιοσδήποτε άλλος.
Περίπου τρεις µήνες αργότερα χτυπήθηκε ο διπλωµάτης Τσετίν, ακόλουθος Τύπου της τουρκικής πρεσβείας, µε το παλιό σαρανταπεντάρι της οργάνωσης. Στο Παγκράτι, στις 7 Οκτωβρίου 1991. Χρόνια αργότερα, στο δικα-στήριο της 17Ν το 2003, ένας δικηγόρος της πολιτικής αγωγής διάβασε µια επιστολή της µάνας του Τσετίν. Ο σεβασµός στον πόνο της µάνας του εχθρού είναι δεδοµένος από την πλευρά µας. Ταυτίζεται µε το λαϊκό αίσθηµα όπως εκφράζεται, για παράδειγµα, από το δηµοτικό τραγούδι της Επανάστασης του 1821, όταν η λαϊκή µούσα κατανοεί τον πόνο του εχθρού: «Κλαίει και µία Τούρκισσα για τον Κιαµήλ αφέντη…». Όταν όµως αυτός ο πόνος στρατεύεται πολιτικά, όταν χρησιµοποιείται ιδεολογικά από την εξουσία, τότε είµαι υποχρεωµένος να απαντήσω στο ίδιο πολιτικοϊδεολογικό πεδίο. Έτσι, απάντησα πολιτικά, µεταφέροντας τον πόνο από τις χιλιάδες Ελληνίδες µάνες της Κύπρου, από τις 2.000 µανάδες των αγνοουµένων που δεν ξέρουν πού δολο-φονήθηκαν τα παιδιά τους, πού βρίσκονται τα κόκαλά τους.
Ο Τσετίν ήταν εµπόλεµος. Όπως και ο Μπουλούκµπασι. Εξέχοντα στελέχη του τουρκικού πολιτικοστρατιωτικού συµπλέγµατος, που είναι υπεύθυνο για το συλλογικό έγκληµα διαρκείας κατά του κυπριακού λαού, για το διαρκές έγκληµα κατά του κουρδικού λαού, κατά του ίδιου του τουρκικού λαού.
Η 17Ν χτύπησε κορυφαία στελέχη του τουρκικού κράτους, του φασιστικού και επεκτατικού τουρκικού κράτους, του κέντρου εξουσίας που οργάνωσε και οργανώνει αυτά τα εγκλήµατα κατά των λαών της περιοχής. Και αυτή ακριβώς είναι η απάντηση σε όσους θέλησαν να µας χαρακτηρίσουν «εθνικιστές». Η 17Ν δεν χτύπησε οποιονδήποτε Τούρκο, χτύπησε τον επεκτατικό τουρκικό καπιταλισµό, του οποίου θύµα αποτελεί και ο ίδιος ο τουρκικός λαός.
Ένα µήνα αργότερα η 17Ν χτύπησε µε ρουκέτα των 3,5 ιντσών την κλούβα των ΜΑΤ στην οδό Χαριλάου Τρικούπη, στην Αθήνα. Απάντηση στην ωµή και κλιµακούµενη βία των ΜΑΤ.”(…)
Σημείωμα του εκδότη
Ο Εκδοτικός Οίκος Λιβάνη έχει αποδείξει την πίστη του στον πλουραλισμό των ιδεολογικών, πολιτικών, κοινωνικών και πολιτιστικών ρευμάτων.
Οι εκδόσεις μας κατά τη διάρκεια της πενηντάχρονης περίπου διαδρομής τους έχουν δείξει ότι δεν έχουν εμμονές σε μονομερείς αφηγήσεις για κρίσιμα θέματα της ιστορικής εξέλιξης στην Ελλάδα και δεν διακατέχονται από προκαταλήψεις. Πιστεύουμε ότι πρέπει να φωτιστούν όλες οι πτυχές της ελληνικής ιστορίας σε κρίσιμες και αμφισβητούμενες ιστορικές περιόδους. Με πίστη σε αυτή την αρχή της διερεύνησης κρίσιμων φάσεων της ιστορικής και πολιτικής εξέλιξης και με μοναδικό κριτήριο να χυθεί άπλετο φως, προχωρήσαμε στην έκδοση του βιβλίου αυτού.
Είναι αυτονόητο ότι ο Εκδοτικός Οίκος, βασιζόμενος στις παραπάνω αρχές, έχει εκδώσει και άλλα βιβλία σχετικά με την ύπαρξη και τη δράση της 17Ν, που αποδεικνύουν κάθε φορά ότι η έκδοση ενός βιβλίου δεν σημαίνει ότι ο Εκδοτικός Οίκος συμμερίζεται ή ταυτίζεται με τις απόψεις των συγγραφέων. Οι απόψεις που αναλύονται από το συγγραφέα στο βιβλίο αυτό είναι αντίστοιχες με τα κείμενα των προκηρύξεων της 17Ν, όπως αυτά έχουν δημοσιοποιηθεί από τα ΜΜΕ (εφημερίδες – ραδιόφωνα – τηλεόραση - internet) και επίσης έχουν αναδειχθεί μέσα από τη διαδικασία της πολύκροτης δίκης και έχουν καταχωριστεί στα πρακτικά της δίκης.
ΓΙΑ ΑΓΟΡΑ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ: www.livanis.gr
mignatiou.com
Σε αυτό το βιβλίο, όπως λέει ο ίδιος, δίνει, «δίχως να απαρνηθεί την προσωπική του ιστορία», έναν πρώτο απολογισμό της πορείας του, μετά από «σαράντα χρόνια στο κίνημα (τέσσερα στο μαζικό, τέσσερα στο πολύμορφο, είκοσι στη 17 Ν, δώδεκα πολιτικός κρατούμενος)» και, μαζί, «μια συμβολή στην ιστορία του μεταπολιτευτικού κινήματος της ένοπλης κριτικής».
Απόσπασμα από το βιβλίο:
“Εκείνο το βράδυ στα Σεπόλια έγιναν πολλές αναποδιές. Ήμασταν τέσσερις, είχαμε επισημάνει μια καμιονέτα. Στην οδό Αυλώνος, όπως κατεβαίναμε από τη Ρόδου.
Τα δύο περιπολικά είχαν κατεβεί από την οδό Ρόδου. Το πρώτο προσπέρασε τη γωνία με την Αυλώνος, ύστερα έκανε όπισθεν. Πετάχτηκε ένας, ο καουμπόης. Με προτεταμένο το περίστροφο και την αλαζονεία της εξουσίας διέταξε «Ψηλά τα χέρια». Λάθος πόρτα χτύπησε. Βουτήξαμε πίσω από τα παρκαρισμένα αυτοκίνητα. Ανταλλάξαμε πυροβολισμούς. Ο καουμπόης καλύφθηκε. Νομίζω τον πήρε μια σφαίρα. Αργότερα, μετά τους πυροβολισμούς του εναντίον μου. Καλύφθηκαν και οι άλλοι από τα δύο περιπολικά που κατέβηκαν τη Ρόδου. Ρίχναμε αραιά πυρά – δεν είχαμε πολλές σφαίρες. Μία μία, να τους κρατάμε καθηλωμένους όσο αποχωρούσαμε.
Υποχωρούσαμε στην Αυλώνος. Πήρα μια χειροβομβίδα από ένα σύντροφο. Την πέταξα πίσω από τους οχυρωμένους αστυνομικούς. Πάνω που είχαν ξεθαρρέψει και έβγαιναν από το καβούκι τους. Λούφαξαν ξανά. Ο ένας από αυτούς είχε βγει στη μέση του δρόμου με το αυτόματο, έτοιμος να ρίξει. Θα μας χτυπούσε, θα χτυπούσε και το συγκεντρωμένο κόσμο πίσω μας. Έριξα τη χειροβομβίδα εκεί, για να λουφάξει. Ανάμεσά τους. Εκεί δεν υπήρχε κόσμος, δεν κινδύνευε κανένας, μόνο οι αστυνομικοί τραυματίστηκαν, τρόμαξαν, κρύφτηκαν. Υποχωρήσαμε στην Αυλώνος, προς Αθήνα. Πολλά αυτοκίνητα είχαν σταματήσει, έκλειναν το δρόμο. Μπροστά ήταν ένα παλιό ταξί. Βγάλαμε τον πελάτη του. Βγάλαμε τον ταξιτζή. «Μια στιγμή να πάρω τις εισπράξεις», «Καλά, πάρ’ τες».
Οι αστυνομικοί από τη μεριά της Ρόδου πήγαν να ξεμυτίσουν. Τους φώναξα «Ρίχνω κι άλλη χειροβομβίδα». Ξαναλούφαξαν. Πρώτος αυτός με το αυτόματο.
Ένα –τρίτο ή τέταρτο;– περιπολικό ήρθε στην Αυλώνος από τη μεριά της Αθήνας. Μπλοκαρίστηκε από τα σταματημένα αυτοκίνητα. Κατέβηκαν, μας έριχναν από πίσω, από δυο τρία μέτρα απόσταση. Ανταποδώσαμε τα πυρά. Ξεκίνησα αργά, έστριψα αριστερά, στη Χρηστομάνου, ξανά αριστερά στη Δυρραχίου, ξανά αριστερά, πήρα την Αγίου Μελετίου. Ακούσαμε σειρήνα πίσω μας. Είπα να πετάξουν χειροβομβίδες. Δεν μας κυνηγούσαν, μετέφεραν τους τραυματίες τους. Όταν άκουσαν τις εκρήξεις, εξαφανίστηκαν με ιλιγγιώδη ταχύτητα.”
Στο βιβλίο του “Γεννήθηκα 17 Νοέμβρη” που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Λιβάνη ο Δημήτρης Κουφοντίνας περιγράφει τις “επιχειρησιακές δράσεις” της τρομοκρατικής οργάνωσης… Παρακάτω δημοσιεύουμε απόσπασμα από την περιγραφή και την “αιτιολόγηση” των χτυπημάτων εναντίον των Τσετίν και Μπουλούκμπασι από τον Δημήτρη Κουφοντίνα.
(…)”Σε εκείνη τη συγκυρία, η 17Ν αποφάσισε να πραγµατοποιήσει διπλή παρέµβαση για να ανεβάσει το κυπριακό ζήτηµα, να το θέσει ως ζήτηµα ει-σβολής και κατοχής, για το οποίο δεν µπορεί να υπάρξει λύση χωρίς την αποχώρηση των στρατευµάτων κατοχής και την επιστροφή των Ελληνοκύπριων προσφύγων στα σπίτια τους.
Έτσι, στις 16 Ιουλίου 1991 χτυπήθηκε το αυτοκίνητο του Τούρκου πρεσβευτή. Ο ίδιος έλειπε εκείνο τον καιρό, επέβαινε όµως ο αναπληρωτής του, ο επιτετραµµένος Ντ. Μπουλούκµπασι, ένα από τα σηµαντικότερα στελέχη του φασιστικού πολιτικοστρατιωτικού συµπλέγµατος της Τουρκίας, από εκείνους που χάραζαν την πολιτική στα ελληνοτουρκικά ζητήµατα.
Ο Μπουλούκµπασι θα συνέχιζε να χαράζει αυτή την πολιτική µε τα σηµάδια που του άφησε στο πρόσωπο ένα πρόωρο ωστικό κύµα της έκρηξης του παγιδευµένου αυτοκινήτου στο Ψυχικό. Ο σύντροφος που πάτησε το κουµπί της πυροδότησης είχε κύρια προτεραιότητα να µην κινδυνέψει κανείς άσχετος περαστικός. Παρότι είχαµε φροντίσει να κόψουµε τη ροή των αυτοκινήτων (όπως κατέθεσαν και αυτόπτες µάρτυρες στο δικαστήριο), έτυχε από µακριά να πλησιάζει ένας πεζός. Προτιµήσαµε τότε µια κάπως πρόωρη πυροδότηση, διακινδυνεύοντας την επιτυχία της ενέργειας για να µην κινδυνέψει οποιοσδήποτε άλλος.
Περίπου τρεις µήνες αργότερα χτυπήθηκε ο διπλωµάτης Τσετίν, ακόλουθος Τύπου της τουρκικής πρεσβείας, µε το παλιό σαρανταπεντάρι της οργάνωσης. Στο Παγκράτι, στις 7 Οκτωβρίου 1991. Χρόνια αργότερα, στο δικα-στήριο της 17Ν το 2003, ένας δικηγόρος της πολιτικής αγωγής διάβασε µια επιστολή της µάνας του Τσετίν. Ο σεβασµός στον πόνο της µάνας του εχθρού είναι δεδοµένος από την πλευρά µας. Ταυτίζεται µε το λαϊκό αίσθηµα όπως εκφράζεται, για παράδειγµα, από το δηµοτικό τραγούδι της Επανάστασης του 1821, όταν η λαϊκή µούσα κατανοεί τον πόνο του εχθρού: «Κλαίει και µία Τούρκισσα για τον Κιαµήλ αφέντη…». Όταν όµως αυτός ο πόνος στρατεύεται πολιτικά, όταν χρησιµοποιείται ιδεολογικά από την εξουσία, τότε είµαι υποχρεωµένος να απαντήσω στο ίδιο πολιτικοϊδεολογικό πεδίο. Έτσι, απάντησα πολιτικά, µεταφέροντας τον πόνο από τις χιλιάδες Ελληνίδες µάνες της Κύπρου, από τις 2.000 µανάδες των αγνοουµένων που δεν ξέρουν πού δολο-φονήθηκαν τα παιδιά τους, πού βρίσκονται τα κόκαλά τους.
Ο Τσετίν ήταν εµπόλεµος. Όπως και ο Μπουλούκµπασι. Εξέχοντα στελέχη του τουρκικού πολιτικοστρατιωτικού συµπλέγµατος, που είναι υπεύθυνο για το συλλογικό έγκληµα διαρκείας κατά του κυπριακού λαού, για το διαρκές έγκληµα κατά του κουρδικού λαού, κατά του ίδιου του τουρκικού λαού.
Η 17Ν χτύπησε κορυφαία στελέχη του τουρκικού κράτους, του φασιστικού και επεκτατικού τουρκικού κράτους, του κέντρου εξουσίας που οργάνωσε και οργανώνει αυτά τα εγκλήµατα κατά των λαών της περιοχής. Και αυτή ακριβώς είναι η απάντηση σε όσους θέλησαν να µας χαρακτηρίσουν «εθνικιστές». Η 17Ν δεν χτύπησε οποιονδήποτε Τούρκο, χτύπησε τον επεκτατικό τουρκικό καπιταλισµό, του οποίου θύµα αποτελεί και ο ίδιος ο τουρκικός λαός.
Ένα µήνα αργότερα η 17Ν χτύπησε µε ρουκέτα των 3,5 ιντσών την κλούβα των ΜΑΤ στην οδό Χαριλάου Τρικούπη, στην Αθήνα. Απάντηση στην ωµή και κλιµακούµενη βία των ΜΑΤ.”(…)
Σημείωμα του εκδότη
Ο Εκδοτικός Οίκος Λιβάνη έχει αποδείξει την πίστη του στον πλουραλισμό των ιδεολογικών, πολιτικών, κοινωνικών και πολιτιστικών ρευμάτων.
Οι εκδόσεις μας κατά τη διάρκεια της πενηντάχρονης περίπου διαδρομής τους έχουν δείξει ότι δεν έχουν εμμονές σε μονομερείς αφηγήσεις για κρίσιμα θέματα της ιστορικής εξέλιξης στην Ελλάδα και δεν διακατέχονται από προκαταλήψεις. Πιστεύουμε ότι πρέπει να φωτιστούν όλες οι πτυχές της ελληνικής ιστορίας σε κρίσιμες και αμφισβητούμενες ιστορικές περιόδους. Με πίστη σε αυτή την αρχή της διερεύνησης κρίσιμων φάσεων της ιστορικής και πολιτικής εξέλιξης και με μοναδικό κριτήριο να χυθεί άπλετο φως, προχωρήσαμε στην έκδοση του βιβλίου αυτού.
Είναι αυτονόητο ότι ο Εκδοτικός Οίκος, βασιζόμενος στις παραπάνω αρχές, έχει εκδώσει και άλλα βιβλία σχετικά με την ύπαρξη και τη δράση της 17Ν, που αποδεικνύουν κάθε φορά ότι η έκδοση ενός βιβλίου δεν σημαίνει ότι ο Εκδοτικός Οίκος συμμερίζεται ή ταυτίζεται με τις απόψεις των συγγραφέων. Οι απόψεις που αναλύονται από το συγγραφέα στο βιβλίο αυτό είναι αντίστοιχες με τα κείμενα των προκηρύξεων της 17Ν, όπως αυτά έχουν δημοσιοποιηθεί από τα ΜΜΕ (εφημερίδες – ραδιόφωνα – τηλεόραση - internet) και επίσης έχουν αναδειχθεί μέσα από τη διαδικασία της πολύκροτης δίκης και έχουν καταχωριστεί στα πρακτικά της δίκης.
ΓΙΑ ΑΓΟΡΑ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ: www.livanis.gr
mignatiou.com
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
