2014-03-07 22:19:48
Φαήλος Κρανιδιώτης
Αγαπώ τη Ρωσία, τη λογοτεχνία, τον κινηματογράφο της. Αν πετύχετε πουθενά την ταινία «Ο τεσσαρακοστός πρώτος», σε σκηνοθεσία Γκριγκόρι Τσουχράι, βασισμένη στην ομώνυμη νουβέλα του Μπόρις Λαβρένιεφ, δείτε τη. Θα με θυμηθείτε.
Πέρασα όλο το καλοκαίρι πριν από την τρίτη γυμνασίου κλεισμένος μέσα, γιατί ανακάλυψα τον Ντοστογιέβσκι και διάβασα μαγεμένος τα άπαντά του στην παλιά ωραία έκδοση του Γκοβόστη, σε μετάφραση Αρη Αλεξάνδρου.
Κι όταν λέμε τα άπαντα, κυριολεκτώ. Τα πάντα όλα! Η μάνα μου δικαίως φοβήθηκε ότι είχα σαλτάρει, γιατί έκλεινα και τα ρολά, μη μου χαλάσει η αυτοσυγκέντρωση, αλλά είχα απλά ανακαλύψει έναν ολόκληρο κόσμο. Κι όπως λέω στις κόρες μου, ο ωραιότερος, βαθύτερος πνευματικά και φθηνότερος τρόπος να ταξιδεύεις είναι το διάβασμα. Ακολούθησαν κι άλλοι, αλλά όταν φτάσεις στην ποίησή τους και διαβάσεις την Αννα Αχμάτοβα, καταλαβαίνεις τι σημαίνει καλλιτεχνική ηθική δράση.
Τα μακρινά ορθόδοξα αδέλφια μας είναι ένας μεγάλος λαός, όχι μόνο στους συγγραφείς, στους ποιητές, στους σκηνοθέτες, στους επιστήμονες, αλλά και στους απλούς καλούς ανθρώπους. Ηταν αυτοί που ορμούσαν με τις λόγχες ενάντια στους «άπιστους» εισβολείς του Ναπολέοντα με την καθοδήγηση του γέρου Κουτούζοφ. Εκατόν τριάντα και κάτι χρόνια μετά καθήλωσαν τους Γερμανούς έξω από τη Μόσχα και τους πήγαν σαν μπουλντόζα πίσω στο Βερολίνο, όπου υπέβαλαν τα σέβη τους αυτοπροσώπως στον Αδόλφο. Και το έκαναν αυτό υπερασπιζόμενοι την πατρίδα τους, με μια ηγεσία που συνολικά σκότωσε περισσότερους Ρώσους πολίτες κι από τον Χίτλερ! Λίγοι λαοί στον κόσμο έχουν υποφέρει τόσο από την ίδια τους την κυβέρνηση και ακόμη λιγότεροι έχουν αγωνιστεί τόσο πολύ.
Ομως δεν έχω ψευδαισθήσεις. Ενας Σέρβος φίλος, ιστορικός και διπλωμάτης, με ειλικρινή αγάπη για την Ελλάδα, έπειτα από ένα ωραίο δείπνο στην Αθήνα μού είπε: «Οι Ρώσοι; Αχ, φίλε μου, ρώτα εμάς. Κάθε φορά που μας ξεσκίζανε τις σάρκες, τους περιμέναμε κι ακόμη στον δρόμο είναι» Η Ρωσία στην εποχή Γιέλτσιν είχε κυλήσει σε ανυποληψία, στα πρόθυρα της οικονομικής και της κοινωνικής διάλυσης. Ο Πούτιν έδωσε ξανά στη Ρωσική Ομοσπονδία δύναμη, κάθε είδους, και κύρος. Ανέστρεψε την πορεία της παρακμής.
Η σπουδαία προσπάθεια του Κ. Καραμανλή για προσέγγιση με τη Ρωσία ήταν από τους βασικούς λόγους που τον υποστήριξα με σθένος. Και κανείς δεν θα μου αλλάξει τη γνώμη ότι αυτή η προσπάθεια υπονομεύτηκε από τους ίδιους εξωγενείς παράγοντες που έκαψαν τη χώρα το 2007, από τους ίδιους που διαχειρίστηκαν μέσω «χρήσιμων ηλιθίων» το άγος των «μαϊμού Δεκεμβριανών» του 2008, όπου οι αντιδράσεις σε μια τραγική δολοφονία ενός παιδιού εξελίχθηκαν σε τεράστια επιχείρηση αποσταθεροποίησης και ανατροπής της κυβέρνησης.
Οσο όμως μικρό καλάθι κι αν κρατάμε, όσο γελοίες κι αν είναι οι μεσσιανικές φαντασιώσεις διάφορων εγχωρίων για το «ξανθό γένος», δεν μπορείς να αμφισβητείς ή, πολύ περισσότερο, να θίγεις ευθέως τα ρωσικά συμφέροντα στο ίδιο το υπογάστριο της Ρωσίας.
Η Ουκρανία είναι ένα τεχνητό κράτος, γεμάτο πληθυσμούς που είτε μισούν τη Μόσχα είτε απλά είναι, νιώθουν Ρώσοι. Τη δε Κριμαία την απέσπασε από τη Ρωσία και την έδωσε στην Ουκρανία ο Χρουστσόφ, στο πλαίσιο των προσθαφαιρέσεων πληθυσμών και εδαφών που δήθεν θα βοηθούσαν στην αποδυνάμωση του ισχυρότερου έθνους της ΕΣΣΔ, ώστε κάποτε να γίνει τάχα το όλον μια σοβιετική σούπα. Τα έθνη όμως, δρομείς αντοχής στην Ιστορία, λειτουργούν αλλιώς.
Η Ελλάδα δεν έχει κανέναν λόγο να πάει σαν αλεπού στο παζάρι. Κατανοητή η υποχρέωσή μας ως προεδρεύουσα χώρα της Ε.Ε. να προσπαθήσουμε να προσφέρουμε καλές υπηρεσίες στις δύο πλευρές.
Ομως η άποψή μου είναι ότι το επικίνδυνο αυτό παιχνίδι το ξεκίνησαν οι ίδιοι εγκληματικά ανόητοι μηχανισμοί που πήγαν να ανατρέψουν τον Ασαντ στη Συρία. Εκεί βρέθηκαν αγκαλιά με όλο τον εσμό της Αλ Κάιντα και των παραφυάδων της, στην Ουκρανία βρέθηκαν να χορεύουν καζατσόκ με τους επιγόνους των εθελοντών στα SS. Και ο ΣΥΡΙΖΑ στην αρχή ξερογλειφόταν με την ουκρανική «επανάσταση», ενώ πολιτικά ανόητοι σαν κάποιον Μπάρκα, λίγο ΤΕΙ και λίγο «Αυγή», ονειρεύονταν φυγή Σαμαρά αλά Γιανουκόβιτς. Οι εικόνες όμως του κατσαπλιά νέου πρωθυπουργού να χαιρετά ναζιστικά, οι επιθέσεις σε συναγωγές, τα εμβλήματα των συνεργατών των ναζί στα περιβραχιόνια των «επαναστατών» και οι τραμπουκισμοί μπροστά στις κάμερες τους έκαναν να τα μαζέψουν και να τα σκεπάσουν όπως η γάτα ξέρετε τι. Αλλο ένα τυχοδιωκτικό ρεζιλίκι της Κουμουνδούρου, μετά τα περί Βενεζουέλας και Αργεντινής, όπου βασιλεύει πλέον χάος. Κατσικοπόδαρος ο Αλέξης.
Το δικό μας συμφέρον είναι να μη γίνουμε μέρος του προβλήματος, να μη θίξουμε την περηφάνια και τα ζωτικά συμφέροντα της Ρωσίας. Γιατί μπορούμε να πάθουμε μια πολύ απλή και μεγάλη ζημιά. Οι Ρώσοι π.χ. να ακυρώσουν τη συμφωνία για την αναδρομική, από τον Αύγουστο του 2013, μείωση κατά 15% της τιμής του φυσικού αερίου κι έτσι να είμαστε και κερατάδες και δαρμένοι για ξένα τυχοδιωκτικά νιτερέσα. Οπότε, Βαγγέλη μου, πάνε μια βόλτα, πες για λογαριασμό μας, ως προεδρεύουσα χώρα, κάνα ευχολόγιο εις αμφοτέρους και κάνε στην άκρη μη φάμε καμιά αδέσποτη, πάνω που πάμε να σταθούμε στα πόδια μας…
Φαήλος Κρανιδιώτης
δημοκρατία
InfoGnomon
Αγαπώ τη Ρωσία, τη λογοτεχνία, τον κινηματογράφο της. Αν πετύχετε πουθενά την ταινία «Ο τεσσαρακοστός πρώτος», σε σκηνοθεσία Γκριγκόρι Τσουχράι, βασισμένη στην ομώνυμη νουβέλα του Μπόρις Λαβρένιεφ, δείτε τη. Θα με θυμηθείτε.
Πέρασα όλο το καλοκαίρι πριν από την τρίτη γυμνασίου κλεισμένος μέσα, γιατί ανακάλυψα τον Ντοστογιέβσκι και διάβασα μαγεμένος τα άπαντά του στην παλιά ωραία έκδοση του Γκοβόστη, σε μετάφραση Αρη Αλεξάνδρου.
Κι όταν λέμε τα άπαντα, κυριολεκτώ. Τα πάντα όλα! Η μάνα μου δικαίως φοβήθηκε ότι είχα σαλτάρει, γιατί έκλεινα και τα ρολά, μη μου χαλάσει η αυτοσυγκέντρωση, αλλά είχα απλά ανακαλύψει έναν ολόκληρο κόσμο. Κι όπως λέω στις κόρες μου, ο ωραιότερος, βαθύτερος πνευματικά και φθηνότερος τρόπος να ταξιδεύεις είναι το διάβασμα. Ακολούθησαν κι άλλοι, αλλά όταν φτάσεις στην ποίησή τους και διαβάσεις την Αννα Αχμάτοβα, καταλαβαίνεις τι σημαίνει καλλιτεχνική ηθική δράση.
Τα μακρινά ορθόδοξα αδέλφια μας είναι ένας μεγάλος λαός, όχι μόνο στους συγγραφείς, στους ποιητές, στους σκηνοθέτες, στους επιστήμονες, αλλά και στους απλούς καλούς ανθρώπους. Ηταν αυτοί που ορμούσαν με τις λόγχες ενάντια στους «άπιστους» εισβολείς του Ναπολέοντα με την καθοδήγηση του γέρου Κουτούζοφ. Εκατόν τριάντα και κάτι χρόνια μετά καθήλωσαν τους Γερμανούς έξω από τη Μόσχα και τους πήγαν σαν μπουλντόζα πίσω στο Βερολίνο, όπου υπέβαλαν τα σέβη τους αυτοπροσώπως στον Αδόλφο. Και το έκαναν αυτό υπερασπιζόμενοι την πατρίδα τους, με μια ηγεσία που συνολικά σκότωσε περισσότερους Ρώσους πολίτες κι από τον Χίτλερ! Λίγοι λαοί στον κόσμο έχουν υποφέρει τόσο από την ίδια τους την κυβέρνηση και ακόμη λιγότεροι έχουν αγωνιστεί τόσο πολύ.
Ομως δεν έχω ψευδαισθήσεις. Ενας Σέρβος φίλος, ιστορικός και διπλωμάτης, με ειλικρινή αγάπη για την Ελλάδα, έπειτα από ένα ωραίο δείπνο στην Αθήνα μού είπε: «Οι Ρώσοι; Αχ, φίλε μου, ρώτα εμάς. Κάθε φορά που μας ξεσκίζανε τις σάρκες, τους περιμέναμε κι ακόμη στον δρόμο είναι» Η Ρωσία στην εποχή Γιέλτσιν είχε κυλήσει σε ανυποληψία, στα πρόθυρα της οικονομικής και της κοινωνικής διάλυσης. Ο Πούτιν έδωσε ξανά στη Ρωσική Ομοσπονδία δύναμη, κάθε είδους, και κύρος. Ανέστρεψε την πορεία της παρακμής.
Η σπουδαία προσπάθεια του Κ. Καραμανλή για προσέγγιση με τη Ρωσία ήταν από τους βασικούς λόγους που τον υποστήριξα με σθένος. Και κανείς δεν θα μου αλλάξει τη γνώμη ότι αυτή η προσπάθεια υπονομεύτηκε από τους ίδιους εξωγενείς παράγοντες που έκαψαν τη χώρα το 2007, από τους ίδιους που διαχειρίστηκαν μέσω «χρήσιμων ηλιθίων» το άγος των «μαϊμού Δεκεμβριανών» του 2008, όπου οι αντιδράσεις σε μια τραγική δολοφονία ενός παιδιού εξελίχθηκαν σε τεράστια επιχείρηση αποσταθεροποίησης και ανατροπής της κυβέρνησης.
Οσο όμως μικρό καλάθι κι αν κρατάμε, όσο γελοίες κι αν είναι οι μεσσιανικές φαντασιώσεις διάφορων εγχωρίων για το «ξανθό γένος», δεν μπορείς να αμφισβητείς ή, πολύ περισσότερο, να θίγεις ευθέως τα ρωσικά συμφέροντα στο ίδιο το υπογάστριο της Ρωσίας.
Η Ουκρανία είναι ένα τεχνητό κράτος, γεμάτο πληθυσμούς που είτε μισούν τη Μόσχα είτε απλά είναι, νιώθουν Ρώσοι. Τη δε Κριμαία την απέσπασε από τη Ρωσία και την έδωσε στην Ουκρανία ο Χρουστσόφ, στο πλαίσιο των προσθαφαιρέσεων πληθυσμών και εδαφών που δήθεν θα βοηθούσαν στην αποδυνάμωση του ισχυρότερου έθνους της ΕΣΣΔ, ώστε κάποτε να γίνει τάχα το όλον μια σοβιετική σούπα. Τα έθνη όμως, δρομείς αντοχής στην Ιστορία, λειτουργούν αλλιώς.
Η Ελλάδα δεν έχει κανέναν λόγο να πάει σαν αλεπού στο παζάρι. Κατανοητή η υποχρέωσή μας ως προεδρεύουσα χώρα της Ε.Ε. να προσπαθήσουμε να προσφέρουμε καλές υπηρεσίες στις δύο πλευρές.
Ομως η άποψή μου είναι ότι το επικίνδυνο αυτό παιχνίδι το ξεκίνησαν οι ίδιοι εγκληματικά ανόητοι μηχανισμοί που πήγαν να ανατρέψουν τον Ασαντ στη Συρία. Εκεί βρέθηκαν αγκαλιά με όλο τον εσμό της Αλ Κάιντα και των παραφυάδων της, στην Ουκρανία βρέθηκαν να χορεύουν καζατσόκ με τους επιγόνους των εθελοντών στα SS. Και ο ΣΥΡΙΖΑ στην αρχή ξερογλειφόταν με την ουκρανική «επανάσταση», ενώ πολιτικά ανόητοι σαν κάποιον Μπάρκα, λίγο ΤΕΙ και λίγο «Αυγή», ονειρεύονταν φυγή Σαμαρά αλά Γιανουκόβιτς. Οι εικόνες όμως του κατσαπλιά νέου πρωθυπουργού να χαιρετά ναζιστικά, οι επιθέσεις σε συναγωγές, τα εμβλήματα των συνεργατών των ναζί στα περιβραχιόνια των «επαναστατών» και οι τραμπουκισμοί μπροστά στις κάμερες τους έκαναν να τα μαζέψουν και να τα σκεπάσουν όπως η γάτα ξέρετε τι. Αλλο ένα τυχοδιωκτικό ρεζιλίκι της Κουμουνδούρου, μετά τα περί Βενεζουέλας και Αργεντινής, όπου βασιλεύει πλέον χάος. Κατσικοπόδαρος ο Αλέξης.
Το δικό μας συμφέρον είναι να μη γίνουμε μέρος του προβλήματος, να μη θίξουμε την περηφάνια και τα ζωτικά συμφέροντα της Ρωσίας. Γιατί μπορούμε να πάθουμε μια πολύ απλή και μεγάλη ζημιά. Οι Ρώσοι π.χ. να ακυρώσουν τη συμφωνία για την αναδρομική, από τον Αύγουστο του 2013, μείωση κατά 15% της τιμής του φυσικού αερίου κι έτσι να είμαστε και κερατάδες και δαρμένοι για ξένα τυχοδιωκτικά νιτερέσα. Οπότε, Βαγγέλη μου, πάνε μια βόλτα, πες για λογαριασμό μας, ως προεδρεύουσα χώρα, κάνα ευχολόγιο εις αμφοτέρους και κάνε στην άκρη μη φάμε καμιά αδέσποτη, πάνω που πάμε να σταθούμε στα πόδια μας…
Φαήλος Κρανιδιώτης
δημοκρατία
InfoGnomon
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
