2014-03-10 09:53:16
ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΟΥ ΧΑΡΑΛΑΜΠΙΔΗ
Η διεθνής κοινότητα, και ιδιαιτέρως οι ΗΠΑ και η Ε.Ε., ρίχνουν μαύρο δάκρυ για ό,τι συμβαίνει στην Ουκρανία. Δίδεται στήριξη στην ακεραιότητα της Ουκρανίας, την οποία όμως κανείς δεν μπορεί να εγγυηθεί επί της ουσίας, αφού κανείς δεν θα τολμήσει να τα βάλει στρατιωτικά με τη Ρωσία, καθότι κάτι τέτοιο θα άνοιγε τον ασκό ενός παγκόσμιου πολέμου. Και η Τουρκία, που κραυγάζει για τη μειονότητα των Τατάρων της Κριμαίας, λογικά ουδέν θα πράξει. Η Μόσχα δεν είναι ούτε Κύπρος ούτε Ελλάδα.
Ακόμη και η Ε.Ε. με τις ΗΠΑ που αναφέρονται στη λήψη μέτρων, μέχρι πού θα μπορούσαν να φτάσουν, όταν στο πλαίσιο της παγκοσμιοποίησης τα ρωσικά οικονομικά και ενεργειακά αντίμετρα ενδεχομένως να προκαλέσουν μεγαλύτερο κόστος στη Δύση, από εκείνο που η Δύση μπορεί να προκαλέσει στη Ρωσία; Χαμένοι θα είναι όλοι. Άλλωστε, η Ρωσία δεν είναι ούτε Ιράν ούτε Ιράκ.
Το συμπέρασμα είναι αυτονόητο, από αρχαιοτάτων ετών. Από την εποχή του Σου Τζου και του Θουκυδίδη: Ισχύς. Και δη στρατιωτική. Διότι, εάν η Ρωσία ήταν οικονομικά ισχυρή και στρατιωτικά αδύναμη, τότε είτε θα τη διέλυαν με τη λήψη οικονομικών μέτρων, είτε θα είχε την τύχη της Σερβίας! Αυτός είναι ο κλασικός ρεαλισμός
Ειδικώς τα μικρά έθνη-κράτη είτε βουλιάζουν στη μιζέρια τους είτε οικοδομούν συμμαχίες πριν από -και όχι μετά- την κρίση, εφόσον βεβαίως έχουν σοβαρές ηγεσίες, που δεν ακροβατούν σε τεντωμένα σχοινιά χωρίς δίκτυ ασφαλείας.
Το ιδεαλιστικό σκέλος, δηλαδή του δικαίου, εάν δεν συνοδεύεται από την ισχύ, μπαίνει είτε μερικώς είτε καθ’ ολοκληρίαν στο ράφι. Ερώτημα, λοιπόν, το οποίο ετέθη επιμόνως κατά τις διασκέψεις Τύπου που δόθηκαν μετά από την Έκτακτη Σύνοδο της Ε.Ε. την περασμένη Πέμπτη στις Βρυξέλλες, και προς τον κ. Κάμερον και προς την κ. Μέρκελ και προς τον κ. Ολάντ: Καλά, γιατί γίνεται δεκτή ανεξαρτητοποίηση του Κοσσυφοπεδίου και το δημοψήφισμα στη Σκοτία, και δεν γίνεται δεκτό το δημοψήφισμα στην Κριμαία; Πέραν των νομικών επιχειρημάτων που είναι ευάλωτα, η αλήθεια κρύβεται πίσω από τις λέξεις συμφέροντα, ζώνες επιρροής και ισχύς. Στα Βαλκάνια, για παράδειγμα, είναι απομακρυσμένη ακόμη η ρωσική ζώνη επιρροής και δεν είναι όπως η Μόσχα θα ήθελε, ή όπως ήταν ψυχροπολεμικά η ισχύς της.
Όταν δε, διαλυόταν η Γιουγκοσλαβία, η Ρωσία είχε τα μαύρα της τα χάλια. Εάν η κρίση στα Βαλκάνια γινόταν σήμερα, η τύχη και της Σερβίας και του Κοσσυφοπεδίου θα ήταν διαφορετική. Όπως διαφορετική θα ήταν η δική μας τύχη το ΄74, εάν εντασσόμασταν στη δυτική συμμαχία και στο ΝΑΤΟ τη δεκαετία του ΄60, εάν η Ελλάδα δεν έκανε πραξικόπημα το 1974 ή εάν επενέβαινε στην τουρκική εισβολή. Όπως διαφορετική θα είναι η τύχη μας εάν συζητούμε για λύση του Κυπριακού -πράγμα το οποίο πράττουμε, αλλά γυμνοί- και αλλιώτικη θα είναι εάν συνομιλήσουμε αφότου προκύψει αλλαγή ισοζυγίων δυνάμεων κατόπιν συμμαχιών, κυρίως με το Ισραήλ, και αφού συνδεθούμε με το ΝΑΤΟ μέσω του Συνεταιρισμού για την Ειρήνη, καθότι η γειτονιά μας είναι κάτω από τη δική τους ζώνη επιρροής, από την ψυχροπολεμική περίοδο ώς σήμερα.
Στη δική μας περίπτωση, τον ρόλο της ισχυρής Ρωσίας τον έχει η Τουρκία. Εμείς δεν είμαστε καν Ουκρανία στο μέγεθος και η Τουρκία, από την άλλη, δεν έχει την ισχύ της Ρωσίας. Εάν δεν προβούμε σε συμμαχίες τώρα, εάν δεν περάσουμε σε μια στρατηγική συνεργασία με το Ισραήλ και την Ελλάδα, που θα καλύπτει τον χώρο από τα Βαλκάνια ώς τη Μέση Ανατολή, και θα δρα αποτρεπτικά έναντι της τουρκικής απειλής, εξισορροπώντας τα ανισοζύγια δυνάμεων και αυξάνοντας την ισχύ μας, εάν δεν γίνουμε το ένα από τα τρία μέρη μιας περιφερειακής δύναμης, τότε, ανίσχυροι όπως είμαστε και στο πλαίσιο μιας ομοσπονδίας, ο ρεαλισμός διδάσκει ότι θα καταστούμε οικονομικά, πολιτικά, πληθυσμιακά, γεωγραφικά και πολιτειακά επαρχία της Τουρκίας!
σημερινή
InfoGnomon
Η διεθνής κοινότητα, και ιδιαιτέρως οι ΗΠΑ και η Ε.Ε., ρίχνουν μαύρο δάκρυ για ό,τι συμβαίνει στην Ουκρανία. Δίδεται στήριξη στην ακεραιότητα της Ουκρανίας, την οποία όμως κανείς δεν μπορεί να εγγυηθεί επί της ουσίας, αφού κανείς δεν θα τολμήσει να τα βάλει στρατιωτικά με τη Ρωσία, καθότι κάτι τέτοιο θα άνοιγε τον ασκό ενός παγκόσμιου πολέμου. Και η Τουρκία, που κραυγάζει για τη μειονότητα των Τατάρων της Κριμαίας, λογικά ουδέν θα πράξει. Η Μόσχα δεν είναι ούτε Κύπρος ούτε Ελλάδα.
Ακόμη και η Ε.Ε. με τις ΗΠΑ που αναφέρονται στη λήψη μέτρων, μέχρι πού θα μπορούσαν να φτάσουν, όταν στο πλαίσιο της παγκοσμιοποίησης τα ρωσικά οικονομικά και ενεργειακά αντίμετρα ενδεχομένως να προκαλέσουν μεγαλύτερο κόστος στη Δύση, από εκείνο που η Δύση μπορεί να προκαλέσει στη Ρωσία; Χαμένοι θα είναι όλοι. Άλλωστε, η Ρωσία δεν είναι ούτε Ιράν ούτε Ιράκ.
Το συμπέρασμα είναι αυτονόητο, από αρχαιοτάτων ετών. Από την εποχή του Σου Τζου και του Θουκυδίδη: Ισχύς. Και δη στρατιωτική. Διότι, εάν η Ρωσία ήταν οικονομικά ισχυρή και στρατιωτικά αδύναμη, τότε είτε θα τη διέλυαν με τη λήψη οικονομικών μέτρων, είτε θα είχε την τύχη της Σερβίας! Αυτός είναι ο κλασικός ρεαλισμός
Ειδικώς τα μικρά έθνη-κράτη είτε βουλιάζουν στη μιζέρια τους είτε οικοδομούν συμμαχίες πριν από -και όχι μετά- την κρίση, εφόσον βεβαίως έχουν σοβαρές ηγεσίες, που δεν ακροβατούν σε τεντωμένα σχοινιά χωρίς δίκτυ ασφαλείας.
Το ιδεαλιστικό σκέλος, δηλαδή του δικαίου, εάν δεν συνοδεύεται από την ισχύ, μπαίνει είτε μερικώς είτε καθ’ ολοκληρίαν στο ράφι. Ερώτημα, λοιπόν, το οποίο ετέθη επιμόνως κατά τις διασκέψεις Τύπου που δόθηκαν μετά από την Έκτακτη Σύνοδο της Ε.Ε. την περασμένη Πέμπτη στις Βρυξέλλες, και προς τον κ. Κάμερον και προς την κ. Μέρκελ και προς τον κ. Ολάντ: Καλά, γιατί γίνεται δεκτή ανεξαρτητοποίηση του Κοσσυφοπεδίου και το δημοψήφισμα στη Σκοτία, και δεν γίνεται δεκτό το δημοψήφισμα στην Κριμαία; Πέραν των νομικών επιχειρημάτων που είναι ευάλωτα, η αλήθεια κρύβεται πίσω από τις λέξεις συμφέροντα, ζώνες επιρροής και ισχύς. Στα Βαλκάνια, για παράδειγμα, είναι απομακρυσμένη ακόμη η ρωσική ζώνη επιρροής και δεν είναι όπως η Μόσχα θα ήθελε, ή όπως ήταν ψυχροπολεμικά η ισχύς της.
Όταν δε, διαλυόταν η Γιουγκοσλαβία, η Ρωσία είχε τα μαύρα της τα χάλια. Εάν η κρίση στα Βαλκάνια γινόταν σήμερα, η τύχη και της Σερβίας και του Κοσσυφοπεδίου θα ήταν διαφορετική. Όπως διαφορετική θα ήταν η δική μας τύχη το ΄74, εάν εντασσόμασταν στη δυτική συμμαχία και στο ΝΑΤΟ τη δεκαετία του ΄60, εάν η Ελλάδα δεν έκανε πραξικόπημα το 1974 ή εάν επενέβαινε στην τουρκική εισβολή. Όπως διαφορετική θα είναι η τύχη μας εάν συζητούμε για λύση του Κυπριακού -πράγμα το οποίο πράττουμε, αλλά γυμνοί- και αλλιώτικη θα είναι εάν συνομιλήσουμε αφότου προκύψει αλλαγή ισοζυγίων δυνάμεων κατόπιν συμμαχιών, κυρίως με το Ισραήλ, και αφού συνδεθούμε με το ΝΑΤΟ μέσω του Συνεταιρισμού για την Ειρήνη, καθότι η γειτονιά μας είναι κάτω από τη δική τους ζώνη επιρροής, από την ψυχροπολεμική περίοδο ώς σήμερα.
Στη δική μας περίπτωση, τον ρόλο της ισχυρής Ρωσίας τον έχει η Τουρκία. Εμείς δεν είμαστε καν Ουκρανία στο μέγεθος και η Τουρκία, από την άλλη, δεν έχει την ισχύ της Ρωσίας. Εάν δεν προβούμε σε συμμαχίες τώρα, εάν δεν περάσουμε σε μια στρατηγική συνεργασία με το Ισραήλ και την Ελλάδα, που θα καλύπτει τον χώρο από τα Βαλκάνια ώς τη Μέση Ανατολή, και θα δρα αποτρεπτικά έναντι της τουρκικής απειλής, εξισορροπώντας τα ανισοζύγια δυνάμεων και αυξάνοντας την ισχύ μας, εάν δεν γίνουμε το ένα από τα τρία μέρη μιας περιφερειακής δύναμης, τότε, ανίσχυροι όπως είμαστε και στο πλαίσιο μιας ομοσπονδίας, ο ρεαλισμός διδάσκει ότι θα καταστούμε οικονομικά, πολιτικά, πληθυσμιακά, γεωγραφικά και πολιτειακά επαρχία της Τουρκίας!
σημερινή
InfoGnomon
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
ΠΑΣΟΚ: Ο Γιώργος κι άλλοι 11 γύρισαν την πλάτη στον Βενιζέλο
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
