2014-03-12 01:05:09
To μόνο «καρφί» που μαρτυρεί την ηλικία του - έχει πατήσει τα 90 - είναι η ταυτότητά του. Διότι, κατά τα άλλα ποιος θα μπορούσε να φανταστεί ότι σε αυτή την ηλικία ο Σαρλ Αζναβούρ έχει κουράγιο για παγκόσμια περιοδεία από την Αργεντινή και τη Χιλή έως το Τελ Αβίβ και το Βερολίνο, ενώ εξακολουθεί να είναι ενεργός πρεσβευτής των Ηνωμένων Εθνών για την Αρμενία; Κι όμως. Πώς τα καταφέρνει;
«Τρώω λίγο και κοιτάζω μπροστά. Γερνάς όταν αρχίσει να γέρνει η πλάτη σου. Χρειάζεται πειθαρχία» λέει ο αρμενικής καταγωγής τροβαδούρος σε συνέντευξή του στην ιταλική εφημερίδα «Κοριέρε ντέλα Σέρα».
Αραγε έχει ακόμη την ίδια αγωνία όταν βγαίνει στη σκηνή, όπως πριν από πενήντα χρόνια; «Μου είναι εύκολο, διότι βγαίνω μπροστά σε ένα κοινό που με έχει διαλέξει και αισθάνομαι το περιβάλλον οικείο. Μόνο όταν έκανα το ντεμπούτο μου έτρεμαν τα πόδια μου. Και συνέχισαν να τρέμουν έως τη στιγμή που είπα στον εαυτό μου "αν το κοινό αγοράζει εισιτήριο για να έρθει να σε ακούσει, σημαίνει ότι σε αγαπάει. Δεν έχεις κανένα λόγο να φοβάσαι"» συνεχίζει ο Σαρλ Αζναβούρ, ο πρώτος που έγραψε τραγούδι για την ομοφυλοφιλία το 1972, σε μια εποχή που δεν υπήρχε καν ο όρος γκέι.
«Πάντα προκαλούσα σοκ στο κοινό, σε ένα συγκεκριμένο είδος κοινού.
Διότι ο κόσμος, αν δεν διδάσκεται κάτι, μένει για πάντα ηλίθιος. Στην πλειονότητα των περιπτώσεων οφείλεται σε γενετικούς παράγοντες, όχι επειδή κάποιος είπε σε κάποιον άλλο ότι πρέπει να είναι γκέι. Μεταξύ των φίλων μου, οι πρώτοι που μου είπαν "δεν θα τραγουδήσεις ποτέ αυτό το τραγούδι" ήταν οι ομοφυλόφιλοι».
Στην πολύχρονη καριέρα του έχει να θυμηθεί μεγάλες συνεργασίες. Ανάμεσά τους ένα ντουέτο με τον Φρανκ Σινάτρα. «Ηταν γοητευτικός, αλλά επί σκηνής η Πιαφ μου έδωσε περισσότερα. Με έμαθε πώς να βάζω όλο μου τον εαυτό μέσα σε ένα τραγούδι. Ο Σινάτρα ήταν κρούνερ: ένας κύριος που έρχεται, τραγουδάει και τέλος».
Και βεβαίως η πολιτική δεν τον αφήνει αδιάφορο. Βρίσκει τον Σίλβιο Μπερλουσκόνι «τρελό» και του αρέσει επειδή πάντα, όπως λέει, του άρεσαν οι τρελοί. Στον Γάλλο πρόεδρο Ολάντ αφιερώνει το τραγούδι του «Tout s'en va, tout se meurt», αλλά διευκρινίζει ότι θα πρέπει να κριθεί ως πρόεδρος και ότι έχει δικαίωμα να ζει την προσωπική του ζωή όπως θέλει.
Οσο για την πατρίδα του, την Αρμενία; Εχει δημιουργήσει το Ιδρυμα Αζναβούρ για την Αρμενία, μέσω του οποίου βοηθά κοπέλες που έχουν μεγαλώσει σε ορφανοτροφεία να μην καταλήξουν στο πεζοδρόμιο, ενώ έχει πληρώσει αναρίθμητες πτήσεις για να μπορέσουν συμπατριώτες του να φύγουν από την Αρμενία και να αναζητήσουν τους δικούς τους ή το όνειρό τους στη Δύση.
Πώς και ξοδεύει τόσα χρήματα; «Κερδίζω τόσα ώστε να περνώ πολύ καλά. Δεν θέλω να είμαι ο πλουσιότερος στο νεκροταφείο. Ούτε θέλω προς το παρόν να πεθάνω». Tromaktiko
«Τρώω λίγο και κοιτάζω μπροστά. Γερνάς όταν αρχίσει να γέρνει η πλάτη σου. Χρειάζεται πειθαρχία» λέει ο αρμενικής καταγωγής τροβαδούρος σε συνέντευξή του στην ιταλική εφημερίδα «Κοριέρε ντέλα Σέρα».
Αραγε έχει ακόμη την ίδια αγωνία όταν βγαίνει στη σκηνή, όπως πριν από πενήντα χρόνια; «Μου είναι εύκολο, διότι βγαίνω μπροστά σε ένα κοινό που με έχει διαλέξει και αισθάνομαι το περιβάλλον οικείο. Μόνο όταν έκανα το ντεμπούτο μου έτρεμαν τα πόδια μου. Και συνέχισαν να τρέμουν έως τη στιγμή που είπα στον εαυτό μου "αν το κοινό αγοράζει εισιτήριο για να έρθει να σε ακούσει, σημαίνει ότι σε αγαπάει. Δεν έχεις κανένα λόγο να φοβάσαι"» συνεχίζει ο Σαρλ Αζναβούρ, ο πρώτος που έγραψε τραγούδι για την ομοφυλοφιλία το 1972, σε μια εποχή που δεν υπήρχε καν ο όρος γκέι.
«Πάντα προκαλούσα σοκ στο κοινό, σε ένα συγκεκριμένο είδος κοινού.
Διότι ο κόσμος, αν δεν διδάσκεται κάτι, μένει για πάντα ηλίθιος. Στην πλειονότητα των περιπτώσεων οφείλεται σε γενετικούς παράγοντες, όχι επειδή κάποιος είπε σε κάποιον άλλο ότι πρέπει να είναι γκέι. Μεταξύ των φίλων μου, οι πρώτοι που μου είπαν "δεν θα τραγουδήσεις ποτέ αυτό το τραγούδι" ήταν οι ομοφυλόφιλοι».
Στην πολύχρονη καριέρα του έχει να θυμηθεί μεγάλες συνεργασίες. Ανάμεσά τους ένα ντουέτο με τον Φρανκ Σινάτρα. «Ηταν γοητευτικός, αλλά επί σκηνής η Πιαφ μου έδωσε περισσότερα. Με έμαθε πώς να βάζω όλο μου τον εαυτό μέσα σε ένα τραγούδι. Ο Σινάτρα ήταν κρούνερ: ένας κύριος που έρχεται, τραγουδάει και τέλος».
Και βεβαίως η πολιτική δεν τον αφήνει αδιάφορο. Βρίσκει τον Σίλβιο Μπερλουσκόνι «τρελό» και του αρέσει επειδή πάντα, όπως λέει, του άρεσαν οι τρελοί. Στον Γάλλο πρόεδρο Ολάντ αφιερώνει το τραγούδι του «Tout s'en va, tout se meurt», αλλά διευκρινίζει ότι θα πρέπει να κριθεί ως πρόεδρος και ότι έχει δικαίωμα να ζει την προσωπική του ζωή όπως θέλει.
Οσο για την πατρίδα του, την Αρμενία; Εχει δημιουργήσει το Ιδρυμα Αζναβούρ για την Αρμενία, μέσω του οποίου βοηθά κοπέλες που έχουν μεγαλώσει σε ορφανοτροφεία να μην καταλήξουν στο πεζοδρόμιο, ενώ έχει πληρώσει αναρίθμητες πτήσεις για να μπορέσουν συμπατριώτες του να φύγουν από την Αρμενία και να αναζητήσουν τους δικούς τους ή το όνειρό τους στη Δύση.
Πώς και ξοδεύει τόσα χρήματα; «Κερδίζω τόσα ώστε να περνώ πολύ καλά. Δεν θέλω να είμαι ο πλουσιότερος στο νεκροταφείο. Ούτε θέλω προς το παρόν να πεθάνω». Tromaktiko
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Στον πανηγυρισμό τους δεν ξέχασαν τον καταστροφικό σεισμό!
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Διαφημίσεις και στο Instagram
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
