2012-04-19 19:11:04
από το Μαρικάκι
Οι ρυθμοί αύξησης των αυτοκτονιών στις χώρες του πριν λίγα χρόνια ανέμελου Νότου, πάνε χέρι – χέρι με τους ρυθμούς με τους οποίους... η κρίση στην περιφέρεια της ευρωζώνης βαθαίνει.
Στη Ρώμη χθες συνδικάτα και επαγγελματικοί φορείς πραγματοποίησαν διαμαρτυρία κατά των αυτοκτονιών που εξαπλώνονται σαν μάστιγα στις τάξεις των εργαζομένων και των μικρομεσαίων επιχειρηματιών. Εδώ, μια από τα ίδια: μακροχρόνια άνεργοι, φρεσκο – απολυμένοι, συνταξιούχοι, επιχειρηματίες μπροστά στη σοκαριστική προοπτική μιας ζωής βίαια και κατακόρυφα υποβαθμιζόμενης, με χρέη ή χωρίς, επιλέγουν ως διέξοδο την αυτοχειρία. Η προοπτική που δίνεται σήμερα σε πολλούς από τους πιο αδύναμους των νοικοκυραίων είναι να ζήσουν ως άστεγοι και εξαθλιωμένοι, με κάποια μίνιμουμ ίσως προνοιακή βοήθεια που σταδιακά περιορίζεται κι αυτή. Με αφορμή την πρόσφατη αυτοκτονία του Δημήτρη Χριστούλα (και ορισμένες ακόμα τις ίδιες μέρες) η οποία όμως δεν εμπίπτει στις περιπτώσεις των «εξαθλιωμένων» και «απελπισμένων» που δίνουν τέλος στα αδιέξοδά του με αυτό τον τραγικό τρόπο, ξεπήδησε το σύνθημα «να μη συνηθίσουμε τον θάνατο».
Τι συμβαίνει; Παραδίδονται εύκολα οι άνθρωποι στην απελπισία; Είναι πιο ευαίσθητοι από κάποιους άλλους; Είναι πράγματι πιο εξοικειωμένοι με την ιδέα της οριστικής αναχώρησης, δεδομένου ότι έχουν να επιλέξουν ανάμεσα σε αυτή τη λύση και μια ζωή –φυλακή;
Το θέμα είναι ότι η κρίση βαθαίνει με επιλογή. Κι εν προκειμένω, σε ό,τι μας αφορά είναι επιλογή να ζήσουν και να εξυπηρετηθούν κατά προτεραιότητα οι δανειστές, με τα δικά μας λεφτά και τον δικό μας κόπο, στη συνέχεια οι προνομιούχοι της πολιτικής και οικονομικής ελίτ και αν περισσεύει και κανά ξεροκόμματο ας το μοιραστούν οι σύγχρονοι «Άθλιοι».
Ψευτομέτρα ανακούφισης και δήθεν προστασίας των ασθενέστερων μπορεί να ανακοινώνονται για επικοινωνιακούς λόγους, αλλά όταν η περιθωριοποίηση της κοινωνίας είναι, το ξαναλέμε, επιλογή, δεν μπορεί αυτό να είναι ζητούμενο προκειμένου να περάσει από πάνω μας η κρίση όσο το δυνατόν με λιγότερες απώλειες. Γιατί είναι επιλογή η κρίση (εν πολλοίς τεχνητή, στις απαρχές της, αν ανατρέξουμε στο 2009) να φορτωθεί στην κοινωνία και όποιος αντέξει… Το θέμα είναι να ανακοπεί συνολικά και αποφασιστικά αυτό που συμβαίνει topontiki.gr
Οι ρυθμοί αύξησης των αυτοκτονιών στις χώρες του πριν λίγα χρόνια ανέμελου Νότου, πάνε χέρι – χέρι με τους ρυθμούς με τους οποίους... η κρίση στην περιφέρεια της ευρωζώνης βαθαίνει.
Στη Ρώμη χθες συνδικάτα και επαγγελματικοί φορείς πραγματοποίησαν διαμαρτυρία κατά των αυτοκτονιών που εξαπλώνονται σαν μάστιγα στις τάξεις των εργαζομένων και των μικρομεσαίων επιχειρηματιών. Εδώ, μια από τα ίδια: μακροχρόνια άνεργοι, φρεσκο – απολυμένοι, συνταξιούχοι, επιχειρηματίες μπροστά στη σοκαριστική προοπτική μιας ζωής βίαια και κατακόρυφα υποβαθμιζόμενης, με χρέη ή χωρίς, επιλέγουν ως διέξοδο την αυτοχειρία. Η προοπτική που δίνεται σήμερα σε πολλούς από τους πιο αδύναμους των νοικοκυραίων είναι να ζήσουν ως άστεγοι και εξαθλιωμένοι, με κάποια μίνιμουμ ίσως προνοιακή βοήθεια που σταδιακά περιορίζεται κι αυτή. Με αφορμή την πρόσφατη αυτοκτονία του Δημήτρη Χριστούλα (και ορισμένες ακόμα τις ίδιες μέρες) η οποία όμως δεν εμπίπτει στις περιπτώσεις των «εξαθλιωμένων» και «απελπισμένων» που δίνουν τέλος στα αδιέξοδά του με αυτό τον τραγικό τρόπο, ξεπήδησε το σύνθημα «να μη συνηθίσουμε τον θάνατο».
Τι συμβαίνει; Παραδίδονται εύκολα οι άνθρωποι στην απελπισία; Είναι πιο ευαίσθητοι από κάποιους άλλους; Είναι πράγματι πιο εξοικειωμένοι με την ιδέα της οριστικής αναχώρησης, δεδομένου ότι έχουν να επιλέξουν ανάμεσα σε αυτή τη λύση και μια ζωή –φυλακή;
Το θέμα είναι ότι η κρίση βαθαίνει με επιλογή. Κι εν προκειμένω, σε ό,τι μας αφορά είναι επιλογή να ζήσουν και να εξυπηρετηθούν κατά προτεραιότητα οι δανειστές, με τα δικά μας λεφτά και τον δικό μας κόπο, στη συνέχεια οι προνομιούχοι της πολιτικής και οικονομικής ελίτ και αν περισσεύει και κανά ξεροκόμματο ας το μοιραστούν οι σύγχρονοι «Άθλιοι».
Ψευτομέτρα ανακούφισης και δήθεν προστασίας των ασθενέστερων μπορεί να ανακοινώνονται για επικοινωνιακούς λόγους, αλλά όταν η περιθωριοποίηση της κοινωνίας είναι, το ξαναλέμε, επιλογή, δεν μπορεί αυτό να είναι ζητούμενο προκειμένου να περάσει από πάνω μας η κρίση όσο το δυνατόν με λιγότερες απώλειες. Γιατί είναι επιλογή η κρίση (εν πολλοίς τεχνητή, στις απαρχές της, αν ανατρέξουμε στο 2009) να φορτωθεί στην κοινωνία και όποιος αντέξει… Το θέμα είναι να ανακοπεί συνολικά και αποφασιστικά αυτό που συμβαίνει topontiki.gr
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Αϋπνία: Είναι γυναικεία υπόθεση;
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
