ΝΕΑ VIDEO NEA PHOTO NEA

 | 

Ουκρανία: όχι στο "διμέτωπο" και τις "ίσες αποστάσεις"!

Γράφει ο Πάνος Κοσμάς*

Ύστερα από το ξέσπασμα της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης το 2008, οι εξελίξεις δεν έπαψαν να θέτουν, το ένα μετά το άλλο, σκληρά διλήμματα στην Αριστερά: για το χαρακτήρα της κρίσης, για την απάντηση της Αριστεράς, για το αν αυτή η απάντηση μπορεί να είναι ένα αριστερό - κεϊνσιανό σχέδιο εξόδου από την κρίση του καπιταλισμού ή η σοσιαλιστική «έξοδος» από τον καπιταλισμό σε κρίση. Όλα τα «παλιά» θεωρητικά ζητήματα, σκεπασμένα από τη λήθη, την κατάπτωση σχεδόν δύο δεκαετιών σκληρής ήττας της Αριστεράς και των ιδεών της, μεγάλης υποχώρησης του παγκόσμιου κινήματος και ανυπαρξίας επαναστατικών αποπειρών ανατροπής του καπιταλισμού, ξαναβρέθηκαν απαιτητικά στο δρόμο της Αριστεράς.

"Οι ΗΠΑ και η Ε.Ε. έχουν αγκα­λιά­σει την επα­νά­στα­ση (σ.σ. στην Ου­κρα­νία) σαν μια άλλη άν­θη­ση της δη­μο­κρα­τί­ας, ένα χτύ­πη­μα στον αυ­ταρ­χι­σμό και στη δια­φθο­ρά στην πρώην σο­βιε­τι­κή χώρα".

New York Times της 1ης Μαρ­τί­ου 2014

Στο νέο ιστο­ρι­κό κύκλο της κα­πι­τα­λι­στι­κής κρί­σης η Αρι­στε­ρά και τα κι­νή­μα­τα βρέ­θη­καν πρώτα στην αφε­τη­ρία: με τις εξε­γέρ­σεις - επα­να­στά­σεις της «αρα­βι­κής άνοι­ξης», με τα μα­ζι­κά κι­νή­μα­τα αντί­στα­σης στον ευ­ρω­παϊ­κό Νότο, με το occupy wall street, δίπλα στις λα­τι­νο­α­με­ρι­κα­νι­κές «εστί­ες» αντί­στα­σης στον ιμπε­ρια­λι­σμό και το νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμό. Στην πρό­κλη­ση των κι­νη­μά­των αντί­στα­σης και των εξε­γέρ­σε­ων, ο κα­πι­τα­λι­σμός απά­ντη­σε με τα γνω­στά του όπλα: τη διε­θνή ορ­γά­νω­ση της ιμπε­ρια­λι­στι­κής αντε­πα­νά­στα­σης σε όλα τα μέ­τω­πα (από την Αρα­βία ως τη Λα­τι­νι­κή Αμε­ρι­κή και την Ου­κρα­νία), τον ακρο­δε­ξιό και φα­σι­στι­κό «ρι­ζο­σπα­στι­σμό απ’ τα κάτω», το με­τα­σχη­μα­τι­σμό της αστι­κής κοι­νο­βου­λευ­τι­κής δη­μο­κρα­τί­ας στην Ευ­ρώ­πη σε σι­δε­ρό­φρα­κτη κοι­νο­βου­λευ­τι­κή αυ­ταρ­χία με διαρ­κώς ενι­σχυό­με­να χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά κρά­τους "έκτα­κτης ανά­γκης". Αφού ξε­πέ­ρα­σε το ξάφ­νια­σμα και τον πα­νι­κό της πρώ­της εκ­δή­λω­σης της κρί­σης, αφού διέ­θε­σε τρι­σε­κα­τομ­μύ­ρια δο­λά­ρια στις δύο όχθες του Ατλα­ντι­κού για να ελέγ­ξει την τρα­πε­ζι­κή κρίση, αφού επέ­βα­λε ένα πλαί­σιο δια­χεί­ρι­σης της κρί­σης με τη με­τα­τρο­πή των κρα­τι­κών χρεών σε δη­μό­σια και με την εγκα­τά­στα­ση ενός πα­γκό­σμιου μη­χα­νι­σμού υπε­ρεκ­με­τάλ­λευ­σης όπου οι ερ­γα­ζό­με­νοι όλου του κό­σμου γί­νο­νται δου­λο­πά­ροι­κοι του 21ου αιώνα για να ξε­πλη­ρω­θούν οι απαι­τή­σεις της τε­ρά­στιας μάζας του πλα­σμα­τι­κού κε­φα­λαί­ου πάνω στη ζω­ντα­νή ερ­γα­σία και να πάει σε όλο και με­γα­λύ­τε­ρο βάθος η δια­δι­κα­σία κα­τα­στρο­φής ζω­ντα­νής και νε­κρής ερ­γα­σί­ας, αφού έτσι πέ­τυ­χε μια προ­σω­ρι­νή και σχε­τι­κή στα­θε­ρο­ποί­η­ση του συ­στή­μα­τος σε ΗΠΑ και Ευ­ρώ­πη, ύστε­ρα φό­ρε­σε τη «στολή εκ­στρα­τεί­ας» για να κα­τα­πνί­ξει τους θυ­λά­κους αντί­στα­σης σε όλο τον κόσμο!

Δεν έχου­με δι­καί­ω­μα να πα­ρα­γνω­ρί­σου­με τα μη­νύ­μα­τα των και­ρών! Η κα­πι­τα­λι­στι­κή αντε­πί­θε­ση προ­σλαμ­βά­νει πλέον τα χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά και τη δυ­να­μι­κή διε­θνούς αντε­πα­νά­στα­σης που απει­λεί να πνί­ξει όλες τις εστί­ες αντί­στα­σης του κι­νή­μα­τος και της Αρι­στε­ράς. Από κει που στο άμεσο διά­στη­μα ύστε­ρα από το ξέ­σπα­σμα της κρί­σης βρί­σκο­νταν ένα βήμα πίσω, οι δυ­νά­μεις του κα­πι­τα­λι­σμού και της ιμπε­ρια­λι­στι­κής αντε­πα­νά­στα­σης βρί­σκο­νται τώρα ένα -απο­φα­σι­στι­κό!- βήμα μπρο­στά: αφού επέ­βα­λαν στη Λιβύη ένα κα­θε­στώς-υβρί­διο Αλ Κάι­ντα, το­πι­κών φυ­λάρ­χων και ιμπε­ρια­λι­στι­κού προ­τε­κτο­ρά­του, αφού πέ­τυ­χαν τον εκ­φυ­λι­σμό της αι­γυ­πτια­κής επα­νά­στα­σης με την απο­κα­τά­στα­ση μέσα από στρα­τιω­τι­κό πρα­ξι­κό­πη­μα σε νέα εκ­δο­χή του κα­θε­στώ­τος Μπου­μπά­ρακ σε έναν εμ­φύ­λιο με τους Αδελ­φούς Μου­σουλ­μά­νους, εκ­φυ­λί­ζο­ντας έτσι και αντι­στρέ­φο­ντας σε με­γά­λο βαθμό την ανα­τρε­πτι­κή δυ­να­μι­κή της «αρα­βι­κής άνοι­ξης», τώρα με το ’να χέρι στη­ρί­ζουν μια κυ­βέρ­νη­ση ακρο­δε­ξιών εθνι­κι­στών και να­ζι­στών στην Ου­κρα­νία και ορ­γα­νώ­νουν ένα νέο Ψυχρό Πό­λε­μο στην Ευ­ρώ­πη και με το άλλο στη­ρί­ζουν, χρη­μα­το­δο­τούν και κα­θο­δη­γούν την «αντε­πα­νά­στα­ση των πλου­σί­ων» στη Βε­νε­ζου­έ­λα. Αν πε­τύ­χουν σε αυτό το διπλό τους στόχο και μά­λι­στα χωρίς μια ση­μα­ντι­κή, ευ­ρω­παϊ­κή του­λά­χι­στον, αντί­δρα­ση και αντί­στα­ση της Αρι­στε­ράς, αυτό θα μπο­ρού­σε να είναι ένα απο­φα­σι­στι­κό ση­μείο κα­μπής υπέρ του πα­γκό­σμιου κα­πι­τα­λι­σμού, που πλέον για να δια­χει­ρι­στεί την κρίση του και τους αντα­γω­νι­σμούς του, έχει ανα­κα­λέ­σει στην ιστο­ρι­κή σκηνή το βα­μπίρ του να­ζι­σμού.

Η Ου­κρα­νία συ­νι­στά αναμ­φί­βο­λα την κο­ρυ­φαία και πιο «ανε­λέ­η­τη» δο­κι­μα­σία για μια Αρι­στε­ρά που για με­ρι­κές δε­κα­ε­τί­ες του­λά­χι­στον ψά­χνει τα βή­μα­τά της -αν δεν «πα­ρα­πα­τά­ει»- στην ανα­μέ­τρη­ση με το πα­γκό­σμιο σύ­στη­μα. Στην ιστο­ρι­κή κλί­μα­κα, η σύ­ντο­μη κι­νη­μα­τι­κή ανα­γέν­νη­ση των Φό­ρουμ στο πρώτο μισό της πρώ­της δε­κα­ε­τί­ας του νέου αιώνα απο­δεί­χτη­κε μια σύ­ντο­μη και ασθε­νι­κή ανα­λα­μπή, καθώς ναυά­γη­σε στις πρώ­τες δο­κι­μα­σί­ες των βα­σι­κών πο­λι­τι­κών της στη­ριγ­μά­των (συμ­με­το­χή της Επα­νί­δρυ­σης στην κυ­βέρ­νη­ση Πρό­ντι, σο­σιαλ­φι­λε­λεύ­θε­ρος εκ­φυ­λι­σμός του βρα­ζι­λιά­νι­κου PT στην κυ­βέρ­νη­ση) αλλά και στη σύ­γκρου­ση με τις σκλη­ρές απαι­τή­σεις της «πραγ­μα­τι­κής» τα­ξι­κής πάλης και τις ανά­γκες του πε­ρά­σμα­τος «από το συμ­βο­λι­κό, στο πραγ­μα­τι­κό». Στη Λα­τι­νι­κή Αμε­ρι­κή επι­βάλ­λε­ται σκλη­ρά ο «νόμος» της αδυ­σώ­πη­της τα­ξι­κής ανα­μέ­τρη­σης. Η μα­κρό­χρο­νη αρι­στε­ρή δια­κυ­βέρ­νη­ση σε μια κα­τά­στα­ση αστα­θούς τα­ξι­κής ισορ­ρο­πί­ας απο­δει­κνύ­ε­ται χί­μαι­ρα: τώρα εί­μα­στε μπρο­στά στο άμεσο δί­λημ­μα είτε μιας απο­φα­σι­στι­κής στρο­φής στην κα­τεύ­θυν­ση του σο­σια­λι­στι­κού με­τα­σχη­μα­τι­σμού είτε της επι­κρά­τη­σης της «εξέ­γερ­σης των πλου­σί­ων». Στο θέ­α­τρο της Ευ­ρώ­πης οι εξε­λί­ξεις στην Ου­κρα­νία τα­ράσ­σουν το σχέ­διο μιας «ήσυ­χης» πα­ρέμ­βα­σης της ευ­ρω­παϊ­κής Αρι­στε­ράς στις ευ­ρω­ε­κλο­γές και ανα­βαθ­μί­ζουν τους φό­βους όχι μόνο για με­γα­λύ­τε­ρη σκλή­ρυν­ση της «ευ­ρω­παϊ­κής Βα­στίλ­λης» αλλά και για τις εκλο­γι­κές επι­δό­σεις των ευ­ρω­παϊ­κών ακρο­δε­ξιών ή και φα­σι­στι­κών κομ­μά­των. Οι αντίρ­ρο­πες δυ­νά­μεις του ελ­λη­νι­κού «θυ­λά­κου» (με την ανα­με­νό­με­νη εκλο­γι­κή πρω­τιά του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και τη ρε­α­λι­στι­κή «απει­λή» της κυ­βέρ­νη­σης της Αρι­στε­ράς), αλλά και της «ξε­χα­σμέ­νης» εξέ­γερ­σης της Βοσ­νί­ας, έχουν να ανα­με­τρη­θούν με την πλημ­μυ­ρί­δα της ακρο­δε­ξιάς, του φα­σι­σμού και της ιμπε­ρια­λι­στι­κής αντε­πα­νά­στα­σης στο ευ­ρω­παϊ­κό έδα­φος, με την Ου­κρα­νία σε ρόλο αιχ­μής, την Ευ­ρω­ζώ­νη και Ευ­ρω­παϊ­κή Ένωση σε ρόλο ευ­ρω­παϊ­κής Ιερής Συμ­μα­χί­ας ενά­ντια στους λαούς (που με την Ου­κρα­νία «ξε­πλέ­νει» και επί­ση­μα πλέον το ρόλο του φα­σι­σμού) και τον αμε­ρι­κα­νι­κό ιμπε­ρια­λι­σμό στο γνω­στό ρόλο του πα­γκό­σμιου αρ­χι­τρα­μπού­κου.

Αφυ­πνι­σμέ­νη βίαια από μια κα­τά­στα­ση «νάρ­κης της ήττας» και διαρ­κώς «εκ­βια­ζό­με­νη» από το συ­μπυ­κνω­μέ­νο πο­λι­τι­κό χρόνο, αλλά και τα όλο και πιο σκλη­ρά και απαι­τη­τι­κά «επει­σό­δια» της ανα­μέ­τρη­σης με το σύ­στη­μα, η Αρι­στε­ρά μοιά­ζει πιο αμή­χα­νη από ποτέ. Έχει πλήρη αμη­χα­νία με τη Βε­νε­ζου­έ­λα (τι πρέ­πει να γίνει, πέρα από την αυ­το­νό­η­τη αλ­λη­λεγ­γύη), δεν ξέρει τι να πει και τι να κάνει για την Ου­κρα­νία, δεν ξέρει τι να συ­μπε­ρά­νει και πώς να επα­να­προσ­διο­ρί­σει τη θέση της για την πο­ρεία της «αρα­βι­κής άνοι­ξης», δεν ξέρει καν τι να κάνει για τη «δική της» κοι­νω­νι­κή εξέ­γερ­ση στη Βοσ­νία, και στις κο­ρυ­φώ­σεις της ανα­μέ­τρη­σης πα­ρα­κο­λου­θεί με πα­τσι­φι­στι­κή «ανω­τε­ρό­τη­τα» τους φα­σί­στες να φτιά­χνουν πο­λι­το­φυ­λα­κές! Φο­βό­μα­στε λοι­πόν πως το πι­θα­νό­τε­ρο είναι ότι θα προ­τι­μή­σει, μέσα σε αυτό τον κα­τα­κλυ­σμό, αφού το­πο­θε­τη­θεί με τις "ίσες απο­στά­σεις", στη συ­νέ­χεια απλώς να κάνει… εκλο­γές – έστω και αν ιδιαί­τε­ρα σε αυτές τις συν­θή­κες τα απο­τε­λέ­σμα­τά τους απο­κτούν τε­ρά­στια ση­μα­σία, πάνω απ’ όλα στην Ελ­λά­δα.

Σε αυτό το άρθρο μπο­ρού­με μόνο υπαι­νι­κτι­κά να τα ση­μειώ­σου­με όλα αυτά, για να έχου­με μια αί­σθη­ση της «με­γά­λης ει­κό­νας», γιατί επεί­γει να αφιε­ρω­θού­με στο τι να κά­νου­με στο «ου­κρα­νι­κό μέ­τω­πο». Τα γε­γο­νό­τα ισο­δυ­να­μούν με γε­νι­κό συ­να­γερ­μό – μόνο κου­φοί θα μπο­ρού­σαν να συ­νε­χί­ζουν τα «ει­ρη­νι­κά τους έργα» επει­δή δεν τον άκου­σαν!

Κάτω η κυ­βέρ­νη­ση των ακρο­δε­ξιών εθνι­κι­στών και νε­ο­να­ζί του Κιέ­βου, όρ­γα­νο της διε­θνούς αντε­πα­νά­στα­σης!

Ας αρ­χί­σου­με απ' αυτό, το πιο άμεσο και κα­θο­ρι­στι­κό, για να πιά­σου­με από την αρχή γερά την άκρη του νή­μα­τος. Και για να εί­μα­στε από την αρχή σα­φείς: εδώ η εκ­δο­χή των ίσων απο­στά­σε­ων και του "ούτε ούτε" θα ήταν τρα­γι­κό λάθος! Όσον αφορά το νέο κα­θε­στώς του Κιέ­βου, οι ίσες απο­στά­σεις και το "ούτε ούτε" θα μπο­ρού­σε να έχει την εξής μορφή: ούτε με τον Για­νου­κό­βιτς ούτε με τον Για­τσέ­νιουκ (ο πρω­θυ­πουρ­γός της νέας κυ­βέρ­νη­σης) - ούτε με το φι­λο­δυ­τι­κό τμήμα της αστι­κής τάξης ούτε με το φι­λο­ρω­σι­κό. Πτέ­ρυ­γες της αστι­κής τάξης - κυ­βερ­νή­σεις και κα­θε­στώ­τα εξί­σου εκ­με­ταλ­λευ­τι­κά και κα­τα­πιε­στι­κά, οπότε η Αρι­στε­ρά είναι εξί­σου ενά­ντια και στα δύο. Με αυτή τη λο­γι­κή, φυ­σι­κά, δεν υπήρ­ξε και καμιά ου­σια­στι­κή αλ­λα­γή κα­θε­στώ­τος στο Κίεβο: τα κα­θε­στώ­τα του Για­νου­κό­βιτς και του Για­τσέ­νιουκ είναι πο­λι­τι­κά "ομό­τι­μα". (1)

Ακού­γε­ται ρι­ζο­σπα­στι­κό, ακόμη και επα­να­στα­τι­κό, αλλά είναι τρα­γι­κό λάθος! Διότι πα­ρα­γνω­ρί­ζει πλή­ρως δύο κα­θο­ρι­στι­κά ζη­τή­μα­τα: το χα­ρα­κτή­ρα του νέου κα­θε­στώ­τος και τη διε­θνή του ση­μα­σία.

Συ­γκε­κρι­μέ­να, το νέο κα­θε­στώς δεν είναι ένα απλώς αυ­ταρ­χι­κό κοι­νο­βου­λευ­τι­κό κα­θε­στώς, αλλά ένα βο­να­παρ­τι­στι­κό κα­θε­στώς με ισχυ­ρό και κα­θο­ρι­στι­κό το ρόλο του νε­ο­να­ζι­στι­κού του βρα­χί­ο­να. Η πο­ρεία των εξε­λί­ξε­ων απά­ντη­σε σε πολ­λές «απο­ρί­ες» σχε­τι­κά με αυτό, αφού η ετυ­μη­γο­ρία των γε­γο­νό­των ήταν αμεί­λι­κτη. Πέρα από το συμ­βο­λι­κό (που όμως συ­μπυ­κνώ­νει το πο­λι­τι­κό) του γε­γο­νό­τος ότι ο νέος πρω­θυ­πουρ­γός Για­τσέ­νιουκ φω­το­γρα­φή­θη­κε να χαι­ρε­τά­ει να­ζι­στι­κά (2) ύστε­ρα από την κα­τά­λη­ψη της εξου­σί­ας, υπάρ­χουν σειρά από ου­σια­στι­κά δε­δο­μέ­να: Στην πρώτη της συ­νε­δρί­α­ση η ου­κρα­νι­κή Ράντα απο­φά­σι­σε με­τα­ξύ άλλων (3) να βγά­λει εκτός νόμου το ΚΚ Ου­κρα­νί­ας, να κα­ταρ­γή­σει το νόμο που ποι­νι­κο­ποιού­σε τη να­ζι­στι­κή προ­πα­γάν­δα, να κα­ταρ­γή­σει την επί­ση­μη χρήση των μειο­νο­τι­κών γλωσ­σών (ρω­σι­κά, ρου­μα­νι­κά, ουγ­γρι­κά, ελ­λη­νι­κά), να το­πο­θε­τή­σει υπουρ­γό Εσω­τε­ρι­κών το να­ζι­στή Β. Αβά­κοφ και να διο­ρί­σει στε­λέ­χη του νε­ο­να­ζι­στι­κού Δε­ξιού Τομέα σε θέ­σεις-κλει­διά στο υπουρ­γείο, αλλά και στη Γε­νι­κή Ει­σαγ­γε­λία, να απο­λύ­σει από την υπη­ρε­σία αξιω­μα­τι­κούς και στρα­τιω­τι­κούς του στρα­τού και των δυ­νά­με­ων κα­τα­στο­λής για να προ­σλά­βει στη θέση τους μέλη και στε­λέ­χη του Σβό­μπο­ντα και του Δε­ξιού Τομέα, να εκ­δώ­σει ψή­φι­σμα για την αντι­με­τώ­πι­ση των συ­νε­πειών της σο­βιε­τι­κής κα­το­χής της Ου­κρα­νί­ας! Ασφα­λώς τα εγκλή­μα­τα του Στά­λιν, που ανέ­τρε­ψε τη διε­θνι­στι­κή πο­λι­τι­κή των Λένιν - Τρό­τσκι και την αντι­κα­τέ­στη­σε με τον παλιό με­γα­ρω­σι­κό σο­βι­νι­σμό, έχουν με­γά­λη ευ­θύ­νη για το γε­γο­νός ότι γι­γα­ντώ­θη­κε ο σο­βι­νι­σμός και ο να­ζι­σμός στην Ου­κρα­νία και άλλες χώρες της πρώην ΕΣΣΔ. Αλλά μόνο τον ιμπε­ρια­λι­σμό βοη­θά­ει να "ξε­πλέ­νο­νται" όλα με το επι­χεί­ο­ρη­μα των εγκλη­μά­των του Στά­λιν. (4)

Αν αυτά έγι­ναν στη Βουλή, στους δρό­μους και σιγά σιγά σε όλη τη χώρα, άρ­χι­σε να ξε­δι­πλώ­νε­ται ένα αντι­κομ­μου­νι­στι­κό φα­σι­στι­κό πο­γκρόμ, από πυρ­πο­λή­σεις γρα­φεί­ων κομ­μά­των και λιν­τσα­ρί­σμα­τα στε­λε­χών τους (5) μέχρι ει­σβο­λές ταγ­μά­των εφό­δου σε συ­νε­δριά­σεις δη­μο­τι­κών συμ­βου­λί­ων ακόμη και σε κω­μο­πό­λεις μα­κριά από το Κίεβο.

Δεν θέ­λου­με να κου­ρά­σου­με άλλο πα­ρα­θέ­το­ντας και άλλα στοι­χεία. Για μας είναι αρ­κε­τά για να τεκ­μη­ριώ­σουν το χα­ρα­κτη­ρι­σμό του νέου κα­θε­στώ­τος ως "βο­να­παρ­τι­στι­κού με ισχυ­ρό νε­ο­να­ζι­στι­κό βρα­χί­ο­να". Θα μπο­ρού­σε κα­νείς εδώ να αντι­τεί­νει ότι "άρα λοι­πόν αυτό δεν είναι ένα κα­θα­ρά φα­σι­στι­κό κα­θε­στώς σαν αυτά του Με­σο­πο­λέ­μου του 20ού αιώνα". Μια τέ­τοια σκέψη θα ήταν ασυγ­χώ­ρη­τη για πολ­λούς λό­γους: Πρώτα απ' όλα, μπο­ρεί να μην έχου­με ένα "κα­θα­ρά φα­σι­στι­κό κα­θε­στώς" (για λό­γους που θα εξη­γή­σου­με πα­ρα­κά­τω), αλλά έχου­με "κα­θα­ρά να­ζι­στές" να συμ­με­τέ­χουν στην εξου­σία σε πρω­τα­γω­νι­στι­κό ρόλο, και μά­λι­στα να έχουν κερ­δί­σει αυτό το ρόλο με τη δράση των ένο­πλων πο­λι­το­φυ­λα­κών τους με κα­τά­λη­ξη μια νι­κη­φό­ρα έφοδο για την κα­τά­λη­ψη της εξου­σί­ας. Αυτό είναι ένα ιστο­ρι­κά με­γά­λο γε­γο­νός, ένα ση­μείο κα­μπής, μια ποιο­τι­κή με­τα­βο­λή - και αλί­μο­νο στην Αρι­στε­ρά και ακόμη χει­ρό­τε­ρα στην Επα­να­στα­τι­κή Αρι­στε­ρά και δη την τρο­τσκι­στι­κή (6) που όχι μόνο δεν το βλέ­πει και δεν το αξιο­λο­γεί πολύ ψηλά, αλλά το υπο­βαθ­μί­ζει και προ­σπα­θεί να το απο­κρύ­ψει! Σε πρό­σφα­το άρθρο του ο Άλεξ Κα­λί­νι­κος δια­σκε­δά­ζει "απ' τ' αρι­στε­ρά" το γε­γο­νός αυτό με τρόπο που κιν­δυ­νεύ­ει να γίνει απο­τε­λε­σμα­τι­κό­τε­ρος από την "απ' τα δεξιά" προ­σπά­θεια των NY Times, του διε­θνούς ιμπε­ρια­λι­σμού, του Σουλτς και των ομοί­ων του. Ιδού τι λέει με­τα­ξύ άλλων το άρθρο του στην ιστο­σε­λί­δα του αγ­γλι­κού Socialist Workers (Ερ­γα­τι­κό Κόμμα) με ημε­ρο­μη­νία 3 Μαρ­τί­ου και με τίτλο "Ο Πού­τιν ανε­βά­ζει τον πήχη στην ιμπε­ρια­λι­στι­κή κρίση στην Κρι­μαία" (με μια αδιό­ρα­τη από­κλι­ση προς το "ο κύ­ριος εχθρός είναι η Ρωσία"):

«Επι­πλέ­ον, χάρη στην ιστο­ρι­κή αδυ­να­μία της Αρι­στε­ράς στην Ου­κρα­νία, η ακρο­δε­ξιά έχει δια­δρα­μα­τί­σει ση­μα­ντι­κό ρόλο στην "Euromaidan" κα­τά­λη­ψη στο Κίεβο. Παρ' όλα αυτά, όσοι ισχυ­ρί­ζο­νται ότι η ανα­τρο­πή του Για­νου­κό­βιτς ήταν ένα "φα­σι­στι­κό πρα­ξι­κό­πη­μα", πα­πα­γα­λί­ζουν την προ­πα­γάν­δα της Μό­σχας. Ο Για­νου­κό­βιτς ανα­τρά­πη­κε γιατί το τμήμα της ολι­γαρ­χί­ας που προη­γου­μέ­νως τον υπο­στή­ρι­ξε απέ­συ­ρε την υπο­στή­ρι­ξή του (...) πέρα από μια από­φα­ση του Κοι­νο­βου­λί­ου στο Κίεβο περί απα­γό­ρευ­σης της ρω­σι­κής γλώσ­σας ως επί­ση­μης γλώσ­σας, τα στοι­χεία περί ύπαρ­ξης πραγ­μα­τι­κής απει­λής για τους Ρω­σό­φω­νους είναι λίγα».

Στο εδά­φιο αυτό συ­μπυ­κνώ­νο­νται όλα τα λάθη στην πο­λι­τι­κή αξιο­λό­γη­ση των γε­γο­νό­των που έφε­ραν την ανα­τρο­πή του Για­νου­κό­βιτς και ακόμη πε­ρισ­σό­τε­ρο στον πο­λι­τι­κό χα­ρα­κτη­ρι­σμό του νέου ου­κρα­νι­κού κα­θε­στώ­τος:

Πρώ­τον, η φράση "η ακρο­δε­ξιά έχει δια­δρα­μα­τί­σει ση­μα­ντι­κό ρόλο στη "Euromaidan" κα­τά­λη­ψη στο Κίεβο" εξα­φα­νί­ζει το ρόλο των να­ζι­στών (δεν είναι το ίδιο ακρο­δε­ξιά και να­ζι­στές) και δεν απα­ντά­ει στο ερώ­τη­μα: ποιος είχε την πο­λι­τι­κή ηγε­μο­νία και την ηγε­σία σε αυτή την κα­τά­λη­ψη και άρα ποιος σφρά­γι­σε το χα­ρα­κτή­ρα αυτού του κι­νή­μα­τος. Αν όχι απλώς η ακρο­δε­ξιά αλλά οι να­ζι­στές είχαν την ηγε­μο­νία και ακόμη πε­ρισ­σό­τε­ρο την ηγε­σία, ορ­γά­νω­ναν και είχαν το γε­νι­κό πρό­σταγ­μα στη Μαϊ­ντάν, αν οι κυ­ρί­αρ­χοι της Μαϊ­ντάν ήταν οι δικές τους πο­λι­το­φυ­λα­κές και όχι βέ­βαια κά­ποιο μυ­θι­κό υπο­κεί­με­νο που θα χα­ρα­κτη­ρί­ζα­με "οπλι­σμέ­νο λαό", τότε ήταν οι ίδιοι που ανέ­τρε­ψαν τον Για­νου­κό­βιτς και κα­τέ­λα­βαν την εξου­σία. Η "ξε­θυ­μα­σμέ­νη" φράση του Κα­λί­νι­κος συ­νι­στά μια πρω­το­φα­νή υπο­τί­μη­ση των γε­γο­νό­των που έχουν πλέον συ­ντε­λε­στεί, είναι "σε κοινή θέα" και απο­δει­κνύ­ουν την ηγε­μο­νι­κή θέση και τον ηγε­τι­κό ρόλο των φα­σι­στών.

Δεύ­τε­ρον, συ­νε­χί­ζο­ντας στο δρόμο της υπο­τί­μη­σης του ρόλου των φα­σι­στών, ο Κα­λί­νι­κος λέει ότι ο Για­νου­κό­βιτς δεν έπεσε από το δικό τους ένο­πλο κί­νη­μα (με την αμέ­ρι­στη πο­λι­τι­κή και δι­πλω­μα­τι­κή συ­μπα­ρά­στα­ση, χρη­μα­το­δό­τη­ση και εξο­πλι­σμό από τους ιμπε­ρια­λι­στές βε­βαί­ως), αλλά επει­δή τον εγκα­τέ­λει­ψαν οι ολι­γάρ­χες της αστι­κής τάξης που τον στή­ρι­ζαν. Εδώ έχου­με μια ρηχή αντι­στρο­φή αι­τί­ου και απο­τε­λέ­σμα­τος: ήταν η πίεση των ιμπε­ρια­λι­στών και του κι­νή­μα­τος στη Μαϊ­ντάν υπό την ηγε­σία των φα­σι­στών (7) στην οποία ο Για­νου­κό­βιτς και οι δυ­νά­μεις ασφα­λεί­ας του δεν μπό­ρε­σαν να αντε­πε­ξέλ­θουν είτε ου­δε­τε­ρο­ποι­ή­θη­καν τρέ­φο­ντας φι­λι­κά αι­σθή­μα­τα προς τους πρω­τα­γω­νι­στές της Μαϊ­ντάν, ήταν η επι­τά­χυν­ση των εξε­λί­ξε­ων χάρη στην από­το­μη κλι­μά­κω­ση της ιμπε­ρια­λι­στι­κής επέμ­βα­σης και τα "τε­τε­λε­σμέ­να" των φα­σι­στών που "έπει­σαν" τους ολι­γάρ­χες που τον στή­ρι­ζαν να τον εγκα­τα­λεί­ψουν πη­δώ­ντας στο φι­λο­δυ­τι­κό τρένο - δεν τον εγκα­τέ­λει­ψαν στα καλά του κα­θου­μέ­νου...

Απ' τη στιγ­μή όμως που συμ­φω­νού­με ότι έγινε έτσι (έστω και δια­φω­νώ­ντας για τη σχέση αι­τί­ου και απο­τε­λέ­σμα­τος), τότε ποια είναι πλέον, ύστε­ρα απ' όλα αυτά, η "άλλη πλευ­ρά" της αστι­κής τάξης, αυτή που είναι ενά­ντια στο νέο κα­θε­στώς; Η αστι­κή τάξη της... Κρι­μαί­ας; Και η σωστή γε­νι­κά απαί­τη­ση να μη μπλε­χτού­με, έστω και αθέ­λη­τα, στις εν­δο­α­στι­κές αντι­θέ­σεις, τι συ­γκε­κρι­μέ­να ση­μαί­νει πλέον; Από τη μια να εί­μα­στε ενά­ντια στο νέο κα­θε­στώς και από την άλλη ενά­ντια σε ποιον; Τι θα μπο­ρού­σε να ση­μαί­νει πια το "ούτε ούτε" προ­κει­μέ­νου για το κα­θε­στώς στην Ου­κρα­νία; Είναι μια απλή κα­τα­σκευή που το μόνο της πο­λι­τι­κό απο­τέ­λε­σμα είναι να ρίξει στα μα­λα­κά, να υπο­τι­μή­σει πο­λι­τι­κά το τε­ρά­στιο γε­γο­νός ότι να­ζι­στές κα­τέ­κτη­σαν ένο­πλα πε­ρί­ο­πτη θέση σε μια κυ­βέρ­νη­ση ευ­ρω­παϊ­κής χώρας στην αυγή του 21ου αιώνα!

Τρίτο, ανα­πό­φευ­κτα στο τέλος του συλ­λο­γι­σμού του ο Κα­λί­νι­κος ναυα­γεί εντε­λώς, λέ­γο­ντας πε­ρί­που ότι δεν υπάρ­χουν σο­βα­ροί λόγοι να φο­βό­μα­στε για τα δι­καιώ­μα­τα των μειο­νο­τή­των!!! Φυ­σι­κά, αν έχεις προ­α­πο­φα­σί­σει να υπο­τι­μή­σεις μέχρι δια­γρα­φής το ρόλο των να­ζι­στών, τότε δεν μπο­ρείς να ανη­συ­χείς για τα δι­καιώ­μα­τα των μειο­νο­τή­των - ούτε και των κομ­μου­νι­στών, των αρι­στε­ρών και των αναρ­χι­κών, ούτε βε­βαί­ως των Εβραί­ων (7) κ.λπ. κ.λπ.

Ανα­φέ­ρε­ται μά­λι­στα μόνο στη ρω­σι­κή γλώσ­σα, ενώ έχει απα­γο­ρευ­τεί η επί­ση­μη χρήση 4 γλωσ­σών - ίσως γιατί έτσι "κολ­λά­ει" κα­λύ­τε­ρα ο "δι­μέ­τω­πος" και οι ίσες απο­στά­σεις (φι­λο­δυ­τι­κοί - φι­λο­ρώ­σοι, Δύση - Ρωσία).

Αν, ύστε­ρα απ' όλα αυτά, χα­ρα­κτη­ρί­ζου­με το κα­θε­στώς του Κιέ­βου "βο­να­παρ­τι­στι­κό με ισχυ­ρό φα­σι­στι­κό εκτε­λε­στι­κό βρα­χί­ο­να", είναι για δύο βα­σι­κούς λό­γους: Από τη μία, γιατί οι φα­σί­στες πριν βά­λουν πόδι στην εξου­σία, είχαν πάρει τα χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά φα­σι­στι­κού ρεύ­μα­τος αλλά όχι μα­ζι­κά χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά φα­σι­στι­κού κι­νή­μα­τος απ' τα κάτω, πα­ρό­λο που ει­δι­κά στη δυ­τι­κή Ου­κρα­νία οι πο­λι­το­φυ­λα­κές του Σβό­μπο­ντα και του Δε­ξιού Τομέα είχαν επε­κτα­θεί σε αξιό­λο­γη κλί­μα­κα. Δεν είναι ο φα­σι­σμός που έφτα­σε στην εξου­σία παίρ­νο­ντας τη μορφή μα­ζι­κού κι­νή­μα­τος απ' τα κάστω και δια­λύ­ο­ντας πλή­ρως τις ορ­γα­νώ­σεις της ερ­γα­τι­κής τάξης και της Αρι­στε­ράς, αλλά που έφτα­σε στην εξου­σία μέσα από ιδιό­μορ­φες συ­γκυ­ρί­ες και μέσα από ένα φα­σι­στι­κό - ιμπε­ρια­λι­στι­κό πρα­ξι­κό­πη­μα. Από την άλλη, γιατί αυτός ο φα­σι­σμός με αυτή την ιδιο­μορ­φία και με το γε­γο­νός ότι είναι φα­σι­σμός σε μια πε­ρι­φε­ρεια­κή χώρα, δεν θα κα­τά­φερ­νε μέχρι σή­με­ρα ό,τι κα­τά­φε­ρε χωρίς την αμέ­ρι­στη ιμπε­ρια­λι­στι­κή στή­ρι­ξη και χρη­μα­το­δό­τη­ση. Και δεν πρό­κει­ται να κα­τα­φέ­ρει και τί­πο­τα από δω και πέρα, χωρίς την αμέ­ρι­στη στή­ρι­ξη, όχι μόνο πο­λι­τι­κή και δι­πλω­μα­τι­κή αλλά και οι­κο­νο­μι­κή, (8) των ιμπε­ρια­λι­στών συμ­μά­χων και πα­τρώ­νων. Οι οποί­οι όμως έχουν κάθε λόγο να φτια­σι­δώ­σουν σε κοι­νο­βου­λευ­τι­κή κα­τεύ­θυν­ση το νέο κα­θε­στώς, να ζη­τή­σουν και να επι­βά­λουν μέχρι εκεί που μπο­ρούν "αυ­το­συ­γκρά­τη­ση" από τους Ου­κρα­νούς φα­σί­στες - για προ­φα­νείς λό­γους. Εξάλ­λου, όπως είχε πει και ο Τρό­τσκι, από τη στιγ­μή που θα βρε­θεί στην εξου­σία ο φα­σι­σμός, ακόμη και ο "τυ­πι­κός" φα­σι­σμός του Με­σο­πο­λέ­μου του 20ού αιώνα, με­τα­σχη­μα­τί­ζε­ται στα­δια­κά σε ένα είδος γρα­φειο­κρα­τι­κού βο­να­παρ­τι­σμού - στην προ­κει­μέ­νη πε­ρί­πτω­ση λοι­πόν για ένα λόγο πα­ρα­πά­νω και ακόμη πιο έντο­να.

Από την άλλη όμως, ο ου­κρα­νι­κός φα­σι­σμός θα είναι απα­ραί­τη­το στή­ριγ­μα για την ου­κρα­νι­κή αστι­κή τάξη (που πλέον ενο­ποιεί­ται στη συ­ντρι­πτι­κή της πλειο­νό­τη­τα πίσω από το νέο κα­θε­στώς του Κιέ­βου) για να διεκ­δι­κή­σει και να στα­θε­ρο­ποι­ή­σει την εξου­σία της σε όλη την έκτα­ση της Ου­κρα­νί­ας και θα αντλεί δύ­να­μη από αυτό το ρόλο. Τέλος, η επι­βο­λή ενός νέου σκλη­ρού "προ­γράμ­μα­τος προ­σαρ­μο­γής", με τη δεύ­τε­ρη επι­δρο­μή του ΔΝΤ και του σι­να­φιού του, θα χρεια­στεί τους φα­σί­στες σε ρόλο τρα­μπού­κου. Όταν η αστι­κή κοι­νο­βου­λευ­τι­κή δη­μο­κρα­τία στην Ελ­λά­δα έχει με­τα­τρα­πεί σε τρία μόλις χρό­νια κρί­σης και μνη­μο­νί­ων σε ένα απο­λυ­ταρ­χι­κό σκιά­χτρο με διαρ­κώς πιο έντο­να στοι­χεία κρά­τους "έκτα­κτης ανά­γκης", όταν η ιμπε­ρια­λι­στι­κή αντε­πα­νά­στα­ση χρη­σι­μο­ποιεί πλέον και "ξε­πλέ­νει" όχι απλώς δι­κτά­το­ρες τύπου Πι­νο­σέτ αλλά "κα­θα­ρούς" να­ζι­στές, (9) τότε θέλει πολλή και αστή­ρι­κτη "αι­σιο­δο­ξία" για να πι­στέ­ψου­με ότι το βο­να­παρ­τι­στι­κό κα­θε­στώς της Ου­κρα­νί­ας θα βα­δί­σει σε μια πο­ρεία "εκ­δη­μο­κρα­τι­σμού".

Τί­πο­τε απ' όλα αυτά όμως, καμία εκτί­μη­ση ή υπο­λο­γι­σμός για την αν­θε­κτι­κό­τη­τα και το μέλ­λον του βο­να­παρ­τι­στι­κού κα­θε­στώ­τος του Κιέ­βου, δεν δι­καιο­λο­γεί μια στάση υπο­τί­μη­σης, σαν να μην άλ­λα­ξε κάτι ου­σια­στι­κό ή να μη συμ­βαί­νει κάτι ση­μα­ντι­κό. Στην κυ­βέρ­νη­ση του Κιέ­βου έχου­με τους φα­σί­στες που "αντι­στοι­χούν" σε αυτή τη φάση της κα­πι­τα­λι­στι­κής κρί­σης και του τα­ξι­κού αγώνα. Αυ­τούς πρέ­πει να στο­χο­ποι­ή­σου­με και να αντι­με­τω­πί­σου­με χωρίς καμία υπο­τί­μη­ση και χωρίς ίσες απο­στά­σεις - άλ­λω­στε, όπως εί­πα­με και πα­ρα­πά­νω, απέ­να­ντι στον βο­να­παρ­τι­στι­κό πόλο του Κιέ­βου, ποιος είναι ο άλλος πόλος εξου­σί­ας; Σί­γου­ρα πά­ντως δεν μπο­ρού­με να πε­ρι­μέ­νου­με, κα­θη­συ­χά­ζο­ντες και κα­θη­συ­χα­σμέ­νοι, την "χη­μι­κώς κα­θα­ρή" εκ­δο­χή του φα­σι­σμού με τα πρό­τυ­πα του Με­σο­πο­λέ­μου του 20ού αιώνα, τον "κα­νο­νι­κό" φα­σι­σμό, για να κά­νου­με αυτά που πρέ­πει.

Πρέ­πει λοι­πόν η Αρι­στε­ρά να κι­νη­το­ποι­η­θεί διε­θνώς ενά­ντια στο βο­να­παρ­τι­στι­κό κα­θε­στώς των ακρο­δε­ξιών εθνι­κι­στών και νε­ο­να­ζί του Κιέ­βου, θέ­το­ντας στρό­χο την απο­μό­νω­ση και την ανα­τρο­πή του. Απέ­να­ντί μας θα έχου­με τους ιμπε­ρια­λι­στές των ΗΠΑ, της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, και το σύ­νο­λο σχε­δόν της ου­κρα­νι­κής αστι­κής τάξης, που θα θέ­λουν να στε­ρε­ώ­σουν την εξου­σία αυτού του κα­θε­στώ­τος σε όλη την έκτα­ση της Ου­κρα­νί­ας. Είναι δική τους δου­λειά να πε­ρι­μέ­νουν τιες εκλο­γές της 25ης Μαΐου για να το φτια­σι­δώ­σουν κοι­νο­βου­λευ­τι­κά. Η διε­θνής Αρι­στε­ρά και ιδιαί­τε­ρα η Αρι­στε­ρά της Ευ­ρώ­πης, αλλά και οι κομ­μου­νι­στές, αρι­στε­ροί, αναρ­χι­κοί και αντι­φα­σί­στες της Ου­κρα­νί­ας πρέ­πει τώρα να θέ­σουν στόχο την ανα­τρο­πή αυτού του κα­θε­στώ­τος κι όχι τον "εκ­δη­μο­κρα­τι­σμό" του ορ­γα­νώ­νο­ντας τον αγώνα ενά­ντια στο πρό­γραμ­μα προ­σαρ­μο­γής που έρ­χε­ται μαζί με το ΔΝΤ, ενά­ντια στο φα­σι­σμό, για την υπε­ρά­σπι­ση των πο­λι­τι­κών, κοι­νω­νι­κών, εθνι­κών δι­καιω­μά­των, ενά­ντια στο σο­βι­νι­σμό.

Μόνο έτσι θα έχουν ελ­πί­δες, σε μια νέα έξαρ­ση του κι­νή­μα­τος, ενά­ντια πλέον στο βο­να­παρ­τι­στι­κό κα­θε­στώς, να πα­λέ­ψουν για την ηγε­μο­νία και την ηγε­σία σε αυτό.

Διε­θνής κι­νη­το­ποί­η­ση της Αρι­στε­ράς και του κι­νή­μα­τος για την ήττα ΗΠΑ - ΕΕ - ΝΑΤΟ στην Ου­κρα­νία!

Ανα­φέ­ρα­με ήδη στην ει­σα­γω­γή πώς το­πο­θε­τεί­ται η Ου­κρα­νία στην αλυ­σί­δα των γε­γο­νό­των και στη γε­νι­κή δυ­να­μι­κή της ιμπε­ρια­λι­στι­κής αντε­πί­θε­σης ενά­ντια στα κι­νή­μα­τα αντί­στα­σης και την Αρι­στε­ρά. Η κρίση του κα­πι­τα­λι­σμού είναι ήδη κρίση του ιμπε­ρια­λι­σμού και αυτό πα­ρά­γει ασφα­λώς όξυν­ση του εν­δοϊ­μπε­ρια­λι­στι­κού αντα­γω­νι­σμού, πα­ρά­γει όμως επί­σης και ταυ­τό­χρο­να και μια δια­δι­κα­σία διε­θνούς αντε­πα­νά­στα­σης. Η Ου­κρα­νία στην καρ­διά της Ευ­ρώ­πης και η Βε­νε­ζου­έ­λα στη Λ. Αμε­ρι­κή είναι αυτή τη στιγ­μή τα πιο κρί­σι­μα θέ­α­τρα της κα­πι­τα­λι­στι­κής - ιμπε­ρια­λι­στι­κής αντε­πα­νά­στα­σης. (10) Αν η Αρι­στε­ρά και το κί­νη­μα συ­ντρι­βούν σε αυτά τα δύο μέ­τω­πα, τότε ο πα­γκό­σμιος συ­σχε­τι­σμός δύ­να­μης θα γίνει εξαι­ρε­τι­κά δυ­σμε­νής - εκτός αν υπάρ­ξουν αντίρ­ρο­πες δυ­να­μι­κές από την Ελ­λά­δα, τη Βοσ­νία ή αλλού, αλλά σε αυτή την πε­ρί­πτω­ση, γιατί να τις σπα­τα­λή­σου­με για να "ισο­φα­ρί­σου­με" μια ήττα στην Ου­κρα­νία και τη Βε­νε­ζου­έ­λα που έτσι και αλ­λιώς δύ­σκο­λα θα "ισο­φα­ρί­ζο­νται";

Οι θέ­σεις μας δεν μπο­ρεί παρά να είναι: Κάτω το κα­θε­στώς ακρο­δε­ξιών και φα­σι­στών του Κιέ­βου! Ήττα της εκ­στρα­τεί­ας και του αντε­πα­να­στα­τι­κού "πει­ρά­μα­τος" ΗΠΑ - ΕΕ - ΝΑΤΟ στην Ου­κρα­νία!

Ούτε εδώ χω­ρούν δι­μέ­τω­πος, ίσες απο­στά­σεις και "ούτε ούτε". Στο βαθμό πά­ντως που οι υπο­στη­ρι­κτές των ίσων απο­στά­σε­ων και του "ούτε ούτε" οχυ­ρώ­νο­νται πίσω από το επι­χεί­ρη­μα περί ου­δε­τε­ρό­τη­τας στον εν­δοϊ­μπε­ρια­λι­στι­κό αντα­γω­νι­σμό, έχου­με να πούμε τα εξής:

Πρώτο και ση­μα­ντι­κό­τε­ρο όλων, την αντε­πα­νά­στα­ση στην Ου­κρα­νία ορ­γα­νώ­νουν οι δυ­τι­κοί ιμπε­ρια­λι­στές και όχι ο ρω­σι­κός κα­πι­τα­λι­σμός και μι­λι­τα­ρι­σμός. Όχι γιατί ο δεύ­τε­ρος είναι λι­γό­τε­ρο εκ­με­ταλ­λευ­τι­κός από τους άλ­λους, δεν έχει επε­κτα­τι­κές βλέ­ψεις κ.λπ. αλλά γιατί δεν έχει τα μέσα να το κάνει. Μέχρι πρό­σφα­τα μας έδει­ξε τι είναι το πε­ρισ­σό­τε­ρο που είναι ικα­νός να κάνει: να διεκ­δι­κεί να δια­τη­ρή­σει υπό την επιρ­ροή του το κα­θε­στώς του Κιέ­βου, με τον Για­νου­κό­βιτς παρ' όλα αυτά να τα­λα­ντεύ­ε­ται. Ύστε­ρα από την ανα­τρο­πή του Για­νου­κό­βιτς και τη με­τα­στρο­φή του φι­λο­ρω­σι­κού κομ­μα­τιού της αστι­κής τάξης υπέρ του νέου κα­θε­στώ­τος, η Ρωσία έχει χάσει κάθε σο­βα­ρό μέσον (προ­σβά­σεις στην αστι­κή τάξη, την κυ­βέρ­νη­ση και την εξου­σία) για να επη­ρε­ά­σει το κα­θε­στώς. Ένα κα­θε­στώς υπάρ­χει στην Ου­κρα­νία και είναι αυτό των ακρο­δε­ξιών εθνι­κι­στών και φα­σι­στών του Κιέ­βου με την υπο­στή­ρι­ξη όλου του δυ­τι­κού ιμπε­ρα­λι­σμού! Ο ρω­σι­κός ιμπε­ρια­λι­σμός ένα μόνο στόχο μπο­ρεί να έχει τώρα: να δια­τη­ρή­σει τον έλεγ­χο της Κρι­μαί­ας, στέλ­νο­ντας "ανε­πί­ση­μα" στρα­τιω­τι­κές δυ­νά­μεις εκεί και απει­λώ­ντας με οι­κο­νο­μι­κά κυ­ρί­ως αντί­με­τρα (αύ­ξη­ση της τιμής του φυ­σι­κού αε­ρί­ου, ανα­γνώ­ρι­ση σαν νό­μι­μης κυ­βέρ­νη­σης της κυ­βέρ­νη­σης... Για­νου­κό­βιτς, ξε­πού­λη­μα των δια­θε­σί­μων σε δο­λά­ρια κ.λπ.) και να πιέ­σει για στρα­τιω­τι­κή ου­δε­τε­ρο­ποί­η­ση της Ου­κρα­νί­ας ώστε να μη βρε­θούν στα δυ­τι­κά του σύ­νο­ρα με τηην Ου­κρα­νία ΝΑ­ΤΟι­κοί πύ­ραυ­λοι. Πέρα από τις εκα­τέ­ρω­θεν απει­λές περί οι­κο­νο­μι­κών κυ­ρώ­σε­ων, που είναι πε­ρισ­σό­τε­ρο ένα παι­χνί­δι εντυ­πώ­σε­ων, (11) η Ρωσία δεν έχει πλέον προ­σβά­σεις στο νέο κα­θε­στώς. Από κει που επη­ρέ­α­ζε σο­βα­ρά το κα­θε­στώς Για­νου­κό­βιτς και προς στιγ­μή επει­λή­θη­κε να γεί­ρει η πλά­στιγ­γα της επιρ­ρο­ής προς το μέρος της Ρω­σί­ας, τώρα η Ρωσία πρέ­πει να δια­πραγ­μα­τευ­τεί μόνο με τις δυ­τι­κές ιμπε­ρια­λι­στι­κές δυ­νά­μεις με μά­ξι­μουμ στόχο να μη μπει η Ου­κρα­νία στο ΝΑΤΟ και να μεί­νει στρα­τιω­τι­κά ου­δέ­τε­ρη. Αυτός είναι ο μά­ξι­μουμ στό­χος που μπο­ρεί να θέσει, αν και μοιά­ζει μη ρε­α­λι­στι­κός. Αυτό είναι το σο­βα­ρό συ­γκε­κρι­μέ­νο τεκ­μή­ριο του εν­δοϊ­μπε­ρια­λι­στι­κού αντα­γω­νι­σμού που πρέ­πει να μας οδη­γή­σει σε "δι­μέ­τω­πο" και "ίσες απο­στά­σεις" με το δυ­τι­κό ιμπε­ρια­λι­σμό και την αντε­πα­νά­στα­ση που ορ­γασ­νώ­νει και στη­ρί­ζει στην Ου­κρα­νία; Και να θυ­μί­σου­με ότι οι ΗΠΑ έχουν ήδη στρα­τιω­τι­κές βά­σεις σε από­στα­ση βολής από τα ρω­σι­κά σύ­νο­ρα στη Ρου­μα­νία, τη Γε­ωρ­γία και τη Βουλ­γα­ρία.

Φυ­σι­κά, θε­ω­ρη­τι­κά δεν μπο­ρεί να απο­κλει­στεί το εν­δε­χό­με­νο να ει­σβά­λει στην Ου­κρα­νία, αλλά τότε θα μι­λά­με για την έναρ­ξη ενός με­γά­λου ευ­ρω­παϊ­κού (του­λά­χι­στον) πο­λέ­μου. Μέχρι κά­ποιος να πα­ρου­σιά­σει (ή όλοι μαζί να συμ­φω­νή­σου­με) ότι αυτό γί­νε­ται ένα ισχυ­ρό και επι­κεί­με­νο εν­δε­χό­με­νο, οπότε δεν θα μι­λά­με για την Ου­κρα­νία αλλά για κάτι πολύ ευ­ρύ­τε­ρο που θα του αντι­στοι­χεί μια συ­νο­λι­κή επα­νε­κτί­μη­ση, η πο­λι­τι­κή "ίσων απο­στά­σε­ων" ανά­με­σα στην ιμπε­ρια­λι­στι­κή Δύση και την ιμπε­ρια­λι­στι­κή Ρωσία" πρα­κτι­κά πο­λι­τι­κά ση­μαί­νει τα εξής: Πρώτο, ότι ανα­γνω­ρί­ζου­με τη "νο­μι­μό­τη­τα" του κα­θε­στώ­τος του Κιέ­βου και της "νό­μι­μης" εξου­σί­ας του σε όλη την έκτα­ση της Ου­κρα­νί­ας. Δεύ­τε­ρο, ότι ανα­γνω­ρί­ζου­με την επέ­κτα­ση της εξου­σί­ας του στην Κρι­μαία και γε­νι­κά στις πε­ριο­χές των ρω­σό­φω­νων και Ρώσων, στο όνομα της μη επέμ­βα­σης της Ρω­σί­ας στην Ου­κρα­νία. Ση­μαί­νει δη­λα­δή ότι ανα­γνω­ρί­ζου­με το κα­θε­στώς του Κιέ­βου και όλα τα "δι­καιώ­μα­τα" του δυ­τι­κού ιμπε­ρια­λι­σμού - άρα και το "ούτε ούτε" είναι στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα ψευ­δε­πί­γρα­φο: απλά ηγε­μο­νευό­μα­στα από τα προ­τάγ­μα­τα και τους στό­χους της ιμπε­ρια­λι­στι­κής αντε­πα­νά­στα­σης και του δυ­τι­κού ιμπε­ρια­λι­σμού ενά­ντια στο ρω­σι­κό κα­πι­τα­λι­σμό. Και συ­νο­ψί­ζο­ντας: Δεν έχου­με να κά­νου­με με κά­ποιο εν­δοϊ­μπε­ρια­λι­στι­κό αντα­γω­νι­σμό για την άσκη­ση επιρ­ρο­ής σε ένα σχε­τι­κά "νορ­μάλ" από κα­πι­τα­λι­στι­κή άποψη κα­θε­στώς της Ου­κρα­νί­ας ούτε με κά­ποιο θερμό ιμπε­ρια­λι­στι­κό μέ­τω­πο για να πούμε ότι δεν εί­μα­στε με κα­νέ­ναν από τους εμπό­λε­μους και ορ­γα­νώ­νου­με τη συμ­φι­λί­ω­ση στα χα­ρα­κώ­μα­τα. Εί­μα­στε σε μια κα­τά­στα­ση όπου τα μόνα επί­μα­χα ζη­τή­μα­τα όσον αφορά την ίδια την Ου­κρα­νία είναι δύο: Πρώ­τον, τι στάση κρα­τά­με απέ­να­ντι στο (ένα και μο­να­δι­κό) κα­θε­στώς της Ου­κρα­νί­ας και δεύ­τε­ρον, τι λέμε για το δι­καί­ω­μα των εθνο­τή­των στην ανα­το­λι­κή και νο­τιο­α­να­το­λι­κή Ου­κρα­νία στην αυ­το­διά­θε­ση. Και ακόμη πιο ιδιαί­τε­ρα και πρα­κτι­κά της Κρι­μαί­ας. Σε αυτά δεν χω­ρά­ει κα­νέ­νας δι­μέ­τω­πος, γιατί στην πράξη δεν θα είναι καν δι­μέ­τω­πος αλλά "νον­μι­μο­ποί­η­ση" των πο­λι­τι­κών και διε­θνών στό­χων και "προ­ταγ­μά­των" του δυ­τι­κού ιμπε­ρια­λι­σμού!

Και πέρα απ' όλα αυτά, στο τέλος τέλος θα πε­ρί­με­νε κα­νείς του­λά­χι­στον από επα­να­στά­τες διε­θνι­στές όπως ο Άλεξ Κα­λί­νι­κος, ακόμη και αν θε­ω­ρούν ότι εδώ έχου­με απλώς μια εν­δοϊ­μπε­ρια­λι­στι­κή ανα­μέ­τρη­ση, να στο­χο­ποι­ή­σουν πρώτα απ' όλα το δικό τους κα­πι­τα­λι­σμό και ιμπε­ρια­λι­σμό: Ο Κα­λί­νι­κος και η επα­να­στα­τι­κή Αρι­στε­ρά της Μ. Βρε­τα­νί­ας (πρέ­πει να) έχουν πρώ­τι­στο στόχο να ητ­τη­θεί η δική τους αστι­κή τάξη και ο δικός τους ιμπε­ρια­λι­σμός της "Γη­ραιάς Αλ­βιώ­νος" και πρώ­τι­στο κα­θή­κον να ξε­σκε­πά­σουν τα δικά της ψέ­μα­τα και την ιμπε­ρια­λι­στι­κή επέμ­βα­ση στην Ου­κρα­νία και τη στή­ρι­ξη και χρη­μα­το­δό­τη­ση ακρο­δε­ξιών εθνι­κι­στών και "κα­θα­ρών" να­ζι­στών, κι όχι να "υπο­κα­θι­στούν τη ρω­σι­κή επα­να­στα­τι­κή Αρι­στε­ρά στα δικά της κα­θή­κο­ντα πάλης ενά­ντια στο ρω­σι­κό κα­πι­τα­λι­σμό. Και γε­νι­κό­τε­ρα: το θε­με­λιώ­δες κα­θή­κον της ευ­ρω­παϊ­κής Αρι­στε­ράς πρέ­πει να είναι η κα­ταγ­γε­λία της ιμπε­ρια­λι­στι­κής στά­σης της Ε.Ε. στην Ου­κρα­νία, η κα­ταγ­γε­λία της "υιο­θέ­τη­σης" των ακρο­δε­ξιών εθνι­κι­στών και να­ζι­στών του Κιέ­βου και η πίεση με όλα τα μέσα ενά­ντια σε αυτό το κα­θε­στώς. Αν ακόμη και κομ­μά­τια της επα­να­στα­τι­κής Αρι­στε­ράς στην Ευ­ρώ­πη θε­ω­ρούν πρώ­τι­στο κα­θή­κον τους να ξε­σκε­πά­σουν τον... Πού­τιν κι όχι τον Ομπά­μα και τη Μέρ­κελ, τότε δεν έχου­με χάσει απλώς το μέτρο και τις εμ­φά­σεις, αλλά και τα επα­να­στα­τι­κά - διε­θνι­στι­κά μας κρι­τή­ρια!

Μέχρι τώρα, γνω­ρί­σα­με κομ­μά­τια της ευ­ρω­παιό­φι­λης ρε­φορ­μι­στι­κής Αρι­στε­ράς που είχαν τα­χθεί υπέρ ιμπε­ρια­λι­στι­κών επεμ­βά­σε­ων θε­ω­ρώ­ντας την Ε.Ε. και το δυ­τι­κό ιμπε­ρια­λι­σμό φορέα κά­ποιου "εκ­πο­λι­τι­στι­κού πνεύ­μα­τος" ή "απε­λευ­θε­ρω­τι­κών προ­ταγ­μά­των". (12) Γνω­ρί­σα­με κομ­μά­τια της αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κής και επα­να­στα­τι­κής Αρι­στε­ράς που είχαν μια γραμ­μή "δι­μέ­τω­που" ενά­ντια στον ιμπε­ρια­λι­σμό αλλά και ενά­ντια στην Αλ Κάι­ντα (προ­κει­μέ­νου για την επέμ­βα­ση στο Αφ­γα­νι­στάν) ή το Ιράκ του Σα­ντάμ Χου­σε­ΐν. Πρό­σφα­τα, γνω­ρί­σα­με ακόμη και κομ­μά­τια -σχε­δόν σε όλο το εύρος της Αρι­στε­ράς- που υπο­στή­ρι­ξαν ιμπε­ρια­λι­στι­κές επεμ­βά­σεις με την αυ­τα­πά­τη ότι αυτές θα σώ­σουν εξε­γέρ­σεις από την κα­τα­στο­λή κα­θε­στώ­των (Λιβύη του Κα­ντά­φι, Συρία του Άσαντ). Αν τώρα, στη σειρά αυτών των τρα­γω­διών, προ­σθέ­σου­με και μια νέα, με κομ­μά­τια της Αρι­στε­ράς η οποία μέχρι τώρα αντι­στά­θη­κε στους "δι­μέ­τω­πους" στη Συρία, το Ιράκ κ.λπ. να προ­σχω­ρούν και αυτά στη λο­γι­κή του δι­μέ­τω­που στην πε­ρί­πτω­ση της Ου­κρα­νί­ας και μά­λι­στα με ζήλο που οδη­γεί στην υπο­τί­μη­ση του ίδιου του φα­σι­σμού, τότε θα μι­λά­με πλέον για μια ιδε­ο­λο­γι­κή "αν­θρω­πι­στι­κή κα­τα­στρο­φή" που θα μας πάει πολύ πίσω.

Υπε­ρά­σπι­ση του δι­καιώ­μα­τος αυ­το­διά­θε­σης μέχρι και τον απο­χω­ρι­σμό των εθνο­τή­των στη νο­τιο­α­να­το­λι­κή Ου­κρα­νία!

"Όσο η αστι­κή τάξη του κα­τα­πιε­ζό­με­νου έθνους πα­λέ­βει ενά­ντια στο έθνος που κα­τα­πιέ­ζει, τόσο εί­μα­στε πάντα και σε κάθε πε­ρί­πτω­ση και πιο απο­φα­σι­στι­κά απ' όλους υπέρ, γιατί εί­μα­στε οι πιο τολ­μη­ροί και συ­νε­πείς ερ­χθροί της κα­τα­πί­ε­σης. Στο βαθμό που η αστι­κή τάξη του κα­τα­ποιε­ζό­με­νου έθνους είναι υπέρ του δικού της αστι­κού εθνι­κι­σμού, εμείς εί­μασ­στε κατά. Πάλη ενά­ντια στα προ­νό­μια και τη βία του έθνους που κα­τα­πιέ­ζει και καμιά ενοχή της επι­δί­ω­ξης προ­νο­μί­ων από μέ­ρους του κα­τα­πιε­ζό­με­νου έθνους. Αν δεν βά­λου­με και δεν συ­μπε­ρι­λά­βου­με στη ζύ­μω­σή μας το σύν­θη­μα για το δι­καί­ω­μα απο­χω­ρι­σμού, θα πα­πι­ξου­με το παι­χνί­δι οόχι μο­νά­σχα της αστι­κής τάξης αλλά και των φε­ου­δαρ­χών και του έθνους που κα­τα­πιέ­ζει".

(Κρι­τι­κά ση­μειώ­μα­τα πάνω στο εθνι­κό ζή­τη­μα - για το δι­καί­ω­μα αυ­το­διά­θε­σης των εθνών, εκ­δό­σεις Σύγ­χρο­νη Εποχή, σελ. 61)

"Το γε­γο­νός ότι η πάλη για την εθνι­κή ελευ­θε­ρία ενά­ντια σε μια ιμπε­ρια­λι­στι­κή δύ­να­μη μπο­ρεί, κάτω από ορι­σμέ­νες συν­θή­κες, να χρη­σι­μο­ποι­η­θεί από μια άλλη "με­γά­λη" δύ­να­μη για δι­κούς της εξί­σου ιμπε­ρια­λι­στι­κούς σκο­πούς, μπο­ρεί τόσο λίγο να ανα­γκά­σει τη σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τία να πα­ραι­τη­θεί από την ανα­γνώ­ρι­ση του δι­κια­ώ­μα­τος αυ­το­διά­θε­σης των εθνών, όσο μπο­ρούν να ανα­γκά­σουν τους σο­σιαλ­δη­μο­κρά­τες να αρ­νη­θούν το δη­μο­κρα­τι­σμό τους οι πο­λυά­ριθ­μες πε­ρι­πτώ­σεις χρη­σι­μο­ποί­η­σης από την αστι­κή τάξη των δη­μο­κρα­τι­κών συν­θη­μά­των με σκοπό την πο­λι­τι­κή απάτη και την οι­κο­νο­μι­κή λη­στεία".

(Κρι­τι­κά ση­μειώ­μα­τα πάνω στο εθνι­κό ζή­τη­μα - για το δι­καί­ω­μα αυ­το­διά­θε­σης των εθνών, εκ­δό­σεις Σύγ­χρο­νη Εποχή, σελ. 111-112)

Πώς πρέ­πει να το­πο­θε­τη­θού­με στο ζή­τη­μα του δι­καιώ­μα­τος αυ­το­διά­θε­σης για τους Ρώ­σους και Ρω­σό­φω­νους της ανα­το­λι­κής και νό­τιας Ου­κρα­νί­ας; Θα υπε­ρα­σπι­στού­με αυτό τους το δι­καί­ω­μα; Εμείς λέμε ναι! Αν πά­ντως δεν πούμε ναι, τότε ένας δρό­μος μένει: να το­πο­θε­τη­θού­με υπέρ της "εδα­φι­κής ακε­ραιό­τη­τας της Ου­κρα­νί­ας", που ση­μαί­νει ανα­γνώ­ρι­ση του δι­καιώ­μα­τος του βο­να­παρ­τι­στι­κ Tromaktiko