2014-03-14 11:15:15
Γράφει η Τέσυ Μπάιλα, συγγραφέας – λογοτέχνης
Αθωότητα, όταν ο νους επιστρέφει σε όλα όσα καθόρισαν πορείες ζωής και αποτυπώνει επάνω στον καμβά με ζεστά χρώματα τον ολοκληρωτικό αποχρωματισμό της μνήμης είναι όλα όσα σηματοδοτούν τη νέα δουλειά της εικαστικού Σμαρώς Τζενανίδου, η οποία παρουσιάζεται από τη Δευτέρα 10 Μαρτίου και για ένα μήνα στο GARÇON Brasserie.
Αναρωτιέμαι τι ακριβώς θέλει να πει η Σμαρώ όταν προτάσσει την αθωότητα ως κέντρο της μνήμης και στο νου έρχονται τα λόγια του Οδυσσέα Ελύτη: «Είναι η ίδια η μνήμη η γινάμενη παρόν» και σκέφτομαι είναι άραγε πράγματι το παρόν το αντίκρισμα του παρελθόντος που επιλέξαμε; Και η μνήμη ταυτίζεται πάντα με την αθωότητα όταν ο νους επιστρέψει σε αυτήν και την καταστήσει παρούσα στη ζωή μας; Και η τέχνη, μια κατεξοχήν αθώα πλευρά της ζωής, τι ρόλο μπορεί να παίξει σε όλα αυτά;
Παρατηρώντας τους πίνακες της Σμαρώς ωστόσο καταλαβαίνει κανείς ότι η εικαστικός με μια μικτή τεχνική που συνδυάζει τη φωτογραφία με τη ζωγραφική, φέρνει επάνω στον καμβά της όλες εκείνες τις λεπταίσθητες αποχρώσεις των αισθημάτων που προκαλούνται όταν η σκέψη ξαναγυρνά σε εμπειρίες ζωής και σε ανθρώπους που διαδραμάτισαν ενεργό ρόλο στη ζωή μας, για να γίνει το χτες σήμερα και το παρελθόν να έρθει στο παρόν και να προσδιορίσει ενίοτε το μέλλον.
Και τι άλλο θα μπορούσε καλύτερα να προσδιορίσει αυτή τη μετατροπή από το ίδιο το φως, το φως που χρησιμοποιεί η Σμαρώ μέσα από το χρώμα, το φως που εστιάζει επάνω στο συναίσθημα που προκαλούν οι αναμνήσεις, που γίνεται αφετηρία των συναισθηματικών διεργασιών, σφραγίζοντας τον χρόνο, χαμένο ή ξανακερδισμένο δεν έχει σημασία, μέσα από συγκεκριμένες διαδρομές.
Μέσα από τη ματιά της δημιουργού το χρώμα γίνεται η αφηγηματική μονάδα μιας απεριόριστης δυναμικής που φέρνει στην συναισθηματική μας επιφάνεια καταγραφές προηγούμενων εποχών με σκοπό να μας οδηγήσει να τις χρησιμοποιήσουμε ως οδηγό στις προσωπικές διαδρομές της αυτογνωσίας, αφού, έτσι κι αλλιώς, η αυτογνωσία είναι πάντα τελικά το ζητούμενο και η αθωότητα ο μόνος δρόμος να φτάσουμε πιο γρήγορα στον προορισμό μας.
Οι προσωπικές εμπειρίες γίνονται έννοιες, ταυτόσημες κάθε φορά με όλα όσα σηματοδότησαν στη ζωή μας
. Ένα αγαπημένο πρόσωπο και η αμυδρά χαμογελαστή απώλειά του, μια ταινία που είδαμε ή δεν προλάβαμε να δούμε, οι δρόμοι της γενέθλιας πόλης, ένα εισιτήριο, μια διαδρομή από αγαπημένες σελίδες, όλα επανέρχονται συνειρμικά στο νου και ανασυνθέτουν το «είναι» μας. Και προσδιορίζουν ταυτόχρονα όλα όσα μπορέσαμε να κάνουμε ή να γίνουμε, ενεργοποιώντας το νου να επιστρέψει στις εποχές εκείνες που η ζωή μας «δεν είχε γνωρίσει τη ρυτίδα του κόσμου» και επομένως η ματιά μας ήταν αθώα.
Αλλά η Σμαρώ δεν στέκεται μόνο σ’ αυτό. Χρησιμοποιεί την εντύπωση που προκαλείται μέσα από αυτή την καταγραφή για να περάσει μέσα στο έργο της την ανησυχία της σημερινής εποχής. Μια εποχής που θέλει τον άνθρωπο να ασκητεύει στη μοναχικότητα της λήθης, να διαμορφώνεται από τη μελαγχολία των χαμένων αναμνήσεων και να συνθλίβεται μέσα στο σύγχρονο τρόπο του βίου του. Μιας εποχής που σκοπό έχει εξασθενίσει τη μνήμη του ανθρώπου, να τον κάνει να μην αισθάνεται την έννοια του χρόνου και όλα όσα κρύβονται μέσα της, επειδή μόνο έτσι μπορεί να σταματήσει σταδιακά να λειτουργεί ως σκεπτόμενο άτομο και μπορεί να μετατραπεί σε ένα ακόμη γρανάζι μιας καλοστημένης μηχανής.
Έτσι το έργο της γίνεται ένας καταγγελτικός μονόλογος απέναντι στο φόβο που της προκαλεί αυτή η κατάσταση, ένα προσωπικό καταφύγιο διαφυγής από έναν αμνημονικό όπως λέει η ίδια κόσμο, μια ανάσα επιστροφής σ’ αυτό που αλήθεια είναι ή τουλάχιστον πρέπει να είναι, σ’ αυτό που η ενηλικίωση έκρυψε βαθιά μέσα της, σ’ αυτό που αντιστρατεύεται την ελευθερία της σκέψης της.
Και με σύμμαχο το φως και το χρώμα, επιστρέφει στη μνήμη της αθωότητας για να επανεκτιμήσει τις προσωπικές της επιλογές. Άλλωστε είναι γεγονός ότι η τέχνη πάντα μόνο ως έκφραση αλήθειας λογίζεται και η Σμαρώ χρησιμοποιεί την τέχνη της για να εκφράσει τη δική της αλήθεια.
thinkfree.gr
Αθωότητα, όταν ο νους επιστρέφει σε όλα όσα καθόρισαν πορείες ζωής και αποτυπώνει επάνω στον καμβά με ζεστά χρώματα τον ολοκληρωτικό αποχρωματισμό της μνήμης είναι όλα όσα σηματοδοτούν τη νέα δουλειά της εικαστικού Σμαρώς Τζενανίδου, η οποία παρουσιάζεται από τη Δευτέρα 10 Μαρτίου και για ένα μήνα στο GARÇON Brasserie.
Αναρωτιέμαι τι ακριβώς θέλει να πει η Σμαρώ όταν προτάσσει την αθωότητα ως κέντρο της μνήμης και στο νου έρχονται τα λόγια του Οδυσσέα Ελύτη: «Είναι η ίδια η μνήμη η γινάμενη παρόν» και σκέφτομαι είναι άραγε πράγματι το παρόν το αντίκρισμα του παρελθόντος που επιλέξαμε; Και η μνήμη ταυτίζεται πάντα με την αθωότητα όταν ο νους επιστρέψει σε αυτήν και την καταστήσει παρούσα στη ζωή μας; Και η τέχνη, μια κατεξοχήν αθώα πλευρά της ζωής, τι ρόλο μπορεί να παίξει σε όλα αυτά;
Παρατηρώντας τους πίνακες της Σμαρώς ωστόσο καταλαβαίνει κανείς ότι η εικαστικός με μια μικτή τεχνική που συνδυάζει τη φωτογραφία με τη ζωγραφική, φέρνει επάνω στον καμβά της όλες εκείνες τις λεπταίσθητες αποχρώσεις των αισθημάτων που προκαλούνται όταν η σκέψη ξαναγυρνά σε εμπειρίες ζωής και σε ανθρώπους που διαδραμάτισαν ενεργό ρόλο στη ζωή μας, για να γίνει το χτες σήμερα και το παρελθόν να έρθει στο παρόν και να προσδιορίσει ενίοτε το μέλλον.
Και τι άλλο θα μπορούσε καλύτερα να προσδιορίσει αυτή τη μετατροπή από το ίδιο το φως, το φως που χρησιμοποιεί η Σμαρώ μέσα από το χρώμα, το φως που εστιάζει επάνω στο συναίσθημα που προκαλούν οι αναμνήσεις, που γίνεται αφετηρία των συναισθηματικών διεργασιών, σφραγίζοντας τον χρόνο, χαμένο ή ξανακερδισμένο δεν έχει σημασία, μέσα από συγκεκριμένες διαδρομές.
Μέσα από τη ματιά της δημιουργού το χρώμα γίνεται η αφηγηματική μονάδα μιας απεριόριστης δυναμικής που φέρνει στην συναισθηματική μας επιφάνεια καταγραφές προηγούμενων εποχών με σκοπό να μας οδηγήσει να τις χρησιμοποιήσουμε ως οδηγό στις προσωπικές διαδρομές της αυτογνωσίας, αφού, έτσι κι αλλιώς, η αυτογνωσία είναι πάντα τελικά το ζητούμενο και η αθωότητα ο μόνος δρόμος να φτάσουμε πιο γρήγορα στον προορισμό μας.
Οι προσωπικές εμπειρίες γίνονται έννοιες, ταυτόσημες κάθε φορά με όλα όσα σηματοδότησαν στη ζωή μας
Αλλά η Σμαρώ δεν στέκεται μόνο σ’ αυτό. Χρησιμοποιεί την εντύπωση που προκαλείται μέσα από αυτή την καταγραφή για να περάσει μέσα στο έργο της την ανησυχία της σημερινής εποχής. Μια εποχής που θέλει τον άνθρωπο να ασκητεύει στη μοναχικότητα της λήθης, να διαμορφώνεται από τη μελαγχολία των χαμένων αναμνήσεων και να συνθλίβεται μέσα στο σύγχρονο τρόπο του βίου του. Μιας εποχής που σκοπό έχει εξασθενίσει τη μνήμη του ανθρώπου, να τον κάνει να μην αισθάνεται την έννοια του χρόνου και όλα όσα κρύβονται μέσα της, επειδή μόνο έτσι μπορεί να σταματήσει σταδιακά να λειτουργεί ως σκεπτόμενο άτομο και μπορεί να μετατραπεί σε ένα ακόμη γρανάζι μιας καλοστημένης μηχανής.
Έτσι το έργο της γίνεται ένας καταγγελτικός μονόλογος απέναντι στο φόβο που της προκαλεί αυτή η κατάσταση, ένα προσωπικό καταφύγιο διαφυγής από έναν αμνημονικό όπως λέει η ίδια κόσμο, μια ανάσα επιστροφής σ’ αυτό που αλήθεια είναι ή τουλάχιστον πρέπει να είναι, σ’ αυτό που η ενηλικίωση έκρυψε βαθιά μέσα της, σ’ αυτό που αντιστρατεύεται την ελευθερία της σκέψης της.
Και με σύμμαχο το φως και το χρώμα, επιστρέφει στη μνήμη της αθωότητας για να επανεκτιμήσει τις προσωπικές της επιλογές. Άλλωστε είναι γεγονός ότι η τέχνη πάντα μόνο ως έκφραση αλήθειας λογίζεται και η Σμαρώ χρησιμοποιεί την τέχνη της για να εκφράσει τη δική της αλήθεια.
thinkfree.gr
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Η... ΕΚΔΙΚΗΣΗ ΤΗΣ Mercedes
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
