ΝΕΑ VIDEO NEA PHOTO NEA

 | 

Βλαδίμηρος Κυριακίδης: «Ο Έλληνας πόνεσε μόνο, όταν πόνεσε η τσέπη του»

Ο Βλαδίμηρος Κυριακίδης ζει τον απόλυτο θρίαμβο με την παράσταση - φαινόμενο «Caveman». Έρχεται αυτό το Δευτερότριτο στη Θεσσαλονίκη, στο θέατρο Αριστοτέλειον, για δύο μόνο παραστάσεις. Ενώ και τηλεοπτικά, ζει την μεγάλη επιτυχία, μέσα από τον «Ηλία» στο «Μην αρχίζεις τη μουρμούρα». Ένας από τους καλύτερους και ευφυέστερους Έλληνες κωμικούς ηθοποιούς, στο Thesout Συνέντευξη στο Γιώργο Παπανικολάου

- Έχει εξήγηση, όλο αυτό που ζείτε τέσσερα χρόνια με τον άκρως επιτυχημένο "Caveman";

Το θέμα των διαπροσωπικών σχέσεων, ανάμεσα στα δύο φύλα, είναι διαχρονικό. Είναι ανεξάντλητες οι διαφορές που έχουν τα δύο φύλα. Μόλις καταλαβαίνεις την μία, γεννιούνται άλλες δυο-τρεις μαζί. Αυτό σημαίνει πως έχουμε μεγάλο δελτίο έρευνας. Μπορούμε να ψαχτούμε σε βάθος, γιατί διαφέρουμε ο ένας από τον άλλον. Και να καταλάβουμε ότι καλά κάνουμε και διαφέρουμε. Γι αυτό υπάρχει και αυτή η προσέλευση. Αυτοί που το βλέπουν, μαθαίνουν και κάτι παραπάνω.

- Πλέον, στη Θεσσαλονίκη, μιλάμε για ένα κοινό που δεν το πρωτο-βλέπει, αλλά είναι ένα κοινό του "ξανά και ξανά" που θέλει να παρακολουθεί αυτή τη παράσταση.

Εξού και ερχόμαστε συχνά στη Θεσσαλονίκη.

- Φανταζόσασταν αυτή την επιτυχία του "Caveman", όταν πρωτοασχοληθήκατε με το έργο, στις πρόβες;

Το φανταζόμουν, επειδή ξέρω ακριβώς την επιτυχία που είχε πριν από εμένα (στην Ελλάδα παίζεται επτά χρόνια), και την επιτυχία που γνώρισε και με μένα ο "Caveman". Ξέρω, τι μπορεί να κάνει ο "Caveman"! Έχει γίνει πλέον σήμα κατατεθέν. Αρκεί να δεις "Caveman" για να πας να δεις τη παράσταση. Και βέβαια, την ερμηνεία του πρωταγωνιστή.

- Είναι μια παράσταση που βασίζεται και στο κοινό, από τη πλατεία του θεάτρου.

Ναι, υπάρχει αρκετός αυτοσχεδιασμός. Ανάλογα, με το τι μου προτείνουν οι θεατές, ελίσσομαι και εγώ.

- Όταν είναι λίγο πιο "σφιγμένο" το κοινό, κάποιες φορές, πώς το διαχειρίζεστε; Δεν θέλει διπλό κόπο;

Θέλει λίγο παραπάνω κόπο, για να μπορέσω να αφυπνίσω λίγο, τη "συνείδησή" τους. Να λειτουργήσουν λίγο πιο παρορμητικά, από όσο το σκέφτονται. Αυτά είναι τα δικά μας τα "τεχνάσματα", οι δικές μας "τεχνικές" που μπορώ να αφυπνίσω το κοινό. Είναι χρόνια δοκιμασμένο αυτό. Να τους κάνω συμμέτοχους. Δεν είναι που δεν θέλουν. Ίσως, ντρέπονται να συμμετάσχουν σε μία παράσταση. Αλλά, σιγά-σιγά, μπορείς να τους αφυπνίσεις.

- Και φαντάζομαι ότι είναι και μεγάλη ίντριγκα, η δεύτερη κατηγορία κοινού που προείπαμε, του "ξανά και ξανά" που το έχουν δει το έργο.

Ναι γιατί κάθε φορά μαθαίνουν και κάτι παραπάνω. Ή επικεντρώνονται, σε κάτι που είχαν ξεχάσει τη προηγούμενη φορά.

- Δεν σας αγχώνει όλο αυτό, με το "Caveman", για την επόμενη θεατρική κωμωδία; Δεν θα 'ναι πάντα ένα μέτρο σύγκρισης για το κοινό, μετά από αυτό που ζείτε με το "Σωτήρη" του "Caveman";

Όχι, γιατί αν υπήρχε αυτό το δεδομένο, τότε θα έπρεπε να παίζουμε ένα ρόλο σε όλη μας τη ζωή. Δεν υπάρχει τίποτα δεδομένο. Ευτυχώς, ακόμα και η φήμη και η δόξα ξεχνιούνται πολύ εύκολα. Ξεχάσαμε τον Οτσαλάν μέσα σε μια εβδομάδα. Πόσο μάλλον, οι καλλιτέχνες που από τη μία σεζόν στην άλλη, επιλέγουν το επόμενο έργο, με το προηγούμενο να έχει ξεχαστεί. Αυτό κεντρίζει άλλωστε και το ενδιαφέρον του θεατή. Ενώ, θα μπορούσα να μείνω και 25 χρόνια στο "Caveman"! E, κάποια στιγμή δεν θα είχαν όρεξη να το δούνε με μένα. Είναι καλό να αλλάζει και ο πρωταγωνιστής κάποια στιγμή...

- Και είναι κάτι που σας ενδιαφέρει. Το κάνατε και το περασμένο καλοκαίρι, σκηνοθετώντας, στον ίδιο ρόλο, το Ζήση Ρούμπο.

Ναι. Και δίνει καινούργια πνοή, κάθε φορά. Άσχετα αν καθημερινά, υπάρχει αυτή η νέα πνοή, γιατί ποτέ δεν είναι η ίδια παράσταση. Ένας καινούργιος πρωταγωνιστής δίνει μια νέα πνοή σε αυτό που ερμηνεύει.

- Είναι μια παράσταση-ορόσημο στη καριέρα σας. Ο πολιτισμός στην Ελλάδα, δεν ξέρει να τιμά τους ανθρώπους της. Έχετε μια μεγάλη επιτυχία σε όλη την Ελλάδα, 4 χρόνια και μπορούμε να πούμε το απλό παράδειγμα, ότι ο "Caveman", μόνο φέτος, παίζεται στη Θεσσαλονίκη, για τρίτη φορά. Δεν ξέρουμε να τιμάμε τους ανθρώπους της Τέχνης, προφανώς Υπάρχουν δύο σκέλη. Η κρατική μέριμνα και ο απλός θεατής. Ο θεατής με τιμάει και με παρατιμάει όταν έρχεται τόσες φορές στο θέατρο. Από εκεί και πέρα, σα χώρα, πραγματικά ναι, δεν τιμάει τους καλλιτέχνες. Γιατί, δεν τους ενδιαφέρουμε κιόλας. Μας θεωρούν και λίγο "χαζορομαντικούς". Αλλά, το κοινό σαφώς και μας τιμάει! Το βλέπω καθημερινά στη παράσταση. Και μου μιλάει και για το σήριαλ. Το κοινό, και μόνο, που έρχεται στο θέατρο να μας δει ή κάθεται στη μικρή οθόνη να μας παρακολουθήσει, είναι μεγάλη τιμή για εμάς. Γιατί, δίχως αυτούς δεν υπάρχουμε. Μπορώ να καταλογίσω στη κρατική μέριμνα, που δεν τους αφορούμε.

- Αν δεν ήταν κωμωδία, και ήταν μια παράσταση ρεπερτορίου, σε μια κρατική σκηνή, δεν θα ήταν αλλιώς;

Όχι. Ξέρω, εκ των έσω τα προβλήματα μας. Το κράτος αδιαφορεί για τη Τέχνη. Ούτως ή άλλως, δεν υπάρχει πολιτική. Εγώ, ξέρετε, τη πολιτική την είχα σε πολύ μεγάλη αξία. Γιατί, η πολιτική είναι μια ύψιστη Τέχνη. Με την έννοια ότι διαχειρίζεσαι τη μοίρα ενός λαού. Αυτό είναι ύψιστη Τέχνη για μένα. Αλλά υπήρχε ιδεολογία, τώρα υπάρχει μόνο κερδοσκοπία. Το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι ο οικονομικός παράγοντας, διότι είναι οικονομική η πολιτική που εφαρμόζεται. Όλο το άλλο, δεν τους αφορά. Και δεν τους συμφέρει ο πολιτισμός να προχωρήσει. Γιατί ο πολιτισμός "γυμνάζει". Ο πολιτισμός "γυμνάζει" την αισθητική μας, επομένως την αντίληψη μας, άρα θα αρχίσουμε να αντιλαμβανόμαστε διαφορετικά τα πράγματα και όχι όπως θέλουν αυτοί, τόσα χρόνια που τα έχουμε ξεχάσει. Και μείναμε μόνο στο "πόσα λεφτά θα βάλουμε στη τσέπη μας" και ξεχάσαμε όλο το άλλο, το γύρω-γύρω.

- Εμείς αρχίσαμε να καταλαβαίνουμε πλέον, ότι πρέπει να αλλάξουμε τρόπο αντίληψης; Αλλάζουμε ρότα;

Όχι. Ο Έλληνας πόνεσε μόνο, όταν "πόνεσε" η τσέπη του. Έχουμε πολλά χρόνια μπροστά μας για να καταλάβουμε ότι κάτι άλλο έχει γίνει. Για να γίνει υγιής πολίτης και όχι καταθλιπτικός πολίτης. Δεν βιώνει καμία υπαρξιακή αγωνία πια. Μόνο το βιοποριστικό τον ενδιαφέρει. Οτιδήποτε υπαρξιακό έχει διαγραφεί από τη συνείδηση του και το λεξιλόγιο του. Αν μιλήσεις για ευαισθησία θεωρείσαι τριτοκοσμικός και χαζορομαντικός. Έχω φτάσει 52 χρονών, και από μικρό η μάνα μου και ο πατέρας μου, έλεγαν "να μπω στο Δημόσιο για ένα σίγουρο μισθό ή να κάνω κάτι που θα μου αποφέρει πολλά λεφτά". Κανένας δεν μου είπε "εκπαίδευσε παιδάκι μου τη ψυχή σου". "Εξέτασε τις ενδορύξεις και όχι τις εκρήξεις. Να γίνεις ένα άξιο μέλος μιας κοινωνίας που θα πιστεύει σε μια συλλογικότητα". Όχι! Υπήρχε ένας ατομικισμός του κερατά, που έλεγε "άρπαξε τα, γρήγορα και τώρα". Έτσι μας μεγάλωσε το σύστημα. Γι αυτό και σήμερα έχουμε αυτή τη πτώση. Η κρίση και η πτώση δεν είναι οικονομική. Κρίση και πτώση είναι αυτό που έχουμε μέσα μας. Αλλά αυτό, θέλει να αλλάξει από τα σχολεία, να εκπαιδεύσουμε τους νέους και σε μια εικοσαετία να αποδώσει. Δε γίνεται από τη μια μέρα στην άλλη. Και με αυτούς που έχουμε δεν πρόκειται να γίνει ποτέ.

- Και μια καινούργια πολιτική προσπάθεια, σαν "Το Ποτάμι" με το Σταύρο Θεοδωράκη;

Απαντώ αυτό στιγμής. Αφού δεν υπάρχει πολιτική, γιατί να ασχολείσαι με τη πολιτική; Δεν είναι πολιτική αυτό. Δεν είναι κόμματα αυτά. Αυτοί είναι κερδοσκοπικοί οργανισμοί και μόνο. Εφαρμόζει μια οικονομική πολιτική και βγήκε "Το Ποτάμι" να μας πει, αυτά που λένε και οι άλλοι. Τα ίδια δεν λέει; Άλλαξε τα ρούχα του ο Μανωλιός και βγήκε ο Σταύρος Θεοδωράκης, άρα θα μαζέψει κόσμο και θα τον ψηφίσουν. Δεν είναι τίποτα αυτό. Μη σας πω ότι, είναι φυσικό επόμενο στις εποχές που ζούμε. Και οι άλλοι βγήκαν και είπαν "Ελιά" κόμμα, οι άλλοι θα το πούνε.... "Καρυδιά", έτσι για να ΄χουμε εμείς, να τρωγόμαστε...Μας εκβιάζουν ότι θα γίνει εμφύλιος. Τα κόλπα που διαχειρίζονται είναι απίστευτα!

- Θα επιχειρούσατε ξανά να κάνετε δικές σας θεατρικές παραγωγές, όπως στο παρελθόν στο ΡΙΑΛΤΟ ή "πονάει" το οικονομικό κομμάτι της ιστορίας; Μια αποτυχία σε θεατρική παραγωγή, αντιστοιχεί σε τρεις εισπρακτικές επιτυχίες, όπως λένε στο χώρο σας. Χαρά που γίνεται τριπλός πόνος....

Ναι, θα επιχειρούσα! Ακόμα και δυστυχής, θα ήμουν ευτυχής μέσα στην δυστυχία μου, ως καλλιτέχνης. Και υπήρξα. Μέσα από τη κούραση, το πόνο και τη δυστυχία φεύγεις κερδισμένος στο τέλος. Αυτό δε μπορούμε να συνειδητοποιήσουμε σήμερα. Γιατί έκανα απλά, αυτό που με εξέφραζε και με εκφράζει. Ακόμα και στα δύσκολα ευτυχισμένος βγήκα από εκεί μέσα.

- Με όποιο κόστος;

Με όποιο κόστος! Και θα το ξανακάνω κάποια στιγμή! Δεν υπάρχει περίπτωση!

- Ποιο στοιχείο στη κωμωδία, κάνει καλύτερο τον ηθοποιό πάνω στο σανίδι;

Όταν δεν παίζεις με ανάμνηση. Και όταν, άνα δευτερόλεπτο, προσπαθείς να καταθέσεις την αλήθεια σου, σα κωμικός. Όταν κάθε μέρα, η μέριμνα σου είναι να εκπαιδεύεσαι. Αυτό κάνει κερδισμένο και ευτυχισμένο ένα κωμικό ηθοποιό. Και έτσι, σε βάθος χρόνου, θα έχει πορεία. Δεν θα σταματήσει.

- "Μην αρχίζεις τη μουρμούρα" είναι η νίκη της ελληνικής μυθοπλασίας και στον ALPHA η πρώτη του τόσο μεγάλη επιτυχία σε κωμική μυθοπλασία. Όταν υπάρχει κέφι, μεράκι και επαγγελματισμός όλα λειτουργούν σα χημεία;

Όταν υπάρχει οργάνωση, γίνονται σωστά τα πράγματα. Τους ανθρώπους στον ALPHA τους γνώριζα από πριν, και ήξερα πόσο δημιουργικοί και οργανωτικοί είναι. Έτσι προέκυψε αυτή η σειρά. Και έγινε με αυτό το τρόπο. Και είμαστε όλοι τρισευτυχισμένοι.

- Υπάρχουν και κοινά στοιχεία της δικής σας καθημερινότητας με τη σύζυγο σας, Έφη Μουρίκη που βλέπετε να υπάρχουν στο τηλεοπτικό "ζευγάρι" που ερμηνεύετε με τη Δάφνη Λαμπρόγιαννη;

Όχι, όχι! Ο "Ηλίας" είναι αρκετά συντηρητικός.

- Σε ότι αφορά τη λειτουργία της σχέσης;

Σίγουρα υπάρχουν κομμάτια που εκφράζουν και τη προσωπική μου ζωή, αλλά όχι στο σύνολό τους.

- Ένα κοινό στοιχείο-από τα λίγα- που έχετε με τον "Ηλία" από το "Μην αρχίζεις τη μουρμούρα";

Η γκρίνια! (γέλια)

- Στην Ελλάδα, βάσει του "Caveman", ο όποιος "Σωτήρης" στα χρόνια της κρίσης έχει το τσαγανό να προστατεύει τη "Μαίρη" του (τη γυναίκα που αγαπά) ή μέσα στη κρίση, στο σπίτι του, υπάρχει "θολούρα" στο διαπροσωπικό κομμάτι;

Όσο καταθληπτικοί κι αν έχουμε γίνει δεν χάσαμε το χιούμορ μας. Ο Έλληνας ξέρει να αυτοσαρκάζεται. Έχουμε μέσα μας τεράστιες δυνάμεις που θα μας κάνουν σίγουρα, να σηκώσουμε το κεφάλι. Να δούμε σωστά τη σχέση μας. Αλλά ποτέ δεν ξεχνάμε το ρόλο μας. Συνειδητά ή ασυνείδητα είμαστε ότι έχει οριστεί από τη φύση μας. Χωρίς να το καταλαβαίνουμε, εμείς επεξεργαζόμαστε μία σχέση.
thesout.gr