2014-03-17 14:10:07
Της Μαρίας Γιαχνάκη
Φτάνοντας στην Κριμαία μια παγωμένη νύχτα στο αεροδρόμιο της Συμφερούπολης είχα το γνωστό άγχος του δημοσιογράφου που... έπρεπε να κατανοήσει από κοντά τα γεγονότα. Να μιλήσει πρόσωπο με πρόσωπο με τους κατοίκους και να ακολουθήσει βεβαίως τους ρυθμούς της επικαιρότητας. Διπλωματικός πόλεμος ; Προπαγάνδα; Στα σκαριά στρατιωτικές επεμβάσεις;
Αν και ταλαιπωρήθηκα αρκετά για να φτάσω στην Κριμαία λόγω των συνεχών προβλημάτων στα αεροδρόμια δεν το έβαλα κάτω γιατί έπρεπε να φτάσω στον προορισμό μου . Πέρασα από τρεις σταθμούς ώσπου να καταφέρω να προσγειωθώ στην Συμφερούπολη.
Ο πρώτος ήταν η Κωνσταντινούπολη εκεί όπου πραγματικά απογοητεύτηκα για το μέλλον του ταξιδιού μου αφού τρεις ολόκληρες μέρες έμπαινα στο αεροπλάνο αλλά η πτήση ακυρωνόταν . Πολλοί δημοσιογράφοι από την Ευρώπη ,την Αμερική ,διπλωμάτες και ερευνητές μαζί με μένα. Από την δεύτερη μέρα όμως ο καθένας προσπαθούσε να βρει έναν οποιοδήποτε τρόπο για να φτάσει στον προορισμό του μόνος του πέρα από παρέες και γνωριμίες που δημιουργήθηκαν εκεί.
Όταν πια οι τουρκικές γραμμές ανακοίνωσαν την ακύρωση όλων των πτήσεων η ελπίδα ότι θα φτάσουμε στην Συμφερούπολη άρχισε να ψυχομαχεί.
Επόμενος προορισμός Κίεβο. Και από κει όμως οι πτήσεις για την Συμφερούπολη σταμάτησαν να πετούν . Μόνο το αεροδρόμιο της Μόσχας ήταν αυτό από το οποίο έφευγαν αεροπλάνα για τον προορισμό μου. Το μόνο εισιτήριο που βρήκα ήταν από Κωνσταντινούπολη Μόσχα και από Μόσχα για τη Συμφερούπολη. Δεν είχα άλλη επιλογή .. Ξαναπήρα το αεροπλάνο και πήγα στην Κωνσταντινούπολη πάντα με το χτυποκάρδι ότι κάτι θα συμβεί και θα μείνω πάλι εκεί.
Τελικά με τις Ρωσικές αερογραμμές φτάνω στην Μόσχα και από κει στη Συμφερούπολη μαύρα μεσάνυχτα.
Το δωμάτιό μου στο ξενοδοχείο της πόλης, το είχα χάσει αφού έφτασα με τόσες καθυστερήσεις. Όλα τα άλλα ξενοδοχεία πανδοχεία είχαν γεμίσει . Αλλά εγώ έπρεπε κάπου να μείνω. Μετά από αρκετή αναζήτηση μέσω τηλεφώνου και διαδικτύου, βρίσκω ένα μοναδικό δωμάτιο σε μικρό πανδοχείο 10 λεπτά έξω από την πόλη .
Κατά τύχη το είχαν Έλληνες Πόντιοι από την Τραπεζούντα . Χάρηκα τόσο πολύ που νόμιζα ότι αυτό ήταν ένα δώρο για μένα μετά από τόση ταλαιπωρία.
Φτάνω μέσα στην νύχτα στην περιοχή Ακρόπολη όπου βρισκόταν το πανδοχείο, χωματόδρομοι σκοτάδια αλλά σίγουρα κάπου είχα βρει να βάλω το κεφάλι μου από κάτω.
Στην πόρτα με περιμένει ο κύριος Γιάννης . Με δάκρια στα μάτια από την συγκίνηση που ήμουν Ελληνίδα με υποδέχεται και με προσκαλεί να με φιλέψει με ζεστό σπιτικό φαγητό.
Εγώ αν και είχα μέρες να φάω σαν άνθρωπος προτίμησα να πιω ένα τσάι από ματζουράνα που είχε στο τεράστιο θερμό της κουζίνας του πανδοχείου. Μέχρι το πρωί μιλούσαμε για την ζωή του και την διαδρομή εκείνου και της οικογένειάς του ώσπου να καταλήξει στην Κριμαία την οποία δεν αλλάζει με τίποτα όσο και αν του λείπει η Ελλάδα. Ο γιος του ένα νεαρό παιδί 28 χρονών ζούσε κι αυτός στους ρυθμούς του διατηρώντας κάπου κοντά μια σάουνα ολόκληρη επιχείρηση. Ο Γιώργος ήταν πολύ εξυπηρετικός αν και ολιγομίλητος ,φρόντισε να με κατατοπίσει για τα πάντα ακόμη και να με συνοδέψει λόγω της γλώσσας που μιλούσε παντού. Τον πήραμε μαζί μας.
Τα πράγματα είναι ήρεμα εδώ μου λέει , μην ακούς για πολέμους και κατοχή. Τίποτα από αυτά δεν είναι έτσι, θα το δεις και με τα μάτια σου.
Εδώ ο κόσμος θέλει ειρήνη και δημοκρατία εγώ προτιμώ την Ρωσία από την Ευρώπη και όχι μόνο εγώ αλλά και οι υπόλοιποι Έλληνες που είμαστε εδώ.
Το δωμάτιο μου ήταν στο υπόγειο του κτιρίου . Αυτό τους είχε απομείνει διότι στα υπόλοιπα έμεναν άνθρωποι από τον Ερυθρό Σταυρό , δύο συνάδελφοι από το CNN και μια υπεύθυνη διεθνούς φαρμακευτικού οργανισμού απεσταλμένη στην Συμφερόπολη για την περίπτωση που η χώρα θα τεθεί σε πολεμικό συναγερμό για να τροφοδοτήσουν με φάρμακα και ιατρική βοήθεια την περιοχή. Είχε έρθει από την Γάζα όπου έμενε και μάλιστα δώσαμε ραντεβού να ξανασυναντηθούμε στο Ισραήλ.
Είχα το πιο φτωχό δωμάτιο από όλους γιατί ήταν το τελευταίο και το έδιναν μόνο σε ώρα ανάγκης όπως συνέβη τώρα με μένα αλλά δεν είχα άλλη επιλογή .
Εγκαταστάθηκα στο δωμάτιό μου γύρω στο ξημέρωμα . Την άλλη μέρα μετά από τρεις ώρες ύπνου κάτι γρατζουνούσε την ξύλινη πόρτα του δωματίου μου. Κουκουλώθηκα την κουβέρτα μου πήγα στην πόρτα και ρώτησα ποιος είναι. Το γρατζούνισμα επέμενε αλλά απάντηση δεν έπαιρνα. Άνοιξα δειλά δειλά και αντίκρισα μια λευκή γατούλα να με κοιτάει στα μάτια χωρίς να φεύγει. Την χάιδεψα της είπα καλημέρα κι ετοιμάστηκα για την πρώτη μου αποστολή.
Οι ντόπιοι συνεργάτες μου με περίμεναν μετά από λίγο έξω από το σπίτι με ένα άσπρο μικρό βανάκι. Μέχρι να πιω στα όρθια τον ελληνικό καφέ που μου είχε ετοιμάσει ο κυρ Γιάννης (είχε όλα τα ελληνικά προϊόντα στο σπίτι) είχα αρχίσει τα πρώτα μου τηλέφωνα για το ρεπορτάζ. Διαπιστεύτηκα ως ξένη δημοσιογράφος στο κέντρο τύπου και ξεκινήσαμε με ένα ρωσικό κονβόι (ώστε να φτάσουμε σίγουρα )για την Σεβαστούπολη για να καταγράψουμε την κατάσταση που επικρατεί εκεί αλλά και σε άλλες πόλεις τις Κριμαίας.
Περάσαμε στρατιωτικά σημεία ελέγχου , συναντήσαμε κονβόι Τατάρων στους δρόμους που ήταν λίγο εχθρικοί μαζί μας λόγω του ότι ακολουθούσαμε το ρωσικό κονβόι αλλά τι να κάνουμε έπρεπε να μεταφερθούμε και σε άλλες περιοχές. Στον δρόμο για την άλλη άκρη της Κριμαίας οι έλεγχοι ήταν εντατικοί . Έψαχναν όλα τα αυτοκίνητα μήπως κάποιος μεταφέρει όπλα ή οτιδήποτε θα μπορούσε να θεωρηθεί εγκληματικό υλικό. Κοντά στην Σεβαστούπολη τα τανκς των Ρώσων μεταφερόταν από το ένα σημείο της περιοχής στο άλλο και κυρίως στο λιμάνι όπου βρίσκονται τα ρωσικά πλοία και υποβρύχια.
Σε καμία περίπτωση δεν νιώσαμε τον κίνδυνο στην διαδρομή μας αν εξαιρέσουμε την περιβόητη νύχτα στο Ντόνεσκ όπου ομάδες Τατάρων ήρθαν αντιμέτωποι με Ρωσόφωνους που διαδήλωναν υπέρ της προσάρτησης της Ρωσίας στην Κριμαία. Εκείνο το βράδυ ήταν μοιραίο τραυματίες και νεκροί . Απολογισμός μοιραίος και αρκετός για να πάρουν φωτιά τα διπλωματικά παιχνίδια και οι ανακοινώσεις εκατέρωθεν.
Στο Χάρκοβο όλοι παρακολουθούσαμε με κομμένη την ανάσα τις εξελίξεις λόγω των συγκρούσεων που θα μπορούσαν να γίνουν η αφορμή να ανάψει το σπίρτο στον αχυρώνα .
Πέρα από τις υπόλοιπες διαδηλώσεις και τις πορείες στις πόλεις της Κριμαίας οι κάτοικοι δεν ενεργοποιούνται αρνητικά η θετικά προς καμία άλλη κατεύθυνση εκτός από αυτήν που υποστηρίζουν από την γέννησή τους για την Κριμαία. Ο καθένας θέλει να έχει αυτό που είχε και πραγματικά αν ήξεραν ποιο είναι το συμφέρον τους θα ακολουθούσαν αυτόν τον προορισμό χωρίς δεύτερη σκέψη. Αλλά δεν ξέρουν .
Τα βράδια μετά τα ελεύθερα ρεπορτάζ στην περιφέρεια και τα διπλωματικά ρεπορτάζ στις πόλεις , το κέντρο τους ζει σε κανονικούς ρυθμούς. Οι νέοι διασκεδάζουν το ίδιο όπως πριν. Κάποιοι από αυτούς που μπορεί και να είναι και λίγο μεγαλύτεροι από 30 ετών έχουν και οικογένεια και παιδιά και βεβαίως θέλουν να ξημερώσει μια καλύτερη μέρα στην χώρα τους.
Σε ένα από τα πιο πολυσύχναστα μπαράκια της Συμφερόπολης έχει και ζωντανή μουσική . Εκεί οι πελάτες διασκεδάζουν ακόμη περισσότερο πίνοντας ίσως και λίγο παραπάνω.
Με μια παρέα δημοσιογράφων ξαποσταίνουμε από την κουραστική μας μέρα και κάποιοι από μας παρατηρούν τριγύρω κάποιες φυσιογνωμίες μην μπορώντας να ξεκολλήσουν από το δημοσιογραφικό δαιμόνιο. Ένας θαμώνας με πλησιάζει , δεν νομίζω να παρεξηγήθηκε που τον κοιτούσα (καταλάβαινα ότι στο μυαλό του εκτός από την παρέα του που φαινόταν να απολαμβάνει τον απασχολούσε και κάτι άλλο ). «Nowar»μου λέει καθώς στάθηκε απρόσκλητος πάνω από το κεφάλι μου . «Nowar» εδώ δεν έχουμε πόλεμο και δεν θέλουμε να έχουμε πόλεμο μου ψελλίζει σε σπαστά αγγλικά.Εσείς ήρθατε να δείτε πόλεμο αλλά δεν θα κάνουμε πόλεμο. Εγώ μόνο ανασφάλεια νιώθω και γι αυτό έδιωξα την γυναίκα μου και τα παιδιά μου μέχρι να τελειώσει αυτό που περνάμε. Ο διάλογος από δω και πέρα ήταν μεγάλος το σπουδαίο όμως ήταν από αυτήν την συζήτηση κατάλαβα ότι όπως και να έχουν τα πράγματα ο άνθρωπος αυτός που φαινόταν να διασκεδάζει μέσα του βαθιά είχε πόνο και ο πόνος του ήταν ότι ένιωθε ανασφάλεια και αναγκάστηκε να διώξει τα παιδιά του. Αυτός όμως ήταν ο πόλεμος φίλε μου ήθελα να του πω αλλά δεν θα είχαν καμία σημασία τα λόγια μου γι αυτόν σκέφτηκα κι έτσι σιώπησα.
Και ναι δεν υπάρχει πόλεμος στην Κριμαία τουλάχιστον μέχρι αυτήν την στιγμή . Η τουλάχιστον δεν υπάρχει αυτός ο πόλεμος που περιέγραφαν πολλοί τον τελευταίο καιρό όταν έλεγαν :Με το χέρι στην σκανδάλη οι δυνάμεις στην Ουκρανία . Ο άλλος πόλεμος ήταν ο πιο ορατός αυτός της καρδιάς και της καθημερινότητας των κατοίκων που κλήθηκαν στις κάλπες το πρωί της Κυριακής για να αποφασίσουν για το μέλλον τους .
Το ταξίδι μου για την Κριμαία συνεχίζεται τελικά δεν σταμάτησε την στιγμή που προσγειώθηκα στο αεροδρόμιο όπως νόμιζα .
briefingnews.gr
Φτάνοντας στην Κριμαία μια παγωμένη νύχτα στο αεροδρόμιο της Συμφερούπολης είχα το γνωστό άγχος του δημοσιογράφου που... έπρεπε να κατανοήσει από κοντά τα γεγονότα. Να μιλήσει πρόσωπο με πρόσωπο με τους κατοίκους και να ακολουθήσει βεβαίως τους ρυθμούς της επικαιρότητας. Διπλωματικός πόλεμος ; Προπαγάνδα; Στα σκαριά στρατιωτικές επεμβάσεις;
Αν και ταλαιπωρήθηκα αρκετά για να φτάσω στην Κριμαία λόγω των συνεχών προβλημάτων στα αεροδρόμια δεν το έβαλα κάτω γιατί έπρεπε να φτάσω στον προορισμό μου . Πέρασα από τρεις σταθμούς ώσπου να καταφέρω να προσγειωθώ στην Συμφερούπολη.
Ο πρώτος ήταν η Κωνσταντινούπολη εκεί όπου πραγματικά απογοητεύτηκα για το μέλλον του ταξιδιού μου αφού τρεις ολόκληρες μέρες έμπαινα στο αεροπλάνο αλλά η πτήση ακυρωνόταν . Πολλοί δημοσιογράφοι από την Ευρώπη ,την Αμερική ,διπλωμάτες και ερευνητές μαζί με μένα. Από την δεύτερη μέρα όμως ο καθένας προσπαθούσε να βρει έναν οποιοδήποτε τρόπο για να φτάσει στον προορισμό του μόνος του πέρα από παρέες και γνωριμίες που δημιουργήθηκαν εκεί.
Όταν πια οι τουρκικές γραμμές ανακοίνωσαν την ακύρωση όλων των πτήσεων η ελπίδα ότι θα φτάσουμε στην Συμφερούπολη άρχισε να ψυχομαχεί.
Επόμενος προορισμός Κίεβο. Και από κει όμως οι πτήσεις για την Συμφερούπολη σταμάτησαν να πετούν . Μόνο το αεροδρόμιο της Μόσχας ήταν αυτό από το οποίο έφευγαν αεροπλάνα για τον προορισμό μου. Το μόνο εισιτήριο που βρήκα ήταν από Κωνσταντινούπολη Μόσχα και από Μόσχα για τη Συμφερούπολη. Δεν είχα άλλη επιλογή .. Ξαναπήρα το αεροπλάνο και πήγα στην Κωνσταντινούπολη πάντα με το χτυποκάρδι ότι κάτι θα συμβεί και θα μείνω πάλι εκεί.
Τελικά με τις Ρωσικές αερογραμμές φτάνω στην Μόσχα και από κει στη Συμφερούπολη μαύρα μεσάνυχτα.
Το δωμάτιό μου στο ξενοδοχείο της πόλης, το είχα χάσει αφού έφτασα με τόσες καθυστερήσεις. Όλα τα άλλα ξενοδοχεία πανδοχεία είχαν γεμίσει . Αλλά εγώ έπρεπε κάπου να μείνω. Μετά από αρκετή αναζήτηση μέσω τηλεφώνου και διαδικτύου, βρίσκω ένα μοναδικό δωμάτιο σε μικρό πανδοχείο 10 λεπτά έξω από την πόλη .
Κατά τύχη το είχαν Έλληνες Πόντιοι από την Τραπεζούντα . Χάρηκα τόσο πολύ που νόμιζα ότι αυτό ήταν ένα δώρο για μένα μετά από τόση ταλαιπωρία.
Φτάνω μέσα στην νύχτα στην περιοχή Ακρόπολη όπου βρισκόταν το πανδοχείο, χωματόδρομοι σκοτάδια αλλά σίγουρα κάπου είχα βρει να βάλω το κεφάλι μου από κάτω.
Στην πόρτα με περιμένει ο κύριος Γιάννης . Με δάκρια στα μάτια από την συγκίνηση που ήμουν Ελληνίδα με υποδέχεται και με προσκαλεί να με φιλέψει με ζεστό σπιτικό φαγητό.
Εγώ αν και είχα μέρες να φάω σαν άνθρωπος προτίμησα να πιω ένα τσάι από ματζουράνα που είχε στο τεράστιο θερμό της κουζίνας του πανδοχείου. Μέχρι το πρωί μιλούσαμε για την ζωή του και την διαδρομή εκείνου και της οικογένειάς του ώσπου να καταλήξει στην Κριμαία την οποία δεν αλλάζει με τίποτα όσο και αν του λείπει η Ελλάδα. Ο γιος του ένα νεαρό παιδί 28 χρονών ζούσε κι αυτός στους ρυθμούς του διατηρώντας κάπου κοντά μια σάουνα ολόκληρη επιχείρηση. Ο Γιώργος ήταν πολύ εξυπηρετικός αν και ολιγομίλητος ,φρόντισε να με κατατοπίσει για τα πάντα ακόμη και να με συνοδέψει λόγω της γλώσσας που μιλούσε παντού. Τον πήραμε μαζί μας.
Τα πράγματα είναι ήρεμα εδώ μου λέει , μην ακούς για πολέμους και κατοχή. Τίποτα από αυτά δεν είναι έτσι, θα το δεις και με τα μάτια σου.
Εδώ ο κόσμος θέλει ειρήνη και δημοκρατία εγώ προτιμώ την Ρωσία από την Ευρώπη και όχι μόνο εγώ αλλά και οι υπόλοιποι Έλληνες που είμαστε εδώ.
Το δωμάτιο μου ήταν στο υπόγειο του κτιρίου . Αυτό τους είχε απομείνει διότι στα υπόλοιπα έμεναν άνθρωποι από τον Ερυθρό Σταυρό , δύο συνάδελφοι από το CNN και μια υπεύθυνη διεθνούς φαρμακευτικού οργανισμού απεσταλμένη στην Συμφερόπολη για την περίπτωση που η χώρα θα τεθεί σε πολεμικό συναγερμό για να τροφοδοτήσουν με φάρμακα και ιατρική βοήθεια την περιοχή. Είχε έρθει από την Γάζα όπου έμενε και μάλιστα δώσαμε ραντεβού να ξανασυναντηθούμε στο Ισραήλ.
Είχα το πιο φτωχό δωμάτιο από όλους γιατί ήταν το τελευταίο και το έδιναν μόνο σε ώρα ανάγκης όπως συνέβη τώρα με μένα αλλά δεν είχα άλλη επιλογή .
Εγκαταστάθηκα στο δωμάτιό μου γύρω στο ξημέρωμα . Την άλλη μέρα μετά από τρεις ώρες ύπνου κάτι γρατζουνούσε την ξύλινη πόρτα του δωματίου μου. Κουκουλώθηκα την κουβέρτα μου πήγα στην πόρτα και ρώτησα ποιος είναι. Το γρατζούνισμα επέμενε αλλά απάντηση δεν έπαιρνα. Άνοιξα δειλά δειλά και αντίκρισα μια λευκή γατούλα να με κοιτάει στα μάτια χωρίς να φεύγει. Την χάιδεψα της είπα καλημέρα κι ετοιμάστηκα για την πρώτη μου αποστολή.
Οι ντόπιοι συνεργάτες μου με περίμεναν μετά από λίγο έξω από το σπίτι με ένα άσπρο μικρό βανάκι. Μέχρι να πιω στα όρθια τον ελληνικό καφέ που μου είχε ετοιμάσει ο κυρ Γιάννης (είχε όλα τα ελληνικά προϊόντα στο σπίτι) είχα αρχίσει τα πρώτα μου τηλέφωνα για το ρεπορτάζ. Διαπιστεύτηκα ως ξένη δημοσιογράφος στο κέντρο τύπου και ξεκινήσαμε με ένα ρωσικό κονβόι (ώστε να φτάσουμε σίγουρα )για την Σεβαστούπολη για να καταγράψουμε την κατάσταση που επικρατεί εκεί αλλά και σε άλλες πόλεις τις Κριμαίας.
Περάσαμε στρατιωτικά σημεία ελέγχου , συναντήσαμε κονβόι Τατάρων στους δρόμους που ήταν λίγο εχθρικοί μαζί μας λόγω του ότι ακολουθούσαμε το ρωσικό κονβόι αλλά τι να κάνουμε έπρεπε να μεταφερθούμε και σε άλλες περιοχές. Στον δρόμο για την άλλη άκρη της Κριμαίας οι έλεγχοι ήταν εντατικοί . Έψαχναν όλα τα αυτοκίνητα μήπως κάποιος μεταφέρει όπλα ή οτιδήποτε θα μπορούσε να θεωρηθεί εγκληματικό υλικό. Κοντά στην Σεβαστούπολη τα τανκς των Ρώσων μεταφερόταν από το ένα σημείο της περιοχής στο άλλο και κυρίως στο λιμάνι όπου βρίσκονται τα ρωσικά πλοία και υποβρύχια.
Σε καμία περίπτωση δεν νιώσαμε τον κίνδυνο στην διαδρομή μας αν εξαιρέσουμε την περιβόητη νύχτα στο Ντόνεσκ όπου ομάδες Τατάρων ήρθαν αντιμέτωποι με Ρωσόφωνους που διαδήλωναν υπέρ της προσάρτησης της Ρωσίας στην Κριμαία. Εκείνο το βράδυ ήταν μοιραίο τραυματίες και νεκροί . Απολογισμός μοιραίος και αρκετός για να πάρουν φωτιά τα διπλωματικά παιχνίδια και οι ανακοινώσεις εκατέρωθεν.
Στο Χάρκοβο όλοι παρακολουθούσαμε με κομμένη την ανάσα τις εξελίξεις λόγω των συγκρούσεων που θα μπορούσαν να γίνουν η αφορμή να ανάψει το σπίρτο στον αχυρώνα .
Πέρα από τις υπόλοιπες διαδηλώσεις και τις πορείες στις πόλεις της Κριμαίας οι κάτοικοι δεν ενεργοποιούνται αρνητικά η θετικά προς καμία άλλη κατεύθυνση εκτός από αυτήν που υποστηρίζουν από την γέννησή τους για την Κριμαία. Ο καθένας θέλει να έχει αυτό που είχε και πραγματικά αν ήξεραν ποιο είναι το συμφέρον τους θα ακολουθούσαν αυτόν τον προορισμό χωρίς δεύτερη σκέψη. Αλλά δεν ξέρουν .
Τα βράδια μετά τα ελεύθερα ρεπορτάζ στην περιφέρεια και τα διπλωματικά ρεπορτάζ στις πόλεις , το κέντρο τους ζει σε κανονικούς ρυθμούς. Οι νέοι διασκεδάζουν το ίδιο όπως πριν. Κάποιοι από αυτούς που μπορεί και να είναι και λίγο μεγαλύτεροι από 30 ετών έχουν και οικογένεια και παιδιά και βεβαίως θέλουν να ξημερώσει μια καλύτερη μέρα στην χώρα τους.
Σε ένα από τα πιο πολυσύχναστα μπαράκια της Συμφερόπολης έχει και ζωντανή μουσική . Εκεί οι πελάτες διασκεδάζουν ακόμη περισσότερο πίνοντας ίσως και λίγο παραπάνω.
Με μια παρέα δημοσιογράφων ξαποσταίνουμε από την κουραστική μας μέρα και κάποιοι από μας παρατηρούν τριγύρω κάποιες φυσιογνωμίες μην μπορώντας να ξεκολλήσουν από το δημοσιογραφικό δαιμόνιο. Ένας θαμώνας με πλησιάζει , δεν νομίζω να παρεξηγήθηκε που τον κοιτούσα (καταλάβαινα ότι στο μυαλό του εκτός από την παρέα του που φαινόταν να απολαμβάνει τον απασχολούσε και κάτι άλλο ). «Nowar»μου λέει καθώς στάθηκε απρόσκλητος πάνω από το κεφάλι μου . «Nowar» εδώ δεν έχουμε πόλεμο και δεν θέλουμε να έχουμε πόλεμο μου ψελλίζει σε σπαστά αγγλικά.Εσείς ήρθατε να δείτε πόλεμο αλλά δεν θα κάνουμε πόλεμο. Εγώ μόνο ανασφάλεια νιώθω και γι αυτό έδιωξα την γυναίκα μου και τα παιδιά μου μέχρι να τελειώσει αυτό που περνάμε. Ο διάλογος από δω και πέρα ήταν μεγάλος το σπουδαίο όμως ήταν από αυτήν την συζήτηση κατάλαβα ότι όπως και να έχουν τα πράγματα ο άνθρωπος αυτός που φαινόταν να διασκεδάζει μέσα του βαθιά είχε πόνο και ο πόνος του ήταν ότι ένιωθε ανασφάλεια και αναγκάστηκε να διώξει τα παιδιά του. Αυτός όμως ήταν ο πόλεμος φίλε μου ήθελα να του πω αλλά δεν θα είχαν καμία σημασία τα λόγια μου γι αυτόν σκέφτηκα κι έτσι σιώπησα.
Και ναι δεν υπάρχει πόλεμος στην Κριμαία τουλάχιστον μέχρι αυτήν την στιγμή . Η τουλάχιστον δεν υπάρχει αυτός ο πόλεμος που περιέγραφαν πολλοί τον τελευταίο καιρό όταν έλεγαν :Με το χέρι στην σκανδάλη οι δυνάμεις στην Ουκρανία . Ο άλλος πόλεμος ήταν ο πιο ορατός αυτός της καρδιάς και της καθημερινότητας των κατοίκων που κλήθηκαν στις κάλπες το πρωί της Κυριακής για να αποφασίσουν για το μέλλον τους .
Το ταξίδι μου για την Κριμαία συνεχίζεται τελικά δεν σταμάτησε την στιγμή που προσγειώθηκα στο αεροδρόμιο όπως νόμιζα .
briefingnews.gr
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Έρχεται νέο άλμπουμ από τους MIKRO
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Η επίσκεψη Γκάουκ και η «γερμανική Ευρώπη»
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
