2014-03-26 13:26:04
Ωραίος ως Έλλην. Για την ακρίβεια, ο Αιμίλιος Χειλάκης είναι ο ορισμός της ανδρικής γοητείας. Αναμφίβολα, από τους καλύτερους ηθοποιούς της γενιάς του. Βρίσκεται Θεσσαλονίκη, «Μόνος με τον Άμλετ» και τι καλύτερο να συνομιλείς μαζί του, στο Thesout Συνέντευξη στο Γιώργο Παπανικολάου
- Τελικά είχε δίκιο η Κατερίνα Λέχου, που σου πρότεινε το καλοκαίρι, εκεί που "ναυάγησε" ένα άλλο θεατρικό πλάνο που είχες κατά νου, να κάνεις μια παράσταση ως ένας ηθοποιός επί σκηνής που παίζει όλους τους ρόλους. Και επέλεξες τον "Άμλετ".
Εδώ, έχουμε τον μόνο ηθοποιό επί σκηνής. Θέλαμε να αναδείξουμε ότι ο "Άμλετ" δεν είναι ένα έργο εκδίκησης. Είναι ένα έργο που δείχνει πως όλοι, είτε εξουσιαστές, είτε εξουσιαζόμενοι, συνθλίβονται από αυτό που ονομάζουμε εξουσία.
- Γιατί φέτος "Άμλετ";
Είναι αυτή η μη πράξη. Το ότι ενώ πιστεύουμε πως θέλουμε να αλλάξουμε τα πράγματα, ενώ έχουμε το κάθε δίκιο με το μέρος μας, δεν κάνουμε τίποτα για να το αλλάξουμε
. Δεν πράττουμε. Μπορεί να σκεφτόμαστε υπέροχα. Μπορεί να γράφουμε υπέροχα άρθρα σε blogs και εφημερίδες. Μπορεί να βγαίνουμε και να μιλάμε πολύ ωραία, για το τι είναι κρίση και τι χρειάζεται να γίνει. Μα, δεν πράττουμε. Όχι πως εμείς προτείνουμε κάποια πράξη. Εμείς προτείνουμε. Να αφυπνίσουμε, να σηκωθούμε και να πράξουμε αυτό που πραγματικά έχουμε ανάγκη. Αυτή είναι η παράσταση μας. Και γυρίζοντας, στη πρώτη σου ερώτηση, η Κατερίνα Λέχου, σαν υπέροχο παιδί που είναι και εξαίρετη επαγγελματίας του χώρου, έχει ανεπτυγμένο υψηλά το ένστικτο της. Έτσι λοιπόν, η προτροπή της Κατερίνας ήταν δείγμα της εποχής. Δείγμα του ανθρώπου, ο οποίος αφουγκράζεται κάτι.
- Οπότε στο "Να ζει κανείς ή να μη ζει", η αναρώτηση είναι "να ζεις άπραγος ή να πεθαίνεις πράττοντας". Αυτή η αίσθηση δεν είναι η παράσταση;
Αυτή ακριβώς! Η αναρώτηση, το υπαρξιακό "να ζει κανείς ή να μη ζει" ανήκει στην εποχή της ευμάρειας. Εκεί που έχεις λυμένα κάποια θέματα. Όταν δεν έχουμε στέγη, τροφή και παιδεία, δεν μιλάμε για εποχή ευμάρειας. Ευμάρειας περίοδος είναι εκείνη όπου μπορούμε να ονειρευτούμε παραπέρα. Λάθος το κάναμε αυτό. Αλλά είναι πολύ σκληρή η τιμωρία αυτού του λάθους. Η παράσταση έχει να κάνει με τη πολιτειακή θέση του ανθρώπου. Ποια είναι η θέση στη Πολιτεία μας; Δεν με νοιάζει αν είσαι κομμουνιστής ή δεξιός. Το θέμα είναι, αν δεις κάποιον πεσμένο κάτω, θα πας να τον βοηθήσεις ή όχι; Τα πολιτικά συστήματα δεν λένε τίποτα, αν δεν λειτουργούν οι άνθρωποι. Και ακριβώς εκεί αποτυγχάνουμε. Από την λειτουργία τους, από τους ανθρώπους.
- Και ποια είναι η θέση των καλλιτεχνών μέσα σε όλο αυτό;
Εμείς, ως καλλιτέχνες ένα τρόπο έχουμε. Να σας θυμίσουμε πράγματα που έχουν πει παλιά. Δεν θα σας γιατρέψουμε, ούτε θα σας πούμε πώς θα αλλάξουν τα πράγματα. Θα σας βάλουμε να σκεφτείτε τα λόγια των μεγάλων. Και γιατί είναι σημαντικά;! Γιατί σε αυτές τις εποχές που η λογική δεν μπορεί να βοηθήσει σε τίποτα, τουλάχιστον είναι ανακουφιστική η Τέχνη. Άνθρωποι που έχουν γράψει, μεταφράσει "ποιήματα" σου δίνουν με ένα τρόπο, μια μπουκάλα οξυγόνου. Να αναπνεύσεις. Να δεις αλλιώς τα πράγματα. Και ίσως, κάποιος από αυτούς που θα αναπνεύσουν μέσα από αυτή τη μπουκάλα, δώσει και τη λύση.
- Το θέατρο δεν δίνει απαντήσεις; Γιγαντώνει τα ερωτήματά μας;
Ναι! Ακριβώς, Γιώργο! Αν το θέατρο, άλλαζε το κόσμο, δεν θα είχαμε πλούσιους και φτωχούς. Το θέατρο δεν αλλάζει το κόσμο. Δίνει μια διαφορετική οπτική γωνία. Και όχι μόνο το θέατρο, η Τέχνη γενικότερα. Μας προτείνει καινούργιο τρόπο σκέψης. Το τι θα κάνουμε εμείς αυτή τη σκέψη, είναι άλλο....Είμαστε τόσο θυμωμένοι ως λαός, που όλοι θέλουμε να εκδικηθούμε κάτι. Να σκεφτούμε όμως, την οικοδόμηση, όχι μόνο την αποικοδόμηση.
- Έχεις πει πως "το θέατρο είναι λαική Τέχνη. Πάμε εμείς στο κοινό, δεν έρχεται αυτό σε εμάς".
Σωστά! Κάθε καλλιτέχνης αναμετριέται με τους προσωπικούς του δαίμονες. Έχει να κάνει με το "εγώ" μας, που είναι ιερό. Ένας καλλιτέχνης που έχει να πει πράγματα, πρέπει να πάρει το δισάκι του στον ώμο, και να μιλήσει στο κόσμο με ένα "γεια σου, είμαι στη πόλη σου, έχω να σου πω μια ιστορία-μια αλληγορία". Και ξέρουμε, δεν εικάζουμε, βαθιά μέσα μας, πως ένας θα μας ακούσει καθαρά στην ολότητα αυτού που λέμε. Απλά, ελπίζουμε να είναι παραπάνω από ένας. Ειδικά και στη περιφέρεια, που είναι όχι πιο διψασμένη, αλλά έτοιμη να ακούσει. Όπως και η Θεσσαλονίκη, άλλωστε.
- Η Θεσσαλονίκη έχει αλλάξει;
Ναι, έχει αλλάξει πολύ τα τελευταία δύο χρόνια. Εσείς δεν το καταλαβαίνετε που ζείτε εδώ, αλλά εγώ που ανεβαίνω ανά δίμηνο-τετράμηνο, βλέπω μια αλλαγή, που δεν έχει να κάνει με το τι αποφασίζει η δημαρχιακή αρχή. Έχει να κάνει, με τους Θεσσαλονικείς που έχουν αρχίσει να αποκτούν μια συνείδηση καθαρής, φιλικής πόλης. Εφόσον τους δίνεται το εργαλείο, σίγουρα θα φερθούν και οι ίδιοι ανάλογα. Δεν μπορείς να ζητάς από έναν άνθρωπο που ζει σε μια τρώγλη, να έχει savoir -vivre. Όταν έχεις μια όμορφη πόλη, οφείλεις να τη προσέχεις. Η Θεσσαλονίκη δεν έχει περάσει ότι έχει βιώσει η Αθήνα. Η Αθήνα είναι σκληρό μέρος για να ζεις πια.
- Επιλέγετε κεντρικούς χώρους, μεγάλα θέατρα, όπως ήταν το Δημοτικό Θέατρο Πειραιά και τώρα το Αριστοτέλειον της Θεσσαλονίκης, για να καταθέσετε τη "πρόταση" σας. Αυτό, δεν έχει όταν πρωτοξεκινάς, μέγα ρίσκο;
Δεν είμαστε στη πρώτη μας νεότητα. Δουλεύω 25 χρόνια. Ξέρω ότι υπάρχει ένα σύνολο ανθρώπων που θα ήθελε να με δει. Όταν έχεις ένα μεγάλο έργο και μια πρόταση μέσα σε αυτό, αυξάνονται οι πιθανότητες να θέλουν να σε δουν. Δεν παίζω τον Άμλετ. Παίζω όλους τους ρόλους του Άμλετ. Δεν παίζω, μόνο, για να σας δείξω πόσο καλός είμαι σε όλους αυτούς τους ρόλους. Παίζω γιατί πρεσβεύω κάτι και θέλω να σας το μεταφέρω επί σκηνής.
- Το κοινό δεν ασχολείται με τον Αιμίλιο Χειλάκη, σε πρώτο επίπεδο εικόνας; Και όχι με τον Άμλετ, σαν έργο που θα πάει να δει;
Συμβαίνει συχνά με το κοινό και τους πρωταγωνιστές. Και εγώ αν ακούσω μια ταινία που παίζει ο Ντε Νίρο, θα την προτιμήσω. Εφόσον είμαι αναγνωρίσιμος, είμαι κατάλληλο εργαλείο για να ακουστούν κάποια πράγματα. Αυτή η αναγνωρισιμότητα, δεν έχει να κάνει με το μέγεθος του θεάτρου, αλλά με το πόσο μεγάλο είναι αυτό που θέλεις να πεις.
- Η επιλογή των μεγάλων θεάτρων δεν έγινε με γνώμονα την αναγνωρισιμότητά σoυ;
Όχι! Στο θέατρο ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΕΙΟΝ θα έρθουν και κάποιοι να δουν τον Χειλάκη να παίζει, αλλά θα ακούσει μια δική μας πολιτειακή θέση. Δεν κάνουμε στρατευμένη Τέχνη. Αλλά Τέχνη για όλο το κόσμο! Είμαι ένας ευτυχής μπουλουκτσής, με τη καλή έννοια!
- Μέσα σε όλο αυτό που ζούμε, ποια η θέση σου;
Καταρχάς είμαστε άνθρωποι. Έχω μια ουμανιστική θέση. Δεν είναι δεξιοί-αριστεροί, ομοφυλόφιλοι-ετεροφυλόφιλοι (όλος αυτός πανικός που συμβαίνει με τις κακές δηλώσεις φοβικών ανθρώπων). Ξέρεις, ο φοβικός εφευρίσκει ταμπέλες για να κατηγοριοποιήσει. Η βασικότερη κατηγορία, που μονίμως ξεχνάμε είναι η κατηγορία άνθρωπος. Γιατί ο άνθρωπος είναι μια άλλη κατηγορία από το ζώο. Για ποιο λόγο; Ως άνω θρώσκει. Κοιτάει πάνω, ψάχνει, αναρωτιέται, κινείται. Το άνω θρώσκω, το χρησιμοποιούν οι θεολόγοι ως μια ανάγκη του ανθρώπου για το θείο. Εγώ το θεωρώ, ως μια ανάγκη του ανθρώπου να προσπαθεί να εκμεταλλευτεί τις συνθήκες για να αντιληφθεί το πού υπάρχει. Ξεχνάμε τον άνθρωπο!
- "Το Ποτάμι" με το Σταύρο Θεοδωράκη, πως το έχεις δει;
Ο Σταύρος Θεοδωράκης κάνει μια έντιμη πολιτική κίνηση. Δεν έχω προλάβει να διαβάσω τις προγραμματικές δηλώσεις του κόμματος. Ο Σταύρος είναι προσωπικός μου φίλος. Συχνά-πυκνά βρισκόμαστε, μιλάμε. Ο τρόπος σκέψης του με γαληνεύει όταν μιλάμε. Το να αποφασίσει, ο Σταύρος που είναι από τους πιο ταπεινούς ανθρώπους της δημοσιογραφίας, παρόλο που είναι ένας star της δημοσιογραφίας, δείχνει ότι δεν είναι για προσωπικό όφελος. Φαντάζομαι, στο τέλος, όλο αυτό που κάνει θα του κοστίσει πολύ. Θα του κοστίσει και από το χρόνο με τους συνεργάτες του, και από το χρόνο με την οικογένεια του. Διότι, να ηγηθείς μιας πολιτικής κίνησης είναι σαν να παντρεύεσαι την ανυπαρξία. Δεν διαφωνώ με αυτό που κάνει. Απλά είναι ταξίδι στη καταιγίδα. Θα βραχεί σίγουρα, για να μη σου μιλήσω για κάποιο κεραυνό...Ο Σταύρος μιλώντας για το κέντρο που πρέπει να ενισχυθεί, σε μια Ελλάδα που δεν έχει κεντροαριστερά, με αυτή τη κεντρώα, υπερκομματική κίνηση, με καλλιτέχνες που έχουν τρόπο στο λόγο, αν έχουν τρόπο και στη πράξη, σε μένα θα βρουν έναν οπαδό τους.
- Δεν έχουμε παιδεία...
Δεν έχουμε αντιληπτική παιδεία. Δίδασκα σε μια δραματική σχολή (μου αρέσει πολύ ο λόγος), και αντιλήφθηκα ότι τα παιδιά δεν αντιλαμβάνονται καν τα λόγια του Εθνικού Ύμνου της χώρας που ζούμε. Από εκεί και πέρα να μιλήσεις για τη Γαλλική Επανάσταση, που έφερε μεγάλες επαναστάσεις στην Ευρώπη; Για Εθνοσοσιαλισμό; Όταν τα παιδιά δεν ξέρουν τι σημαίνει "των Ελλήνων τα ιερά"....Λες την λέξη Έλληνας και κινδυνεύεις να θεωρηθείς ακροδεξιός!
- Είναι εύκολο να γίνεσαι μονίμως καλύτερος ηθοποιός;
Πολλοί ποδοσφαιριστές ξέρουν μπάλα, αλλά ο Μέσι παίζει καλύτερα από όλους. Κάτι γίνεται! Με κάποιο τρόπο! Όλοι καλοί είμαστε και γνωστοί...το θέμα είναι μπορούμε να γίνουμε Μέσι; Εγώ, μακάρι να γίνω ένας τέτοιος τεχνίτης, στη Τέχνη μου, σαν αυτούς που ασχολούνται με πάθος και μανία. Εγώ μακάρι! Σου έφερα το παράδειγμα του αθλητισμού, γιατί η καλή τεχνική των ποδοσφαιριστών, σου παρέχει υψηλής αισθητικής θέαμα. Δεν σου λέω για το τι θέλω να παίζω εγώ, αλλά τι θέλει να αντιληφθεί ο άλλος!
- Παραδέχεσαι συναδέλφους σε άλλα είδη θεάτρου, που επιτυγχάνουν;
Σαφώς! Για μένα είναι Τέχνη ο Τάκης Ζαχαράτος. Κάνει υπέροχα αυτό που κάνει. Αναγνωρίζω τη τεχνική στο Τάκη. Είναι Τέχνη, ο τεράστιος Λευτέρης Βογιατζής που έφυγε πέρυσι από κοντά μας...ακόμα και κάποιες παραστάσεις του, που δεν μας συγκίνησαν τόσο πολύ. Είναι Τέχνη και ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης.
- Έλεγες πριν, πως έχουμε ξεχάσει τον άνθρωπο. Πότε θα τον θυμηθούμε;
Έχουμε ξεχάσει τον άνθρωπο και μιλάμε για σοσιαλισμό, κομμουνισμό, καπιταλισμό. Θα τον ξαναθυμηθούμε, όταν καταλάβουμε πως κομμουνισμός, σοσιαλισμός και καπιταλισμός ήταν εργαλεία της δημοκρατίας! Ε, δεν θα την έχουμε τότε πια. Ο κομμουνισμός, ο σοσιαλισμός και ο καπιταλισμός είναι "παιδιά" της μέσης αστικής τάξης. Δεν είναι η μέση αστική τάξη, παιδί τους. Η μέση αστική τάξη είπε "συγγνώμη, εγώ είμαι ένας έξυπνος έμπορος, πιο έξυπνος από το βασιλιά μου-γιατί να μη γίνω εγώ βασιλιάς;!" Σωστό;.... Έτσι, ξεκίνησε η πάλη των τάξεων. Γιατί χρειάστηκαν διαβαθμίσεις, πέραν του βασιλιά και του υπήκοου.
- Μέσα από το "Μόνος με τον Άμλετ" καταγγέλεις τη μοναξιά;
Ακριβώς, Γιώργο! Καταγγέλω τη μοναξιά. Όσο μόνος νιώθω ότι έχω μείνει, τόσο νιώθω ότι πρέπει να καταγγείλω τον μόνο άνθρωπο.
thesout.gr
- Τελικά είχε δίκιο η Κατερίνα Λέχου, που σου πρότεινε το καλοκαίρι, εκεί που "ναυάγησε" ένα άλλο θεατρικό πλάνο που είχες κατά νου, να κάνεις μια παράσταση ως ένας ηθοποιός επί σκηνής που παίζει όλους τους ρόλους. Και επέλεξες τον "Άμλετ".
Εδώ, έχουμε τον μόνο ηθοποιό επί σκηνής. Θέλαμε να αναδείξουμε ότι ο "Άμλετ" δεν είναι ένα έργο εκδίκησης. Είναι ένα έργο που δείχνει πως όλοι, είτε εξουσιαστές, είτε εξουσιαζόμενοι, συνθλίβονται από αυτό που ονομάζουμε εξουσία.
- Γιατί φέτος "Άμλετ";
Είναι αυτή η μη πράξη. Το ότι ενώ πιστεύουμε πως θέλουμε να αλλάξουμε τα πράγματα, ενώ έχουμε το κάθε δίκιο με το μέρος μας, δεν κάνουμε τίποτα για να το αλλάξουμε
- Οπότε στο "Να ζει κανείς ή να μη ζει", η αναρώτηση είναι "να ζεις άπραγος ή να πεθαίνεις πράττοντας". Αυτή η αίσθηση δεν είναι η παράσταση;
Αυτή ακριβώς! Η αναρώτηση, το υπαρξιακό "να ζει κανείς ή να μη ζει" ανήκει στην εποχή της ευμάρειας. Εκεί που έχεις λυμένα κάποια θέματα. Όταν δεν έχουμε στέγη, τροφή και παιδεία, δεν μιλάμε για εποχή ευμάρειας. Ευμάρειας περίοδος είναι εκείνη όπου μπορούμε να ονειρευτούμε παραπέρα. Λάθος το κάναμε αυτό. Αλλά είναι πολύ σκληρή η τιμωρία αυτού του λάθους. Η παράσταση έχει να κάνει με τη πολιτειακή θέση του ανθρώπου. Ποια είναι η θέση στη Πολιτεία μας; Δεν με νοιάζει αν είσαι κομμουνιστής ή δεξιός. Το θέμα είναι, αν δεις κάποιον πεσμένο κάτω, θα πας να τον βοηθήσεις ή όχι; Τα πολιτικά συστήματα δεν λένε τίποτα, αν δεν λειτουργούν οι άνθρωποι. Και ακριβώς εκεί αποτυγχάνουμε. Από την λειτουργία τους, από τους ανθρώπους.
- Και ποια είναι η θέση των καλλιτεχνών μέσα σε όλο αυτό;
Εμείς, ως καλλιτέχνες ένα τρόπο έχουμε. Να σας θυμίσουμε πράγματα που έχουν πει παλιά. Δεν θα σας γιατρέψουμε, ούτε θα σας πούμε πώς θα αλλάξουν τα πράγματα. Θα σας βάλουμε να σκεφτείτε τα λόγια των μεγάλων. Και γιατί είναι σημαντικά;! Γιατί σε αυτές τις εποχές που η λογική δεν μπορεί να βοηθήσει σε τίποτα, τουλάχιστον είναι ανακουφιστική η Τέχνη. Άνθρωποι που έχουν γράψει, μεταφράσει "ποιήματα" σου δίνουν με ένα τρόπο, μια μπουκάλα οξυγόνου. Να αναπνεύσεις. Να δεις αλλιώς τα πράγματα. Και ίσως, κάποιος από αυτούς που θα αναπνεύσουν μέσα από αυτή τη μπουκάλα, δώσει και τη λύση.
- Το θέατρο δεν δίνει απαντήσεις; Γιγαντώνει τα ερωτήματά μας;
Ναι! Ακριβώς, Γιώργο! Αν το θέατρο, άλλαζε το κόσμο, δεν θα είχαμε πλούσιους και φτωχούς. Το θέατρο δεν αλλάζει το κόσμο. Δίνει μια διαφορετική οπτική γωνία. Και όχι μόνο το θέατρο, η Τέχνη γενικότερα. Μας προτείνει καινούργιο τρόπο σκέψης. Το τι θα κάνουμε εμείς αυτή τη σκέψη, είναι άλλο....Είμαστε τόσο θυμωμένοι ως λαός, που όλοι θέλουμε να εκδικηθούμε κάτι. Να σκεφτούμε όμως, την οικοδόμηση, όχι μόνο την αποικοδόμηση.
- Έχεις πει πως "το θέατρο είναι λαική Τέχνη. Πάμε εμείς στο κοινό, δεν έρχεται αυτό σε εμάς".
Σωστά! Κάθε καλλιτέχνης αναμετριέται με τους προσωπικούς του δαίμονες. Έχει να κάνει με το "εγώ" μας, που είναι ιερό. Ένας καλλιτέχνης που έχει να πει πράγματα, πρέπει να πάρει το δισάκι του στον ώμο, και να μιλήσει στο κόσμο με ένα "γεια σου, είμαι στη πόλη σου, έχω να σου πω μια ιστορία-μια αλληγορία". Και ξέρουμε, δεν εικάζουμε, βαθιά μέσα μας, πως ένας θα μας ακούσει καθαρά στην ολότητα αυτού που λέμε. Απλά, ελπίζουμε να είναι παραπάνω από ένας. Ειδικά και στη περιφέρεια, που είναι όχι πιο διψασμένη, αλλά έτοιμη να ακούσει. Όπως και η Θεσσαλονίκη, άλλωστε.
- Η Θεσσαλονίκη έχει αλλάξει;
Ναι, έχει αλλάξει πολύ τα τελευταία δύο χρόνια. Εσείς δεν το καταλαβαίνετε που ζείτε εδώ, αλλά εγώ που ανεβαίνω ανά δίμηνο-τετράμηνο, βλέπω μια αλλαγή, που δεν έχει να κάνει με το τι αποφασίζει η δημαρχιακή αρχή. Έχει να κάνει, με τους Θεσσαλονικείς που έχουν αρχίσει να αποκτούν μια συνείδηση καθαρής, φιλικής πόλης. Εφόσον τους δίνεται το εργαλείο, σίγουρα θα φερθούν και οι ίδιοι ανάλογα. Δεν μπορείς να ζητάς από έναν άνθρωπο που ζει σε μια τρώγλη, να έχει savoir -vivre. Όταν έχεις μια όμορφη πόλη, οφείλεις να τη προσέχεις. Η Θεσσαλονίκη δεν έχει περάσει ότι έχει βιώσει η Αθήνα. Η Αθήνα είναι σκληρό μέρος για να ζεις πια.
- Επιλέγετε κεντρικούς χώρους, μεγάλα θέατρα, όπως ήταν το Δημοτικό Θέατρο Πειραιά και τώρα το Αριστοτέλειον της Θεσσαλονίκης, για να καταθέσετε τη "πρόταση" σας. Αυτό, δεν έχει όταν πρωτοξεκινάς, μέγα ρίσκο;
Δεν είμαστε στη πρώτη μας νεότητα. Δουλεύω 25 χρόνια. Ξέρω ότι υπάρχει ένα σύνολο ανθρώπων που θα ήθελε να με δει. Όταν έχεις ένα μεγάλο έργο και μια πρόταση μέσα σε αυτό, αυξάνονται οι πιθανότητες να θέλουν να σε δουν. Δεν παίζω τον Άμλετ. Παίζω όλους τους ρόλους του Άμλετ. Δεν παίζω, μόνο, για να σας δείξω πόσο καλός είμαι σε όλους αυτούς τους ρόλους. Παίζω γιατί πρεσβεύω κάτι και θέλω να σας το μεταφέρω επί σκηνής.
- Το κοινό δεν ασχολείται με τον Αιμίλιο Χειλάκη, σε πρώτο επίπεδο εικόνας; Και όχι με τον Άμλετ, σαν έργο που θα πάει να δει;
Συμβαίνει συχνά με το κοινό και τους πρωταγωνιστές. Και εγώ αν ακούσω μια ταινία που παίζει ο Ντε Νίρο, θα την προτιμήσω. Εφόσον είμαι αναγνωρίσιμος, είμαι κατάλληλο εργαλείο για να ακουστούν κάποια πράγματα. Αυτή η αναγνωρισιμότητα, δεν έχει να κάνει με το μέγεθος του θεάτρου, αλλά με το πόσο μεγάλο είναι αυτό που θέλεις να πεις.
- Η επιλογή των μεγάλων θεάτρων δεν έγινε με γνώμονα την αναγνωρισιμότητά σoυ;
Όχι! Στο θέατρο ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΕΙΟΝ θα έρθουν και κάποιοι να δουν τον Χειλάκη να παίζει, αλλά θα ακούσει μια δική μας πολιτειακή θέση. Δεν κάνουμε στρατευμένη Τέχνη. Αλλά Τέχνη για όλο το κόσμο! Είμαι ένας ευτυχής μπουλουκτσής, με τη καλή έννοια!
- Μέσα σε όλο αυτό που ζούμε, ποια η θέση σου;
Καταρχάς είμαστε άνθρωποι. Έχω μια ουμανιστική θέση. Δεν είναι δεξιοί-αριστεροί, ομοφυλόφιλοι-ετεροφυλόφιλοι (όλος αυτός πανικός που συμβαίνει με τις κακές δηλώσεις φοβικών ανθρώπων). Ξέρεις, ο φοβικός εφευρίσκει ταμπέλες για να κατηγοριοποιήσει. Η βασικότερη κατηγορία, που μονίμως ξεχνάμε είναι η κατηγορία άνθρωπος. Γιατί ο άνθρωπος είναι μια άλλη κατηγορία από το ζώο. Για ποιο λόγο; Ως άνω θρώσκει. Κοιτάει πάνω, ψάχνει, αναρωτιέται, κινείται. Το άνω θρώσκω, το χρησιμοποιούν οι θεολόγοι ως μια ανάγκη του ανθρώπου για το θείο. Εγώ το θεωρώ, ως μια ανάγκη του ανθρώπου να προσπαθεί να εκμεταλλευτεί τις συνθήκες για να αντιληφθεί το πού υπάρχει. Ξεχνάμε τον άνθρωπο!
- "Το Ποτάμι" με το Σταύρο Θεοδωράκη, πως το έχεις δει;
Ο Σταύρος Θεοδωράκης κάνει μια έντιμη πολιτική κίνηση. Δεν έχω προλάβει να διαβάσω τις προγραμματικές δηλώσεις του κόμματος. Ο Σταύρος είναι προσωπικός μου φίλος. Συχνά-πυκνά βρισκόμαστε, μιλάμε. Ο τρόπος σκέψης του με γαληνεύει όταν μιλάμε. Το να αποφασίσει, ο Σταύρος που είναι από τους πιο ταπεινούς ανθρώπους της δημοσιογραφίας, παρόλο που είναι ένας star της δημοσιογραφίας, δείχνει ότι δεν είναι για προσωπικό όφελος. Φαντάζομαι, στο τέλος, όλο αυτό που κάνει θα του κοστίσει πολύ. Θα του κοστίσει και από το χρόνο με τους συνεργάτες του, και από το χρόνο με την οικογένεια του. Διότι, να ηγηθείς μιας πολιτικής κίνησης είναι σαν να παντρεύεσαι την ανυπαρξία. Δεν διαφωνώ με αυτό που κάνει. Απλά είναι ταξίδι στη καταιγίδα. Θα βραχεί σίγουρα, για να μη σου μιλήσω για κάποιο κεραυνό...Ο Σταύρος μιλώντας για το κέντρο που πρέπει να ενισχυθεί, σε μια Ελλάδα που δεν έχει κεντροαριστερά, με αυτή τη κεντρώα, υπερκομματική κίνηση, με καλλιτέχνες που έχουν τρόπο στο λόγο, αν έχουν τρόπο και στη πράξη, σε μένα θα βρουν έναν οπαδό τους.
- Δεν έχουμε παιδεία...
Δεν έχουμε αντιληπτική παιδεία. Δίδασκα σε μια δραματική σχολή (μου αρέσει πολύ ο λόγος), και αντιλήφθηκα ότι τα παιδιά δεν αντιλαμβάνονται καν τα λόγια του Εθνικού Ύμνου της χώρας που ζούμε. Από εκεί και πέρα να μιλήσεις για τη Γαλλική Επανάσταση, που έφερε μεγάλες επαναστάσεις στην Ευρώπη; Για Εθνοσοσιαλισμό; Όταν τα παιδιά δεν ξέρουν τι σημαίνει "των Ελλήνων τα ιερά"....Λες την λέξη Έλληνας και κινδυνεύεις να θεωρηθείς ακροδεξιός!
- Είναι εύκολο να γίνεσαι μονίμως καλύτερος ηθοποιός;
Πολλοί ποδοσφαιριστές ξέρουν μπάλα, αλλά ο Μέσι παίζει καλύτερα από όλους. Κάτι γίνεται! Με κάποιο τρόπο! Όλοι καλοί είμαστε και γνωστοί...το θέμα είναι μπορούμε να γίνουμε Μέσι; Εγώ, μακάρι να γίνω ένας τέτοιος τεχνίτης, στη Τέχνη μου, σαν αυτούς που ασχολούνται με πάθος και μανία. Εγώ μακάρι! Σου έφερα το παράδειγμα του αθλητισμού, γιατί η καλή τεχνική των ποδοσφαιριστών, σου παρέχει υψηλής αισθητικής θέαμα. Δεν σου λέω για το τι θέλω να παίζω εγώ, αλλά τι θέλει να αντιληφθεί ο άλλος!
- Παραδέχεσαι συναδέλφους σε άλλα είδη θεάτρου, που επιτυγχάνουν;
Σαφώς! Για μένα είναι Τέχνη ο Τάκης Ζαχαράτος. Κάνει υπέροχα αυτό που κάνει. Αναγνωρίζω τη τεχνική στο Τάκη. Είναι Τέχνη, ο τεράστιος Λευτέρης Βογιατζής που έφυγε πέρυσι από κοντά μας...ακόμα και κάποιες παραστάσεις του, που δεν μας συγκίνησαν τόσο πολύ. Είναι Τέχνη και ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης.
- Έλεγες πριν, πως έχουμε ξεχάσει τον άνθρωπο. Πότε θα τον θυμηθούμε;
Έχουμε ξεχάσει τον άνθρωπο και μιλάμε για σοσιαλισμό, κομμουνισμό, καπιταλισμό. Θα τον ξαναθυμηθούμε, όταν καταλάβουμε πως κομμουνισμός, σοσιαλισμός και καπιταλισμός ήταν εργαλεία της δημοκρατίας! Ε, δεν θα την έχουμε τότε πια. Ο κομμουνισμός, ο σοσιαλισμός και ο καπιταλισμός είναι "παιδιά" της μέσης αστικής τάξης. Δεν είναι η μέση αστική τάξη, παιδί τους. Η μέση αστική τάξη είπε "συγγνώμη, εγώ είμαι ένας έξυπνος έμπορος, πιο έξυπνος από το βασιλιά μου-γιατί να μη γίνω εγώ βασιλιάς;!" Σωστό;.... Έτσι, ξεκίνησε η πάλη των τάξεων. Γιατί χρειάστηκαν διαβαθμίσεις, πέραν του βασιλιά και του υπήκοου.
- Μέσα από το "Μόνος με τον Άμλετ" καταγγέλεις τη μοναξιά;
Ακριβώς, Γιώργο! Καταγγέλω τη μοναξιά. Όσο μόνος νιώθω ότι έχω μείνει, τόσο νιώθω ότι πρέπει να καταγγείλω τον μόνο άνθρωπο.
thesout.gr
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Κοντά στην 7η θέση όλων των εποχών στην Ιταλία ο Ντι Νατάλε!
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Πουλάει τον Λουκάκου η Τσέλσι
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
