ΝΕΑ VIDEO NEA PHOTO NEA

 | 

Αλέξανδρος Αντωνόπουλος: «Πρέπει να υπάρχεις στη τηλεόραση, για να υπάρχεις στο θέατρο»

Aνήκει στις ευτυχισμένες συναντήσεις! Πάντα ήθελα να συνομιλήσω με τον Αλέξανδρο Αντωνόπουλο. Και να που αυτό επετεύχθη, με το καλύτερο τρόπο, για το Thesout, τώρα που είναι Θεσσαλονίκη, και πρωταγωνιστεί στο ΡΑΔΙΟ ΣΙΤΥ, με τη πιο επιτυχημένη παράσταση της χρονιάς. Ο Αλέξανδρος Αντωνόπουλος σε μεγάλα κέφια!

Συνέντευξη στο Γιώργο Παπανικολάου

- Iσχύει πως στις πρόβες του "Μάντεψε ποιος θα πεθάνει απόψε", με το Μιχάλη Ρέππα και το Θανάση Παπαθανασίου που το διασκεύασαν και το σκηνοθέτησαν, αντιμετωπίζατε το έργο, ως σοβαρό αστυνομικό έργο, μαζί με όλο το θίασο (πέραν των σκηνών του Παντελή Καναράκη και της αρχικής της Τζόυς Ευείδη) και ξεκινάτε τη πρώτη παράσταση στο κοινό, και αρχίζει αυτό να γελάει;

Ναι! Έστειλα μήνυμα στο κινητό, στη πρώτη παράσταση, στο ενδιάμεσο αυτής, στους Ρέππα-Παπαθανασίου που ήταν στο ηλεκτρολογείο του θεάτρου και τους γράφω "καλέ, γιατί γελάνε αυτοί;!". Μας έπιασε απροετοίμαστους! Αυτό είναι καλό, γιατί είναι υπέρ της παράστασης. Η παράσταση παίζεται σοβαρά. Ασχέτως, αν ο κόσμος γελάει σε κάποια σημεία της. Γιατί μιλάμε για καθαρόαιμο αστυνομικό, που λειτουργεί σαν κομεντί.

- Είναι εύκολο να κάνεις το κόσμο να γελά, στις μέρες μας;

Περνάμε δύσκολα. Το να βρεις διέξοδο σε ένα φανταστικό κόσμο, όπως είναι ο κόσμος του θεάτρου, προσφέρει ευχαρίστηση και γέλιο. Και αυτό είναι σπουδαίο! Είναι λυτρωτικό το γέλιο, ακόμα και στις πιο δύσκολες καταστάσεις. Το γέλιο φέρνει ανάπαυλα, στις δυσκολίες που ζει κανείς. Είναι μεγάλο γιατρικό. Για εμάς, που μπορούμε να το δώσουμε στο κόσμο είναι ένα τεράστιο δώρο. Δώρο που έχουμε να κάνουμε το κόσμο να γελάει. Είναι ευτυχία για μένα!

- Ανήκετε στους επαγγελματίες που δένονται συναισθηματικά με τους συνεργάτες του. Δεν είναι τυχαία, η πορεία χρόνων συνεργασίας που έχετε με το Μιχάλη Ρέππα και το Θανάση Παπαθανασίου. Είστε μαζί από όταν ιδρύθηκε το θέατρο ΠΕΙΡΑΙΩΣ 131;

Δουλέψαμε νωρίτερα, το 1992-93 σε μια παράσταση. Το Θανάση Παπαθανασίου, τον γνώρισα πριν από το Μιχάλη. Κάπου στη δεκαετία του '80, που έγραφε μαζί με το Χάρη Ρώμα. Ήταν και οι δυο τους πολύ μικροί ηλικιακά. Εγώ έπαιζα σε ένα έργο με το Χάρη Ρώμα, που ήταν πρωτοεμφανιζόμενος ηθοποιός τότε, και ερχόταν ο Θανάσης να γράψουνε μαζί και έτσι γνωριστήκαμε. Το 1988 γνώρισα και το Μιχάλη Ρέππα. Τότε έγραφαν τις "Τρεις Χάριτες". Και είχα τη τύχη, να με προτιμήσουν στο δεύτερο μεγάλο σήριαλ που έκαναν, το "Δις Εξαμαρτείν". Έχουμε δουλέψει έκτοτε πολύ, και στο θέατρο και το κινηματογράφο. Οι Ρέππας-Παπαθανασίου είναι οικογένεια μου. Βέβαια, ο Μιχάλης και ο Θανάσης δουλεύουν πολύ με τους ίδιους ανθρώπους. Με όσους κάνουν καλά τη δουλειά τους, τους ξαναπαίρνουν. Φυσικά προσθέτωντας και κάποιους άλλους. Δεν δουλεύουν μόνο με τους ίδιους! Εμπλουτίζουν το ανθρώπινο δυναμικό με το οποίο εργάζονται. Έχουμε κάνει μαζί, πολύ μεγάλες επιτυχίες.

- Ποιο στοιχείο του χαρακτήρα του καθενός, έχετε εκτιμήσει;

Το χιούμορ τους, τη σοβαρότητά τους, τον επαγγελματισμό τους, τη καλοσύνη τους, την ανιδιοτέλεια τους, την ανωτερότητά τους. Και των δύο! Πόσα να πω πια! (γέλια) Είναι τελείως διαφορετικοί χαρακτήρες. Είναι ολότελα διαφορετικοί μεταξύ τους! Μα, σε ότι αφορά τα καλλιτεχνικά ζητήματα, είναι "ένας". Σαν προσωπικότητες είναι εντελώς διαφορετικοί, ως Ρέππας-Παπαθανασίου είναι σαν ένας! Δεν το πιστεύεις αυτό. Ρωτάς κάτι τον έναν-όχι για έργο τους-αλλά για οποιοδήποτε καλλιτεχνικό ζήτημα...για παράδειγμα την άποψή τους για μια ταινία. Θα ρωτήσεις το Θανάση και πέντε μέρες μετά τον Μιχάλη. Το ίδιο θα σου πούνε! Έχουν απόλυτη ταύτιση απόψεων.

- Με τη Κάτια Δανδουλάκη είστε πρώτη φορά μαζί στο σανίδι;

Ναι, πρώτη φορά! Πριν από...άπειρα χρόνια είχαμε κάνει ένα ντοκυμαντέρ για το BBC, το θυμάμαι διότι ήταν στα αγγλικά, και είχαμε πάρει κάποιο βραβείο-αν δεν κάνω λάθος. Έχουμε φιλικές σχέσεις εκτός σανιδιού, αλλά πρώτη φορά είμαστε μαζί πάνω σε αυτό.

- Μετά το Ράδιο Σιτυ Θεσσαλονίκης, θα πάτε περιοδεία με τη παράσταση στη Κύπρο και το καλοκαίρι περιοδεία σε όλη την Ελλάδα!

Ναι! Όντως!

- Και είναι ένας θίασος που απαρτίζεται από φίλους σας.

Πέραν της Κάτιας, είναι και ο Τάσος Χαλκιάς που μαζί βγήκαμε στο Εθνικό Θέατρο, στα νιάτα μας, τη δεκαετία του '70. Η Ελένη Κρίτα είναι επίσης πολύ φίλη μου, πολλά χρόνια! Με τη Τζόυς έχουμε παίξει πολύ μαζί, σε τηλεόραση και θέατρο. Πιο ευτυχής συγκυρία δεν υπάρχει! Είναι ευλογημένη παράσταση! Χαίρομαι να πηγαίνω στη παράσταση! Δεν μου είναι κόπος - Τι κάνει το ταλαντούχο ηθοποιό, καλό ηθοποιό στην κωμωδία;

Η κωμωδία είναι το πιο δύσκολο είδος θεάτρου. Με την έννοια ότι δεν μπορείς να κοροϊδέψεις. Και να γελάσει ο άλλος, πρέπει να είσαι πολύ αληθινός και πειστικός. Να σου συμβαίνει πραγματικά. Δε μπορεί να το καμωθείς. Αυτό είναι το μυστικό της κωμωδίας. Ο θεατής γελάει σαν αντανακλαστικό. Δεν το σκέφτεται να γελάσει. Ενώ στο δράμα, συμπάσχει και-ίσως- και με το κείμενο μόνο! Όταν συμβαίνει κάτι δραματικό, ο θεατής στεναχωριέται, το σκέφτεται, κλαίει και πολλές φορές και σε παράσταση που δεν είναι καλή, μα είναι σπουδαίο το έργο. Έχω δει κακές παραστάσεις Τσέχωφ και Ίψεν, που κι εγώ που έβλεπα ότι ήταν κακές, δεν μπορούσα να μη συγκινηθώ, λόγω σπουδαίου κειμένου. Στη κωμωδία πολλές φορές γελάς, και με κακό κείμενο, αν είναι καλός ο ηθοποιός. Αλλά για να είναι καλός πρέπει να είναι αληθινός. Μόνο η αλήθεια περνά στη κωμωδία. Η αλήθεια είναι ότι πιο δύσκολο. Δεν διδάσκεται. Η πείρα βοηθάει, σαφώς, στο πέρασμα των χρόνων. Αλλά, την αλήθεια σου ή την έχεις ή όχι!

- Έχετε παίξει με σπουδαίους θεατράνθρωπους, από την αρχή της καριέρας σας, στο ελληνικό θέατρο. Εκείνα τα χρόνια των νιάτων σας, είχατε συναίσθηση που παίζατε με αυτά τα υποκριτικά μεγαθήρια;

Σαφώς και είχα συναίσθηση. Προέρχομαι από μια καλλιτεχνική οικογένεια και ήξερα πολύ καλά, από μικρό παιδί, τι ήταν αυτοί οι άνθρωποι. Όσο κι αν ήταν η Κατίνα Παξινού γιαγιά μου, επειδή από μωρό παιδί πήγαινα στο θέατρο, ήξερα, βεβαίως! Τα νιάτα μου δεν έπαιζαν αρνητικό ρόλο. Ήξερα πολύ καλά ότι παίζω στη σκηνή με το Λυκούργο Καλλέργη, τη Βάσω Μανωλίδου, την Ελένη Χατζηαργύρη και τόσους μεγάλους...

- Ποιο ήταν το πρώτο συστατικό που πήρατε από το περιβάλλον σας, ξεκινώντας την υποκριτική; Τι "κλέψατε" από εκείνους;

Δεν έχω "κλέψει" συνειδητά κάτι. Αλλά έχω "κλέψει" υποσυνείδητα. Άνθρωποι που με ξέρουν και γνώριζαν από πού προέρχομαι, τους βλέπουν επάνω μου. Εγώ δεν μπορώ να το δω. Αλλά, άνθρωποι που έχουν ζήσει τη Παξινού και το Μινωτή, το βλέπουν σε μένα. Είναι δε πολύ αστείο, γιατί αναγνωρίζουν πιο πολλά στοιχεία του Αλέξη Μινωτή επάνω μου, που ο Μινωτής δεν ήταν συγγενής, με κοινό DNA. Σα την Παξινού, που ήταν μάνα της μάνας μου. Ο Μινωτής ήταν νονός μου. Αλλά, προφανώς, με έχει επηρεάσει υποσυνείδητα πάρα πολύ.

- Μετά το πολύπαθο "Αμάρτημα της μητρός μου" θα ξαναμπαίνατε στη διαδικασία ενός καινούργιου σήριαλ;

Εννοείται, θα ξαναέκανα τηλεόραση! Είναι η δουλειά μου και την αγαπώ. Τώρα, είμαστε σε διαμάχη, με το "Αμάρτημα", είμαστε στα δικαστήρια. Προσπαθούμε να πληρωθούμε για ένα τεράστιο κόπο που κάναμε και έληξε τόσο άδοξα. Αν μου γίνει τηλεοπτική πρόταση, βεβαίως και θα πάω. Πρώτον μου αρέσει, δεύτερον θέλω να υπάρχω και δεν νομίζω να είμαι πάλι τόσο άτυχος και να μη πληρωθώ! (γέλια). Θα φροντίσω τούτη τη φορά να εξασφαλιστώ. Βέβαια, και την προηγούμενη φορά το έκανα, αλλά απεδείχθη ότι νόμιζα πως είχα εξασφαλιστεί! Μου αρέσει η τηλεόραση και ο κινηματογράφος. Όπου με καλέσουν, θα πάω και θα προσπαθήσω να πληρωθώ. Όπως όλοι μας. Αυτά συνέβαιναν και στα χρόνια της ευημερίας, όχι μόνο τώρα στα χρόνια της κρίσης.

- Είσασταν επιλεκτικός στη τηλεόραση, στα χρόνια τα καλά της...

Όσο μπορούσα, ήμουν επιλεκτικός. Ο ηθοποιός πρέπει να υπάρχει και η τηλεόραση είναι το πιο δυνατό μέσο στο κόσμο του θεάματος. Πρέπει να υπάρχεις στη τηλεόραση, για να υπάρχεις στο θέατρο. Κάποτε, ήταν το αντίθετο. Τώρα, η αναγνωρισιμότητα που σου δίνει η τηλεόραση έχει πολύ μεγάλο αντίκτυπο στο θέατρο. Η διάρκεια σου, βέβαια, είναι στο θέατρο. Στο θέατρο, "θα πεθάνεις". Αλλά η τηλεόραση σου δίνει και μεγαλύτερη οικονομική άνεση και μεγαλύτερη επιβολή παρουσίας στο θέατρο. Αυτή είναι η πραγματικότητα και θα ήμουν ψεύτης αν έλεγα το αντίθετο.

- Στο θέατρο κάθε μέρα μαθαίνεις;

Ναι! Μου έχει τύχει μάλιστα, σε παράσταση, τελευταία ημέρα να ανακαλύψω πως πρέπει να λέω μια φράση. Που ένα χρόνο την έλεγα λάθος! Είπα "ααα, έτσι έπρεπε να το λέω"! Αυτή τη χαρά του ζωντανού θεάτρου, τίποτα δεν το αντικαθιστά!

- Συμβουλή που θα δίνατε σε νεότερους ηθοποιούς; Το ταλέντο αρκεί;

Όχι, φυσικά! Το ταλέντο είναι μία προυπόθεση. Πρέπει να ασκείται ψυχικά, σωματικά, να είναι αφοσιωμένος. Να του αρέσει ουσιαστικά και όχι επιφανειακά- δόξα και χρήμα....Όχι ότι και αυτά δεν χρειάζονται! Όλα χρειάζονται! Να είναι φιλόδοξος με τη καλή έννοια. Να είναι συνεργάσιμος. Να ακούει τους μεγαλύτερους, που δεν θέλουν το κακό του! Κάποιοι θέλουν και το καλό του. Όταν εγώ λέω κάτι σε κάποιο μικρότερο, δεν είναι επειδή τον ζηλεύω ή θέλω να τον φάω, γιατί δεν τον ανταγωνίζομαι πια! Άρα θα πρέπει να ακούει γενικά. Και να το κάνει, επειδή ξέρει πως δεν μπορεί να κάνει κάτι άλλο, παρά μονάχα αυτό. Εγώ, στην αρχή της καριέρας μου, προσπάθησα να κάνω και κάτι άλλο. Και Νομικά σπούδασα, και στην επιχείρηση του πατέρα μου πήγα, αλλά είδα πως δεν μου άρεσε τίποτα παραπάνω από το θέατρο. Το οποίο είχε κόστος για μένα. Ήθελε χρόνια για να το ξεπεράσω. Όπερ εγένετο. Αλλά μη φας τη ζωή σου, νομίζοντας ότι είσαι καλός ηθοποιός! Η σκηνή, το πανί θα σου δείξουν αν είσαι καλός. Και δεν μπορώ να ακούω για κυκλώματα! Δεν τα δέχομαι!

- Δεν υπάρχουν κυκλώματα;

Βεβαίως και υπάρχουν κυκλώματα! Αλλά, αν είσαι καλός ηθοποιός κάποια στιγμή όλα τα κυκλώματα θα σε δεχτούν!

- Μια αποτυχία πως την διαχειρίζεστε; Όταν καταλαβαίνεις από το πρώτο βράδυ ότι κάτι είναι εντελώς λάθος, όπως έγινε...

Λες, τώρα την πάτησα, θα χορέψω!

- Δεν είναι μεγάλη τυρράνια;

Βεβαίως και είναι! Αλλά, όλοι το έχουμε περάσει. Να παίξω σε μια αποτυχία, ή σε ένα κακό έργο. Να παίξω σε καλό έργο και να είμαι εγώ κακός! Όλα γίνονται!

- Ποιος είναι ο μεγαλύτερός σας φόβος;

Να μην έχω δουλειά και ως εκ τούτου, να μην έχω λεφτά. Και η υγεία σαφώς! Η κρίση μας χτύπησε όλους, αλλά πληρώνουμε το τίμημα της ανεμελιάς μας και της επιπολαιότητάς μας, σα λαός. Όχι ότι δεν φταίνε και οι από πάνω από εμάς, αλλά βάλαμε και εμείς το χεράκι μας. Καλό είναι να συμμορφωθούμε και να σκεφτούμε πιο σοβαρά τη ζωή μας. Αυτό προσπαθώ να κάνω.
thesout.gr