2014-03-29 10:42:04
Γράφει ο Δημήτρης Ασπιώτης
Όταν πηγαίναμε στο χωριό μας, μας περίμενε το μικρό σπιτάκι που γεννηθήκαμε και... λίγο πιο πέρα είχαμε ένα πλούσιο σε αγαθά περιβόλι να μας ταΐζει με μια μικρή στέρνα που το ποτίζαμε. Ένωνε με μια πιο μικρή προσφέροντας νερό στα λίγα ζωντανά μας.
Τα δεντράκια μας άλλα ανθισμένα και άλλα όχι, στέκονταν εκεί σαν υπομονετικοί φρουροί όπως τα είχαμε τοποθετήσει και το μόνο που είχαμε να κάνουμε ήταν να τα φροντίζουμε και να περιμένουμε την εποχή τους για να δρέψουμε καρπούς φρέσκους και δροσερούς.
Τα αφήσαμε όλα πίσω μας οδηγώντας σε σημαντική πορεία την ζωή μας, έτσι πιστεύαμε, σε άλλον τόπο που δεν θα έφερε αντίρρηση για το ύψος της βοήθειας που θα μας παρείχε για την ζωή μας και την εξέλιξή μας. Κοιτώντας μακρυά και πιο μακρυά από τα καταγάλανα νερά της θάλασσας μπροστά μας, είδαμε να μην τελειώνει ο ουρανός και η θάλασσα να μας κοιτά αποχαιρετώντας με γαλήνη το παλιό με το νέο, λες και άνοιξαν την αγκαλιά τους και έδιναν τροφή στην καρδιά μας. Η ζωή έκανε τάχα συμμαχία με την φύση και μας περίμενε...
Αυτό που μας περίμενε είναι ότι αρνηθήκαμε να αναλάβουμε το χρέος που είχαμε στον τόπο που απλόχερα και με κόπο μας μεγάλωσε και πήραμε λιγότερα από όσα είχαμε με μεγαλύτερο κόστος. Έπρεπε να γνωρίζουμε ότι απλά δεν ρισκάρουν όσα έχουν σε ένα αναξιόπιστο ξεπούλημα με μυθοπλασίες της ιστορίας μας, ανταλλάσωντας τον υγιεινό και με πλούσιο οξυγόνο τρόπο ζωής με τους αμυγδαλένιους τόπους και το άγνωστο φαινομενικά νέο ιδανικό, χωρίς να υπάρχει η μέγγενη προστασίας της φύσης μας, όπως και ότι δεν μας εδώθει η ευχή του τόπου που μας μεγάλωσε...
Το ανοιξιάτικο πρωινό με τον καθαρό ήλιο και νερό από το χωριουδάκι μας, πήρε την θέση του το ιδανικό ταξίδι που πιστέψαμε προς την ανατολή η την δύση, ενώ μας τροφοδοτεί συνεχώς με άλλες ανόητες ανάγκες που μας υποβαθμίζουν και αναλώνεται η ζωή μας ως αφελείς ρομαντικοί, σε τέτοιες κατηγορίες ζωής, όπως ένα βαρέλι δίχως πάτο...
Ένα κεραμίδι στο κεφάλι μας χρειαζόμαστε για να μας προστατεύει από το κρύο και την βροχή του χειμώνα, τον ήλιο και την ζέστη το καλοκαίρι και μια αγκαλιά ζεστή και γεμάτη αγάπη για τις νύχτες.... Μια χούφτα άνθρωποι είναι αρκετοί, ένα χαμόγελο στα χείλη και με την σπίθα στην καρδιά και στα μάτια μας, φτάνουν να βιώσουν η ψυχή με τον έρωτα και την πίστη για την ελευθερία της αγάπης, σαν να μην συνέβη τίποτα. Το χωριό μας, μας περιμένει με το μικρό μας καφενείο να είναι ο τόπος συνάντησης μας, γιατί ως δική μας μικρή βουλή, θα μας πει τι θα φυτέψουμε στο χωραφάκι μας ...
Tromaktiko
Όταν πηγαίναμε στο χωριό μας, μας περίμενε το μικρό σπιτάκι που γεννηθήκαμε και... λίγο πιο πέρα είχαμε ένα πλούσιο σε αγαθά περιβόλι να μας ταΐζει με μια μικρή στέρνα που το ποτίζαμε. Ένωνε με μια πιο μικρή προσφέροντας νερό στα λίγα ζωντανά μας.
Τα δεντράκια μας άλλα ανθισμένα και άλλα όχι, στέκονταν εκεί σαν υπομονετικοί φρουροί όπως τα είχαμε τοποθετήσει και το μόνο που είχαμε να κάνουμε ήταν να τα φροντίζουμε και να περιμένουμε την εποχή τους για να δρέψουμε καρπούς φρέσκους και δροσερούς.
Τα αφήσαμε όλα πίσω μας οδηγώντας σε σημαντική πορεία την ζωή μας, έτσι πιστεύαμε, σε άλλον τόπο που δεν θα έφερε αντίρρηση για το ύψος της βοήθειας που θα μας παρείχε για την ζωή μας και την εξέλιξή μας. Κοιτώντας μακρυά και πιο μακρυά από τα καταγάλανα νερά της θάλασσας μπροστά μας, είδαμε να μην τελειώνει ο ουρανός και η θάλασσα να μας κοιτά αποχαιρετώντας με γαλήνη το παλιό με το νέο, λες και άνοιξαν την αγκαλιά τους και έδιναν τροφή στην καρδιά μας. Η ζωή έκανε τάχα συμμαχία με την φύση και μας περίμενε...
Αυτό που μας περίμενε είναι ότι αρνηθήκαμε να αναλάβουμε το χρέος που είχαμε στον τόπο που απλόχερα και με κόπο μας μεγάλωσε και πήραμε λιγότερα από όσα είχαμε με μεγαλύτερο κόστος. Έπρεπε να γνωρίζουμε ότι απλά δεν ρισκάρουν όσα έχουν σε ένα αναξιόπιστο ξεπούλημα με μυθοπλασίες της ιστορίας μας, ανταλλάσωντας τον υγιεινό και με πλούσιο οξυγόνο τρόπο ζωής με τους αμυγδαλένιους τόπους και το άγνωστο φαινομενικά νέο ιδανικό, χωρίς να υπάρχει η μέγγενη προστασίας της φύσης μας, όπως και ότι δεν μας εδώθει η ευχή του τόπου που μας μεγάλωσε...
Το ανοιξιάτικο πρωινό με τον καθαρό ήλιο και νερό από το χωριουδάκι μας, πήρε την θέση του το ιδανικό ταξίδι που πιστέψαμε προς την ανατολή η την δύση, ενώ μας τροφοδοτεί συνεχώς με άλλες ανόητες ανάγκες που μας υποβαθμίζουν και αναλώνεται η ζωή μας ως αφελείς ρομαντικοί, σε τέτοιες κατηγορίες ζωής, όπως ένα βαρέλι δίχως πάτο...
Ένα κεραμίδι στο κεφάλι μας χρειαζόμαστε για να μας προστατεύει από το κρύο και την βροχή του χειμώνα, τον ήλιο και την ζέστη το καλοκαίρι και μια αγκαλιά ζεστή και γεμάτη αγάπη για τις νύχτες.... Μια χούφτα άνθρωποι είναι αρκετοί, ένα χαμόγελο στα χείλη και με την σπίθα στην καρδιά και στα μάτια μας, φτάνουν να βιώσουν η ψυχή με τον έρωτα και την πίστη για την ελευθερία της αγάπης, σαν να μην συνέβη τίποτα. Το χωριό μας, μας περιμένει με το μικρό μας καφενείο να είναι ο τόπος συνάντησης μας, γιατί ως δική μας μικρή βουλή, θα μας πει τι θα φυτέψουμε στο χωραφάκι μας ...
Tromaktiko
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
ΛΟΤΖΕΣΚΙ : ΕΤΣΙ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ!
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
