2014-03-29 19:03:03
O Πέρης Μιχαηλίδης, αυτό το διάστημα, βρίσκεται Θεσσαλονίκη, στο θέατρο ΑΥΛΑΙΑ, με έναν μονόλογο - καταλύτη. Στο Thesout, αυτό υπήρξε αφορμή για μια συζήτηση με έντονο προβληματισμό Συνέντευξη στο Γιώργο Παπανικολάου
- Mιλάμε για το "Μπετόν", ένα έργο που μιλά για την κοινωνική εξαθλίωση και την υπαρξιακή αγωνία. Όταν διαλέξατε το έργο, είδατε τόσα πολλά κοινά σημεία, του έργου με τη σημερινή εποχή;
Το έργο το γνωρίζω, από όταν ο Θεσσαλονικιός Αλέξανδρος Ίσαρης έκανε τη μετάφραση του. Θεώρησα πως είναι η στιγμή, αυτό το κείμενο να βγει στο φως. Να το πω σε μια θεατρική σκηνή. Αναφέρεται στις συνθήκες που επικρατούσαν στην Αυστρία, μα έχουν φοβερές αναφορές και για την Ελλάδα. Το κείμενο το επέλεξα, καθότι ο ήρωας απομονώνεται σπίτι του, όπου καθισμένος σε μια πολυθρόνα ασκεί μια δριμύτατη κριτική, απέναντι στις κοινωνικές και πολιτικές καταστάσεις.
- "Χρειαζόμαστε όνειρα....όλο και περισσότερα όνειρα" είναι φράση του κειμένου. Έχετε την αίσθηση ότι στην Ελλάδα μας έχει τελειώσει η προοπτική;
Είμαι φύσει αισιόδοξος άνθρωπος, παρόλο που τα έργα που ανεβάζω, έχουν μια μελαγχολία. Αυτό υπάρχει και στη παράσταση. Το χιούμορ και ο σαρκασμός είναι ένας τρόπος, μέσα από τον οποίο διατηρείται, αυτή η αισιοδοξία. Βάσει πληροφόρησης μέσω διαδικτύου που έχουμε και είναι πολύ περισσότερη, από ότι παλαιότερα, που υπήρχε μόνο ο Τύπος, η τηλεόραση και το ραδιόφωνο, έχουμε μια απογοήτευση. Τα πράγματα είναι προσυμφωνημένα! Αυτή η προσυμφωνία μας δημιουργεί την έλλειψη ελπίδας. Για μένα, αξιοπρέπεια, ήθος και γενναιότητα είναι να αγωνίζεσαι, ακόμα και σε έναν προσυμφωνημένο αγώνα. Μότο ζωής, που ακολουθώ μέχρι τώρα.
- Το κάνατε και στην Αθήνα, στο ΜΠΕΤΟΝ 7, έναν εναλλακτικό χώρο πολιτισμού.
Το ΜΠΕΤΟΝ 7 είναι ένας χώρος πολιτισμού, που δεν έχει μόνο θέατρο, αλλά και παραστατικές Τέχνες, εικαστικές εκθέσεις, διαδικτυακό ραδιόφωνο, συναυλίες τζαζ μουσικής....είναι ένας χώρος με διάφορα δρώμενα. Εγώ επιμελούμαι τη πλευρά του θεάτρου. Η ομάδα του ΜΠΕΤΟΝ είναι εξίσου αξιόλογα άτομα. Σε ότι αφορά το θέατρο, προτείνεται σε νεανικές και ακόμα μεγαλύτερες θεατρικές ομάδες σε ένα συγκεκριμένο άξονα. Φέτος ο άξονας είναι το θέατρο των ιδεών. Σνίτσλερ, Ίψεν, Στρινμπεργκ, και ο επηρεασμός τους, στην ελληνική δραματουργία, ως είναι ο Καζαντζάκης, ο Ξενόπουλος κ.ο.κ.
- Σε αυτό το μονόλογο καλείστε, τούτη τη φορά, να είστε και τραγικός, και κωμικός, και σαρκαστής, και μηδενιστής. Μέγα στοίχημα! Πώς το διαχειρίζεστε όλο αυτό;
Είναι μέσα στο θέατρο. Είναι η δουλειά του ηθοποιού. Να χειρίζεται αυτά τα είδη και μάλιστα, να τα χειρίζεται σωστά! Κυρίως, να τα επικοινωνεί με το κόσμο. Θέατρο, που δεν είναι επικοινωνεί με το κόσμο, δεν το εκτιμώ καθόλου! Ο συγκεκριμένος μονόλογος του Μπέρνχαρντ ζητάει πολλά. Σαν ερμηνευτής, βάζοντας και το δικό μου χιούμορ σε όλο αυτό, το αποδίδω, με αποδεκτό τρόπο ως είδος και δεν οδηγεί το κόσμο σε βαθιά χασμουρητά! Είναι ένα ζητούμενο σήμερα!
- Το κοινό της Θεσσαλονίκης, αντιδρά θετικά σε τούτο το έργο; Έχει υποστεί και αυτό τη "διάβρωση" στην υπερπροσφορά παραστάσεων;
Έχει γίνει πολύ δουλειά πάνω στο λαικισμό. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα, το κριτήριο του κοινού (που το θεωρούσα αλάθητο) με το "δες, δες, δες" διάφορα θεάματα, να αρχίζει σιγά-σιγά να υποστέλλεται η σημαία αυτού του αλάνθαστου κριτηρίου και να μετατοπίζεται κάπου άλλου. Ο κόσμος που ενδιαφέρεται ακόμη, έχει προσέλθει. Οι αντιδράσεις είναι κάτι παραπάνω από ελπιδοφόρες. Ωστόσο, και στις τελευταίες παραστάσεις αναμένω και ένα κοινό που διστάζει απέναντι σε ένα τέτοιο είδος θεάτρου και συγγραφέα. Ο δε συγγραφέας, είναι απολύτως κατανοητός και ο συγκεκριμένος μονόλογος θα μπορούσε να είναι ένας μονόλογος μέσου Έλληνα που έχει αγανακτήσει για όλα.
- Το θέατρο δίνει λύσεις ή γιγαντώνει το προβληματισμό μας;
Πιστεύω στη διόγκωση. Το θέατρο διογκώνει με έναν τρόπο, τα κοινωνικά θέματα, τα καταδεικνύει, και εφόσον δεν είναι στρατευμένο θέατρο, θεωρώ ότι το θέατρο παρακολουθώντας το, μπορείς να λυτρωθείς. Δεν είναι τυχαίο, που ο κόσμος καταφεύγει στο θέατρο τα τελευταία χρόνια και μικρά θέατρα γνωρίζουν μεγάλη άνθηση. Ο κόσμος είναι αφόρητα απογοητευμένος από το μεγάλο θέαμα, τη τηλεόραση, και καταφεύγει για τη σωτηρία της ψυχής του, σε μια παράσταση που δεν έχει promo, διαφήμιση, δεν ακούγεται σε μεγάλα κανάλια, αλλά έμαθε ότι αυτή η παράσταση είναι καλή. Και σπεύδει να τη στηρίξει και να την απολαύσει. Για μένα, αυτό είναι η μεγάλη αρετή που έχει συμβεί, αυτά τα χρόνια της κρίσης.
- Υπάρχει φράση του έργου, που λίγο παραπάνω σας τριβελίζει το νου, τελευταία;
Είναι πολλές οι φράσεις! Θα μείνω σε αυτή, που είπατε νωρίτερα και θα σας πω ολοκληρωμένα. "Όποιος έχει γνωρίσει καλά το κόσμο, ξέρει ότι είναι γεμάτος πλάνες. Παρόλα αυτά, δεν μας ευχαριστεί να τον εγκαταλείπουμε, έχουμε την αφέλεια των παιδιών. Χρειαζόμαστε όνειρα, όλο και περισσότερα όνειρα...."
thesout.gr
- Mιλάμε για το "Μπετόν", ένα έργο που μιλά για την κοινωνική εξαθλίωση και την υπαρξιακή αγωνία. Όταν διαλέξατε το έργο, είδατε τόσα πολλά κοινά σημεία, του έργου με τη σημερινή εποχή;
Το έργο το γνωρίζω, από όταν ο Θεσσαλονικιός Αλέξανδρος Ίσαρης έκανε τη μετάφραση του. Θεώρησα πως είναι η στιγμή, αυτό το κείμενο να βγει στο φως. Να το πω σε μια θεατρική σκηνή. Αναφέρεται στις συνθήκες που επικρατούσαν στην Αυστρία, μα έχουν φοβερές αναφορές και για την Ελλάδα. Το κείμενο το επέλεξα, καθότι ο ήρωας απομονώνεται σπίτι του, όπου καθισμένος σε μια πολυθρόνα ασκεί μια δριμύτατη κριτική, απέναντι στις κοινωνικές και πολιτικές καταστάσεις.
- "Χρειαζόμαστε όνειρα....όλο και περισσότερα όνειρα" είναι φράση του κειμένου. Έχετε την αίσθηση ότι στην Ελλάδα μας έχει τελειώσει η προοπτική;
Είμαι φύσει αισιόδοξος άνθρωπος, παρόλο που τα έργα που ανεβάζω, έχουν μια μελαγχολία. Αυτό υπάρχει και στη παράσταση. Το χιούμορ και ο σαρκασμός είναι ένας τρόπος, μέσα από τον οποίο διατηρείται, αυτή η αισιοδοξία. Βάσει πληροφόρησης μέσω διαδικτύου που έχουμε και είναι πολύ περισσότερη, από ότι παλαιότερα, που υπήρχε μόνο ο Τύπος, η τηλεόραση και το ραδιόφωνο, έχουμε μια απογοήτευση. Τα πράγματα είναι προσυμφωνημένα! Αυτή η προσυμφωνία μας δημιουργεί την έλλειψη ελπίδας. Για μένα, αξιοπρέπεια, ήθος και γενναιότητα είναι να αγωνίζεσαι, ακόμα και σε έναν προσυμφωνημένο αγώνα. Μότο ζωής, που ακολουθώ μέχρι τώρα.
- Το κάνατε και στην Αθήνα, στο ΜΠΕΤΟΝ 7, έναν εναλλακτικό χώρο πολιτισμού.
Το ΜΠΕΤΟΝ 7 είναι ένας χώρος πολιτισμού, που δεν έχει μόνο θέατρο, αλλά και παραστατικές Τέχνες, εικαστικές εκθέσεις, διαδικτυακό ραδιόφωνο, συναυλίες τζαζ μουσικής....είναι ένας χώρος με διάφορα δρώμενα. Εγώ επιμελούμαι τη πλευρά του θεάτρου. Η ομάδα του ΜΠΕΤΟΝ είναι εξίσου αξιόλογα άτομα. Σε ότι αφορά το θέατρο, προτείνεται σε νεανικές και ακόμα μεγαλύτερες θεατρικές ομάδες σε ένα συγκεκριμένο άξονα. Φέτος ο άξονας είναι το θέατρο των ιδεών. Σνίτσλερ, Ίψεν, Στρινμπεργκ, και ο επηρεασμός τους, στην ελληνική δραματουργία, ως είναι ο Καζαντζάκης, ο Ξενόπουλος κ.ο.κ.
- Σε αυτό το μονόλογο καλείστε, τούτη τη φορά, να είστε και τραγικός, και κωμικός, και σαρκαστής, και μηδενιστής. Μέγα στοίχημα! Πώς το διαχειρίζεστε όλο αυτό;
Είναι μέσα στο θέατρο. Είναι η δουλειά του ηθοποιού. Να χειρίζεται αυτά τα είδη και μάλιστα, να τα χειρίζεται σωστά! Κυρίως, να τα επικοινωνεί με το κόσμο. Θέατρο, που δεν είναι επικοινωνεί με το κόσμο, δεν το εκτιμώ καθόλου! Ο συγκεκριμένος μονόλογος του Μπέρνχαρντ ζητάει πολλά. Σαν ερμηνευτής, βάζοντας και το δικό μου χιούμορ σε όλο αυτό, το αποδίδω, με αποδεκτό τρόπο ως είδος και δεν οδηγεί το κόσμο σε βαθιά χασμουρητά! Είναι ένα ζητούμενο σήμερα!
- Το κοινό της Θεσσαλονίκης, αντιδρά θετικά σε τούτο το έργο; Έχει υποστεί και αυτό τη "διάβρωση" στην υπερπροσφορά παραστάσεων;
Έχει γίνει πολύ δουλειά πάνω στο λαικισμό. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα, το κριτήριο του κοινού (που το θεωρούσα αλάθητο) με το "δες, δες, δες" διάφορα θεάματα, να αρχίζει σιγά-σιγά να υποστέλλεται η σημαία αυτού του αλάνθαστου κριτηρίου και να μετατοπίζεται κάπου άλλου. Ο κόσμος που ενδιαφέρεται ακόμη, έχει προσέλθει. Οι αντιδράσεις είναι κάτι παραπάνω από ελπιδοφόρες. Ωστόσο, και στις τελευταίες παραστάσεις αναμένω και ένα κοινό που διστάζει απέναντι σε ένα τέτοιο είδος θεάτρου και συγγραφέα. Ο δε συγγραφέας, είναι απολύτως κατανοητός και ο συγκεκριμένος μονόλογος θα μπορούσε να είναι ένας μονόλογος μέσου Έλληνα που έχει αγανακτήσει για όλα.
- Το θέατρο δίνει λύσεις ή γιγαντώνει το προβληματισμό μας;
Πιστεύω στη διόγκωση. Το θέατρο διογκώνει με έναν τρόπο, τα κοινωνικά θέματα, τα καταδεικνύει, και εφόσον δεν είναι στρατευμένο θέατρο, θεωρώ ότι το θέατρο παρακολουθώντας το, μπορείς να λυτρωθείς. Δεν είναι τυχαίο, που ο κόσμος καταφεύγει στο θέατρο τα τελευταία χρόνια και μικρά θέατρα γνωρίζουν μεγάλη άνθηση. Ο κόσμος είναι αφόρητα απογοητευμένος από το μεγάλο θέαμα, τη τηλεόραση, και καταφεύγει για τη σωτηρία της ψυχής του, σε μια παράσταση που δεν έχει promo, διαφήμιση, δεν ακούγεται σε μεγάλα κανάλια, αλλά έμαθε ότι αυτή η παράσταση είναι καλή. Και σπεύδει να τη στηρίξει και να την απολαύσει. Για μένα, αυτό είναι η μεγάλη αρετή που έχει συμβεί, αυτά τα χρόνια της κρίσης.
- Υπάρχει φράση του έργου, που λίγο παραπάνω σας τριβελίζει το νου, τελευταία;
Είναι πολλές οι φράσεις! Θα μείνω σε αυτή, που είπατε νωρίτερα και θα σας πω ολοκληρωμένα. "Όποιος έχει γνωρίσει καλά το κόσμο, ξέρει ότι είναι γεμάτος πλάνες. Παρόλα αυτά, δεν μας ευχαριστεί να τον εγκαταλείπουμε, έχουμε την αφέλεια των παιδιών. Χρειαζόμαστε όνειρα, όλο και περισσότερα όνειρα...."
thesout.gr
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
ΣΑΜΑΡΑΣ: ΝΑ ΠΡΟΧΩΡΗΣΕΙ ΑΜΕΣΑ Η ΣΥΜΦΩΝΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΧΡΕΟΣ
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Αρχιμ. Δανιήλ Αεράκης: "Δεν μετριέται η Αγάπη του Θεού"
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
![Υπήρξαν ποτέ ζευγάρι ο Γαρδέλης με την Αλιμπέρτη; [Video]](https://images.newsnowgreece.com/64/643290/ypirxan-pote-zevgari-o-gardelis-me-tin-alimperti-Video-1-124x78.jpg)
