2014-03-31 10:33:05
Του Κωνσταντίνου Νάκκα
Τι κάνεις όταν ξαφνικά νιώθεις ότι είσαι μεν ο «αρχηγός» αλλά παρόλα αυτά... αισθάνεσαι μόνος μέσα στο σπίτι που έχτισες με κόπο χρόνων επί χρόνων;
Τι κάνεις όταν συνειδητοποιείς ότι ενώ παραμένεις το «κεφάλι» με το μυαλό, τα μάτια και το στόμα, ο «λαιμός» σε στρέφει προς πλευρές που δεν θες και δεν θα έστρεφες από μόνος σου το βλέμμα;
Τι κάνεις όταν βλέπεις να αρμενίζουμε στραβά και προσπαθούν να σε κάνουν να πιστέψεις ότι ο γιαλός είναι στραβός;
Τι κάνεις όταν ξαφνικά καταλαβαίνεις ότι το «ρέμα» σε μετατόπισε από την πορεία που είχες χαράξει, την πορεία που ήθελες να έχεις;
Τι κάνεις όταν, ενώ θες να επηρεάσεις τους πολλούς, βλέπεις να μικραίνει η απήχησή σου και στους λίγους;
Τι κάνεις όταν καταλαβαίνεις ότι ενώ ξέρεις τι πρέπει να γίνει, δεν έχεις δίπλα σου κάποιον να σε βοηθήσει, κάποιον να σε στηρίξει;
Τι κάνεις όταν κοιτώντας δίπλα σου βλέπεις πολλούς αλλά ταυτόχρονα κανέναν;
Τι κάνεις όταν νιώθεις ότι είναι πλέον αργά;
Τι κάνεις όταν νιώθεις μόνος;
«Δεν βαριέσαι», θα σκεφτείς;
«Δεν γαμιέται», θα πεις;
«Δεν πειράζει», θα ψελλίσεις;
Δεν το νομίζω ότι θα λειτουργήσεις έτσι.
Δεν το πιστεύω ότι είσαι από αυτούς που τους ξεγελούν οι Σειρήνες.
«Είχα καλές προθέσεις», θα πεις, «αλλά τι να γίνει τώρα;».
Και θα σου είναι αυτό αρκετό;
«Έκανα ό,τι μπορούσα», θα δικαιολογηθείς «αλλά, τι να γίνει; έτσι είναι η ζωή…»
Δεν το πιστεύω αυτό για σένα. Πραγματικά δεν πιστεύω ότι είσαι απ’ αυτούς.
Αν πραγματικά το πίστευα αυτό για σένα, δεν θα σου έγραφα τώρα αυτές τις γραμμές.
Πιστεύω σε σένα.
Πιστεύω στη δύναμή σου να αναγνωρίζεις τα λάθη σου, να τα διορθώνεις και να τα ξεπερνάς.
Πιστεύω στη δύναμή σου να δημιουργείς Ελπίδα για ένα καλύτερο Αύριο.
Πιστεύω στη δύναμή σου να ενώνεις το Παρελθόν μας για ένα διαφορετικό-καλύτερο Αύριο.
Πιστεύω στη δύναμή σου να μην θεωρείς ότι είναι πλέον αργά.
Πιστεύω στη δύναμή σου να βρίσκεις δύναμη ακόμη και τη στιγμή που όλοι θεωρούν ότι όλα έχουν κριθεί, όλα έχουν τελειώσει.
Πιστεύω στη δύναμή σου να μη λυγίζεις υπό το βάρος της Εθνικής ευθύνης.
Πιστεύω στη δύναμή σου να προκαλείς την Ιστορία και να γελάς στα μούτρα του Αύριο χλευάζοντας το εχθρικό που έρχεται απειλητικά κατά πάνω μας.
Πιστεύω στη δύναμή σου να γυρίζεις την πλάτη σου στο μέλλον, στο μέλλον που φτιάχνεται όπως θέλουνε.
Πιστεύω στη δύναμή σου να ενώνεις το παρόν μας για ένα μέλλον όπως το θέλουμε.
Είναι πολλοί αυτοί που προσπαθούν να σε πείσουν ότι αποτελείς κεφάλαιο ανεκτίμητης αξίας για το μέλλον. Μπορεί να είναι και έτσι. Δεν είναι όμως μόνο έτσι. Εμείς τώρα σε χρειαζόμαστε, τώρα θέλουμε να φανερώσεις την αξία σου. ΤΩΡΑ, όχι Αύριο. Αύριο είναι αργά.
Σήμερα, θέλω να σε ακούσω να λες:
«Μένω μονάχος στο παρόν μου
να σώσω οτιδήποτε αν σώζεται
κι ας έχω τις συνέπειες του νόμου
συνένοχο στο φόνο δε θα μ’ έχετε»
Πιστεύω σε σένα.
constantinosnakkas.blogspot.gr
Τι κάνεις όταν ξαφνικά νιώθεις ότι είσαι μεν ο «αρχηγός» αλλά παρόλα αυτά... αισθάνεσαι μόνος μέσα στο σπίτι που έχτισες με κόπο χρόνων επί χρόνων;
Τι κάνεις όταν συνειδητοποιείς ότι ενώ παραμένεις το «κεφάλι» με το μυαλό, τα μάτια και το στόμα, ο «λαιμός» σε στρέφει προς πλευρές που δεν θες και δεν θα έστρεφες από μόνος σου το βλέμμα;
Τι κάνεις όταν βλέπεις να αρμενίζουμε στραβά και προσπαθούν να σε κάνουν να πιστέψεις ότι ο γιαλός είναι στραβός;
Τι κάνεις όταν ξαφνικά καταλαβαίνεις ότι το «ρέμα» σε μετατόπισε από την πορεία που είχες χαράξει, την πορεία που ήθελες να έχεις;
Τι κάνεις όταν, ενώ θες να επηρεάσεις τους πολλούς, βλέπεις να μικραίνει η απήχησή σου και στους λίγους;
Τι κάνεις όταν καταλαβαίνεις ότι ενώ ξέρεις τι πρέπει να γίνει, δεν έχεις δίπλα σου κάποιον να σε βοηθήσει, κάποιον να σε στηρίξει;
Τι κάνεις όταν κοιτώντας δίπλα σου βλέπεις πολλούς αλλά ταυτόχρονα κανέναν;
Τι κάνεις όταν νιώθεις ότι είναι πλέον αργά;
Τι κάνεις όταν νιώθεις μόνος;
«Δεν βαριέσαι», θα σκεφτείς;
«Δεν γαμιέται», θα πεις;
«Δεν πειράζει», θα ψελλίσεις;
Δεν το νομίζω ότι θα λειτουργήσεις έτσι.
Δεν το πιστεύω ότι είσαι από αυτούς που τους ξεγελούν οι Σειρήνες.
«Είχα καλές προθέσεις», θα πεις, «αλλά τι να γίνει τώρα;».
Και θα σου είναι αυτό αρκετό;
«Έκανα ό,τι μπορούσα», θα δικαιολογηθείς «αλλά, τι να γίνει; έτσι είναι η ζωή…»
Δεν το πιστεύω αυτό για σένα. Πραγματικά δεν πιστεύω ότι είσαι απ’ αυτούς.
Αν πραγματικά το πίστευα αυτό για σένα, δεν θα σου έγραφα τώρα αυτές τις γραμμές.
Πιστεύω σε σένα.
Πιστεύω στη δύναμή σου να αναγνωρίζεις τα λάθη σου, να τα διορθώνεις και να τα ξεπερνάς.
Πιστεύω στη δύναμή σου να δημιουργείς Ελπίδα για ένα καλύτερο Αύριο.
Πιστεύω στη δύναμή σου να ενώνεις το Παρελθόν μας για ένα διαφορετικό-καλύτερο Αύριο.
Πιστεύω στη δύναμή σου να μην θεωρείς ότι είναι πλέον αργά.
Πιστεύω στη δύναμή σου να βρίσκεις δύναμη ακόμη και τη στιγμή που όλοι θεωρούν ότι όλα έχουν κριθεί, όλα έχουν τελειώσει.
Πιστεύω στη δύναμή σου να μη λυγίζεις υπό το βάρος της Εθνικής ευθύνης.
Πιστεύω στη δύναμή σου να προκαλείς την Ιστορία και να γελάς στα μούτρα του Αύριο χλευάζοντας το εχθρικό που έρχεται απειλητικά κατά πάνω μας.
Πιστεύω στη δύναμή σου να γυρίζεις την πλάτη σου στο μέλλον, στο μέλλον που φτιάχνεται όπως θέλουνε.
Πιστεύω στη δύναμή σου να ενώνεις το παρόν μας για ένα μέλλον όπως το θέλουμε.
Είναι πολλοί αυτοί που προσπαθούν να σε πείσουν ότι αποτελείς κεφάλαιο ανεκτίμητης αξίας για το μέλλον. Μπορεί να είναι και έτσι. Δεν είναι όμως μόνο έτσι. Εμείς τώρα σε χρειαζόμαστε, τώρα θέλουμε να φανερώσεις την αξία σου. ΤΩΡΑ, όχι Αύριο. Αύριο είναι αργά.
Σήμερα, θέλω να σε ακούσω να λες:
«Μένω μονάχος στο παρόν μου
να σώσω οτιδήποτε αν σώζεται
κι ας έχω τις συνέπειες του νόμου
συνένοχο στο φόνο δε θα μ’ έχετε»
Πιστεύω σε σένα.
constantinosnakkas.blogspot.gr
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
H Aφροδίτη, η Εύα και οι άλλοι 39 υποψήφιοι της «Ελιάς»
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Μητέρα Καρέλι: Να τιμωρηθεί, όχι να βασανιστεί
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
