2014-04-07 14:03:05
Ζει το απόλυτο θεατρικό "Ηangover" στο θέατρο ΕΓΝΑΤΙΑ της Θεσσαλονίκης, από Πέμπτη έως αυτή τη Κυριακή. Συνεχίζει τις υπόλοιπες μέρες και δεύτερη παράσταση, στην Αθήνα, πρωταγωνιστώντας στη "Μονογαμία". Σε ένα τόσο βαρυφορτωμένο πρόγραμμα, ο Πέτρος Λαγούτης βρήκε χρόνο και μίλησε στο Thesout, εφ' όλης της ύλης Συνέντευξη στο Γιώργο Παπανικολάου
- O κόσμος, στις μέρες μας, έρχεται "έτοιμος" να γελάσει ή είναι πιο "σφιγμένος" λόγω των προβλημάτων που έχει;
Ποτέ δεν είναι εύκολο να κάνεις το κόσμο να γελάει. Αν ήταν εύκολο, θα το έκαναν όλοι. Πάντα θέλει μία προσπάθεια, μια συγκέντρωση και μια διάθεση συντονισμού. Έτσι όπως έχουν σήμερα τα πράγματα, ο κόσμος κουβαλάει περισσότερα στο κεφάλι του και τη καρδιά του. Είναι πιο "σφιγμένος". Από την άλλη, έχει ανάγκη να ξεχαστεί και να γελάσει. Οπότε, αν καταφέρεις να κερδίσεις το κοινό, θα σου αφεθεί.
- Το "HANGOVER IV" είναι μια παράσταση που ξεκίνησε από πέρυσι το καλοκαίρι, στην Αθήνα και μάλιστα θα πάτε και πανελλαδική περιοδεία, με το έργο, το καλοκαίρι που μας έρχεται.
Ναι, είναι μια παράσταση που γίνεται με πολύ μεράκι από όλους μας. Στις μέρες μας, είναι λογικό ο κόσμος να σκέφτεται τα 15-18 ευρώ που θα δώσει σε μια παράσταση. Οπότε, αν δει κάτι που άξιζε, θα πει τη γνώμη του. Αν δεν του αρέσει, επίσης θα το μεταφέρει, και όλα γοργά θα αναστραφούν αρνητικά προς εμάς. Δείχνουμε μια άκρως επαγγελματική στάση (δεν έχει σημασία σε ποιους θα αρέσει) αλλά πάντα, προσπαθούμε η παράσταση να είναι από ένα επίπεδο και πάνω. Αυτό με χαροποιεί πάρα πολύ.
- "Hangover" δεν έζησε και ο Έλληνας και ξύπνησε μια μέρα, με τους κολλητούς του, αφήνοντας το lifestyle και ψάχνεται να δει τι γίνεται;
Πολύ φοβάμαι, πως ο Έλληνας πέρασε τη χειρότερη μορφή "Ηangover"! Δε ξέρει από πού του ήρθε! Βρισκόμαστε εδώ και τρία χρόνια, όλοι μας, ψάχνοντας από πού μας ήρθε! Και να μη ξέρουμε, με ποιον θα κάνουμε στο επόμενο "πάρτι"!
- Βλέπετε φως στο τούνελ; Θα έχουμε και άλλο "πάρτι";
Δε ξέρουμε με ποιον θα κάνουμε το επόμενο πάρτι. Δεν ξέρουμε ποια είναι η λύση, σε όλη αυτή τη κατάσταση. Εντάξει, η ερώτηση διαχωρίζεται. Σε προσωπικό επίπεδο, καθένας οφείλει να δει, να δημιουργήσει το φως στο τούνελ. Άλλος με δύο τσακμακόπετρες, άλλος με το φακό του. Με ότι μπορεί ο καθένας να δει το φως στο τούνελ. Από εκεί και πέρα, σε επίπεδο χώρας, τα πράγματα είναι δύσκολα. Έτσι αισθανόμαστε αυτό το χαοτικό συναίσθημα. Ίσως να ΄ναι και η ευκαιρία για τη χώρα, για νεότερους και από εμάς, να καταλάβουμε κάποια βασικά λάθη, που έχουν γίνει εδώ και δεκαετίες, σε αυτή τη χώρα. Με κυριότερο για μένα, την έλλειψη παιδείας. Για μένα, στα περισσότερα που ζούμε, η έλλειψη παιδείας μας ευθύνεται.
- Οι νεότεροι από εσάς, έχουν αρχίσει να το αντιλαμβάνονται σιγά-σιγά; Να δούνε το παρελθόν μας και να πορευθούν διαφορετικά; Σε μια εποχή που αλλάξαν πλήρως τα ήθη Βέβαια, και πίσω πρέπει να κοιτάξουμε και να μάθουμε από το παρελθόν. Παιδεία δεν είναι μόνο η Ιστορία. Παιδεία είναι μια γενικότερη καλλιέργεια, που στη χώρα-ηθελημένα ή όχι-λείπει. Ο Σαρτρ είχε πει πως "υπάρχουν λαοί με αισθητική, υπάρχουν λαοί δίχως αισθητική και υπάρχουν και οι Έλληνες". Είμαστε ειδική κατηγορία από μόνοι μας! Πρέπει, επιτέλους, να αποκτήσουμε μία ταυτότητα, όχι μόνο σα κράτος, αλλά και πολιτιστική. Μια πολυεπίπεδη ταυτότητα που έχουμε χάσει. Ο πολιτισμός, που δεν ανέφερα τυχαία, πρέπει να είναι μεγάλο κομμάτι που θα χτιστεί ιδιαίτερα σε αυτή τη χώρα (δεν το λέω με ρομαντική χροιά). Ο πολιτισμός θα μπορούσε και τώρα να είναι το κυριότερο εξάγιμο είδος μας, που το έχουμε χάσει. Εξάγουμε μόνο, ήλιο, θάλασσα και σουβλάκι. Δεν γίνεται έτσι! Αφού δεν μπορούμε να έχουμε "βιομηχανία", γιατί να μην έχουμε πολιτισμό; Διότι, πολιτισμό έχουμε! Αρκεί να οργανωθεί και να γιγαντωθεί όλο αυτό. Να γίνει ένα εξαγώγιμο είδος.
- Να μιλήσουμε και για τη παράσταση "Μονογαμία" στο θέατρο ΑΝΕΣΙΣ, όπου παίζεται στην Αθήνα, με το Κρατερό Κατσούλη, κάθε Δευτέρα, Τρίτη, Τετάρτη, έως 30 Απρίλη. Μισές μέρες είστε Αθήνα και τις υπόλοιπες μισές της εβδομάδας, στη Θεσσαλονίκη. Βλέπετε διαφορές ανάμεσα στο κοινό των δύο πόλεων;
Υπάρχουν διαφορές. Στην Αθήνα, λόγω υπερπροσφορά θεατρικών θεαμάτων, δεν περιμένει με λαχτάρα να δει παραστάσεις. Στη Θεσσαλονίκη, το κοινό λειτουργεί με πιο ενθουσιώδη τρόπο. Στην Αθήνα, αυτό έχει μετριαστεί.
- Πώς είδατε τη Θεσσαλονίκη φέτος;
Θαρρώ, είναι λίγο πεσμένη, για πρώτη φορά. Υπήρχε στη Θεσσαλονίκη, μια ζωντάνια, όλη μέρα παντού. Αυτό σαν να έχει "κάτσει" λίγο. Δε μου κάνει εντύπωση, το βλέπω και στην Αθήνα.
- Στην Αθήνα δεν ξεκίνησε πολύ νωρίτερα; Δεν ήρθε με "διαφορά φάσης" στη Θεσσαλονίκη;
Θεσσαλονίκη είχα να έρθω δύο χρόνια. Στην Αθήνα, το ζω σε μια καθημερινότητα, ενώ εδώ ήρθα και το είδα κατευθείαν. Μια μεγάλη αλλαγή, που με στεναχώρησε. Μας έχουν κάνει να ζούμε, γενικά, σε μια άλλη χώρα.
- Σε ότι αφορά τους "ΠΕΔΕΣ", αλλιώς το περιμένατε αρχικά, αλλιώς σας προέκυψε σαν ύφος εκπομπής, από ότι διάβασα σε συνεντεύξεις που δώσατε τελευταία. Είναι δύσκολο τελικά, να φέρνεις, την ανανέωση, στην ελληνική τηλεόραση; Είναι δύσκολο αυτό που σχεδιάζεται να γίνεται, εφόσον πρόκειται για κάτι διαφορετικό από τα συνηθισμένα;
Αυτό, όπως το λέτε, είναι! Υπάρχει μια σχετική ατονία, στην ελληνική τηλεόραση, να δοκιμαστούν νέα πράγματα και να τους δοθεί χρόνος. Το έχει και το σινεμά και το θέατρο.... οι άνθρωποι προσπαθούν να πατήσουν σε συνταγές, που στο παρελθόν έχουν δώσει επιτυχία και προσπαθούν να το αναπαράγουν. Δημιουργείται ένας συντηρητισμός, στο τρόπο που γίνονται τα πράγματα.
- Το πιστεύετε και για το θέατρο και το σινεμά, όπως είπατε;
Όπου εμπλέκεται το κέρδος, στο εμπορικό θέατρο, τις ελληνικές ταινίες που θέλουν να κόψουν εισιτήρια, ή τη τηλεόραση που -a priori- τους αφορά η τηλεθέαση, ναι! Εγώ βέβαια διαφωνώ! Θεωρώ πως υπάρχει κοινό που θα στήριζε άλλα πράγματα. Που θα έφερνε το πολυπόθητο κέρδος. Βλέπεις, τεράστιες βιομηχανίες παραγωγής. Αμερικάνοι και ευρωπαϊκά κράτη στοχεύουν και σε διαφορετικά κοινά μεταξύ τους, προσφέροντας και διαφορετικά προϊόντα. Δεν υπάρχει αγορά μόνο προς μία κατεύθυνση. Όσο μικρή και αν είναι η αγορά της Ελλάδας. Υπάρχουν και μικρές ομάδες πληθυσμού που κινούνται σε άλλα μορφωτικά επίπεδα.
- Στο κομμάτι τηλεόραση, η παρουσίαση τηλεοπτικής εκπομπής, εξακολουθεί να σας ενδιαφέρει;
Ναι, βέβαια! Απλά θα είμαι πιο προσεκτικός σε αυτό που πάω να κάνω. Μου αρέσει γενικότερα η παρουσίαση. Το θέμα είναι να εξασφαλίσεις το τι θα παρουσιάσεις!
- Τι σας έκανε να αγαπήσετε την υποκριτική και να τελειώσετε τη σχολή "Θεάτρου Τέχνης Κάρολος Κουν";
Είναι ένα θέατρο που όταν παίζω, εκεί, στο Υπόγειο είναι σα να γυρίζω στο σπίτι μου. Εκεί παίζαμε για χρόνια τη "Μέθοδο Gronholm". Παράσταση που έπαιζα με το Γιώργο Καραμίχο. Είναι ένας χώρος που αγαπώ πολύ. Σα φοιτητής έχω ζήσει υπέροχες στιγμές. Έκανα τα πρώτα βήματα σαν ηθοποιός, σε ηλικία που όλοι πάντα αγαπάμε. Το Θέατρο Τέχνης το αγαπώ και χρειάζεται στην ελληνική θεατρική πραγματικότητα.
- Θεωρείτε πως όλα αυτά τα χρόνια, το όνομα που φέρει, σαν αίσθηση κατάφερε να το κρατήσει μέσα στους χώρους του;
Όλα αυτά τα χρόνια, έχουν συμβεί πολλά και στην Ελλάδα και στον πολιτισμό της. Οπότε και το Θέατρο Τέχνης δεν είναι αποκομμένο από τη πραγματικότητα. Άρα και το Θέατρο Τέχνης είχε τα σκαμπανεβάσματά του. Άλλες φορές κατάφερε να κρατήσει το όνομά του, άλλες όχι, άλλες λιγότερο, άλλες περισσότερο. Το θέμα είναι ότι ο στόχος του ήταν πάντα ίδιος.
- Αλλάζει η κοσμοθεωρία του άντρα που έχει γίνει πατέρας, εδώ και χρόνια; Αλλάζει τη καθημερινότητα;
Αλλάζει το τρόπο σκέψης. Οπότε και η πραγματικότητα, αναπόφευκτα, αλλάζει. Όταν μετά από σένα, έρχονται 1-2 παιδιά, που εξαρτώνται από σένα, έτσι κι αλλιώς η ευθύνη είναι άλλη. Αυτό μπορεί να το νιώσει κάποιος που είναι γονιός. Και τα συναισθήματα είναι πρωτόγνωρα και μοναδικά, οπότε καταλαμβάνουν μεγάλο χώρο στην όλη του κοσμοθεωρία.
- Η Έλενα Ακρίτα είχε γράψει πριν χρόνια, ένα χρονογράφημα στα "ΝΕΑ", για τους "μπαμπάδες του Σαββατοκύριακου"-κάτι που σίγουρα δεν θέλετε να είστε! Είναι διπλός κόπος να μην είσαι ο "μπαμπάς του Σαββατοκύριακου";
Όχι! Δεν είναι διπλός κόπος. Οι μπαμπάδες που χωρίζουν, αν έχουν επαφή με το συναίσθημα που νιώθουν για τα παιδιά τους, είναι πολύ εύκολο, να το πετύχουν. Δεν είναι κουραστικό. Καθόλου κουραστικό! Πλέον, τα παιδιά μου είναι 11,5 και 8 χρονών. Δεν κουράστηκα να πετύχω αυτό που λέμε! Δεν υπήρξα μπαμπάς του Σαββατοκύριακου και δεν θεωρώ ότι κόπιασα για να είμαι κοντά τους. Κάθετι που κάνεις με αγάπη, δεν έχει κόπο.
- Τι καταπολεμάτε, σε προσωπικό επίπεδο, τελευταία;
Θέλω να είμαι πιο συνεπής στη καθημερινότητα. Είμαι άνθρωπος της τελευταίας στιγμής! Και το καταπολεμώ. (γέλια)
- Υπάρχει κάποια φράση δασκάλου σας στη Δραματική Σχολή ή συνεργάτη σας, που κρατάτε μέσα σας, σαν φυλαχτό;
Η Μάγια Λυμπεροπούλου λέει πως "το θέατρο είναι πληθυντικό". Αυτό είτε παίζεις μονόλογο, είτε σε παράσταση με σαράντα άτομα πρέπει να το θυμάσαι. Αν είσαι πρωταγωνιστής, ή έχεις απλά μια ατάκα να λες στο έργο. Το θέατρο είναι πληθυντικό. Ξεχωρίζεις-πότε μόνος σου!-αλλά επειδή υπάρχουν γύρω σου άνθρωποι, που σε βοηθούν να ξεχωρίσεις, γιατί έτυχε σε αυτό το ρόλο, σε αυτή τη παράσταση εσύ να είσαι και να πρέπει να ξεχωρίσεις. Αλλά πάντα, αυτά είναι δανεικά. Πρέπει να θυμάσαι, ότι το θέατρο είναι πληθυντικό.
thesout.gr
- O κόσμος, στις μέρες μας, έρχεται "έτοιμος" να γελάσει ή είναι πιο "σφιγμένος" λόγω των προβλημάτων που έχει;
Ποτέ δεν είναι εύκολο να κάνεις το κόσμο να γελάει. Αν ήταν εύκολο, θα το έκαναν όλοι. Πάντα θέλει μία προσπάθεια, μια συγκέντρωση και μια διάθεση συντονισμού. Έτσι όπως έχουν σήμερα τα πράγματα, ο κόσμος κουβαλάει περισσότερα στο κεφάλι του και τη καρδιά του. Είναι πιο "σφιγμένος". Από την άλλη, έχει ανάγκη να ξεχαστεί και να γελάσει. Οπότε, αν καταφέρεις να κερδίσεις το κοινό, θα σου αφεθεί.
- Το "HANGOVER IV" είναι μια παράσταση που ξεκίνησε από πέρυσι το καλοκαίρι, στην Αθήνα και μάλιστα θα πάτε και πανελλαδική περιοδεία, με το έργο, το καλοκαίρι που μας έρχεται.
Ναι, είναι μια παράσταση που γίνεται με πολύ μεράκι από όλους μας. Στις μέρες μας, είναι λογικό ο κόσμος να σκέφτεται τα 15-18 ευρώ που θα δώσει σε μια παράσταση. Οπότε, αν δει κάτι που άξιζε, θα πει τη γνώμη του. Αν δεν του αρέσει, επίσης θα το μεταφέρει, και όλα γοργά θα αναστραφούν αρνητικά προς εμάς. Δείχνουμε μια άκρως επαγγελματική στάση (δεν έχει σημασία σε ποιους θα αρέσει) αλλά πάντα, προσπαθούμε η παράσταση να είναι από ένα επίπεδο και πάνω. Αυτό με χαροποιεί πάρα πολύ.
- "Hangover" δεν έζησε και ο Έλληνας και ξύπνησε μια μέρα, με τους κολλητούς του, αφήνοντας το lifestyle και ψάχνεται να δει τι γίνεται;
Πολύ φοβάμαι, πως ο Έλληνας πέρασε τη χειρότερη μορφή "Ηangover"! Δε ξέρει από πού του ήρθε! Βρισκόμαστε εδώ και τρία χρόνια, όλοι μας, ψάχνοντας από πού μας ήρθε! Και να μη ξέρουμε, με ποιον θα κάνουμε στο επόμενο "πάρτι"!
- Βλέπετε φως στο τούνελ; Θα έχουμε και άλλο "πάρτι";
Δε ξέρουμε με ποιον θα κάνουμε το επόμενο πάρτι. Δεν ξέρουμε ποια είναι η λύση, σε όλη αυτή τη κατάσταση. Εντάξει, η ερώτηση διαχωρίζεται. Σε προσωπικό επίπεδο, καθένας οφείλει να δει, να δημιουργήσει το φως στο τούνελ. Άλλος με δύο τσακμακόπετρες, άλλος με το φακό του. Με ότι μπορεί ο καθένας να δει το φως στο τούνελ. Από εκεί και πέρα, σε επίπεδο χώρας, τα πράγματα είναι δύσκολα. Έτσι αισθανόμαστε αυτό το χαοτικό συναίσθημα. Ίσως να ΄ναι και η ευκαιρία για τη χώρα, για νεότερους και από εμάς, να καταλάβουμε κάποια βασικά λάθη, που έχουν γίνει εδώ και δεκαετίες, σε αυτή τη χώρα. Με κυριότερο για μένα, την έλλειψη παιδείας. Για μένα, στα περισσότερα που ζούμε, η έλλειψη παιδείας μας ευθύνεται.
- Οι νεότεροι από εσάς, έχουν αρχίσει να το αντιλαμβάνονται σιγά-σιγά; Να δούνε το παρελθόν μας και να πορευθούν διαφορετικά; Σε μια εποχή που αλλάξαν πλήρως τα ήθη Βέβαια, και πίσω πρέπει να κοιτάξουμε και να μάθουμε από το παρελθόν. Παιδεία δεν είναι μόνο η Ιστορία. Παιδεία είναι μια γενικότερη καλλιέργεια, που στη χώρα-ηθελημένα ή όχι-λείπει. Ο Σαρτρ είχε πει πως "υπάρχουν λαοί με αισθητική, υπάρχουν λαοί δίχως αισθητική και υπάρχουν και οι Έλληνες". Είμαστε ειδική κατηγορία από μόνοι μας! Πρέπει, επιτέλους, να αποκτήσουμε μία ταυτότητα, όχι μόνο σα κράτος, αλλά και πολιτιστική. Μια πολυεπίπεδη ταυτότητα που έχουμε χάσει. Ο πολιτισμός, που δεν ανέφερα τυχαία, πρέπει να είναι μεγάλο κομμάτι που θα χτιστεί ιδιαίτερα σε αυτή τη χώρα (δεν το λέω με ρομαντική χροιά). Ο πολιτισμός θα μπορούσε και τώρα να είναι το κυριότερο εξάγιμο είδος μας, που το έχουμε χάσει. Εξάγουμε μόνο, ήλιο, θάλασσα και σουβλάκι. Δεν γίνεται έτσι! Αφού δεν μπορούμε να έχουμε "βιομηχανία", γιατί να μην έχουμε πολιτισμό; Διότι, πολιτισμό έχουμε! Αρκεί να οργανωθεί και να γιγαντωθεί όλο αυτό. Να γίνει ένα εξαγώγιμο είδος.
- Να μιλήσουμε και για τη παράσταση "Μονογαμία" στο θέατρο ΑΝΕΣΙΣ, όπου παίζεται στην Αθήνα, με το Κρατερό Κατσούλη, κάθε Δευτέρα, Τρίτη, Τετάρτη, έως 30 Απρίλη. Μισές μέρες είστε Αθήνα και τις υπόλοιπες μισές της εβδομάδας, στη Θεσσαλονίκη. Βλέπετε διαφορές ανάμεσα στο κοινό των δύο πόλεων;
Υπάρχουν διαφορές. Στην Αθήνα, λόγω υπερπροσφορά θεατρικών θεαμάτων, δεν περιμένει με λαχτάρα να δει παραστάσεις. Στη Θεσσαλονίκη, το κοινό λειτουργεί με πιο ενθουσιώδη τρόπο. Στην Αθήνα, αυτό έχει μετριαστεί.
- Πώς είδατε τη Θεσσαλονίκη φέτος;
Θαρρώ, είναι λίγο πεσμένη, για πρώτη φορά. Υπήρχε στη Θεσσαλονίκη, μια ζωντάνια, όλη μέρα παντού. Αυτό σαν να έχει "κάτσει" λίγο. Δε μου κάνει εντύπωση, το βλέπω και στην Αθήνα.
- Στην Αθήνα δεν ξεκίνησε πολύ νωρίτερα; Δεν ήρθε με "διαφορά φάσης" στη Θεσσαλονίκη;
Θεσσαλονίκη είχα να έρθω δύο χρόνια. Στην Αθήνα, το ζω σε μια καθημερινότητα, ενώ εδώ ήρθα και το είδα κατευθείαν. Μια μεγάλη αλλαγή, που με στεναχώρησε. Μας έχουν κάνει να ζούμε, γενικά, σε μια άλλη χώρα.
- Σε ότι αφορά τους "ΠΕΔΕΣ", αλλιώς το περιμένατε αρχικά, αλλιώς σας προέκυψε σαν ύφος εκπομπής, από ότι διάβασα σε συνεντεύξεις που δώσατε τελευταία. Είναι δύσκολο τελικά, να φέρνεις, την ανανέωση, στην ελληνική τηλεόραση; Είναι δύσκολο αυτό που σχεδιάζεται να γίνεται, εφόσον πρόκειται για κάτι διαφορετικό από τα συνηθισμένα;
Αυτό, όπως το λέτε, είναι! Υπάρχει μια σχετική ατονία, στην ελληνική τηλεόραση, να δοκιμαστούν νέα πράγματα και να τους δοθεί χρόνος. Το έχει και το σινεμά και το θέατρο.... οι άνθρωποι προσπαθούν να πατήσουν σε συνταγές, που στο παρελθόν έχουν δώσει επιτυχία και προσπαθούν να το αναπαράγουν. Δημιουργείται ένας συντηρητισμός, στο τρόπο που γίνονται τα πράγματα.
- Το πιστεύετε και για το θέατρο και το σινεμά, όπως είπατε;
Όπου εμπλέκεται το κέρδος, στο εμπορικό θέατρο, τις ελληνικές ταινίες που θέλουν να κόψουν εισιτήρια, ή τη τηλεόραση που -a priori- τους αφορά η τηλεθέαση, ναι! Εγώ βέβαια διαφωνώ! Θεωρώ πως υπάρχει κοινό που θα στήριζε άλλα πράγματα. Που θα έφερνε το πολυπόθητο κέρδος. Βλέπεις, τεράστιες βιομηχανίες παραγωγής. Αμερικάνοι και ευρωπαϊκά κράτη στοχεύουν και σε διαφορετικά κοινά μεταξύ τους, προσφέροντας και διαφορετικά προϊόντα. Δεν υπάρχει αγορά μόνο προς μία κατεύθυνση. Όσο μικρή και αν είναι η αγορά της Ελλάδας. Υπάρχουν και μικρές ομάδες πληθυσμού που κινούνται σε άλλα μορφωτικά επίπεδα.
- Στο κομμάτι τηλεόραση, η παρουσίαση τηλεοπτικής εκπομπής, εξακολουθεί να σας ενδιαφέρει;
Ναι, βέβαια! Απλά θα είμαι πιο προσεκτικός σε αυτό που πάω να κάνω. Μου αρέσει γενικότερα η παρουσίαση. Το θέμα είναι να εξασφαλίσεις το τι θα παρουσιάσεις!
- Τι σας έκανε να αγαπήσετε την υποκριτική και να τελειώσετε τη σχολή "Θεάτρου Τέχνης Κάρολος Κουν";
Είναι ένα θέατρο που όταν παίζω, εκεί, στο Υπόγειο είναι σα να γυρίζω στο σπίτι μου. Εκεί παίζαμε για χρόνια τη "Μέθοδο Gronholm". Παράσταση που έπαιζα με το Γιώργο Καραμίχο. Είναι ένας χώρος που αγαπώ πολύ. Σα φοιτητής έχω ζήσει υπέροχες στιγμές. Έκανα τα πρώτα βήματα σαν ηθοποιός, σε ηλικία που όλοι πάντα αγαπάμε. Το Θέατρο Τέχνης το αγαπώ και χρειάζεται στην ελληνική θεατρική πραγματικότητα.
- Θεωρείτε πως όλα αυτά τα χρόνια, το όνομα που φέρει, σαν αίσθηση κατάφερε να το κρατήσει μέσα στους χώρους του;
Όλα αυτά τα χρόνια, έχουν συμβεί πολλά και στην Ελλάδα και στον πολιτισμό της. Οπότε και το Θέατρο Τέχνης δεν είναι αποκομμένο από τη πραγματικότητα. Άρα και το Θέατρο Τέχνης είχε τα σκαμπανεβάσματά του. Άλλες φορές κατάφερε να κρατήσει το όνομά του, άλλες όχι, άλλες λιγότερο, άλλες περισσότερο. Το θέμα είναι ότι ο στόχος του ήταν πάντα ίδιος.
- Αλλάζει η κοσμοθεωρία του άντρα που έχει γίνει πατέρας, εδώ και χρόνια; Αλλάζει τη καθημερινότητα;
Αλλάζει το τρόπο σκέψης. Οπότε και η πραγματικότητα, αναπόφευκτα, αλλάζει. Όταν μετά από σένα, έρχονται 1-2 παιδιά, που εξαρτώνται από σένα, έτσι κι αλλιώς η ευθύνη είναι άλλη. Αυτό μπορεί να το νιώσει κάποιος που είναι γονιός. Και τα συναισθήματα είναι πρωτόγνωρα και μοναδικά, οπότε καταλαμβάνουν μεγάλο χώρο στην όλη του κοσμοθεωρία.
- Η Έλενα Ακρίτα είχε γράψει πριν χρόνια, ένα χρονογράφημα στα "ΝΕΑ", για τους "μπαμπάδες του Σαββατοκύριακου"-κάτι που σίγουρα δεν θέλετε να είστε! Είναι διπλός κόπος να μην είσαι ο "μπαμπάς του Σαββατοκύριακου";
Όχι! Δεν είναι διπλός κόπος. Οι μπαμπάδες που χωρίζουν, αν έχουν επαφή με το συναίσθημα που νιώθουν για τα παιδιά τους, είναι πολύ εύκολο, να το πετύχουν. Δεν είναι κουραστικό. Καθόλου κουραστικό! Πλέον, τα παιδιά μου είναι 11,5 και 8 χρονών. Δεν κουράστηκα να πετύχω αυτό που λέμε! Δεν υπήρξα μπαμπάς του Σαββατοκύριακου και δεν θεωρώ ότι κόπιασα για να είμαι κοντά τους. Κάθετι που κάνεις με αγάπη, δεν έχει κόπο.
- Τι καταπολεμάτε, σε προσωπικό επίπεδο, τελευταία;
Θέλω να είμαι πιο συνεπής στη καθημερινότητα. Είμαι άνθρωπος της τελευταίας στιγμής! Και το καταπολεμώ. (γέλια)
- Υπάρχει κάποια φράση δασκάλου σας στη Δραματική Σχολή ή συνεργάτη σας, που κρατάτε μέσα σας, σαν φυλαχτό;
Η Μάγια Λυμπεροπούλου λέει πως "το θέατρο είναι πληθυντικό". Αυτό είτε παίζεις μονόλογο, είτε σε παράσταση με σαράντα άτομα πρέπει να το θυμάσαι. Αν είσαι πρωταγωνιστής, ή έχεις απλά μια ατάκα να λες στο έργο. Το θέατρο είναι πληθυντικό. Ξεχωρίζεις-πότε μόνος σου!-αλλά επειδή υπάρχουν γύρω σου άνθρωποι, που σε βοηθούν να ξεχωρίσεις, γιατί έτυχε σε αυτό το ρόλο, σε αυτή τη παράσταση εσύ να είσαι και να πρέπει να ξεχωρίσεις. Αλλά πάντα, αυτά είναι δανεικά. Πρέπει να θυμάσαι, ότι το θέατρο είναι πληθυντικό.
thesout.gr
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Επαφές στον Ολυμπιακό για τη μεταγραφή του Εντινγκά
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
