2014-04-08 11:48:04
H Κάτια Δανδουλάκη φέτος απολαμβάνει την απόλυτη θεατρική επιτυχία και βρίσκεται για τελευταία εβδομάδα στο ΡΑΔΙΟ ΣΙΤΥ της Θεσσαλονίκης. Τα λόγια είναι φτωχά, για να παρουσιάσει κανείς μια τόσο μεγάλη Κυρία. Εκεί που το κάππα, γράφεται μοναχά με κεφαλαία. Και οι
εισαγωγές μοιάζουν περιττές Συνέντευξη στο Γιώργο Παπανικολάου
- Το έργο που παρουσιάζετε φέτος "Μάντεψε ποιος θα πεθάνει απόψε" έπαιζε για πολλά χρόνια, στο παρελθόν η Βούλα Ζουμπουλάκη με το Δημήτρη Μυράτ. Και μάλιστα, το ανέβαζαν κάθε φορά που δεν τους πήγαινε καλά, μια άλλη παράσταση. Αυτό σημαίνει πως αυτό το έργο κάτι έχει! Φέτος, στην Αθήνα ήταν η πιο πετυχημένη αθηναϊκή παράσταση στο θέατρο σας, και τώρα, τελευταία εβδομάδα στο ΡΑΔΙΟ ΣΙΤΥ Θεσσαλονίκης.
Αυτό το έργο είναι μεγάλη επιτυχία! Το ανέβαζαν όντως, ο Μυράτ με τη Ζουμπουλάκη και Γιώργο, ανέβηκε και πέρυσι...
- Στο θέατρο Eliart με το Χάρη Σώζο...
Ακριβώς! Πάλι με επιτυχία που έκαναν τα παιδιά. Φέτος, το κάναμε με τεράστια επιτυχία. Θα το πάμε περιοδεία και θα το κάνουμε και του χρόνου, ξανά, στην Αθήνα. Είναι ένα έξυπνο σκηνικό παιχνίδι, όπου δεν πάει το μυαλό του θεατή. Συνδυάζει το αίνιγμα με τη κωμωδία. Με τη διασκευή που έκαναν στο έργο, ο Μιχάλης Ρέππας και ο Θανάσης Παπαθανασίου, το έργο έχει ζωντανέψει ακόμα πιο δυνατά! Ο Ρομπέρτ Τομά, έχει φτιάξει ένα σεναριακό κορμό, που όσο αστυνομικό δαιμόνιο και να έχεις, αποκλείεται να βρεις το τέλος. Ιντριγκάρει τον θεατή και συγχρόνως τον διασκεδάζει. Αυτό είναι και η επιτυχία του έργου. Με πάρα πολύ νεανικό κοινό, στη πλατεία του θεάτρου, οφείλω να σου πω.
- Φάνηκε και στο θέατρο "Κάτια Δανδουλάκη" από τη πρώτη μέρα παραστάσεων, ότι θα πάει δυνατά.
Ακριβώς! Πώς το καταλαβαίνει ο κόσμος, από την πρώτη μέρα, αν θα ΄ναι επιτυχία ή αποτυχία, μη με ρωτήσεις! Θα το είχαμε λύσει το πρόβλημα μας! Μα, από τη πρώτη μέρα;!
- Σα θιασάρχης, τόσα χρόνια, κάθε φορά που ανεβάζετε ένα έργο έχετε τη πεποίθηση, ότι θα πάει καλά!
Ναι, αλλά πως γίνεται και ή στραβοπατάει από τη πρώτη μέρα ή όπως στη περίπτωσή μας, από την αρχή γέμισε η αίθουσα;! Είναι η χημεία όλης της ένωσης. Θίασος, έργο, σκηνοθέτης. Κάτι γίνεται και ο κόσμος το καταλαβαίνει αμέσως! Αυτό είναι ένα μυστήριο. Από τα μαγικά του θεάτρου.
- Μια παράσταση όταν δεν πάει καλά, ψάχνετε τι φταίει; Φταίει το κοινό που δεν ακολούθησε;
Όχι! Εμείς φταίμε πάντα! Ή το έργο είναι ετεροχρονισμένο, όταν το παίζεις σε λάθος στιγμή. Υπάρχουν κάποια έργα που είναι "αιώνια". Και υπάρχουν τα καλά και τα κακά ανεβάσματα. Το κοινό έρχεται για να ευχαριστηθεί. Όχι να δυσαρεστηθεί. Άρα, φταίμε εμείς! Έμαθα από πολύ νωρίς, να μη ρίχνω το φταίξιμο κάπου αλλού. Φταίω εγώ! Φταίω εγώ που το ανέβασα λάθος. Ή αδύναμη σκηνοθεσία, ή αδύναμοι ηθοποιοί, ή κακή επιλογή-λάθος στιγμή. Ποτέ δεν φταίει το κοινό. Ότι, τι;! Εγώ παρουσιάζω κάτι καταπληκτικό που κανένας άλλος, δεν το καταλαβαίνει; Γι αυτό και δεν μου αρέσει καθόλου, όταν κάποιος δεν αποδέχεται την αποτυχία του. Παρακολουθούσα τα τηλεοπτικά shows. Όταν παίρνεις την αρνητική κριτική προσωπικά, "μουτρώνεις" ή μετά βγαίνεις και λες ότι με κυνηγάνε τα συστήματα, σημαίνει πως κάποιο λάκκο, έχει η φάβα. Δηλαδή, δεν μπορεί να μη δέχεσαι καλή κριτική. Είσαι αυτός που είσαι και έχεις δικαίωμα σε άλλες τόσες αποτυχίες. Ποιος είσαι εσύ, ο όποιος, που πρέπει να ΄χει μοναχά επιτυχίες;! Δεν κατάλαβα! Γιατί την αποτυχία μας, να μη τη δικαιολογούμε, ότι φταίμε εμείς; Το ταμείο είναι η αλάνθαστη απόδειξη αποτυχίας ή επιτυχίας. Είτε επιτυχία ενός ανόητου έργου (γιατί και αυτό μπορεί να συμβεί), που το ανόητο έργο, μπορεί να έχει κάτι που δεν μπορούμε να καταλάβουμε εμείς, αλλά να αρέσει στο κοινό, όπου κι αυτό είναι επιτυχία. Είτε είναι ένα σπουδαίο έργο που έχει αποτυχία για κάποιο λόγο.
- Μετανιώνετε που τα τελευταία χρόνια, δεν έχετε κάνει το κλασσικό ρεπερτόριο που κάνατε παλαιότερα;
Ήταν ανάγκη μου και ανάγκη του κόσμου, η στροφή προς τη κωμωδία. Τα κλασσικά έργα, που μου απομένουν, γιατί έχω παίξει αρκετά, και αυτά που μου μένουν είναι εξαιρετικά πολυπρόσωπα... που η μεγάλη οικονομική κατάντια όλων μας, όλης της χώρας, δεν μου αφήνει να πάρω τα ρίσκα που έπαιρνα παλαιότερα. Φαντάσου, ότι το πρώτο μου ανέβασμα στην "Άννα Καρένινα" είναι 22 πρόσωπα. Στις μέρες μας, 22 πρόσωπα είναι τέσσερεις θίασοι. Τότε που το έκανα, ήμουν παιδί 24 χρονών και όμως ρίσκαρα, δίχως καμιά περιουσία, παρά με τα λεφτά που είχα βγάλει από τις ταινίες! Τώρα, 100 τηλεοράσεις να κάνω, δεν μου φτάνουν να τα ανεβάσω αυτά! Άρα, σε ωθούν οι συνθήκες να επιλέξεις. Και τα τελευταία χρόνια, η κωμωδία είναι ανάγκη της δικής μου ψυχής, αλλά μυρίζομαι και την ανάγκη του κόσμου, να ξεφύγει από τη καταπίεση που νιώθει από όλα τα υπόλοιπα... τα οικονομικά άγχη, τις καταθλίψεις κ.λ.π. Ωστόσο, Γιώργο, πιστεύω πως αν έβρισκα ένα έργο- όχι "μαύρο"-αλλά δραματικό με την έννοια που ξαλαφρώνει το δράμα....του "γλυκόπιοτου" δράματος, θα το έκανα με χαρά! Γιατί ξέρω πως ο κόσμος θέλει δύο πράγματα. Ή να ξεσκάσει, να γελάσει, να περάσει ευχάριστα ή να συγκινηθεί. Δεν πρέπει να μείνει αδιάφορος.
- Με το "Μάντεψε ποιος θα πεθάνει απόψε", θα πάτε περιοδεία, όλο το καλοκαίρι. Με κάποιες αλλαγές στο θίασο.
Ακριβώς! Θα πάμε περιοδεία σε όλη την Ελλάδα. Στη θέση του Αλέξανδρου Αντωνόπουλου, θα είναι ο Θάνος Καληώρας, ενώ στη θέση του Παντελή Καναράκη, θα είναι ο Πρόδρομος Τοσουνίδης.
- Το κοινό θέλει να πλησιάζει τα αγαπημένα του πρόσωπα, από τη τηλεόραση και το θέατρο. Υπάρχουν ηθοποιοί που "δεν είναι φαν" αυτής της ιδέας. Εσάς σας ενοχλεί;
Όχι! Εμένα είναι χαρά μου! Δώρο που μου χάρισε ο Θεός! Εγώ μπορεί να μείνω ώρες με το κοινό, μετά τη παράσταση. Να μιλάμε, να βγάζουμε φωτογραφίες. Ξέρεις γιατί; Όταν ήμουν μικρή και μεγάλωνα με είδωλα, τα πλησίαζα και μου έδιναν το αυτόγραφο (πρόσχημα για να αγκαλιάσεις έναν άνθρωπο και να τον δεις από κοντά). Ήταν το όνειρό μου, που ζούσα μήνες μετά. Εγώ, λοιπόν, γιατί να στερήσω, αυτό που μου έδινε τόση χαρά και ακόμα μου δίνει, γιατί βλέπω, με πόση αγάπη γίνεται. Όχι, μόνο δεν με ενοχλεί, αλλά είναι η χαρά μου! Θα με ενοχλούσε να μην ήθελε ο κόσμος να με πλησιάσει. Καμιά φορά
αναρωτιέμαι...για παράδειγμα ο Γιάννης Μπέζος που αγαπώ πολύ, είμαστε συνεργάτες και φέτος στο "Σπίτι της Έμμας". Τον ρώτησα, "πώς Γιάννη μου, θα ένιωθες αν δεν ήθελε ο κόσμος να σε πλησιάσει;". Και μου είπε "δεν θα με πείραζε-αρκεί να με εκτιμούσαν, για τη δουλειά μου". Ενώ, εγώ που είμαι πολύ της αγκαλιάς στη ζωή μου, έχω πολύ με την αφή συνέχεια, με φίλους....παίρνω δύναμη από μια αγκαλιά!
- Είστε θιασάρχης, παραγωγός χρόνια, συμπαραγωγός....μια κακή συνεργασία σε θίασο, με συνάδελφο πώς την διαχειρίζεστε, μέχρι να τελειώσει η σεζόν;
Έχω τεράστιο άγχος όταν μου συμβαίνει, κάνω υπομονή και βάζω τον εαυτό μου κάτω, από τον άλλον. Του "δίνω το διάδρομο" να περάσει πρώτος και εύχομαι να μην τον ξανασυναντήσω στη ζωή μου. Και το προσπαθώ, δίχως εκδικητικότητα! Απλώς, δεν μπορώ να μάχομαι με αρνητικά κύματα! Θέλω να
φύγουν από πάνω μου, ήρεμα. Μετά είναι σαν ένα τάμα στον εαυτό μου....μετά δεν θέλω να με ξαναπλησιάσουν. Και το αποφεύγω! Δε χώνω τη μύτη μου και δεν πηγαίνω για το καυγά καθόλου! Τον υφίσταμαι, περνάω πολύ άσχημα και τάζω στον εαυτό μου, να μη το ξαναπεράσω.
- Τα νέα παιδιά στην Ελλάδα, με την έλλειψη παιδείας που μας χαρακτηρίζει, έχουν αρχίσει να καταλαβαίνουν τι μας γίνεται; Ή έχουμε πολύ δρόμο μπροστά μας;
Πιστεύω ότι έχουμε πολύ δρόμο ακόμα! Τα παιδιά που καταλαβαίνουν, ζούνε μια τεράστια αλλαγή σκηνικού όλης της σφαίρας και βλέποντας τη ταχύτητα εναλλαγής γύρω μας, υφίστανται ένα "κυνηγητό" αλλαγών. Γιατί αλλάζουμε σελίδα! Θα σου πω κάτι εξαιρετικά χαρακτηριστικό. Εδώ Θεσσαλονίκη, μετά από ένα χρόνο, κατάφερα να πάω σινεμά, γιατί δεν είχα χρονική ευχέρεια στην Αθήνα. Παρακολουθούσα στην αίθουσα, πριν τη ταινία, τα "Προσεχώς". Κάποτε, οι Αμερικάνοι λέγαμε πως ήταν μετρ να κάνουν τρέηλερ, με ταχύτητα, σκηνικά αλλαγών και σε έπειθαν να δεις την ταινία που έρχεται κι ας μην ήταν και καλή. Ήταν εξαιρετική Τέχνη το να μοντάρεις σκηνές. Τώρα πια, βλέπω πως ο τρόπος που διαχειρίζονται τις σκηνές, όποιο είδος έργου και αν είναι, έχει μία τέτοια "σπαστικότητα" χρόνου και ήχου, που δεν προλαβαίνεις να καταλάβεις ή να ακούσεις, περί τίνος πρόκειται. Μου έκανε εντύπωση, γιατί ήταν απαράλλαχτες οι σκηνές για όλων των ειδών τα έργα. Μεγάλοι ήχοι, απότομα "χαστούκια", σε δευτερόλεπτα εναλλαγές τεσσάρων πλάνων που δεν προλάβαινες να δεις. Και λέω, γιατί μου κάνει εντύπωση; Αυτή είναι η εποχή! Υψηλά ντεσιμπέλ. Σπαστική κίνηση του χρόνου. Και δεν προλαβαίνεις "να καταπιείς" τι άκουσες. Αυτό ζούμε. Αυτό απεικονίζουν οι σκηνές από τα επόμενα έργα. Σκηνές από τη ζωή μας-αυτή είναι η ζωή! Δεν προλαβαίνεις να αντιληφθείς, πώς ήρθε το πρωί, πώς έφυγε το μεσημέρι, από τα "χαστούκια" που δέχεσαι δεξιά και αριστερά, για διάφορους πρακτικούς, ψυχολογικούς λόγους...τις αρρώστιες, την ανημποριά, την έλλειψη επικοινωνίας...
- Το θέατρο, έλεγε η Κατίνα Παξινού, είναι θρησκεία Για μένα, το θέατρο ήταν πάντα θρησκεία. Θρησκεία, πρωταθλητισμός, μοναχική ζωή-όσο κι αν ακούγεται περίεργο. Πρέπει να κάνεις πάρα πολύ δουλειά με τον εαυτό σου για να μπορείς να επιβιώσεις. Δεν είναι κοσμική δουλειά. Είναι δουλειά μοναχών. Αν το δεις διαφορετικά, βλέπεις μια πλευρά θεάτρου που δεν με απασχόλησε ποτέ-δεν τη κακολογώ-αλλά δεν με αφορούσε ποτέ. Το θέατρο είναι θρησκεία, είναι τάμα, είναι πίστη, είναι θέση ζωής, φιλοσοφία. Μου δίνει μεγάλες χαρές και τεράστιες λύπες συγχρόνως!
- Στο ζύγι, η λύπη ξεχνιέται;
Αξίζει το κόπο. Δε μετανιώνω για τίποτα. Η Μαρία Κάλλας, στο θεατρικό μονόλογο που έκανα πριν χρόνια κλείνοντας το "μάθημα" της, έλεγε "κάντε το, αξίζει το κόπο". Αξίζει το κόπο, αρκεί να είναι τάμα ψυχής και όχι εξώφυλλα.
thesout.gr
εισαγωγές μοιάζουν περιττές Συνέντευξη στο Γιώργο Παπανικολάου
- Το έργο που παρουσιάζετε φέτος "Μάντεψε ποιος θα πεθάνει απόψε" έπαιζε για πολλά χρόνια, στο παρελθόν η Βούλα Ζουμπουλάκη με το Δημήτρη Μυράτ. Και μάλιστα, το ανέβαζαν κάθε φορά που δεν τους πήγαινε καλά, μια άλλη παράσταση. Αυτό σημαίνει πως αυτό το έργο κάτι έχει! Φέτος, στην Αθήνα ήταν η πιο πετυχημένη αθηναϊκή παράσταση στο θέατρο σας, και τώρα, τελευταία εβδομάδα στο ΡΑΔΙΟ ΣΙΤΥ Θεσσαλονίκης.
Αυτό το έργο είναι μεγάλη επιτυχία! Το ανέβαζαν όντως, ο Μυράτ με τη Ζουμπουλάκη και Γιώργο, ανέβηκε και πέρυσι...
- Στο θέατρο Eliart με το Χάρη Σώζο...
Ακριβώς! Πάλι με επιτυχία που έκαναν τα παιδιά. Φέτος, το κάναμε με τεράστια επιτυχία. Θα το πάμε περιοδεία και θα το κάνουμε και του χρόνου, ξανά, στην Αθήνα. Είναι ένα έξυπνο σκηνικό παιχνίδι, όπου δεν πάει το μυαλό του θεατή. Συνδυάζει το αίνιγμα με τη κωμωδία. Με τη διασκευή που έκαναν στο έργο, ο Μιχάλης Ρέππας και ο Θανάσης Παπαθανασίου, το έργο έχει ζωντανέψει ακόμα πιο δυνατά! Ο Ρομπέρτ Τομά, έχει φτιάξει ένα σεναριακό κορμό, που όσο αστυνομικό δαιμόνιο και να έχεις, αποκλείεται να βρεις το τέλος. Ιντριγκάρει τον θεατή και συγχρόνως τον διασκεδάζει. Αυτό είναι και η επιτυχία του έργου. Με πάρα πολύ νεανικό κοινό, στη πλατεία του θεάτρου, οφείλω να σου πω.
- Φάνηκε και στο θέατρο "Κάτια Δανδουλάκη" από τη πρώτη μέρα παραστάσεων, ότι θα πάει δυνατά.
Ακριβώς! Πώς το καταλαβαίνει ο κόσμος, από την πρώτη μέρα, αν θα ΄ναι επιτυχία ή αποτυχία, μη με ρωτήσεις! Θα το είχαμε λύσει το πρόβλημα μας! Μα, από τη πρώτη μέρα;!
- Σα θιασάρχης, τόσα χρόνια, κάθε φορά που ανεβάζετε ένα έργο έχετε τη πεποίθηση, ότι θα πάει καλά!
Ναι, αλλά πως γίνεται και ή στραβοπατάει από τη πρώτη μέρα ή όπως στη περίπτωσή μας, από την αρχή γέμισε η αίθουσα;! Είναι η χημεία όλης της ένωσης. Θίασος, έργο, σκηνοθέτης. Κάτι γίνεται και ο κόσμος το καταλαβαίνει αμέσως! Αυτό είναι ένα μυστήριο. Από τα μαγικά του θεάτρου.
- Μια παράσταση όταν δεν πάει καλά, ψάχνετε τι φταίει; Φταίει το κοινό που δεν ακολούθησε;
Όχι! Εμείς φταίμε πάντα! Ή το έργο είναι ετεροχρονισμένο, όταν το παίζεις σε λάθος στιγμή. Υπάρχουν κάποια έργα που είναι "αιώνια". Και υπάρχουν τα καλά και τα κακά ανεβάσματα. Το κοινό έρχεται για να ευχαριστηθεί. Όχι να δυσαρεστηθεί. Άρα, φταίμε εμείς! Έμαθα από πολύ νωρίς, να μη ρίχνω το φταίξιμο κάπου αλλού. Φταίω εγώ! Φταίω εγώ που το ανέβασα λάθος. Ή αδύναμη σκηνοθεσία, ή αδύναμοι ηθοποιοί, ή κακή επιλογή-λάθος στιγμή. Ποτέ δεν φταίει το κοινό. Ότι, τι;! Εγώ παρουσιάζω κάτι καταπληκτικό που κανένας άλλος, δεν το καταλαβαίνει; Γι αυτό και δεν μου αρέσει καθόλου, όταν κάποιος δεν αποδέχεται την αποτυχία του. Παρακολουθούσα τα τηλεοπτικά shows. Όταν παίρνεις την αρνητική κριτική προσωπικά, "μουτρώνεις" ή μετά βγαίνεις και λες ότι με κυνηγάνε τα συστήματα, σημαίνει πως κάποιο λάκκο, έχει η φάβα. Δηλαδή, δεν μπορεί να μη δέχεσαι καλή κριτική. Είσαι αυτός που είσαι και έχεις δικαίωμα σε άλλες τόσες αποτυχίες. Ποιος είσαι εσύ, ο όποιος, που πρέπει να ΄χει μοναχά επιτυχίες;! Δεν κατάλαβα! Γιατί την αποτυχία μας, να μη τη δικαιολογούμε, ότι φταίμε εμείς; Το ταμείο είναι η αλάνθαστη απόδειξη αποτυχίας ή επιτυχίας. Είτε επιτυχία ενός ανόητου έργου (γιατί και αυτό μπορεί να συμβεί), που το ανόητο έργο, μπορεί να έχει κάτι που δεν μπορούμε να καταλάβουμε εμείς, αλλά να αρέσει στο κοινό, όπου κι αυτό είναι επιτυχία. Είτε είναι ένα σπουδαίο έργο που έχει αποτυχία για κάποιο λόγο.
- Μετανιώνετε που τα τελευταία χρόνια, δεν έχετε κάνει το κλασσικό ρεπερτόριο που κάνατε παλαιότερα;
Ήταν ανάγκη μου και ανάγκη του κόσμου, η στροφή προς τη κωμωδία. Τα κλασσικά έργα, που μου απομένουν, γιατί έχω παίξει αρκετά, και αυτά που μου μένουν είναι εξαιρετικά πολυπρόσωπα... που η μεγάλη οικονομική κατάντια όλων μας, όλης της χώρας, δεν μου αφήνει να πάρω τα ρίσκα που έπαιρνα παλαιότερα. Φαντάσου, ότι το πρώτο μου ανέβασμα στην "Άννα Καρένινα" είναι 22 πρόσωπα. Στις μέρες μας, 22 πρόσωπα είναι τέσσερεις θίασοι. Τότε που το έκανα, ήμουν παιδί 24 χρονών και όμως ρίσκαρα, δίχως καμιά περιουσία, παρά με τα λεφτά που είχα βγάλει από τις ταινίες! Τώρα, 100 τηλεοράσεις να κάνω, δεν μου φτάνουν να τα ανεβάσω αυτά! Άρα, σε ωθούν οι συνθήκες να επιλέξεις. Και τα τελευταία χρόνια, η κωμωδία είναι ανάγκη της δικής μου ψυχής, αλλά μυρίζομαι και την ανάγκη του κόσμου, να ξεφύγει από τη καταπίεση που νιώθει από όλα τα υπόλοιπα... τα οικονομικά άγχη, τις καταθλίψεις κ.λ.π. Ωστόσο, Γιώργο, πιστεύω πως αν έβρισκα ένα έργο- όχι "μαύρο"-αλλά δραματικό με την έννοια που ξαλαφρώνει το δράμα....του "γλυκόπιοτου" δράματος, θα το έκανα με χαρά! Γιατί ξέρω πως ο κόσμος θέλει δύο πράγματα. Ή να ξεσκάσει, να γελάσει, να περάσει ευχάριστα ή να συγκινηθεί. Δεν πρέπει να μείνει αδιάφορος.
- Με το "Μάντεψε ποιος θα πεθάνει απόψε", θα πάτε περιοδεία, όλο το καλοκαίρι. Με κάποιες αλλαγές στο θίασο.
Ακριβώς! Θα πάμε περιοδεία σε όλη την Ελλάδα. Στη θέση του Αλέξανδρου Αντωνόπουλου, θα είναι ο Θάνος Καληώρας, ενώ στη θέση του Παντελή Καναράκη, θα είναι ο Πρόδρομος Τοσουνίδης.
- Το κοινό θέλει να πλησιάζει τα αγαπημένα του πρόσωπα, από τη τηλεόραση και το θέατρο. Υπάρχουν ηθοποιοί που "δεν είναι φαν" αυτής της ιδέας. Εσάς σας ενοχλεί;
Όχι! Εμένα είναι χαρά μου! Δώρο που μου χάρισε ο Θεός! Εγώ μπορεί να μείνω ώρες με το κοινό, μετά τη παράσταση. Να μιλάμε, να βγάζουμε φωτογραφίες. Ξέρεις γιατί; Όταν ήμουν μικρή και μεγάλωνα με είδωλα, τα πλησίαζα και μου έδιναν το αυτόγραφο (πρόσχημα για να αγκαλιάσεις έναν άνθρωπο και να τον δεις από κοντά). Ήταν το όνειρό μου, που ζούσα μήνες μετά. Εγώ, λοιπόν, γιατί να στερήσω, αυτό που μου έδινε τόση χαρά και ακόμα μου δίνει, γιατί βλέπω, με πόση αγάπη γίνεται. Όχι, μόνο δεν με ενοχλεί, αλλά είναι η χαρά μου! Θα με ενοχλούσε να μην ήθελε ο κόσμος να με πλησιάσει. Καμιά φορά
αναρωτιέμαι...για παράδειγμα ο Γιάννης Μπέζος που αγαπώ πολύ, είμαστε συνεργάτες και φέτος στο "Σπίτι της Έμμας". Τον ρώτησα, "πώς Γιάννη μου, θα ένιωθες αν δεν ήθελε ο κόσμος να σε πλησιάσει;". Και μου είπε "δεν θα με πείραζε-αρκεί να με εκτιμούσαν, για τη δουλειά μου". Ενώ, εγώ που είμαι πολύ της αγκαλιάς στη ζωή μου, έχω πολύ με την αφή συνέχεια, με φίλους....παίρνω δύναμη από μια αγκαλιά!
- Είστε θιασάρχης, παραγωγός χρόνια, συμπαραγωγός....μια κακή συνεργασία σε θίασο, με συνάδελφο πώς την διαχειρίζεστε, μέχρι να τελειώσει η σεζόν;
Έχω τεράστιο άγχος όταν μου συμβαίνει, κάνω υπομονή και βάζω τον εαυτό μου κάτω, από τον άλλον. Του "δίνω το διάδρομο" να περάσει πρώτος και εύχομαι να μην τον ξανασυναντήσω στη ζωή μου. Και το προσπαθώ, δίχως εκδικητικότητα! Απλώς, δεν μπορώ να μάχομαι με αρνητικά κύματα! Θέλω να
φύγουν από πάνω μου, ήρεμα. Μετά είναι σαν ένα τάμα στον εαυτό μου....μετά δεν θέλω να με ξαναπλησιάσουν. Και το αποφεύγω! Δε χώνω τη μύτη μου και δεν πηγαίνω για το καυγά καθόλου! Τον υφίσταμαι, περνάω πολύ άσχημα και τάζω στον εαυτό μου, να μη το ξαναπεράσω.
- Τα νέα παιδιά στην Ελλάδα, με την έλλειψη παιδείας που μας χαρακτηρίζει, έχουν αρχίσει να καταλαβαίνουν τι μας γίνεται; Ή έχουμε πολύ δρόμο μπροστά μας;
Πιστεύω ότι έχουμε πολύ δρόμο ακόμα! Τα παιδιά που καταλαβαίνουν, ζούνε μια τεράστια αλλαγή σκηνικού όλης της σφαίρας και βλέποντας τη ταχύτητα εναλλαγής γύρω μας, υφίστανται ένα "κυνηγητό" αλλαγών. Γιατί αλλάζουμε σελίδα! Θα σου πω κάτι εξαιρετικά χαρακτηριστικό. Εδώ Θεσσαλονίκη, μετά από ένα χρόνο, κατάφερα να πάω σινεμά, γιατί δεν είχα χρονική ευχέρεια στην Αθήνα. Παρακολουθούσα στην αίθουσα, πριν τη ταινία, τα "Προσεχώς". Κάποτε, οι Αμερικάνοι λέγαμε πως ήταν μετρ να κάνουν τρέηλερ, με ταχύτητα, σκηνικά αλλαγών και σε έπειθαν να δεις την ταινία που έρχεται κι ας μην ήταν και καλή. Ήταν εξαιρετική Τέχνη το να μοντάρεις σκηνές. Τώρα πια, βλέπω πως ο τρόπος που διαχειρίζονται τις σκηνές, όποιο είδος έργου και αν είναι, έχει μία τέτοια "σπαστικότητα" χρόνου και ήχου, που δεν προλαβαίνεις να καταλάβεις ή να ακούσεις, περί τίνος πρόκειται. Μου έκανε εντύπωση, γιατί ήταν απαράλλαχτες οι σκηνές για όλων των ειδών τα έργα. Μεγάλοι ήχοι, απότομα "χαστούκια", σε δευτερόλεπτα εναλλαγές τεσσάρων πλάνων που δεν προλάβαινες να δεις. Και λέω, γιατί μου κάνει εντύπωση; Αυτή είναι η εποχή! Υψηλά ντεσιμπέλ. Σπαστική κίνηση του χρόνου. Και δεν προλαβαίνεις "να καταπιείς" τι άκουσες. Αυτό ζούμε. Αυτό απεικονίζουν οι σκηνές από τα επόμενα έργα. Σκηνές από τη ζωή μας-αυτή είναι η ζωή! Δεν προλαβαίνεις να αντιληφθείς, πώς ήρθε το πρωί, πώς έφυγε το μεσημέρι, από τα "χαστούκια" που δέχεσαι δεξιά και αριστερά, για διάφορους πρακτικούς, ψυχολογικούς λόγους...τις αρρώστιες, την ανημποριά, την έλλειψη επικοινωνίας...
- Το θέατρο, έλεγε η Κατίνα Παξινού, είναι θρησκεία Για μένα, το θέατρο ήταν πάντα θρησκεία. Θρησκεία, πρωταθλητισμός, μοναχική ζωή-όσο κι αν ακούγεται περίεργο. Πρέπει να κάνεις πάρα πολύ δουλειά με τον εαυτό σου για να μπορείς να επιβιώσεις. Δεν είναι κοσμική δουλειά. Είναι δουλειά μοναχών. Αν το δεις διαφορετικά, βλέπεις μια πλευρά θεάτρου που δεν με απασχόλησε ποτέ-δεν τη κακολογώ-αλλά δεν με αφορούσε ποτέ. Το θέατρο είναι θρησκεία, είναι τάμα, είναι πίστη, είναι θέση ζωής, φιλοσοφία. Μου δίνει μεγάλες χαρές και τεράστιες λύπες συγχρόνως!
- Στο ζύγι, η λύπη ξεχνιέται;
Αξίζει το κόπο. Δε μετανιώνω για τίποτα. Η Μαρία Κάλλας, στο θεατρικό μονόλογο που έκανα πριν χρόνια κλείνοντας το "μάθημα" της, έλεγε "κάντε το, αξίζει το κόπο". Αξίζει το κόπο, αρκεί να είναι τάμα ψυχής και όχι εξώφυλλα.
thesout.gr
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Η ΔΕΗ ετοιμάζει μπαράζ προσλήψεων από το καλοκαίρι
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Μία ιδέα, με αφορμή την επίσκεψη ΑΗΕΡΑ
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
