2014-04-08 20:11:07
του Γιώργου Μητράκη
Οταν κάποιος κάθεται στην εξέδρα, έχει, μεν, άποψη για το παιχνίδι, αλλά δεν μπορεί να το επηρεάσει. Οι προπονητές, οι παίκτες και οι διαιτητές είναι αυτοί που διαμορφώνουν τις καταστάσεις που παρακολουθούν οι φίλαθλοι από την κερκίδα. Στο τέλος η ικανοποίηση είναι δανεική, όπως και η απογοήτευση.
Στην πραγματική ζωή είναι ζόρικο να πληρώνει κανείς σε παιχνίδι που δεν παίζει. Που δεν παρακολουθεί καν. Συμβαίνει συχνά και είναι επώδυνο, διότι εμπεριέχει την αμφιβολία ότι τα πράγματα θα μπορούσαν να είναι πολύ καλύτερα, αν αντί για τον τάδε χειρισμό γινόταν κάτι διαφορετικό ή αν αντί για τη δείνα επιλογή κάποια άλλη. Από μια άποψη είναι, βέβαια, βολικό, διότι μπορεί να έχει συνέπειες, αλλά δεν έχει ευθύνες. Αρα είναι απαλλαγμένο από το ψυχολογικό βάρος των κρίσιμων αποφάσεων και προσφέρει πεδίο εκτόνωσης. Με δύο λόγια, είναι ένας τρόπος βολικός για τους ανεύθυνους.
Στην καθημερινότητα της Ελλάδας το σχήμα αυτό της αποχής από τα δύσκολα είναι εξαιρετικά διαδεδομένο. Καταρχήν η ίδια η χώρα, όπως εκφράζεται από τους θεσμούς της, πάσχει από αυτό το σύνδρομο. Η Ελλάδα στην ουσία δε συμμετείχε ενεργά στη διαμόρφωση των μνημονίων, διότι ακόμη και όσοι τα επιδίωξαν και τα ψήφισαν δεν τόλμησαν να αναγνωρίσουν την ανάγκη αλλαγών και μεταρρυθμίσεων, διότι δεν είχαν ούτε τον τρόπο ούτε το θάρρος να τα «πουλήσουν» στους πολίτες - ψηφοφόρους. Αν είχε συμβεί αυτό, θα μπορούσε ενδεχομένως η χώρα να διαμορφώσει το δικό της σχέδιο, που αν γινόταν στα σοβαρά θα ήταν πιο κοντά στην πραγματικότητα. Μόνο που οι… κουτόφραγκοι πήραν χαμπάρι ότι η συμμετοχή μας στις συζητήσεις ήταν προσχηματική και αφορούσε ένα μέλλον ίδιο κι απαράλλαχτο με το παρελθόν. Ετσι μας πέταξαν στην απέξω κι άρχισαν να σχεδιάζουν μόνοι και να… διατάζουν.
Είναι ο ίδιος τρόπος που συνήθως λειτουργούν οι συνδικαλιστές. Οταν βρίσκονται μπροστά σε οριακές καταστάσεις, στις οποίες οι αλλαγές είναι αναπόφευκτες, αποφεύγουν τη δημιουργική συμμετοχή στο τελικό τοπίο και περιορίζονται στις καταγγελίες, που είναι ανέξοδες. Στο τέλος η νέα εικόνα στον κλάδο είναι αποτέλεσμα της επιρροής όλων των άλλων εμπλεκομένων πλην των εργαζομένων.
agelioforos.gr
Οταν κάποιος κάθεται στην εξέδρα, έχει, μεν, άποψη για το παιχνίδι, αλλά δεν μπορεί να το επηρεάσει. Οι προπονητές, οι παίκτες και οι διαιτητές είναι αυτοί που διαμορφώνουν τις καταστάσεις που παρακολουθούν οι φίλαθλοι από την κερκίδα. Στο τέλος η ικανοποίηση είναι δανεική, όπως και η απογοήτευση.
Στην πραγματική ζωή είναι ζόρικο να πληρώνει κανείς σε παιχνίδι που δεν παίζει. Που δεν παρακολουθεί καν. Συμβαίνει συχνά και είναι επώδυνο, διότι εμπεριέχει την αμφιβολία ότι τα πράγματα θα μπορούσαν να είναι πολύ καλύτερα, αν αντί για τον τάδε χειρισμό γινόταν κάτι διαφορετικό ή αν αντί για τη δείνα επιλογή κάποια άλλη. Από μια άποψη είναι, βέβαια, βολικό, διότι μπορεί να έχει συνέπειες, αλλά δεν έχει ευθύνες. Αρα είναι απαλλαγμένο από το ψυχολογικό βάρος των κρίσιμων αποφάσεων και προσφέρει πεδίο εκτόνωσης. Με δύο λόγια, είναι ένας τρόπος βολικός για τους ανεύθυνους.
Στην καθημερινότητα της Ελλάδας το σχήμα αυτό της αποχής από τα δύσκολα είναι εξαιρετικά διαδεδομένο. Καταρχήν η ίδια η χώρα, όπως εκφράζεται από τους θεσμούς της, πάσχει από αυτό το σύνδρομο. Η Ελλάδα στην ουσία δε συμμετείχε ενεργά στη διαμόρφωση των μνημονίων, διότι ακόμη και όσοι τα επιδίωξαν και τα ψήφισαν δεν τόλμησαν να αναγνωρίσουν την ανάγκη αλλαγών και μεταρρυθμίσεων, διότι δεν είχαν ούτε τον τρόπο ούτε το θάρρος να τα «πουλήσουν» στους πολίτες - ψηφοφόρους. Αν είχε συμβεί αυτό, θα μπορούσε ενδεχομένως η χώρα να διαμορφώσει το δικό της σχέδιο, που αν γινόταν στα σοβαρά θα ήταν πιο κοντά στην πραγματικότητα. Μόνο που οι… κουτόφραγκοι πήραν χαμπάρι ότι η συμμετοχή μας στις συζητήσεις ήταν προσχηματική και αφορούσε ένα μέλλον ίδιο κι απαράλλαχτο με το παρελθόν. Ετσι μας πέταξαν στην απέξω κι άρχισαν να σχεδιάζουν μόνοι και να… διατάζουν.
Είναι ο ίδιος τρόπος που συνήθως λειτουργούν οι συνδικαλιστές. Οταν βρίσκονται μπροστά σε οριακές καταστάσεις, στις οποίες οι αλλαγές είναι αναπόφευκτες, αποφεύγουν τη δημιουργική συμμετοχή στο τελικό τοπίο και περιορίζονται στις καταγγελίες, που είναι ανέξοδες. Στο τέλος η νέα εικόνα στον κλάδο είναι αποτέλεσμα της επιρροής όλων των άλλων εμπλεκομένων πλην των εργαζομένων.
agelioforos.gr
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
