2014-04-11 10:36:05
Μπορεί να σπούδασε αρχαιολογία, αλλά την κέρδισε η υποκριτική. Μπορεί να κατάγεται από αθηναϊκό αστικό σπίτι, αλλά δεν... φοβήθηκε να μπει στις περιπέτειες που έχει η ζωή ενός ηθοποιού. Στην τηλεόραση την έχουμε ταυτίσει με ρόλους κωμικούς-χιουμοριστικούς και έχουμε σίγουρα παρατηρήσει τον τρόπο με τον οποίο προσαρμόζεται σε αυτούς σαν να είναι η προέκταση του πραγματικού της εαυτού. Στο θέατρο την έχουμε δει να αμφιταλαντεύεται ανάμεσα στην κωμωδία και το δράμα δουλεύοντας πάντα με τον ίδιο αγαπησιάρικο ζήλο. Στις δικές της στιγμές που δεν είναι εύκολο να διεισδύσει κανείς, γιατί εκεί χωρούν οι άνθρωποι που αγαπά –οικογένεια και φίλοι- βρήκα πριν μέρες μια χαραμάδα και μπήκα κι ήταν όμορφα, ζεστά και φιλόξενα. Ελένη Κρίτα. Γλυκιά γιατί δεν γίνεται αλλιώς, με μελωδική φωνή παρόλο που το τραγούδι δεν την κέρδισε ποτέ εξ’ ολοκλήρου, τρυφερή σε μια εποχή σκληρή… διότι για την ίδια αυτή η κρίση είναι πιο εύκολη από εκείνη που έζησαν προηγούμενες γενιές
. Θα βρίσκεται στην πόλη μας μέχρι τις 13 Απριλίου με αφορμή την παράσταση «Μάντεψε ποιος θα πεθάνει απόψε» που λαμβάνει χώρα στο θέατρο «Ράδιο Σίτυ», σε σκηνοθεσία Μιχάλη Ρέππα και Θανάση Παπαθανασίου. Αυτό το έργο του Ρομπέρ Τομά θα σας θυμίσει Αγκάθα Κρίστι, γιατί ο ίδιος ο συγγραφέας είναι επηρεασμένος από το αστυνομικό της δαιμόνιο. Θα σας θυμίσει όμως εξίσου και δικά μας στραβά κι ανάποδα, μιας και το σκηνοθετικό δίδυμο το έχει φέρει στα μέτρα μας και τα σταθμά μας για να γελάσουμε, για να ξεδώσουμε, για να ταξιδέψουμε. «Αυτή είναι μια συνεργασία πολύτιμη για μένα. Έχω συνεργαστεί με τα παιδιά και σε δύσκολες φάσεις της ζωής μου. Τα θεωρώ πολύ γουρλίδικα. Από τη συμμετοχή σε ένα δικό τους επεισόδιο του “Safe sex” μου άνοιξαν μια πόρτα και μετά ήρθε το “Παρά πέντε” και μετά πήγε η καριέρα μου σε ένα πιο αναγνωρίσιμο επίπεδο, σε κωμωδίες κλπ» μου λέει εξ’ αρχής και επιμένει με χαμόγελο πως οι πρόβες μαζί τους είναι σκέτη χαρά. «Ενώ γίνεται δουλειά και βγαίνει και σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα, νιώθεις ότι δεν δουλεύεις». Είναι η πρώτη φορά που συνεργάζεται με την Κάτια Δανδουλάκη, την Τζόϋς Ευείδη και τον Παντελή Καναράκη, αλλά με τον Αλέξανδρο Αντωνόπουλο και τον Τάσο Χαλκιά έχουν ξανασυναντηθεί υποκριτικά πολλές φορές στο παρελθόν. «Για μένα είναι πολύ μεγάλη η σημασία των συνεργατών. Δεν έχουμε πάντα την πολυτέλεια να διαλέγουμε τους συνεργάτες μας, αλλά σίγουρα μετράει η συνεργασία. Δεν μπορείς βέβαια να πεις ότι θα απορρίψω μια δουλειά επειδή δεν ταιριάζω» μου εξηγεί.
«Μάντεψε ποιος θα πεθάνει απόψε»… όσο γίνεται πιο αναλυτικά!
Αρχίζοντας να περιγράφουμε την παράσταση την βλέπω ενθουσιασμένη και την αφήνω να ξεμπλέξει το κουβάρι μου. «Πρόκειται για ένα εξαιρετικό το έργο. Δεν σ’ αφήνει ούτε μια στιγμή να πάρεις ανάσα. Έχουν την ίντριγκα τα έργα του Ρομπέρ Τομά και δεν μπορείς να καταλάβεις τι γίνεται παρά μόνο στο τέλος, το οποίο είναι και απρόσμενο συνήθως. Έχει κρατηθεί η Γαλλία του ’60, αλλά έχει προστεθεί το χιούμορ των Ρέππα-Παπαθανασίου προσαρμοσμένο στα δικά μας δεδομένα. Για αστυνομικό έργο… έχει πολύ γέλιο». Και κάπου εδώ οι πρώτες πληροφορίες για το δικό της ποιόν πάνω στο συγκεκριμένο σανίδι βγαίνουν στο φως. Όλα ξεκινούν με την εξαφάνιση ενός συζύγου σε ένα γαλλοελβετικό θέρετρο, το Σαμονί. Η σύζυγος αναζητά τον σύζυγο που δεν επέτρεψε ποτέ. Η Ελένη Κρίτα είναι η ιδιοκτήτρια του σπιτιού που έχει νοικιάσει το ζευγάρι, η οποία είναι και η σύζυγος του ιερέα της ενορίας. Αυτό που θα πρέπει να κρατήσετε πριν περάσετε το κατώφλι του «Ράδιο Σίτυ» είναι πως… κανείς δεν είναι αυτό που φαίνεται. Αυτή η ωραία θεατρική συνθήκη είναι που κάνει την γνωστή ηθοποιό χαρούμενη. «Καλά που υπάρχει το θέατρο και ξεχνάω και τις έννοιες μου. Είναι σημαντικό να δουλεύεις δημιουργικά χωρίς να έχεις άγχος. Είναι σημαντικό να περιμένεις την πρόβα με χαρά. Άλλωστε πολύ λίγοι γινόμαστε πλούσιοι από αυτή τη δουλειά» επισημαίνει και μου δίνει να καταλάβω πως η επικοινωνία και η τέχνη είναι γι’ αυτήν αυτοσκοπός. Για την επικοινωνία με τους συναδέλφους της πάντως πάλεψε πολύ. «Έχω γίνει ευπροσάρμοστη. Δεν ξεκίνησα έτσι. Ήμουν κλειστός άνθρωπος. Ήμουν ντροπαλή και δυσκολευόμουν πολύ ν’ ανοιχτώ, αλλά το έμαθα με τα χρόνια και ευτυχώς. Βέβαια πάντοτε την πρώτη και τη δεύτερη μέρα είμαι μαγκωμένη. Δεν ξέρω πώς να συμπεριφερθώ, δεν ξέρω πως θα είναι, δεν ξέρω με τι τρόπο δουλεύουν οι άλλοι και πως σκέφτονται, αλλά όλο αυτό είναι που μας κρατάει ζωντανούς… αυτή η ποικιλία… ότι δεν είμαστε 30 χρόνια σε ένα ίδιο γραφείο, με τους ίδιους ανθρώπους». Δηλώνει επίσης πως αρκετά συχνά θα γίνει ισορροπιστής μεταξύ συναδέλφων, γιατί μπορεί και καταλαβαίνει τους ανθρώπους και ειδικά αυτούς που εκδηλώνονται έντονα. «Κάποτε ήμουν κι εγώ αρκετά παρορμητική. Τώρα φέρομαι πιο διπλωματικά, γιατί θέλω καλή ατμόσφαιρα. Ηρεμώ τα πνεύματα κι ας μην είναι εύκολο» μου λέει.
Ενθύμια κωμικό-δραματικά… και το break από την τηλεόραση!
Για τις χιουμοριστικές πτυχές της πάνω στην σκηνή ή μπροστά στον τηλεοπτικό φακό αναφέρει τα εξής: «Μου πάνε αυτοί οι ρόλοι. Έχω χιούμορ κι αλίμονο αν οι άνθρωποι δεν είχαμε χιούμορ γενικώς… νομίζω πως δεν θα τα βγάζαμε με τίποτε πέρα. Σίγουρα το θέλω και το ρομαντικό. Φέτος που δεν είχα τηλεόραση είπα να εκμεταλλευτώ και τα Δευτερότριτα και συνεργάστηκα με το “Σύγχρονο Θέατρο” στο Γκάζι παίζοντας Σαίξπηρ… “Τίμωνας ο Αθηναίος”, κυρίως γιατί ήθελα να ξαναθυμηθώ τα χρόνια που έκανα το πιο κλασικό ρεπερτόριο, ήθελα να είναι ρόλος πιο δραματικός». Πέρα από αυτό το δραματικό ενθύμιο… ανασύρει από την μνήμη της και τον ρόλο της Άννας Φρανκ με δηλωμένη αδυναμία και αγάπη. Έπειτα… όπως υποστηρίζει και η ίδια δεν είναι φύση κωμική. «Δεν ανήκω σ’ αυτή την κατηγορία. Ξεκίνησα κάποτε ως δραματική ηθοποιός, γιατί είχα και μια εύθραυστη εμφάνιση. Χρειάστηκε όμως να παίξω γρήγορα σε κωμωδία, γιατί οι περισσότερες παραστάσεις ήταν κωμωδίες, οπότε χρειάστηκε να επιστρατεύω το χιούμορ μου, να κάνω προσπάθεια για να ξεκλειδώσω τους κωμικούς ρόλους. Το κωμικό άλλωστε είναι μια ανατροπή του δραματικού». Αυτό το στοίχημα το πάλεψε και το κέρδισε με τα χρόνια, με το δικό της στιλ βεβαίως, γνωρίζοντας πως κανένας ηθοποιός δεν μπορεί να απαλλαγεί από τα βασικά του χαρακτηριστικά. Με αυτά πορεύεται και με αυτά ζει εντός και εκτός θεάτρου. Και επιστρέφοντας στο θέατρο πιάσαμε τις πιο βαθιές κουβέντες. «Το θέατρο είναι σαν την ζωή. Ό,τι και να έχεις κάνει πάντα υπάρχουν πράγματα που θα θελες να κάνεις. Πρέπει να είμαστε ευγνώμονες όμως. Εμένα μου δόθηκαν πολλές ευκαιρίες. Θα ‘θελα οπωσδήποτε να παίξω ρόλους που δεν έπαιξα, που δεν πρόλαβα, αλλά το θέατρο δεν τελειώνει ποτέ». Αντιθέτως η τηλεόραση μπαινοβγαίνει στην ζωή της με νόστιμα πραγματάκια και διάφορα guest που καθόλου δεν την πτοούν, ούτε την ενοχλούν. «Η τηλεόραση είναι ένα μέσο που μας φέρνει σε επαφή με περισσότερο κόσμο. Κάποια εποχή ήταν τρόπος να βγάλεις περισσότερα χρήματα. Τώρα και να ξανακάνουμε τηλεόραση τα χρήματα δεν θα είναι ίδια. Εγώ τα θεωρώ καλά τα διαλείμματα από την τηλεόραση. Σε εμάς τους ηθοποιούς απαραίτητο μας είναι το θέατρο» σημειώνει με σιγουριά. Και οι περιοδείες; «Δεν μπορείς να το κάνεις συνέχεια, αλλά είναι αναζωογονητικό. Κάνεις μια ζωή λίγο τσιγγάνικη. Εμένα μου αρέσει να φτιάχνω βαλίτσα, ν’ αλλάζω πόλη, ν’ αλλάζω θέατρο». Το ερχόμενο καλοκαίρι θα περιοδεύσει με το «Μάντεψε ποιος θα πεθάνει απόψε» σε όλη την Ελλάδα και την Κύπρο κι ίσως κάπου εμβόλιμα να ξαναμπεί και η Θεσσαλονίκη για μια ακόμη μικρή γεύση.
Να είσαι ηθοποιός… να βλέπεις την κρίση αλλιώς!
Μετά από μπόλικη εσωτερική αγωνία αποφάσισε ότι θα περνάει και περιόδους ανεργίας και ψαξίματος και άγχους. «Είμαστε λίγο μαθημένοι στην κρίση εμείς οι ηθοποιοί. Αυτή η αγωνία να χτυπάς πόρτες και να μην σου ανοίγουν είναι γνωστή». Όσο για την απόρριψη; «Είναι ψυχοφθόρα, αλλά σε κάνει πιο σκληρό και ανθεκτικό. Βέβαια όταν είσαι μικρός πληγώνεσαι πιο εύκολα. Μπορεί να είσαι ο καλός μαθητής, να σε έχουν συστήσει, αλλά στην ζωή δεν είναι απαραίτητο αυτό… θέλει κι άλλα. Είναι θέμα τύχης και ταιριάσματος. Στην αρχή πληγωνόμουνα πολύ. Περνούσα μέρες που ήμουν χάλια, προσπαθούσα και ξαναπροσπαθούσα και μετά έπαιρνα τα πάνω μου». Αυτές οι μνήμες είναι μακρινές, αλλά όχι θαμμένες και σκονισμένες για εκείνη. Κι όπως κυλάει η συζήτησή μας μοιράζεται μαζί μου τις στιγμές που δεν είναι καλά. «Όταν δεν είμαι καλά… στεναχωριέμαι. Αφού βιώσω την στεναχώρια… κάποια στιγμή έρχεται και η αυτοίαση. Αυτό είναι και το μεγαλείο της ανθρώπινης ψυχής. Λες… “ώρα να γίνω καλά και να πάω παραπέρα” και η ζωή συνεχίζεται». Δεν είναι πολύ αισιόδοξη, αλλά το παλεύει. Ξέρει πολύ καλά πως την επηρεάζει το ευρύτερο κλίμα που επικρατεί στην χώρα μας και η απαισιοδοξία των άλλων ανθρώπων. «Δεν είναι η πιο φτωχή και η πιο δύσκολη περίοδος στη νεότερη ιστορία της Ελλάδος. Οι γονείς μας και οι παππούδες μας περάσανε πιο δύσκολα. Πιο πολύ με θλίβει η έλλειψη ελπίδας από τους νέους ανθρώπους παρά αυτή η καθεαυτή οικονομική δυσκολία. Οι νέοι με την πρώτη δυσκολία “μαύρισαν”. Δεν είμαστε και οι πιο χτυπημένοι από την μοίρα, απλά είμαστε άμαθοι στις δυσκολίες. Θα πάρουμε τα πάνω μας, γιατί είναι στην φύση μας. Δεν μπορεί να κρατάει δια παντός αυτό. Δεν υπάρχει ιστορικά κάτι που να έμεινε δια παντός έτσι» υπογραμμίζει η Ελένη Κρίτα και καταλήγοντας στο ότι η ιστορία και η ζωή κάνουν κύκλους… κάνουμε στροφή στα απολύτως δικά της. «Είμαστε τεμπέληδες τώρα που δεν υπάρχει η τηλεόραση. Υπάρχει ελεύθερος χρόνος ώστε να βλέπω τους δικούς μου ανθρώπους. Δεν έχω κήπο γιατί δεν έχω πολύ ταλέντο σ’ αυτό. Κάνω την γυμναστικούλα μου, λίγη γιόγκα, περπάτημα, βλέπω την εγγονή μου την Φλώρα» μου λέει και ο ρόλος της γιαγιάς μάλλον είναι ο αγαπημένος της, αν κρίνω από το πώς φωτίστηκε βλέμμα και πρόσωπο μόνο και μόνο από τις λέξεις. Όταν δεν κάνει θέατρο; Ταξιδεύει. Φέτος μάλιστα μπήκαν στο πρόγραμμα η Ινδία και η Κίνα για να γεμίσει μπαταρίες διαφορετικά. Κι όταν δεν ταξιδεύει; Πάει «ταξίδια» μέσα από το διάβασμα. Μου αρέσουν τα μυθιστορήματα και η λογοτεχνία γενικά. Διαβάζω βράδια, το πρωί με τον καφέ μου, το μεσημέρι για χαλάρωση, στο πούλμαν όταν είμαι σε περιοδεία». Και στα ρεπό της; Τα οικογενειακά και φιλικά τραπέζια δίνουν και παίρνουν, διότι μαγειρεύει και καλά… και πολύ. «Αγαπώ την ελληνική κουζίνα. Πίτες, μουσακά, τάρτες αλμυρές και γλυκές, σουτζουκάκια όλων των ειδών. Βλέπω εκπομπές, μαζεύω συνταγές…»
Στο παρά πέντε Πριν φύγω βάλαμε από κοινού με την Ελένη Κρίτα το κερασάκι στην τούρτα. Ελισάβετ Κωνσταντινίδου. Ως δύο υποτιθέμενες συμπεθέρες ακονίσανε μαχαίρια και δόντια πολλές φορές μπροστά στην τηλεοπτική οθόνη χάρη στο σήριαλ «Στο παρά πέντε» του Γιώργου Καπουτζίδη, που εξακολουθεί μέσα από επαναλήψεις και διαδικτυακές «ανάσες» να παραμένει στα highlights της ελληνικής τηλεόρασης των τελευταίων χρόνων. Μαριλένα και Ζουμπουλία έγιναν φίλες, γιατί η χημεία της τηλεοπτικής αντιπάθειας στάθηκε καρμική. «Την Ελισάβετ την ήξερα σαν συνάδελφο. Από την πρώτη ανάγνωση ταίριαξε τόσο πολύ η χημεία μας και μας βγήκε τόσο εύκολα αυτή η αντιπάθεια του σήριαλ. Αυτή η αντιπάθεια ήταν και η αιτία που ξαναδουλέψαμε μαζί. Το όμορφο είναι ότι ακόμη μας αναγνωρίζουν μέχρι και τα μικρά παιδιά από τις επαναλήψεις. Είναι αγαπητή σειρά για το φρέσκο και το σουρεαλιστικό της στοιχείο και θεωρώ ότι ήταν τομή στην ελληνική τηλεόραση». Την φίλησα ζεστά στο μάγουλο. Με κατέβασε μέχρι την έξοδο για να μην βγω κατά λάθος στην σκηνή ή γκρεμοτσακιστώ πουθενά στα παρασκήνια. Είπαμε αντίο.
Info:
«Μάντεψε ποιος θα πεθάνει απόψε»
Του Ρομπέρ Τομά
στο Ράδιο Σίτυ
Διασκευή-σκηνοθεσία: Θανάσης Παπαθανασίου-Μιχάλης Ρέππας
Παίζουν: Κάτια Δανδουλάκη, Αλέξανδρος Αντωνόπουλος, Τάσος Χαλκιάς, Τζόϋς Ευείδη, Ελένη Κρίτα, Παντελής Καναράκης.
Σκηνικά: Μαίρη Τσαγκάρη
Κοστούμια: Έβελυν Σιούπη
Φωτισμοί: Κατερίνα Μαραγκουδάκη
Παραστάσεις
Τετάρτη: 18.30 & 21.30
Πέμπτη-Παρασκευή: 21.15
Σάββατο: 18.30 & 21.30
Κυριακή: 19.30
thinkfree.gr
«Μάντεψε ποιος θα πεθάνει απόψε»… όσο γίνεται πιο αναλυτικά!
Αρχίζοντας να περιγράφουμε την παράσταση την βλέπω ενθουσιασμένη και την αφήνω να ξεμπλέξει το κουβάρι μου. «Πρόκειται για ένα εξαιρετικό το έργο. Δεν σ’ αφήνει ούτε μια στιγμή να πάρεις ανάσα. Έχουν την ίντριγκα τα έργα του Ρομπέρ Τομά και δεν μπορείς να καταλάβεις τι γίνεται παρά μόνο στο τέλος, το οποίο είναι και απρόσμενο συνήθως. Έχει κρατηθεί η Γαλλία του ’60, αλλά έχει προστεθεί το χιούμορ των Ρέππα-Παπαθανασίου προσαρμοσμένο στα δικά μας δεδομένα. Για αστυνομικό έργο… έχει πολύ γέλιο». Και κάπου εδώ οι πρώτες πληροφορίες για το δικό της ποιόν πάνω στο συγκεκριμένο σανίδι βγαίνουν στο φως. Όλα ξεκινούν με την εξαφάνιση ενός συζύγου σε ένα γαλλοελβετικό θέρετρο, το Σαμονί. Η σύζυγος αναζητά τον σύζυγο που δεν επέτρεψε ποτέ. Η Ελένη Κρίτα είναι η ιδιοκτήτρια του σπιτιού που έχει νοικιάσει το ζευγάρι, η οποία είναι και η σύζυγος του ιερέα της ενορίας. Αυτό που θα πρέπει να κρατήσετε πριν περάσετε το κατώφλι του «Ράδιο Σίτυ» είναι πως… κανείς δεν είναι αυτό που φαίνεται. Αυτή η ωραία θεατρική συνθήκη είναι που κάνει την γνωστή ηθοποιό χαρούμενη. «Καλά που υπάρχει το θέατρο και ξεχνάω και τις έννοιες μου. Είναι σημαντικό να δουλεύεις δημιουργικά χωρίς να έχεις άγχος. Είναι σημαντικό να περιμένεις την πρόβα με χαρά. Άλλωστε πολύ λίγοι γινόμαστε πλούσιοι από αυτή τη δουλειά» επισημαίνει και μου δίνει να καταλάβω πως η επικοινωνία και η τέχνη είναι γι’ αυτήν αυτοσκοπός. Για την επικοινωνία με τους συναδέλφους της πάντως πάλεψε πολύ. «Έχω γίνει ευπροσάρμοστη. Δεν ξεκίνησα έτσι. Ήμουν κλειστός άνθρωπος. Ήμουν ντροπαλή και δυσκολευόμουν πολύ ν’ ανοιχτώ, αλλά το έμαθα με τα χρόνια και ευτυχώς. Βέβαια πάντοτε την πρώτη και τη δεύτερη μέρα είμαι μαγκωμένη. Δεν ξέρω πώς να συμπεριφερθώ, δεν ξέρω πως θα είναι, δεν ξέρω με τι τρόπο δουλεύουν οι άλλοι και πως σκέφτονται, αλλά όλο αυτό είναι που μας κρατάει ζωντανούς… αυτή η ποικιλία… ότι δεν είμαστε 30 χρόνια σε ένα ίδιο γραφείο, με τους ίδιους ανθρώπους». Δηλώνει επίσης πως αρκετά συχνά θα γίνει ισορροπιστής μεταξύ συναδέλφων, γιατί μπορεί και καταλαβαίνει τους ανθρώπους και ειδικά αυτούς που εκδηλώνονται έντονα. «Κάποτε ήμουν κι εγώ αρκετά παρορμητική. Τώρα φέρομαι πιο διπλωματικά, γιατί θέλω καλή ατμόσφαιρα. Ηρεμώ τα πνεύματα κι ας μην είναι εύκολο» μου λέει.
Ενθύμια κωμικό-δραματικά… και το break από την τηλεόραση!
Για τις χιουμοριστικές πτυχές της πάνω στην σκηνή ή μπροστά στον τηλεοπτικό φακό αναφέρει τα εξής: «Μου πάνε αυτοί οι ρόλοι. Έχω χιούμορ κι αλίμονο αν οι άνθρωποι δεν είχαμε χιούμορ γενικώς… νομίζω πως δεν θα τα βγάζαμε με τίποτε πέρα. Σίγουρα το θέλω και το ρομαντικό. Φέτος που δεν είχα τηλεόραση είπα να εκμεταλλευτώ και τα Δευτερότριτα και συνεργάστηκα με το “Σύγχρονο Θέατρο” στο Γκάζι παίζοντας Σαίξπηρ… “Τίμωνας ο Αθηναίος”, κυρίως γιατί ήθελα να ξαναθυμηθώ τα χρόνια που έκανα το πιο κλασικό ρεπερτόριο, ήθελα να είναι ρόλος πιο δραματικός». Πέρα από αυτό το δραματικό ενθύμιο… ανασύρει από την μνήμη της και τον ρόλο της Άννας Φρανκ με δηλωμένη αδυναμία και αγάπη. Έπειτα… όπως υποστηρίζει και η ίδια δεν είναι φύση κωμική. «Δεν ανήκω σ’ αυτή την κατηγορία. Ξεκίνησα κάποτε ως δραματική ηθοποιός, γιατί είχα και μια εύθραυστη εμφάνιση. Χρειάστηκε όμως να παίξω γρήγορα σε κωμωδία, γιατί οι περισσότερες παραστάσεις ήταν κωμωδίες, οπότε χρειάστηκε να επιστρατεύω το χιούμορ μου, να κάνω προσπάθεια για να ξεκλειδώσω τους κωμικούς ρόλους. Το κωμικό άλλωστε είναι μια ανατροπή του δραματικού». Αυτό το στοίχημα το πάλεψε και το κέρδισε με τα χρόνια, με το δικό της στιλ βεβαίως, γνωρίζοντας πως κανένας ηθοποιός δεν μπορεί να απαλλαγεί από τα βασικά του χαρακτηριστικά. Με αυτά πορεύεται και με αυτά ζει εντός και εκτός θεάτρου. Και επιστρέφοντας στο θέατρο πιάσαμε τις πιο βαθιές κουβέντες. «Το θέατρο είναι σαν την ζωή. Ό,τι και να έχεις κάνει πάντα υπάρχουν πράγματα που θα θελες να κάνεις. Πρέπει να είμαστε ευγνώμονες όμως. Εμένα μου δόθηκαν πολλές ευκαιρίες. Θα ‘θελα οπωσδήποτε να παίξω ρόλους που δεν έπαιξα, που δεν πρόλαβα, αλλά το θέατρο δεν τελειώνει ποτέ». Αντιθέτως η τηλεόραση μπαινοβγαίνει στην ζωή της με νόστιμα πραγματάκια και διάφορα guest που καθόλου δεν την πτοούν, ούτε την ενοχλούν. «Η τηλεόραση είναι ένα μέσο που μας φέρνει σε επαφή με περισσότερο κόσμο. Κάποια εποχή ήταν τρόπος να βγάλεις περισσότερα χρήματα. Τώρα και να ξανακάνουμε τηλεόραση τα χρήματα δεν θα είναι ίδια. Εγώ τα θεωρώ καλά τα διαλείμματα από την τηλεόραση. Σε εμάς τους ηθοποιούς απαραίτητο μας είναι το θέατρο» σημειώνει με σιγουριά. Και οι περιοδείες; «Δεν μπορείς να το κάνεις συνέχεια, αλλά είναι αναζωογονητικό. Κάνεις μια ζωή λίγο τσιγγάνικη. Εμένα μου αρέσει να φτιάχνω βαλίτσα, ν’ αλλάζω πόλη, ν’ αλλάζω θέατρο». Το ερχόμενο καλοκαίρι θα περιοδεύσει με το «Μάντεψε ποιος θα πεθάνει απόψε» σε όλη την Ελλάδα και την Κύπρο κι ίσως κάπου εμβόλιμα να ξαναμπεί και η Θεσσαλονίκη για μια ακόμη μικρή γεύση.
Να είσαι ηθοποιός… να βλέπεις την κρίση αλλιώς!
Μετά από μπόλικη εσωτερική αγωνία αποφάσισε ότι θα περνάει και περιόδους ανεργίας και ψαξίματος και άγχους. «Είμαστε λίγο μαθημένοι στην κρίση εμείς οι ηθοποιοί. Αυτή η αγωνία να χτυπάς πόρτες και να μην σου ανοίγουν είναι γνωστή». Όσο για την απόρριψη; «Είναι ψυχοφθόρα, αλλά σε κάνει πιο σκληρό και ανθεκτικό. Βέβαια όταν είσαι μικρός πληγώνεσαι πιο εύκολα. Μπορεί να είσαι ο καλός μαθητής, να σε έχουν συστήσει, αλλά στην ζωή δεν είναι απαραίτητο αυτό… θέλει κι άλλα. Είναι θέμα τύχης και ταιριάσματος. Στην αρχή πληγωνόμουνα πολύ. Περνούσα μέρες που ήμουν χάλια, προσπαθούσα και ξαναπροσπαθούσα και μετά έπαιρνα τα πάνω μου». Αυτές οι μνήμες είναι μακρινές, αλλά όχι θαμμένες και σκονισμένες για εκείνη. Κι όπως κυλάει η συζήτησή μας μοιράζεται μαζί μου τις στιγμές που δεν είναι καλά. «Όταν δεν είμαι καλά… στεναχωριέμαι. Αφού βιώσω την στεναχώρια… κάποια στιγμή έρχεται και η αυτοίαση. Αυτό είναι και το μεγαλείο της ανθρώπινης ψυχής. Λες… “ώρα να γίνω καλά και να πάω παραπέρα” και η ζωή συνεχίζεται». Δεν είναι πολύ αισιόδοξη, αλλά το παλεύει. Ξέρει πολύ καλά πως την επηρεάζει το ευρύτερο κλίμα που επικρατεί στην χώρα μας και η απαισιοδοξία των άλλων ανθρώπων. «Δεν είναι η πιο φτωχή και η πιο δύσκολη περίοδος στη νεότερη ιστορία της Ελλάδος. Οι γονείς μας και οι παππούδες μας περάσανε πιο δύσκολα. Πιο πολύ με θλίβει η έλλειψη ελπίδας από τους νέους ανθρώπους παρά αυτή η καθεαυτή οικονομική δυσκολία. Οι νέοι με την πρώτη δυσκολία “μαύρισαν”. Δεν είμαστε και οι πιο χτυπημένοι από την μοίρα, απλά είμαστε άμαθοι στις δυσκολίες. Θα πάρουμε τα πάνω μας, γιατί είναι στην φύση μας. Δεν μπορεί να κρατάει δια παντός αυτό. Δεν υπάρχει ιστορικά κάτι που να έμεινε δια παντός έτσι» υπογραμμίζει η Ελένη Κρίτα και καταλήγοντας στο ότι η ιστορία και η ζωή κάνουν κύκλους… κάνουμε στροφή στα απολύτως δικά της. «Είμαστε τεμπέληδες τώρα που δεν υπάρχει η τηλεόραση. Υπάρχει ελεύθερος χρόνος ώστε να βλέπω τους δικούς μου ανθρώπους. Δεν έχω κήπο γιατί δεν έχω πολύ ταλέντο σ’ αυτό. Κάνω την γυμναστικούλα μου, λίγη γιόγκα, περπάτημα, βλέπω την εγγονή μου την Φλώρα» μου λέει και ο ρόλος της γιαγιάς μάλλον είναι ο αγαπημένος της, αν κρίνω από το πώς φωτίστηκε βλέμμα και πρόσωπο μόνο και μόνο από τις λέξεις. Όταν δεν κάνει θέατρο; Ταξιδεύει. Φέτος μάλιστα μπήκαν στο πρόγραμμα η Ινδία και η Κίνα για να γεμίσει μπαταρίες διαφορετικά. Κι όταν δεν ταξιδεύει; Πάει «ταξίδια» μέσα από το διάβασμα. Μου αρέσουν τα μυθιστορήματα και η λογοτεχνία γενικά. Διαβάζω βράδια, το πρωί με τον καφέ μου, το μεσημέρι για χαλάρωση, στο πούλμαν όταν είμαι σε περιοδεία». Και στα ρεπό της; Τα οικογενειακά και φιλικά τραπέζια δίνουν και παίρνουν, διότι μαγειρεύει και καλά… και πολύ. «Αγαπώ την ελληνική κουζίνα. Πίτες, μουσακά, τάρτες αλμυρές και γλυκές, σουτζουκάκια όλων των ειδών. Βλέπω εκπομπές, μαζεύω συνταγές…»
Στο παρά πέντε Πριν φύγω βάλαμε από κοινού με την Ελένη Κρίτα το κερασάκι στην τούρτα. Ελισάβετ Κωνσταντινίδου. Ως δύο υποτιθέμενες συμπεθέρες ακονίσανε μαχαίρια και δόντια πολλές φορές μπροστά στην τηλεοπτική οθόνη χάρη στο σήριαλ «Στο παρά πέντε» του Γιώργου Καπουτζίδη, που εξακολουθεί μέσα από επαναλήψεις και διαδικτυακές «ανάσες» να παραμένει στα highlights της ελληνικής τηλεόρασης των τελευταίων χρόνων. Μαριλένα και Ζουμπουλία έγιναν φίλες, γιατί η χημεία της τηλεοπτικής αντιπάθειας στάθηκε καρμική. «Την Ελισάβετ την ήξερα σαν συνάδελφο. Από την πρώτη ανάγνωση ταίριαξε τόσο πολύ η χημεία μας και μας βγήκε τόσο εύκολα αυτή η αντιπάθεια του σήριαλ. Αυτή η αντιπάθεια ήταν και η αιτία που ξαναδουλέψαμε μαζί. Το όμορφο είναι ότι ακόμη μας αναγνωρίζουν μέχρι και τα μικρά παιδιά από τις επαναλήψεις. Είναι αγαπητή σειρά για το φρέσκο και το σουρεαλιστικό της στοιχείο και θεωρώ ότι ήταν τομή στην ελληνική τηλεόραση». Την φίλησα ζεστά στο μάγουλο. Με κατέβασε μέχρι την έξοδο για να μην βγω κατά λάθος στην σκηνή ή γκρεμοτσακιστώ πουθενά στα παρασκήνια. Είπαμε αντίο.
Info:
«Μάντεψε ποιος θα πεθάνει απόψε»
Του Ρομπέρ Τομά
στο Ράδιο Σίτυ
Διασκευή-σκηνοθεσία: Θανάσης Παπαθανασίου-Μιχάλης Ρέππας
Παίζουν: Κάτια Δανδουλάκη, Αλέξανδρος Αντωνόπουλος, Τάσος Χαλκιάς, Τζόϋς Ευείδη, Ελένη Κρίτα, Παντελής Καναράκης.
Σκηνικά: Μαίρη Τσαγκάρη
Κοστούμια: Έβελυν Σιούπη
Φωτισμοί: Κατερίνα Μαραγκουδάκη
Παραστάσεις
Τετάρτη: 18.30 & 21.30
Πέμπτη-Παρασκευή: 21.15
Σάββατο: 18.30 & 21.30
Κυριακή: 19.30
thinkfree.gr
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Επισκόπηση Τύπου - Τι γράφουν τα σημερινά πρωτοσέλιδα
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
