2014-04-12 00:31:41
Γράφει ο Γιώργος Σ. Πολίτης
Ασφαλώς και δεν είναι τυχαία η εκμηδένιση της αξίας. Ασφαλώς και η συνεχώς αυξανόμενη έλλειψη αβολεψίας συνδράμει στο επιχείρημα. Ρέπουμε στο μηδέν εκουσίως, στο τίποτα, στο γενικότερο κενό, ως να είναι η πράξη μονόδρομος με στόχο ένα όραμα το οποίο δεν έχει στην ουσία εμπεδωθεί.
Χρειάστηκαν αρκετά χρόνια ώστε τα γεγονότα να βάψουν στο χρώμα της υποχρεωτικής ταγής, της κατάφασης στην θεωρεία του Νίτσε που σε παράφραση λέει, πως: το ορμητικό ποτάμι που ρέει παράφορα δεν έχει πλέον το σθένος, το θάρρος, να προβεί σε σκέψεις Ορμώμενοι από μία τυφλή ορμητικότητα που στην άκρη της χορεύουν οι παρδαλές κορδέλες της ευγενούς καλοπέρασης, εξακολουθούμε να χαιρόμαστε τη μείωση κάθε αξίας, αρνούμενοι έστω και την ελάχιστη γνώση χαμηλώνοντας εκουσίως ξεκούραστα τον πήχη φορώντας μονάχα τις κάλτσες μας.
Στην αρχή, μπροστά στην πύλη του νου στέκει η υλική απαξία. Η λατρεία της γνώσης του τρωτού τής απόλυτης διαρκείας. Η (ορθή) γνώση του περιστασιακού τής εξυπηρέτησης του αντικειμένου και ακολουθεί η σαφώς επικινδυνεστέρα προοπτική του εκφυλισμού της ψυχής που όμως εάν ιδωθεί από κάποια άλλη σκοπιά δεν ομοιάζει με οδυρμό, αλλά κυρίως με απόταξη* και ακολούθως με λύτρωση.
Τίποτα δεν διαρκεί πέρα από ‘’τόσο’’ και άρα η αξία του παραμένει άρρηκτα δεμένη με το μάταιο ‘όσο’, το οποίο και έχει τέλος και μάλιστα ανθρωπίνως ορατό. Ομοίως και κάθε ηθικότητα της στιγμής η οποία καταντά υπό το πρίσμα του πεπερασμένου, ουτοπική.
Θα μπορούσε να πει κανείς (καλυπτόμενος των μύδρων των υπολοίπων) πως αυτό κατ’ ανάγκην δεν είναι και το απόλυτο κακό, μια και ο άνθρωπος μέσα από την απόλυτη ‘’πτώση’’ του, δεν έχει παρά να ανέβει καταφάσκοντας στην ζωή που χρειάστηκε να χλευάσει έχοντας την δυνατότητα να θεωρεί πλέον λευκότερη τη θωριά της. Η κατάφαση αυτή, η ύστερη, έχει σαφώς μεγαλύτερη αξία διότι πλέον είναι απαλλαγμένη δογμάτων**, και ως εκ τούτου εξελίξιμη μέσα στα μέτρα και τα σταθμά που ορίζει ως γνώστης πλέον το άτομο, σε κάθε περίπτωση ελεύθερο μέσα στις ισχύουσες αντιλήψεις των καιρών τις οποίες μπορεί με ευκολία να αποδέχεται ή και να απορρίπτει.
Η γένεση της νέας αυτής προοπτικής καταδεικνύει μία λαμπιρίζουσα ελπίδα για είδος ενός βίου εγγύτερα στην ελευθερία η οποία χαίρει πίσω από το απαραίτητο της ύπαρξής της ολάκερη την γνώση της.
Δεν είναι και λίγο αυτό εάν αναλογισθεί κανείς ότι το επίπεδο της πολιτικής το οποίο και καθορίζει τα περισσότερα στους βίους των πολλών, είναι παντελώς απηλλαγμένο από το περί δικαίου αίσθημα ή από το άλλο της αγνής προθέσεως, μια και τα πάντα εγκλωβίζονται στις αντιδράσεις ενός εντελώς υποκειμενικού παρόντος που διαμορφώνει υπόσταση και παίρνει ‘’αξία’’ από τη βούληση τού εκάστοτε πρωτοκαθημένου.
Την ιδέα που λέει ότι προς τον μηδενισμό πορευόμεθα έρχεται να ενισχύσει την καθημερινή φράση και ιδίως πεποίθηση: ‘’Όλοι ίδιοι είναι’’. Πίσω από την φράση παραμένει κρυπτή -αλλά ολοζώντανη- η ιδέα της γενικότητας. Εάν ετούτο δεν είναι μηδενισμός μίας τεράστιας και δεσπόζουσας αξίας τότε τι είναι; Πόσες ιδέες ομοίως δεσπόζουσες δεν έλκει πίσω της -η φράση-, στον χείμαρρο που προς την άβυσσο οδεύει; Η δικαιοσύνη δεν είναι μία εξ' αυτών; Η εναρετότητα; Το μαχητό ήθος; Όλα ως μέσω συναλλαγής. Ο κατήφορος προς την βάση της αρίθμησης, το μηδέν… Το πανάθλιο, ορίζεται άξιο, ευπρεπές, φωτεινό... Το αίσχος...
Πίσω από το μηδέν λοιπόν, πίσω από εκείνο το τίποτα που φαίνεται να σημαίνει κάθαρση, η ενδεχομενικότητα μιας νέας εκκίνησης φαντάζει ορατή. Ορατή σε ένα άλλο επίπεδο για κάποιους άλλους ανθρώπους που έχουν τη δύναμη να στοχάζονται γνωρίζοντας πως όπως οι μάχες στους δρόμους ήσαν πάντοτε στο μακρύ ή κοντό βάθος τους ταξικές, ομοίως και οι μάχες με το μέσα τού καθενός, ήταν πέρα από προσωπικές και ευρύτερα αναγκαίες.
Η επανεκκίνηση κάποτε θα συμβεί και το μηδέν, η απόλυτη διαγραφή θα είναι ίσως το πρώτο βήμα για την εκκίνηση ενός λειτουργικού μηχανισμού ο οποίος θα βασίζεται πρωτίστως σε μη δογματικές ανθρώπινες αξίες, αλλά σε ‘’χρήματα’’ που θα μπορούν αβίαστα αλλαχθούν με χαμόγελα αποδοχής και ειλικρίνειας μόνον. Και αυτό δεν είναι παρά μία ευχή και εν κατακείδι ένα μέλλον -μάλλον- μονόδρομος.
*Απόταξη παλαιών ιδεών.
**Παλαιά σταθερά αντίληψη μη επιδεχόμενη προόδου ή άλλης μεταβολής
politisg.blogspot.gr
Ασφαλώς και δεν είναι τυχαία η εκμηδένιση της αξίας. Ασφαλώς και η συνεχώς αυξανόμενη έλλειψη αβολεψίας συνδράμει στο επιχείρημα. Ρέπουμε στο μηδέν εκουσίως, στο τίποτα, στο γενικότερο κενό, ως να είναι η πράξη μονόδρομος με στόχο ένα όραμα το οποίο δεν έχει στην ουσία εμπεδωθεί.
Χρειάστηκαν αρκετά χρόνια ώστε τα γεγονότα να βάψουν στο χρώμα της υποχρεωτικής ταγής, της κατάφασης στην θεωρεία του Νίτσε που σε παράφραση λέει, πως: το ορμητικό ποτάμι που ρέει παράφορα δεν έχει πλέον το σθένος, το θάρρος, να προβεί σε σκέψεις Ορμώμενοι από μία τυφλή ορμητικότητα που στην άκρη της χορεύουν οι παρδαλές κορδέλες της ευγενούς καλοπέρασης, εξακολουθούμε να χαιρόμαστε τη μείωση κάθε αξίας, αρνούμενοι έστω και την ελάχιστη γνώση χαμηλώνοντας εκουσίως ξεκούραστα τον πήχη φορώντας μονάχα τις κάλτσες μας.
Στην αρχή, μπροστά στην πύλη του νου στέκει η υλική απαξία. Η λατρεία της γνώσης του τρωτού τής απόλυτης διαρκείας. Η (ορθή) γνώση του περιστασιακού τής εξυπηρέτησης του αντικειμένου και ακολουθεί η σαφώς επικινδυνεστέρα προοπτική του εκφυλισμού της ψυχής που όμως εάν ιδωθεί από κάποια άλλη σκοπιά δεν ομοιάζει με οδυρμό, αλλά κυρίως με απόταξη* και ακολούθως με λύτρωση.
Τίποτα δεν διαρκεί πέρα από ‘’τόσο’’ και άρα η αξία του παραμένει άρρηκτα δεμένη με το μάταιο ‘όσο’, το οποίο και έχει τέλος και μάλιστα ανθρωπίνως ορατό. Ομοίως και κάθε ηθικότητα της στιγμής η οποία καταντά υπό το πρίσμα του πεπερασμένου, ουτοπική.
Θα μπορούσε να πει κανείς (καλυπτόμενος των μύδρων των υπολοίπων) πως αυτό κατ’ ανάγκην δεν είναι και το απόλυτο κακό, μια και ο άνθρωπος μέσα από την απόλυτη ‘’πτώση’’ του, δεν έχει παρά να ανέβει καταφάσκοντας στην ζωή που χρειάστηκε να χλευάσει έχοντας την δυνατότητα να θεωρεί πλέον λευκότερη τη θωριά της. Η κατάφαση αυτή, η ύστερη, έχει σαφώς μεγαλύτερη αξία διότι πλέον είναι απαλλαγμένη δογμάτων**, και ως εκ τούτου εξελίξιμη μέσα στα μέτρα και τα σταθμά που ορίζει ως γνώστης πλέον το άτομο, σε κάθε περίπτωση ελεύθερο μέσα στις ισχύουσες αντιλήψεις των καιρών τις οποίες μπορεί με ευκολία να αποδέχεται ή και να απορρίπτει.
Η γένεση της νέας αυτής προοπτικής καταδεικνύει μία λαμπιρίζουσα ελπίδα για είδος ενός βίου εγγύτερα στην ελευθερία η οποία χαίρει πίσω από το απαραίτητο της ύπαρξής της ολάκερη την γνώση της.
Δεν είναι και λίγο αυτό εάν αναλογισθεί κανείς ότι το επίπεδο της πολιτικής το οποίο και καθορίζει τα περισσότερα στους βίους των πολλών, είναι παντελώς απηλλαγμένο από το περί δικαίου αίσθημα ή από το άλλο της αγνής προθέσεως, μια και τα πάντα εγκλωβίζονται στις αντιδράσεις ενός εντελώς υποκειμενικού παρόντος που διαμορφώνει υπόσταση και παίρνει ‘’αξία’’ από τη βούληση τού εκάστοτε πρωτοκαθημένου.
Την ιδέα που λέει ότι προς τον μηδενισμό πορευόμεθα έρχεται να ενισχύσει την καθημερινή φράση και ιδίως πεποίθηση: ‘’Όλοι ίδιοι είναι’’. Πίσω από την φράση παραμένει κρυπτή -αλλά ολοζώντανη- η ιδέα της γενικότητας. Εάν ετούτο δεν είναι μηδενισμός μίας τεράστιας και δεσπόζουσας αξίας τότε τι είναι; Πόσες ιδέες ομοίως δεσπόζουσες δεν έλκει πίσω της -η φράση-, στον χείμαρρο που προς την άβυσσο οδεύει; Η δικαιοσύνη δεν είναι μία εξ' αυτών; Η εναρετότητα; Το μαχητό ήθος; Όλα ως μέσω συναλλαγής. Ο κατήφορος προς την βάση της αρίθμησης, το μηδέν… Το πανάθλιο, ορίζεται άξιο, ευπρεπές, φωτεινό... Το αίσχος...
Πίσω από το μηδέν λοιπόν, πίσω από εκείνο το τίποτα που φαίνεται να σημαίνει κάθαρση, η ενδεχομενικότητα μιας νέας εκκίνησης φαντάζει ορατή. Ορατή σε ένα άλλο επίπεδο για κάποιους άλλους ανθρώπους που έχουν τη δύναμη να στοχάζονται γνωρίζοντας πως όπως οι μάχες στους δρόμους ήσαν πάντοτε στο μακρύ ή κοντό βάθος τους ταξικές, ομοίως και οι μάχες με το μέσα τού καθενός, ήταν πέρα από προσωπικές και ευρύτερα αναγκαίες.
Η επανεκκίνηση κάποτε θα συμβεί και το μηδέν, η απόλυτη διαγραφή θα είναι ίσως το πρώτο βήμα για την εκκίνηση ενός λειτουργικού μηχανισμού ο οποίος θα βασίζεται πρωτίστως σε μη δογματικές ανθρώπινες αξίες, αλλά σε ‘’χρήματα’’ που θα μπορούν αβίαστα αλλαχθούν με χαμόγελα αποδοχής και ειλικρίνειας μόνον. Και αυτό δεν είναι παρά μία ευχή και εν κατακείδι ένα μέλλον -μάλλον- μονόδρομος.
*Απόταξη παλαιών ιδεών.
**Παλαιά σταθερά αντίληψη μη επιδεχόμενη προόδου ή άλλης μεταβολής
politisg.blogspot.gr
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
ΤΟ ΜΠΑΛΤΑΚΟΣ GATE ΤΕΛΕΙΩΝΕΙ ΤΟΝ ΣΑΜΑΡΑ
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
