2014-04-13 11:10:23
Γιώργος Καπόπουλος
Αν η επένδυση σε μια ελεγχόμενη κρίση στην Ουκρανία από πλευράς ΗΠΑ είχε έναν λογικό στόχο, αυτός δεν θα μπορούσε να είναι άλλος από τη βραχυκύκλωση και, ή δυνατόν, τον τορπιλισμό της ειδικής σχέσης Μόσχας - Βερολίνου.
Παρά την περί του αντιθέτου ρητορική, μέχρι στιγμής η Γερμανία κάνει ό,τι μπορεί στο διπλωματικό παρασκήνιο για να αποφευχθεί η κλιμάκωση με μόνο περιορισμό να μην εμφανισθεί δημόσια ότι δεν επιδεικνύει την απαιτούμενη συμμαχική αλληλεγγύη στο πλαίσιο της διατλαντικής σχέσης.
Περισσότερο από κάθε άλλη δύναμη το Βερολίνο έχει μόνο να κερδίσει από μια συμβιβαστική λύση στην Ουκρανία. Ενα καθεστώς φιλανδοποίησης για τη χώρα αυτή θα την καθιστούσε γέφυρα οικονομικής και εμπορικής συνεργασίας μεταξύ Ρωσίας και Δύσης, χώρο μελλοντικής εξαγωγικής και επενδυτικής επέκτασης αλλά και μεταφοράς παραγωγικών δραστηριοτήτων για τη Γερμανία, χωρίς ταυτόχρονα να απειλείται η ασφάλεια ή ακόμη και ζωτικά οικονομικά συμφέροντα της Μόσχας.
Μια διχοτόμηση ντε φάκτο της Ουκρανίας θα ήταν καταστροφική προοπτική για το Βερολίνο, καθώς πλην της παρατεταμένης ψυχροπολεμικής έντασης με τη Ρωσία, θα είχε να διαχειρισθεί πρώτον τη χρηματοδότηση της Δυτικής Ουκρανίας που χωρίς τη βιομηχανία των Ανατολικών Περιοχών δεν θα είναι βιώσιμη και δεύτερον τη στήριξη χωρών της Κεντρικής Ευρώπης από την Πολωνία, την Τσεχία και τη Σλοβακία μέχρι και τις Βαλτικές, οι οικονομικές ισορροπίες των οποίων στηρίζονται σε σημαντικό, αν όχι σε καθοριστικό βαθμό, από το διμερές εμπόριο με τη Ρωσία.
Ο σιδηρούς καγκελάριος Μπίσμαρκ είχε μετά τα μέσα του 19ου αιώνα διατυπώσει το δόγμα ότι η προϋπόθεση για την ενοποίηση της Γερμανίας και στη συνέχεια για την ηγεμονική της πρωτοκαθεδρία στην Ευρώπη είναι η στενή συνεργασία με τη Μόσχα. Οι διάδοχοί του επέδειξαν την απίστευτη ελαφρότητα να μην ανανεώσουν τη Συνθήκη Εγγυήσεων με τη Ρωσία και πυροδότησαν μια δυναμική που υπήρξε στο τέλος καταστροφική για τη χώρα τους.
Η Γερμανία ενώθηκε ταχύτατα το 1989-90 χάρη στη συνεργασία της Μόσχας και μετά το 2010 κυριάρχησε στην Ευρωζώνη γιατί δεν αντιμετώπιζε απειλή από την Ανατολή. Απλά μαθήματα γεωπολιτικής που δυστυχώς πρέπει να ξαναδιαβαστούν [email protected]
Έθνος
Αν η επένδυση σε μια ελεγχόμενη κρίση στην Ουκρανία από πλευράς ΗΠΑ είχε έναν λογικό στόχο, αυτός δεν θα μπορούσε να είναι άλλος από τη βραχυκύκλωση και, ή δυνατόν, τον τορπιλισμό της ειδικής σχέσης Μόσχας - Βερολίνου.
Παρά την περί του αντιθέτου ρητορική, μέχρι στιγμής η Γερμανία κάνει ό,τι μπορεί στο διπλωματικό παρασκήνιο για να αποφευχθεί η κλιμάκωση με μόνο περιορισμό να μην εμφανισθεί δημόσια ότι δεν επιδεικνύει την απαιτούμενη συμμαχική αλληλεγγύη στο πλαίσιο της διατλαντικής σχέσης.
Περισσότερο από κάθε άλλη δύναμη το Βερολίνο έχει μόνο να κερδίσει από μια συμβιβαστική λύση στην Ουκρανία. Ενα καθεστώς φιλανδοποίησης για τη χώρα αυτή θα την καθιστούσε γέφυρα οικονομικής και εμπορικής συνεργασίας μεταξύ Ρωσίας και Δύσης, χώρο μελλοντικής εξαγωγικής και επενδυτικής επέκτασης αλλά και μεταφοράς παραγωγικών δραστηριοτήτων για τη Γερμανία, χωρίς ταυτόχρονα να απειλείται η ασφάλεια ή ακόμη και ζωτικά οικονομικά συμφέροντα της Μόσχας.
Μια διχοτόμηση ντε φάκτο της Ουκρανίας θα ήταν καταστροφική προοπτική για το Βερολίνο, καθώς πλην της παρατεταμένης ψυχροπολεμικής έντασης με τη Ρωσία, θα είχε να διαχειρισθεί πρώτον τη χρηματοδότηση της Δυτικής Ουκρανίας που χωρίς τη βιομηχανία των Ανατολικών Περιοχών δεν θα είναι βιώσιμη και δεύτερον τη στήριξη χωρών της Κεντρικής Ευρώπης από την Πολωνία, την Τσεχία και τη Σλοβακία μέχρι και τις Βαλτικές, οι οικονομικές ισορροπίες των οποίων στηρίζονται σε σημαντικό, αν όχι σε καθοριστικό βαθμό, από το διμερές εμπόριο με τη Ρωσία.
Ο σιδηρούς καγκελάριος Μπίσμαρκ είχε μετά τα μέσα του 19ου αιώνα διατυπώσει το δόγμα ότι η προϋπόθεση για την ενοποίηση της Γερμανίας και στη συνέχεια για την ηγεμονική της πρωτοκαθεδρία στην Ευρώπη είναι η στενή συνεργασία με τη Μόσχα. Οι διάδοχοί του επέδειξαν την απίστευτη ελαφρότητα να μην ανανεώσουν τη Συνθήκη Εγγυήσεων με τη Ρωσία και πυροδότησαν μια δυναμική που υπήρξε στο τέλος καταστροφική για τη χώρα τους.
Η Γερμανία ενώθηκε ταχύτατα το 1989-90 χάρη στη συνεργασία της Μόσχας και μετά το 2010 κυριάρχησε στην Ευρωζώνη γιατί δεν αντιμετώπιζε απειλή από την Ανατολή. Απλά μαθήματα γεωπολιτικής που δυστυχώς πρέπει να ξαναδιαβαστούν [email protected]
Έθνος
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
