2014-04-14 19:08:05
Σεβασμιότατοι,
Σεβαστό Ιερατείο,
Αξιότιμε εκπρόσωπε της Βουλής των Ελλήνων,
Αξιότιμοι κυρίες και κύριοι βουλευτές,
Αξιότιμοι κυρίες και κύριοι Πρέσβεις,
Αρχηγοί των Ενόπλων Δυνάμεων και των Σωμάτων Ασφάλειας,
Κυρίες και Κύριοι εκπρόσωποι της Τοπικής και Περιφερειακής Αυτοδιοίκησης,
Κυρίες και Κύριοι
Η σημερινή καθιερωμένη ομιλία μου, σε τούτο εδώ τον ιερό χώρο, τον «Κήπο της Θυσίας των Ελευθέρων Πολιορκημένων», επέλεξα να είναι διαφορετική από τις τρεις που προηγήθηκαν. Γιατί θεωρώ πως τα λόγια μου, τα λόγια όλων μας, πλέον δεν πιάνουν τόπο. Αυτά τα τρία χρόνια – τα πολύ δύσκολα χρόνια της ανέχειας, της φτώχειας, της ανεργίας, αλλά και της απώλειας των ελαχίστων προϋποθέσεων που πρέπει να πληροί μια χώρα για να κατοχυρώνει την εθνική της ανεξαρτησία – σ’ αυτά τρία χρόνια, από τούτο εδώ το βήμα έχω καυτηριάσει με τον πλέον κατηγορηματικό τρόπο, τις επιλογές της πολιτικής μας ηγεσίας, χωρίς όμως να έχει υπάρξει το παραμικρό θετικό αντίκρισμα, τόσο στο επίπεδο της ακολουθούμενης πολιτικής για τη χώρα μας, όσο και στην πολιτική που ακολουθείται σχετικά με το δήμο μας και την ευρύτερη περιοχή μας.
Απεναντίας συνεχίζεται μια πολιτική, η οποία όσον αφορά τον τόπο μας - τούτο εδώ το μικρό αλωνάκι της ελευθερίας – φανερώνει ΑΣΕΒΕΙΑ στη θυσία των προγόνων μας, αλλά και σ’ εμάς τους ίδιους, τους απογόνους αυτών. Τελευταίο τρανό παράδειγμα, η απαράδεκτη από κάθε άποψη - κυρίως ηθικά και δεοντολογικά - κατάργηση της Διεθνούς Ακαδημίας της Ελευθερίας.
Δεν φτάνει το έγκλημα που διαπράχθηκε με τη διάλυση του ΤΕΙ Μεσολογγίου, τώρα προστίθεται ένα ακόμη ανοσιούργημα στο βιογραφικό της κεντρικής πολιτικής εξουσίας, το οποίο μάλιστα έχει να κάνει με την ιδέα που σήμερα όλοι μας υποτίθεται πως τιμούμαι. Την ιδέα της ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ. Συγχωρέστε με για τη φράση μου, αλλά στη ΓΛΩΣΣΑ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ «ΠΟΥ ΚΟΚΑΛΑ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΚΑΙ ΚΟΚΚΑΛΑ ΤΣΑΚΙΖΕΙ», αυτό δεν μπορεί να θεωρείται τιμή. Αποτελεί ΟΝΕΙΔΟΣ και ΝΤΡΟΠΗ για όλους εκείνους που ψήφισαν και στήριξαν αυτή την απαράδεκτη απόφαση και θα τους συνοδεύει πάντοτε.
Γι’ αυτό και σήμερα δεν θα μιλήσω για όλους εκείνους που έρχονται μια φορά το χρόνο σε τούτα τα αιματοβαμμένα χώματα ως προσκυνητές και τις άλλες 364 μέρες μας θέλουν και μας βλέπουν ως προσκυνημένους.
Θα μιλήσω για όλους εμάς. Για όλους εμάς τους απλούς, τους καθημερινούς ανθρώπους, που μετά από τόσα δεινά, παραμένουμε διστακτικοί, φοβισμένοι, παθητικοί και ανήμποροι. Υπομένουμε και εξακολουθούμε να περιμένουμε. Αλήθεια τι περιμένουμε; Μήπως το σωτήρα ή τους νέους πολιτικούς σωτήρες, εκείνους που θα μας βγάλουν από το αδιέξοδο και θα μας οδηγήσουν στην επανεκκίνηση της ζωής μας, αυτής που καταστράφηκε αυτά τα τρία τελευταία χρόνια;
Μάταια περιμένουμε. Δεν υπάρχουν σωτήρες, όπως δεν υπήρχαν και τότε. Τότε που η αλληλοσπαραγμένη κυβέρνηση του Ναυπλίου δεν έστειλε βοήθεια στους πολιορκημένους, γιατί δεν ήξερε με ποιο ξενόφερτο κόμμα ήταν. Τότε που όλοι μας συμβούλευαν να αποδεχτούμε τη «δικαιοσύνη» του ραγιά για να επιβιώσουμε, αφού οι ραγιάδες αιώνια θα παρέμειναν σκλαβωμένοι, διότι έτσι ήταν ο χαρακτήρας τους, αυτός ο δήθεν « πατροπαράδοτος χαρακτήρας της φυλής μας», κατά τους τότε ξένους προστάτες μας και την «Ιερά Συμμαχία».
Σωτήρες μπορούμε να καταστήσουμε τους εαυτούς μας μόνο εμείς οι ίδιοι. Αρκεί να το πιστέψουμε. Όπως το πίστεψαν τότε οι απλοί ‘άνθρωποι του λαού μας, οι καθημερινοί αγνοί πατριώτες που ξεκίνησαν την επανάσταση του 1821 και αποτίναξαν 400 χρόνια σκλαβιάς.
Όπως το πίστεψαν οι Εξοδίτες, οι απλοί έλληνες και φιλέλληνες που ΣΦΑΓΙΑΣΤΗΚΑΝ, αρνούμενοι το συμβιβασμό και την ταπείνωση. Που στο εκβιαστικό δίλλημα της υποδούλωσης, απάντησαν αυτοβούλως πως ΔΕΝ ΠΑΡΑΔΙΔΟΜΑΣΤΕ.
Αυτή την ηθική τους νίκη τιμάμε 188 χρόνια μετά. Αυτή έμεινε ανεξίτηλη στους αιώνες. Αυτή η ηθική νίκη αποτέλεσε το φωτεινό φάρο απελευθέρωσης της χώρας μετά από 400 χρόνια σκλαβιάς.
Γιατί το πολιτικό δίδαγμα που σηματοδότησε η ηρωική Έξοδος του Μεσολογγίου, ήταν και εξακολουθεί να είναι ένα. Η μετατροπή μιας στρατιωτικής ήττας, της στρατιωτικής ήττας της ίδιας της ελληνικής επανάστασης, που δύναται να αποτελεί τον τροφοδότη, το άκαυστο φυτίλι μέσω της θυσίας των Ελευθέρων Πολιορκημένων, για την τελική πολιτική νίκη της ίδιας της ελληνικής επανάστασης.
Θα μιλήσω, όπως προανέφερα, χρησιμοποιώντας τα παραδείγματα δυο απλών ανθρώπων του τόπου μας, δυο ανθρώπων πού προέρχονταν από τα σπλάχνα του λαού μας. Δύο φλογερών πατριωτών που τότε ύψωσαν το ανάστημα τους και ενέπνευσαν τη θυσία των ΕΛΕΥΘΕΡΩΝ ΠΟΛΙΟΡΚΗΜΕΝΩΝ. Που επέλεξαν την οδό της αξιοπρέπειας και της ελευθερίας. Τον Αθανάσιο Ραζηκότσικα και τον κληρικό Ιωσήφ Ρωγών.
Ο πρώτος εξ αυτών, ο Αθανάσιος Ραζηκότσικας, αδικήθηκε - όχι τυχαία - από την επίσημη ελληνική ιστοριογραφία μέχρι και σήμερα. Αδικήθηκε γιατί η παρουσία και η δράση του συμβόλιζαν και συμβολίζουν, σταθερά και παραστατικά, την εμμονή στην αποτίναξη κάθε δεσποτείας ασύμβατης με τα θεμελιακά ανθρώπινα δικαιώματα.
Αυτή του η αντίληψη τον έφερε πολλές φορές σε αντίθεση με τους ντόπιους δημογέροντες και τον ίδιο τον Μαυροκορδάτο. Δεν κατάγονταν από «τζάκι», δεν διέθετε στρατιωτικά παράσημα και συστατικές επιστολές από ξένους προστάτες, δεν ταυτίστηκε με κάποιο από τα γνωστά κόμματα της εποχής (Αγγλικό, Γαλλικό, Ρώσικο), δεν είχε πολύ μεγάλη περιουσία και όση είχε τη διέθεσε στον αγώνα.
Η ειλικρίνεια, οι ικανότητες του, η μόρφωση του, η εξαιρετική του ευγλωττία, η μεγάλη του γενναιοδωρία και κυρίως η ανεξαρτησία του από όλους εκείνους που φιλονικούσαν καθημερινά προασπίζοντας ξένα συμφέροντα, τον ανέδειξε σε πολύ μικρή ηλικία, μόλις 24 ετών, σε μπροστάρη και εκλεγμένο αρχηγό των εξεγερμένων ελλήνων και όλων των “εντοπίων δυνάμεων”.
Έδωσε πρώτος το πρόσταγμα της εξόδου. “Επάνω τους, πάρτε τους!”, και έπεσε μαχόμενος για την ελευθερία, που αποτελούσε για εκείνον το απόλυτο ιδανικό που τον καθόριζε ως άνθρωπο και πατριώτη.
Ο δεύτερος εξ αυτών, ο κληρικός Ιωσήφ Ρωγών, ήρθε στο Μεσολόγγι το 1822, μαζί με τον Επίσκοπο Ναυπάκτου και Άρτας Πορφύριο. Φεύγοντας ο Πορφύριος για το Ναύπλιο, ανέλαβε Τοποτηρητής στα μητροπολιτικά καθήκοντα.
Έτσι του δόθηκε η δυνατότητα να παρουσιάσει ακόμη περισσότερο τον ένθερμο και φλογερό πατριωτισμό του. Σε καθημερινή βάση δεν λειτούργησε μόνο ως κληρικός, αλλά και ως πραγματικός πνευματικός καθοδηγητής, ως συμπολεμιστής και ακούραστος εργάτης, συμμετέχοντας και ζώντας λεπτό προς λεπτό τον αγώνα των Πολιορκημένων.
Οι πολιορκημένοι τον έβλεπαν να περιέρχεται συνεχώς τις ντάπιες, να εγκαρδιώνει τους πολεμιστές παράλληλα δε να φροντίζει για την συντήρηση του Φράχτη, «μετακομίζοντας ο ίδιος επί των ώμων του πέτρας, ξύλα και χώμα….. περιερχόμενος τους προμαχώνας, ευλογώντας και ενθαρρύνοντας τους μαχομένους», όπως σημειώνει και ο Αρτέμιος Μίχος στα «Απομνημονεύματα της Β΄ Πολιορκίας».
Αντέδρασε σφοδρότατα στην πρόταση περί σφαγιασμού των γυναικοπαίδων προκειμένου να μην πέσουν αιχμάλωτοι στους Τούρκους και το βράδυ της Εξόδου ακολούθησε μαζί με τα γυναικόπαιδα το Πολεμικό Σώμα του Νότη Μπότσαρη. Στη σύγχυση και τον πανικό που ακολούθησε, κατέφυγε με πλοιάριο και τριάντα περίπου πολεμιστές στον Ανεμόμυλο, όπου από το 1822 είχε εγκατασταθεί ένα κανονιοστάσιο.
Αμύνθηκε ηρωικά μέχρι τα ξημερώματα της Μεγάλης Τρίτης οπότε, ενεργώντας κατά τον ίδιο τρόπο που είχε ενεργήσει και ο Καψάλης, ανατινάχτηκε. Δυστυχώς σε αντίθεση με τους υπόλοιπους συμπολεμιστές του, δεν πέθανε από την έκρηξη, αλλά τραυματίστηκε σοβαρότατα, με αποτέλεσμα να βρει στη συνέχεια μαρτυρικό θάνατο αφού οι Τούρκοι τον συνέλαβαν «ημικαή», τον έσυραν και τον κρέμασαν ανάποδα από τα κάγκελα, αφού τον έγδαραν και τον αποκεφάλισαν.
Συμπατριώτισσες, Συμπατριώτες
Αθανάσιος Ραζηκότσικας και Ιωσήφ Ρωγών έπραξαν το καθήκον τους και έμειναν στην ιστορία.
Σε στιγμές ιστορικές για την πατρίδα μας,
Σε στιγμές κρίσιμες σαν και αυτές που ζούμε τρία χρόνια τώρα,
Εμείς πρέπει να αποφασίζουμε, όπως και εκείνοι αποφάσισαν τότε.
Εμείς να αποφασίζουμε, εμείς να επιλέγουμε, εμείς να αναλαμβάνουμε την ευθύνη των επιλογών μας και όχι να περιμένουμε κάποιους άλλους που θα δράσουν εξ ονόματος μας; Μόνο τότε θα είμαστε ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ και όχι ΥΠΟΔΟΥΛΟΙ ΡΑΓΙΑΔΕΣ.
Συμπατριώτισσες και Συμπατριώτες
Εύκολες λύσεις, δίχως κόστος δεν υπάρχουν σήμερα, όπως δεν υπήρχαν και τότε. Η ανεξάρτητη εθνική υπόσταση της χώρας είναι πραγματική και αδιαμφισβήτητη, τότε και μόνο τότε, όταν ο λαός είναι κυρίαρχος και ελεύθερος για «να διαθέτει τον εαυτόν ως βούλεται».
Κυρίες και Κύριοι
ΠΟΛΛΕΣ ΦΟΡΕΣ ΣΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ ΜΑΤΩΣΑΜΕ ΑΛΛΑ ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΑΜΕ. Εμπιστευτήκαμε τον εαυτό μας, ανακαλύψαμε την έμπνευση μας, αυτή που δυστυχώς απουσιάζει σήμερα. Το ίδιο πιστεύω πως πρέπει να πράξουμε και σήμερα. Να πιστέψουμε και να βροντοφωνάξουμε προς κάθε κατεύθυνση, πως υπάρχει ΕΘΝΙΚΗ ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΗ ΛΥΣΗ. Λύση ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ, ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑΣ, ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ και ΑΥΤΟΔΙΑΘΕΣΗΣ.
ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΟΥΜΕ ΟΠΩΣ ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΑΝ ΤΟΤΕ, ΟΙ ΠΡΟΓΟΝΟΙ ΜΑΣ, ΟΙ ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ ΠΟΛΙΟΡΚΗΜΕΝΟΙ. ΕΙΝΑΙ ΚΑΘΗΚΟΝ ΜΑΣ ΑΠΕΝΑΝΤΙ Σ ΕΚΕΙΝΟΥΣ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΤΙΣ ΝΕΕΣ ΓΕΝΙΕΣ ΠΟΥ ΑΚΟΛΟΥΘΟΥΝ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΕΜΑΣ.
Κυρίες και κύριοι, αγαπητοί συμπατριώτες
Σκληρή και αδυσώπητη ήταν η θυσία των ελευθέρων πολιορκημένων.
Σκληρά και αληθινά, χωρίς περιστροφές και φτιασιδώματα, πρέπει πάντοτε να είναι τα λόγια που την ερμηνεύουν.
Το συμβολικό μήνυμα που εκπέμπει το Μεσολόγγι, μπορεί να αποτελέσει και σήμερα την έμπνευση μας, αλλά και το περιεχόμενο της χειραφέτησης της πατρίδας μας. Αρκεί να πιστεύουμε πραγματικά σε αυτό και να θέλουμε να το ανεμίσουμε στα πέρατα της γης.
Σας ευχαριστώ. Tromaktiko
Σεβαστό Ιερατείο,
Αξιότιμε εκπρόσωπε της Βουλής των Ελλήνων,
Αξιότιμοι κυρίες και κύριοι βουλευτές,
Αξιότιμοι κυρίες και κύριοι Πρέσβεις,
Αρχηγοί των Ενόπλων Δυνάμεων και των Σωμάτων Ασφάλειας,
Κυρίες και Κύριοι εκπρόσωποι της Τοπικής και Περιφερειακής Αυτοδιοίκησης,
Κυρίες και Κύριοι
Η σημερινή καθιερωμένη ομιλία μου, σε τούτο εδώ τον ιερό χώρο, τον «Κήπο της Θυσίας των Ελευθέρων Πολιορκημένων», επέλεξα να είναι διαφορετική από τις τρεις που προηγήθηκαν. Γιατί θεωρώ πως τα λόγια μου, τα λόγια όλων μας, πλέον δεν πιάνουν τόπο. Αυτά τα τρία χρόνια – τα πολύ δύσκολα χρόνια της ανέχειας, της φτώχειας, της ανεργίας, αλλά και της απώλειας των ελαχίστων προϋποθέσεων που πρέπει να πληροί μια χώρα για να κατοχυρώνει την εθνική της ανεξαρτησία – σ’ αυτά τρία χρόνια, από τούτο εδώ το βήμα έχω καυτηριάσει με τον πλέον κατηγορηματικό τρόπο, τις επιλογές της πολιτικής μας ηγεσίας, χωρίς όμως να έχει υπάρξει το παραμικρό θετικό αντίκρισμα, τόσο στο επίπεδο της ακολουθούμενης πολιτικής για τη χώρα μας, όσο και στην πολιτική που ακολουθείται σχετικά με το δήμο μας και την ευρύτερη περιοχή μας.
Απεναντίας συνεχίζεται μια πολιτική, η οποία όσον αφορά τον τόπο μας - τούτο εδώ το μικρό αλωνάκι της ελευθερίας – φανερώνει ΑΣΕΒΕΙΑ στη θυσία των προγόνων μας, αλλά και σ’ εμάς τους ίδιους, τους απογόνους αυτών. Τελευταίο τρανό παράδειγμα, η απαράδεκτη από κάθε άποψη - κυρίως ηθικά και δεοντολογικά - κατάργηση της Διεθνούς Ακαδημίας της Ελευθερίας.
Δεν φτάνει το έγκλημα που διαπράχθηκε με τη διάλυση του ΤΕΙ Μεσολογγίου, τώρα προστίθεται ένα ακόμη ανοσιούργημα στο βιογραφικό της κεντρικής πολιτικής εξουσίας, το οποίο μάλιστα έχει να κάνει με την ιδέα που σήμερα όλοι μας υποτίθεται πως τιμούμαι. Την ιδέα της ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ. Συγχωρέστε με για τη φράση μου, αλλά στη ΓΛΩΣΣΑ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ «ΠΟΥ ΚΟΚΑΛΑ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΚΑΙ ΚΟΚΚΑΛΑ ΤΣΑΚΙΖΕΙ», αυτό δεν μπορεί να θεωρείται τιμή. Αποτελεί ΟΝΕΙΔΟΣ και ΝΤΡΟΠΗ για όλους εκείνους που ψήφισαν και στήριξαν αυτή την απαράδεκτη απόφαση και θα τους συνοδεύει πάντοτε.
Γι’ αυτό και σήμερα δεν θα μιλήσω για όλους εκείνους που έρχονται μια φορά το χρόνο σε τούτα τα αιματοβαμμένα χώματα ως προσκυνητές και τις άλλες 364 μέρες μας θέλουν και μας βλέπουν ως προσκυνημένους.
Θα μιλήσω για όλους εμάς. Για όλους εμάς τους απλούς, τους καθημερινούς ανθρώπους, που μετά από τόσα δεινά, παραμένουμε διστακτικοί, φοβισμένοι, παθητικοί και ανήμποροι. Υπομένουμε και εξακολουθούμε να περιμένουμε. Αλήθεια τι περιμένουμε; Μήπως το σωτήρα ή τους νέους πολιτικούς σωτήρες, εκείνους που θα μας βγάλουν από το αδιέξοδο και θα μας οδηγήσουν στην επανεκκίνηση της ζωής μας, αυτής που καταστράφηκε αυτά τα τρία τελευταία χρόνια;
Μάταια περιμένουμε. Δεν υπάρχουν σωτήρες, όπως δεν υπήρχαν και τότε. Τότε που η αλληλοσπαραγμένη κυβέρνηση του Ναυπλίου δεν έστειλε βοήθεια στους πολιορκημένους, γιατί δεν ήξερε με ποιο ξενόφερτο κόμμα ήταν. Τότε που όλοι μας συμβούλευαν να αποδεχτούμε τη «δικαιοσύνη» του ραγιά για να επιβιώσουμε, αφού οι ραγιάδες αιώνια θα παρέμειναν σκλαβωμένοι, διότι έτσι ήταν ο χαρακτήρας τους, αυτός ο δήθεν « πατροπαράδοτος χαρακτήρας της φυλής μας», κατά τους τότε ξένους προστάτες μας και την «Ιερά Συμμαχία».
Σωτήρες μπορούμε να καταστήσουμε τους εαυτούς μας μόνο εμείς οι ίδιοι. Αρκεί να το πιστέψουμε. Όπως το πίστεψαν τότε οι απλοί ‘άνθρωποι του λαού μας, οι καθημερινοί αγνοί πατριώτες που ξεκίνησαν την επανάσταση του 1821 και αποτίναξαν 400 χρόνια σκλαβιάς.
Όπως το πίστεψαν οι Εξοδίτες, οι απλοί έλληνες και φιλέλληνες που ΣΦΑΓΙΑΣΤΗΚΑΝ, αρνούμενοι το συμβιβασμό και την ταπείνωση. Που στο εκβιαστικό δίλλημα της υποδούλωσης, απάντησαν αυτοβούλως πως ΔΕΝ ΠΑΡΑΔΙΔΟΜΑΣΤΕ.
Αυτή την ηθική τους νίκη τιμάμε 188 χρόνια μετά. Αυτή έμεινε ανεξίτηλη στους αιώνες. Αυτή η ηθική νίκη αποτέλεσε το φωτεινό φάρο απελευθέρωσης της χώρας μετά από 400 χρόνια σκλαβιάς.
Γιατί το πολιτικό δίδαγμα που σηματοδότησε η ηρωική Έξοδος του Μεσολογγίου, ήταν και εξακολουθεί να είναι ένα. Η μετατροπή μιας στρατιωτικής ήττας, της στρατιωτικής ήττας της ίδιας της ελληνικής επανάστασης, που δύναται να αποτελεί τον τροφοδότη, το άκαυστο φυτίλι μέσω της θυσίας των Ελευθέρων Πολιορκημένων, για την τελική πολιτική νίκη της ίδιας της ελληνικής επανάστασης.
Θα μιλήσω, όπως προανέφερα, χρησιμοποιώντας τα παραδείγματα δυο απλών ανθρώπων του τόπου μας, δυο ανθρώπων πού προέρχονταν από τα σπλάχνα του λαού μας. Δύο φλογερών πατριωτών που τότε ύψωσαν το ανάστημα τους και ενέπνευσαν τη θυσία των ΕΛΕΥΘΕΡΩΝ ΠΟΛΙΟΡΚΗΜΕΝΩΝ. Που επέλεξαν την οδό της αξιοπρέπειας και της ελευθερίας. Τον Αθανάσιο Ραζηκότσικα και τον κληρικό Ιωσήφ Ρωγών.
Ο πρώτος εξ αυτών, ο Αθανάσιος Ραζηκότσικας, αδικήθηκε - όχι τυχαία - από την επίσημη ελληνική ιστοριογραφία μέχρι και σήμερα. Αδικήθηκε γιατί η παρουσία και η δράση του συμβόλιζαν και συμβολίζουν, σταθερά και παραστατικά, την εμμονή στην αποτίναξη κάθε δεσποτείας ασύμβατης με τα θεμελιακά ανθρώπινα δικαιώματα.
Αυτή του η αντίληψη τον έφερε πολλές φορές σε αντίθεση με τους ντόπιους δημογέροντες και τον ίδιο τον Μαυροκορδάτο. Δεν κατάγονταν από «τζάκι», δεν διέθετε στρατιωτικά παράσημα και συστατικές επιστολές από ξένους προστάτες, δεν ταυτίστηκε με κάποιο από τα γνωστά κόμματα της εποχής (Αγγλικό, Γαλλικό, Ρώσικο), δεν είχε πολύ μεγάλη περιουσία και όση είχε τη διέθεσε στον αγώνα.
Η ειλικρίνεια, οι ικανότητες του, η μόρφωση του, η εξαιρετική του ευγλωττία, η μεγάλη του γενναιοδωρία και κυρίως η ανεξαρτησία του από όλους εκείνους που φιλονικούσαν καθημερινά προασπίζοντας ξένα συμφέροντα, τον ανέδειξε σε πολύ μικρή ηλικία, μόλις 24 ετών, σε μπροστάρη και εκλεγμένο αρχηγό των εξεγερμένων ελλήνων και όλων των “εντοπίων δυνάμεων”.
Έδωσε πρώτος το πρόσταγμα της εξόδου. “Επάνω τους, πάρτε τους!”, και έπεσε μαχόμενος για την ελευθερία, που αποτελούσε για εκείνον το απόλυτο ιδανικό που τον καθόριζε ως άνθρωπο και πατριώτη.
Ο δεύτερος εξ αυτών, ο κληρικός Ιωσήφ Ρωγών, ήρθε στο Μεσολόγγι το 1822, μαζί με τον Επίσκοπο Ναυπάκτου και Άρτας Πορφύριο. Φεύγοντας ο Πορφύριος για το Ναύπλιο, ανέλαβε Τοποτηρητής στα μητροπολιτικά καθήκοντα.
Έτσι του δόθηκε η δυνατότητα να παρουσιάσει ακόμη περισσότερο τον ένθερμο και φλογερό πατριωτισμό του. Σε καθημερινή βάση δεν λειτούργησε μόνο ως κληρικός, αλλά και ως πραγματικός πνευματικός καθοδηγητής, ως συμπολεμιστής και ακούραστος εργάτης, συμμετέχοντας και ζώντας λεπτό προς λεπτό τον αγώνα των Πολιορκημένων.
Οι πολιορκημένοι τον έβλεπαν να περιέρχεται συνεχώς τις ντάπιες, να εγκαρδιώνει τους πολεμιστές παράλληλα δε να φροντίζει για την συντήρηση του Φράχτη, «μετακομίζοντας ο ίδιος επί των ώμων του πέτρας, ξύλα και χώμα….. περιερχόμενος τους προμαχώνας, ευλογώντας και ενθαρρύνοντας τους μαχομένους», όπως σημειώνει και ο Αρτέμιος Μίχος στα «Απομνημονεύματα της Β΄ Πολιορκίας».
Αντέδρασε σφοδρότατα στην πρόταση περί σφαγιασμού των γυναικοπαίδων προκειμένου να μην πέσουν αιχμάλωτοι στους Τούρκους και το βράδυ της Εξόδου ακολούθησε μαζί με τα γυναικόπαιδα το Πολεμικό Σώμα του Νότη Μπότσαρη. Στη σύγχυση και τον πανικό που ακολούθησε, κατέφυγε με πλοιάριο και τριάντα περίπου πολεμιστές στον Ανεμόμυλο, όπου από το 1822 είχε εγκατασταθεί ένα κανονιοστάσιο.
Αμύνθηκε ηρωικά μέχρι τα ξημερώματα της Μεγάλης Τρίτης οπότε, ενεργώντας κατά τον ίδιο τρόπο που είχε ενεργήσει και ο Καψάλης, ανατινάχτηκε. Δυστυχώς σε αντίθεση με τους υπόλοιπους συμπολεμιστές του, δεν πέθανε από την έκρηξη, αλλά τραυματίστηκε σοβαρότατα, με αποτέλεσμα να βρει στη συνέχεια μαρτυρικό θάνατο αφού οι Τούρκοι τον συνέλαβαν «ημικαή», τον έσυραν και τον κρέμασαν ανάποδα από τα κάγκελα, αφού τον έγδαραν και τον αποκεφάλισαν.
Συμπατριώτισσες, Συμπατριώτες
Αθανάσιος Ραζηκότσικας και Ιωσήφ Ρωγών έπραξαν το καθήκον τους και έμειναν στην ιστορία.
Σε στιγμές ιστορικές για την πατρίδα μας,
Σε στιγμές κρίσιμες σαν και αυτές που ζούμε τρία χρόνια τώρα,
Εμείς πρέπει να αποφασίζουμε, όπως και εκείνοι αποφάσισαν τότε.
Εμείς να αποφασίζουμε, εμείς να επιλέγουμε, εμείς να αναλαμβάνουμε την ευθύνη των επιλογών μας και όχι να περιμένουμε κάποιους άλλους που θα δράσουν εξ ονόματος μας; Μόνο τότε θα είμαστε ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ και όχι ΥΠΟΔΟΥΛΟΙ ΡΑΓΙΑΔΕΣ.
Συμπατριώτισσες και Συμπατριώτες
Εύκολες λύσεις, δίχως κόστος δεν υπάρχουν σήμερα, όπως δεν υπήρχαν και τότε. Η ανεξάρτητη εθνική υπόσταση της χώρας είναι πραγματική και αδιαμφισβήτητη, τότε και μόνο τότε, όταν ο λαός είναι κυρίαρχος και ελεύθερος για «να διαθέτει τον εαυτόν ως βούλεται».
Κυρίες και Κύριοι
ΠΟΛΛΕΣ ΦΟΡΕΣ ΣΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ ΜΑΤΩΣΑΜΕ ΑΛΛΑ ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΑΜΕ. Εμπιστευτήκαμε τον εαυτό μας, ανακαλύψαμε την έμπνευση μας, αυτή που δυστυχώς απουσιάζει σήμερα. Το ίδιο πιστεύω πως πρέπει να πράξουμε και σήμερα. Να πιστέψουμε και να βροντοφωνάξουμε προς κάθε κατεύθυνση, πως υπάρχει ΕΘΝΙΚΗ ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΗ ΛΥΣΗ. Λύση ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ, ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑΣ, ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ και ΑΥΤΟΔΙΑΘΕΣΗΣ.
ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΟΥΜΕ ΟΠΩΣ ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΑΝ ΤΟΤΕ, ΟΙ ΠΡΟΓΟΝΟΙ ΜΑΣ, ΟΙ ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ ΠΟΛΙΟΡΚΗΜΕΝΟΙ. ΕΙΝΑΙ ΚΑΘΗΚΟΝ ΜΑΣ ΑΠΕΝΑΝΤΙ Σ ΕΚΕΙΝΟΥΣ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΤΙΣ ΝΕΕΣ ΓΕΝΙΕΣ ΠΟΥ ΑΚΟΛΟΥΘΟΥΝ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΕΜΑΣ.
Κυρίες και κύριοι, αγαπητοί συμπατριώτες
Σκληρή και αδυσώπητη ήταν η θυσία των ελευθέρων πολιορκημένων.
Σκληρά και αληθινά, χωρίς περιστροφές και φτιασιδώματα, πρέπει πάντοτε να είναι τα λόγια που την ερμηνεύουν.
Το συμβολικό μήνυμα που εκπέμπει το Μεσολόγγι, μπορεί να αποτελέσει και σήμερα την έμπνευση μας, αλλά και το περιεχόμενο της χειραφέτησης της πατρίδας μας. Αρκεί να πιστεύουμε πραγματικά σε αυτό και να θέλουμε να το ανεμίσουμε στα πέρατα της γης.
Σας ευχαριστώ. Tromaktiko
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Π.Ο.Ε.Σ.: ''Κατάργηση εισφορών υπέρ ΑΟΟΑ''
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Τιμούν τον Αγ. Γεώργιο στην 1η Μεραρχία Πεζικού
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
