2014-04-17 10:20:25
του κ. Μελέτη Η. Μελετόπουλου*
Το σημαντικώτερο πλεονέκτημα της Δεξιάς -από το 1915 που δημιουργήθηκε η παράταξη αυτή από τον Δημήτριο Γούναρη ώς την θλιβερή παρακμή της κατά την πενταετία του Κώστα Καραμανλή-, ήταν η συνοχή της.
Αυτό ήταν το στοιχείο που της προσέδωσε μόνιμη και πρωταγωνιστική παρουσία στην ελληνική πολιτική σκηνή.
Οι δεκαετίες περνούσαν, αλλά η μάζα των ψηφοφόρων της Δεξιάς παρέμενε ενωμένη, ενώ η «ταυτότητα» του δεξιού ψηφοφόρου εμφάνιζε εξαιρετική αντοχή στον χρόνο και περνούσε με αξιοσημείωτη σταθερότητα από γενιά σε γενιά.
Οι δεξιοί έκριναν και κατέκριναν, μεταξύ τους και στο σπίτι τους, τις δεξιές κυβερνήσεις, αλλά έναντι των αντιπάλων τους ήταν ενωμένη γροθιά και στις εκλογές ψήφιζαν με νομιμοφροσύνη όποιον ηγείτο εκάστοτε της δεξιάς παράταξης: τον Παναγή Τσαλδάρη, τον Ντίνο Τσαλδάρη, τον Αλέξανδρο Παπάγο, τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, τον Παναγιώτη Κανελλόπουλο, πάλι τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, τον Γεώργιο Ράλλη, τον Ευάγγελο Αβέρωφ, ακόμη και τον μη δεξιό και πολιτικά «παρείσακτο» Μητσοτάκη, γιά να φτάσουμε στον Έβερτ και τον Κώστα Καραμανλή.
Μάλιστα, μετά τον Εμφύλιο, απορρόφησε τα καλύτερα στοιχεία της παλαιάς βενιζελική παράταξης κα εμπλουτίσθηκε με ποιοτικά στελέχη.
Ενώ η Αριστερά εδιασπάτο μεταξύ σταλινικών και τροτσκιστών, ζαχαριαδικών και αντιζαχαριαδικών, «εσωτερικού» και «ορθοδοξίας», και ο χώρος του Κέντρου ήταν μία πανσπερμία προσωποπαγών αρχηγικών σχηματισμών, η Δεξιά κυβερνούσε με μικρά διαλείμματα από το 1935 μέχρι το 1981.
Και ακόμα και στα πικρά χρόνια της ήττας της από το ΠΑΣΟΚ, ακόμα και στην παταγωδώς αποτυχημένη διακυβέρνηση Μητσοτάκη και στην εξ ίσου αποτυχημένη διακυβέρνηση Κώστα Καραμανλή, διατήρησε την συνοχή της. Και ουδέποτε, ακόμη και στις χειρότερες ήττες της (1964, 1981, 2009) έπεσε κάτω από το ποσοστό του 35%. Την εποχή του Μνημονίου, που σαρώθηκαν δομές και σταθερές δεκαετιών, «έσπασε» και η συνοχή της Δεξιάς.
Ο Αντώνης Σαμαράς αρχικά ήταν διαπρύσιος εχθρός του Μνημονίου, και η στάση του αυτή είχε τεράστια απήχηση. Αν την είχε κρατήσει, στις εκλογές του 2012 θα είχε κερδίσει μία συντριπτική πλειοψηφία σε επίπεδα 50%, θα είχε επαναδιαπραγματευθεί με την Μέρκελ από θέσεως ισχύος και –όπως τώρα ομολογούν οι ίδιοι οι δανειστές μας, καθώς κανείς δεν ήθελε (τότε) την έξοδο της Ελλάδας από την Ευρωζώνη, θα είχε πετύχει μία συμφωνία που δεν θα οδηγούσε την Ελλάδα στην πλήρη διάλυση.
Ταυτόχρονα, δεν θα είχε ποτέ υπάρξει ΑΝΕΛ, ΧΑ κλπ. Αλλά δεν το έκανε. Και επειδή «αν» δεν υπάρχουν στην Ιστορία, ο Σαμαράς πραγματοποίησε την μεγαλύτερη μεταστροφή πολιτικής στην μεταπολεμική ιστορία, προσήλθε στο Βερολίνο ως ικέτης και υπήγαγε την χώρα στην εξουσία ξένων αρμοστών, που υπέβαλαν την ελληνική κοινωνία και οικονομία στην λεγόμενη «θεραπεία-σοκ».
Το «σοκ» όμως ήταν τόσο μεγάλο (και τόσο λάθος), που διέλυσε όχι μόνον την ελληνική κοινωνία αλλά ακόμη και την συνοχή της πιό συμπαγούς πολιτικής παράταξης στην νεολληνική ιστορία. Ακολούθησε το πρωτοφανές φαινόμενο ίδρυσης δεκάδων κομμάτων στον χώρο της Δεξιάς ή στις παρυφές της. Με διάφορες παραλλαγές και αποχρώσεις.
Και συνεχίζουν να ιδρύονται. Το ιστορικά πρωτοφανές δεν είναι η ίδρυση νέων δεξιών κομμάτων από υψηλόβαθμα ή μεσαία στελέχη της άλλοτε κραταιάς δεξιάς παράταξης, δηλαδή της ΝΕΑΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ.
Το πρωτοφανές είναι ότι κάποια βρήκαν λαϊκή απήχηση, και μπήκαν στην Βουλή, αφαιρώντας από την πολιτική τους μήτρα μάζες ψηφοφόρων.
Με αποτέλεσμα η ΝΕΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ να συρρικνωθεί σε επίπεδα μεσαίου, στην καλύτερη περίπτωση, ή και μικρομεσαίου κόμματος. Η βαθύτερη αιτία που κρύβεται πίσω από αυτά, είναι ότι ο Σαμαράς και το κόμμα του δεν εκφράζουν πιά την παράταξη της Δεξιάς, την κοινωνική της βάση και τις αξίες της.
Ο Σαμαράς έκανε κυβέρνηση με το αντίπαλο κόμμα, το ΠΑΣΟΚ, και διόρισε υπουργό Οικονομικών έναν πολιτικό φίλο του Σημίτη.
Με αυτούς εφάρμοσε ένα οικονομικό πρόγραμμα που κατέστρεψε την αστική τάξη, τους εμπόρους, τους βιοτέχνες, τους βιομηχάνους, τους ιδιοκτήτες ακινήτων, αλλά και τους δημοσίους υπαλλήλους, ου μην αλλά και τους ιδιωτικούς.
Ο μέσος δεξιός ψηφοφόρος αδυνατεί να διακρίνει, σε όλο αυτό το σκηνικό καταστροφής, ο,τιδήποτε θα θύμιζε δεξιά πολιτική σε οποιαδήποτε απόχρωση.
Το μνημόνιο κατέστρεψε την ζωή του, τις σταθερές του, την περιουσία του, τις οικονομίες μίας ζωής, και ο Σαμαράς με το κόμμα του είναι οι εκπρόσωποι του μνημονίου.
Ψηφίζει, λοιπόν, με αισθήματα οργής και αγανάκτησης, άλλα κόμματα, αλλά ενδόμυχα αναζητεί την επιστροφή στην ομαλότητα και την ανασυγκρότηση του ισχυρού, ενιαίου δεξιού κόμματος, που λειτουργούσε στη πολιτική του συνείδηση ως εγγυητής ομαλότητας και ησυχίας. Επομένως: το πολιτικό πρόβλημα της χώρας θα λυθεί όταν συγκροτηθεί, υπό ηθική και ακέραια ηγεσία και από τα καλύτερα στοιχεία της ελληνικής κοινωνίας, ισχυρό κόμμα, με πατριωτικά, δημοκρατικά και κοινωνικά χαρακτηριστικά.
Αυτό θα συνενώσει τους ψηφοφόρους που κινούνται στον χώρο μεταξύ της άκρας δεξιάς και της άκρας αριστεράς σε μία ενιαία κεντροδεξιά παράταξη, με πρόγραμμα την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας, την αναδιοργάνωση του κράτους και την αναγέννηση της παιδείας.
Είναι βέβαιο ότι ένα τέτοιο κόμμα, που θα ψηφιστεί ακόμη και από τους μετριοπαθείς αριστερούς, θα επαναφέρει την χώρα στην ομαλότητα.
*Ο Μελέτης Η. Μελετόπουλος είναι Διδάκτωρ Οικονομικών και Κοινωνικών Επιστημών Πανεπιστημίου Γενεύης.
Πηγή Περισσότερα: http://www.antibaro.gr/article/10514, Ἀντίβαρο
Το σημαντικώτερο πλεονέκτημα της Δεξιάς -από το 1915 που δημιουργήθηκε η παράταξη αυτή από τον Δημήτριο Γούναρη ώς την θλιβερή παρακμή της κατά την πενταετία του Κώστα Καραμανλή-, ήταν η συνοχή της.
Αυτό ήταν το στοιχείο που της προσέδωσε μόνιμη και πρωταγωνιστική παρουσία στην ελληνική πολιτική σκηνή.
Οι δεκαετίες περνούσαν, αλλά η μάζα των ψηφοφόρων της Δεξιάς παρέμενε ενωμένη, ενώ η «ταυτότητα» του δεξιού ψηφοφόρου εμφάνιζε εξαιρετική αντοχή στον χρόνο και περνούσε με αξιοσημείωτη σταθερότητα από γενιά σε γενιά.
Οι δεξιοί έκριναν και κατέκριναν, μεταξύ τους και στο σπίτι τους, τις δεξιές κυβερνήσεις, αλλά έναντι των αντιπάλων τους ήταν ενωμένη γροθιά και στις εκλογές ψήφιζαν με νομιμοφροσύνη όποιον ηγείτο εκάστοτε της δεξιάς παράταξης: τον Παναγή Τσαλδάρη, τον Ντίνο Τσαλδάρη, τον Αλέξανδρο Παπάγο, τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, τον Παναγιώτη Κανελλόπουλο, πάλι τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, τον Γεώργιο Ράλλη, τον Ευάγγελο Αβέρωφ, ακόμη και τον μη δεξιό και πολιτικά «παρείσακτο» Μητσοτάκη, γιά να φτάσουμε στον Έβερτ και τον Κώστα Καραμανλή.
Μάλιστα, μετά τον Εμφύλιο, απορρόφησε τα καλύτερα στοιχεία της παλαιάς βενιζελική παράταξης κα εμπλουτίσθηκε με ποιοτικά στελέχη.
Ενώ η Αριστερά εδιασπάτο μεταξύ σταλινικών και τροτσκιστών, ζαχαριαδικών και αντιζαχαριαδικών, «εσωτερικού» και «ορθοδοξίας», και ο χώρος του Κέντρου ήταν μία πανσπερμία προσωποπαγών αρχηγικών σχηματισμών, η Δεξιά κυβερνούσε με μικρά διαλείμματα από το 1935 μέχρι το 1981.
Και ακόμα και στα πικρά χρόνια της ήττας της από το ΠΑΣΟΚ, ακόμα και στην παταγωδώς αποτυχημένη διακυβέρνηση Μητσοτάκη και στην εξ ίσου αποτυχημένη διακυβέρνηση Κώστα Καραμανλή, διατήρησε την συνοχή της. Και ουδέποτε, ακόμη και στις χειρότερες ήττες της (1964, 1981, 2009) έπεσε κάτω από το ποσοστό του 35%. Την εποχή του Μνημονίου, που σαρώθηκαν δομές και σταθερές δεκαετιών, «έσπασε» και η συνοχή της Δεξιάς.
Ο Αντώνης Σαμαράς αρχικά ήταν διαπρύσιος εχθρός του Μνημονίου, και η στάση του αυτή είχε τεράστια απήχηση. Αν την είχε κρατήσει, στις εκλογές του 2012 θα είχε κερδίσει μία συντριπτική πλειοψηφία σε επίπεδα 50%, θα είχε επαναδιαπραγματευθεί με την Μέρκελ από θέσεως ισχύος και –όπως τώρα ομολογούν οι ίδιοι οι δανειστές μας, καθώς κανείς δεν ήθελε (τότε) την έξοδο της Ελλάδας από την Ευρωζώνη, θα είχε πετύχει μία συμφωνία που δεν θα οδηγούσε την Ελλάδα στην πλήρη διάλυση.
Ταυτόχρονα, δεν θα είχε ποτέ υπάρξει ΑΝΕΛ, ΧΑ κλπ. Αλλά δεν το έκανε. Και επειδή «αν» δεν υπάρχουν στην Ιστορία, ο Σαμαράς πραγματοποίησε την μεγαλύτερη μεταστροφή πολιτικής στην μεταπολεμική ιστορία, προσήλθε στο Βερολίνο ως ικέτης και υπήγαγε την χώρα στην εξουσία ξένων αρμοστών, που υπέβαλαν την ελληνική κοινωνία και οικονομία στην λεγόμενη «θεραπεία-σοκ».
Το «σοκ» όμως ήταν τόσο μεγάλο (και τόσο λάθος), που διέλυσε όχι μόνον την ελληνική κοινωνία αλλά ακόμη και την συνοχή της πιό συμπαγούς πολιτικής παράταξης στην νεολληνική ιστορία. Ακολούθησε το πρωτοφανές φαινόμενο ίδρυσης δεκάδων κομμάτων στον χώρο της Δεξιάς ή στις παρυφές της. Με διάφορες παραλλαγές και αποχρώσεις.
Και συνεχίζουν να ιδρύονται. Το ιστορικά πρωτοφανές δεν είναι η ίδρυση νέων δεξιών κομμάτων από υψηλόβαθμα ή μεσαία στελέχη της άλλοτε κραταιάς δεξιάς παράταξης, δηλαδή της ΝΕΑΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ.
Το πρωτοφανές είναι ότι κάποια βρήκαν λαϊκή απήχηση, και μπήκαν στην Βουλή, αφαιρώντας από την πολιτική τους μήτρα μάζες ψηφοφόρων.
Με αποτέλεσμα η ΝΕΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ να συρρικνωθεί σε επίπεδα μεσαίου, στην καλύτερη περίπτωση, ή και μικρομεσαίου κόμματος. Η βαθύτερη αιτία που κρύβεται πίσω από αυτά, είναι ότι ο Σαμαράς και το κόμμα του δεν εκφράζουν πιά την παράταξη της Δεξιάς, την κοινωνική της βάση και τις αξίες της.
Ο Σαμαράς έκανε κυβέρνηση με το αντίπαλο κόμμα, το ΠΑΣΟΚ, και διόρισε υπουργό Οικονομικών έναν πολιτικό φίλο του Σημίτη.
Με αυτούς εφάρμοσε ένα οικονομικό πρόγραμμα που κατέστρεψε την αστική τάξη, τους εμπόρους, τους βιοτέχνες, τους βιομηχάνους, τους ιδιοκτήτες ακινήτων, αλλά και τους δημοσίους υπαλλήλους, ου μην αλλά και τους ιδιωτικούς.
Ο μέσος δεξιός ψηφοφόρος αδυνατεί να διακρίνει, σε όλο αυτό το σκηνικό καταστροφής, ο,τιδήποτε θα θύμιζε δεξιά πολιτική σε οποιαδήποτε απόχρωση.
Το μνημόνιο κατέστρεψε την ζωή του, τις σταθερές του, την περιουσία του, τις οικονομίες μίας ζωής, και ο Σαμαράς με το κόμμα του είναι οι εκπρόσωποι του μνημονίου.
Ψηφίζει, λοιπόν, με αισθήματα οργής και αγανάκτησης, άλλα κόμματα, αλλά ενδόμυχα αναζητεί την επιστροφή στην ομαλότητα και την ανασυγκρότηση του ισχυρού, ενιαίου δεξιού κόμματος, που λειτουργούσε στη πολιτική του συνείδηση ως εγγυητής ομαλότητας και ησυχίας. Επομένως: το πολιτικό πρόβλημα της χώρας θα λυθεί όταν συγκροτηθεί, υπό ηθική και ακέραια ηγεσία και από τα καλύτερα στοιχεία της ελληνικής κοινωνίας, ισχυρό κόμμα, με πατριωτικά, δημοκρατικά και κοινωνικά χαρακτηριστικά.
Αυτό θα συνενώσει τους ψηφοφόρους που κινούνται στον χώρο μεταξύ της άκρας δεξιάς και της άκρας αριστεράς σε μία ενιαία κεντροδεξιά παράταξη, με πρόγραμμα την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας, την αναδιοργάνωση του κράτους και την αναγέννηση της παιδείας.
Είναι βέβαιο ότι ένα τέτοιο κόμμα, που θα ψηφιστεί ακόμη και από τους μετριοπαθείς αριστερούς, θα επαναφέρει την χώρα στην ομαλότητα.
*Ο Μελέτης Η. Μελετόπουλος είναι Διδάκτωρ Οικονομικών και Κοινωνικών Επιστημών Πανεπιστημίου Γενεύης.
Πηγή Περισσότερα: http://www.antibaro.gr/article/10514, Ἀντίβαρο
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
