2014-04-17 13:04:47
Γράφει ο Αχιλλέας Τζορμαλιώτης
Φαντάζομαι οι περισσότεροι των Ελλήνων έχουν ήδη δει τα όσα «ωραία» διαδραματίστηκαν χθες, στο γήπεδο της Τούμπας. Αν από τα όσα έχουν γραφτεί μπόρεσα να συγκρατήσω δυο-τρία πράγματα, αυτά είναι τα εξής: όλοι τα θεωρούν καταδικαστέα (εδώ γελάμε, γιατί όλοι εκείνοι που τα καταδικάζουν πολλές φορές τα εφαρμόσουν ή τα παρακινούν), ενώ για πολλούς φιλάθλους είναι απλώς «κάναμε ό,τι μας έχουν κάνει πολλάκις στο παρελθόν». Αντίποινα δηλαδή ή, σε μια πιο ελεύθερη μετάφραση, πράγματα που συνέβαιναν ανέκαθεν στα ελληνικά γήπεδα – ζούγκλες.
Κατ’ αρχήν, ξεκινώντας το ξετύλιγμα του κουβαριού, για όλα όσα συνέβησαν, συμβαίνουν και θα συμβαίνουν, δεν φταίνε μόνον οι οπαδοί. Θα έλεγα πως, στις περισσότερες των περιπτώσεων, αυτοί είναι απλώς οι εκτελεστές. Ένα ολόκληρο σύστημα πίσω τους φροντίζει για την πυροδότηση όλων αυτών. σύστημα που έχει και πολιτικές, σαφώς, προεκτάσεις. Το χρόνιο παραγοντικό ποδόσφαιρο στην Ελλάδα, έχει κοινό παρονομαστεί την βία. Σε όλα τα επίπεδα. Την λεκτική, την ψυχολογική, την σωματική. Πολιτικοί, παράγοντες και δημοσιογράφοι, έχουν «δημιουργήσει» ένα άθλημα απεχθές και γελοίο. Και εξηγούμαι:
Είμαι σίγουρος πως ο πρωθυπουργός της χώρας, που φυσικά και είδε τα όσα διαπράχθηκαν εχθές, δεν θα καλέσει στο γραφείο του για να τα συζητήσουν τον υφυπουργό, Γιάννη Ανδριανό. Ακόμη, όμως, και αν το κάνει, όλα όσα πουν θα αποτελέσουν απλά το περίβλημα μια φιλολογικής και παντελώς ανούσιας κουβέντας. Η ατιμωρησία θα παραμείνει κι οι πρόσκαιρες τιμωρίες που θα πέσουν θα λειτουργούν περισσότερα ως γαργαλίσματα στην «πλάτη» των ομάδων.
Εν συνεχεία, μιλώντας για παράγοντες, αναφερόμαστε ουσιαστικά στην «καρδιά» του ελληνικού ποδοσφαίρου. Γιατί όλοι εμείς οι φίλαθλοι, είμαστε απλώς τα ζωτικά όργανα ενός ακούρδιστου και κακοδουλεμένου οργανισμού. Αυτοί είναι που στήνουν τα παιγνίδια, αυτοί είναι που ελέγχουν τις εφημερίδες, αυτοί είναι που με τα μαλώματα και την γλώσσα νταλικέρη (on camera) δημιουργούν μια αρρωστημένη κατάσταση. Βέβαια, βρίσκουν και τα κάνουν. Αν δεν υπήρχε «πάτημα», το οποίο προέρχεται από όλους εμάς, δεν θα λειτουργούσαν με τον ίδιο τρόπο.
Άμεσα συνδεδεμένο με την προηγούμενη παράγραφο, είναι και το θέμα των δημοσιογράφων. Υποκινούμενοι, σε πολλές των περιπτώσεων, από τους προέδρους-μεγαλομετόχους των συλλόγων, γράφουν και λένε πράγματα εμετικότερα κι από ότι λέγεται στα στέκια των οργανωμένων οπαδών. Κι ύστερα, αφού έχουν φροντίσει να δημιουργήσουν μια ατμόσφαιρα αποπνικτική, στην οποία έχουν πνιγεί χιλιάδες φίλαθλοι, βγαίνουν, ως άλλοι σωτήρες, υπενθυμίζοντας ότι «τα γράφαμε, τα λέγαμε, αλλά η κατάσταση αυτή δεν σταματά ποτέ». Το λιγότερο ανεκδιήγητο.
Πιστεύω δεν απαιτείται να υπενθυμίσω πως όσα κι αν γραφούν όσα κι αν ειπωθούν, δεν αφορούν όλους. Μπορεί η… μπάλα να τους παίρνει όλους, μα εννοείται ότι υπάρχουν και οι «καλοί» του κάθε κλάδου. Το ίδιο ισχύει και για τους οπαδούς, τους «εκτελεστές» όπως προανέφερα. Αν δεν υπήρχε η ανοχή τους, οι παραπάνω θα εγκλωβίζονταν σε ένα σωστότερο δρόμο. Άρα, αν κάποιος με μια πρόχειρη ανάγνωση, ισχυριστεί ότι «στην τελική, όλοι εμείς φταίμε που τους ανεχόμαστε και κανείς άλλος», δεν μπορείς να του δώσεις και πολύ άδικο.
Αντί επιλόγου, ο άνθρωπος, τον μοναδικό σωζόμενο υποείδος, είναι ένα ζώο που μπορεί να εξημερωθεί. Κανείς, όμως, δεν προσπάθησε ουσιαστικά να το κάνει. Γιατί, είναι ευκόλως κατανοητό, πως βολεύει πολλούς αυτό το ζώο να αντιδρά σαν θηρίο. Αφήστε που πιο πολλοί επιθυμούν να έχουν υπό την προστασία τους μια μάζα θεριών, παρά μια μάζα σκύλων. Κάπως έτσι, λοιπόν, έχουμε μάθει να ζούμε. Με την βία στο πετσί μας.
logioshermes
Φαντάζομαι οι περισσότεροι των Ελλήνων έχουν ήδη δει τα όσα «ωραία» διαδραματίστηκαν χθες, στο γήπεδο της Τούμπας. Αν από τα όσα έχουν γραφτεί μπόρεσα να συγκρατήσω δυο-τρία πράγματα, αυτά είναι τα εξής: όλοι τα θεωρούν καταδικαστέα (εδώ γελάμε, γιατί όλοι εκείνοι που τα καταδικάζουν πολλές φορές τα εφαρμόσουν ή τα παρακινούν), ενώ για πολλούς φιλάθλους είναι απλώς «κάναμε ό,τι μας έχουν κάνει πολλάκις στο παρελθόν». Αντίποινα δηλαδή ή, σε μια πιο ελεύθερη μετάφραση, πράγματα που συνέβαιναν ανέκαθεν στα ελληνικά γήπεδα – ζούγκλες.
Κατ’ αρχήν, ξεκινώντας το ξετύλιγμα του κουβαριού, για όλα όσα συνέβησαν, συμβαίνουν και θα συμβαίνουν, δεν φταίνε μόνον οι οπαδοί. Θα έλεγα πως, στις περισσότερες των περιπτώσεων, αυτοί είναι απλώς οι εκτελεστές. Ένα ολόκληρο σύστημα πίσω τους φροντίζει για την πυροδότηση όλων αυτών. σύστημα που έχει και πολιτικές, σαφώς, προεκτάσεις. Το χρόνιο παραγοντικό ποδόσφαιρο στην Ελλάδα, έχει κοινό παρονομαστεί την βία. Σε όλα τα επίπεδα. Την λεκτική, την ψυχολογική, την σωματική. Πολιτικοί, παράγοντες και δημοσιογράφοι, έχουν «δημιουργήσει» ένα άθλημα απεχθές και γελοίο. Και εξηγούμαι:
Είμαι σίγουρος πως ο πρωθυπουργός της χώρας, που φυσικά και είδε τα όσα διαπράχθηκαν εχθές, δεν θα καλέσει στο γραφείο του για να τα συζητήσουν τον υφυπουργό, Γιάννη Ανδριανό. Ακόμη, όμως, και αν το κάνει, όλα όσα πουν θα αποτελέσουν απλά το περίβλημα μια φιλολογικής και παντελώς ανούσιας κουβέντας. Η ατιμωρησία θα παραμείνει κι οι πρόσκαιρες τιμωρίες που θα πέσουν θα λειτουργούν περισσότερα ως γαργαλίσματα στην «πλάτη» των ομάδων.
Εν συνεχεία, μιλώντας για παράγοντες, αναφερόμαστε ουσιαστικά στην «καρδιά» του ελληνικού ποδοσφαίρου. Γιατί όλοι εμείς οι φίλαθλοι, είμαστε απλώς τα ζωτικά όργανα ενός ακούρδιστου και κακοδουλεμένου οργανισμού. Αυτοί είναι που στήνουν τα παιγνίδια, αυτοί είναι που ελέγχουν τις εφημερίδες, αυτοί είναι που με τα μαλώματα και την γλώσσα νταλικέρη (on camera) δημιουργούν μια αρρωστημένη κατάσταση. Βέβαια, βρίσκουν και τα κάνουν. Αν δεν υπήρχε «πάτημα», το οποίο προέρχεται από όλους εμάς, δεν θα λειτουργούσαν με τον ίδιο τρόπο.
Άμεσα συνδεδεμένο με την προηγούμενη παράγραφο, είναι και το θέμα των δημοσιογράφων. Υποκινούμενοι, σε πολλές των περιπτώσεων, από τους προέδρους-μεγαλομετόχους των συλλόγων, γράφουν και λένε πράγματα εμετικότερα κι από ότι λέγεται στα στέκια των οργανωμένων οπαδών. Κι ύστερα, αφού έχουν φροντίσει να δημιουργήσουν μια ατμόσφαιρα αποπνικτική, στην οποία έχουν πνιγεί χιλιάδες φίλαθλοι, βγαίνουν, ως άλλοι σωτήρες, υπενθυμίζοντας ότι «τα γράφαμε, τα λέγαμε, αλλά η κατάσταση αυτή δεν σταματά ποτέ». Το λιγότερο ανεκδιήγητο.
Πιστεύω δεν απαιτείται να υπενθυμίσω πως όσα κι αν γραφούν όσα κι αν ειπωθούν, δεν αφορούν όλους. Μπορεί η… μπάλα να τους παίρνει όλους, μα εννοείται ότι υπάρχουν και οι «καλοί» του κάθε κλάδου. Το ίδιο ισχύει και για τους οπαδούς, τους «εκτελεστές» όπως προανέφερα. Αν δεν υπήρχε η ανοχή τους, οι παραπάνω θα εγκλωβίζονταν σε ένα σωστότερο δρόμο. Άρα, αν κάποιος με μια πρόχειρη ανάγνωση, ισχυριστεί ότι «στην τελική, όλοι εμείς φταίμε που τους ανεχόμαστε και κανείς άλλος», δεν μπορείς να του δώσεις και πολύ άδικο.
Αντί επιλόγου, ο άνθρωπος, τον μοναδικό σωζόμενο υποείδος, είναι ένα ζώο που μπορεί να εξημερωθεί. Κανείς, όμως, δεν προσπάθησε ουσιαστικά να το κάνει. Γιατί, είναι ευκόλως κατανοητό, πως βολεύει πολλούς αυτό το ζώο να αντιδρά σαν θηρίο. Αφήστε που πιο πολλοί επιθυμούν να έχουν υπό την προστασία τους μια μάζα θεριών, παρά μια μάζα σκύλων. Κάπως έτσι, λοιπόν, έχουμε μάθει να ζούμε. Με την βία στο πετσί μας.
logioshermes
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Η τέχνη επηρεάζει το βάψιμο των πασχαλινών αυγών!
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Με 357 νέα οχήματα ενισχύεται το Πυροσβεστικό Σώμα
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
