2014-04-25 05:51:30
Εδώ και καιρό προσπαθώ να καταλάβω και να μπω στη λογική του να κατανοήσω τη λογική της παραμυθίας που πολλοί θέλουν να πιστέψει ο απλός άνθρωπος που ζει, δραστηριοποιείται και αναπνέει σε αυτή την πανέμορφη χώρα! Βιώνουμε μια κρίση εδώ και κάμποσο καιρό και τα αποτελέσματα αυτής της κρίσης είναι ορατά σε κάθε έκφανση της ζωής μας. Επίπεδα κοινωνικά, πολιτιστικά, οικονομικά, επικοινωνίας, όλο το φάσμα της ανθρώπινης υπόστασης δέχεται κλυδωνισμούς με αποτέλεσμα από μόνο του να θέτει προτεραιότητες!
Σαν δικλείδα ασφαλείας ας πούμε. Και προτεραιότητα των σημερινών ανθρώπων είναι η επιβίωσή τους μέσα από αυτή την κρίση. Ξεκάθαρα, όταν το ποσοστό της ανεργίας είναι στο 20% και όλο και περισσότερα άτομα αντιμετωπίζουν το φάσμα της απόλυσης εμπρός τους, είναι δύσκολο ή τουλάχιστον προκλητικό να μιλεί κανείς για ευτυχία και ευ ζην.
Πριν κάποια χρόνια που πλησιάζουν στο πλαίσιο της δεκαετίας, οι άνθρωποι αυτού του τόπου μπορούσαν και κουβέντιαζαν για απογεύματα ρομαντικά, για εκδρομές γεμάτες εκπλήξεις και έκαναν όνειρα για μελλοντικά ταξίδια που ποτέ δεν έγιναν
. Αυτοί οι ίδιοι άνθρωποι αναγκάζονται πια να ονειρεύονται το παρελθόν και να νοσταλγούν στιγμές προσωπικής ξεγνοιασιάς που έζησαν… όταν λοιπόν σε μια κοινωνία συμβαίνει αυτό, τότε υπάρχει το φαινόμενο της οπισθοδρόμησης . Όχι της οικονομικής είτε της πολιτιστικής είτε ξέρω γω ποιανής άλλης…. αλλά της οπισθοδρόμησης του ίδιου του ανθρώπου που δεν ακολούθησε σωστά τα βήματα της εξέλιξής του.
Οι μεγάλοι άνθρωποι επιτρέπεται να νοσταλγούν και να λένε ….θυμάσαι τότε που ….. όχι οι άνθρωποι που πλησιάζουν τα τριάντα τους χρόνια! Μια ολάκερη γενιά δεν μπορεί πια να κάνει όνειρα γιατί κάποιοι κατάφεραν να τους αφαιρέσουν το σημαντικότερο όπλο … το δικαίωμα να ελπίζουν και να ονειρεύονται. Δεν μπορώ να πιστώσω όλη αυτή τη σήψη στην κρίση. Ειδικά οι Έλληνες έχουν περάσει αρκετές από δαύτες και μάλιστα με επιτυχία. Δεν γνωρίζω ποιον να κατηγορήσω. Γνωρίζω όμως πως όταν δεν ξέρεις ποιος είναι ο πραγματικός εχθρός, τότε τα πράγματα είναι ακόμη πιο δύσκολα γιατί δεν μπορείς να κρίνεις ποιον και με τι μέσο θα πολεμήσεις.
Όταν ήμουν 17, το εκπαιδευτικό σύστημα ξαναάλλαζε …. Μπήκα στη σχολή και νόμιζα θα εφοδιαστώ με προσόντα για να γίνω κάτι πλησίον του επιστήμονα, και έμαθα όλες τις νεανικές κομματικές παρατάξεις των αιώνιων φοιτητών οι οποίοι κάποια στιγμή θα προωθηθούν για αν φτάσουν εκεί που είναι τώρα αυτοί που βρίζουμε… Βγήκα από τη σχολή και μου είπαν να βάλω μέσο για μια σύμβαση 8 μηνών …..μια σύμβαση 240 ημερών δηλαδή….
Κι εγώ συνέχιζα να κάνω όνειρα….. όνειρα για να πλησιάσω στα όνειρά μου, όχι να τα περατώσω …απλά να αγγίξω τη λάμψη τους! Πήγα και στρατιώτης να αποδώσω τιμές σε μια πατρίδα που σκίζεται για τα παιδιά της και ξεκίνησε η κρίση! Όλα κατέρρευσαν. Οι μεγάλοι δημοσιογράφοι αυτής της χώρας έζησαν την απόλυτη αποθέωση. Έγιναν οι αγγελιοφόροι των κακών, οι ρυθμιστές των ειδήσεων, οι εισαγγελείς και οι κριτές… αυτό δηλαδή που ήταν πάντοτε. Απλά πλέον κατόρθωσαν να στοχεύσουν στο μοναδικό πράγμα που μας είχαν αφήσει ανέπαφο ….το μυαλό μας. Και φτάσαμε εδώ που φτάσαμε… με πολιτικάντηδες, λάθη, πολλά λάθη, ακόμα περισσότερα λάθη, δίχως εθνική υπόσταση, δίχως δικαίωμα στο όνειρο, χωρίς ανάγκες δευτερεύουσες αλλά μόνο πρωτεύοντες στόχους… να ζήσουμε και να μην πεινάσουμε.
Προσωπικά, διακρίνω μια κινδυνολογία που πριν λίγο καιρό κατέκρινα λανθασμένα. Αλλά είναι αληθές πως πλέον είναι δύσκολο για κάποιον να διακρίνει τον αληθινό κίνδυνο από αυτόν που θέλουν άλλοι να διακρίνει. Και τι εννοώ; Απλά θεωρώ πως οι συνέπειες αυτής της κρίσης σε επίπεδο ατόμου είναι μικρές μπροστά στις επιπτώσεις που έχει σε εθνικό και συλλογικό επίπεδο. Θα ζήσουμε και άλλα πιο άσχημα πράγματα λένε όλοι! Ποιος είναι άραγε έτοιμος να αντιμετωπίσει αυτά όταν μέρα με τη μέρα ολόκληρες γενιές αποτινάσουν τα όνειρα τους για να συνεχίσουν να υπάρχουν;
Τελειώνω αυτό το προσωπικό παραλήρημα λέγοντας πως όντως η ελπίδα πρέπει να πεθαίνει τελευταία. Δε γίνεται να είναι ακόμη ένας μύθος …έτσι πρέπει να γίνει γιατί αλλιώς τη βάψαμε κυριολεκτικά. Ο καθένας από μας πρέπει να δει πια όχι μόνο τον καθρέφτη του, αλλά τι υπάρχει πίσω από αυτόν! Και πίσω από αυτόν ας μην γελιόμαστε…. όλοι μας ξέρουμε πως βρίσκεται ο διπλανός μας που μας χρειάζεται τη βοήθειά μας, όχι τα λεφτά μας ...το γέλιο μας, το φιλικό χτύπημα στην πλάτη, την κουβέρτα που δε χρησιμοποιούμε γιατί κάποτε τη βαρεθήκαμε, τη μερίδα του μεσημεριανού που πετάμε, άντε και το παλαιό πουκάμισο του παππού μας που κρατάμε λες και υπάρχει περίπτωση να αναστηθεί και να έρθει να το ψάξει. Αν ευαισθητοποιήσουμε τις καρδιές μας τότε ίσως μπορούμε να εκπαιδεύσουμε και το μυαλό μας.
Γιατί είναι η αλήθεια πως πρέπει να το εκπαιδεύσουμε επειδή τόσα χρόνια έχουμε μάθει να σκεφτόμαστε μόνο εμάς και τίποτε άλλο …ίσως τελικά μπορώ να καταλάβω αυτό που πλανάται ….η κρίση φέρνει ευκαιρίες… μην ψάχνετε αλλού. Μέσα μας είναι η ευκαιρία…. να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι.
Σ.Κ.
Κοινωνικός Λειτουργός
Tromaktiko
Σαν δικλείδα ασφαλείας ας πούμε. Και προτεραιότητα των σημερινών ανθρώπων είναι η επιβίωσή τους μέσα από αυτή την κρίση. Ξεκάθαρα, όταν το ποσοστό της ανεργίας είναι στο 20% και όλο και περισσότερα άτομα αντιμετωπίζουν το φάσμα της απόλυσης εμπρός τους, είναι δύσκολο ή τουλάχιστον προκλητικό να μιλεί κανείς για ευτυχία και ευ ζην.
Πριν κάποια χρόνια που πλησιάζουν στο πλαίσιο της δεκαετίας, οι άνθρωποι αυτού του τόπου μπορούσαν και κουβέντιαζαν για απογεύματα ρομαντικά, για εκδρομές γεμάτες εκπλήξεις και έκαναν όνειρα για μελλοντικά ταξίδια που ποτέ δεν έγιναν
Οι μεγάλοι άνθρωποι επιτρέπεται να νοσταλγούν και να λένε ….θυμάσαι τότε που ….. όχι οι άνθρωποι που πλησιάζουν τα τριάντα τους χρόνια! Μια ολάκερη γενιά δεν μπορεί πια να κάνει όνειρα γιατί κάποιοι κατάφεραν να τους αφαιρέσουν το σημαντικότερο όπλο … το δικαίωμα να ελπίζουν και να ονειρεύονται. Δεν μπορώ να πιστώσω όλη αυτή τη σήψη στην κρίση. Ειδικά οι Έλληνες έχουν περάσει αρκετές από δαύτες και μάλιστα με επιτυχία. Δεν γνωρίζω ποιον να κατηγορήσω. Γνωρίζω όμως πως όταν δεν ξέρεις ποιος είναι ο πραγματικός εχθρός, τότε τα πράγματα είναι ακόμη πιο δύσκολα γιατί δεν μπορείς να κρίνεις ποιον και με τι μέσο θα πολεμήσεις.
Όταν ήμουν 17, το εκπαιδευτικό σύστημα ξαναάλλαζε …. Μπήκα στη σχολή και νόμιζα θα εφοδιαστώ με προσόντα για να γίνω κάτι πλησίον του επιστήμονα, και έμαθα όλες τις νεανικές κομματικές παρατάξεις των αιώνιων φοιτητών οι οποίοι κάποια στιγμή θα προωθηθούν για αν φτάσουν εκεί που είναι τώρα αυτοί που βρίζουμε… Βγήκα από τη σχολή και μου είπαν να βάλω μέσο για μια σύμβαση 8 μηνών …..μια σύμβαση 240 ημερών δηλαδή….
Κι εγώ συνέχιζα να κάνω όνειρα….. όνειρα για να πλησιάσω στα όνειρά μου, όχι να τα περατώσω …απλά να αγγίξω τη λάμψη τους! Πήγα και στρατιώτης να αποδώσω τιμές σε μια πατρίδα που σκίζεται για τα παιδιά της και ξεκίνησε η κρίση! Όλα κατέρρευσαν. Οι μεγάλοι δημοσιογράφοι αυτής της χώρας έζησαν την απόλυτη αποθέωση. Έγιναν οι αγγελιοφόροι των κακών, οι ρυθμιστές των ειδήσεων, οι εισαγγελείς και οι κριτές… αυτό δηλαδή που ήταν πάντοτε. Απλά πλέον κατόρθωσαν να στοχεύσουν στο μοναδικό πράγμα που μας είχαν αφήσει ανέπαφο ….το μυαλό μας. Και φτάσαμε εδώ που φτάσαμε… με πολιτικάντηδες, λάθη, πολλά λάθη, ακόμα περισσότερα λάθη, δίχως εθνική υπόσταση, δίχως δικαίωμα στο όνειρο, χωρίς ανάγκες δευτερεύουσες αλλά μόνο πρωτεύοντες στόχους… να ζήσουμε και να μην πεινάσουμε.
Προσωπικά, διακρίνω μια κινδυνολογία που πριν λίγο καιρό κατέκρινα λανθασμένα. Αλλά είναι αληθές πως πλέον είναι δύσκολο για κάποιον να διακρίνει τον αληθινό κίνδυνο από αυτόν που θέλουν άλλοι να διακρίνει. Και τι εννοώ; Απλά θεωρώ πως οι συνέπειες αυτής της κρίσης σε επίπεδο ατόμου είναι μικρές μπροστά στις επιπτώσεις που έχει σε εθνικό και συλλογικό επίπεδο. Θα ζήσουμε και άλλα πιο άσχημα πράγματα λένε όλοι! Ποιος είναι άραγε έτοιμος να αντιμετωπίσει αυτά όταν μέρα με τη μέρα ολόκληρες γενιές αποτινάσουν τα όνειρα τους για να συνεχίσουν να υπάρχουν;
Τελειώνω αυτό το προσωπικό παραλήρημα λέγοντας πως όντως η ελπίδα πρέπει να πεθαίνει τελευταία. Δε γίνεται να είναι ακόμη ένας μύθος …έτσι πρέπει να γίνει γιατί αλλιώς τη βάψαμε κυριολεκτικά. Ο καθένας από μας πρέπει να δει πια όχι μόνο τον καθρέφτη του, αλλά τι υπάρχει πίσω από αυτόν! Και πίσω από αυτόν ας μην γελιόμαστε…. όλοι μας ξέρουμε πως βρίσκεται ο διπλανός μας που μας χρειάζεται τη βοήθειά μας, όχι τα λεφτά μας ...το γέλιο μας, το φιλικό χτύπημα στην πλάτη, την κουβέρτα που δε χρησιμοποιούμε γιατί κάποτε τη βαρεθήκαμε, τη μερίδα του μεσημεριανού που πετάμε, άντε και το παλαιό πουκάμισο του παππού μας που κρατάμε λες και υπάρχει περίπτωση να αναστηθεί και να έρθει να το ψάξει. Αν ευαισθητοποιήσουμε τις καρδιές μας τότε ίσως μπορούμε να εκπαιδεύσουμε και το μυαλό μας.
Γιατί είναι η αλήθεια πως πρέπει να το εκπαιδεύσουμε επειδή τόσα χρόνια έχουμε μάθει να σκεφτόμαστε μόνο εμάς και τίποτε άλλο …ίσως τελικά μπορώ να καταλάβω αυτό που πλανάται ….η κρίση φέρνει ευκαιρίες… μην ψάχνετε αλλού. Μέσα μας είναι η ευκαιρία…. να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι.
Σ.Κ.
Κοινωνικός Λειτουργός
Tromaktiko
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Το πρώτο επτάστερο ξενοδοχείο στον κόσμο
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Ανέκδοτοοοοοοο, η ιδέα της γιαγιάς!
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
![Οι πιο παράξενοι σωματότυποι γυναικών που έχετε δει [photos]](https://images.newsnowgreece.com/65/658800/oi-pio-paraxenoi-somatotypoi-gynaikon-pou-exete-dei-photos-1-124x78.jpg)
