2014-04-27 10:29:47
«Βάρη-Βούλα-Βουλιαγμένη, μια πόλη για να ζεις» -- «των Ελλήνων οι Κοινότητες»
Παναγιώτης Ήφαιστος
Με δεδομένο τον κατήφορο του κράτους, οι σημαιοφόροι μιας νέας αφετηρίας δημοκρατικής ανασυγκρότησης και ανανέωσης της ελληνικής πολιτικής ζωής μπορούν να γίνουν των «Ελλήνων οι Κοινότητες». Οι εκλογές για την τοπική αυτοδιοίκηση θα μπορούσε να είναι η αφορμή.
Πάνω στις σημαίες πρέπει να αναγράφονται λέξεις και φράσεις με νόημα, περιεχόμενο και προοπτική. Για παράδειγμα: «Ο πολίτης είναι ο εντολέας και η εξουσία είναι η εντολοδόχος», «Δημοκρατία σημαίνει να επιβεβαιώνεται κάθε μέρα ο ρόλος του εντολέα πολίτη», «Δημοκρατία σημαίνει πλήρης διαφάνεια των αποφάσεων», «πολιτικές που σέβονται το περιβάλλον, την πολιτισμική μας κληρονομιά και τη φυσική μας κληρονομιά – τήρηση των διεθνών συμβάσεων για την αειφόρο ανάπτυξη».
«Βάρη-Βούλα-Βουλιαγμένη, μια πόλη για να ζεις», γράφει χαρακτηριστικά η αφίσα του Συνδυασμού του οποίου ηγείται ως υποψήφιος Δήμαρχος Γρηγόρης Κωνσταντέλλος. Των ενοποιημένων δηλαδή Δήμων του νοτιότερου, πανέμορφου πλην εν πολλοίς εγκαταλειμμένου άκρου της Αττικής γης.
Αυτό συνάγεται και από μια ενδιαφέρουσα συνάντηση με τους πρωτεργάτες του Συνδυασμού. Είναι χαρακτηριστικό ότι όπως και σε πολλούς άλλους Δήμους συμπεριλαμβάνει ένα ευρύ και υπερκομματικό φάσμα πολύ αξιόλογων τοπικών παραγόντων και αυτό κρίνεται ως πολύ θετικό και κάτι που αξίζει να ενθαρρυνθεί.
Οι ξενόφερτες και παρωχημένες πλέον ιδεολογίες και ο παραταξιακός παραγοντισμός διαιρεί και διχάζει. Αποφάσισα λοιπόν υπό αυτές τις προϋποθέσεις να συνεισφέρω στην τοπική αυτοδιοίκηση, γιατί υπό τις περιστάσεις κρίσης που διανύουμε κρίνεται ως αναγκαία η ενθάρρυνση της τοπικής αυτοσυγκρότησης και αυτοθέσμισης. Σ’ αυτό αποσκοπεί και η παρούσα παρέμβαση.
Κατ’ αρχάς, λίγοι θα διαφωνήσουν ότι τα προβλήματα που αντιμετωπίζει τα τελευταία χρόνια το κεντρικό νεοελληνικό κράτος έχουν βαθιές ρίζες στις ξενόφερτες εμφύλιες ιδεολογικές διαιρέσεις, στην συνεπαγόμενη ξένη εξάρτηση και στην διαφθορά που προκαλεί το κομματικό σύστημα που πολλοί όχι άδικα θεωρούν πλέον ως ένα εναλλασσόμενο σύστημα κρατικών τρωκτικών. Πως ένα τέτοιο σύστημα να σεβαστεί ιερά και θέσφατα του ευ ζην και πώς να σεβαστεί τις πολιτικές και πολιτισμικές παραδόσεις μας!
Αναμενόμενα οι κυβερνώντες τις τελευταίες δεκαετίες παραβίασαν θεμελιώδεις πολιτικοοικονομικές αρχές και κριτήρια και τις συμβάσεις περί Αειφόρου ανάπτυξης. Είναι γεγονός ότι τα φαινόμενα της μαζικοπαραγωγής, μαζικοκατανάλωσης και αστικοποίησης προκαλούν αρνητικές αποδόσεις στην ποιότητα ζωής αλλά και στην οικονομική ανάπτυξη. Γι’ αυτό απαιτείται να ξανασκεφτούμε ριζικά πολλά πράγματα. Η οικονομική ανάπτυξη επιτάσσεται να δημιουργεί μια ισορροπία μεταξύ παραγωγικότητας και ποιότητας ζωής για την οποία οι Δημότες της τοπικής αυτοδιοίκησης απαιτείται να συζητούν αδιάκοπα. Όλοι μαζί αδιαίρετοι και ει δυνατό να καταλήγουν σε συναινετικές αποφάσεις.
Αυτά είναι πολύ σημαντικά πράγματα τα οποία η τοπική αυτοδιοίκηση θα πρέπει να αντιμετωπίσει με πολιτικοοικονομική σοφία που φαίνεται ότι στερούνται στο κεντρικό κράτος, τηρώντας τις διεθνείς συμβάσεις και παίρνοντας αποφάσεις που διασφαλίζουν μια υψηλή ποιότητα ζωής.
Σε κάθε Πόλη υπάρχει πληθώρα ευαίσθητων και πολιτικοποιημένων Δημοτών, επιστημόνων και ειδικών για όλα τα ζητήματα που αφορούν την πολιτική, οικονομική και πολιτισμική ζωή. Ο Δήμος δεν έχει παρά να αξιοποιεί αυτό το δυναμικό. Όριο είναι ο ουρανός για τρόπους και για προσεγγίσεις που επιτυγχάνουν το βέλτιστο αποτέλεσμα.
Στην ιστορική διαδρομή των ανθρώπων η δημοκρατία ήταν και συνεχίζει να είναι πάγια αξίωση. Σήμερα ισχύει πολύ περισσότερο και το ακούς όπου σταθείς και με όποιον μιλήσεις. Τις περασμένες δεκαετίες, στο όνομα ιδεολογημάτων ποικίλων αποχρώσεων και συντηρώντας μια λειψή έμμεση αντιπροσώπευση, περιφρονήθηκε η ημέτερη μακραίωνη δημοκρατική παράδοση που θέλει την Πολιτική εντός της Πόλεως να κινείται με προσανατολισμό την άμεση δημοκρατία.
Με αυτή την έννοια εάν η δημοκρατία θα έχει μέλλον στην χώρα μας, στην τοπική τουλάχιστον αυτοδιοίκηση, απαιτείται να προσανατολιστούμε προς αυτή την κατεύθυνση. Τίποτα δεν μας εμποδίζει και όριο ο ουρανός για πρακτικούς τρόπους λήψης αποφάσεων με δημοκρατικό και συναινετικό τρόπο. Στην αρχαιότητα και επί αιώνες στην ιστορική μας διαδρομή, αυτό σημαίνει, πρακτικά, ότι εντός της Πόλεως οι τρόποι λήψης αποφάσεων οδηγούν σε ολοένα μεγαλύτερο ρόλο του εντολέα Πολίτη (εδώ Δημότη).
Ο Δημότης είναι λοιπόν ο εντολέας και αυτό πρέπει να προσπαθούμε να θεμελιώσουμε και να εμπεδώσουμε στην τοπική τουλάχιστο αυτοδιοίκηση. Για να το πετύχουμε δεν χρειαζόμαστε συνταγές κάποιου παρωχημένου ιδεολογικού δόγματος αλλά να κολυμπήσουμε μέσα στον ωκεανό των ελληνικών παραδόσεων δημοκρατίας και ελευθερίας. Να διαβάσουμε Αριστοτέλη, Ρήγα Βελεστινλή, Μακρυγιάννη. Να μάθουμε τον τρόπο αυτοκυβέρνησης και αυτοθέσμισης των Πόλεων και των Κοινών στην Βυζαντινή Οικουμένη αλλά και το πώς επιβίωσαν στην δυναστική Οθωμανική Αυτοκρατορία.
Ακριβολογούμε εάν πούμε ότι υπό τις περιστάσεις που διανύουμε μια νέα αφετηρία και μια ανοδική κίνηση που θα δυναμώσει το Ελληνικό κράτος μπορεί σήμερα να επιτευχθεί μόνο στο επίπεδο των Δήμων οι οποίοι μπορούν πολύ εύκολα να ανθίσουν ως πεδία δημοκρατικής συγκρότησης και ως κέντρα πολιτισμικού και επιστημονικού προβληματισμού επί όλων ανεξαιρέτως των υποθέσεών μας.
Ενώ πάντα θα προσβλέπουμε στην δημιουργία μιας ισχυρής κρατικής οντότητας που θα μας αντιπροσωπεύει στον σύγχρονο ανταγωνιστικό κρατοκεντρικό κόσμο, είναι πλέον ολοφάνερο πως εάν ελπίδα υπάρχει για μια νέα αφετηρία και μια νέα ανοδική πορεία θα πρέπει να δημιουργήσουμε νέα δεδομένα στο επίπεδο των Δήμων και ευρύτερα της κοινωνίας.
Χωρίς βέβαια να αναπτυχθούν φυγόκεντρες τάσεις.Για μια σειρά λόγων εκτιμάται ότι τέτοιος φόβος δεν υπάρχει. Το ζητούμενο δεν είναι τοπική αυθαιρεσία αλλά ο τοπικός πολιτικοοικονομικός ορθολογισμός που θα αναχθεί και επηρεάσει την κεντρική πολιτική ζωή. Οι Δήμοι μιας περιφέρειας αλλά και ευρύτερα, εξάλλου, μπορούν να συνεργάζονται στα πεδία των εκδηλώσεων, του πολιτισμού, των υποδομών και του περιβάλλοντος.
Αυτό σημαίνει μεταξύ άλλων, δημοκρατική συγκρότηση των τοπικών κοινωνιών, αυτοθέσμισή τους επί τοπικών υποθέσεων στην βάση της ετερότητάς τους, λελογισμένη ισορροπία σχέσεων με την κεντρική εξουσία, πολιτισμική ανάπτυξη στον μέγιστο δυνατό βαθμό και σεβασμό του περιβάλλοντος πάνω στο οποίο διαδοχικές κεντρικές κυβερνήσεις και το αμαρτωλό τους πελατειακό σύστημα ασέλγησαν αδίστακτα.
Γενικότερα, ανάπτυξη της «Κοινότητας» με την βαθύτερη και πλατύτερη έννοια του όρου που αγκαλιάζει όλους τους τομείς της ζωής και με τρόπους που δημιουργούν ασφαλιστικές δικλείδες κατά των αυθαιρεσιών και καταχρήσεων.
Γιατί όμως μια «δημοκρατική αφετηρία» των κοινοτήτων στην τοπική ζωή και στο πλαίσιο της τοπικής αυτοδιοίκησης αφορά την ευρύτερη κρατική ζωή; Η κοινοτική οργάνωση όπως ήδη υπαινιχθήκαμε διαιώνισε την εθνική μας ύπαρξη επί πολλούς αιώνες και υπό πολύ δύσκολες ιστορικές περιστάσεις.
Επειδή η ανάπτυξή τους είχε ως άξονα τις μακραίωνες και πάμπλουτες πολιτικές παραδόσεις της Ελληνικότητας η ανάπτυξη των Ελληνικών κοινοτήτων ενίσχυε και δεν αποδυνάμωνε ή διαιρούσε το ελληνικό έθνος. Το ίδιο ισχύει σήμερα όσον αφορά το νεοελληνικό εθνοκράτος. Παρά τις δανεικές, ελλειμματικές και συχνά έξωθεν εξαρτημένες διοικητικές δομές, ο πλούτος του είναι η Ελληνική κοινωνία και οι κοινότητές της. Παρά την παραμέλησή τους από το νεοελληνικό κράτος, στις Ελληνικές κοινότητες θα πρέπει να συμπεριλάβουμε όλη την Ελληνική διασπορά σε όλο τον πλανήτη.
Οι μοναδικά ανθρωποκεντρικές πολιτικές παραδόσεις της Ελληνικότητας είναι αρκετά ισχυρές –βασικά από την αρχαιότητα μέχρι και σήμερα είναι ο άξονας του πολιτικού πολιτισμού–, ούτως ώστε να μπορούμε να είμαστε ένα συνεκτικό έθνος κοινοτήτων δομημένων στην βάση θεμελιωδών αρχών περί Δημοκρατίας κα Ελευθερίας.
Στην μακραίωνη πολιτική μας παράδοση, η προσπάθεια κεντρικής πολιτικής οργάνωσης των Ελλήνων δεν αναιρεί την ετερότητα των Κοινοτήτων και την επιμέρους πολιτισμική τους ταυτότητα γιατί η διαδρομή τους συγκρότησε μια πλανητικά διασπαρμένη εθνική κοινωνία που είναι ταυτόχρονα ένα πολιτισμικά συνεκτικό έθνος κοινοτήτων. Το διαδίκτυο σήμερα, επιπλέον, διανοίγει πολύ μεγάλες ευκαιρίες συνεύρεσης, συνεργασίας και συσπείρωσης γύρω από εθνικούς σκοπούς.
«Έθνος», βέβαια, όχι με την ρατσιστική έννοια του όρου της μετά-Μεσαιωνικής Δυτικής Ευρώπης, αλλά με την πολιτισμική και κυρίως ανθρωποκεντρική πολιτική έννοια του όρου που ανώδυνα μπορεί να συμπεριλάβει και την ανθρωποκεντρική μεταφυσική πίστη.
Αναμφίβολα στον σύγχρονο εξαιρετικά ανταγωνιστικό εθνοκρατοκεντρικό κόσμο η επιβίωσή μας και η ασφάλειά μας απαιτεί ισχυρό εθνοκράτος. Ισχυρό εθνοκράτος στα πεδία της οικονομίας, του πολιτισμού, της διπλωματίας και της ασφάλειας.
Εθνοκράτος μέσα στο οποίο ως έθνος πολιτισμικά συνεκτικό και πανίσχυρο, έχουμε το προνόμιο και την πολυτέλεια να έχουμε ισχυρές και αυτοκυβερνούμενες κοινότητες χωρίς αυτό να αναπτύσσει φυγόκεντρες τάσεις.
Υποστηρίζουμε λοιπόν ότι η ανάπτυξη της τοπικής αυτοκυβέρνησης υπό αυτό το πρίσμα, ακριβώς, δεν θα αποδυναμώσει την κρατική μας ισχύ αλλά θα την ενισχύσει παντοιοτρόπως. Θα δρομολογήσει ακριβώς επί τάπητος αυτό που οι αγωνιστές της Εθνικής Ανεξαρτησίας ήθελαν να δημιουργήσουν, μια δηλαδή πανίσχυρη δημοκρατία όπου τοπική δημοκρατία και η εθνοκρατική δημοκρατία θα συμπλέκονται αρμονικά και ενισχυτικά.
Για όσους δεν το ξέρουν δεν ισχύει αυτό για όλα τα έθνη, η καλύτερα ισχύει για ελάχιστα. Οι αγωνιώδεις και συχνά αιματηρές προσπάθειες πολλών λαών να καταστούν συνεκτικό έθνος σπάνια επιτυγχάνουν μια τόσο συνεκτική εθνική ύπαρξη γεμάτη συγγενείς και άρρηκτα αλληλένδετες αποχρώσεις. Αυτό οφείλεται, ακριβώς, στο γεγονός ότι η δίνη του πολιτικού πολιτισμού του οποίου επί χιλιετίες είμαστε πνευματικά και από άποψη πολιτικού στοχασμού πρωταγωνιστές, σμίλευσε τις δίδυμες έννοιες της Δημοκρατίας και της Ελευθερίας ως την Ιθάκη του πολιτικού γίγνεσθαι των Ελλήνων και όχι μόνο.
Υπό ένα πιο διαχρονικό και γενικότερο πρίσμα η Ελευθερία στην πορεία της Ελληνικότητας είναι διφυής. Από την μια πλευρά είναι η δημοκρατική συγκρότηση όπου, όταν ο Πολίτης καταστεί ολοκληρωτικά εντολέας της εξουσίας (άμεση δημοκρατία), κορυφώνει την πολιτική ελευθερία. Από την άλλη πλευρά στον εθνοκρατοκεντρικό κόσμο όπου ζούμε η εθνική ανεξαρτησία («το ιδεώδες της ανεξαρτησίας» στην κλασική εποχή) είναι προϋπόθεση δημοκρατίας και πολιτικής ελευθερίας.
Τελειώνω λοιπόν επανερχόμενος στο ζήτημα που έγινε η αφορμή της παρούσης παρέμβασης. Είναι ενδιαφέρον ότι πολλοί συνδυασμοί στις επικείμενες δημοτικές εκλογές όπως ο συνδυασμός «Βάρη-Βούλα-Βουλιαγμένη, μια πόλη για να ζεις», θέτουν στόχους που είναι ενταγμένοι στην πιο πάνω δημοκρατική κα ανανεωτική λογική.
Το αντίδοτο στην ιδιωτεία που κατατρώει τα σωθικά μας έχει ονοματεπώνυμο: Ενεργοί Δημότες-Πολίτες, αξιώσεις άσκησης του ρόλου του εντολέα και αξίωση προγραμματικών δεσμεύσεων από κάθε ένα ο οποίος θέλει να ασκήσει εξουσία.
Για ενδεικτική παρέμβαση που αφορά την πολιτισμική και φυσική κληρονομιά και τον τρόπο που η ιδιωτεία θα μπορούσε να την βλάψει βλ. http://www.ifestosedu.gr/111Vraxonisides.htm. Στον αντίποδα αυτές τις μέρες διαβάσαμε για επερχόμενο νόμο (όπως πολλά άλλα θα πρόκειται για κάποιο διάταγμα της τρόικα) για τον βιασμό της φυσικής και πολιτισμικής μας κληρονομιάς στο όνομα μιας κάκιστα και αλόγιστα νοούμενης ανάπτυξης.
Ένας ακόμη λόγος για ισχυρή τοπική αυτοδιοίκηση, ενεργούς Δημότες και ανελέητες αξιώσεις των δημοτών για δημοκρατική επικύρωση κάθε απόφασης που αφορά την ζωή τους, ιδιαίτερα τα ιερά και τα όσιά τους, δηλαδή την φυσική και πολιτισμική κληρονομιά τους που καθιστά τον τόπο τους «μια πόλη για να ζεις».
https://www.facebook.com/ifestos.dimotikes2014?fref=ts
www.ifestosedu.gr - https://www.facebook.com/p.ifestos
https://www.facebook.com/panayiotis.ifestos
Παναγιώτης Ήφαιστος
Με δεδομένο τον κατήφορο του κράτους, οι σημαιοφόροι μιας νέας αφετηρίας δημοκρατικής ανασυγκρότησης και ανανέωσης της ελληνικής πολιτικής ζωής μπορούν να γίνουν των «Ελλήνων οι Κοινότητες». Οι εκλογές για την τοπική αυτοδιοίκηση θα μπορούσε να είναι η αφορμή.
Πάνω στις σημαίες πρέπει να αναγράφονται λέξεις και φράσεις με νόημα, περιεχόμενο και προοπτική. Για παράδειγμα: «Ο πολίτης είναι ο εντολέας και η εξουσία είναι η εντολοδόχος», «Δημοκρατία σημαίνει να επιβεβαιώνεται κάθε μέρα ο ρόλος του εντολέα πολίτη», «Δημοκρατία σημαίνει πλήρης διαφάνεια των αποφάσεων», «πολιτικές που σέβονται το περιβάλλον, την πολιτισμική μας κληρονομιά και τη φυσική μας κληρονομιά – τήρηση των διεθνών συμβάσεων για την αειφόρο ανάπτυξη».
«Βάρη-Βούλα-Βουλιαγμένη, μια πόλη για να ζεις», γράφει χαρακτηριστικά η αφίσα του Συνδυασμού του οποίου ηγείται ως υποψήφιος Δήμαρχος Γρηγόρης Κωνσταντέλλος. Των ενοποιημένων δηλαδή Δήμων του νοτιότερου, πανέμορφου πλην εν πολλοίς εγκαταλειμμένου άκρου της Αττικής γης.
Αυτό συνάγεται και από μια ενδιαφέρουσα συνάντηση με τους πρωτεργάτες του Συνδυασμού. Είναι χαρακτηριστικό ότι όπως και σε πολλούς άλλους Δήμους συμπεριλαμβάνει ένα ευρύ και υπερκομματικό φάσμα πολύ αξιόλογων τοπικών παραγόντων και αυτό κρίνεται ως πολύ θετικό και κάτι που αξίζει να ενθαρρυνθεί.
Οι ξενόφερτες και παρωχημένες πλέον ιδεολογίες και ο παραταξιακός παραγοντισμός διαιρεί και διχάζει. Αποφάσισα λοιπόν υπό αυτές τις προϋποθέσεις να συνεισφέρω στην τοπική αυτοδιοίκηση, γιατί υπό τις περιστάσεις κρίσης που διανύουμε κρίνεται ως αναγκαία η ενθάρρυνση της τοπικής αυτοσυγκρότησης και αυτοθέσμισης. Σ’ αυτό αποσκοπεί και η παρούσα παρέμβαση.
Κατ’ αρχάς, λίγοι θα διαφωνήσουν ότι τα προβλήματα που αντιμετωπίζει τα τελευταία χρόνια το κεντρικό νεοελληνικό κράτος έχουν βαθιές ρίζες στις ξενόφερτες εμφύλιες ιδεολογικές διαιρέσεις, στην συνεπαγόμενη ξένη εξάρτηση και στην διαφθορά που προκαλεί το κομματικό σύστημα που πολλοί όχι άδικα θεωρούν πλέον ως ένα εναλλασσόμενο σύστημα κρατικών τρωκτικών. Πως ένα τέτοιο σύστημα να σεβαστεί ιερά και θέσφατα του ευ ζην και πώς να σεβαστεί τις πολιτικές και πολιτισμικές παραδόσεις μας!
Αναμενόμενα οι κυβερνώντες τις τελευταίες δεκαετίες παραβίασαν θεμελιώδεις πολιτικοοικονομικές αρχές και κριτήρια και τις συμβάσεις περί Αειφόρου ανάπτυξης. Είναι γεγονός ότι τα φαινόμενα της μαζικοπαραγωγής, μαζικοκατανάλωσης και αστικοποίησης προκαλούν αρνητικές αποδόσεις στην ποιότητα ζωής αλλά και στην οικονομική ανάπτυξη. Γι’ αυτό απαιτείται να ξανασκεφτούμε ριζικά πολλά πράγματα. Η οικονομική ανάπτυξη επιτάσσεται να δημιουργεί μια ισορροπία μεταξύ παραγωγικότητας και ποιότητας ζωής για την οποία οι Δημότες της τοπικής αυτοδιοίκησης απαιτείται να συζητούν αδιάκοπα. Όλοι μαζί αδιαίρετοι και ει δυνατό να καταλήγουν σε συναινετικές αποφάσεις.
Αυτά είναι πολύ σημαντικά πράγματα τα οποία η τοπική αυτοδιοίκηση θα πρέπει να αντιμετωπίσει με πολιτικοοικονομική σοφία που φαίνεται ότι στερούνται στο κεντρικό κράτος, τηρώντας τις διεθνείς συμβάσεις και παίρνοντας αποφάσεις που διασφαλίζουν μια υψηλή ποιότητα ζωής.
Σε κάθε Πόλη υπάρχει πληθώρα ευαίσθητων και πολιτικοποιημένων Δημοτών, επιστημόνων και ειδικών για όλα τα ζητήματα που αφορούν την πολιτική, οικονομική και πολιτισμική ζωή. Ο Δήμος δεν έχει παρά να αξιοποιεί αυτό το δυναμικό. Όριο είναι ο ουρανός για τρόπους και για προσεγγίσεις που επιτυγχάνουν το βέλτιστο αποτέλεσμα.
Στην ιστορική διαδρομή των ανθρώπων η δημοκρατία ήταν και συνεχίζει να είναι πάγια αξίωση. Σήμερα ισχύει πολύ περισσότερο και το ακούς όπου σταθείς και με όποιον μιλήσεις. Τις περασμένες δεκαετίες, στο όνομα ιδεολογημάτων ποικίλων αποχρώσεων και συντηρώντας μια λειψή έμμεση αντιπροσώπευση, περιφρονήθηκε η ημέτερη μακραίωνη δημοκρατική παράδοση που θέλει την Πολιτική εντός της Πόλεως να κινείται με προσανατολισμό την άμεση δημοκρατία.
Με αυτή την έννοια εάν η δημοκρατία θα έχει μέλλον στην χώρα μας, στην τοπική τουλάχιστον αυτοδιοίκηση, απαιτείται να προσανατολιστούμε προς αυτή την κατεύθυνση. Τίποτα δεν μας εμποδίζει και όριο ο ουρανός για πρακτικούς τρόπους λήψης αποφάσεων με δημοκρατικό και συναινετικό τρόπο. Στην αρχαιότητα και επί αιώνες στην ιστορική μας διαδρομή, αυτό σημαίνει, πρακτικά, ότι εντός της Πόλεως οι τρόποι λήψης αποφάσεων οδηγούν σε ολοένα μεγαλύτερο ρόλο του εντολέα Πολίτη (εδώ Δημότη).
Ο Δημότης είναι λοιπόν ο εντολέας και αυτό πρέπει να προσπαθούμε να θεμελιώσουμε και να εμπεδώσουμε στην τοπική τουλάχιστο αυτοδιοίκηση. Για να το πετύχουμε δεν χρειαζόμαστε συνταγές κάποιου παρωχημένου ιδεολογικού δόγματος αλλά να κολυμπήσουμε μέσα στον ωκεανό των ελληνικών παραδόσεων δημοκρατίας και ελευθερίας. Να διαβάσουμε Αριστοτέλη, Ρήγα Βελεστινλή, Μακρυγιάννη. Να μάθουμε τον τρόπο αυτοκυβέρνησης και αυτοθέσμισης των Πόλεων και των Κοινών στην Βυζαντινή Οικουμένη αλλά και το πώς επιβίωσαν στην δυναστική Οθωμανική Αυτοκρατορία.
Ακριβολογούμε εάν πούμε ότι υπό τις περιστάσεις που διανύουμε μια νέα αφετηρία και μια ανοδική κίνηση που θα δυναμώσει το Ελληνικό κράτος μπορεί σήμερα να επιτευχθεί μόνο στο επίπεδο των Δήμων οι οποίοι μπορούν πολύ εύκολα να ανθίσουν ως πεδία δημοκρατικής συγκρότησης και ως κέντρα πολιτισμικού και επιστημονικού προβληματισμού επί όλων ανεξαιρέτως των υποθέσεών μας.
Ενώ πάντα θα προσβλέπουμε στην δημιουργία μιας ισχυρής κρατικής οντότητας που θα μας αντιπροσωπεύει στον σύγχρονο ανταγωνιστικό κρατοκεντρικό κόσμο, είναι πλέον ολοφάνερο πως εάν ελπίδα υπάρχει για μια νέα αφετηρία και μια νέα ανοδική πορεία θα πρέπει να δημιουργήσουμε νέα δεδομένα στο επίπεδο των Δήμων και ευρύτερα της κοινωνίας.
Χωρίς βέβαια να αναπτυχθούν φυγόκεντρες τάσεις.Για μια σειρά λόγων εκτιμάται ότι τέτοιος φόβος δεν υπάρχει. Το ζητούμενο δεν είναι τοπική αυθαιρεσία αλλά ο τοπικός πολιτικοοικονομικός ορθολογισμός που θα αναχθεί και επηρεάσει την κεντρική πολιτική ζωή. Οι Δήμοι μιας περιφέρειας αλλά και ευρύτερα, εξάλλου, μπορούν να συνεργάζονται στα πεδία των εκδηλώσεων, του πολιτισμού, των υποδομών και του περιβάλλοντος.
Αυτό σημαίνει μεταξύ άλλων, δημοκρατική συγκρότηση των τοπικών κοινωνιών, αυτοθέσμισή τους επί τοπικών υποθέσεων στην βάση της ετερότητάς τους, λελογισμένη ισορροπία σχέσεων με την κεντρική εξουσία, πολιτισμική ανάπτυξη στον μέγιστο δυνατό βαθμό και σεβασμό του περιβάλλοντος πάνω στο οποίο διαδοχικές κεντρικές κυβερνήσεις και το αμαρτωλό τους πελατειακό σύστημα ασέλγησαν αδίστακτα.
Γενικότερα, ανάπτυξη της «Κοινότητας» με την βαθύτερη και πλατύτερη έννοια του όρου που αγκαλιάζει όλους τους τομείς της ζωής και με τρόπους που δημιουργούν ασφαλιστικές δικλείδες κατά των αυθαιρεσιών και καταχρήσεων.
Γιατί όμως μια «δημοκρατική αφετηρία» των κοινοτήτων στην τοπική ζωή και στο πλαίσιο της τοπικής αυτοδιοίκησης αφορά την ευρύτερη κρατική ζωή; Η κοινοτική οργάνωση όπως ήδη υπαινιχθήκαμε διαιώνισε την εθνική μας ύπαρξη επί πολλούς αιώνες και υπό πολύ δύσκολες ιστορικές περιστάσεις.
Επειδή η ανάπτυξή τους είχε ως άξονα τις μακραίωνες και πάμπλουτες πολιτικές παραδόσεις της Ελληνικότητας η ανάπτυξη των Ελληνικών κοινοτήτων ενίσχυε και δεν αποδυνάμωνε ή διαιρούσε το ελληνικό έθνος. Το ίδιο ισχύει σήμερα όσον αφορά το νεοελληνικό εθνοκράτος. Παρά τις δανεικές, ελλειμματικές και συχνά έξωθεν εξαρτημένες διοικητικές δομές, ο πλούτος του είναι η Ελληνική κοινωνία και οι κοινότητές της. Παρά την παραμέλησή τους από το νεοελληνικό κράτος, στις Ελληνικές κοινότητες θα πρέπει να συμπεριλάβουμε όλη την Ελληνική διασπορά σε όλο τον πλανήτη.
Οι μοναδικά ανθρωποκεντρικές πολιτικές παραδόσεις της Ελληνικότητας είναι αρκετά ισχυρές –βασικά από την αρχαιότητα μέχρι και σήμερα είναι ο άξονας του πολιτικού πολιτισμού–, ούτως ώστε να μπορούμε να είμαστε ένα συνεκτικό έθνος κοινοτήτων δομημένων στην βάση θεμελιωδών αρχών περί Δημοκρατίας κα Ελευθερίας.
Στην μακραίωνη πολιτική μας παράδοση, η προσπάθεια κεντρικής πολιτικής οργάνωσης των Ελλήνων δεν αναιρεί την ετερότητα των Κοινοτήτων και την επιμέρους πολιτισμική τους ταυτότητα γιατί η διαδρομή τους συγκρότησε μια πλανητικά διασπαρμένη εθνική κοινωνία που είναι ταυτόχρονα ένα πολιτισμικά συνεκτικό έθνος κοινοτήτων. Το διαδίκτυο σήμερα, επιπλέον, διανοίγει πολύ μεγάλες ευκαιρίες συνεύρεσης, συνεργασίας και συσπείρωσης γύρω από εθνικούς σκοπούς.
«Έθνος», βέβαια, όχι με την ρατσιστική έννοια του όρου της μετά-Μεσαιωνικής Δυτικής Ευρώπης, αλλά με την πολιτισμική και κυρίως ανθρωποκεντρική πολιτική έννοια του όρου που ανώδυνα μπορεί να συμπεριλάβει και την ανθρωποκεντρική μεταφυσική πίστη.
Αναμφίβολα στον σύγχρονο εξαιρετικά ανταγωνιστικό εθνοκρατοκεντρικό κόσμο η επιβίωσή μας και η ασφάλειά μας απαιτεί ισχυρό εθνοκράτος. Ισχυρό εθνοκράτος στα πεδία της οικονομίας, του πολιτισμού, της διπλωματίας και της ασφάλειας.
Εθνοκράτος μέσα στο οποίο ως έθνος πολιτισμικά συνεκτικό και πανίσχυρο, έχουμε το προνόμιο και την πολυτέλεια να έχουμε ισχυρές και αυτοκυβερνούμενες κοινότητες χωρίς αυτό να αναπτύσσει φυγόκεντρες τάσεις.
Υποστηρίζουμε λοιπόν ότι η ανάπτυξη της τοπικής αυτοκυβέρνησης υπό αυτό το πρίσμα, ακριβώς, δεν θα αποδυναμώσει την κρατική μας ισχύ αλλά θα την ενισχύσει παντοιοτρόπως. Θα δρομολογήσει ακριβώς επί τάπητος αυτό που οι αγωνιστές της Εθνικής Ανεξαρτησίας ήθελαν να δημιουργήσουν, μια δηλαδή πανίσχυρη δημοκρατία όπου τοπική δημοκρατία και η εθνοκρατική δημοκρατία θα συμπλέκονται αρμονικά και ενισχυτικά.
Για όσους δεν το ξέρουν δεν ισχύει αυτό για όλα τα έθνη, η καλύτερα ισχύει για ελάχιστα. Οι αγωνιώδεις και συχνά αιματηρές προσπάθειες πολλών λαών να καταστούν συνεκτικό έθνος σπάνια επιτυγχάνουν μια τόσο συνεκτική εθνική ύπαρξη γεμάτη συγγενείς και άρρηκτα αλληλένδετες αποχρώσεις. Αυτό οφείλεται, ακριβώς, στο γεγονός ότι η δίνη του πολιτικού πολιτισμού του οποίου επί χιλιετίες είμαστε πνευματικά και από άποψη πολιτικού στοχασμού πρωταγωνιστές, σμίλευσε τις δίδυμες έννοιες της Δημοκρατίας και της Ελευθερίας ως την Ιθάκη του πολιτικού γίγνεσθαι των Ελλήνων και όχι μόνο.
Υπό ένα πιο διαχρονικό και γενικότερο πρίσμα η Ελευθερία στην πορεία της Ελληνικότητας είναι διφυής. Από την μια πλευρά είναι η δημοκρατική συγκρότηση όπου, όταν ο Πολίτης καταστεί ολοκληρωτικά εντολέας της εξουσίας (άμεση δημοκρατία), κορυφώνει την πολιτική ελευθερία. Από την άλλη πλευρά στον εθνοκρατοκεντρικό κόσμο όπου ζούμε η εθνική ανεξαρτησία («το ιδεώδες της ανεξαρτησίας» στην κλασική εποχή) είναι προϋπόθεση δημοκρατίας και πολιτικής ελευθερίας.
Τελειώνω λοιπόν επανερχόμενος στο ζήτημα που έγινε η αφορμή της παρούσης παρέμβασης. Είναι ενδιαφέρον ότι πολλοί συνδυασμοί στις επικείμενες δημοτικές εκλογές όπως ο συνδυασμός «Βάρη-Βούλα-Βουλιαγμένη, μια πόλη για να ζεις», θέτουν στόχους που είναι ενταγμένοι στην πιο πάνω δημοκρατική κα ανανεωτική λογική.
Το αντίδοτο στην ιδιωτεία που κατατρώει τα σωθικά μας έχει ονοματεπώνυμο: Ενεργοί Δημότες-Πολίτες, αξιώσεις άσκησης του ρόλου του εντολέα και αξίωση προγραμματικών δεσμεύσεων από κάθε ένα ο οποίος θέλει να ασκήσει εξουσία.
Για ενδεικτική παρέμβαση που αφορά την πολιτισμική και φυσική κληρονομιά και τον τρόπο που η ιδιωτεία θα μπορούσε να την βλάψει βλ. http://www.ifestosedu.gr/111Vraxonisides.htm. Στον αντίποδα αυτές τις μέρες διαβάσαμε για επερχόμενο νόμο (όπως πολλά άλλα θα πρόκειται για κάποιο διάταγμα της τρόικα) για τον βιασμό της φυσικής και πολιτισμικής μας κληρονομιάς στο όνομα μιας κάκιστα και αλόγιστα νοούμενης ανάπτυξης.
Ένας ακόμη λόγος για ισχυρή τοπική αυτοδιοίκηση, ενεργούς Δημότες και ανελέητες αξιώσεις των δημοτών για δημοκρατική επικύρωση κάθε απόφασης που αφορά την ζωή τους, ιδιαίτερα τα ιερά και τα όσιά τους, δηλαδή την φυσική και πολιτισμική κληρονομιά τους που καθιστά τον τόπο τους «μια πόλη για να ζεις».
https://www.facebook.com/ifestos.dimotikes2014?fref=ts
www.ifestosedu.gr - https://www.facebook.com/p.ifestos
https://www.facebook.com/panayiotis.ifestos
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Ο Ζέκα υποκλίθηκε στον Μπέργκ!
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
