2014-05-04 13:47:24
Απόδοση Κειμένου: Παντελής Καρύκας
Ένα ψυχογράφημα του Ρώσου προέδρου Βλαντιμίρ Πούτιν, επιχείρησε να καταγράψει ο Γερμανός δημοσιογράφος του Spiegel Γιάν Φλαϊσχάουερ, καταλήγοντας στο συμπέρασμα ότι ο Πούτιν εκφράζει ακραίες, αν όχι φασιστικές ιδέες. Το κατά πόσο αυτό ισχύει η όχι έγκειται στο καθένα προσωπικά να το κρίνει, μαζί τα επιχειρήματα του Γερμανού δημοσιογράφου.
ΠΗΓΗ: Jan Fleischhauer για το SPIEGEL ONLINE
Για να κατανοήσει κάποιος τον Βλαντιμίρ Πούτιν πρέπει να τον ακούσει, να διαβάσει τι αυτός επιζητεί, ακόμα καλύτερα να καταλάβει τι επιδιώκει να αποφύγει. Τι λοιπόν κατευθύνει τον Πούτιν; Κεντρικό θέμα όλων των ομιλιών του είναι ο φόβος της περικύκλωσης της Ρωσίας, η απειλή από εξωτερικές δυνάμεις που θέλουν τον ρωσικό λαό πεσμένο κάτω, φοβούμενες την εσωτερική του δύναμη.
«Προσπαθούν συνεχώς να μας στριμώξουν στη γωνία γιατί έχουμε αγέρωχη στάση και τη διατηρούμε, γιατί ονομάζουμε τα πράγματα όπως είναι και δεν ήμαστε υποκριτές», είπε ο Πούτιν στον περίφημο λόγο του, στις 18 Μαρτίου, στη ρωσική Δούμα, με αφορμή τα γεγονότα της Κριμαίας. «Υπάρχουν πολλές δυνάμεις στον κόσμο που φοβούνται τη δύναμή μας, το μεγαλείο μας και επιδιώκουν μας διχάσουν».
Στην αποστροφή αυτή του λόγου του Πούτιν βρίσκεται και από γεωπολιτικής σκοπιάς, η βασική επιδίωξη του Κρεμλίνου, η ανάκτηση περιοχών που χάθηκαν με τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης. Όταν όμως ο Πούτιν μιλά για τους εχθρούς του ρωσικού έθνους, μιλά για κάτι μεγαλύτερο. Οι αντίπαλες αυτές δυνάμεις όχι μόνο επιδιώκουν να επεκταθούν, ολοένα και περισσότερο, προς Ανατολάς, αλλά και να αρπάξουν ρωσικό έδαφος. Αυτό εννοεί ο Πούτιν όταν λέει ότι η Ρωσία πρέπει να πολεμήσει τη Δύση.
Ποια σκέψη όμως κυβερνά την ψυχή του; «Νομίζω ότι ένας Ρώσος, η για να το θέσω ευρύτερα, ένας άνθρωπος του ρωσικού κόσμου, έχει συναίσθηση της ηθικής του υπεροχής, των ανώτερων ηθικών του αληθειών», είχε πει σε παλαιότερη συνέντευξή του. Σε αντίθεση με την ηθική υπεροχή των Ρώσων, κατά τον Πούτιν, ο δυτικός άνθρωπος ενδιαφέρεται για την προσωπική του επιτυχία και ευμάρεια, για τον εαυτό του.
Βάσει του αξιώματος αυτού, η μάχη που δίνει η Ρωσία είναι μια μάχη ιδεών απέναντι στον υλισμό, την κατάπτωση των αξιών, τη θηλυκοποίηση και τη μαλθακότητα της κοινωνίας και κατά της διάλυσης των παραδοσιακών δεσμών που αποτελούν μέρος της ανάπτυξής της. Όλα τα ανωτέρω θεωρούνται ως «μη ρωσικά».
Ακόμα και κατόπιν αυτών υπάρχουν πολλοί που αδυνατούν να διακρίνουν την πραγματική φύση του ανθρώπου που απειλεί την ευρωπαϊκή ειρήνη. Ίσως δεν έχουμε το κουράγιο να κάνουμε τις σωστές συγκρίσεις, που θεωρούσαμε ότι έχουμε αφήσει πίσω μας στην ιστορία. Εντός των κόλπων της γερμανικής Αριστεράς και των Σοσιαλιστών, ο Πούτιν ακόμα θεωρείται ως ένας πολιτικός που διοικεί βάσει του υποδείγματος ενός ηγέτη του Σοβιετικού Κομμουνιστικού Κόμματος, που εκφράζει μια ιδεατή εικόνα του Σοσιαλισμού. Με τον τρόπο αυτό εκφράζεται η παλιά ανόητη ιδέα της ιδεολογικής αλληλεγγύης, που όμως βασίζεται σε μια παρεξήγηση. Ο Πούτιν δεν είναι μετά–κομμουνιστής, είναι μετά–φασίστας.
Το κατάλληλο ιστορικό ανάλογο της περίπτωσης Πούτιν είναι τα γεγονότα της Ρώμης του 1919, που έφεραν, λίγο αργότερα, τον Μουσολίνι στην εξουσία, και όχι αυτά του Σεράγεβου του 1914, που προκάλεσαν την αλυσιδωτή αντίδραση που οδήγησε στην έκρηξη του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου. Δεν χρειάζεται πολύ σκέψη για να ανακαλύψει κανείς στη σκέψη του Πούτιν, τα μονοπάτια που γέννησαν τον Φασισμό. Η πολιτική σκέψη του Πούτιν για το εθνικό σώμα, την παρακμή των αντιπάλων του, τον ακραίο εθνικισμό του και η περιφρόνησή του για τη Δημοκρατία και τον κοινοβουλευτισμό είναι ενδεικτικά σημεία.
Οι εχθροί των ελευθεριών της ευρωπαϊκής άκρας δεξιάς αισθάνθηκαν ότι ο Πούτιν είναι κάποιος που συμμερίζεται τις εμμονές τους. Ο ίδιος ο Πούτιν άλλωστε μίλησε θετικά για την νίκη της ακροδεξιάς στην Ουγγαρία και τη μεγάλη άνοδο της ακροδεξιάς στη Γαλλία, χαρακτηρίζοντας τα γεγονότα αυτά ως απόδειξη ότι η Ευρώπη ανακαλύπτει ξανά τις αξίες της.
Όταν θεσπίστηκε, πριν ένα χρόνο, πολλοί δεν έδωσαν την πρέπουσα σημασία στη θέσπιση ενός νόμου κατά των ομοφυλοφίλων στη Ρωσία. Σήμερα όμως είναι φανερό ότι αποτελεί την πρώτη κίνηση προς τη νέα Ρωσία. Με τον νόμο αυτό θεσπίζεται ουσιαστικά η άποψη, ότι κάποιοι άνθρωποι είναι κατώτεροι από τους άλλους και άρα οι άλλοι είναι ανώτεροί τους.
Κι όταν ο Πούτιν αναφέρει τη Μόσχα ως «Τρίτη Ρώμη» (μετά τη Ρώμη και την Κωνσταντινούπολη), είναι φανερό ότι εκχωρεί στον ρωσικό λαό μια ιστορική αποστολή. Η ευθύνη όχι μόνο να σταματήσει τη δυτική παρακμή πέρα από τα ρωσικά σύνορα, αλλά και να αποτελέσει η Ρωσία τη σανίδα σωτηρίας όσων έχουν χάσει τις ελπίδες τους για επικράτηση στην σύγκρουση κατά της παρακμής.
«Ο θάνατος είναι τρομερός. Δεν είναι έτσι; Και όμως όχι. Φαίνεται ότι μπορεί να είναι όμορφος αν εξυπηρετεί τον λαό, τους φίλους, την πατρίδα», δήλωσε ο Πούτιν σε τηλεοπτική του εμφάνιση. Αυτό είναι ο φασισμός.
Πηγή
InfoGnomon
Ένα ψυχογράφημα του Ρώσου προέδρου Βλαντιμίρ Πούτιν, επιχείρησε να καταγράψει ο Γερμανός δημοσιογράφος του Spiegel Γιάν Φλαϊσχάουερ, καταλήγοντας στο συμπέρασμα ότι ο Πούτιν εκφράζει ακραίες, αν όχι φασιστικές ιδέες. Το κατά πόσο αυτό ισχύει η όχι έγκειται στο καθένα προσωπικά να το κρίνει, μαζί τα επιχειρήματα του Γερμανού δημοσιογράφου.
ΠΗΓΗ: Jan Fleischhauer για το SPIEGEL ONLINE
Για να κατανοήσει κάποιος τον Βλαντιμίρ Πούτιν πρέπει να τον ακούσει, να διαβάσει τι αυτός επιζητεί, ακόμα καλύτερα να καταλάβει τι επιδιώκει να αποφύγει. Τι λοιπόν κατευθύνει τον Πούτιν; Κεντρικό θέμα όλων των ομιλιών του είναι ο φόβος της περικύκλωσης της Ρωσίας, η απειλή από εξωτερικές δυνάμεις που θέλουν τον ρωσικό λαό πεσμένο κάτω, φοβούμενες την εσωτερική του δύναμη.
«Προσπαθούν συνεχώς να μας στριμώξουν στη γωνία γιατί έχουμε αγέρωχη στάση και τη διατηρούμε, γιατί ονομάζουμε τα πράγματα όπως είναι και δεν ήμαστε υποκριτές», είπε ο Πούτιν στον περίφημο λόγο του, στις 18 Μαρτίου, στη ρωσική Δούμα, με αφορμή τα γεγονότα της Κριμαίας. «Υπάρχουν πολλές δυνάμεις στον κόσμο που φοβούνται τη δύναμή μας, το μεγαλείο μας και επιδιώκουν μας διχάσουν».
Στην αποστροφή αυτή του λόγου του Πούτιν βρίσκεται και από γεωπολιτικής σκοπιάς, η βασική επιδίωξη του Κρεμλίνου, η ανάκτηση περιοχών που χάθηκαν με τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης. Όταν όμως ο Πούτιν μιλά για τους εχθρούς του ρωσικού έθνους, μιλά για κάτι μεγαλύτερο. Οι αντίπαλες αυτές δυνάμεις όχι μόνο επιδιώκουν να επεκταθούν, ολοένα και περισσότερο, προς Ανατολάς, αλλά και να αρπάξουν ρωσικό έδαφος. Αυτό εννοεί ο Πούτιν όταν λέει ότι η Ρωσία πρέπει να πολεμήσει τη Δύση.
Ποια σκέψη όμως κυβερνά την ψυχή του; «Νομίζω ότι ένας Ρώσος, η για να το θέσω ευρύτερα, ένας άνθρωπος του ρωσικού κόσμου, έχει συναίσθηση της ηθικής του υπεροχής, των ανώτερων ηθικών του αληθειών», είχε πει σε παλαιότερη συνέντευξή του. Σε αντίθεση με την ηθική υπεροχή των Ρώσων, κατά τον Πούτιν, ο δυτικός άνθρωπος ενδιαφέρεται για την προσωπική του επιτυχία και ευμάρεια, για τον εαυτό του.
Βάσει του αξιώματος αυτού, η μάχη που δίνει η Ρωσία είναι μια μάχη ιδεών απέναντι στον υλισμό, την κατάπτωση των αξιών, τη θηλυκοποίηση και τη μαλθακότητα της κοινωνίας και κατά της διάλυσης των παραδοσιακών δεσμών που αποτελούν μέρος της ανάπτυξής της. Όλα τα ανωτέρω θεωρούνται ως «μη ρωσικά».
Ακόμα και κατόπιν αυτών υπάρχουν πολλοί που αδυνατούν να διακρίνουν την πραγματική φύση του ανθρώπου που απειλεί την ευρωπαϊκή ειρήνη. Ίσως δεν έχουμε το κουράγιο να κάνουμε τις σωστές συγκρίσεις, που θεωρούσαμε ότι έχουμε αφήσει πίσω μας στην ιστορία. Εντός των κόλπων της γερμανικής Αριστεράς και των Σοσιαλιστών, ο Πούτιν ακόμα θεωρείται ως ένας πολιτικός που διοικεί βάσει του υποδείγματος ενός ηγέτη του Σοβιετικού Κομμουνιστικού Κόμματος, που εκφράζει μια ιδεατή εικόνα του Σοσιαλισμού. Με τον τρόπο αυτό εκφράζεται η παλιά ανόητη ιδέα της ιδεολογικής αλληλεγγύης, που όμως βασίζεται σε μια παρεξήγηση. Ο Πούτιν δεν είναι μετά–κομμουνιστής, είναι μετά–φασίστας.
Το κατάλληλο ιστορικό ανάλογο της περίπτωσης Πούτιν είναι τα γεγονότα της Ρώμης του 1919, που έφεραν, λίγο αργότερα, τον Μουσολίνι στην εξουσία, και όχι αυτά του Σεράγεβου του 1914, που προκάλεσαν την αλυσιδωτή αντίδραση που οδήγησε στην έκρηξη του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου. Δεν χρειάζεται πολύ σκέψη για να ανακαλύψει κανείς στη σκέψη του Πούτιν, τα μονοπάτια που γέννησαν τον Φασισμό. Η πολιτική σκέψη του Πούτιν για το εθνικό σώμα, την παρακμή των αντιπάλων του, τον ακραίο εθνικισμό του και η περιφρόνησή του για τη Δημοκρατία και τον κοινοβουλευτισμό είναι ενδεικτικά σημεία.
Οι εχθροί των ελευθεριών της ευρωπαϊκής άκρας δεξιάς αισθάνθηκαν ότι ο Πούτιν είναι κάποιος που συμμερίζεται τις εμμονές τους. Ο ίδιος ο Πούτιν άλλωστε μίλησε θετικά για την νίκη της ακροδεξιάς στην Ουγγαρία και τη μεγάλη άνοδο της ακροδεξιάς στη Γαλλία, χαρακτηρίζοντας τα γεγονότα αυτά ως απόδειξη ότι η Ευρώπη ανακαλύπτει ξανά τις αξίες της.
Όταν θεσπίστηκε, πριν ένα χρόνο, πολλοί δεν έδωσαν την πρέπουσα σημασία στη θέσπιση ενός νόμου κατά των ομοφυλοφίλων στη Ρωσία. Σήμερα όμως είναι φανερό ότι αποτελεί την πρώτη κίνηση προς τη νέα Ρωσία. Με τον νόμο αυτό θεσπίζεται ουσιαστικά η άποψη, ότι κάποιοι άνθρωποι είναι κατώτεροι από τους άλλους και άρα οι άλλοι είναι ανώτεροί τους.
Κι όταν ο Πούτιν αναφέρει τη Μόσχα ως «Τρίτη Ρώμη» (μετά τη Ρώμη και την Κωνσταντινούπολη), είναι φανερό ότι εκχωρεί στον ρωσικό λαό μια ιστορική αποστολή. Η ευθύνη όχι μόνο να σταματήσει τη δυτική παρακμή πέρα από τα ρωσικά σύνορα, αλλά και να αποτελέσει η Ρωσία τη σανίδα σωτηρίας όσων έχουν χάσει τις ελπίδες τους για επικράτηση στην σύγκρουση κατά της παρακμής.
«Ο θάνατος είναι τρομερός. Δεν είναι έτσι; Και όμως όχι. Φαίνεται ότι μπορεί να είναι όμορφος αν εξυπηρετεί τον λαό, τους φίλους, την πατρίδα», δήλωσε ο Πούτιν σε τηλεοπτική του εμφάνιση. Αυτό είναι ο φασισμός.
Πηγή
InfoGnomon
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Συνταγογράφηση: Επανέρχεται το “πλαφόν” από το υπουργείο Υγείας
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
