2014-05-22 15:20:56
τοῦ Νέστορα Νικηφορίδη
Ὑπάρχει μία διαχρονική καί διαρκής πολιτισμική λάμψη τῆς Εὐρώπης, ἀλλά ποιᾶς Εὐρώπης; Μήπως ἔχει συμβῆ μία ἀλλοίωση τῆς ἔννοιας τῆς Εὐρώπης, τέτοια ὥστε νά ἐξηγεῖται ἡ βαρβαρότητα πού βλέπουμε νά διαχέεται σέ ὅλη τήν γῆ ἀπό τήν δυτικο-Εὐρωπαϊκή, ἤδη καί Ἀμερικανική, ἀποικιοκρατία, καί τήν δυτικο-Εὐρωπαϊκή, ἤδη καί Ἀμερικανική, παγκοσμιοποίηση; Πῶς τό αἰσθητήριο πολλῶν Ἑλλήνων ταύτισε Ε.Ο.Κ καί Εὐρωπαϊκή Ἕνωση μέ τόν Πύργο τῆς Βαβέλ;
α) Ὁ Πύργος τῆς Βαβέλ καί ἡ περιρρέουσα τότε πνευματική ἀτμόσφαιρα
Ὁ πύργος τῆς Βαβέλ, ἐτοποθετεῖτο χρονικῶς καί τοπικῶς κάπως κοντά μας, στήν περιοχή τῆς Μεσοποταμίας. Μετά τίς ἀρχαιολογικές ἀνασκαφές τοῦ παγκοσμίου ἀκτινοβολίας Ποντίου ἀρχαιολόγου, Βίκτορος Σαρηγιαννίδη (1929-2013) στο σημερινό Τουρκμενιστάν (βλ. παρατηρήσεις του Β. Σαρηγιαννίδη περί εὐνοϊκοῦ γιά βλάστηση κλίματος μεταξύ Κασπίας καί Εὐξείνου Πόντου, κατά τήν τρίτη και δεύτερη χιλιετία πρό Χριστοῦ, στό βιβλίο του "Ζωροαστρισμός, ἡ νέα πατρίδα τῆς παλαιᾶς θρησκείας", Θεσσαλονίκη 2008, ἐκδ
. Ἀδελφῶν Κυριακίδη) καθώς καί ἄλλες ἀρχαιολογικές ἀνακαλύψεις στήν περιοχή Ταρίμ τῶν Οὐιγούρων τῆς Κίνας (μούμιες Καυκασίας καί "Ευρωπαϊκῆς" καταγωγῆς, μέ συγγένεια κατά το DNA μέ τούς κατοίκους τῆς Σιβηρίας, τοῦ Κάτω Βόλγα καί τῆς Μεσοποταμίας - βλ. σχετικῶς τίς ἰστοσελίδες http://www.pbs.org/wgbh/nova/chinamum/taklamakan.html και http://en.wikipedia.org/wiki/Tarim_mummies, μέ μούμιες πού χρονολογοῦνται ἀκόμη καί πρίν ἀπό τό 2000 π.χ.), ἴσως πρέπει νά ἐπεκτείνουμε τόν χρονικό καί τοπικό μας ὁρίζοντα, καί νά θεωρήσουμε ὅτι ὁ Πύργος τῆς Βαβέλ κτιζόταν σέ κάποιο πιό κεντρικό μέρος τῆς Ἀσίας, ὅπως στό σημερινό Τουρκμενιστάν.
Ὅπως καί νά ἔχῃ τό πρᾶγμα, σύμφωνα μέ τήν παράδοση πού καταγράφεται στήν Παλαιά Διαθήκη, ἀλλά σώζεται καί σέ ἄλλες παραδόσεις, οἱ ἄνθρωποι πού ζοῦσαν ἑνωμένοι, αὐξήθηκαν, καί διά τοῦτο ἀποφάσισαν νά διασκορπισθοῦν μεταναστεύοντας, ἀφοῦ σέ ἀνάμνηση κτίσουν ὅλοι μαζί ἕνα μνημεῖο πού θά ἔφτανε στόν θρόνο τοῦ Θεοῦ καί πού στούς αἰῶνες θά συμβόλιζε τήν ἑνότητά τους, τόν γνωστό πλέον σήμερα ὡς πύργο τῆς Βαβέλ.
Ἡ περί Θεοῦ ἀντίληψή τους χαρακτηριζόταν τότε, τουλάχιστον ἀπό ὅσο μποροῦμε νά συμπεράνουμε μέ βάση τούς ναούς καί τά εὑρήματα πού ἀνακάλυψε ὁ συμπατριώτης μας Πόντιος Βίκτωρ Σαρηγιαννίδης στό σημερινό Τουρκμενιστάν, πού εἶναι ἀπό τά πλέον παλαιά, ἀπό μία σχετικῶς ἀνείδωλη λατρεία, θά μπορούσαμε νά ποῦμε ἀπό μία "φυσιοκρατική-φιλοσοφική" εἰδωλολατρία, τῆς ὁποίας τά "λατρευτικά" ἀντικείμενα καί οἱ τελετουργίες στή συνέχεια ἀνευρίσκονται πολύ ἀργότερα στόν περσικό Ζωροαστρισμό. Λατρευόταν δηλαδή κατά τόν πρώϊμο Ζωροαστρισμό, τό πῦρ, ὁ ἀέρας, τό ὕδωρ..., σέ ἰδιαίτερους ναούς γιά τό κάθε στοιχεῖο - ἄγνωστο εἶναι δέ, ἄν ἡ ἀναφορά στά στοιχεῖα αὐτά γινόταν ἀπόλυτα, σάν νά εἶναι αὐτά οἱ θεοί, ἤ σέ συσχέτιση μέ τόν Θεό πού τά δημιούργησε.
β) Οἱ πρῶτες αἱρέσεις κατά τόν Ἅγιο Ἰωάννη τόν Δαμασκηνό: Βαρβαρισμός, Σκυθισμός, Εἰδωλολατρία
Τά εἴδωλα, ὡς τρισδιάστατα κατασκευάσματα γιά λατρεία, μᾶς πληροφορεῖ ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός, στό περί αἱρέσεων ἔργο του, εἰσήχθησαν ἀπό τόν πατέρα τοῦ Ἀβραάμ (ἤτοι πρό τοῦ 1.800 π.χ.), στήν ἀρχή δέ, ἦσαν ξύλινα. Πρίν ἀπό τήν φανερή εἰδωλολατρία τῶν εἰδώλων, ὑπῆρχαν, λέγει ὁ ἴδιος συγγραφεύς, οἱ ἑξῆς "αἱρέσεις" , δηλαδή πλανεμένες δοξασίες καί μή ἁγνοί τρόποι λατρείας:
Πρώτον, ἀρχικά ὁ βαρβαρισμός, "ἀπό ἡμερῶν τοῦ Ἀδάμ ἐπί δέκα γενεάς τοῦ Νῶε. Βαραβαρισμός δέ κέκληται ἀπό τοῦ μή τούς τότε ἀνθρώπους ἀρχηγόν τινα ἔχειν ἤ μίαν συμφωνίαν, ἀλλ΄ὅ,τι πᾶς τις ἑαυτῶ ἐστοίχει, νόμος ἑαυτῶ κατά τήν προτίμησιν τοῦ ἰδίου βουλήματος ἐγένετο" καί
Δεύτερον, ὕστερα ὁ Σκυθισμός, "ἀπό τῶν ἡμερῶν τοῦ Νῶε καί μετέπειτα μέχρι τῆς τοῦ πύργου οἰκοδομῆς Βαβυλῶνος, καί μετά τόν τοῦ πύργου χρόνον ἐπί ὀλίγοις ἔτεσι, τοὐτέστι ἕως Φαλέκ καί Ραγαῦ οἵτινες ἐπί τό τῆς Εὐρώπης κλίμα ἀνανευκότες, τῶ τῆς Σκυθίας μέρει καί τοῖς ἑαυτῶν ἔθνεσι προσεκρίθησαν" (δέν τούς ἄρεσε ἡ Εὐρώπη καί προτίμησαν τά μέρη τῆς Σκυθίας καί τά ἰδιαίτερα ἔθνη τους –περί Σκυθῶν ὑπάρχουν πολλές διαφορετικές ἱστορικές μαρτυρίες ὡς πρός τούς τόπους ἐγκαταστάσεώς τους καί γενικά ἐπικρατεῖ ἀβεβαιότητα , βλ.ἐνδεικτικῶς περί τῆς Εὐρωπαϊκῆς ἀρχικά καταγωγῆς τους καί τίς ἐπιμιξίες τους μέχρι τήν Μογγολία, είς http://www.bloko.gr/kosmos/h-prwth-oysiastikh-genetikh-anamiksh-eyrwpaiwn-kai-asiatwn-egine-stoys-arxaioys-skythes-sth-moggolia.html). Ἐδῶ, ἐπισημαίνουμε ὅτι ἐνῶ ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός μιλᾶ γιά αἱρέσεις, ἀναφέρει γιά τούς Σκῦθες μόνο ὅτι εἶχαν λατρεία πού διήρκεσε ἀπό πολύ παλαιά, ἀπό τούς χρόνους τοῦ Νῶε, μέχρι λίγα χρόνια μετά ἀπό τούς χρόνους τοῦ Πύργου τῆς Βαβέλ, καί ὅτι στήν συνέχεια "αὐτο-ἀποκλείσθηκαν" ἀπό τήν Εὐρώπη, καί ἐπέστρεψαν στά ἰδιαίτερα ἔθνη τους, προφανῶς συνεχίζοντας στά πλαίσια τῶν ἐθνῶν τους τήν λατρεία πού εἶχαν καί ἐπί Πύργου τῆς Βαβέλ. Ποιά λατρεία;
γ) Πύργος τῆς Βαβέλ: Ἔθνη καί ὄχι μονοκρατορία στήν γῆ, τό θέλημα τοῦ Θεοῦ
Ἄς ἐπανέλθουμε λοιπόν στά τῆς Βαβέλ. Λόγῳ τοῦ ὅτι οἱ ἄνθρωποι θέλησαν νά σφραγίσουν τήν ἑνότητά τους μέ μεγαλεπίβολο μνημεῖο (καί ὄχι μέ προσπάθεια γιά λατρεία τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ, παρά τίς πλάνες "φιλοσοφικοῦ" χαρακτῆρα) ἔστειλε ὁ Θεός στούς ἀνθρώπους σύγχυση γλωσσῶν, ὥστε ἐξ αἰτίας της νά ἀναζητήσουν τήν ἑνότητά τους μέ πιό ταπεινό τρόπο, ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ, δηλαδή ὡς ἔθνη πού νά ἀναπτύσσουν προσπάθειες γιά σχέσεις εἰρήνης μέ τά ἄλλα ἔθνη, καί ὄχι μέσα ἀπό ἐπιβλητικά ἀνθρώπινα δημιουργήματα, σύμβολα μιᾶς παγκόσμιας ἑνότητας τοῦ παρελθόντος ἤ τοῦ μέλλοντος, διά τῶν ὁποίων ἐπιχειροῦν νά ὁμοιάσουν σέ δόξα καί δύναμη μέ τόν Θεό καί δή μέ τίς δικές τους δυνάμεις.
δ) Τό "Σκυθικό" ἱερατεῖο τῆς ἐπί Βαβέλ ἐποχῆς, καί ὁ κίνδυνος γιά μιά παγκόσμια μονοκρατορία ἑνός ἐπίδοξου ἱερέα-βασιλέα(-πάπα-χαλίφη-φῦρερ)
Τό τραγικό "Σκυθικό" ἱερατεῖο τῆς ἐπί Βαβέλ ἐποχῆς, εἶχε παρεξηγήσει πλήρως τόν Θεό. Μέ τήν ἀνθρώπινη λογική, θεωροῦσε ὅτι ὁ Θεός εἶναι μεγάλος καί ὅτι ἄρα μέ μεγάλα ἔργα προσεγγίζεται. Σκουλῆκι εἶχε καταστῆ ὁ ἄνθρωπος ὡς πρόσωπο, μπροστά στήν εἰκόνα-ἰδέα ἑνός Θεοῦ παντοδύναμου, πού ἐξεπροσωπεῖτο ἐπί τῆς γῆς ἀπό τό ἱερατεῖο αὐτό. Ταυτισμένη δέ ἡ βασιλεία, μέ τήν ἀρχηγία τῆς "ἱερωσύνης" τοῦ ἱερατείου, εἶχε πείσει τούς ἀνθρώπους στό ὄνομα τῆς ἀνθρωπίνης λογικῆς καί τῆς συνακόλουθης δεισιδαιμονίας, νά ἐργασθοῦν συνεργαζόμενοι ὅλοι μαζί σάν μηρμύγκια, τάχα γιά νά δοξασθῆ ὁ Θεός, τάχα γιά νά μήν λησμονηθῆ ἡ ἑνότητα τῆς ἀνθρωπότητας. Τό τελείωμα ὅμως τοῦ Πύργου τῆς Βαβέλ, ἔστω ἡμιτελοῦς, ἀφοῦ στόν οὐρανό δέν θά ἔφθανε, ἀλλά θά διακηρυσσόταν ὅτι τελείωσε, θά κατέληγε ἀναμφίβολα σέ ἕναν ἀπόλυτο ὁλοκληρωτισμό μέ ἀρχηγό τόν ἡγέτη τῆς αἱρέσεως τοῦ Σκυθισμοῦ, ἱερέα καί βασιλέα συγχρόνως. Μία ὁλοκληρωτική ἀρχή ἐξουσίας ἐπί ὅλης τῆς ἀνθρωπότητας, ἐπί ὅλων τῶν ἐθνῶν καί τῶν βασιλέων θά εἶχε ἕδρα-κράτος καί ἱερατεῖο.
Εἰδικώτερα, στήν τελετή τῶν ἐγκαινίων τοῦ Πύργου τῆς Βαβέλ, ἤ πάντως τό ἀργότερο μέ τήν φυσική καθιέρωση ἀναμνηστικῶν ἐτησίων ἑορτῶν, θά ἀναδεικνυόταν ἕνας πανίσχυρος "ἱερεύς", ἀντιπρόσωπος τοῦ Θεοῦ ἐπί τῆς γῆς, ἕνας "πάπας", ἕνας μοναδικός "ὑπερ-χαλίφης" κύριος τοῦ κόσμου, ἕνας φῦρερ! Πιθανότατα δέ, ἄν κρίνουμε ἀπό τόν πολύ δραστικό καί ἐξαιρετικό τρόπο τῆς παρεμβάσεως τοῦ Θεοῦ - διότι "διεμέρισεν τάς γλώσσας τῶν ἀνθρώπων ὁ Ὕψιστος" καί ἔπαυσε τό ἔργο τῆς ἀνεγέρσεως τοῦ πύργου τῆς Βαβέλ - ὁ κίνδυνος γιά μιά παγκόσμια μονοκρατορία ἑνός συγκεκριμένου τότε ἱερέως-βασιλέως, ἦταν ὑπαρκτός καί ἄμεσος. Τό ὄνομα τοῦ ἐπίδοξου ἱερέα-βασιλέα-πάπα-χαλίφη-φῦρερ δέν σώζεται. Ἀλλά τοῦτο εἶναι φυσικό, ἀφοῦ τήν διαίρεση τῶν γλωσσῶν καί ἐθνῶν ἀκολούθησε ἡ μεγίστη σύγχυση καί ἡ αἰφνιδία ταπείνωση ὅλων.
Οἱ ἄνθρωποι ἄν καί δέν κατάλαβαν τί πολιτικό καί πνευματικό κίνδυνο εἶχαν διατρέξει, ἐσώθησαν διά τῆς διαιρέσεως τῶν γλωσσῶν καί τῶν ἐθνῶν πού τούς ἔδωσε ὁ Θεός, ἀπό μία παγκόσμια μονοκρατορία ἑνός "Ἀντιχρίστου", πού θά ἅπλωνε ἀπό τήν Βαβέλ ἕνα δίκτυο σκοτεινῆς πνευματικῆς καί πολιτικῆς έξουσίας σέ ὅλη τήν γῆ..
ε) Ὁ Θεός εἶναι μεγάλος ἀλλά "Τό Σύστημα" εἶναι εἴδωλο: Τό ΣΥΣΤΗΜΑ ὡς ὕπουλη εἰδωλολατρία
Ἐχωρίσθησαν λοιπόν τά ἔθνη καί ἐπῆγαν σέ ὅλα τά μέρη τοῦ κόσμου. Ὄχι ἀμέσως ὅμως. Ἡ Ἀσία ἦταν τεράστια. Ἡ γῆ τροφοδότρια. Ποιός θά λογικός λαός θά ἔφευγε ἀπό τά τρεχούμενα γλυκά νερά, τήν καρποφόρο βλάστηση καί τά λιβάδεια; Ἀλλά τά ἱερατεῖα τῆς φυσιοκρατικῆς εἰδωλολατρίας καί δεισιδαιμονίας ἀνά ἔθνος, παρήγαγαν φυσικά τήν ἴδια ὡς ἄνω παρεξήγηση τῆς ἔννοιας τοῦ Θεοῦ καί συνακόλουθα τοῦ ἀνθρώπου. Μεγάλος ὁ Θεός, ἀντιπρόσωπος αὐτοῦ ὁ τάδε μέγας "ἱερεύς" πού εἶναι συγχρόνως καί πολιτικο-στρατιωτικός ἀρχηγός, ἐνῶ α) ὁ συγκεκριμένος ἄνθρωπος εἶναι ἐργαλεῖο (ἀναλώσιμο) γιά μεγάλα ἔργα, β) ἀποδιοπομπαῖος τράγος εἶναι, ὅποιος δέν χωράει στό... "σύστημα", καί γ) θυσιαζόμενος σέ μαγικές τελετές θά εἶναι ὅποιος ἀθῶος ἐπιλεγεῖ ὡς θύμα ἀπό τόν "ἀντιπρόσωπο τοῦ Θεοῦ".... μετά ἀπό "θεία" ἀποκάλυψη...
Μέ ἄλλα λόγια, τό κύριο χαρακτηριστικό τῆς θρησκείας που χρονολογεῖται ἀπό τήν ἐποχή τῆς Βαβέλ, δέν ἦταν τά εἴδωλα, πού ἐμφανίζονται πολύ ἀργότερα, ἀλλά ἡ ὕπουλη εἰδωλολατρία τῆς φυσιοκρατικῆς φιλοσοφίας (πύρ, ὕδωρ, ἀήρ), στήν ὁποία ὕπουλη εἰδωλολατεία πρωτοστατοῦσε ἡ ἁσιατική δεσποτεία μιᾶς ἀπόλυτης πολιτικο-θρησκευτικῆς ἡγεσίας. Εἴδωλο τοῦ πολιτικο-θρησκευτικοῦ συμπλέγματος αὐτοῦ, εἶναι αὐτό τοῦτο τό ΣΥΣΤΗΜΑ τῆς πολιτικοθρησκευτικῆς ἐξουσίας, ἕνα εἴδωλο σέ μορφή ἰδεατοῦ σχήματος ἤ "δομῆς".
Κανονικά, ὁ νοῦς τοῦ ἀνθρώπου παράγει "συστήματα" ὡς ἐργαλεῖα γιά τήν ἐπίλυση προβλημάτων καί γιά τήν συλλογική ἐπιτέλεση σχεδίων. Ἕνα σύστημα ὅμως, ὡς ἀπολυτοποιημένο πλαίσιο ζωῆς, συνιστᾶ ἕνα νοητικό καί πραγματικό σχῆμα θεοποιημένο ὡς εἴδωλο. Καθ' ὅσον, σέ αὐτό τό ἀπολυτοποιημένο ΣΥΣΤΗΜΑ, καλεῖται νά χωρέσῃ ὑποχρεωτικά ἡ ζωή τῆς κοινωνίας, ἡ μορφή τῆς ἀσκήσεως πολιτικῆς ἐξουσίας, οἱ ἴδιοι οἱ τρόποι λατρείας καί θρησκευτικῆς ζωῆς, καθώς καί τά θρησκευτικά βιώματα ταυτίσεως κρατισμοῦ, κοινωνικῶν καθηκόντων καί διακονίας ἁφ' ἑνός τοῦ κοινοῦ ἀγαθοῦ καί ἀφ' ἑτέρου τοῦ "ὑπερτάτου ἀγαθοῦ".
Οἱ τρόποι λατρείας τήν ἐποχή τῆς Βαβέλ ἦσαν "φυσιοκρατικῆς-φιλοσοφικῆς" φύσεως, ὅπως φαίνεται ἀπό τίς ὑπάρχουσες ἐνδείξεις γιά τήν θρησκευτικότητα λίγο ἀργότερα, στήν τρίτη πρό Χριστοῦ χιλιετία στήν προαναφερθεῖσα περιοχή τῶν ἀνασκαφῶν τοῦ Σαρηγιαννίδη: Λατρεία, μετά ἤ ἄνευ ἀναφορᾶς σέ ἕναν Θεό, πάντως λατρεία μέ σύμβολα σέ ναούς ὕδατος, πυρός και ἀέρος, λατρεία μέ τελετές, ἐπικλήσεις, θυσίες, μέ τά πρῶτα (ζωγραφιστά) εἴδωλα καί μέ ἱερό ὑγρό (στό Τουρκμενιστάν τοῦ 3.000 π.Χ. τό ὑγρό αὐτό λεγόταν "χοῦμος", λέξη πού παραπέμπει στήν Ἑλληνική λέξη χυμό, καί παρασκευαζόταν μέ τελετουργίες καί ἐπικλήσεις, πιθανῶς ὡς ἐλιξήριο πραγματικῆς ἤ "πνευματικῆς" αἰωνιότητας ).
Ἡ ταύτιση ὡς βασιλέως-ἱερέως καί ὡς Θεοῦ, ἑνός προσώπου πού συμβολίζει κάποιο ἀπό, ἤ καί ὅλα, τά πρωταρχικά στοιχεῖα τῆς φύσεως (ὕδωρ, πύρ, ἀήρ) ἤ τήν ἁρμονία μεταξύ τους, ἤ τόν ἤλιο ὡς τό λαμπρότερο ἐκ τῶν φυσικῶν στοιχείων, θά ἐξασφάλιζε τήν ἰσχύ καί διάρκεια τοῦ συστήματος. Θά ἐκφραζόταν δέ ἡ ταύτιση αὐτή μέ τήν λατρευτική "δύναμη" (μαγεία-γοητεία-δόξα) χρυσοῦ, ἀργύρου καί πολυτίμων λίθων (νά καί τό ἄλλο βασικό στοιχεῖο τῆς φύσεως, ἡ γῆ, σέ μορφή λατρευτῆς ...πέτρας), ἄρα μέ τόν ἔλεγχο τοῦ νομίσματος. Καί θά πραγματωνόταν, βεβαίως, ὄχι μέ σωτηρία ἤ ἀλληλεγγύη μεταξύ τῶν ὑπηκόων, ἀλλά μέ ἐκμηδενιστικό ὁλοκληρωτισμό ἐπί τοῦ ἀνθρωπίνου προσώπου. Αὐτή ἡ πρωτόγονη "ἀσιατική δεσποτεία" ἐπί χιλιάδων δούλων, θα καθιστοῦσε κόλαση τήν ζωή τοῦ ἁπλοῦ ἀνθρώπου, ἀλλά καί ἀγωνιώδη καί ἀνασφαλῆ τήν ζωή κάθε πλουσίου ἤ "εὐγενοῦς".
Ἀπό μία τέτοια ἐξέλιξη σώθηκε ἡ άνθρωπότητα τότε, στόν Πύργο τῆς Βαβέλ, μέ τήν διαίρεση ἀπό τόν Θεό τῶν γλωσσῶν καί τήν εὐεργετική ἀπό τόν Θεό δημιουργία τῶν ἐθνῶν. Ὡστόσο, ὅπως φαίνεται, ἡ διεστραμμένη θρησευτικότητα τοῦ χωρίς ἀληθινό Θεό ἀνθρώπου, ὁδηγεῖ πάλι καί πάλι στό ἴδιο πολιτικο-θρησκευτικό μοντέλο ὁλοκληρωτισμοῦ, ὅταν ὁ ἄνθρωπος ἀπολυτοποιεῖ τό ἐθνικό του σύστημα ἐξουσίας καί κοινωνίας (ἐθνικισμός), ἤ ὅταν προσπαθεῖ νά ὑπερβῆ τήν διαίρεση τῶν ἐθνῶν καί τῶν γλωσσῶν χωρίς τόν ἀληθινό Θεό (αὐτοκρατορία, ἕνωση κρατῶν καί λαῶν μέ ὅρους ἰσχύος).
στ) Ἀπό τά ἀσιατικά φυσιοκρατικά καί εἰδωλολατρικά Ἱερατεῖα, πρός τήν ΕΥΡΩΠΗ
Ἀπό τόν ὁλοκληρωτισμό τοῦ ἱερατείου τῆς "Σκυθικῆς" ἐποχῆς πού διήρκεσε μέχρι καί μετά τόν πύργο τῆς Βαβέλ, ἡ ἀνθρωπότητα μετέπεσε ἀνά ἔθνη καί ἀνά γένη, στίς ποικίλες μορφές φυσιοκρατικοῦ καί πρώϊμου εἰδωλολατρικοῦ πολυθεϊσμοῦ, μέ λατρεῖες, ὅπως τίς προ-ζωροαστρικές πού ἀνακάλυψε στό Τουρκμενιστάν ἡ ἀρχαιολογική σκαπάνη τοῦ Βίκτορος Σαρηγιαννίδη.
Ὅπως εἰδικώτερα μᾶς πληροφορεῖ ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός, λίγα χρόνια μετά τήν παύση τῆς άνεγέρσεως τοῦ Πύργου τῆς Βαβέλ, εἰσήχθη στην ἀνθρωπότητα ἡ πρώτη μορφή εἰδωλολατρίας. Τοῦτο "ἀπό τῶν χρόνων Σερούγ", μέ ζωγραφιές τυράννων ἤ ἠρώων ἤ γοήτων ἤ τιμωμένων προσώπων. Καί μέ μορφές λατρείας κατά τό πῶς "ἐστοίχουν ἕκαστος " πρός τίς τιμώμενες μορφές. Δηλαδή, "κατά τήν δεισιδαιμονίαν, ἐπί τό μάλιστα πολιτικώτερον, καί ἐπί ἔθνη καί θεσμούς εἰδώλων μέντοιγε ἐναρξάμενοι τάττεσθαι τά τῶν ἀνθρώπων γένη".
Παρέμεινε ὅμως μέχρι καί τούς ἱστορικούς χρόνους ἀκόμα, ἡ κεντρική ἰδέα τῆς ἀσιατικῆς δεσποτείας, ὅτι ὁ ἡγεμόνας ἤ βασιλεύς εἶναι καί ἀνώτατος ἱερεύς, pontifex maximus, ἰδέα πού λόγῳ τῆς εἰσαγωγῆς τῆς εἰδωλολατρίας, μεταβλήθηκε στόν βαρβαρικό κόσμο, καί προέκυψε ἡ θεοποίηση τοῦ Βασιλέως ἀνάμεσα στούς πολλούς ἤδη θεούς.
Αὐτήν τήν μορφή ἀσέβειας πρός τόν ἀληθινό Θεό, δέν ἐδέχθησαν οἱ μετέπειτα ἀποκληθέντες λαοί τῆς Μεσογείου, οἱ ἄνθρωποι πού μετακινήθηκαν πρός τήν θάλασσα τῆς Μεσογείου γιά ἕνα καλλίτερο μέλλον.
(Στήν νότια βέβαια εἴσοδο τῆς Μεσογείου, εὑρισκόταν, ἤδη κατειλημμένη ἀπό χιλιετίες, ὡς μικρογραφία τῆς ζωῆς στήν Ἀσία, ἡ πεδινή Αἴγυπτος τῆς κοιλάδας τοῦ Νείλου. Ἐκεῖ ἐπαναλήφθηκε τό δράμα τοῦ ἀσιατικοῦ μοντέλου πολιτικοθρησκευτικῆς ἀπολυταχίας, ἀφοῦ ὁ Φαραώ ταυτιζόταν λατρευτικῶς καί συμβολικῶς μέ τόν Θεό-Ἤλιο).
ζ) Ἡ ἱστορικά ἀληθινή Εὐρώπη
Μποροῦμε νά ὑποθέσουμε ὅτι, ὅταν οἱ πρῶτοι μετά τούς Αἰγυπτἰους λαοί, ἔφτασαν στήν Μεσόγειο, εἶδαν ἀνοικτούς ὁρίζοντες γιά πρώτη φορά. Εἶδαν γῆ καί οὐρανό καί θάλασσα, εἶδαν τήν ΕΥΡΩΠΗ! - ὅπου, ὅπως διδάσκει τό ὄνομά της, ὁ ἄνθρωπος βλέπει ἐλεύθερα καί μακρυά, μέ εὑρύτητα ὁράσεως ἀλλά καί πνεύματος. Νά ποῦ θά σωθῆ ὁ ἄνθρωπος ἀπό τήν βαρβαρότητα τοῦ ὁλοκληρωτισμοῦ τῆς μονοκρατορίας ἑνός πολιτικοῦ καί θρησκευτικοῦ ἀρχηγοῦ (τύπου Σκυθικοῦ ἱερατείου τῆς Βαβέλ), καί ἀπό τήν ἀπόλυτη ἐξουσία τοῦ βασιλέως-Θεοῦ (τύπου πολυθεϊσμοῦ).
Καί ὁ ἄνθρωπος αὐτός, πού ἔτσι θά σωθῆ, πού βρέθηκε νά ἀγναντεύει σύν γυναιξί καί τέκνοις τήν θάλασσα ἀπό τήν ἀνατολική παραλία τῆς Μεσογείου καί νά ὁραματίζεται ἕναν νέο κόσμο καλλίτερο στήν ἐγγύς Εὐρώπη, καί ὀνοματίζοντάς την στήν γλῶσσα του, εἶναι τό Ἑλληνικό ἔθνος. Γι' αὐτό καί εἶναι Ἑλληνική ἡ λέξη Εὐρώπη: παράλια Μικρά Ἀσία - Ἑλλήσποντος - Κύπρος – Καστελλόριζο - Ἑλλάδα - τά νησιά της στό Αἰγαῖο καί στό Ἰόνιο - ἡ Σικελία - ἡ Ἰταλία - ἡ περιοχή τῆς Καρχηδόνας - ἡ Νότια Γαλλία - ἡ Ἱσπανία... ὅπου φθάνει τό βλέμμα καί τό ὄνειρο γιά ἕναν καλλίτερο κόσμο, κόσμο ἐλεύθερο, ὅπου σύντομα θά φθάσουν τά βλέμματα καί οἱ διηγήσεις τῶν ναυτικῶν τῆς ἐποχῆς.
Στήν Εὐρώπη τῆς Μεσογείου , τήν ἱστορικά ἀληθινή Εὐρώπη, ὅταν οἱ καταστάσεις ὁδηγοῦν σέ ἀσιατική δεσποτεία ἤ σοβαρές κοινωνικές ἀδικίες, ὑπάρχει ἡ διά θαλάσσης ὁδός διαφυγῆς, ἤ καί οἱ ἀποικίες. Καθίσταται ἔτσι δυνατή ἡ ἀνάπτυξη τοῦ μοναδικοῦ πολιτισμοῦ πού σέβεται τόν ἄνθρωπο, πού ἐκζητεῖ τόν Θεό πέρα ἀπό πολιτικά παντοδύναμους καί τεκμαρτά ἀλάθητους "ἀντιπροσώπους" του, καί πού ἱδρύει πολιτεῖες στίς ὁποῖες κυβερνᾶ ὁ λαός διά τῶν ἐκπροσώπων του καί τῶν δικαστῶν του καί οὔτε ὁ βασιλεύς-Θεός, οὔτε κάποιο "Σκυθικό" πολιτικο-θρησκευτικό σύμπλεγμα διά τῶν λεγομένων ἀντιπροσώπων τοῦ λαοῦ.
η) Οἱ Ἕλληνες Σπαρτιᾶτες, ἡ Ἱερουσαλήμ καί ὁ ἱερεύς Μελχισεδέκ
Καί ἐκεῖ ὅπου ἵσταται ὁ Ἑλληνισμός μετέωρος ἐνώπιον τῆς Εὐρώπης, στήν πόλη Σαλήμ πού εἶχε κτισθῆ ἀπό τίς πρῶτες πόλεις μετά τόν κατακλυσμό τοῦ Νῶε, ἕνας ἐξαίρετος ἁγνός ἱερεύς δίδει εὐλογία σέ ὅλη τήν γῆ, ὁ καταστάς ἀρχιερεύς ἀπό τόν Ὕψιστο, ὁ ἱερέας Μελχισεδέκ . Πρός τιμήν του, ἡ Σαλήμ θά ὀνομάζεται ἐφ' ἑξῆς Ἱερουσαλήμ (Θεόφιλος Ἀντιοχείας, Πρός Αὐτόλυκον, Β 15-20). Οἱ Ἕλληνες εἶναι λοιπόν ἐκεῖ τήν ἐποχή τοῦ ἱερέως αὐτοῦ πού εὐλόγησε τόν Ἀβραάμ, ἀφοῦ δίδουν μέ τήν λέξη ἱερός, τό πρῶτο συνθετικό στήν λέξη Ἱερουσαλήμ. Ἴσως ἔτσι ἐξηγεῖται τέλεια ἡ ἀναφορά στό Παλιοδιαθηκικό κείμενο τοῦ ὅτι οἱ Σπαρτιᾶτες εἶναι "ἒκ γένους Ἀβραάμ", (Μακκαβαίων Α, κεφ. ΙΒ - διπλωματικά ψεύδη σέ ἕνα θέμα "κοινῆς καταγωγῆς" δέν εἶναι δυνατόν νά εἶπε οὔτε ὁ ἐθναρχεύων ἀρχιερεύς Ἰωνάθαν ὁ ἐκ Μακκαβαίων, οὔτε ὁ βασιλεύς τῆς Σπάρτης Ἄρειος), δηλαδή, ἄν ὄχι ὡς σαρκική συγγένεια τῶν Σπαρτιατῶν (ἄρα καί τῶν Ἑλλήνων) μέ τούς Ἑβραίους τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, πάντως μέ τήν πνευματική ἔννοια ὅτι: Οἱ Σπαρτιᾶτες (εἴτε μόνοι ἐκ τῶν Ἑλλήνων, εἴτε μαζί μέ τούς λοιπούς Ἕλληνες) εἶναι τοῦ αὐτοῦ πνευματικοῦ γένους μέ τόν Ἀβραάμ ("πνευματικά ἀδέλφια") ὡς εὐλογηθέντες καί αὐτοί ἀπό τόν ἱερέα Μελχισεδέκ.
Τό ἐνδεχόμενο ὑπάρξεως αὐτῆς τῆς πνευματικῆς συγγένειας, ἐπιρωνύεται α) ἀπό τήν σταθερή πιστότητα τῶν Σπαρτιατῶν στήν νομοθεσία τοῦ Λυκούργου ἐπί αἰῶνες, πρᾶγμα πού μόνον στούς ἀρχαίους Ἑβραίους ἀπαντᾶται σέ κάποιο βαθμό, β) στό ὅτι ἡ νομοθεσία αὐτή εἶχε δυναμικό στόχο, τήν καλλιέργεια τῆς ἀρετῆς, καί γ) στό ὅτι ἡ κοινοβιακή ζωή ἐγκρατείας τῶν Σπαρτιατῶν ἔχει ὅμοιό της μόνο τήν ζωή θεοσεβείας στόν ἀρχαῖο Ἰσραήλ. Βέβαια, λείπει στούς Σπαρτιᾶτες τό κυριώτερο, ἡ λατρεία τοῦ ἑνός Θεοῦ, ὑπάρχει ὅμως ἡ διαρκής ἐπί αἰῶνες ἔμπρακτη θεοσέβεια (βλ. τό ἔργο "Ἀγησίλαος" τοῦ Ξενοφῶντος) καί ὁ σεβασμός τῶν δημοκρατικῶν παραδόσεων τῆς πόλης. (Φαίνεται ἀπίθανη ἡ σύμπτωση Σπαρτιατῶν καί Μελχισεδέκ, μόνο ὑπό τό πρῖσμα ἱστορικῶν ὑποθέσεων ὅπως ὅτι ἡ κάθοδος τῶν Δωριέων ἔγινε μεταγενεστέρως, καί ὅτι οἱ πρό τῆς "καθόδου τῶν Δωριέων" Σπαρτιᾶτες ἠττήθησαν ἀπό τούς "κατερχομένους" Δωριεῖς καί ἀφανίσθηκαν ἀπό αὐτούς - ἐν τούτοις, δέν ἀποκλείεται να ἐπρόκειτο πάντως γιά εἰρηνική ἕνωσή τους ὡς Ἑλλήνων, ὁπότε οἱ πρό τῆς καθόδου τῶν Δωριέων Σπαρτιᾶτες νά ἦσαν ἐκεῖνοι πού πῆραν τήν εὐλογία τοῦ Μελχισεδέκ).
θ) "Νῦν ἐλήλυθεν ἡ ὥρα ἵνα δοξασθῆ ὁ Υἱός τοῦ ἀνθρώπου"
Στήν Εὐρώπη-Μεσόγειο λοιπόν, κατέστη δυνατό, τό "νῦν ἐλήλυθεν ἡ ὥρα ἵνα δοξασθῆ ὁ Υἱός τοῦ ἀνθρώπου", λόγος πού ἐλέχθη ἀπό τόν Κύριο ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστό, ὅταν τοῦ εἶπαν ὅτι ἦλθαν Ἕλληνες γιά νά τόν δοῦν. Ὁ λόγος αὐτός παρεμηνεύεται μέν, ἀλλά δέν ἔχει καθόλου ἐθνικιστικό περιεχόμενο. Σημαίνει ὅτι θά ἐδέχοντο οἱ Ἕλληνες (Ἕλληνες ἦσαν καί οἱ Τρῶες, Ἕλληνες ἄρα ἦσαν οἱ Ρωμαίοι, Ἕλληνες-Λακεδαιμόνιοι ἦσαν ἄλλωστε καί οἱ Σαββῖνοι – βλ. σχετικῶς τά κείμενα τοῦ πατρός Ἰωάννου Ρωμανίδη), ὅπως καί ἔγινε, τήν δόξα-μαρτύριο τοῦ Χριστοῦ στήν ζωή τους, μέ ἔργα πίστεως μέχρι μαρτυρίου καί ἔργα ἀνιδιοτελοῦς ἀγάπης Θεοῦ. Σημαίνει ὅτι ἡ Ἐκκλησία τοῦ Δήμου θά γίνῃ πλέον τόπος καί τρόπος συνάξεως θείας λατρείας χωρίς νά καταλυθῆ ἡ διάκριση μεταξύ ἱερατικῆς λειτουργίας καί ἁγιασμένης κοσμικῆς διακονίας, ὅτι ἡ λατρεία τοῦ Θεοῦ καί ἡ σύναξη τῶν ἀνθρώπων γιά τήν λατρεία τοῦ Θεοῦ, θά μείνουν ἀπό ἀλώβητες ἀπό πολιτικούς δεσποτισμούς καί ἁγνές ἀπό τήν ἐκμετάλλευση τῆς ἱερότητος τοῦ θρησκευτικοῦ βιώματος γιά σκοπούς ἰδιοτελεῖς ἤ ἀλλοτρίους. Ἔτσι λοιπόν ἡ Εὐρώπη προσέλαβε τό πλῆρες νόημά της, ἕνα πνευματικό νόημα, ὡς πρῶτο γεωγραφικό κέλυφος τῆς Μιᾶς, Ἁγίας Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ἐκλησίας.
Τό πνευματικό νόημα αὐτό τῆς Εὐρώπης, ἀρνήθηκαν οἱ μετά Χριστόν "βάρβαροι Σκύθες", αὐτοί πού ἀργότερα θά ἐνσκήψουν στήν βόρεια καί κεντρική Εὐρώπη και στήν συνέχεια θά ἐπεκταθοῦν δυτικότερα, ἀλλά καί νοτιώτερα. Θά κουβαλοῦν, ὡς βάρβαροι μέν τόν φόβο τῆς ἐκδικήσεως τοῦ Θεοῦ, ὡς "σπερματικό λόγο" δέ μόνο τό δέος πρό τοῦ νόμου, και περαιτέρω: ὡς τρόπο πίστεως τίς μαγικές δεισιδαιμονίες καί ὡς θρησκευτικότητα τήν μίξη πολιτικῆς ἐξουσίας καί θεοκρατικῆς αὐθεντίας τοῦ εἰδωλολατρικοῦ ἱερατείου τῆς ἐποχῆς τῆς Βαβέλ.
ι) Κίνα καί Ἑλλάδα-Εὐρώπη-Μεσόγειος: Οἱ δύο πρῶτοι ἀληθινά μεγάλοι πολιτισμοί τῆς ἀνθρωπότητος
Γιά νά ἐπανέλθουμε λίγο, ὅμως, στήν πρό Χριστοῦ ἐποχή: Μετά τόν Πύργο τῆς Βαβέλ, ἀπό ἄλλες πλευρές τῆς Ἀσίας, διάφοροι ἄλλοι ἄνθρωποι καί λαοί εἶχαν φτάσει σέ ἄλλες θάλασσες. Ἀλλά αὐτές δέν εἶχαν τήν διαμόρφωση τῆς Μεσογείου, ἔτσι ὥστε νά ἐπιτρέπουν μικρές πολιτεῖες καί χωριά ἀνάμεσα στά βουνά καί στίς δαντελωτές ἀκτές. Μόνο στήν Μεσόγειο, καί δή στά παράλια αὐτῆς, ἡ Εὐρώπη εἶχε πάρει σάρκα καί ὁστᾶ καί γινόταν τό ὅραμα κάθε ἐλεύθερου λαοῦ ἤ ἀνθρώπου. Ὡστόσο στήν Κίνα εἶχαν συναίσθηση τοῦ τί εἶχε συμβῆ στήν Μεσόγειο: Ὁ ὅρος Ἑλλάδα στά Κινέζικα, σημαίνει, λένε, "ὁ ἄλλος μεγάλος πολιτισμός".
Νά σημειώσουμε, ὅτι στήν Κίνα ὁ αὐτοκράτορας δέν θεοποιήθηκε ὅπως στήν ὑπόλοιπη Ἀσία, παρά τόν χαρακτηριστικότατο ἀσιατικό δεσποτισμό στήν ἀχανῆ χώρα αὐτήν. Στήν Κίνα, γινόταν σεβαστό τό Ταό, ἡ παγκόσμια ἁρμονία, τήν ὁποία ἀρμονία γιά τήν Κίνα συμβόλιζε καί ἐγγυόταν ὁ αὐτοκράτορας. Στόν βαθμό ὅμως πού δέν ὑπῆρχε πίστη σέ Θεό-Δημιουργό, ὁ αὐτοκράτορας ἀπολυτοποιεῖτο καί ἔπαιρνε τήν θέση τοῦ Θεοῦ. Συνακολούθως, ἡ δεισιδαιμονία γέννησε τήν πεποίθηση ὅτι ὑπάρχει ἕνας οὐράνιος δράκοντας πού κυριαρχεῖ στόν κόσμο, καί ἡ προσπάθεια τοῦ ἀνθρώπου νά ἀντέξῃ τό βάρος τῆς ἐκμηδενίσεώς του μέσα σέ τόσο μεγάλα μεγέθη "Πολιτείας", προκάλεσε τήν διατύπωση, ἀπό τόν Κομφούκιο, κανόνων κοινωνικῆς συμπεριφορᾶς, οἱ ὁποῖοι προσέλαβαν χαρακτῆρα ἀπολιτικῆς θρησκευτικῆς-τελετουργικῆς καθημερινῆς συμπεριφορᾶς. Τό ἀνθρώπινιο πρόσωπο συνετρίβετο ἐντός τῶν μεγεθῶν τῆς τεραστίας "Πολιτείας" καί τῆς πολυπληθεστάτης Κοινωνίας. Γιά ἐλευθερία, πολιτική ἤ προσωπική, οὔτε λόγος...
ια) Ἡ ΜΕΣΟΓΕΙΟΣ-ΕΥΡΩΠΗ ὡς ὁ νεός κόσμος, καί οἱ βάρβαροι Σκῦθες ὡς "Εὐρωπαῖοι"
Εἴδαμε παραπάνω ὅτι, ὅ,τι ἦταν γιά τά ἄτομα ἀπό τόν 17ο ἕως καί τόν 20ό αἰῶνα ἡ Ἀμερική, ὁ λεγόμενος "νέος κόσμος", ὑπῆρξε κατά τό παρελθόν καί ἐπί χιλιετίες ἡ Μεσόγειος ὡς ΕΥΡΩΠΗ. Τοῦτο γιά τούς λαούς τῆς Ἐγγύς Ἀνατολῆς, ὅπως τούς Πέρσες καί τούς Ἄραβες, ἀλλά καί γιά τούς συχνά ἐχθρικούς Σκύθες.
Μέ τόν περιληπτικό ὅρο Σκύθες (πού ἄλλοτε δέσποζαν πέραν τοῦ σημερινοῦ 'Ιράκ, μεταξύ Εὐξείνου Πόντου καί Κασπίας, ἄλλοτε ἔφθαναν βορείως τοῦ Εὐξείνου Πόντου καί ἐμφανίζονταν στίς στέπες τῆς Ρωσίας), ἐννοοῦμε ἐδῶ ὅλους τούς λοιπούς, ἐκτός τῶν Περσῶν καί τῶν Ἀράβων, λαούς τῆς ἐγγύς ἤ κεντρικῆς Ἀσίας καί τῆς σημερινῆς Ἀνατολικῆς Εὐρώπης. Λαούς δηλαδή, πού λόγῳ ἀποστάσεως καί συνθηκῶν ζωῆς μποροῦσαν, εἴτε νά ἔχουν οἰκονομική ἤ πολιτισμική ἐπαφή μέ τούς λαούς τῆς Μεσογείου, εἴτε νά μεταναστεύουν σέ χῶρες τῆς Μεσογείου, εἴτε νά ἐπιτίθενται στούς λαούς τῆς Μεσογείου. Χαρακτηριστικό τῆς βαρβαρότητας τῶν ἐπιτιθεμένων "Σκυθῶν" αὐτῶν, εἶναι ἡ ἀποδοχή θρησκευτικῆς πίστεως ὄχι γιατί πίστευσαν ὅτι ἐπρόκειτο γιά τήν ἀληθινή πίστη στόν ἀληθινό Θεό, ἀλλά γιά πολιτικούς λόγους. Ἔτσι, ἀπό πολιτικό ὑπολογισμό, δέχθηκαν οἱ Χαζάροι Τοῦρκοι τόν Ἰουδαϊσμό μεταξύ 650 και 720 μ.Χ., ὁμοίως γιά ἀπόκτηση ἰσχύος δέχθηκαν τόν μουσουλμανισμό καί δή τόν σουνιτικό οἱ Ὀθωμανοί Τοῦρκοι πού ποτέ δέν ἔπαυσαν πρῶτα νά εἶναι τοῦρκοι καί ὕστερα "μουσουλμάνοι", ἀπό πολιτικό ὑπολογισμό δέχθηκαν τόν χριστιανισμό οἱ διάφοροι βάρβαροι πού κατέλυσαν τήν δυτική Ρωμαϊκή αὐτοκρατορία, ὁμοίως δέ καί οἱ Ἀγγλοσάξωνες οἱ ὁποιοι, ἀφοῦ ἔφθασαν στήν Βόρεια Γερμανία, κατέλαβαν τήν κατοικούμενη ἀπό Κέλτες καί Ρωμαίους Ρωμαϊκή ἐπαρχία πού σήμερα ὀνομάζεται Ἀγγλία καί Οὐαλία.
Ἀπό τούς Σκύθες δηλαδή, μέ τήν ἀνωτέρω εὑρεία, ἔννοια προῆλθαν τά διάφορα βαρβαρικά ἔθνη που ἐπέδραμαν καί ἅλωσαν τήν δυτική Ρωμαϊκή αὐτοκρατορία, καί ἐν τέλει ἐπιμίχθηκαν ἐν μέρει μέ τούς αὐτόχθονες πληθυσμούς. Τοῦτο ὅμως ἔγινε μετά ἀπό πολλούς αἰῶνες φεουδαρχίας, κατά τήν διάρκεια τῆς ὁποίας οἱ βάρβαροι αὐτοί κυβερνώντας τούς αὐτόχθονες πληθυσμούς υἱοθέτησαν τήν ἐπιφάνεια τοῦ πολιτισμοῦ πού βρῆκαν, καί υἱοθέτησαν τό ὄνομα τῆς πολιτισμικῆς ταυτότητας τῆς γῆς τῶν κατακτημένων λαῶν, τό ἑλκυστικότατο ὄνομα τῆς "Εὐρώπης".
Οἱ ἴδιοι ὅμως, δέν ἦσαν καί δέν εἶναι Εὐρωπαῖοι, καθ' ὅσον εἶναι προσανατολισμένοι, ὅπως κατά τήν ἐποχή τῆς Βαβέλ, στήν ταύτιση ἱερατείου καί βασιλείας, στά πλαίσια ἑνός πολιτικοθρησκευτικοῦ ὁλοκληρωτισμοῦ μέ φυσιοκρατική (ἤδη ἐπιστημονική-τεχνοκρατική) θρησκευτική βάση, μέ στοιχεῖα πρώϊμης εἰδωλολατρείας (βλ. ἤδη μουσεῖα ὅπου έκτίθενται ὡς ἱερά, τά "τρόπαια" ἀπό ὅσους λαούς κυρίευσαν ἤ κατέστρεψαν ), καί μέ τελετές ἐμβαπτισμοῦ καί χρίσματος "ἀντιπροσώπων τοῦ λαοῦ" ἐμπνευσμένες (ἐν εἴδει παραμορφωτικῆς μιμήσεως) ἀπό προχριστιανικές Μεσογειακές (ἤτοι Εὐρωπαϊκές) διαδικασίες ἐπιλογῆς ἐκπροσώπων τοῦ δήμου. Πρόκειται γιά "βαρβάρους Σκύθες" πού μισοῦν τήν ἀληθινή Εὐρώπη, τήν ὁποία κατέκτησαν, τῆς ὁποίας τούς λαούς ὑποδούλωσαν, καί τῆς ὁποίας οὔτε τόν ὀρθόδοξο χριστιανικό πολιτισμό κατάλαβαν οὔτε τόν πολιτισμό ἐλευθερίας καταλαβαίνουν. Καί τοῦτο, διότι ὡς "βάραβαροι Σκῦθες" πού εἶναι πολιτισμικῶς καί θρησκευτικῶς, ἔχουν τήν ἀντίληψη ὅτι ὡς "ἱερατικά" ἀνώτεροι πρέπει νά ὑπηρετοῦνται ἀπό τά ἔργα πού ὁ λαός ἤ καλλίτερα οἱ λαοί ὡς δοῦλοι στίς ἀποικίες τους θά τούς προσφέρουν. Ἔτσι, ἀντί κοινωνίας ὡς πολιτικῆς ἑνώσεως, ὀργανώνουν στρατεύματα ἀνεγέρσεως ματαιόδοξων πύργων Βαβέλ...ἀπό ἰσχύ (ὅπλα, ἐνέργεια, κ.λ.π.), ἀπό ἰδέες (πολιτικῶν χειραγωγήσεων, πολυδαίδαλων νομικῶν ρυθμίσεων), ἀπό πτώματα (θυμάτων οἰκονομικῆς ἐκμεταλλεύσεως καί ἤδη...λιτότητας).
Ὁ Πύργος τῆς Βαβέλ πού τώρα κτίζουν δέν εἶναι ἁπλῶς ἡ "Ἑνωμένη Εὐρώπη" τῶν ἀγορῶν. Εἶναι οἱ ἀγορές καθ' ἑαυτές. Δέν θέλουν πλέον νά ἀγγίξουν ἤ νά φτάσουν τόν Θεό. Τόν Θεό δέν τόν χρειάζονται πιά καθόλου, καί τό λένε φανερά. Οἱ ἀγορές ἔχουν Θεό τόν Μαμωνᾶ, αὐτό τό βίωμα τῆς φιλαργυρίας πού τούς δονεῖ ἀπό ἠδονή, ὅταν οἱ ἄλλοι ὑποφέρουν καί οἱ ἴδιοι ἔχουν χρήματα (δηλαδή λατρευόμενες πέτρες χρυσοῦ, ἀργύρου, ἤ ὑποσχέσεις γιά τέτοιες πέτρες, ὅπως χαρτονομίσματα), ἔχουν δέ χρήματα "εἰς ἔτη πολλά", ἀντί τοῦ Καίσαρος, καί στό ὄνομα μάλιστα τῆς ... Εὐρώπης!
ιβ) Τά διακριτικά γνωρίσματα ὅλων τῶν βαρβάρων: Ψεύδη και θρησκευτικοί πόλεμοι
Τά δύο διακριτικά γνωρίσματα ὅλων τῶν βαρβάρων εἶναι τοῦτα (σωρετικῶς): Α) Λένε ἀσύστολα πολλά ψέμματα καί Β) Κάνουν θρησκευτικούς πολέμους. Κορέσθηκε ἡ ἀνθρωπότητα ἀπό τζιχάντ, σταυροφορίες, ναζιστικές καί ἄλλες μαζικές ἐξολοθρεύσεις παραθρησκευτικοῦ τύπου, καί αὐτοί δέν κορέσθηκαν ἀπό αἷμα καί ἀπό λατρεία τῆς δύναμης.
Καλοῦν τούς ἀνθρώπους σέ συστράτευση καί σέ μαζικά ἐγκλήματα, σέ ἕνα "τιτάνιο" ἔργο στυγνῆς οἰκονομικῆς ἐκμεταλλεύσεως καί σφαγῶν τῶν "ἄλλων", ἔργο ὁριστικοῦ διαχωρισμοῦ τῶν ἀνθρώπων καί ἐκκαθαρίσεως-θυσίας τῶν ἀθωωτέρων, χάριν ἐκείνων ὡς ἐξυπνοτέρων (βλ. πονηροτέρων), ἔργο πού ἀνταποκρίνεται στήν θρησκευτικότητα τοῦ ἀσεβοῦς ἀνθρώπου, ἔργο στό ὄνομα τοῦ Μαμωνᾶ, τοῦ "Χριστοῦ", τοῦ "Ἀλλάχ", τοῦ Φῦρερ, ...καί βέβαια ποτέ στό ὄνομα τοῦ Κυρίου ΟΛΩΝ ἡμῶν, Ἰησοῦ Χριστοῦ, τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ τοῦ Ζῶντος.
Ὁ λεγόμενος δυτικός χριστιανισμός, δέν ἔχει καμία πραγματική σχέση μέ τόν Κύριο ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστό: Στήν θέση τοῦ Θεοῦ, ἁγιοποιεῖται καί τίθεται τεχνητῶς, ὅπωςκαί στήν ἐποχή τῆς Βαβέλ, τό...ΣΥΣΤΗΜΑ! Χάριν αὐτοῦ τοῦ "θεοῦ", πρέπει να γίνῃ τό βρώμικο ἔργο. Παλαιότερα ἦταν ἡ "Ἱερά Ἐξέταση". Σήμερα, στρατολογοῦν στό ὄνομα τοῦ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ (τό λένε : "δημοκρατία" καί "ρεπἀμπλικ", "ἐλεύθερη ἀγορά", "ἀνάπτυξη", "συμμαχία", "ἕνωση", κ.ο.κ.) καί καταστρέφουν τόν πολιτισμό τῆς κοινωνίας, μαζί μέ τήν κοινωνία. Ἀφελεῖς καί προδότες πάντα βρίσκονται ιγ) Ὁ παραθρησκευτικός ρατσισμός τῶν σημερινῶν βαρβάρων κατά τῆς ἀληθινῆς Εὐρώπης
Δέν εἶναι λοιπόν οἱ πολλές γλῶσσες πόύ κάνουν Πύργο τῆς Βαβέλ τήν Εὐρώπη, εἶναι οἱ ψευδο-εὐρωπαῖοι πού τήν κυβερνᾶνε. Καί βεβαίως τήν κυβερνᾶνε χωρίς ἱερό καί ὅσιο καί χωρίς κανένα σεβασμό γιά τόν συγκεκριμένο ἄνθρωπο, ἀντίθετα μέ μίσος, γιά τούς πραγματικούς Εὐρωπαίους ἐκ τῶν λαῶν της.
Ἐξοργίζονται μέ τήν ἐλευθερία τοῦ άνθρώπου, πού τήν καταλαβαίνουν μέν, ἀλλά μόνον ὡς δική τους κυριαρχία. Ἀλλιῶς πρόκειται γιά "κίνδυνο" γιά τό "ΣΥΣΤΗΜΑ" τους! Δέν μποροῦν νά χαροῦν ὅταν χαίρονται οἱ ἄλλοι. Ἰδίως οἱ πτωχότεροί τους, ἤ οἱ κατ' αὐτούς κατώτεροί τους.
Ἐξοργίζονται ὅταν θέλουν κάτι πού δέν ἔχουν καί τό ἔχει π.χ. ἕνας νοτιο-Ἰταλός ἤ ἕνας Ἕλληνας ἤ ἕνας Ρῶσσος ἤ ἕνας πτωχός Βαυαρός, ἤ ἡ Σιβηρία ἤ ἡ Κίνα ἤ ἡ Ἀφρική. Ἔχουν, ὡς "ἐλίτ" , ἀδιαφορία γιά τούς φτωχούς καί κληρονομημένο ἱστορικό μίσος γιά ὁρισμένα ἔθνη: τούς Ἕλληνες, τούς Ἰταλούς (τούς νότιους ἰδίως), τούς Βάσκους, τούς μή "εὐγενεῖς" Ἰσπανούς καί Πορτογάλους, τούς ἁπλούς Γάλλους τῆς νότιας Γαλλίας, τούς χριστιανούς κόπτες καί μετριοπαθεῖς μουσουλμάνους τῆς Αἰγύπτου και τῆς ὅλης Μέσης Ἀνατολῆς, τούς Ἑβραίους τούς ὄχι ἐκ Χαζάρων Τούρκων, ἀλλά καί τούς Ρώσους. Διότι οἱ Ρῶσοι, μέ τό πού ἔγιναν ὀρθόδοξοι χριστιανοί, χωρίς νά χάσουν τήν ἰσχύ τῆς μεγάλης ἀσιατικῆς δεσποτείας, περιελήφθησαν στήν πνευματική Εὐρώπη, αὐτήν πού ἀναζητοῦσαν οἱ ἄνθρωποι φεύγοντας τήν σκυθική ὁλοκληρωτική δεσποτεία. Τέτοια δραπέτευση ἀπό τόν χῶρο τῆς βαρβαρικῆς ἀσιατικῆς δεσποτείας, εἶναι κάτι πού οἱ γνήσιοι "βάρβαροι Σκύθες" τῆς σημερινῆς "Δύσεως", δέν μποροῦν να συγχωρέσουν οὔτε στούς Ρώσους, οὔτε στούς Ἕλληνες, οὔτε στόν ἴδιο τόν Θεό.
Πολύ περισότερο πού ὅπως φαίνεται ἔχουν σχεδιάσει μέ ὅραμα ναζισμοῦ γιά ὅλη τήν Εὐρώπη, μία δεσποτεία ἐπί τῆς Ἀσίας, οὕτως ὥστε να μήν ὑπάρξῃ στήν Κίνα ἐλευθερία καί 'Ορθόδοξη Ἐκκλησία. Κάτι τέτοιο θά ἔδινε τήν χαριστική βολή στό ΣΥΣΤΗΜΑ ὁλοκληρωτισμοῦ καί ἐκμεταλλεύσεως τῶν ἀνθρώπων ἀπό τά ἱερατεῖα τῆς ἐλίτ τοῦ Μαμωνᾶ.
Γι' αὐτό ἀπεργάζονται τήν μεθοδική οἰκονομική ἀφομοίωση καί κυρίως τήν πνευματική καταστροφή, ἡμῶν μέν τῶν Ἑλλήνων ὡς ἐμποδίου στήν κυριαρχία τους ἄνευ Θεοῦ μέ ὁλοκληρωτισμό ἐπί ὅλων τῶν ἀνθρώπων, τῶν δέ Ρώσων (καί τῶν Κινέζων) ὁμοίως, καθώς καί μέ μανιοκαταθλιπτικές ἐκδηλώσεις βουλήσεως γιά χρήση πυρηνικῶν ὅπλων ἐναντίον ὅλων τῶν... "ἄλλων"! Μωραίνει Κύριος ὅν βούλεται ἀπωλέσαι...
ιδ) Ἡ καταστροφική λατρεία τοῦ Μαμωνᾶ καί ὁ Καίσαρας
Τό ΣΥΣΤΗΜΑ περί τοῦ ὁποίου σήμερα πρόκειται, καί δή τό ἰερατεῖο τοῦ Μαμωνᾶ, οἱ Τράπεζες καί οἱ πολιτικοί τους, χρησιμοποιεῖ ὅπως καί ἐπί τοῦ Σκυθικοῦ ἱερατείου τῆς ἐποχῆς τῆς Βαβέλ, μία "φιλοσοφική" θρησκεία. Θρησκεία, φαινομενικά μέν ἀνεἰδωλη, στήν πραγματικότητα ὅμως πνιγμένη στούς προπαγανδιστικούς εἰκονισμούς πού ἐνεργοῦνται διά τῶν ΜΜΕ. Εἶναι ἡ θρησκεία τοῦ θρησκευτικότατου ἀθεϊσμοῦ, τό πραγματικό καί ἀπόλυτο "ὄπιο" τοῦ λαοῦ.
Ὁ ἀθεϊσμός συγκεντρώνει καί κατευθύνει κατά τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας μία καλά μελετημένη ἐπίθεση, ἡ ὁποία:
Πρώτον, προσβάλλει τίς δημοκρατικές ἀντιλήψεις καί παραδόσεις, διά τῆς ἀντιστροφῆς τοῦ νοήματος ὅλων τῶν δικαιωμάτων τοῦ ἀνθρώπου, στό ὄνομα ἄλλων δικαιωμάτων ἤ κάποιου δημοσίου συμφέροντος,
Δεύτερον, περιθωριοποιεῖ ἐπικοινωνιακῶς τίς ὀρθόδοξες χριστιανικές ἀντιδράσεις καί ἀντιστάσεις, στό ὄνομα τῆς ἰσότητας καί τῆς οὐδετερότητας, και
Τρίτον, προπαγανδίζει τό "ΣΥΣΤΗΜΑ" ὡς ἀσφαλές καταφύγιο ἐν εἴδει ἱεροποιημένης κιβωτοῦ τοῦ Νῶε, ἀπό τήν ὁποία κανείς δέν πρέπει ποτέ νά διανοηθῆ νά ἐξέλθῃ.
Βρισκόμαστε δηλαδή τεχνητῶς στήν πνευματική δίνη μιᾶς "Σκυθικῆς" ἱερατικῆς δεσποτείας. Μέ τήν διαφορά ὅτι λατρεύεται α) "ἡ γῆ" ὡς χρυσῆ ἤ πολύτιμη πέτρα, β) τό πύρ ὡς λάμπουσα ψηφιακή εἰκόνα ψεύδους, γ) τό ὕδωρ ὡς ρέοντα ἠλεκτρονικά data γιά διακίνηση χρημάτων, καί δ) ὁ ἀήρ ὡς πνευματικός ἀνεμοστρόβιλος ἰδεῶν, ἀξιῶν καί προσωπικῶν βιωμάτων. Καί αὐτά, ἐνῶ τελεσιουργεῖται μέ αἴσθηση ἐπιτελέσεως θρησκευτικοῦ καθήκοντος ἡ αἱματηρή θυσία ἐλευθέρων λαῶν καί ἀνθρώπων ἀπό γκρίζους ἐγκληματίες τοῦ λευκοῦ κολάρου.
Ἄλλωστε, τό ρηθέν ὑπό τοῦ Κυρίου "τά τοῦ Καίσαρος τῶ Καίσαρι καί τά τοῦ Θεοῦ τῶ Θεῶ", ἐλέχθη ὡς ὑπόδειξη γιά τήν διαφύλαξη ἀπό κάθε ἄνθρωπο τῶν ἐντολῶν-δικαιωμάτων τοῦ Θεοῦ, καί ὄχι γιά τήν κατοχύρωση τῆς ἁρπακτικότητας τοῦ Καίσαρος χάριν τῆς λατρείας τοῦ Μαμωνᾶ.
Ὁ λεγόμενος καπιταλισμός εἶναι τό πνευματικό φαινόμενο αὐτῆς τῆς ἁρπακτικότητας, ἡ ὁποία ἔχει ὡς ἐπίκεντρο, ὅπως καί ὁ καπιταλισμός, ἱερές "νομικές" διαδικασίες μαγικῶν (κακόβουλων, μέ μῖσος γιά Θεό καί άνθρώπους) ἀνθρωποθυσιῶν. Γι' αὐτό φορολογεῖ τόν κόπο καί τόν μόχθο τῶν ἀνθρώπων, ἀκόμη καί τά παιδιά ἐπειδή ὑπάρχουν (ὅπως φαίνεται ἀπό τόν Φ.Π.Α. καί ἀπό ρυθμίσεις μέ τίς εὐλογίες τοῦ Δ.Ν.Τ.), ἐνῶ φοροαπαλλάσσει ὅ,τι συσσωρεύεται ὡς ὑπέρμετρο κέρδος. Ἡ λεπτομερειακή λογική ἀκρίβεια ἀδίκων καί παρά φύσιν φορολογικῶν ρυθμίσεων, ἀπαιτεῖ θρησκευτική εὐλάβεια παρόμοια ὅπως στήν ἑτοιμασία τοῦ "ἱεροῦ" χούμου (ἤ χυμοῦ) στό Τουρκμενιστάν - ἐν προκειμένῳ βέβαια, ἡ μέ θρησκευτική εὐλάβεια ἐφαρμογή τοῦ φορολογικοῦ νόμου, γίνεται πρός χάριν τοῦ Μαμωνᾶ.
Ὁ Καίσαρας ὅμως, συμφωνα μέ τόν λόγο τοῦ Χριστοῦ, ἀπόδοτε τά τοῦ καίσαρος τ] τῶ Καίσαρι, πρέπει νά ἀρκεῖται στό νά λαμβάνῃ φόρους μόνο ἀπό τό ρευστό χρῆμα τό ὁποῖο ἐξέδωσε καί διένειμε στήν κοινωνία ὁ ἴδιος ὁ Καίσαρας ἤ ἄλλος γιά λογαριασμό του. Ὄχι ὅμως, σπίτια καί χωράφια καί ἐν γένει πράγματα χρήσιμα γιά διαβίωση καί γιά βιοπορισμό. Δηλαδή, ὄχι ὅσα πράγματα εἶναι προϊόντα κόπου καί ἐργασίας τοῦ ἀνθρώπου καί δέν ἔχουν ἐπάνω τους, οὔτε ὡς προέλευση τήν μορφή τοῦ Καίσαρα, οὔτε ὡς προέλευση καί ὡς προορισμό τήν σφραγίδα τοῦ ὑπερμέτρου κέρδους ("σφραγίδα τοῦ Μαμωνᾶ ἤ/καί τοῦ Ἀντιχρίστου", ἤτοι μέ ἀδικίες καί αἵμα συσσωρευόμενο "κεφάλαιο γιά ἐπενδύσεις").
Αὐτό τό καταλαβαίνει ὅλος ὁ πραγματικός Εὐρωπαϊκός κόσμος, παγκοσμίως. Ἀδυνατεῖ ὅμως νά τό καταλάβῃ τό "Σκυθικό ἱερατεῖο" τοῦ Μαμωνᾶ πού μέχρι σήμερα ἡγεῖται τῆς δῆθεν Εὐρωπαϊκῆς δῆθεν Ἑνώσεως.
InfoGnomon
Ὑπάρχει μία διαχρονική καί διαρκής πολιτισμική λάμψη τῆς Εὐρώπης, ἀλλά ποιᾶς Εὐρώπης; Μήπως ἔχει συμβῆ μία ἀλλοίωση τῆς ἔννοιας τῆς Εὐρώπης, τέτοια ὥστε νά ἐξηγεῖται ἡ βαρβαρότητα πού βλέπουμε νά διαχέεται σέ ὅλη τήν γῆ ἀπό τήν δυτικο-Εὐρωπαϊκή, ἤδη καί Ἀμερικανική, ἀποικιοκρατία, καί τήν δυτικο-Εὐρωπαϊκή, ἤδη καί Ἀμερικανική, παγκοσμιοποίηση; Πῶς τό αἰσθητήριο πολλῶν Ἑλλήνων ταύτισε Ε.Ο.Κ καί Εὐρωπαϊκή Ἕνωση μέ τόν Πύργο τῆς Βαβέλ;
α) Ὁ Πύργος τῆς Βαβέλ καί ἡ περιρρέουσα τότε πνευματική ἀτμόσφαιρα
Ὁ πύργος τῆς Βαβέλ, ἐτοποθετεῖτο χρονικῶς καί τοπικῶς κάπως κοντά μας, στήν περιοχή τῆς Μεσοποταμίας. Μετά τίς ἀρχαιολογικές ἀνασκαφές τοῦ παγκοσμίου ἀκτινοβολίας Ποντίου ἀρχαιολόγου, Βίκτορος Σαρηγιαννίδη (1929-2013) στο σημερινό Τουρκμενιστάν (βλ. παρατηρήσεις του Β. Σαρηγιαννίδη περί εὐνοϊκοῦ γιά βλάστηση κλίματος μεταξύ Κασπίας καί Εὐξείνου Πόντου, κατά τήν τρίτη και δεύτερη χιλιετία πρό Χριστοῦ, στό βιβλίο του "Ζωροαστρισμός, ἡ νέα πατρίδα τῆς παλαιᾶς θρησκείας", Θεσσαλονίκη 2008, ἐκδ
Ὅπως καί νά ἔχῃ τό πρᾶγμα, σύμφωνα μέ τήν παράδοση πού καταγράφεται στήν Παλαιά Διαθήκη, ἀλλά σώζεται καί σέ ἄλλες παραδόσεις, οἱ ἄνθρωποι πού ζοῦσαν ἑνωμένοι, αὐξήθηκαν, καί διά τοῦτο ἀποφάσισαν νά διασκορπισθοῦν μεταναστεύοντας, ἀφοῦ σέ ἀνάμνηση κτίσουν ὅλοι μαζί ἕνα μνημεῖο πού θά ἔφτανε στόν θρόνο τοῦ Θεοῦ καί πού στούς αἰῶνες θά συμβόλιζε τήν ἑνότητά τους, τόν γνωστό πλέον σήμερα ὡς πύργο τῆς Βαβέλ.
Ἡ περί Θεοῦ ἀντίληψή τους χαρακτηριζόταν τότε, τουλάχιστον ἀπό ὅσο μποροῦμε νά συμπεράνουμε μέ βάση τούς ναούς καί τά εὑρήματα πού ἀνακάλυψε ὁ συμπατριώτης μας Πόντιος Βίκτωρ Σαρηγιαννίδης στό σημερινό Τουρκμενιστάν, πού εἶναι ἀπό τά πλέον παλαιά, ἀπό μία σχετικῶς ἀνείδωλη λατρεία, θά μπορούσαμε νά ποῦμε ἀπό μία "φυσιοκρατική-φιλοσοφική" εἰδωλολατρία, τῆς ὁποίας τά "λατρευτικά" ἀντικείμενα καί οἱ τελετουργίες στή συνέχεια ἀνευρίσκονται πολύ ἀργότερα στόν περσικό Ζωροαστρισμό. Λατρευόταν δηλαδή κατά τόν πρώϊμο Ζωροαστρισμό, τό πῦρ, ὁ ἀέρας, τό ὕδωρ..., σέ ἰδιαίτερους ναούς γιά τό κάθε στοιχεῖο - ἄγνωστο εἶναι δέ, ἄν ἡ ἀναφορά στά στοιχεῖα αὐτά γινόταν ἀπόλυτα, σάν νά εἶναι αὐτά οἱ θεοί, ἤ σέ συσχέτιση μέ τόν Θεό πού τά δημιούργησε.
β) Οἱ πρῶτες αἱρέσεις κατά τόν Ἅγιο Ἰωάννη τόν Δαμασκηνό: Βαρβαρισμός, Σκυθισμός, Εἰδωλολατρία
Τά εἴδωλα, ὡς τρισδιάστατα κατασκευάσματα γιά λατρεία, μᾶς πληροφορεῖ ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός, στό περί αἱρέσεων ἔργο του, εἰσήχθησαν ἀπό τόν πατέρα τοῦ Ἀβραάμ (ἤτοι πρό τοῦ 1.800 π.χ.), στήν ἀρχή δέ, ἦσαν ξύλινα. Πρίν ἀπό τήν φανερή εἰδωλολατρία τῶν εἰδώλων, ὑπῆρχαν, λέγει ὁ ἴδιος συγγραφεύς, οἱ ἑξῆς "αἱρέσεις" , δηλαδή πλανεμένες δοξασίες καί μή ἁγνοί τρόποι λατρείας:
Πρώτον, ἀρχικά ὁ βαρβαρισμός, "ἀπό ἡμερῶν τοῦ Ἀδάμ ἐπί δέκα γενεάς τοῦ Νῶε. Βαραβαρισμός δέ κέκληται ἀπό τοῦ μή τούς τότε ἀνθρώπους ἀρχηγόν τινα ἔχειν ἤ μίαν συμφωνίαν, ἀλλ΄ὅ,τι πᾶς τις ἑαυτῶ ἐστοίχει, νόμος ἑαυτῶ κατά τήν προτίμησιν τοῦ ἰδίου βουλήματος ἐγένετο" καί
Δεύτερον, ὕστερα ὁ Σκυθισμός, "ἀπό τῶν ἡμερῶν τοῦ Νῶε καί μετέπειτα μέχρι τῆς τοῦ πύργου οἰκοδομῆς Βαβυλῶνος, καί μετά τόν τοῦ πύργου χρόνον ἐπί ὀλίγοις ἔτεσι, τοὐτέστι ἕως Φαλέκ καί Ραγαῦ οἵτινες ἐπί τό τῆς Εὐρώπης κλίμα ἀνανευκότες, τῶ τῆς Σκυθίας μέρει καί τοῖς ἑαυτῶν ἔθνεσι προσεκρίθησαν" (δέν τούς ἄρεσε ἡ Εὐρώπη καί προτίμησαν τά μέρη τῆς Σκυθίας καί τά ἰδιαίτερα ἔθνη τους –περί Σκυθῶν ὑπάρχουν πολλές διαφορετικές ἱστορικές μαρτυρίες ὡς πρός τούς τόπους ἐγκαταστάσεώς τους καί γενικά ἐπικρατεῖ ἀβεβαιότητα , βλ.ἐνδεικτικῶς περί τῆς Εὐρωπαϊκῆς ἀρχικά καταγωγῆς τους καί τίς ἐπιμιξίες τους μέχρι τήν Μογγολία, είς http://www.bloko.gr/kosmos/h-prwth-oysiastikh-genetikh-anamiksh-eyrwpaiwn-kai-asiatwn-egine-stoys-arxaioys-skythes-sth-moggolia.html). Ἐδῶ, ἐπισημαίνουμε ὅτι ἐνῶ ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός μιλᾶ γιά αἱρέσεις, ἀναφέρει γιά τούς Σκῦθες μόνο ὅτι εἶχαν λατρεία πού διήρκεσε ἀπό πολύ παλαιά, ἀπό τούς χρόνους τοῦ Νῶε, μέχρι λίγα χρόνια μετά ἀπό τούς χρόνους τοῦ Πύργου τῆς Βαβέλ, καί ὅτι στήν συνέχεια "αὐτο-ἀποκλείσθηκαν" ἀπό τήν Εὐρώπη, καί ἐπέστρεψαν στά ἰδιαίτερα ἔθνη τους, προφανῶς συνεχίζοντας στά πλαίσια τῶν ἐθνῶν τους τήν λατρεία πού εἶχαν καί ἐπί Πύργου τῆς Βαβέλ. Ποιά λατρεία;
γ) Πύργος τῆς Βαβέλ: Ἔθνη καί ὄχι μονοκρατορία στήν γῆ, τό θέλημα τοῦ Θεοῦ
Ἄς ἐπανέλθουμε λοιπόν στά τῆς Βαβέλ. Λόγῳ τοῦ ὅτι οἱ ἄνθρωποι θέλησαν νά σφραγίσουν τήν ἑνότητά τους μέ μεγαλεπίβολο μνημεῖο (καί ὄχι μέ προσπάθεια γιά λατρεία τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ, παρά τίς πλάνες "φιλοσοφικοῦ" χαρακτῆρα) ἔστειλε ὁ Θεός στούς ἀνθρώπους σύγχυση γλωσσῶν, ὥστε ἐξ αἰτίας της νά ἀναζητήσουν τήν ἑνότητά τους μέ πιό ταπεινό τρόπο, ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ, δηλαδή ὡς ἔθνη πού νά ἀναπτύσσουν προσπάθειες γιά σχέσεις εἰρήνης μέ τά ἄλλα ἔθνη, καί ὄχι μέσα ἀπό ἐπιβλητικά ἀνθρώπινα δημιουργήματα, σύμβολα μιᾶς παγκόσμιας ἑνότητας τοῦ παρελθόντος ἤ τοῦ μέλλοντος, διά τῶν ὁποίων ἐπιχειροῦν νά ὁμοιάσουν σέ δόξα καί δύναμη μέ τόν Θεό καί δή μέ τίς δικές τους δυνάμεις.
δ) Τό "Σκυθικό" ἱερατεῖο τῆς ἐπί Βαβέλ ἐποχῆς, καί ὁ κίνδυνος γιά μιά παγκόσμια μονοκρατορία ἑνός ἐπίδοξου ἱερέα-βασιλέα(-πάπα-χαλίφη-φῦρερ)
Τό τραγικό "Σκυθικό" ἱερατεῖο τῆς ἐπί Βαβέλ ἐποχῆς, εἶχε παρεξηγήσει πλήρως τόν Θεό. Μέ τήν ἀνθρώπινη λογική, θεωροῦσε ὅτι ὁ Θεός εἶναι μεγάλος καί ὅτι ἄρα μέ μεγάλα ἔργα προσεγγίζεται. Σκουλῆκι εἶχε καταστῆ ὁ ἄνθρωπος ὡς πρόσωπο, μπροστά στήν εἰκόνα-ἰδέα ἑνός Θεοῦ παντοδύναμου, πού ἐξεπροσωπεῖτο ἐπί τῆς γῆς ἀπό τό ἱερατεῖο αὐτό. Ταυτισμένη δέ ἡ βασιλεία, μέ τήν ἀρχηγία τῆς "ἱερωσύνης" τοῦ ἱερατείου, εἶχε πείσει τούς ἀνθρώπους στό ὄνομα τῆς ἀνθρωπίνης λογικῆς καί τῆς συνακόλουθης δεισιδαιμονίας, νά ἐργασθοῦν συνεργαζόμενοι ὅλοι μαζί σάν μηρμύγκια, τάχα γιά νά δοξασθῆ ὁ Θεός, τάχα γιά νά μήν λησμονηθῆ ἡ ἑνότητα τῆς ἀνθρωπότητας. Τό τελείωμα ὅμως τοῦ Πύργου τῆς Βαβέλ, ἔστω ἡμιτελοῦς, ἀφοῦ στόν οὐρανό δέν θά ἔφθανε, ἀλλά θά διακηρυσσόταν ὅτι τελείωσε, θά κατέληγε ἀναμφίβολα σέ ἕναν ἀπόλυτο ὁλοκληρωτισμό μέ ἀρχηγό τόν ἡγέτη τῆς αἱρέσεως τοῦ Σκυθισμοῦ, ἱερέα καί βασιλέα συγχρόνως. Μία ὁλοκληρωτική ἀρχή ἐξουσίας ἐπί ὅλης τῆς ἀνθρωπότητας, ἐπί ὅλων τῶν ἐθνῶν καί τῶν βασιλέων θά εἶχε ἕδρα-κράτος καί ἱερατεῖο.
Εἰδικώτερα, στήν τελετή τῶν ἐγκαινίων τοῦ Πύργου τῆς Βαβέλ, ἤ πάντως τό ἀργότερο μέ τήν φυσική καθιέρωση ἀναμνηστικῶν ἐτησίων ἑορτῶν, θά ἀναδεικνυόταν ἕνας πανίσχυρος "ἱερεύς", ἀντιπρόσωπος τοῦ Θεοῦ ἐπί τῆς γῆς, ἕνας "πάπας", ἕνας μοναδικός "ὑπερ-χαλίφης" κύριος τοῦ κόσμου, ἕνας φῦρερ! Πιθανότατα δέ, ἄν κρίνουμε ἀπό τόν πολύ δραστικό καί ἐξαιρετικό τρόπο τῆς παρεμβάσεως τοῦ Θεοῦ - διότι "διεμέρισεν τάς γλώσσας τῶν ἀνθρώπων ὁ Ὕψιστος" καί ἔπαυσε τό ἔργο τῆς ἀνεγέρσεως τοῦ πύργου τῆς Βαβέλ - ὁ κίνδυνος γιά μιά παγκόσμια μονοκρατορία ἑνός συγκεκριμένου τότε ἱερέως-βασιλέως, ἦταν ὑπαρκτός καί ἄμεσος. Τό ὄνομα τοῦ ἐπίδοξου ἱερέα-βασιλέα-πάπα-χαλίφη-φῦρερ δέν σώζεται. Ἀλλά τοῦτο εἶναι φυσικό, ἀφοῦ τήν διαίρεση τῶν γλωσσῶν καί ἐθνῶν ἀκολούθησε ἡ μεγίστη σύγχυση καί ἡ αἰφνιδία ταπείνωση ὅλων.
Οἱ ἄνθρωποι ἄν καί δέν κατάλαβαν τί πολιτικό καί πνευματικό κίνδυνο εἶχαν διατρέξει, ἐσώθησαν διά τῆς διαιρέσεως τῶν γλωσσῶν καί τῶν ἐθνῶν πού τούς ἔδωσε ὁ Θεός, ἀπό μία παγκόσμια μονοκρατορία ἑνός "Ἀντιχρίστου", πού θά ἅπλωνε ἀπό τήν Βαβέλ ἕνα δίκτυο σκοτεινῆς πνευματικῆς καί πολιτικῆς έξουσίας σέ ὅλη τήν γῆ..
ε) Ὁ Θεός εἶναι μεγάλος ἀλλά "Τό Σύστημα" εἶναι εἴδωλο: Τό ΣΥΣΤΗΜΑ ὡς ὕπουλη εἰδωλολατρία
Ἐχωρίσθησαν λοιπόν τά ἔθνη καί ἐπῆγαν σέ ὅλα τά μέρη τοῦ κόσμου. Ὄχι ἀμέσως ὅμως. Ἡ Ἀσία ἦταν τεράστια. Ἡ γῆ τροφοδότρια. Ποιός θά λογικός λαός θά ἔφευγε ἀπό τά τρεχούμενα γλυκά νερά, τήν καρποφόρο βλάστηση καί τά λιβάδεια; Ἀλλά τά ἱερατεῖα τῆς φυσιοκρατικῆς εἰδωλολατρίας καί δεισιδαιμονίας ἀνά ἔθνος, παρήγαγαν φυσικά τήν ἴδια ὡς ἄνω παρεξήγηση τῆς ἔννοιας τοῦ Θεοῦ καί συνακόλουθα τοῦ ἀνθρώπου. Μεγάλος ὁ Θεός, ἀντιπρόσωπος αὐτοῦ ὁ τάδε μέγας "ἱερεύς" πού εἶναι συγχρόνως καί πολιτικο-στρατιωτικός ἀρχηγός, ἐνῶ α) ὁ συγκεκριμένος ἄνθρωπος εἶναι ἐργαλεῖο (ἀναλώσιμο) γιά μεγάλα ἔργα, β) ἀποδιοπομπαῖος τράγος εἶναι, ὅποιος δέν χωράει στό... "σύστημα", καί γ) θυσιαζόμενος σέ μαγικές τελετές θά εἶναι ὅποιος ἀθῶος ἐπιλεγεῖ ὡς θύμα ἀπό τόν "ἀντιπρόσωπο τοῦ Θεοῦ".... μετά ἀπό "θεία" ἀποκάλυψη...
Μέ ἄλλα λόγια, τό κύριο χαρακτηριστικό τῆς θρησκείας που χρονολογεῖται ἀπό τήν ἐποχή τῆς Βαβέλ, δέν ἦταν τά εἴδωλα, πού ἐμφανίζονται πολύ ἀργότερα, ἀλλά ἡ ὕπουλη εἰδωλολατρία τῆς φυσιοκρατικῆς φιλοσοφίας (πύρ, ὕδωρ, ἀήρ), στήν ὁποία ὕπουλη εἰδωλολατεία πρωτοστατοῦσε ἡ ἁσιατική δεσποτεία μιᾶς ἀπόλυτης πολιτικο-θρησκευτικῆς ἡγεσίας. Εἴδωλο τοῦ πολιτικο-θρησκευτικοῦ συμπλέγματος αὐτοῦ, εἶναι αὐτό τοῦτο τό ΣΥΣΤΗΜΑ τῆς πολιτικοθρησκευτικῆς ἐξουσίας, ἕνα εἴδωλο σέ μορφή ἰδεατοῦ σχήματος ἤ "δομῆς".
Κανονικά, ὁ νοῦς τοῦ ἀνθρώπου παράγει "συστήματα" ὡς ἐργαλεῖα γιά τήν ἐπίλυση προβλημάτων καί γιά τήν συλλογική ἐπιτέλεση σχεδίων. Ἕνα σύστημα ὅμως, ὡς ἀπολυτοποιημένο πλαίσιο ζωῆς, συνιστᾶ ἕνα νοητικό καί πραγματικό σχῆμα θεοποιημένο ὡς εἴδωλο. Καθ' ὅσον, σέ αὐτό τό ἀπολυτοποιημένο ΣΥΣΤΗΜΑ, καλεῖται νά χωρέσῃ ὑποχρεωτικά ἡ ζωή τῆς κοινωνίας, ἡ μορφή τῆς ἀσκήσεως πολιτικῆς ἐξουσίας, οἱ ἴδιοι οἱ τρόποι λατρείας καί θρησκευτικῆς ζωῆς, καθώς καί τά θρησκευτικά βιώματα ταυτίσεως κρατισμοῦ, κοινωνικῶν καθηκόντων καί διακονίας ἁφ' ἑνός τοῦ κοινοῦ ἀγαθοῦ καί ἀφ' ἑτέρου τοῦ "ὑπερτάτου ἀγαθοῦ".
Οἱ τρόποι λατρείας τήν ἐποχή τῆς Βαβέλ ἦσαν "φυσιοκρατικῆς-φιλοσοφικῆς" φύσεως, ὅπως φαίνεται ἀπό τίς ὑπάρχουσες ἐνδείξεις γιά τήν θρησκευτικότητα λίγο ἀργότερα, στήν τρίτη πρό Χριστοῦ χιλιετία στήν προαναφερθεῖσα περιοχή τῶν ἀνασκαφῶν τοῦ Σαρηγιαννίδη: Λατρεία, μετά ἤ ἄνευ ἀναφορᾶς σέ ἕναν Θεό, πάντως λατρεία μέ σύμβολα σέ ναούς ὕδατος, πυρός και ἀέρος, λατρεία μέ τελετές, ἐπικλήσεις, θυσίες, μέ τά πρῶτα (ζωγραφιστά) εἴδωλα καί μέ ἱερό ὑγρό (στό Τουρκμενιστάν τοῦ 3.000 π.Χ. τό ὑγρό αὐτό λεγόταν "χοῦμος", λέξη πού παραπέμπει στήν Ἑλληνική λέξη χυμό, καί παρασκευαζόταν μέ τελετουργίες καί ἐπικλήσεις, πιθανῶς ὡς ἐλιξήριο πραγματικῆς ἤ "πνευματικῆς" αἰωνιότητας ).
Ἡ ταύτιση ὡς βασιλέως-ἱερέως καί ὡς Θεοῦ, ἑνός προσώπου πού συμβολίζει κάποιο ἀπό, ἤ καί ὅλα, τά πρωταρχικά στοιχεῖα τῆς φύσεως (ὕδωρ, πύρ, ἀήρ) ἤ τήν ἁρμονία μεταξύ τους, ἤ τόν ἤλιο ὡς τό λαμπρότερο ἐκ τῶν φυσικῶν στοιχείων, θά ἐξασφάλιζε τήν ἰσχύ καί διάρκεια τοῦ συστήματος. Θά ἐκφραζόταν δέ ἡ ταύτιση αὐτή μέ τήν λατρευτική "δύναμη" (μαγεία-γοητεία-δόξα) χρυσοῦ, ἀργύρου καί πολυτίμων λίθων (νά καί τό ἄλλο βασικό στοιχεῖο τῆς φύσεως, ἡ γῆ, σέ μορφή λατρευτῆς ...πέτρας), ἄρα μέ τόν ἔλεγχο τοῦ νομίσματος. Καί θά πραγματωνόταν, βεβαίως, ὄχι μέ σωτηρία ἤ ἀλληλεγγύη μεταξύ τῶν ὑπηκόων, ἀλλά μέ ἐκμηδενιστικό ὁλοκληρωτισμό ἐπί τοῦ ἀνθρωπίνου προσώπου. Αὐτή ἡ πρωτόγονη "ἀσιατική δεσποτεία" ἐπί χιλιάδων δούλων, θα καθιστοῦσε κόλαση τήν ζωή τοῦ ἁπλοῦ ἀνθρώπου, ἀλλά καί ἀγωνιώδη καί ἀνασφαλῆ τήν ζωή κάθε πλουσίου ἤ "εὐγενοῦς".
Ἀπό μία τέτοια ἐξέλιξη σώθηκε ἡ άνθρωπότητα τότε, στόν Πύργο τῆς Βαβέλ, μέ τήν διαίρεση ἀπό τόν Θεό τῶν γλωσσῶν καί τήν εὐεργετική ἀπό τόν Θεό δημιουργία τῶν ἐθνῶν. Ὡστόσο, ὅπως φαίνεται, ἡ διεστραμμένη θρησευτικότητα τοῦ χωρίς ἀληθινό Θεό ἀνθρώπου, ὁδηγεῖ πάλι καί πάλι στό ἴδιο πολιτικο-θρησκευτικό μοντέλο ὁλοκληρωτισμοῦ, ὅταν ὁ ἄνθρωπος ἀπολυτοποιεῖ τό ἐθνικό του σύστημα ἐξουσίας καί κοινωνίας (ἐθνικισμός), ἤ ὅταν προσπαθεῖ νά ὑπερβῆ τήν διαίρεση τῶν ἐθνῶν καί τῶν γλωσσῶν χωρίς τόν ἀληθινό Θεό (αὐτοκρατορία, ἕνωση κρατῶν καί λαῶν μέ ὅρους ἰσχύος).
στ) Ἀπό τά ἀσιατικά φυσιοκρατικά καί εἰδωλολατρικά Ἱερατεῖα, πρός τήν ΕΥΡΩΠΗ
Ἀπό τόν ὁλοκληρωτισμό τοῦ ἱερατείου τῆς "Σκυθικῆς" ἐποχῆς πού διήρκεσε μέχρι καί μετά τόν πύργο τῆς Βαβέλ, ἡ ἀνθρωπότητα μετέπεσε ἀνά ἔθνη καί ἀνά γένη, στίς ποικίλες μορφές φυσιοκρατικοῦ καί πρώϊμου εἰδωλολατρικοῦ πολυθεϊσμοῦ, μέ λατρεῖες, ὅπως τίς προ-ζωροαστρικές πού ἀνακάλυψε στό Τουρκμενιστάν ἡ ἀρχαιολογική σκαπάνη τοῦ Βίκτορος Σαρηγιαννίδη.
Ὅπως εἰδικώτερα μᾶς πληροφορεῖ ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός, λίγα χρόνια μετά τήν παύση τῆς άνεγέρσεως τοῦ Πύργου τῆς Βαβέλ, εἰσήχθη στην ἀνθρωπότητα ἡ πρώτη μορφή εἰδωλολατρίας. Τοῦτο "ἀπό τῶν χρόνων Σερούγ", μέ ζωγραφιές τυράννων ἤ ἠρώων ἤ γοήτων ἤ τιμωμένων προσώπων. Καί μέ μορφές λατρείας κατά τό πῶς "ἐστοίχουν ἕκαστος " πρός τίς τιμώμενες μορφές. Δηλαδή, "κατά τήν δεισιδαιμονίαν, ἐπί τό μάλιστα πολιτικώτερον, καί ἐπί ἔθνη καί θεσμούς εἰδώλων μέντοιγε ἐναρξάμενοι τάττεσθαι τά τῶν ἀνθρώπων γένη".
Παρέμεινε ὅμως μέχρι καί τούς ἱστορικούς χρόνους ἀκόμα, ἡ κεντρική ἰδέα τῆς ἀσιατικῆς δεσποτείας, ὅτι ὁ ἡγεμόνας ἤ βασιλεύς εἶναι καί ἀνώτατος ἱερεύς, pontifex maximus, ἰδέα πού λόγῳ τῆς εἰσαγωγῆς τῆς εἰδωλολατρίας, μεταβλήθηκε στόν βαρβαρικό κόσμο, καί προέκυψε ἡ θεοποίηση τοῦ Βασιλέως ἀνάμεσα στούς πολλούς ἤδη θεούς.
Αὐτήν τήν μορφή ἀσέβειας πρός τόν ἀληθινό Θεό, δέν ἐδέχθησαν οἱ μετέπειτα ἀποκληθέντες λαοί τῆς Μεσογείου, οἱ ἄνθρωποι πού μετακινήθηκαν πρός τήν θάλασσα τῆς Μεσογείου γιά ἕνα καλλίτερο μέλλον.
(Στήν νότια βέβαια εἴσοδο τῆς Μεσογείου, εὑρισκόταν, ἤδη κατειλημμένη ἀπό χιλιετίες, ὡς μικρογραφία τῆς ζωῆς στήν Ἀσία, ἡ πεδινή Αἴγυπτος τῆς κοιλάδας τοῦ Νείλου. Ἐκεῖ ἐπαναλήφθηκε τό δράμα τοῦ ἀσιατικοῦ μοντέλου πολιτικοθρησκευτικῆς ἀπολυταχίας, ἀφοῦ ὁ Φαραώ ταυτιζόταν λατρευτικῶς καί συμβολικῶς μέ τόν Θεό-Ἤλιο).
ζ) Ἡ ἱστορικά ἀληθινή Εὐρώπη
Μποροῦμε νά ὑποθέσουμε ὅτι, ὅταν οἱ πρῶτοι μετά τούς Αἰγυπτἰους λαοί, ἔφτασαν στήν Μεσόγειο, εἶδαν ἀνοικτούς ὁρίζοντες γιά πρώτη φορά. Εἶδαν γῆ καί οὐρανό καί θάλασσα, εἶδαν τήν ΕΥΡΩΠΗ! - ὅπου, ὅπως διδάσκει τό ὄνομά της, ὁ ἄνθρωπος βλέπει ἐλεύθερα καί μακρυά, μέ εὑρύτητα ὁράσεως ἀλλά καί πνεύματος. Νά ποῦ θά σωθῆ ὁ ἄνθρωπος ἀπό τήν βαρβαρότητα τοῦ ὁλοκληρωτισμοῦ τῆς μονοκρατορίας ἑνός πολιτικοῦ καί θρησκευτικοῦ ἀρχηγοῦ (τύπου Σκυθικοῦ ἱερατείου τῆς Βαβέλ), καί ἀπό τήν ἀπόλυτη ἐξουσία τοῦ βασιλέως-Θεοῦ (τύπου πολυθεϊσμοῦ).
Καί ὁ ἄνθρωπος αὐτός, πού ἔτσι θά σωθῆ, πού βρέθηκε νά ἀγναντεύει σύν γυναιξί καί τέκνοις τήν θάλασσα ἀπό τήν ἀνατολική παραλία τῆς Μεσογείου καί νά ὁραματίζεται ἕναν νέο κόσμο καλλίτερο στήν ἐγγύς Εὐρώπη, καί ὀνοματίζοντάς την στήν γλῶσσα του, εἶναι τό Ἑλληνικό ἔθνος. Γι' αὐτό καί εἶναι Ἑλληνική ἡ λέξη Εὐρώπη: παράλια Μικρά Ἀσία - Ἑλλήσποντος - Κύπρος – Καστελλόριζο - Ἑλλάδα - τά νησιά της στό Αἰγαῖο καί στό Ἰόνιο - ἡ Σικελία - ἡ Ἰταλία - ἡ περιοχή τῆς Καρχηδόνας - ἡ Νότια Γαλλία - ἡ Ἱσπανία... ὅπου φθάνει τό βλέμμα καί τό ὄνειρο γιά ἕναν καλλίτερο κόσμο, κόσμο ἐλεύθερο, ὅπου σύντομα θά φθάσουν τά βλέμματα καί οἱ διηγήσεις τῶν ναυτικῶν τῆς ἐποχῆς.
Στήν Εὐρώπη τῆς Μεσογείου , τήν ἱστορικά ἀληθινή Εὐρώπη, ὅταν οἱ καταστάσεις ὁδηγοῦν σέ ἀσιατική δεσποτεία ἤ σοβαρές κοινωνικές ἀδικίες, ὑπάρχει ἡ διά θαλάσσης ὁδός διαφυγῆς, ἤ καί οἱ ἀποικίες. Καθίσταται ἔτσι δυνατή ἡ ἀνάπτυξη τοῦ μοναδικοῦ πολιτισμοῦ πού σέβεται τόν ἄνθρωπο, πού ἐκζητεῖ τόν Θεό πέρα ἀπό πολιτικά παντοδύναμους καί τεκμαρτά ἀλάθητους "ἀντιπροσώπους" του, καί πού ἱδρύει πολιτεῖες στίς ὁποῖες κυβερνᾶ ὁ λαός διά τῶν ἐκπροσώπων του καί τῶν δικαστῶν του καί οὔτε ὁ βασιλεύς-Θεός, οὔτε κάποιο "Σκυθικό" πολιτικο-θρησκευτικό σύμπλεγμα διά τῶν λεγομένων ἀντιπροσώπων τοῦ λαοῦ.
η) Οἱ Ἕλληνες Σπαρτιᾶτες, ἡ Ἱερουσαλήμ καί ὁ ἱερεύς Μελχισεδέκ
Καί ἐκεῖ ὅπου ἵσταται ὁ Ἑλληνισμός μετέωρος ἐνώπιον τῆς Εὐρώπης, στήν πόλη Σαλήμ πού εἶχε κτισθῆ ἀπό τίς πρῶτες πόλεις μετά τόν κατακλυσμό τοῦ Νῶε, ἕνας ἐξαίρετος ἁγνός ἱερεύς δίδει εὐλογία σέ ὅλη τήν γῆ, ὁ καταστάς ἀρχιερεύς ἀπό τόν Ὕψιστο, ὁ ἱερέας Μελχισεδέκ . Πρός τιμήν του, ἡ Σαλήμ θά ὀνομάζεται ἐφ' ἑξῆς Ἱερουσαλήμ (Θεόφιλος Ἀντιοχείας, Πρός Αὐτόλυκον, Β 15-20). Οἱ Ἕλληνες εἶναι λοιπόν ἐκεῖ τήν ἐποχή τοῦ ἱερέως αὐτοῦ πού εὐλόγησε τόν Ἀβραάμ, ἀφοῦ δίδουν μέ τήν λέξη ἱερός, τό πρῶτο συνθετικό στήν λέξη Ἱερουσαλήμ. Ἴσως ἔτσι ἐξηγεῖται τέλεια ἡ ἀναφορά στό Παλιοδιαθηκικό κείμενο τοῦ ὅτι οἱ Σπαρτιᾶτες εἶναι "ἒκ γένους Ἀβραάμ", (Μακκαβαίων Α, κεφ. ΙΒ - διπλωματικά ψεύδη σέ ἕνα θέμα "κοινῆς καταγωγῆς" δέν εἶναι δυνατόν νά εἶπε οὔτε ὁ ἐθναρχεύων ἀρχιερεύς Ἰωνάθαν ὁ ἐκ Μακκαβαίων, οὔτε ὁ βασιλεύς τῆς Σπάρτης Ἄρειος), δηλαδή, ἄν ὄχι ὡς σαρκική συγγένεια τῶν Σπαρτιατῶν (ἄρα καί τῶν Ἑλλήνων) μέ τούς Ἑβραίους τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, πάντως μέ τήν πνευματική ἔννοια ὅτι: Οἱ Σπαρτιᾶτες (εἴτε μόνοι ἐκ τῶν Ἑλλήνων, εἴτε μαζί μέ τούς λοιπούς Ἕλληνες) εἶναι τοῦ αὐτοῦ πνευματικοῦ γένους μέ τόν Ἀβραάμ ("πνευματικά ἀδέλφια") ὡς εὐλογηθέντες καί αὐτοί ἀπό τόν ἱερέα Μελχισεδέκ.
Τό ἐνδεχόμενο ὑπάρξεως αὐτῆς τῆς πνευματικῆς συγγένειας, ἐπιρωνύεται α) ἀπό τήν σταθερή πιστότητα τῶν Σπαρτιατῶν στήν νομοθεσία τοῦ Λυκούργου ἐπί αἰῶνες, πρᾶγμα πού μόνον στούς ἀρχαίους Ἑβραίους ἀπαντᾶται σέ κάποιο βαθμό, β) στό ὅτι ἡ νομοθεσία αὐτή εἶχε δυναμικό στόχο, τήν καλλιέργεια τῆς ἀρετῆς, καί γ) στό ὅτι ἡ κοινοβιακή ζωή ἐγκρατείας τῶν Σπαρτιατῶν ἔχει ὅμοιό της μόνο τήν ζωή θεοσεβείας στόν ἀρχαῖο Ἰσραήλ. Βέβαια, λείπει στούς Σπαρτιᾶτες τό κυριώτερο, ἡ λατρεία τοῦ ἑνός Θεοῦ, ὑπάρχει ὅμως ἡ διαρκής ἐπί αἰῶνες ἔμπρακτη θεοσέβεια (βλ. τό ἔργο "Ἀγησίλαος" τοῦ Ξενοφῶντος) καί ὁ σεβασμός τῶν δημοκρατικῶν παραδόσεων τῆς πόλης. (Φαίνεται ἀπίθανη ἡ σύμπτωση Σπαρτιατῶν καί Μελχισεδέκ, μόνο ὑπό τό πρῖσμα ἱστορικῶν ὑποθέσεων ὅπως ὅτι ἡ κάθοδος τῶν Δωριέων ἔγινε μεταγενεστέρως, καί ὅτι οἱ πρό τῆς "καθόδου τῶν Δωριέων" Σπαρτιᾶτες ἠττήθησαν ἀπό τούς "κατερχομένους" Δωριεῖς καί ἀφανίσθηκαν ἀπό αὐτούς - ἐν τούτοις, δέν ἀποκλείεται να ἐπρόκειτο πάντως γιά εἰρηνική ἕνωσή τους ὡς Ἑλλήνων, ὁπότε οἱ πρό τῆς καθόδου τῶν Δωριέων Σπαρτιᾶτες νά ἦσαν ἐκεῖνοι πού πῆραν τήν εὐλογία τοῦ Μελχισεδέκ).
θ) "Νῦν ἐλήλυθεν ἡ ὥρα ἵνα δοξασθῆ ὁ Υἱός τοῦ ἀνθρώπου"
Στήν Εὐρώπη-Μεσόγειο λοιπόν, κατέστη δυνατό, τό "νῦν ἐλήλυθεν ἡ ὥρα ἵνα δοξασθῆ ὁ Υἱός τοῦ ἀνθρώπου", λόγος πού ἐλέχθη ἀπό τόν Κύριο ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστό, ὅταν τοῦ εἶπαν ὅτι ἦλθαν Ἕλληνες γιά νά τόν δοῦν. Ὁ λόγος αὐτός παρεμηνεύεται μέν, ἀλλά δέν ἔχει καθόλου ἐθνικιστικό περιεχόμενο. Σημαίνει ὅτι θά ἐδέχοντο οἱ Ἕλληνες (Ἕλληνες ἦσαν καί οἱ Τρῶες, Ἕλληνες ἄρα ἦσαν οἱ Ρωμαίοι, Ἕλληνες-Λακεδαιμόνιοι ἦσαν ἄλλωστε καί οἱ Σαββῖνοι – βλ. σχετικῶς τά κείμενα τοῦ πατρός Ἰωάννου Ρωμανίδη), ὅπως καί ἔγινε, τήν δόξα-μαρτύριο τοῦ Χριστοῦ στήν ζωή τους, μέ ἔργα πίστεως μέχρι μαρτυρίου καί ἔργα ἀνιδιοτελοῦς ἀγάπης Θεοῦ. Σημαίνει ὅτι ἡ Ἐκκλησία τοῦ Δήμου θά γίνῃ πλέον τόπος καί τρόπος συνάξεως θείας λατρείας χωρίς νά καταλυθῆ ἡ διάκριση μεταξύ ἱερατικῆς λειτουργίας καί ἁγιασμένης κοσμικῆς διακονίας, ὅτι ἡ λατρεία τοῦ Θεοῦ καί ἡ σύναξη τῶν ἀνθρώπων γιά τήν λατρεία τοῦ Θεοῦ, θά μείνουν ἀπό ἀλώβητες ἀπό πολιτικούς δεσποτισμούς καί ἁγνές ἀπό τήν ἐκμετάλλευση τῆς ἱερότητος τοῦ θρησκευτικοῦ βιώματος γιά σκοπούς ἰδιοτελεῖς ἤ ἀλλοτρίους. Ἔτσι λοιπόν ἡ Εὐρώπη προσέλαβε τό πλῆρες νόημά της, ἕνα πνευματικό νόημα, ὡς πρῶτο γεωγραφικό κέλυφος τῆς Μιᾶς, Ἁγίας Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ἐκλησίας.
Τό πνευματικό νόημα αὐτό τῆς Εὐρώπης, ἀρνήθηκαν οἱ μετά Χριστόν "βάρβαροι Σκύθες", αὐτοί πού ἀργότερα θά ἐνσκήψουν στήν βόρεια καί κεντρική Εὐρώπη και στήν συνέχεια θά ἐπεκταθοῦν δυτικότερα, ἀλλά καί νοτιώτερα. Θά κουβαλοῦν, ὡς βάρβαροι μέν τόν φόβο τῆς ἐκδικήσεως τοῦ Θεοῦ, ὡς "σπερματικό λόγο" δέ μόνο τό δέος πρό τοῦ νόμου, και περαιτέρω: ὡς τρόπο πίστεως τίς μαγικές δεισιδαιμονίες καί ὡς θρησκευτικότητα τήν μίξη πολιτικῆς ἐξουσίας καί θεοκρατικῆς αὐθεντίας τοῦ εἰδωλολατρικοῦ ἱερατείου τῆς ἐποχῆς τῆς Βαβέλ.
ι) Κίνα καί Ἑλλάδα-Εὐρώπη-Μεσόγειος: Οἱ δύο πρῶτοι ἀληθινά μεγάλοι πολιτισμοί τῆς ἀνθρωπότητος
Γιά νά ἐπανέλθουμε λίγο, ὅμως, στήν πρό Χριστοῦ ἐποχή: Μετά τόν Πύργο τῆς Βαβέλ, ἀπό ἄλλες πλευρές τῆς Ἀσίας, διάφοροι ἄλλοι ἄνθρωποι καί λαοί εἶχαν φτάσει σέ ἄλλες θάλασσες. Ἀλλά αὐτές δέν εἶχαν τήν διαμόρφωση τῆς Μεσογείου, ἔτσι ὥστε νά ἐπιτρέπουν μικρές πολιτεῖες καί χωριά ἀνάμεσα στά βουνά καί στίς δαντελωτές ἀκτές. Μόνο στήν Μεσόγειο, καί δή στά παράλια αὐτῆς, ἡ Εὐρώπη εἶχε πάρει σάρκα καί ὁστᾶ καί γινόταν τό ὅραμα κάθε ἐλεύθερου λαοῦ ἤ ἀνθρώπου. Ὡστόσο στήν Κίνα εἶχαν συναίσθηση τοῦ τί εἶχε συμβῆ στήν Μεσόγειο: Ὁ ὅρος Ἑλλάδα στά Κινέζικα, σημαίνει, λένε, "ὁ ἄλλος μεγάλος πολιτισμός".
Νά σημειώσουμε, ὅτι στήν Κίνα ὁ αὐτοκράτορας δέν θεοποιήθηκε ὅπως στήν ὑπόλοιπη Ἀσία, παρά τόν χαρακτηριστικότατο ἀσιατικό δεσποτισμό στήν ἀχανῆ χώρα αὐτήν. Στήν Κίνα, γινόταν σεβαστό τό Ταό, ἡ παγκόσμια ἁρμονία, τήν ὁποία ἀρμονία γιά τήν Κίνα συμβόλιζε καί ἐγγυόταν ὁ αὐτοκράτορας. Στόν βαθμό ὅμως πού δέν ὑπῆρχε πίστη σέ Θεό-Δημιουργό, ὁ αὐτοκράτορας ἀπολυτοποιεῖτο καί ἔπαιρνε τήν θέση τοῦ Θεοῦ. Συνακολούθως, ἡ δεισιδαιμονία γέννησε τήν πεποίθηση ὅτι ὑπάρχει ἕνας οὐράνιος δράκοντας πού κυριαρχεῖ στόν κόσμο, καί ἡ προσπάθεια τοῦ ἀνθρώπου νά ἀντέξῃ τό βάρος τῆς ἐκμηδενίσεώς του μέσα σέ τόσο μεγάλα μεγέθη "Πολιτείας", προκάλεσε τήν διατύπωση, ἀπό τόν Κομφούκιο, κανόνων κοινωνικῆς συμπεριφορᾶς, οἱ ὁποῖοι προσέλαβαν χαρακτῆρα ἀπολιτικῆς θρησκευτικῆς-τελετουργικῆς καθημερινῆς συμπεριφορᾶς. Τό ἀνθρώπινιο πρόσωπο συνετρίβετο ἐντός τῶν μεγεθῶν τῆς τεραστίας "Πολιτείας" καί τῆς πολυπληθεστάτης Κοινωνίας. Γιά ἐλευθερία, πολιτική ἤ προσωπική, οὔτε λόγος...
ια) Ἡ ΜΕΣΟΓΕΙΟΣ-ΕΥΡΩΠΗ ὡς ὁ νεός κόσμος, καί οἱ βάρβαροι Σκῦθες ὡς "Εὐρωπαῖοι"
Εἴδαμε παραπάνω ὅτι, ὅ,τι ἦταν γιά τά ἄτομα ἀπό τόν 17ο ἕως καί τόν 20ό αἰῶνα ἡ Ἀμερική, ὁ λεγόμενος "νέος κόσμος", ὑπῆρξε κατά τό παρελθόν καί ἐπί χιλιετίες ἡ Μεσόγειος ὡς ΕΥΡΩΠΗ. Τοῦτο γιά τούς λαούς τῆς Ἐγγύς Ἀνατολῆς, ὅπως τούς Πέρσες καί τούς Ἄραβες, ἀλλά καί γιά τούς συχνά ἐχθρικούς Σκύθες.
Μέ τόν περιληπτικό ὅρο Σκύθες (πού ἄλλοτε δέσποζαν πέραν τοῦ σημερινοῦ 'Ιράκ, μεταξύ Εὐξείνου Πόντου καί Κασπίας, ἄλλοτε ἔφθαναν βορείως τοῦ Εὐξείνου Πόντου καί ἐμφανίζονταν στίς στέπες τῆς Ρωσίας), ἐννοοῦμε ἐδῶ ὅλους τούς λοιπούς, ἐκτός τῶν Περσῶν καί τῶν Ἀράβων, λαούς τῆς ἐγγύς ἤ κεντρικῆς Ἀσίας καί τῆς σημερινῆς Ἀνατολικῆς Εὐρώπης. Λαούς δηλαδή, πού λόγῳ ἀποστάσεως καί συνθηκῶν ζωῆς μποροῦσαν, εἴτε νά ἔχουν οἰκονομική ἤ πολιτισμική ἐπαφή μέ τούς λαούς τῆς Μεσογείου, εἴτε νά μεταναστεύουν σέ χῶρες τῆς Μεσογείου, εἴτε νά ἐπιτίθενται στούς λαούς τῆς Μεσογείου. Χαρακτηριστικό τῆς βαρβαρότητας τῶν ἐπιτιθεμένων "Σκυθῶν" αὐτῶν, εἶναι ἡ ἀποδοχή θρησκευτικῆς πίστεως ὄχι γιατί πίστευσαν ὅτι ἐπρόκειτο γιά τήν ἀληθινή πίστη στόν ἀληθινό Θεό, ἀλλά γιά πολιτικούς λόγους. Ἔτσι, ἀπό πολιτικό ὑπολογισμό, δέχθηκαν οἱ Χαζάροι Τοῦρκοι τόν Ἰουδαϊσμό μεταξύ 650 και 720 μ.Χ., ὁμοίως γιά ἀπόκτηση ἰσχύος δέχθηκαν τόν μουσουλμανισμό καί δή τόν σουνιτικό οἱ Ὀθωμανοί Τοῦρκοι πού ποτέ δέν ἔπαυσαν πρῶτα νά εἶναι τοῦρκοι καί ὕστερα "μουσουλμάνοι", ἀπό πολιτικό ὑπολογισμό δέχθηκαν τόν χριστιανισμό οἱ διάφοροι βάρβαροι πού κατέλυσαν τήν δυτική Ρωμαϊκή αὐτοκρατορία, ὁμοίως δέ καί οἱ Ἀγγλοσάξωνες οἱ ὁποιοι, ἀφοῦ ἔφθασαν στήν Βόρεια Γερμανία, κατέλαβαν τήν κατοικούμενη ἀπό Κέλτες καί Ρωμαίους Ρωμαϊκή ἐπαρχία πού σήμερα ὀνομάζεται Ἀγγλία καί Οὐαλία.
Ἀπό τούς Σκύθες δηλαδή, μέ τήν ἀνωτέρω εὑρεία, ἔννοια προῆλθαν τά διάφορα βαρβαρικά ἔθνη που ἐπέδραμαν καί ἅλωσαν τήν δυτική Ρωμαϊκή αὐτοκρατορία, καί ἐν τέλει ἐπιμίχθηκαν ἐν μέρει μέ τούς αὐτόχθονες πληθυσμούς. Τοῦτο ὅμως ἔγινε μετά ἀπό πολλούς αἰῶνες φεουδαρχίας, κατά τήν διάρκεια τῆς ὁποίας οἱ βάρβαροι αὐτοί κυβερνώντας τούς αὐτόχθονες πληθυσμούς υἱοθέτησαν τήν ἐπιφάνεια τοῦ πολιτισμοῦ πού βρῆκαν, καί υἱοθέτησαν τό ὄνομα τῆς πολιτισμικῆς ταυτότητας τῆς γῆς τῶν κατακτημένων λαῶν, τό ἑλκυστικότατο ὄνομα τῆς "Εὐρώπης".
Οἱ ἴδιοι ὅμως, δέν ἦσαν καί δέν εἶναι Εὐρωπαῖοι, καθ' ὅσον εἶναι προσανατολισμένοι, ὅπως κατά τήν ἐποχή τῆς Βαβέλ, στήν ταύτιση ἱερατείου καί βασιλείας, στά πλαίσια ἑνός πολιτικοθρησκευτικοῦ ὁλοκληρωτισμοῦ μέ φυσιοκρατική (ἤδη ἐπιστημονική-τεχνοκρατική) θρησκευτική βάση, μέ στοιχεῖα πρώϊμης εἰδωλολατρείας (βλ. ἤδη μουσεῖα ὅπου έκτίθενται ὡς ἱερά, τά "τρόπαια" ἀπό ὅσους λαούς κυρίευσαν ἤ κατέστρεψαν ), καί μέ τελετές ἐμβαπτισμοῦ καί χρίσματος "ἀντιπροσώπων τοῦ λαοῦ" ἐμπνευσμένες (ἐν εἴδει παραμορφωτικῆς μιμήσεως) ἀπό προχριστιανικές Μεσογειακές (ἤτοι Εὐρωπαϊκές) διαδικασίες ἐπιλογῆς ἐκπροσώπων τοῦ δήμου. Πρόκειται γιά "βαρβάρους Σκύθες" πού μισοῦν τήν ἀληθινή Εὐρώπη, τήν ὁποία κατέκτησαν, τῆς ὁποίας τούς λαούς ὑποδούλωσαν, καί τῆς ὁποίας οὔτε τόν ὀρθόδοξο χριστιανικό πολιτισμό κατάλαβαν οὔτε τόν πολιτισμό ἐλευθερίας καταλαβαίνουν. Καί τοῦτο, διότι ὡς "βάραβαροι Σκῦθες" πού εἶναι πολιτισμικῶς καί θρησκευτικῶς, ἔχουν τήν ἀντίληψη ὅτι ὡς "ἱερατικά" ἀνώτεροι πρέπει νά ὑπηρετοῦνται ἀπό τά ἔργα πού ὁ λαός ἤ καλλίτερα οἱ λαοί ὡς δοῦλοι στίς ἀποικίες τους θά τούς προσφέρουν. Ἔτσι, ἀντί κοινωνίας ὡς πολιτικῆς ἑνώσεως, ὀργανώνουν στρατεύματα ἀνεγέρσεως ματαιόδοξων πύργων Βαβέλ...ἀπό ἰσχύ (ὅπλα, ἐνέργεια, κ.λ.π.), ἀπό ἰδέες (πολιτικῶν χειραγωγήσεων, πολυδαίδαλων νομικῶν ρυθμίσεων), ἀπό πτώματα (θυμάτων οἰκονομικῆς ἐκμεταλλεύσεως καί ἤδη...λιτότητας).
Ὁ Πύργος τῆς Βαβέλ πού τώρα κτίζουν δέν εἶναι ἁπλῶς ἡ "Ἑνωμένη Εὐρώπη" τῶν ἀγορῶν. Εἶναι οἱ ἀγορές καθ' ἑαυτές. Δέν θέλουν πλέον νά ἀγγίξουν ἤ νά φτάσουν τόν Θεό. Τόν Θεό δέν τόν χρειάζονται πιά καθόλου, καί τό λένε φανερά. Οἱ ἀγορές ἔχουν Θεό τόν Μαμωνᾶ, αὐτό τό βίωμα τῆς φιλαργυρίας πού τούς δονεῖ ἀπό ἠδονή, ὅταν οἱ ἄλλοι ὑποφέρουν καί οἱ ἴδιοι ἔχουν χρήματα (δηλαδή λατρευόμενες πέτρες χρυσοῦ, ἀργύρου, ἤ ὑποσχέσεις γιά τέτοιες πέτρες, ὅπως χαρτονομίσματα), ἔχουν δέ χρήματα "εἰς ἔτη πολλά", ἀντί τοῦ Καίσαρος, καί στό ὄνομα μάλιστα τῆς ... Εὐρώπης!
ιβ) Τά διακριτικά γνωρίσματα ὅλων τῶν βαρβάρων: Ψεύδη και θρησκευτικοί πόλεμοι
Τά δύο διακριτικά γνωρίσματα ὅλων τῶν βαρβάρων εἶναι τοῦτα (σωρετικῶς): Α) Λένε ἀσύστολα πολλά ψέμματα καί Β) Κάνουν θρησκευτικούς πολέμους. Κορέσθηκε ἡ ἀνθρωπότητα ἀπό τζιχάντ, σταυροφορίες, ναζιστικές καί ἄλλες μαζικές ἐξολοθρεύσεις παραθρησκευτικοῦ τύπου, καί αὐτοί δέν κορέσθηκαν ἀπό αἷμα καί ἀπό λατρεία τῆς δύναμης.
Καλοῦν τούς ἀνθρώπους σέ συστράτευση καί σέ μαζικά ἐγκλήματα, σέ ἕνα "τιτάνιο" ἔργο στυγνῆς οἰκονομικῆς ἐκμεταλλεύσεως καί σφαγῶν τῶν "ἄλλων", ἔργο ὁριστικοῦ διαχωρισμοῦ τῶν ἀνθρώπων καί ἐκκαθαρίσεως-θυσίας τῶν ἀθωωτέρων, χάριν ἐκείνων ὡς ἐξυπνοτέρων (βλ. πονηροτέρων), ἔργο πού ἀνταποκρίνεται στήν θρησκευτικότητα τοῦ ἀσεβοῦς ἀνθρώπου, ἔργο στό ὄνομα τοῦ Μαμωνᾶ, τοῦ "Χριστοῦ", τοῦ "Ἀλλάχ", τοῦ Φῦρερ, ...καί βέβαια ποτέ στό ὄνομα τοῦ Κυρίου ΟΛΩΝ ἡμῶν, Ἰησοῦ Χριστοῦ, τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ τοῦ Ζῶντος.
Ὁ λεγόμενος δυτικός χριστιανισμός, δέν ἔχει καμία πραγματική σχέση μέ τόν Κύριο ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστό: Στήν θέση τοῦ Θεοῦ, ἁγιοποιεῖται καί τίθεται τεχνητῶς, ὅπωςκαί στήν ἐποχή τῆς Βαβέλ, τό...ΣΥΣΤΗΜΑ! Χάριν αὐτοῦ τοῦ "θεοῦ", πρέπει να γίνῃ τό βρώμικο ἔργο. Παλαιότερα ἦταν ἡ "Ἱερά Ἐξέταση". Σήμερα, στρατολογοῦν στό ὄνομα τοῦ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ (τό λένε : "δημοκρατία" καί "ρεπἀμπλικ", "ἐλεύθερη ἀγορά", "ἀνάπτυξη", "συμμαχία", "ἕνωση", κ.ο.κ.) καί καταστρέφουν τόν πολιτισμό τῆς κοινωνίας, μαζί μέ τήν κοινωνία. Ἀφελεῖς καί προδότες πάντα βρίσκονται ιγ) Ὁ παραθρησκευτικός ρατσισμός τῶν σημερινῶν βαρβάρων κατά τῆς ἀληθινῆς Εὐρώπης
Δέν εἶναι λοιπόν οἱ πολλές γλῶσσες πόύ κάνουν Πύργο τῆς Βαβέλ τήν Εὐρώπη, εἶναι οἱ ψευδο-εὐρωπαῖοι πού τήν κυβερνᾶνε. Καί βεβαίως τήν κυβερνᾶνε χωρίς ἱερό καί ὅσιο καί χωρίς κανένα σεβασμό γιά τόν συγκεκριμένο ἄνθρωπο, ἀντίθετα μέ μίσος, γιά τούς πραγματικούς Εὐρωπαίους ἐκ τῶν λαῶν της.
Ἐξοργίζονται μέ τήν ἐλευθερία τοῦ άνθρώπου, πού τήν καταλαβαίνουν μέν, ἀλλά μόνον ὡς δική τους κυριαρχία. Ἀλλιῶς πρόκειται γιά "κίνδυνο" γιά τό "ΣΥΣΤΗΜΑ" τους! Δέν μποροῦν νά χαροῦν ὅταν χαίρονται οἱ ἄλλοι. Ἰδίως οἱ πτωχότεροί τους, ἤ οἱ κατ' αὐτούς κατώτεροί τους.
Ἐξοργίζονται ὅταν θέλουν κάτι πού δέν ἔχουν καί τό ἔχει π.χ. ἕνας νοτιο-Ἰταλός ἤ ἕνας Ἕλληνας ἤ ἕνας Ρῶσσος ἤ ἕνας πτωχός Βαυαρός, ἤ ἡ Σιβηρία ἤ ἡ Κίνα ἤ ἡ Ἀφρική. Ἔχουν, ὡς "ἐλίτ" , ἀδιαφορία γιά τούς φτωχούς καί κληρονομημένο ἱστορικό μίσος γιά ὁρισμένα ἔθνη: τούς Ἕλληνες, τούς Ἰταλούς (τούς νότιους ἰδίως), τούς Βάσκους, τούς μή "εὐγενεῖς" Ἰσπανούς καί Πορτογάλους, τούς ἁπλούς Γάλλους τῆς νότιας Γαλλίας, τούς χριστιανούς κόπτες καί μετριοπαθεῖς μουσουλμάνους τῆς Αἰγύπτου και τῆς ὅλης Μέσης Ἀνατολῆς, τούς Ἑβραίους τούς ὄχι ἐκ Χαζάρων Τούρκων, ἀλλά καί τούς Ρώσους. Διότι οἱ Ρῶσοι, μέ τό πού ἔγιναν ὀρθόδοξοι χριστιανοί, χωρίς νά χάσουν τήν ἰσχύ τῆς μεγάλης ἀσιατικῆς δεσποτείας, περιελήφθησαν στήν πνευματική Εὐρώπη, αὐτήν πού ἀναζητοῦσαν οἱ ἄνθρωποι φεύγοντας τήν σκυθική ὁλοκληρωτική δεσποτεία. Τέτοια δραπέτευση ἀπό τόν χῶρο τῆς βαρβαρικῆς ἀσιατικῆς δεσποτείας, εἶναι κάτι πού οἱ γνήσιοι "βάρβαροι Σκύθες" τῆς σημερινῆς "Δύσεως", δέν μποροῦν να συγχωρέσουν οὔτε στούς Ρώσους, οὔτε στούς Ἕλληνες, οὔτε στόν ἴδιο τόν Θεό.
Πολύ περισότερο πού ὅπως φαίνεται ἔχουν σχεδιάσει μέ ὅραμα ναζισμοῦ γιά ὅλη τήν Εὐρώπη, μία δεσποτεία ἐπί τῆς Ἀσίας, οὕτως ὥστε να μήν ὑπάρξῃ στήν Κίνα ἐλευθερία καί 'Ορθόδοξη Ἐκκλησία. Κάτι τέτοιο θά ἔδινε τήν χαριστική βολή στό ΣΥΣΤΗΜΑ ὁλοκληρωτισμοῦ καί ἐκμεταλλεύσεως τῶν ἀνθρώπων ἀπό τά ἱερατεῖα τῆς ἐλίτ τοῦ Μαμωνᾶ.
Γι' αὐτό ἀπεργάζονται τήν μεθοδική οἰκονομική ἀφομοίωση καί κυρίως τήν πνευματική καταστροφή, ἡμῶν μέν τῶν Ἑλλήνων ὡς ἐμποδίου στήν κυριαρχία τους ἄνευ Θεοῦ μέ ὁλοκληρωτισμό ἐπί ὅλων τῶν ἀνθρώπων, τῶν δέ Ρώσων (καί τῶν Κινέζων) ὁμοίως, καθώς καί μέ μανιοκαταθλιπτικές ἐκδηλώσεις βουλήσεως γιά χρήση πυρηνικῶν ὅπλων ἐναντίον ὅλων τῶν... "ἄλλων"! Μωραίνει Κύριος ὅν βούλεται ἀπωλέσαι...
ιδ) Ἡ καταστροφική λατρεία τοῦ Μαμωνᾶ καί ὁ Καίσαρας
Τό ΣΥΣΤΗΜΑ περί τοῦ ὁποίου σήμερα πρόκειται, καί δή τό ἰερατεῖο τοῦ Μαμωνᾶ, οἱ Τράπεζες καί οἱ πολιτικοί τους, χρησιμοποιεῖ ὅπως καί ἐπί τοῦ Σκυθικοῦ ἱερατείου τῆς ἐποχῆς τῆς Βαβέλ, μία "φιλοσοφική" θρησκεία. Θρησκεία, φαινομενικά μέν ἀνεἰδωλη, στήν πραγματικότητα ὅμως πνιγμένη στούς προπαγανδιστικούς εἰκονισμούς πού ἐνεργοῦνται διά τῶν ΜΜΕ. Εἶναι ἡ θρησκεία τοῦ θρησκευτικότατου ἀθεϊσμοῦ, τό πραγματικό καί ἀπόλυτο "ὄπιο" τοῦ λαοῦ.
Ὁ ἀθεϊσμός συγκεντρώνει καί κατευθύνει κατά τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας μία καλά μελετημένη ἐπίθεση, ἡ ὁποία:
Πρώτον, προσβάλλει τίς δημοκρατικές ἀντιλήψεις καί παραδόσεις, διά τῆς ἀντιστροφῆς τοῦ νοήματος ὅλων τῶν δικαιωμάτων τοῦ ἀνθρώπου, στό ὄνομα ἄλλων δικαιωμάτων ἤ κάποιου δημοσίου συμφέροντος,
Δεύτερον, περιθωριοποιεῖ ἐπικοινωνιακῶς τίς ὀρθόδοξες χριστιανικές ἀντιδράσεις καί ἀντιστάσεις, στό ὄνομα τῆς ἰσότητας καί τῆς οὐδετερότητας, και
Τρίτον, προπαγανδίζει τό "ΣΥΣΤΗΜΑ" ὡς ἀσφαλές καταφύγιο ἐν εἴδει ἱεροποιημένης κιβωτοῦ τοῦ Νῶε, ἀπό τήν ὁποία κανείς δέν πρέπει ποτέ νά διανοηθῆ νά ἐξέλθῃ.
Βρισκόμαστε δηλαδή τεχνητῶς στήν πνευματική δίνη μιᾶς "Σκυθικῆς" ἱερατικῆς δεσποτείας. Μέ τήν διαφορά ὅτι λατρεύεται α) "ἡ γῆ" ὡς χρυσῆ ἤ πολύτιμη πέτρα, β) τό πύρ ὡς λάμπουσα ψηφιακή εἰκόνα ψεύδους, γ) τό ὕδωρ ὡς ρέοντα ἠλεκτρονικά data γιά διακίνηση χρημάτων, καί δ) ὁ ἀήρ ὡς πνευματικός ἀνεμοστρόβιλος ἰδεῶν, ἀξιῶν καί προσωπικῶν βιωμάτων. Καί αὐτά, ἐνῶ τελεσιουργεῖται μέ αἴσθηση ἐπιτελέσεως θρησκευτικοῦ καθήκοντος ἡ αἱματηρή θυσία ἐλευθέρων λαῶν καί ἀνθρώπων ἀπό γκρίζους ἐγκληματίες τοῦ λευκοῦ κολάρου.
Ἄλλωστε, τό ρηθέν ὑπό τοῦ Κυρίου "τά τοῦ Καίσαρος τῶ Καίσαρι καί τά τοῦ Θεοῦ τῶ Θεῶ", ἐλέχθη ὡς ὑπόδειξη γιά τήν διαφύλαξη ἀπό κάθε ἄνθρωπο τῶν ἐντολῶν-δικαιωμάτων τοῦ Θεοῦ, καί ὄχι γιά τήν κατοχύρωση τῆς ἁρπακτικότητας τοῦ Καίσαρος χάριν τῆς λατρείας τοῦ Μαμωνᾶ.
Ὁ λεγόμενος καπιταλισμός εἶναι τό πνευματικό φαινόμενο αὐτῆς τῆς ἁρπακτικότητας, ἡ ὁποία ἔχει ὡς ἐπίκεντρο, ὅπως καί ὁ καπιταλισμός, ἱερές "νομικές" διαδικασίες μαγικῶν (κακόβουλων, μέ μῖσος γιά Θεό καί άνθρώπους) ἀνθρωποθυσιῶν. Γι' αὐτό φορολογεῖ τόν κόπο καί τόν μόχθο τῶν ἀνθρώπων, ἀκόμη καί τά παιδιά ἐπειδή ὑπάρχουν (ὅπως φαίνεται ἀπό τόν Φ.Π.Α. καί ἀπό ρυθμίσεις μέ τίς εὐλογίες τοῦ Δ.Ν.Τ.), ἐνῶ φοροαπαλλάσσει ὅ,τι συσσωρεύεται ὡς ὑπέρμετρο κέρδος. Ἡ λεπτομερειακή λογική ἀκρίβεια ἀδίκων καί παρά φύσιν φορολογικῶν ρυθμίσεων, ἀπαιτεῖ θρησκευτική εὐλάβεια παρόμοια ὅπως στήν ἑτοιμασία τοῦ "ἱεροῦ" χούμου (ἤ χυμοῦ) στό Τουρκμενιστάν - ἐν προκειμένῳ βέβαια, ἡ μέ θρησκευτική εὐλάβεια ἐφαρμογή τοῦ φορολογικοῦ νόμου, γίνεται πρός χάριν τοῦ Μαμωνᾶ.
Ὁ Καίσαρας ὅμως, συμφωνα μέ τόν λόγο τοῦ Χριστοῦ, ἀπόδοτε τά τοῦ καίσαρος τ] τῶ Καίσαρι, πρέπει νά ἀρκεῖται στό νά λαμβάνῃ φόρους μόνο ἀπό τό ρευστό χρῆμα τό ὁποῖο ἐξέδωσε καί διένειμε στήν κοινωνία ὁ ἴδιος ὁ Καίσαρας ἤ ἄλλος γιά λογαριασμό του. Ὄχι ὅμως, σπίτια καί χωράφια καί ἐν γένει πράγματα χρήσιμα γιά διαβίωση καί γιά βιοπορισμό. Δηλαδή, ὄχι ὅσα πράγματα εἶναι προϊόντα κόπου καί ἐργασίας τοῦ ἀνθρώπου καί δέν ἔχουν ἐπάνω τους, οὔτε ὡς προέλευση τήν μορφή τοῦ Καίσαρα, οὔτε ὡς προέλευση καί ὡς προορισμό τήν σφραγίδα τοῦ ὑπερμέτρου κέρδους ("σφραγίδα τοῦ Μαμωνᾶ ἤ/καί τοῦ Ἀντιχρίστου", ἤτοι μέ ἀδικίες καί αἵμα συσσωρευόμενο "κεφάλαιο γιά ἐπενδύσεις").
Αὐτό τό καταλαβαίνει ὅλος ὁ πραγματικός Εὐρωπαϊκός κόσμος, παγκοσμίως. Ἀδυνατεῖ ὅμως νά τό καταλάβῃ τό "Σκυθικό ἱερατεῖο" τοῦ Μαμωνᾶ πού μέχρι σήμερα ἡγεῖται τῆς δῆθεν Εὐρωπαϊκῆς δῆθεν Ἑνώσεως.
InfoGnomon
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Ο... ΕΦΙΑΛΤΗΣ ΤΟΥ ΡΟΝΑΛΝΤΟ (ΒΙΝΤΕΟ & ΡΗΟΤΟ)
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
