2012-04-23 11:51:28
Καθώς βραχύνεται ο χρόνος που απομένει έως τις εκλογές κι αναλόγως πυκνώνει η εμφάνιση στις οθόνες της Διαπλοκής κυρίως, των ομιλουσών κεφαλών του δικομματικού μας μονοκομματισμού
Και των λοιπών μνημονικών δυνάμεων
Απορώ και θαυμάζω.
Κι ύστερα μελαγχολώ.
Με τη γλώσσα τους! Μιλούν την ίδια γλώσσα. Σαν να μην έχει επισυμβεί κατακλυσμός. Σαν να μην έχουν χαθεί δουλειές, να μην έχουν κοπεί μεροκάματα, να μην έχουν κλείσει μαγαζιά ή σπίτια, σαν να μην έχουν καεί ζωές.
Όμως εκείνο που με θλίβει περισσότερο, είναι το γεγονός ότι αυτήν τη γλώσσα μας την έμαθαν να τη μιλάμε και μεις.
Μια γλώσσα με λέξεις ψευδόμενες, με ευφημισμούς, ύπουλη, παραπλανητική, μία γλώσσα που έχει στείλει από καιρό στην εξορία τις λέξεις που απηχούν τις πραγματικότητες της ζωής, όπως: εργάτης, εργατική τάξη, οκτάωρο, ισονομία, ιμπεριαλισμός, εθνική ανεξαρτησία, πατρίδα, ισότητα, αλληλεγγύη κι άλλες μύριες.
Τριάντα χρόνια τώρα λέξεις όπως αυτές είχαν εξορισθεί απ’το καθημερινό λεξιλόγιο και τώρα, με την κρίση, ορισμένες εξ αυτών επιστρέφουν στον δημόσιο λόγο, όπως επέστρεψαν κάποτε οι εξόριστοι δημοκρατικοί Αθηναίοι απ’τη Θήβα για να διώξουν απ’το Άστυ τους Τριάκοντα Τυράννους.
Όμως οι Τριάκοντα Τύραννοι
Είναι ακόμα εδώ, και οι κεφαλές τους ομιλούν από οθόνης κι εφημερίδων της Διαπλοκής, την ίδια γλώσσα καθημερινώς
Τη γλώσσα που μας έμαθαν να ομιλούμε κι εμείς: για τον ανταγωνισμό
Την οικονομία που δεν μας αντέχει
Το δίκιο (και το δίκαιο) των δανειστών
Το αναπόφευκτο των περικοπών,
Μία γλώσσα γεμάτη, διλήμματα, εκβιασμούς, υπαγορεύσεις κι απαγορεύσεις.
Οι ίδιοι πολιτικοί των ιδίων κομμάτων που φτώχυναν την πατρίδα και στη συνέχεια τη σκλάβωσαν, εξακολουθούν να μιλούν την ίδια
Τυραννική και ψεύτρα γλώσσα με τις ίδιες νοηματικές κι ορολογίες, για να υποσχεθούν ότι οι ίδιοι αυτοί, δεν θα φτωχύνουν τη χώρα κι άλλο (ενώ ήδη τα επόμενα μέτρα λαμβάνονται)
Και ότι οι ίδιοι αυτοί που τη σκλάβωσαν, θα την ξεσκλαβώσουν αν όχι το 2030, το 2040 ίσως και πάντως οπωσδήποτε το 2070!
Αντί να έχει ανοίξει η γη να τους καταπιεί, βγαίνουν κι ανερυθρίαστοι ομιλούν μετερχόμενοι διλήμματα, εκβιασμούς, υποσχέσεις κι απειλές.
Θαυμάζω κι απορώ.
Στη συνέχεια θλίβομαι! Και τέλος οργίζομαι. Και μένω οργισμένος!
Κι όσον οι καθωσπρέπει λακέδες (και λεκέδες) της προπαγάνδας εξορκίζουν την οργή ως κακό σύμβουλο τόσο πιο πολύ οργίζομαι με αυτούς που αποβιομηχάνισαν τη χώρα, που ξεπάτωσαν τη γεωργική παραγωγή με τις επιδοτήσεις, που υπερχρέωσαν τον λαό με θαλασσοδάνεια, που τον λήστεψαν με τα χρηματιστήρια, που τον έθισαν στο ρουσφέτι, την ήσσονα προσπάθεια και την αμορφωσιά, αυτοί οι εγκληματίες μιλούν ακόμα. Και απευθύνονται στους πολίτες με την ίδια γλώσσα,
Θαυμάζω κι απορώ!
Δεν ντρέπονται;
Δεν σέβονται τίποτα;
Για να είναι κανείς υποψήφιος εκπρόσωπος μιας δικομματικής τυραννίδας που φτώχυνε και σκλάβωσε την πατρίδα δεν χρειάζεται σθένος, χρειάζεται θράσος.
Κι ως φαίνεται, αυτό είναι το τελευταίο που έχει απομείνει στους συντρόφους του Άκη.
Όμως οι πολίτες που θα υπερψηφίζουν αυτά τα δύο υποταγμένα στους «νταβατζήδες» κόμματα,
Τόσο μαθημένα στην υποταγή, που εν τέλει υπέταξαν και την ίδια τη χώρα στους Τοκογλύφους, οι πολίτες λοιπόν που προτίθενται να υπερψηφίσουν τα κόμματα του Μνημονίου, σε τι ελπίζουν; Εκτός απ’τους πολίτες που όλα αυτά τα χρόνια ο δικομματισμός εκμαύλισε, οι υπόλοιποι που προτίθενται να υπερψηφίσουν τους δύο μικρομέγαλους, εις τί ελπίζουν;
Ίσως κάποιοι, υποκύπτοντας στην κινδυνολογία, να φοβούνται το χειρότερο!
Είναι όμως το χειρότερο, ελπίδα;
Ή μήπως δεν τους έχουν ήδη εξασφαλίσει το χειρότερο για το μέλλον, αυτοί οι ίδιοι που τους εξασφάλισαν το χειρότερο για το χθες και το σήμερα;
Δημοκρατία δεν είναι να ψηφίζει κανείς τη σαβούρα της ή τους «Τριάκοντα», δημοκρατία δεν είναι το «έτσι γουστάρω» ή το «ωχ, αδερφέ», αυτά είναι «πασοκιές» (πράσινες ή γαλάζιες), δημοκρατία είναι η ευθύνη, η βάσανος της επιλογής, οι αγώνες. Κι ενίοτε οι συνεχείς αγώνες.
Αυτοί που έφεραν τη χώρα εως εδώ εξακολουθούν να τη δημαγωγούν.
Ο κ. Σαμαράς επισείει τας κεφαλάς μας τον κίνδυνο της ακυβερνησίας, ενώ η χώρα κυβερνάται με σιδηρά πυγμή από την Τρόικα.
Ο κ. Βενιζέλος ομιλεί σε «πεθαμένα» ακροατήρια οπαδών κι ακόμα ολιγότερων αμήχανων ψηφοφόρων, λέγοντας τώρα ότι στο εξής δεν θα κόβεται το ρεύμα (!!!) σε όσους δεν έχουν να πληρώσουν το χαράτσι – ποιός; ο ίδιος που έως χθες το έκοβε!
Να ζητήσει κανείς αιδώ απ’την αναίδεια, είναι μάταιο. Ατελέσφερο. Μάλιστα ανήθικο. Μάλιστα ηλίθιο...
Να διεκδικήσει όμως κάθαρση απ’το άγος, αξιοπρεπή ζωή κι ελπίδα για το καλύτερο, είναι εκ των ων ουκ ανευ...
Του Στάθη από enikos μοντάζ Γρέκι
Greki-Gr
Και των λοιπών μνημονικών δυνάμεων
Απορώ και θαυμάζω.
Κι ύστερα μελαγχολώ.
Με τη γλώσσα τους! Μιλούν την ίδια γλώσσα. Σαν να μην έχει επισυμβεί κατακλυσμός. Σαν να μην έχουν χαθεί δουλειές, να μην έχουν κοπεί μεροκάματα, να μην έχουν κλείσει μαγαζιά ή σπίτια, σαν να μην έχουν καεί ζωές.
Όμως εκείνο που με θλίβει περισσότερο, είναι το γεγονός ότι αυτήν τη γλώσσα μας την έμαθαν να τη μιλάμε και μεις.
Μια γλώσσα με λέξεις ψευδόμενες, με ευφημισμούς, ύπουλη, παραπλανητική, μία γλώσσα που έχει στείλει από καιρό στην εξορία τις λέξεις που απηχούν τις πραγματικότητες της ζωής, όπως: εργάτης, εργατική τάξη, οκτάωρο, ισονομία, ιμπεριαλισμός, εθνική ανεξαρτησία, πατρίδα, ισότητα, αλληλεγγύη κι άλλες μύριες.
Τριάντα χρόνια τώρα λέξεις όπως αυτές είχαν εξορισθεί απ’το καθημερινό λεξιλόγιο και τώρα, με την κρίση, ορισμένες εξ αυτών επιστρέφουν στον δημόσιο λόγο, όπως επέστρεψαν κάποτε οι εξόριστοι δημοκρατικοί Αθηναίοι απ’τη Θήβα για να διώξουν απ’το Άστυ τους Τριάκοντα Τυράννους.
Όμως οι Τριάκοντα Τύραννοι
Είναι ακόμα εδώ, και οι κεφαλές τους ομιλούν από οθόνης κι εφημερίδων της Διαπλοκής, την ίδια γλώσσα καθημερινώς
Τη γλώσσα που μας έμαθαν να ομιλούμε κι εμείς: για τον ανταγωνισμό
Την οικονομία που δεν μας αντέχει
Το δίκιο (και το δίκαιο) των δανειστών
Το αναπόφευκτο των περικοπών,
Μία γλώσσα γεμάτη, διλήμματα, εκβιασμούς, υπαγορεύσεις κι απαγορεύσεις.
Οι ίδιοι πολιτικοί των ιδίων κομμάτων που φτώχυναν την πατρίδα και στη συνέχεια τη σκλάβωσαν, εξακολουθούν να μιλούν την ίδια
Τυραννική και ψεύτρα γλώσσα με τις ίδιες νοηματικές κι ορολογίες, για να υποσχεθούν ότι οι ίδιοι αυτοί, δεν θα φτωχύνουν τη χώρα κι άλλο (ενώ ήδη τα επόμενα μέτρα λαμβάνονται)
Και ότι οι ίδιοι αυτοί που τη σκλάβωσαν, θα την ξεσκλαβώσουν αν όχι το 2030, το 2040 ίσως και πάντως οπωσδήποτε το 2070!
Αντί να έχει ανοίξει η γη να τους καταπιεί, βγαίνουν κι ανερυθρίαστοι ομιλούν μετερχόμενοι διλήμματα, εκβιασμούς, υποσχέσεις κι απειλές.
Θαυμάζω κι απορώ.
Στη συνέχεια θλίβομαι! Και τέλος οργίζομαι. Και μένω οργισμένος!
Κι όσον οι καθωσπρέπει λακέδες (και λεκέδες) της προπαγάνδας εξορκίζουν την οργή ως κακό σύμβουλο τόσο πιο πολύ οργίζομαι με αυτούς που αποβιομηχάνισαν τη χώρα, που ξεπάτωσαν τη γεωργική παραγωγή με τις επιδοτήσεις, που υπερχρέωσαν τον λαό με θαλασσοδάνεια, που τον λήστεψαν με τα χρηματιστήρια, που τον έθισαν στο ρουσφέτι, την ήσσονα προσπάθεια και την αμορφωσιά, αυτοί οι εγκληματίες μιλούν ακόμα. Και απευθύνονται στους πολίτες με την ίδια γλώσσα,
Θαυμάζω κι απορώ!
Δεν ντρέπονται;
Δεν σέβονται τίποτα;
Για να είναι κανείς υποψήφιος εκπρόσωπος μιας δικομματικής τυραννίδας που φτώχυνε και σκλάβωσε την πατρίδα δεν χρειάζεται σθένος, χρειάζεται θράσος.
Κι ως φαίνεται, αυτό είναι το τελευταίο που έχει απομείνει στους συντρόφους του Άκη.
Όμως οι πολίτες που θα υπερψηφίζουν αυτά τα δύο υποταγμένα στους «νταβατζήδες» κόμματα,
Τόσο μαθημένα στην υποταγή, που εν τέλει υπέταξαν και την ίδια τη χώρα στους Τοκογλύφους, οι πολίτες λοιπόν που προτίθενται να υπερψηφίσουν τα κόμματα του Μνημονίου, σε τι ελπίζουν; Εκτός απ’τους πολίτες που όλα αυτά τα χρόνια ο δικομματισμός εκμαύλισε, οι υπόλοιποι που προτίθενται να υπερψηφίσουν τους δύο μικρομέγαλους, εις τί ελπίζουν;
Ίσως κάποιοι, υποκύπτοντας στην κινδυνολογία, να φοβούνται το χειρότερο!
Είναι όμως το χειρότερο, ελπίδα;
Ή μήπως δεν τους έχουν ήδη εξασφαλίσει το χειρότερο για το μέλλον, αυτοί οι ίδιοι που τους εξασφάλισαν το χειρότερο για το χθες και το σήμερα;
Δημοκρατία δεν είναι να ψηφίζει κανείς τη σαβούρα της ή τους «Τριάκοντα», δημοκρατία δεν είναι το «έτσι γουστάρω» ή το «ωχ, αδερφέ», αυτά είναι «πασοκιές» (πράσινες ή γαλάζιες), δημοκρατία είναι η ευθύνη, η βάσανος της επιλογής, οι αγώνες. Κι ενίοτε οι συνεχείς αγώνες.
Αυτοί που έφεραν τη χώρα εως εδώ εξακολουθούν να τη δημαγωγούν.
Ο κ. Σαμαράς επισείει τας κεφαλάς μας τον κίνδυνο της ακυβερνησίας, ενώ η χώρα κυβερνάται με σιδηρά πυγμή από την Τρόικα.
Ο κ. Βενιζέλος ομιλεί σε «πεθαμένα» ακροατήρια οπαδών κι ακόμα ολιγότερων αμήχανων ψηφοφόρων, λέγοντας τώρα ότι στο εξής δεν θα κόβεται το ρεύμα (!!!) σε όσους δεν έχουν να πληρώσουν το χαράτσι – ποιός; ο ίδιος που έως χθες το έκοβε!
Να ζητήσει κανείς αιδώ απ’την αναίδεια, είναι μάταιο. Ατελέσφερο. Μάλιστα ανήθικο. Μάλιστα ηλίθιο...
Να διεκδικήσει όμως κάθαρση απ’το άγος, αξιοπρεπή ζωή κι ελπίδα για το καλύτερο, είναι εκ των ων ουκ ανευ...
Του Στάθη από enikos μοντάζ Γρέκι
Greki-Gr
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Βαλβέρδε: Ο Φέτφα είναι ένας παίκτης που έχει μεγάλη ποιότητα,
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
