ΝΕΑ VIDEO NEA PHOTO NEA

 | 

Στη δόξα σμίγουν όλοι και είναι ... ένας όλοι αυτοί

«Εδώ δεν ξεχωρίζουν με ονόματα οι νεκροί, στη δόξα σμίγουν όλοι και είναι ένας όλοι αυτοί».

Με αυτή τη φράση υποδέχονται οι κάτοικοι του οικισμού Άδελε ανατολικά του Ρεθύμνου, τους νεκρούς τους που έπεσαν από τα φονικά όπλα των ναζί δυο μέρες μετά την κατάληψη της Κρήτης, στη «Σαρακίνα», μια τοποθεσία κοντά στο χωριό, μέσα στους ελαιώνες. Ήταν 2 Ιουνίου 1941, μια μέρα ακριβώς σαν και τη σημερινή, σύμφωνα με το madeincreta.gr!

Μαρτυρίες από τη κατάμαυρη μέρα του Ιουνίου, κατέγραψε ο ιστορικός της περιοχής Μάρκος Πολιουδάκης και χάρις στο έργο του διασώζεται η τοπική ιστορία στο ανατολικό τμήμα του Ρεθύμνου. Ο ίδιος, παιδί στα 14 του χρόνια στο κοντινό Αστέρι, όπου πραγματοποιήθηκαν μια μέρα ενωρίτερα οι πρώτες μαζικές εκτελέσεις στην Ευρώπη από τα στρατεύματα του Χίτλερ, απορρόφησε τα σκληρά γεγονότα και ο ίδιος είχε στενούς συγγενείς του θύματα.

Γράφει ο αείμνηστος Πολιουδάκης σε μια από τις εκδόσεις του για τις εκτελέσεις στο Άδελε, ότι οι δυνάμεις κατοχής με την επικράτηση τους στην Κρήτη μπήκαν στο Άδελε έχοντας μαζί τους «φωτογραφίες πολιτών με βράκες και τσιφτέ». Αφού, λοιπόν, συγκέντρωσαν πολλούς κατοίκους στον κεντρικό δρόμο του χωριού επέλεξαν τους18 βρακοφόρους, που ήταν και η ενδυμασία της εποχής των Κρητικών, περισσότερο στα χωριά.

Κατά πληροφορίες, οι κατακτητές κατά την εισβολή είχαν φροντίσει να φωτογραφίζουν τους Κρητικούς που μάχονταν τους αλεξιπτωτιστές, και στο στοιχείο αυτό, κατά πάσα πιθανότητα, στηρίχτηκαν τις επόμενες μέρες για να επιλέξουν τα άτομα για εκτέλεση. Το γερμανικό απόσπασμα, λοιπόν, τους οδήγησε νότια και δυτικά, τους οδήγησε στην τοποθεσία «Σαρακίνα» και μέσα στους ελαιώνες τους θανάτωσαν Κανείς δεν τους είδε και «κανείς δεν άκουσε τίποτα για την τύχη τους», γράφει ο Πολιουδάκης. Διαδόθηκε μόνο, ως παρηγοριά στους συγγενείς τους, «ότι τους πήραν ομήρους ή να θάψουν σκοτωμένους της μάχης». Ώσπου το μυστήριο ξεδιαλύθηκε δέκα μέρες μετά ή και παραπάνω, όταν ο Δημήτρης Μυριοκεφαλιτάκης περνώντας με το κοπάδι του από την περιοχή «είδε αίματα και το τσιμπούκι του Γ. Λιβαδιωτάκη», ενώ η δυσοσμία από την αποσύνθεση των πτωμάτων ήταν αφόρητη. Ειδοποιήθηκαν οι κάτοικοι του Άδελε και φτάνοντας είδαν αλλόφρονες το αποτρόπαιο θέαμα. Ήταν η μοναδική περίπτωση, σημειώνει ο συγγραφέας, που «οι ίδιοι οι Γερμανοί έθαψαν τα πτώματα» των εκτελεσθέντων.

ΤΑ ΘΥΜΑΤΑ

Νεκροί στη δεύτερη βαρβαρότητα είναι: Γεώργιος Φ. Αλεξανδράκης, Κώστας Γ. Αλεξανδράκης, Γεώργιος Γ. Γερογιαννάκης, Εμμ. Μ. Κονταξάκης, Στυλ. Μ. Κονταξάκης, Δημ. Α. Κονταξάκης, Παντ. Ε. Λειβαδιωτάκης, Χαρ. Ε. Λειβαδιωτάκης, Γεώργιος Π. Λειβαδιωτάκης, Μιχ. Σ. Μουνδριανάκης, Ιωάννης Μ. Μαραγκουδάκης, Θεμιστ. Ε. Μουζουράκης, Εμμ. Α. Μουζουράκης, Χαρίτων Ν. Μουλαζιμάκης, Ιωάννης Π. Μυριοκεφαλιτάκης, Κων. Α. Πιατουλάκης, Νικ. Ε. Φραντζεσκάκης και Στυλ. Ν. Χαρκιανάκης.

O χώρος μέσα στους ελαιώνες στη «Σαρακίνα» που έγιναν οι εκτελέσεις των κατοίκων του Άδελε Tromaktiko