2014-06-06 10:01:50
Του Δρ. Γεωργίου Κ. Φίλη
Όπως είναι γνωστό οι πλέον σημαντικές στρατηγικές αποφάσεις – πριν επικυρωθούν ή όχι επί του πεδίου – στην Ιστορία λαών και εθνών λαμβάνονται κατά τη διάρκεια «δείπνων» και «γευμάτων εργασίας», πίσω από τις κλειστές πόρτες και μακριά από τα αδιάκριτα βλέμματα και τους… αμύητους.
Τα δείπνα, «μυστικά» ή μη που λαμβάνουν χώρα ακόμα και σήμερα, παίζουν αποφασιστικό ρόλο στην Ιστορία των κρατών και των λαών. Δεν είναι τυχαίο ότι το «ιστορικό» δείπνο στις Κάννες – μετά την παραλίγο χειροδικία του Νικολά Σαρκοζί προς τον Γιώργο Παπανδρέου και το κλάμα της Άγκελα Μέρκελ – οδήγησε σε αυτό που βιώνει η χώρα μας τα τελευταία τρία έτη.
Ένα ακόμα μεγάλης σημασίας δείπνο, σύμφωνα με σχετικό δημοσίευμα του ιστοχώρου «http://www.iefimerida.gr/» ίσως είναι και αυτό που παρέθεσε και ο Αχιλλέας Καραμανλής προς τιμήν του πρώην Ανώτατου Συμμαχικού Διοικητή Ευρώπης, ναύαρχου Τζέιμς Σταυρίδη, στο οποίο παρακάθονται τόσο ο πρώην πρωθυπουργός της χώρας Κώστας Καραμανλής όσο και ο νυν πρωθυπουργός, Αντώνης Σαμαράς, ενώ δεν λείπει και ο παλιός γνώριμος, πολύπειρος πρέσβης Πέτρος Μολυβιάτης.
Πέραν του ενδιαφέροντος από άποψη εσωτερικής πολιτικής ισορροπίας, ειδικά στο κυβερνών κόμμα και της συνάντησης του πρώην και του νυν πρωθυπουργού οι οποίοι μακριά από «αδιάκριτα» μάτια θα μιλήσουν για τα εσωκομματικά, τα κυβερνητικά αλλά και το τι πρόκειται να συμβεί από εδώ και πέρα, το πιο ενδιαφέρον κομμάτι και το πιο σημαντικό, είναι το τι ακριβώς θα συζητήθηκε αναφορικά με τις γεωπολιτικές εξελίξεις και ανακατατάξεις στην περιοχή μας.
Δεν θα πρέπει να ξεχνάμε ότι ο Τζ. Σταυρίδης δεν είναι ένας οποιοδήποτε στρατιωτικός αλλά έχει διατελέσει επικεφαλής των συμμαχικών δυνάμεων του ΝΑΤΟ στην Ευρώπη, ενώ σήμερα είναι Κοσμήτορας του Fletcher School of Law and Diplomacy του πανεπιστημίου Tufts στην Βοστώνη. Επιπροσθέτως, πρόκειται για έναν επιστήμονα με διδακτορική διατριβή από το ίδιο πανεπιστήμιο του οποίου οι μελέτες και οι αναλύσεις έχουν τύχει μεγάλης αναγνώρισης.
Επιπροσθέτως, ο Ναύαρχος Σταυρίδης έχει ελληνικές ρίζες και μάλιστα από την Μικρά Ασία όπου η οικογένεια του αναγκάστηκε λόγω του «συνωστισμού» που δημιουργήθηκε το 1922 να καταφύγει στις Ηνωμένες Πολιτείες.
Η παρουσία λοιπόν ενός ελληνικής καταγωγής στρατιωτικού και επιστήμονα καταξιωμένου στο εσωτερικό στρατιωτικο-πολιτικό κατεστημένο των ΗΠΑ στο ίδιο τραπέζι με τον πρώην και τον νυν πρωθυπουργό της χώρας, είναι από μόνο του ένα γεγονός μεγίστης σημασίας, ακόμα και ως προς την σημειολογία.
Η πρώτη ερώτηση και η πλέον ενδιαφέρουσα είναι το τι ακριβώς είπε ο ναύαρχος Σταυρίδης με τους κυρίους Καραμανλή και Σαμαρά και φυσικά τι ακριβώς ενδεχομένως του ζητήθηκε να μεταφέρει στην Ουάσιγκτον.
Πέραν των προφανών θεμάτων αναφορικά με την Τουρκία και τα άλλα «εθνικά» ζητήματα, θα πρέπει να θεωρείται μάλλον σίγουρο ότι συζητήθηκε τόσο το ζήτημα της Ουκρανίας όσο και το θέμα της Συρίας, αλλά και της εσωτερικής κατάστασης τόσο στην Τουρκία όσο και στην χώρα μας.
Από τα λεγόμενα στο παρελθόν του Ελληνοαμερικανού Ναυάρχου, είναι προφανές να εξαχθεί το συμπέρασμα πως θα έχει ζητηθεί μία ενεργητική εμπλοκή της Ελλάδας στο θέμα της διαμόρφωσης μίας νέας ζώνης ανάσχεσης της Ρωσίας, ενώ είναι σίγουρο ότι στο θέμα της Τουρκίας ο Τζ. Σταυρίδης θα ζητήσει την «ψυχραιμία» της ελληνικής πλευράς απέναντι στις αιτιάσεις και τις προκλήσεις των Τούρκων.
Οι Έλληνες επίσημοι είναι σίγουρο ότι θα προσπάθησαν να κρατήσουν μία στάση αρκετά προσεχτική στο θέμα της Ρωσίας, αφού ως γνωστό η «ειδική σχέση» που έχουμε – ή θα πρέπει να έχουμε – με τη Μόσχα, μπορεί να εξισορροπήσει πολλές καταστάσεις αναφορικά με τα άμεσα ελληνικά εθνικά συμφέροντα. Είναι εξίσου προφανές ότι ο ναύαρχος αντιλαμβάνεται τη θέση της Ελλάδας και τη γεωπολιτική ισορροπία στην περιοχή. Σε τελική ανάλυση, η Ελλάδα μπορεί πάντα να λειτουργήσει ως ένα κοινό έδαφος επαφής Ουάσιγκτον και Μόσχας εάν τα πράγματα παρεκτραπούν τελείως.
Όπως γίνεται κατανοητό η σύντομη αυτή αναφορά δεν προσπαθεί να αναφερθεί στο τι ακριβώς ειπώθηκε αλλά στο τι θα ήταν το πλέον λογικό να αναφερθεί σε σχέση με τις εξελίξεις στον υδάτινο άξονα Μαύρη Θάλασσα-Στενά-Αιγαίο-Ανατολική Μεσόγειος. Είναι προφανές ότι ο υπογράφων… δεν βρίσκεται στου συνδαιτυμόνες της βραδιάς, ενώ είναι σίγουρο ότι ο Ναύαρχος δεν πήγε στο δείπνο για να μιλήσει με τους δύο πρωθυπουργούς για το επερχόμενο Μουντιάλ της Βραζιλίας, παρά την αγάπη του πρώην πρωθυπουργού για το ποδόσφαιρο.
Το τι θα ξημερώσει από τέτοιου είδους επαφές θα φανεί πολύ σύντομα. Σε όσους δε επιχειρούν τον εντυπωσιασμό μιλώντας για «προσκύνημα» στους Αμερικανούς, ή για έναν Ναύαρχο ο οποίος δεν είναι στην πραγματικότητα «Έλληνας», ή δεν έχει «βοηθήσει την Ελλάδα σε τίποτα», η απάντηση είναι η εξής και πολύ απλή:
Πρώτον, παραφράζοντας τον Πάλμερστον «η Ελλάδα δεν έχει ούτε μόνιμους φίλους ούτε μόνιμους εχθρούς έχει όμως μόνιμα και αιώνια συμφέροντα». Άρα μιλάμε και διαπραγματευόμαστε με όλους, και μόνο έτσι θα είμαστε σεβαστοί από όλους.
Δεύτερον, η Ελλάδα έχει μία συγκεκριμένη γεωγραφική υπόσταση η οποία είναι θαλάσσια, άρα είναι προφανές πως για την ασφάλειά της θα πρέπει να διατηρεί άριστες σχέσεις με την κυριαρχούσα θαλάσσια δύναμη του πλανήτη. Το ζήτημα δε δεν έχει κανένα ιδεολογικό μανδύα – περί «αριστερού», «δεξιού», «κεντρώου», «δεξιού μπακ-χαφ» κ.λπ. το ζήτημα είναι ΑΠΛΑ ΓΕΩΓΡΑΦΙΚΟ ΚΑΙ ΡΕΑΛΙΣΤΙΚΟ.
Τρίτον, το να μιλάει κάποιος για το «με ποιον θα πρέπει να είμαστε», ή ότι «είμαστε με τους Αμερικανούς», «με τους Γερμανούς», «με τους Ρώσους» κ.λπ. είναι στην ουσία άξιος απόγονος του πολιτικού συστήματος το οποίο υποτίθεται ότι θέλει να πολεμήσει, για έναν πολύ απλό λόγο:
Από την εποχή της ανεξαρτησίας (;) της χώρας μας τα τρία κόμματα που εμφανίστηκαν ονομάζονταν «Αγγλικό», «Γαλλικό» και «Ρώσικο». Είναι προφανές ότι σήμερα το «Αγγλικό» έχει γίνει «Αμερικανικό», το «Γαλλικό» μετατράπηκε σε «Γερμανικό» ενώ το «Ρώσικο»… μένει το ίδιο. Η ερώτηση είναι: Με τους «Έλληνες» τελικά ποιος είναι;
Στην τοποθέτηση δε πως «είμαστε με τον δείνα επειδή αυτό συμφέρει την Ελλάδα» η απάντηση πολύ απλά είναι πως όταν συγχρωτίζεις 100% την πολιτική σου με έναν ξένο τότε δεν υποστηρίζεις τον εαυτό σου αλλά τον άλλον διότι πολύ απλά ΠΟΤΕ ένας ξένος δεν σε υποστήριξε 100%, αλλά ούτε καν 50%. ΌΛΟΙ (Άγγλοι, Γάλλοι, …Πορτογάλοι) μόλις έπαιρναν ότι ήθελαν από την Ελλάδα και τους Έλληνες τους άφηναν στο έλεος των Οθωμανών και των Τούρκων, των Κομμουνιστών, των Ιμπεριαλιστών κ.λπ. (να θυμηθούμε τα Ορλοφικά, το 1922, το 1945, ή το 1974).
Ως Έλληνες και άκρως συναισθηματικοί (και καλά κάνουμε υπό μία έννοια) τείνουμε να έχουμε επιλεκτική μνήμη ακόμα και σε θέματα που αφορούν στην ασφάλεια και τη ζωή μας, αυτό λοιπόν είναι και το λάθος μας, η έλλειψη στρατηγικής κουλτούρας και η υπερποσφορά συναισθηματικής φόρτισης, κάτι το οποίο στις Διεθνείς Σχέσεις είναι ένας μοιραίος συνδυασμός ο οποίος εάν υπάρχει σε έναν λαό, ασφαλώς τον βοηθάει να χαρακτηριστεί από τους άλλους ως ο… ΧΡΗΣΙΜΟΣ ΗΛΙΘΙΟΣ.
Τέταρτον, στην κατηγορία προς τον Ναύαρχο Σταυρίδη για έλλειψη εθνικών αντανακλαστικών… επειδή μάλλον δεν διέταξε τον 6ο Στόλο να εισέλθει στα Στενά και να μας παραδώσει αμαχητί την Πόλη, αναφέρουμε δύο τινά:
(α) Ναι, πρόκειται για αξιωματικό των Ηνωμένων Πολιτειών και όχι για αξιωματικό του Πολεμικού Ναυτικού της Ελλάδας. Άρα δεν είναι λογικό για έναν αξιωματικό και μάλιστα τόσο υψηλόβαθμο και σε τέτοιες θέσεις να διενεργούσε κατασκοπία υπέρ της χώρας μας ή να ξεκινούσε αμερικανο-τουρκικό πόλεμο για να εκδικηθεί τον παππού του στην Σμύρνη, από την στιγμή μάλιστα που δεν επιδιώκουμε να το κάνουμε εμείς οι ίδιοι.
(β) Κάνει και υποστηρίζει όμως κάτι άλλο το οποίο για κάποιους ίσως να είναι «λεπτομέρεια», για άλλους να έχει περάσει απαρατήρητο αλλά για αυτούς που γνωρίζουν αποτελεί την κίνηση-κλειδί για την επίλυση ΥΠΕΡ ΗΜΩΝ όλων σχεδόν των θεμάτων που έχουμε με την Τουρκία. Εξηγούμαστε:
Σε συνέντευξη του στο ΒΗΜΑ (http://www.tovima.gr/world/article/?aid=579639) και στον Άγγελο Αθανασόπουλο στις 23 Μαρτίου 2014 ο Ελληνοαμερικανός Ναύαρχος πέραν του θέματος της Ουκρανίας για την οποία έχει την γνωστή αμερικανική θέση απαντάει σε μία φαινομενικά «επιστημονική/αδιάφορη» ερώτηση του έγκριτου δημοσιογράφου με έναν εκπληκτικό τρόπο.
Ερώτηση: «Υπάρχει μεγάλη συζήτηση για τον ρόλο της θαλάσσιας ισχύος στον 21ο αιώνα. Ως άνθρωπος που έχει αφιερώσει πολλά χρόνια της ζωής του στη θάλασσα, ποιες πιστεύετε ότι είναι οι τάσεις και τα διακυβεύματα;»
Απάντηση: «Θα υπάρξει μεγάλη έμφαση σε ναυτικές επιχειρήσεις σε όλον τον κόσμο κατά τον 21ο αιώνα. Το 95% των προϊόντων παγκοσμίως διακινείται μέσω θαλάσσης, με αποτέλεσμα να υπάρχουν τόσο ευκαιρίες (ενέργεια, πετρέλαιο και φυσικό αέριο, ορυκτός πλούτος) όσο και προκλήσεις (πειρατεία, εμπόριο ναρκωτικών, διακίνηση όπλων μαζικής καταστροφής αλλά και συμβατικών όπλων).
Υπολογίζεται, ότι περίπου το 70% του παγκοσμίου πληθυσμού ζει κοντά στη θάλασσα, κυρίως σε μεγαλουπόλεις στα παράλια των ωκεανών. Όλα αυτά σημαίνουν ότι το Πολεμικό Ναυτικό μας πρέπει να συνεργαστεί με τους εμπορικούς στόλους μας. Η Σύμβαση των Ηνωμένων Εθνών για το Δίκαιο της Θάλασσας είναι ζωτικής σημασίας και οι Ηνωμένες Πολιτείες θα έπρεπε να την επικυρώσουν, ενώ κράτη με θαλάσσια παράδοση όπως η Ελλάδα έχουν ειδικές ευθύνες στη διατήρηση της θαλάσσιας ασφάλειας».
Για όσους δεν κατάλαβαν τι ακριβώς μας είπε ο «αδιάφορος» Αμερικανός να τους το εξηγήσουμε: Τόσο οι ΗΠΑ όσο και η Ελλάδα θα πρέπει να αξιοποιήσουν την Συνθήκη UNCLOS III άρα ΚΑΙ το ζήτημα της Αποκλειστική Οικονομικής Ζώνης (οι ΗΠΑ ΔΕΝ έχουν επικυρώσει ακόμα την Σύμβαση) προς όφελος της διεθνούς ειρήνης και σταθερότητας, ενώ η Ελλάδα έχει «ειδικές ευθύνες στη διατήρηση της θαλάσσιας ασφάλειας».
Όπως μπορεί κάποιος να υποθέσει ένας «Αμερικανός» επίσημος δεν θα μπορούσε να θέσει πιο διπλωματικά αλλά και πιο ανοιχτά το θέμα ενώ ως στρατιωτικός και ως επιστήμονας αντιλαμβάνεται τα πλεονεκτήματα της Ελλάδας αναφορικά με το ζήτημα της θαλάσσιας ισχύος στην Ανατολική Μεσόγειο. Φυσικά το πώς και πότε κάτι τέτοιο πρόκειται να γίνει αφορά την πολιτική της Ελλάδας και όχι φυσικά με το ότι μία ημέρα οι Αμερικανοί ή οι Ρώσοι να μας πουν «οκ παιδιά κάντε ΑΟΖ και εμείς θα σας υπερασπιστούμε έναντι στον δυνητικό εισβολέα».
Με αυτόν λοιπόν τον άνθρωπο γευμάτισαν οι πολιτικοί ταγοί μας και ελπίζουμε να μίλησαν ως «Έλληνες» και όχι ως ηγέτες κανενός «Αγγλικού», «Γαλλικού» ή «Ρωσικού» κόμματος. Το μενού ας ήταν… πολυεθνικό.
mignatiou.com
Όπως είναι γνωστό οι πλέον σημαντικές στρατηγικές αποφάσεις – πριν επικυρωθούν ή όχι επί του πεδίου – στην Ιστορία λαών και εθνών λαμβάνονται κατά τη διάρκεια «δείπνων» και «γευμάτων εργασίας», πίσω από τις κλειστές πόρτες και μακριά από τα αδιάκριτα βλέμματα και τους… αμύητους.
Τα δείπνα, «μυστικά» ή μη που λαμβάνουν χώρα ακόμα και σήμερα, παίζουν αποφασιστικό ρόλο στην Ιστορία των κρατών και των λαών. Δεν είναι τυχαίο ότι το «ιστορικό» δείπνο στις Κάννες – μετά την παραλίγο χειροδικία του Νικολά Σαρκοζί προς τον Γιώργο Παπανδρέου και το κλάμα της Άγκελα Μέρκελ – οδήγησε σε αυτό που βιώνει η χώρα μας τα τελευταία τρία έτη.
Ένα ακόμα μεγάλης σημασίας δείπνο, σύμφωνα με σχετικό δημοσίευμα του ιστοχώρου «http://www.iefimerida.gr/» ίσως είναι και αυτό που παρέθεσε και ο Αχιλλέας Καραμανλής προς τιμήν του πρώην Ανώτατου Συμμαχικού Διοικητή Ευρώπης, ναύαρχου Τζέιμς Σταυρίδη, στο οποίο παρακάθονται τόσο ο πρώην πρωθυπουργός της χώρας Κώστας Καραμανλής όσο και ο νυν πρωθυπουργός, Αντώνης Σαμαράς, ενώ δεν λείπει και ο παλιός γνώριμος, πολύπειρος πρέσβης Πέτρος Μολυβιάτης.
Πέραν του ενδιαφέροντος από άποψη εσωτερικής πολιτικής ισορροπίας, ειδικά στο κυβερνών κόμμα και της συνάντησης του πρώην και του νυν πρωθυπουργού οι οποίοι μακριά από «αδιάκριτα» μάτια θα μιλήσουν για τα εσωκομματικά, τα κυβερνητικά αλλά και το τι πρόκειται να συμβεί από εδώ και πέρα, το πιο ενδιαφέρον κομμάτι και το πιο σημαντικό, είναι το τι ακριβώς θα συζητήθηκε αναφορικά με τις γεωπολιτικές εξελίξεις και ανακατατάξεις στην περιοχή μας.
Δεν θα πρέπει να ξεχνάμε ότι ο Τζ. Σταυρίδης δεν είναι ένας οποιοδήποτε στρατιωτικός αλλά έχει διατελέσει επικεφαλής των συμμαχικών δυνάμεων του ΝΑΤΟ στην Ευρώπη, ενώ σήμερα είναι Κοσμήτορας του Fletcher School of Law and Diplomacy του πανεπιστημίου Tufts στην Βοστώνη. Επιπροσθέτως, πρόκειται για έναν επιστήμονα με διδακτορική διατριβή από το ίδιο πανεπιστήμιο του οποίου οι μελέτες και οι αναλύσεις έχουν τύχει μεγάλης αναγνώρισης.
Επιπροσθέτως, ο Ναύαρχος Σταυρίδης έχει ελληνικές ρίζες και μάλιστα από την Μικρά Ασία όπου η οικογένεια του αναγκάστηκε λόγω του «συνωστισμού» που δημιουργήθηκε το 1922 να καταφύγει στις Ηνωμένες Πολιτείες.
Η παρουσία λοιπόν ενός ελληνικής καταγωγής στρατιωτικού και επιστήμονα καταξιωμένου στο εσωτερικό στρατιωτικο-πολιτικό κατεστημένο των ΗΠΑ στο ίδιο τραπέζι με τον πρώην και τον νυν πρωθυπουργό της χώρας, είναι από μόνο του ένα γεγονός μεγίστης σημασίας, ακόμα και ως προς την σημειολογία.
Η πρώτη ερώτηση και η πλέον ενδιαφέρουσα είναι το τι ακριβώς είπε ο ναύαρχος Σταυρίδης με τους κυρίους Καραμανλή και Σαμαρά και φυσικά τι ακριβώς ενδεχομένως του ζητήθηκε να μεταφέρει στην Ουάσιγκτον.
Πέραν των προφανών θεμάτων αναφορικά με την Τουρκία και τα άλλα «εθνικά» ζητήματα, θα πρέπει να θεωρείται μάλλον σίγουρο ότι συζητήθηκε τόσο το ζήτημα της Ουκρανίας όσο και το θέμα της Συρίας, αλλά και της εσωτερικής κατάστασης τόσο στην Τουρκία όσο και στην χώρα μας.
Από τα λεγόμενα στο παρελθόν του Ελληνοαμερικανού Ναυάρχου, είναι προφανές να εξαχθεί το συμπέρασμα πως θα έχει ζητηθεί μία ενεργητική εμπλοκή της Ελλάδας στο θέμα της διαμόρφωσης μίας νέας ζώνης ανάσχεσης της Ρωσίας, ενώ είναι σίγουρο ότι στο θέμα της Τουρκίας ο Τζ. Σταυρίδης θα ζητήσει την «ψυχραιμία» της ελληνικής πλευράς απέναντι στις αιτιάσεις και τις προκλήσεις των Τούρκων.
Οι Έλληνες επίσημοι είναι σίγουρο ότι θα προσπάθησαν να κρατήσουν μία στάση αρκετά προσεχτική στο θέμα της Ρωσίας, αφού ως γνωστό η «ειδική σχέση» που έχουμε – ή θα πρέπει να έχουμε – με τη Μόσχα, μπορεί να εξισορροπήσει πολλές καταστάσεις αναφορικά με τα άμεσα ελληνικά εθνικά συμφέροντα. Είναι εξίσου προφανές ότι ο ναύαρχος αντιλαμβάνεται τη θέση της Ελλάδας και τη γεωπολιτική ισορροπία στην περιοχή. Σε τελική ανάλυση, η Ελλάδα μπορεί πάντα να λειτουργήσει ως ένα κοινό έδαφος επαφής Ουάσιγκτον και Μόσχας εάν τα πράγματα παρεκτραπούν τελείως.
Όπως γίνεται κατανοητό η σύντομη αυτή αναφορά δεν προσπαθεί να αναφερθεί στο τι ακριβώς ειπώθηκε αλλά στο τι θα ήταν το πλέον λογικό να αναφερθεί σε σχέση με τις εξελίξεις στον υδάτινο άξονα Μαύρη Θάλασσα-Στενά-Αιγαίο-Ανατολική Μεσόγειος. Είναι προφανές ότι ο υπογράφων… δεν βρίσκεται στου συνδαιτυμόνες της βραδιάς, ενώ είναι σίγουρο ότι ο Ναύαρχος δεν πήγε στο δείπνο για να μιλήσει με τους δύο πρωθυπουργούς για το επερχόμενο Μουντιάλ της Βραζιλίας, παρά την αγάπη του πρώην πρωθυπουργού για το ποδόσφαιρο.
Το τι θα ξημερώσει από τέτοιου είδους επαφές θα φανεί πολύ σύντομα. Σε όσους δε επιχειρούν τον εντυπωσιασμό μιλώντας για «προσκύνημα» στους Αμερικανούς, ή για έναν Ναύαρχο ο οποίος δεν είναι στην πραγματικότητα «Έλληνας», ή δεν έχει «βοηθήσει την Ελλάδα σε τίποτα», η απάντηση είναι η εξής και πολύ απλή:
Πρώτον, παραφράζοντας τον Πάλμερστον «η Ελλάδα δεν έχει ούτε μόνιμους φίλους ούτε μόνιμους εχθρούς έχει όμως μόνιμα και αιώνια συμφέροντα». Άρα μιλάμε και διαπραγματευόμαστε με όλους, και μόνο έτσι θα είμαστε σεβαστοί από όλους.
Δεύτερον, η Ελλάδα έχει μία συγκεκριμένη γεωγραφική υπόσταση η οποία είναι θαλάσσια, άρα είναι προφανές πως για την ασφάλειά της θα πρέπει να διατηρεί άριστες σχέσεις με την κυριαρχούσα θαλάσσια δύναμη του πλανήτη. Το ζήτημα δε δεν έχει κανένα ιδεολογικό μανδύα – περί «αριστερού», «δεξιού», «κεντρώου», «δεξιού μπακ-χαφ» κ.λπ. το ζήτημα είναι ΑΠΛΑ ΓΕΩΓΡΑΦΙΚΟ ΚΑΙ ΡΕΑΛΙΣΤΙΚΟ.
Τρίτον, το να μιλάει κάποιος για το «με ποιον θα πρέπει να είμαστε», ή ότι «είμαστε με τους Αμερικανούς», «με τους Γερμανούς», «με τους Ρώσους» κ.λπ. είναι στην ουσία άξιος απόγονος του πολιτικού συστήματος το οποίο υποτίθεται ότι θέλει να πολεμήσει, για έναν πολύ απλό λόγο:
Από την εποχή της ανεξαρτησίας (;) της χώρας μας τα τρία κόμματα που εμφανίστηκαν ονομάζονταν «Αγγλικό», «Γαλλικό» και «Ρώσικο». Είναι προφανές ότι σήμερα το «Αγγλικό» έχει γίνει «Αμερικανικό», το «Γαλλικό» μετατράπηκε σε «Γερμανικό» ενώ το «Ρώσικο»… μένει το ίδιο. Η ερώτηση είναι: Με τους «Έλληνες» τελικά ποιος είναι;
Στην τοποθέτηση δε πως «είμαστε με τον δείνα επειδή αυτό συμφέρει την Ελλάδα» η απάντηση πολύ απλά είναι πως όταν συγχρωτίζεις 100% την πολιτική σου με έναν ξένο τότε δεν υποστηρίζεις τον εαυτό σου αλλά τον άλλον διότι πολύ απλά ΠΟΤΕ ένας ξένος δεν σε υποστήριξε 100%, αλλά ούτε καν 50%. ΌΛΟΙ (Άγγλοι, Γάλλοι, …Πορτογάλοι) μόλις έπαιρναν ότι ήθελαν από την Ελλάδα και τους Έλληνες τους άφηναν στο έλεος των Οθωμανών και των Τούρκων, των Κομμουνιστών, των Ιμπεριαλιστών κ.λπ. (να θυμηθούμε τα Ορλοφικά, το 1922, το 1945, ή το 1974).
Ως Έλληνες και άκρως συναισθηματικοί (και καλά κάνουμε υπό μία έννοια) τείνουμε να έχουμε επιλεκτική μνήμη ακόμα και σε θέματα που αφορούν στην ασφάλεια και τη ζωή μας, αυτό λοιπόν είναι και το λάθος μας, η έλλειψη στρατηγικής κουλτούρας και η υπερποσφορά συναισθηματικής φόρτισης, κάτι το οποίο στις Διεθνείς Σχέσεις είναι ένας μοιραίος συνδυασμός ο οποίος εάν υπάρχει σε έναν λαό, ασφαλώς τον βοηθάει να χαρακτηριστεί από τους άλλους ως ο… ΧΡΗΣΙΜΟΣ ΗΛΙΘΙΟΣ.
Τέταρτον, στην κατηγορία προς τον Ναύαρχο Σταυρίδη για έλλειψη εθνικών αντανακλαστικών… επειδή μάλλον δεν διέταξε τον 6ο Στόλο να εισέλθει στα Στενά και να μας παραδώσει αμαχητί την Πόλη, αναφέρουμε δύο τινά:
(α) Ναι, πρόκειται για αξιωματικό των Ηνωμένων Πολιτειών και όχι για αξιωματικό του Πολεμικού Ναυτικού της Ελλάδας. Άρα δεν είναι λογικό για έναν αξιωματικό και μάλιστα τόσο υψηλόβαθμο και σε τέτοιες θέσεις να διενεργούσε κατασκοπία υπέρ της χώρας μας ή να ξεκινούσε αμερικανο-τουρκικό πόλεμο για να εκδικηθεί τον παππού του στην Σμύρνη, από την στιγμή μάλιστα που δεν επιδιώκουμε να το κάνουμε εμείς οι ίδιοι.
(β) Κάνει και υποστηρίζει όμως κάτι άλλο το οποίο για κάποιους ίσως να είναι «λεπτομέρεια», για άλλους να έχει περάσει απαρατήρητο αλλά για αυτούς που γνωρίζουν αποτελεί την κίνηση-κλειδί για την επίλυση ΥΠΕΡ ΗΜΩΝ όλων σχεδόν των θεμάτων που έχουμε με την Τουρκία. Εξηγούμαστε:
Σε συνέντευξη του στο ΒΗΜΑ (http://www.tovima.gr/world/article/?aid=579639) και στον Άγγελο Αθανασόπουλο στις 23 Μαρτίου 2014 ο Ελληνοαμερικανός Ναύαρχος πέραν του θέματος της Ουκρανίας για την οποία έχει την γνωστή αμερικανική θέση απαντάει σε μία φαινομενικά «επιστημονική/αδιάφορη» ερώτηση του έγκριτου δημοσιογράφου με έναν εκπληκτικό τρόπο.
Ερώτηση: «Υπάρχει μεγάλη συζήτηση για τον ρόλο της θαλάσσιας ισχύος στον 21ο αιώνα. Ως άνθρωπος που έχει αφιερώσει πολλά χρόνια της ζωής του στη θάλασσα, ποιες πιστεύετε ότι είναι οι τάσεις και τα διακυβεύματα;»
Απάντηση: «Θα υπάρξει μεγάλη έμφαση σε ναυτικές επιχειρήσεις σε όλον τον κόσμο κατά τον 21ο αιώνα. Το 95% των προϊόντων παγκοσμίως διακινείται μέσω θαλάσσης, με αποτέλεσμα να υπάρχουν τόσο ευκαιρίες (ενέργεια, πετρέλαιο και φυσικό αέριο, ορυκτός πλούτος) όσο και προκλήσεις (πειρατεία, εμπόριο ναρκωτικών, διακίνηση όπλων μαζικής καταστροφής αλλά και συμβατικών όπλων).
Υπολογίζεται, ότι περίπου το 70% του παγκοσμίου πληθυσμού ζει κοντά στη θάλασσα, κυρίως σε μεγαλουπόλεις στα παράλια των ωκεανών. Όλα αυτά σημαίνουν ότι το Πολεμικό Ναυτικό μας πρέπει να συνεργαστεί με τους εμπορικούς στόλους μας. Η Σύμβαση των Ηνωμένων Εθνών για το Δίκαιο της Θάλασσας είναι ζωτικής σημασίας και οι Ηνωμένες Πολιτείες θα έπρεπε να την επικυρώσουν, ενώ κράτη με θαλάσσια παράδοση όπως η Ελλάδα έχουν ειδικές ευθύνες στη διατήρηση της θαλάσσιας ασφάλειας».
Για όσους δεν κατάλαβαν τι ακριβώς μας είπε ο «αδιάφορος» Αμερικανός να τους το εξηγήσουμε: Τόσο οι ΗΠΑ όσο και η Ελλάδα θα πρέπει να αξιοποιήσουν την Συνθήκη UNCLOS III άρα ΚΑΙ το ζήτημα της Αποκλειστική Οικονομικής Ζώνης (οι ΗΠΑ ΔΕΝ έχουν επικυρώσει ακόμα την Σύμβαση) προς όφελος της διεθνούς ειρήνης και σταθερότητας, ενώ η Ελλάδα έχει «ειδικές ευθύνες στη διατήρηση της θαλάσσιας ασφάλειας».
Όπως μπορεί κάποιος να υποθέσει ένας «Αμερικανός» επίσημος δεν θα μπορούσε να θέσει πιο διπλωματικά αλλά και πιο ανοιχτά το θέμα ενώ ως στρατιωτικός και ως επιστήμονας αντιλαμβάνεται τα πλεονεκτήματα της Ελλάδας αναφορικά με το ζήτημα της θαλάσσιας ισχύος στην Ανατολική Μεσόγειο. Φυσικά το πώς και πότε κάτι τέτοιο πρόκειται να γίνει αφορά την πολιτική της Ελλάδας και όχι φυσικά με το ότι μία ημέρα οι Αμερικανοί ή οι Ρώσοι να μας πουν «οκ παιδιά κάντε ΑΟΖ και εμείς θα σας υπερασπιστούμε έναντι στον δυνητικό εισβολέα».
Με αυτόν λοιπόν τον άνθρωπο γευμάτισαν οι πολιτικοί ταγοί μας και ελπίζουμε να μίλησαν ως «Έλληνες» και όχι ως ηγέτες κανενός «Αγγλικού», «Γαλλικού» ή «Ρωσικού» κόμματος. Το μενού ας ήταν… πολυεθνικό.
mignatiou.com
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Τα ρέστα της θα παίξει η Ρεάλ για τον Σουάρες
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
