2014-06-20 08:00:22
Απόστολος Αποστολόπουλος
Μετά τον Πόλεμο επικράτησε η εντύπωση ότι ο Κόσμος ήταν χωρισμένος ιδεολογικά, σε δυο αντίπαλα στρατόπεδα. Στην πραγματικότητα η ιδεολογία συγκάλυπτε βαθύτερες και σταθερές γεωπολιτικές, οικονομικές και πολιτιστικές αντιθέσεις.
Η τσαρική Ρωσία ποτέ δεν αποτέλεσε οργανικό μέρος της Ευρώπης, η ΕΣΣΔ απομονώθηκε πριν και μετά τον Πόλεμο. Η Ρωσία, με καπιταλιστικό καθεστώς, είναι στόχος των Δυτικών Δυνάμεων. Δεν είναι, λοιπόν, μόνο η φύση του καθεστώτος (σοσιαλισμός ή καπιταλισμός) που προσδιορίζει την αντιπαλότητα. Όταν υπάρχει Δύναμη με βλέψεις και ικανότητα πλανητικής κυριαρχίας οποιοσδήποτε αποτελεί εμπόδιο γίνεται εχθρός, αποτελεί στόχο. Την κυρίαρχη Δύναμη δεν την ενδιαφέρει αν το εμπόδιο προέρχεται από καθεστώς διαφορετικής υφής ή από όμοιο αν απειλεί την κυριαρχία της. Με την οπτική των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων δεν εξηγείται η αδιάλειπτη εχθρότητα προς τον Τσάρο, Λένιν, Στάλιν, Πούτιν. Με μια φράση: Η ΕΣΣΔ ήταν ο μόνος ικανός αντίπαλος της Δύσης για την παγκόσμια κυριαρχία και η Ρωσία είναι ο μοναδικός, αυτή τη στιγμή, κληρονόμος της. Επειδή μπορεί να ανταποδώσει ισοδύναμα πυρηνικό χτύπημα.
Είναι προφανές ωστόσο ότι η Ρωσία δεν είναι σε θέση να υποστηρίξει τον κάθε πατριώτη που μάχεται για την ανεξαρτησία του, δεν διαθέτει τόση ισχύ. Η ΕΣΣΔ υποστήριζε τις (συχνά αντικομμουνιστικές) ηγεσίες του όποιου αγώνα υπέρ της Ανεξαρτησίας. Η Ρωσία τηρεί αυτή την παράδοση, υπό την ηγεσία του Πούτιν πχ Συρία. Κριτήριο για τη στάση έναντι της Ρωσίας δεν είναι το (καπιταλιστικό) καθεστώς αλλά ο ρόλος της στην πλανητική σκακιέρα. Κριτήριο που ισχύει και για τις ΗΠΑ.
Μια πατριωτική Αριστερά, ως Κίνημα ή ως κυβέρνηση, θα ήταν φυσικό να στραφεί προς τη Ρωσία. Οι αντιδράσεις ωστόσο σε μια τέτοια προσέγγιση είναι αφόρητες, πχ οι πιέσεις στην κυβέρνηση της Βουλγαρίας έτσι ώστε η Σόφια να ματαιώσει τον αγωγό south stream, επί ζημία της χώρας. Κάθε κυβέρνηση οφείλει να υπολογίσει τρεις παράγοντες προκειμένου να προσεγγίσει τη Μόσχα: Πρώτον αν η Ρωσία θέλει και έως ποιο σημείο μπορεί να βοηθήσει. Δεύτερον αν έχει (η κυβέρνηση) την ψυχική αντοχή να αντέξει στις πιέσεις. Τρίτον αν έχει τις προϋποθέσεις να ανταπεξέλθει, αν έχει την ενεργό στήριξη του κόσμου, αν ελέγχει τους κρατικούς μηχανισμούς και αν αυτοί οι μηχανισμοί είναι ικανοί να δράσουν αποτελεσματικά. Χωρίς και τα τρία αυτά η αποτυχία είναι εξασφαλισμένη. Λογικά μπορεί κανείς να σκεφτεί ότι μετά τους εναγκαλισμούς του Καραμανλή με τον Πούτιν ακολούθησε ο Μνημονιακός κατακλυσμός. Έτσι ώστε κάθε διάδοχος πρωθυπουργός να μην μπορεί ούτε να διανοηθεί να κάνει «κόνξες» στην εξωτερική πολιτική. Ίσως μερικοί θεωρήσουν ότι αυτά είναι «θεωρίες συνομωσίας». Αλλά η αλληλουχία των γεγονότων δεν αμφισβητείται. Τώρα έχουμε επανέλθει στην Εποχή της Περιχαράκωσης, όπως επί Ψυχρού Πολέμου. Επιτρέπεται η εξαγωγή πορτοκαλιών και οι Ρώσοι τουρίστες αλλά όχι αγωγοί, τραίνα και λιμάνια, η πώλησή τους στους Ρώσους. Είναι λυπηρό ότι στην Αριστερά φλυαρούν αλλά δεν συζητούν τι σημαίνει η διακηρυσσόμενη «πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική». Ιδού μερικές όψεις.
Το ανολοκλήρωτο «Μάθημα της Ουκρανίας» περιλαμβάνει τρία τουλάχιστον Κεφάλαια: Αποδεικνύεται γελοία ή άποψη ότι οι ΗΠΑ αποσύρονται από την Ευρώπη. Αντιθέτως επεκτείνουν τη σύγκρουση σε όλο τον Πλανήτη, και προς την Κίνα. Αποδεικνύεται ότι οι ΗΠΑ ελέγχουν πλήρως την ΕΕ (ειδικά τη Γερμανία) στη σύγκρουσή τους με τη Ρωσία. Αποδεικνύεται ότι οι κυρίαρχες ελίτ της Δύσης θεωρούν (από αιώνες) τη Ρωσία ως ξένο σώμα, ως αντίπαλο, πέρα από εφήμερες συμμαχίες λόγω υπέρτατης ανάγκης, πχ χιτλερική Γερμανία.
Οι Ευρωπαϊκές ελίτ διαθέτουν αμύθητο πλούτο αλλά η βάση της κάθε μιας είναι μικρά και διαιρεμένα Έθνη/Κράτη, εντελώς αδύναμα μπρος στο Ρωσικό γίγαντα. Η ΕΕ θέτει υπό έλεγχο τις διαφωνίες των ευρωπαϊκών ελίτ και η Παγκοσμιοποίηση, υπό την ηγεσία των ΗΠΑ, προσφέρει τις ιδεώδεις συνθήκες για την επιβίωση τους. Το τίμημα είναι να ισοπεδωθούν οι ιδιαίτερες πατρίδες τους αλλά αυτό τις αφήνει αδιάφορες. Η Παγκοσμιοποίηση είναι ο διεθνισμός, του Κεφαλαίου. Συμπλέουν και πλειοδοτούν οι αιωνίως «χρήσιμοι ηλίθιοι» στην Αριστερά, οι ευφυέστεροι εξ αυτών με το αζημίωτο.
Η Ρωσία, ανέκαθεν απομονωμένη, τσαρική, σοσιαλιστική, καπιταλιστική, έχει εκ των πραγμάτων πρωταγωνιστικό ρόλο στην υπεράσπιση του Έθνους. Ανησυχητική, για τις δυτικές ελίτ, είναι η ζωτικότητα της Ρωσίας. Τρεις φορές καταστράφηκε ή λεηλατήθηκε (οι δυο Πόλεμοι και η περίοδος Γέλτσιν) και σε «μηδέν χρόνο» ανασυγκροτήθηκε, ασχέτως καθεστώτος. Τώρα η Ρωσία (όπως και η Κίνα) είναι στο «τσακ» να περάσει από την «καθυστέρηση» στην άνθιση, την ώρα που ο δυτικός καπιταλισμός παραπαίει. Το «Ουκρανικό» είναι ο Γόρδιος Δεσμός της εποχής μας, το Σπαθί στη θέση της Διπλωματίας. Εξελίσσεται η κορυφαία, αποφασιστική, επίθεση της Παγκοσμιοποίησης με άμεσο στόχο να καταστραφεί η Ρωσία, το μοναδικό εμπόδιο (όπως η ΕΣΣΔ) στην απόλυτη, παγκόσμια, επικράτησή της. Τις προηγούμενες φορές, στους δυο Μεγάλους Πολέμους, η σύγκρουση κατέληξε σε απροσδόκητες κοινωνικές και γεωπολιτικές ανατροπές. Οι ευνοϊκές συνθήκες ανατροπών προήλθαν από εξωτερικές συνθήκες και όχι από τους εσωτερικούς αγώνες. Το Σύστημα κυριαρχίας εξασθένησε συνολικά και τότε έσπασε στον αδύναμο κρίκο του χωρίς το Σύστημα να μπορεί να υπερασπιστεί τη συνοχή του. Ηγεσίες με διαύγεια και τόλμη οδήγησαν στη νίκη ορισμένα λαϊκά Κινήματα.
InfoGnomon
Μετά τον Πόλεμο επικράτησε η εντύπωση ότι ο Κόσμος ήταν χωρισμένος ιδεολογικά, σε δυο αντίπαλα στρατόπεδα. Στην πραγματικότητα η ιδεολογία συγκάλυπτε βαθύτερες και σταθερές γεωπολιτικές, οικονομικές και πολιτιστικές αντιθέσεις.
Η τσαρική Ρωσία ποτέ δεν αποτέλεσε οργανικό μέρος της Ευρώπης, η ΕΣΣΔ απομονώθηκε πριν και μετά τον Πόλεμο. Η Ρωσία, με καπιταλιστικό καθεστώς, είναι στόχος των Δυτικών Δυνάμεων. Δεν είναι, λοιπόν, μόνο η φύση του καθεστώτος (σοσιαλισμός ή καπιταλισμός) που προσδιορίζει την αντιπαλότητα. Όταν υπάρχει Δύναμη με βλέψεις και ικανότητα πλανητικής κυριαρχίας οποιοσδήποτε αποτελεί εμπόδιο γίνεται εχθρός, αποτελεί στόχο. Την κυρίαρχη Δύναμη δεν την ενδιαφέρει αν το εμπόδιο προέρχεται από καθεστώς διαφορετικής υφής ή από όμοιο αν απειλεί την κυριαρχία της. Με την οπτική των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων δεν εξηγείται η αδιάλειπτη εχθρότητα προς τον Τσάρο, Λένιν, Στάλιν, Πούτιν. Με μια φράση: Η ΕΣΣΔ ήταν ο μόνος ικανός αντίπαλος της Δύσης για την παγκόσμια κυριαρχία και η Ρωσία είναι ο μοναδικός, αυτή τη στιγμή, κληρονόμος της. Επειδή μπορεί να ανταποδώσει ισοδύναμα πυρηνικό χτύπημα.
Είναι προφανές ωστόσο ότι η Ρωσία δεν είναι σε θέση να υποστηρίξει τον κάθε πατριώτη που μάχεται για την ανεξαρτησία του, δεν διαθέτει τόση ισχύ. Η ΕΣΣΔ υποστήριζε τις (συχνά αντικομμουνιστικές) ηγεσίες του όποιου αγώνα υπέρ της Ανεξαρτησίας. Η Ρωσία τηρεί αυτή την παράδοση, υπό την ηγεσία του Πούτιν πχ Συρία. Κριτήριο για τη στάση έναντι της Ρωσίας δεν είναι το (καπιταλιστικό) καθεστώς αλλά ο ρόλος της στην πλανητική σκακιέρα. Κριτήριο που ισχύει και για τις ΗΠΑ.
Μια πατριωτική Αριστερά, ως Κίνημα ή ως κυβέρνηση, θα ήταν φυσικό να στραφεί προς τη Ρωσία. Οι αντιδράσεις ωστόσο σε μια τέτοια προσέγγιση είναι αφόρητες, πχ οι πιέσεις στην κυβέρνηση της Βουλγαρίας έτσι ώστε η Σόφια να ματαιώσει τον αγωγό south stream, επί ζημία της χώρας. Κάθε κυβέρνηση οφείλει να υπολογίσει τρεις παράγοντες προκειμένου να προσεγγίσει τη Μόσχα: Πρώτον αν η Ρωσία θέλει και έως ποιο σημείο μπορεί να βοηθήσει. Δεύτερον αν έχει (η κυβέρνηση) την ψυχική αντοχή να αντέξει στις πιέσεις. Τρίτον αν έχει τις προϋποθέσεις να ανταπεξέλθει, αν έχει την ενεργό στήριξη του κόσμου, αν ελέγχει τους κρατικούς μηχανισμούς και αν αυτοί οι μηχανισμοί είναι ικανοί να δράσουν αποτελεσματικά. Χωρίς και τα τρία αυτά η αποτυχία είναι εξασφαλισμένη. Λογικά μπορεί κανείς να σκεφτεί ότι μετά τους εναγκαλισμούς του Καραμανλή με τον Πούτιν ακολούθησε ο Μνημονιακός κατακλυσμός. Έτσι ώστε κάθε διάδοχος πρωθυπουργός να μην μπορεί ούτε να διανοηθεί να κάνει «κόνξες» στην εξωτερική πολιτική. Ίσως μερικοί θεωρήσουν ότι αυτά είναι «θεωρίες συνομωσίας». Αλλά η αλληλουχία των γεγονότων δεν αμφισβητείται. Τώρα έχουμε επανέλθει στην Εποχή της Περιχαράκωσης, όπως επί Ψυχρού Πολέμου. Επιτρέπεται η εξαγωγή πορτοκαλιών και οι Ρώσοι τουρίστες αλλά όχι αγωγοί, τραίνα και λιμάνια, η πώλησή τους στους Ρώσους. Είναι λυπηρό ότι στην Αριστερά φλυαρούν αλλά δεν συζητούν τι σημαίνει η διακηρυσσόμενη «πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική». Ιδού μερικές όψεις.
Το ανολοκλήρωτο «Μάθημα της Ουκρανίας» περιλαμβάνει τρία τουλάχιστον Κεφάλαια: Αποδεικνύεται γελοία ή άποψη ότι οι ΗΠΑ αποσύρονται από την Ευρώπη. Αντιθέτως επεκτείνουν τη σύγκρουση σε όλο τον Πλανήτη, και προς την Κίνα. Αποδεικνύεται ότι οι ΗΠΑ ελέγχουν πλήρως την ΕΕ (ειδικά τη Γερμανία) στη σύγκρουσή τους με τη Ρωσία. Αποδεικνύεται ότι οι κυρίαρχες ελίτ της Δύσης θεωρούν (από αιώνες) τη Ρωσία ως ξένο σώμα, ως αντίπαλο, πέρα από εφήμερες συμμαχίες λόγω υπέρτατης ανάγκης, πχ χιτλερική Γερμανία.
Οι Ευρωπαϊκές ελίτ διαθέτουν αμύθητο πλούτο αλλά η βάση της κάθε μιας είναι μικρά και διαιρεμένα Έθνη/Κράτη, εντελώς αδύναμα μπρος στο Ρωσικό γίγαντα. Η ΕΕ θέτει υπό έλεγχο τις διαφωνίες των ευρωπαϊκών ελίτ και η Παγκοσμιοποίηση, υπό την ηγεσία των ΗΠΑ, προσφέρει τις ιδεώδεις συνθήκες για την επιβίωση τους. Το τίμημα είναι να ισοπεδωθούν οι ιδιαίτερες πατρίδες τους αλλά αυτό τις αφήνει αδιάφορες. Η Παγκοσμιοποίηση είναι ο διεθνισμός, του Κεφαλαίου. Συμπλέουν και πλειοδοτούν οι αιωνίως «χρήσιμοι ηλίθιοι» στην Αριστερά, οι ευφυέστεροι εξ αυτών με το αζημίωτο.
Η Ρωσία, ανέκαθεν απομονωμένη, τσαρική, σοσιαλιστική, καπιταλιστική, έχει εκ των πραγμάτων πρωταγωνιστικό ρόλο στην υπεράσπιση του Έθνους. Ανησυχητική, για τις δυτικές ελίτ, είναι η ζωτικότητα της Ρωσίας. Τρεις φορές καταστράφηκε ή λεηλατήθηκε (οι δυο Πόλεμοι και η περίοδος Γέλτσιν) και σε «μηδέν χρόνο» ανασυγκροτήθηκε, ασχέτως καθεστώτος. Τώρα η Ρωσία (όπως και η Κίνα) είναι στο «τσακ» να περάσει από την «καθυστέρηση» στην άνθιση, την ώρα που ο δυτικός καπιταλισμός παραπαίει. Το «Ουκρανικό» είναι ο Γόρδιος Δεσμός της εποχής μας, το Σπαθί στη θέση της Διπλωματίας. Εξελίσσεται η κορυφαία, αποφασιστική, επίθεση της Παγκοσμιοποίησης με άμεσο στόχο να καταστραφεί η Ρωσία, το μοναδικό εμπόδιο (όπως η ΕΣΣΔ) στην απόλυτη, παγκόσμια, επικράτησή της. Τις προηγούμενες φορές, στους δυο Μεγάλους Πολέμους, η σύγκρουση κατέληξε σε απροσδόκητες κοινωνικές και γεωπολιτικές ανατροπές. Οι ευνοϊκές συνθήκες ανατροπών προήλθαν από εξωτερικές συνθήκες και όχι από τους εσωτερικούς αγώνες. Το Σύστημα κυριαρχίας εξασθένησε συνολικά και τότε έσπασε στον αδύναμο κρίκο του χωρίς το Σύστημα να μπορεί να υπερασπιστεί τη συνοχή του. Ηγεσίες με διαύγεια και τόλμη οδήγησαν στη νίκη ορισμένα λαϊκά Κινήματα.
InfoGnomon
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Ημερήσιες Προβλέψεις για όλα τα Ζώδια 20/6
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Στουρνάρας: "Υπέρ των καταναλωτών η τραπεζική ενοποίηση"
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
