2014-06-28 14:39:08
Παραβιάζεται κατάφωρα τό Σύνταγμα
Τό Σύνταγμα (ἄρθρο 4, παρ. 5) ὁρίζει:«Οἱ Ἕλληνες πολίτες συνεισφέρουν χωρίς διακρίσεις στά δημόσια βάρη, ἀνάλογα μέ τίς δυνάμεις τους».Ἡ διάταξις αὐτή, ἄν καί γενική, εἶναι τόσο σαφής ὥστε δέν ἐπιδέχεται παρερμηνεία. Οἱ πολίτες ὀφείλουν νά καταβάλλουν φόρους ἀνάλογα μέ τίς δυνάμεις τους. Το κράτος ὑποχρεοῦται νά προσαρμόζη τήν φορολογία στις πραγματικές δυνάμεις τῶν φορολογουμένων. Δέν ἐπιτρέπεται οὔτε νά τούς ὑπο-φορολογῆ, οὔτε νά τούς ὑπερ-φορολογῆ. Καί πάντως δέν δικαιοῦται νά τούς φορολογῆ καθ’ ὑπέρβασιν τῶν πραγματικῶν τους δυνάμεων.
Οἱ ληξιπρόθεσμες ὀφειλές
Ἐν τούτοις, ἀπό τά στοιχεῖα πού ἔδωσε στήν δημοσιότητα τό Ὑπουργεῖο Οἰκονομικῶν, προκύπτει ὅτι μέσα στό πρῶτο πεντάμηνο τοῦ 2014 δημιουργήθηκαν νέα ληξιπρόθεσμα χρέη πρός τό δημόσιο ὕψους 5,2 δίς εὐρώ. Ὅπερ μπορεῖ νά σημαίνη δύο τινά:
– Ἤ ὅτι οἱ φορολογούμενοι πού ὀφείλουν στό δημόσιο, ἀρνοῦνται συνειδητά νά συμμορφωθοῦν καί να ἀνταποκριθοῦν στίς φορολογικές ὑποχρεώσεις τους.
– Ἤ ὅτι κάποιοι φορολογούμενοι –καί μᾶλλον αὐτοί εἶναι οἱ περισσότεροι– δέν ἔχουν τήν δυνατότητα να ἀνταποκριθοῦν στίς φορολογικές ὑποχρεώσεις τους.
Καί στίς δύο περιπτώσεις ἔχουμε παραβίαση τῆς συνταγματικῆς ἐπιταγῆς περί συνεισφορᾶς τῶν πολιτῶν ἀνάλογα μέ τίς δυνάμεις τους.
Στήν πρώτη περίπτωση, τό δημοσιονομικό κενό πού δημιουργεῖται ἀπό τήν ἄρνηση μερίδος τῶν φορολογουμένων νά καταβάλουν αὐτό πού τούς ἀναλογεῖ, καλοῦνται τελικά νά πληρώσουν οἱ συνεπεῖς φορολογούμενοι. Διότι τό δημόσιο ἔχει προϋπολογίσει τί πρέπει νά
εἰσπράξη. Καί ὅταν αὐτό δέν εἰσπράττεται ἐπειδή κάποιοι φορολογούμενοι δυστροποῦν, στρέφεται κατά τοῦ συνόλου τῶν φορολογουμένων γιά νά καλύψη τό κενό.Αὐτό γινόταν πάντοτε. Ἔτσι ἐπεβλήθησαν οἱ κατά καιρούς ἔκτακτες εἰσφορές, ὅπως ἡ εἰσφορά ἀλληλλεγύης καί τό ἔκτακτο «χαράτσι» στά ἀκίνητα πού τελικῶς μονιμοποιήθηκαν. Ἐπειδή κάποιοι ἀρνοῦνται νά πληρώσουν αὐτά πού τούς ἀναλογοῦν, καλοῦνται νά ξαναπληρώσουν οἱ συνεπεῖς φορολογούμενοι καθ’ ὑπέρβασιν αὐτοῦ πού ἀναλογεῖ στίς πραγματικές τους δυνάμεις.
Στήν δεύτερη περίπτωση, δηλαδή ἐκεῖ πού ὑπάρχει πραγματική ἀδυναμία τοῦ φορολογουμένου νά ἀνταποκριθῆ στίς φορολογικές του ὑποχρεώσεις, ἡ παραβία-
σις τῆς συνταγματικῆς ἐπιταγῆς εἶναι ἄμεση καί κραυγαλέα. Διότι ὅταν τό κράτος ἀπαιτῆ ἀπό τόν φορολογούμενο ποσά πού δέν εἶναι εἰς θέσιν νά συνεισφέρη,εἶναι προφανές ὅτι τόν φορολογεῖ καθ’ ὑπέρβασιν τῶν δυνάμεών του. Καί αὐτό ἰσχύει κυρίως μέ τήν φορολο
γία ἀκινήτων, ὅπου ἡ φορολογική ὑποχρέωσις γεννᾶται ἀνεξαρτήτως τοῦ ἄν ὑπάρχη εἰσόδημα ἤ ὄχι και προσδιορίζεται βάσει τῶν «ἀντικειμενικῶν» ἀξιῶν οἱ ὁποῖες δέν ἔχουν καμμία σχέση μέ τήν σημερινή πραγματικότητα. Ἕνας ἰδιοκτήτης ἀκινήτου μπορεῖ νά μήν
ἔχη κανένα εἰσόδημα καί κανένα ποσό στήν τράπεζα.Ἀλλά παρ’ ὅλα αὐτά καλεῖται νά καταβάλλη ὡς φόροποσά πού δέν διαθέτει!
Δήμευσις ἰδιοκτησίας
Ἀκόμη, τό Σύνταγμα (ἄρθρο 17) ὁρίζει ὅτι «ἡ ἰδιοκτησία τελεῖ ὑπό τήν προστασία τοῦ Κράτους». Και ἀπαγορεύει ρητῶς κάθε μορφή δημεύσεως:
«Κανένας δέν στερεῖται τήν ἰδιοκτησία του, παράμόνο γιά δημόσια ὠφέλεια πού ἔχει ἀποδειχθεῖ μέ τον προσήκοντα τρόπο, καί πάντοτε ἀφοῦ προηγηθεῖ πλήρης ἀποζημίωση πού νά ἀνταποκρίνεται στήν ἀξία τοῦ ἀπαλλοτριουμένου».
Σκεφθεῖτε τώρα τό ἑξῆς παράδειγμα. Ἕνας ἰδιοκτήτης ἀκινήτων καλεῖται νά καταβάλλη κάθε χρόνο ὡς φόρο ἕνα ποσό πού φθάνει στό 1% τῆς ἀντικειμενικῆς ἀξίας τῶν ἀκινήτων του. Ὅμως ἡ ἀντικειμενική ἀξία μπορεῖ σήμερα νά εἶναι ὑπερδιπλάσια τῆς πραγματικῆς. Καί στά ἀκίνητά του νά περιλαμβάνεται καί τό σπίτι πού μένει, τό ὁποῖο δέν ἔχει καμμία πρόθεση νά πωλήση. Ἔρχεται λοιπόν τό κράτος καί τοῦ ζητεῖ νά καταβάλλη κάθε χρόνο φόρο τῆς τάξεως τῶν 5, τῶν 10, τῶν 20 χιλιάδων εὐρώ ἤ καί περισσότερα, χωρίς νά λαμβάνη ὑπ’ ὄψιν ἄν αὐτός ἔχη τήν δυνατότητα νά καταβάλλη τέτοιον φόρο. Καί ἐκεῖνος ἀναγκάζεται νά ἐκποιήση τό ἀκίνητό του σέ τιμή πολύ χαμηλότερη ἀπό αὐτήν μέ τήν ὁποία τόν φορολογεῖ ἡ ἐφορία, ἤ ἁπλῶς ὁδηγεῖται σέ ἀπόγνωση. Ἐρωτᾶται: Ἄν αὐτό δέν εἶναι δήμευσις, τί εἶναι; Ὁ πολίτης στερεῖται τμῆμα τῆς ἰδιοκτησίας του κατά τρόπο κατάφωρα ἀντισυνταγματικό, χωρίς καμμία ἀποζημίωση ἐπί τῆς πραγματικῆς ἀξίας της.
Καλό θά ἦταν λοιπόν ἡ Κυβέρνησις νά ἐναρμονισθῆ πρός τίς συνταγματικές ἐπιταγές. Πρῶτον νά φορολογῆ τούς πολίτες βάσει τῶν πραγματικῶν τους δυνάμεων καί
δεύτερον νά μήν τούς δημεύη παρανόμως τήν περιουσία.__
Tromaktiko
Τό Σύνταγμα (ἄρθρο 4, παρ. 5) ὁρίζει:«Οἱ Ἕλληνες πολίτες συνεισφέρουν χωρίς διακρίσεις στά δημόσια βάρη, ἀνάλογα μέ τίς δυνάμεις τους».Ἡ διάταξις αὐτή, ἄν καί γενική, εἶναι τόσο σαφής ὥστε δέν ἐπιδέχεται παρερμηνεία. Οἱ πολίτες ὀφείλουν νά καταβάλλουν φόρους ἀνάλογα μέ τίς δυνάμεις τους. Το κράτος ὑποχρεοῦται νά προσαρμόζη τήν φορολογία στις πραγματικές δυνάμεις τῶν φορολογουμένων. Δέν ἐπιτρέπεται οὔτε νά τούς ὑπο-φορολογῆ, οὔτε νά τούς ὑπερ-φορολογῆ. Καί πάντως δέν δικαιοῦται νά τούς φορολογῆ καθ’ ὑπέρβασιν τῶν πραγματικῶν τους δυνάμεων.
Οἱ ληξιπρόθεσμες ὀφειλές
Ἐν τούτοις, ἀπό τά στοιχεῖα πού ἔδωσε στήν δημοσιότητα τό Ὑπουργεῖο Οἰκονομικῶν, προκύπτει ὅτι μέσα στό πρῶτο πεντάμηνο τοῦ 2014 δημιουργήθηκαν νέα ληξιπρόθεσμα χρέη πρός τό δημόσιο ὕψους 5,2 δίς εὐρώ. Ὅπερ μπορεῖ νά σημαίνη δύο τινά:
– Ἤ ὅτι οἱ φορολογούμενοι πού ὀφείλουν στό δημόσιο, ἀρνοῦνται συνειδητά νά συμμορφωθοῦν καί να ἀνταποκριθοῦν στίς φορολογικές ὑποχρεώσεις τους.
– Ἤ ὅτι κάποιοι φορολογούμενοι –καί μᾶλλον αὐτοί εἶναι οἱ περισσότεροι– δέν ἔχουν τήν δυνατότητα να ἀνταποκριθοῦν στίς φορολογικές ὑποχρεώσεις τους.
Καί στίς δύο περιπτώσεις ἔχουμε παραβίαση τῆς συνταγματικῆς ἐπιταγῆς περί συνεισφορᾶς τῶν πολιτῶν ἀνάλογα μέ τίς δυνάμεις τους.
Στήν πρώτη περίπτωση, τό δημοσιονομικό κενό πού δημιουργεῖται ἀπό τήν ἄρνηση μερίδος τῶν φορολογουμένων νά καταβάλουν αὐτό πού τούς ἀναλογεῖ, καλοῦνται τελικά νά πληρώσουν οἱ συνεπεῖς φορολογούμενοι. Διότι τό δημόσιο ἔχει προϋπολογίσει τί πρέπει νά
εἰσπράξη. Καί ὅταν αὐτό δέν εἰσπράττεται ἐπειδή κάποιοι φορολογούμενοι δυστροποῦν, στρέφεται κατά τοῦ συνόλου τῶν φορολογουμένων γιά νά καλύψη τό κενό.Αὐτό γινόταν πάντοτε. Ἔτσι ἐπεβλήθησαν οἱ κατά καιρούς ἔκτακτες εἰσφορές, ὅπως ἡ εἰσφορά ἀλληλλεγύης καί τό ἔκτακτο «χαράτσι» στά ἀκίνητα πού τελικῶς μονιμοποιήθηκαν. Ἐπειδή κάποιοι ἀρνοῦνται νά πληρώσουν αὐτά πού τούς ἀναλογοῦν, καλοῦνται νά ξαναπληρώσουν οἱ συνεπεῖς φορολογούμενοι καθ’ ὑπέρβασιν αὐτοῦ πού ἀναλογεῖ στίς πραγματικές τους δυνάμεις.
Στήν δεύτερη περίπτωση, δηλαδή ἐκεῖ πού ὑπάρχει πραγματική ἀδυναμία τοῦ φορολογουμένου νά ἀνταποκριθῆ στίς φορολογικές του ὑποχρεώσεις, ἡ παραβία-
σις τῆς συνταγματικῆς ἐπιταγῆς εἶναι ἄμεση καί κραυγαλέα. Διότι ὅταν τό κράτος ἀπαιτῆ ἀπό τόν φορολογούμενο ποσά πού δέν εἶναι εἰς θέσιν νά συνεισφέρη,εἶναι προφανές ὅτι τόν φορολογεῖ καθ’ ὑπέρβασιν τῶν δυνάμεών του. Καί αὐτό ἰσχύει κυρίως μέ τήν φορολο
γία ἀκινήτων, ὅπου ἡ φορολογική ὑποχρέωσις γεννᾶται ἀνεξαρτήτως τοῦ ἄν ὑπάρχη εἰσόδημα ἤ ὄχι και προσδιορίζεται βάσει τῶν «ἀντικειμενικῶν» ἀξιῶν οἱ ὁποῖες δέν ἔχουν καμμία σχέση μέ τήν σημερινή πραγματικότητα. Ἕνας ἰδιοκτήτης ἀκινήτου μπορεῖ νά μήν
ἔχη κανένα εἰσόδημα καί κανένα ποσό στήν τράπεζα.Ἀλλά παρ’ ὅλα αὐτά καλεῖται νά καταβάλλη ὡς φόροποσά πού δέν διαθέτει!
Δήμευσις ἰδιοκτησίας
Ἀκόμη, τό Σύνταγμα (ἄρθρο 17) ὁρίζει ὅτι «ἡ ἰδιοκτησία τελεῖ ὑπό τήν προστασία τοῦ Κράτους». Και ἀπαγορεύει ρητῶς κάθε μορφή δημεύσεως:
«Κανένας δέν στερεῖται τήν ἰδιοκτησία του, παράμόνο γιά δημόσια ὠφέλεια πού ἔχει ἀποδειχθεῖ μέ τον προσήκοντα τρόπο, καί πάντοτε ἀφοῦ προηγηθεῖ πλήρης ἀποζημίωση πού νά ἀνταποκρίνεται στήν ἀξία τοῦ ἀπαλλοτριουμένου».
Σκεφθεῖτε τώρα τό ἑξῆς παράδειγμα. Ἕνας ἰδιοκτήτης ἀκινήτων καλεῖται νά καταβάλλη κάθε χρόνο ὡς φόρο ἕνα ποσό πού φθάνει στό 1% τῆς ἀντικειμενικῆς ἀξίας τῶν ἀκινήτων του. Ὅμως ἡ ἀντικειμενική ἀξία μπορεῖ σήμερα νά εἶναι ὑπερδιπλάσια τῆς πραγματικῆς. Καί στά ἀκίνητά του νά περιλαμβάνεται καί τό σπίτι πού μένει, τό ὁποῖο δέν ἔχει καμμία πρόθεση νά πωλήση. Ἔρχεται λοιπόν τό κράτος καί τοῦ ζητεῖ νά καταβάλλη κάθε χρόνο φόρο τῆς τάξεως τῶν 5, τῶν 10, τῶν 20 χιλιάδων εὐρώ ἤ καί περισσότερα, χωρίς νά λαμβάνη ὑπ’ ὄψιν ἄν αὐτός ἔχη τήν δυνατότητα νά καταβάλλη τέτοιον φόρο. Καί ἐκεῖνος ἀναγκάζεται νά ἐκποιήση τό ἀκίνητό του σέ τιμή πολύ χαμηλότερη ἀπό αὐτήν μέ τήν ὁποία τόν φορολογεῖ ἡ ἐφορία, ἤ ἁπλῶς ὁδηγεῖται σέ ἀπόγνωση. Ἐρωτᾶται: Ἄν αὐτό δέν εἶναι δήμευσις, τί εἶναι; Ὁ πολίτης στερεῖται τμῆμα τῆς ἰδιοκτησίας του κατά τρόπο κατάφωρα ἀντισυνταγματικό, χωρίς καμμία ἀποζημίωση ἐπί τῆς πραγματικῆς ἀξίας της.
Καλό θά ἦταν λοιπόν ἡ Κυβέρνησις νά ἐναρμονισθῆ πρός τίς συνταγματικές ἐπιταγές. Πρῶτον νά φορολογῆ τούς πολίτες βάσει τῶν πραγματικῶν τους δυνάμεων καί
δεύτερον νά μήν τούς δημεύη παρανόμως τήν περιουσία.__
Tromaktiko
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
ΕΚΕΙ ΠΑΝΕ... ΚΟΝΕ ΚΑΙ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΠΟΥΛΟΣ
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
