2014-07-08 14:24:35
Το Ρωμαϊκό Ωδείο της Πάτρας αποτελεί ένα από τα μνημεία της χώρας που θα ακουστεί ο λόγος του εθνικού μας ποιητή Διον. Σολωμού, όπου στους ίδιους χώρους που ακούστηκε και ο λόγος του Αισχύλου - στη δραματουργία του οποίου θήτευσε πιστά ο Διονύσιος Σολωμός - την Πέμπτη 10 Ιουλίου στις 9.30 το βράδυ, παρουσιάζεται η «Γυναίκα της Ζάκυθος».
Το Διεθνές Φεστιβάλ της Πάτρας, αποτελεί φέτος έναν από τους θεσμούς στο πλαίσιο των εκδηλώσεων του οποίου, φιλοξενείται ένα έργο, μέσα από το οποίο «ο Διον. Σολωμός αφήνει το φώς και ανιχνεύει το σκοτάδι».
Όπως αναφέρει ο Δήμος Αβδελιώδης που υπογράφει τη σκηνθεσία, «Η παράσταση, με τη φωνητική αναπαράσταση του Λόγου του ποιητή, υποστηρίζοντας αποκλειστικά και μόνο το νόημα της κάθε φράσης, επιζητά να ανασύρει και να ζωντανέψει και όλες τις άλλες πτυχές που κρύβονται σ’ αυτό το έργο, το οποίο δεν παύει να μας γοητεύει και να μας αφορά, σαν μια σημαντική κατάθεση ενός αγνού και μεγάλου στοχαστή, που ενεργοποιεί τη σκέψη μας επάνω σε θεμελιώδη ζητήματα της πραγματικότητάς μας και της πραγματικής ανθρώπινης μας ταυτότητας».
Το έργο
Αν και μικρό σε έκταση, -δέκα μικρά κεφάλαια-, είναι ο αντίποδας που στηρίζει όλο το άλλο του έργο, αντισταθμίζοντας το βάρος και την έκταση της αναζήτησης του.
Δανείζεται λοιπόν το προσωπείο του Αγίου Διονυσίου,- o oποίος έζησε ως ιερομόναχος έως τα 172 του χρόνια σ’ ένα μοναστήρι της Ζακύνθου-,για να κοιτάξει στα μάτια το κακό.
Το γεγονός πως μπορεί να δεί μέσα από τα μάτια ενός Άλλου, τον απελευθερώνει και τον μεταφέρει σαν πνεύμα, εκεί όπου μπορεί να βλέπει την τυφλή και ακατανόητη δύναμη του κακού, χωρίς να το φοβάται.
Αυτή ακριβώς η έλλειψη φόβου είναι που τον θωρακίζει και του δίνει το έλλογο στοιχείο και τον έλεγχο, ώστε το θεωρούμενο ως υποστασιοποιημένο κακό, -Η Γυναίκα της Ζάκυθος εδώ,- να καταρεύσει αδύναμο και αξιολύπητο μπροστά του.
Η έννοια του κακού θα υπερεκτιμάτο, και θα αδρανοποιούσε τον ίδιο, μόνο εάν το υποτιμούσε περιφρονώντας το, ή αν απέστρεφε το βλέμμα του από αυτό φοβισμένος, με αποτέλεσμα να παραλύσει και να εκλείψει η κυριαρχία του Λόγου.
Το κακό εδώ δεν είναι οι Τούρκοι, δεν είναι ο απέναντι, δεν είναι ο προφανής εχθρός. Το κακό είναι ανάμεσά μας, είναι μέσα μας. Εμείς οι ίδιοι γινόμαστε οι φορείς του κακού, από το φόβο ή από την άγνοιά μας.
Σχεδίασε και άρχισε να γράφει το έργο το 1826 στη Ζάκυνθο, βλέποντας με συναισθήματα πόνου και απέραντης συμπάθειας, τις προσφυγοπούλες Γυναίκες από το πολιορκημένο Μεσολόγγι, - που επαιτούσαν ζητώντας τρόφιμα και χρήματα για τους έγκλειστους Άνδρες τους, - να αντιμετωπίζουν κατάμουτρα τη λεκτική βία, την προσβολή και την ταπείνωση από μια δύσμορφη, εξαθλιωμένη γυναίκα.
Το έργο, αν και έχει την επίφαση ενός οραματικού οίστρου, είναι ωστόσο απόλυτα ρεαλιστικό, γιατί ανιχνεύει τις αιτίες της κακοδαιμονίας και της διχόνοιας, σαν ζητήματα βαθιάς άγνοιας και αδυναμίας πρωτίστως ημών των ιδίων, των παρατηρητών, των φερομένων ως υποκειμένων του ορθού λόγου. Κάθε παραίτησή μας μπροστά σε κάτι παράλογο και άδικο, γίνεται αυτόματα προσχώρηση στο αντίθετο στρατόπεδο, της άγνοιας και του χάους, που εμπεριέχει το απρόβλεπτο, το οδυνηρό, το κακό.
ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ
ΔΡΑΜΑΤΟΥΡΓΙΑ – ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ : Δήμος Αβδελιώδης
ΜΟΥΣΙΚΗ: Βαγγέλης Γιαννάκης
ΕΝΔΥΜΑΤΑ: Αριστείδης Πατσόγλου
ΕΡΜΗΝΕΥΕΙ : η Όλια Λαζαρίδου
ΑΓΓΕΛΟΣ: Δανάη Ρούσσου
ΦΑΣΜΑ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ: Κατερίνα Χαρμάνη
«Η Γυναίκα της Ζάκυθος» του Διονυσίου Σολωμού,
σε σκηνοθεσία του Δήμου Αβδελιώδη.
xespao
Το Διεθνές Φεστιβάλ της Πάτρας, αποτελεί φέτος έναν από τους θεσμούς στο πλαίσιο των εκδηλώσεων του οποίου, φιλοξενείται ένα έργο, μέσα από το οποίο «ο Διον. Σολωμός αφήνει το φώς και ανιχνεύει το σκοτάδι».
Όπως αναφέρει ο Δήμος Αβδελιώδης που υπογράφει τη σκηνθεσία, «Η παράσταση, με τη φωνητική αναπαράσταση του Λόγου του ποιητή, υποστηρίζοντας αποκλειστικά και μόνο το νόημα της κάθε φράσης, επιζητά να ανασύρει και να ζωντανέψει και όλες τις άλλες πτυχές που κρύβονται σ’ αυτό το έργο, το οποίο δεν παύει να μας γοητεύει και να μας αφορά, σαν μια σημαντική κατάθεση ενός αγνού και μεγάλου στοχαστή, που ενεργοποιεί τη σκέψη μας επάνω σε θεμελιώδη ζητήματα της πραγματικότητάς μας και της πραγματικής ανθρώπινης μας ταυτότητας».
Το έργο
Αν και μικρό σε έκταση, -δέκα μικρά κεφάλαια-, είναι ο αντίποδας που στηρίζει όλο το άλλο του έργο, αντισταθμίζοντας το βάρος και την έκταση της αναζήτησης του.
Δανείζεται λοιπόν το προσωπείο του Αγίου Διονυσίου,- o oποίος έζησε ως ιερομόναχος έως τα 172 του χρόνια σ’ ένα μοναστήρι της Ζακύνθου-,για να κοιτάξει στα μάτια το κακό.
Το γεγονός πως μπορεί να δεί μέσα από τα μάτια ενός Άλλου, τον απελευθερώνει και τον μεταφέρει σαν πνεύμα, εκεί όπου μπορεί να βλέπει την τυφλή και ακατανόητη δύναμη του κακού, χωρίς να το φοβάται.
Αυτή ακριβώς η έλλειψη φόβου είναι που τον θωρακίζει και του δίνει το έλλογο στοιχείο και τον έλεγχο, ώστε το θεωρούμενο ως υποστασιοποιημένο κακό, -Η Γυναίκα της Ζάκυθος εδώ,- να καταρεύσει αδύναμο και αξιολύπητο μπροστά του.
Η έννοια του κακού θα υπερεκτιμάτο, και θα αδρανοποιούσε τον ίδιο, μόνο εάν το υποτιμούσε περιφρονώντας το, ή αν απέστρεφε το βλέμμα του από αυτό φοβισμένος, με αποτέλεσμα να παραλύσει και να εκλείψει η κυριαρχία του Λόγου.
Το κακό εδώ δεν είναι οι Τούρκοι, δεν είναι ο απέναντι, δεν είναι ο προφανής εχθρός. Το κακό είναι ανάμεσά μας, είναι μέσα μας. Εμείς οι ίδιοι γινόμαστε οι φορείς του κακού, από το φόβο ή από την άγνοιά μας.
Σχεδίασε και άρχισε να γράφει το έργο το 1826 στη Ζάκυνθο, βλέποντας με συναισθήματα πόνου και απέραντης συμπάθειας, τις προσφυγοπούλες Γυναίκες από το πολιορκημένο Μεσολόγγι, - που επαιτούσαν ζητώντας τρόφιμα και χρήματα για τους έγκλειστους Άνδρες τους, - να αντιμετωπίζουν κατάμουτρα τη λεκτική βία, την προσβολή και την ταπείνωση από μια δύσμορφη, εξαθλιωμένη γυναίκα.
Το έργο, αν και έχει την επίφαση ενός οραματικού οίστρου, είναι ωστόσο απόλυτα ρεαλιστικό, γιατί ανιχνεύει τις αιτίες της κακοδαιμονίας και της διχόνοιας, σαν ζητήματα βαθιάς άγνοιας και αδυναμίας πρωτίστως ημών των ιδίων, των παρατηρητών, των φερομένων ως υποκειμένων του ορθού λόγου. Κάθε παραίτησή μας μπροστά σε κάτι παράλογο και άδικο, γίνεται αυτόματα προσχώρηση στο αντίθετο στρατόπεδο, της άγνοιας και του χάους, που εμπεριέχει το απρόβλεπτο, το οδυνηρό, το κακό.
ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ
ΔΡΑΜΑΤΟΥΡΓΙΑ – ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ : Δήμος Αβδελιώδης
ΜΟΥΣΙΚΗ: Βαγγέλης Γιαννάκης
ΕΝΔΥΜΑΤΑ: Αριστείδης Πατσόγλου
ΕΡΜΗΝΕΥΕΙ : η Όλια Λαζαρίδου
ΑΓΓΕΛΟΣ: Δανάη Ρούσσου
ΦΑΣΜΑ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ: Κατερίνα Χαρμάνη
«Η Γυναίκα της Ζάκυθος» του Διονυσίου Σολωμού,
σε σκηνοθεσία του Δήμου Αβδελιώδη.
xespao
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
ΚΡΑΤΗΣΕ ΑΝΤΙΠΟΦ Ο ΠΕΔΟΥΛΑΚΗΣ
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
