2014-07-17 14:27:13
ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΚΑΣΙΜΑΤΗΣ
Η σκηνή ήταν για γέλια. Ενας ευρωβουλευτής του ΚΚΕ ονόματι Κ. Παπαδάκης σηκώθηκε και άρχισε να διαβάζει το χαρτί που του είχαν δώσει από το κόμμα. Σε κατάσταση χαύνωσης, με εκφορά αργόσυρτη και μονότονη, διάβαζε λες και ήταν μονάχος του εκεί μέσα. Διαρκώς σκυμμένος επάνω στο χαρτί του και πλήρως αδιάφορος για ό,τι συνέβαινε τριγύρω του. Αδιάφορος τόσο για το γεγονός ότι άλλος είχε εκείνη την ώρα τον λόγο (η Μαρίν Λεπέν) όσο και για τις επανειλημμένες παρεμβάσεις του προέδρου του σώματος Μάρτιν Σουλτς, ο οποίος μάταια τον καλούσε να σταματήσει.
Το αξιοπερίεργο (τουλάχιστον για τους ξένους, φαντάζομαι) ήταν ότι ο ευρωβουλευτής του ΚΚΕ δεν έδειχνε να έχει καμία επαφή με το περιβάλλον: ούτε καν στιγμιαία δεν σήκωσε το κεφάλι του από το χαρτί για να κοιτάξει τον φαλακρό τύπο με τα περιποιημένο γένι στο προεδρείο, που τον καλούσε να σταματήσει. Εκεί αυτός, τον χαβά του. Ενας αυτιστικός της ελληνικής Αριστεράς, που έκανε μηχανικά ό,τι τον έχουν μάθει να κάνει, ενώ την ίδια ώρα γινόταν ο περίγελος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου. Οπως ήταν φυσικό, ο Σουλτς τον απέβαλε. Ηλθαν οι κλητήρες με τις λιβρέες και του έδειξαν την έξοδο, για να συνεχίσει εκεί ―φαντάζομαι― να διαβάζει το χαρτί του, ώστε να φέρει εις πέρας το κομματικό καθήκον του.
Το επεισόδιο δεν ήταν απλώς ένα μεμονωμένο δείγμα γραφικότητας. Μάλλον χαρακτηρίζει συλλογικά την ελληνική Αριστερά και την ιδιόμορφη αντίληψή της για τη δημοκρατία. Το απέδειξε με την παρέμβασή του, την επομένη του επεισοδίου, ο μακροβιότερος και πλέον καταξιωμένος επαγγελματίας της Αριστεράς, Μανώλης Γλέζος. Παραθέτω την παρέμβασή του αυτούσια: «Χτες το πρωί, ο νέος πρόεδρος της Κομισιόν Ζαν Κλοντ Γιουνκέρ είπε ότι τα όνειρα έχουν θέση. Υστερα από λίγο γίναμε όλοι μάρτυρες της διάψευσης των ονείρων, όταν ο ευρωβουλευτής του ΚΚΕ Κώστας Παπαδάκης αποβλήθηκε σκαιώς από την αίθουσα, κατόπιν ενεργειών του προέδρου του Κοινοβουλίου Μάρτιν Σουλτς, με τη δικαιολογία ότι δεν είχε τηρήσει τον κανονισμό. Η ενέργεια αυτή κρίνεται ως αντιδημοκρατική. Καλοί οι κανονισμοί για την εύρυθμη λειτουργία του Κοινοβουλίου, αλλά αυτοί δεν πρέπει να παραβιάζουν την ουσία της δημοκρατίας».
Τέσσερα σημεία αξίζει να προσέξουμε στην παρέμβαση της «φωνής της Ελλάδας», όπως εξαίρει τον Μ. Γλέζο η «Αυγή». Πρώτον, τη «διάψευση των ονείρων», την οποία προδήλως ο σεβάσμιος Νέστωρ της Αριστεράς ταυτίζει με την εφαρμογή του στοιχειώδους κανόνα κάθε πολιτισμένης συζήτησης που διεξάγεται με τάξη και ο οποίος ορίζει ότι δεν μιλάμε όταν κάποιος άλλος έχει τον λόγο, αλλά περιμένουμε να έλθει η σειρά μας.
Κατόπιν αυτού, η formidable Ζωή Κωνσταντοπούλου δεν χρειάζεται να τσιρίζει ότι δεν την αφήνουν να ολοκληρώσει, όποτε πιάνει να μιλά και δεν έχει σταματημό, αλλά ότι της διαψεύδουν τα όνειρα.
Το δεύτερο που χρήζει της προσοχής μας είναι το επίρρημα «σκαιώς». Κάθε άλλο παρά σκαιά ήταν η απομάκρυνση του γραφικού ευρωβουλευτή από την αίθουσα. Οι κλητήρες απλώς στάθηκαν δίπλα του, χωρίς καν να απλώνουν χέρι επάνω του, ώσπου ο ίδιος κατάλαβε ότι έπρεπε να τους ακολουθήσει έξω. Το τρίτο είναι η λέξη «δικαιολογία», η επιλογή της οποίας θέτει τον πρόεδρο της Ευρωβουλής στη θέση εκείνου που όφειλε να απολογηθεί για την απόφασή του. Πρόκειται, δηλαδή, για πλήρη αντιστροφή της πραγματικότητας, αφού εκείνος ο οποίος όφειλε μια δικαιολογία ήταν ο παραβάτης του κανονισμού, όχι ο άλλος που έχει την υποχρέωση να τον εφαρμόσει.
Τέταρτο σημείο, τέλος, είναι η επιλογή της μέσης φωνής του ρήματος στη φράση «η ενέργεια αυτή κρίνεται ως αντιδημοκρατική». Σοβαρά; Από ποιον, από τα όνειρα μήπως; Οχι, βέβαια. Προφανώς, από τον ίδιο τον Γλέζο, ο οποίος εν προκειμένω εκφράζεται μέσω της ιδιότητάς του ως ανώτερης αρχής, που εκφράζει το δίκαιο, τον λαό ή δεν ξέρω τι άλλο. Κατά κάποιον τρόπο, δηλαδή, η μέση φωνή στον λόγο του Μ. Γλέζου λειτουργεί με τον τρόπο του πληθυντικού μεγαλοπρεπείας στον λόγο του Δ. Λ. Ρ. κ.λπ. Αβραμόπουλου. (Προσωπικώς διόλου δεν με εκπλήσσει αυτό: ο ναρκισσισμός είναι προϋπόθεση για την ενασχόληση με την πολιτική στην Ελλάδα...)
Στομφώδης, αυτάρεσκος και στο βάθος πάντα αφελής, ο Μ. Γλέζος, υπερασπιζόμενος τον Κ. Παπαδάκη, επιδεικνύει το πραγματικό ήθος της καθεστωτικής ελληνικής Αριστεράς. Αυτοπαγιδευμένη στην επιτυχία της πλήρους επικράτησής της στο πεδίο των ιδεών εδώ στην Ελλάδα, νομίζει ότι έχει το δικαίωμα να επιβάλλει τον ναρκισσισμό της και έξω. Αμ δε!
Kαθημερινή
InfoGnomon
Η σκηνή ήταν για γέλια. Ενας ευρωβουλευτής του ΚΚΕ ονόματι Κ. Παπαδάκης σηκώθηκε και άρχισε να διαβάζει το χαρτί που του είχαν δώσει από το κόμμα. Σε κατάσταση χαύνωσης, με εκφορά αργόσυρτη και μονότονη, διάβαζε λες και ήταν μονάχος του εκεί μέσα. Διαρκώς σκυμμένος επάνω στο χαρτί του και πλήρως αδιάφορος για ό,τι συνέβαινε τριγύρω του. Αδιάφορος τόσο για το γεγονός ότι άλλος είχε εκείνη την ώρα τον λόγο (η Μαρίν Λεπέν) όσο και για τις επανειλημμένες παρεμβάσεις του προέδρου του σώματος Μάρτιν Σουλτς, ο οποίος μάταια τον καλούσε να σταματήσει.
Το αξιοπερίεργο (τουλάχιστον για τους ξένους, φαντάζομαι) ήταν ότι ο ευρωβουλευτής του ΚΚΕ δεν έδειχνε να έχει καμία επαφή με το περιβάλλον: ούτε καν στιγμιαία δεν σήκωσε το κεφάλι του από το χαρτί για να κοιτάξει τον φαλακρό τύπο με τα περιποιημένο γένι στο προεδρείο, που τον καλούσε να σταματήσει. Εκεί αυτός, τον χαβά του. Ενας αυτιστικός της ελληνικής Αριστεράς, που έκανε μηχανικά ό,τι τον έχουν μάθει να κάνει, ενώ την ίδια ώρα γινόταν ο περίγελος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου. Οπως ήταν φυσικό, ο Σουλτς τον απέβαλε. Ηλθαν οι κλητήρες με τις λιβρέες και του έδειξαν την έξοδο, για να συνεχίσει εκεί ―φαντάζομαι― να διαβάζει το χαρτί του, ώστε να φέρει εις πέρας το κομματικό καθήκον του.
Το επεισόδιο δεν ήταν απλώς ένα μεμονωμένο δείγμα γραφικότητας. Μάλλον χαρακτηρίζει συλλογικά την ελληνική Αριστερά και την ιδιόμορφη αντίληψή της για τη δημοκρατία. Το απέδειξε με την παρέμβασή του, την επομένη του επεισοδίου, ο μακροβιότερος και πλέον καταξιωμένος επαγγελματίας της Αριστεράς, Μανώλης Γλέζος. Παραθέτω την παρέμβασή του αυτούσια: «Χτες το πρωί, ο νέος πρόεδρος της Κομισιόν Ζαν Κλοντ Γιουνκέρ είπε ότι τα όνειρα έχουν θέση. Υστερα από λίγο γίναμε όλοι μάρτυρες της διάψευσης των ονείρων, όταν ο ευρωβουλευτής του ΚΚΕ Κώστας Παπαδάκης αποβλήθηκε σκαιώς από την αίθουσα, κατόπιν ενεργειών του προέδρου του Κοινοβουλίου Μάρτιν Σουλτς, με τη δικαιολογία ότι δεν είχε τηρήσει τον κανονισμό. Η ενέργεια αυτή κρίνεται ως αντιδημοκρατική. Καλοί οι κανονισμοί για την εύρυθμη λειτουργία του Κοινοβουλίου, αλλά αυτοί δεν πρέπει να παραβιάζουν την ουσία της δημοκρατίας».
Τέσσερα σημεία αξίζει να προσέξουμε στην παρέμβαση της «φωνής της Ελλάδας», όπως εξαίρει τον Μ. Γλέζο η «Αυγή». Πρώτον, τη «διάψευση των ονείρων», την οποία προδήλως ο σεβάσμιος Νέστωρ της Αριστεράς ταυτίζει με την εφαρμογή του στοιχειώδους κανόνα κάθε πολιτισμένης συζήτησης που διεξάγεται με τάξη και ο οποίος ορίζει ότι δεν μιλάμε όταν κάποιος άλλος έχει τον λόγο, αλλά περιμένουμε να έλθει η σειρά μας.
Κατόπιν αυτού, η formidable Ζωή Κωνσταντοπούλου δεν χρειάζεται να τσιρίζει ότι δεν την αφήνουν να ολοκληρώσει, όποτε πιάνει να μιλά και δεν έχει σταματημό, αλλά ότι της διαψεύδουν τα όνειρα.
Το δεύτερο που χρήζει της προσοχής μας είναι το επίρρημα «σκαιώς». Κάθε άλλο παρά σκαιά ήταν η απομάκρυνση του γραφικού ευρωβουλευτή από την αίθουσα. Οι κλητήρες απλώς στάθηκαν δίπλα του, χωρίς καν να απλώνουν χέρι επάνω του, ώσπου ο ίδιος κατάλαβε ότι έπρεπε να τους ακολουθήσει έξω. Το τρίτο είναι η λέξη «δικαιολογία», η επιλογή της οποίας θέτει τον πρόεδρο της Ευρωβουλής στη θέση εκείνου που όφειλε να απολογηθεί για την απόφασή του. Πρόκειται, δηλαδή, για πλήρη αντιστροφή της πραγματικότητας, αφού εκείνος ο οποίος όφειλε μια δικαιολογία ήταν ο παραβάτης του κανονισμού, όχι ο άλλος που έχει την υποχρέωση να τον εφαρμόσει.
Τέταρτο σημείο, τέλος, είναι η επιλογή της μέσης φωνής του ρήματος στη φράση «η ενέργεια αυτή κρίνεται ως αντιδημοκρατική». Σοβαρά; Από ποιον, από τα όνειρα μήπως; Οχι, βέβαια. Προφανώς, από τον ίδιο τον Γλέζο, ο οποίος εν προκειμένω εκφράζεται μέσω της ιδιότητάς του ως ανώτερης αρχής, που εκφράζει το δίκαιο, τον λαό ή δεν ξέρω τι άλλο. Κατά κάποιον τρόπο, δηλαδή, η μέση φωνή στον λόγο του Μ. Γλέζου λειτουργεί με τον τρόπο του πληθυντικού μεγαλοπρεπείας στον λόγο του Δ. Λ. Ρ. κ.λπ. Αβραμόπουλου. (Προσωπικώς διόλου δεν με εκπλήσσει αυτό: ο ναρκισσισμός είναι προϋπόθεση για την ενασχόληση με την πολιτική στην Ελλάδα...)
Στομφώδης, αυτάρεσκος και στο βάθος πάντα αφελής, ο Μ. Γλέζος, υπερασπιζόμενος τον Κ. Παπαδάκη, επιδεικνύει το πραγματικό ήθος της καθεστωτικής ελληνικής Αριστεράς. Αυτοπαγιδευμένη στην επιτυχία της πλήρους επικράτησής της στο πεδίο των ιδεών εδώ στην Ελλάδα, νομίζει ότι έχει το δικαίωμα να επιβάλλει τον ναρκισσισμό της και έξω. Αμ δε!
Kαθημερινή
InfoGnomon
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Ανακοινώθηκε από τη Μάιντς ο Καπίνο
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
