2014-07-23 13:12:44
Του καθηγητή ΜΑΡΙΟΥ ΕΥΡΥΒΙΑΔΗ
Ο Πρόεδρος Αναστασιάδης και το επιτελείο του θα μεταβούν, σύντομα όπως διαφαίνεται, στην Αθήνα για να διαβουλευθούν με τον Πρωθυπουργό Σαμαρά και το δικό του επιτελείο.
Αλλά γιατί προέκυψε τέτοια ανάγκη μεσούντος του καλοκαιριού; Η απάντηση είναι, επειδή υπάρχει εσωτερικό πολιτικό αδιέξοδο που εάν δεν ελεγχθεί θα πάρει διαστάσεις το φθινόπωρο. Το αδιέξοδο διαπιστώθηκε στη διάρκεια της πρόσφατης συνάντησης του Εθνικού Συμβουλίου, αφού ο Πρόεδρος και τα δυο μεγάλα κόμματα ΔΗ.ΣΥ. και Α.Κ.Ε.Λ., υποστήριξαν τη συνέχιση της υφιστάμενης πολιτικής για επίλυση του κυπριακού προβλήματος στην βάση της “διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας”, ενώ οι υπόλοιπες πολιτικές δυνάμεις ζήτησαν την αναθεώρηση της πολιτικής αυτής.
Εκτιμώ ότι ο Πρόεδρος Αναστάσιαδης κακώς θα μεταβεί στην Αθήνα εάν στόχος του είναι να “εκμαιεύσει” την υποστήριξη του Έλληνα Πρωθυπουργού υπέρ των θέσεων του και να χρησιμοποιήσει την όποια “συναίνεση” του Σαμαρά, έστω και σιωπηρή, στον εσωτερικό διάλογο-αντιπαράθεση που αναμένεται να φουντώσει από Σεπτέμβρη.
Στην όποια δημοκρατική κυβέρνηση των Αθηνών δεν πέφτει λόγος ως προ την μορφή της εσωτερικής διακυβέρνησης του κυπριακού κράτους, εφόσον αυτή διέπεται από δημοκρατικές αρχές. Αλλά και σε μια τέτοια περίπτωση, ο λόγος που πέφτει στη Ελλάδα δεν προκύπτει λόγω της ιδιαιτερότητας των σχέσεων της με την Κύπρο. Προκύπτει από το ουσιαστικό και πρακτικό γεγονός ότι μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση καμιά άλλη μορφή διακυβέρνησης δεν είναι πολιτικά, θεσμικά αλλά και φιλοσοφικά, αποδεκτή.
Δεν είναι τυχαίο για παράδειγμα, ότι για να ενταχθεί μια υποψήφια χώρα στην Ε.Ε. χρειάζονται κάποια χρόνια και το κλείσιμο δεκάδων κεφαλαίων που είναι όλα άμεσα ή έμμεσα συνυφασμένα με την αρχή της συναίνεσης και των δημοκρατικών διαδικασιών.
Εκεί όπου η Ελλάδα έχει λόγο και μάλιστα άμεσο και επί του οποίου πρέπει επιτέλους να τοποθετηθεί ευθέως και ξεκάθαρα, είναι στο ζήτημα της ασφάλειας. Αλλά και εδώ προκύπτει ζήτημα. Η Ελλάδα έχει λόγο όχι διότι θεωρεί ή θεωρείται “εγγυήτρια δύναμη”στην βάση των παρωχημένων αποικιοκρατικών δουλειών που επεβλήθησαν το 1960 στο νεόδμητο κράτος, ως λεόντειος διακανονισμός. Η Ελλάδα έχει λόγο διότι γεωπολιτικά η ασφάλεια της Ανατολικής Μεσογείου, είναι εγγενώς συνυφασμένη με την δική της. Και για τον επιπρόσθετο λόγο, ότι στην Κύπρο υπάρχουν ή εξαρτώνται από αυτή 1 (ένα) εκ. Έλληνες. Είναι λόγω των πραγμάτων και όχι των όποιων συμβατικών δεδομένων, που προκύπτουν ζητήματα ασφάλειας για την Ελλάδα στην Ανατολική Μεσόγειο.
Ο Αντώνης Σαμαράς θα συμβάλει τα μέγιστα και θα δημιουργήσει τις απαιτούμενες προϋποθέσεις για μια δημοκρατικά κατοχυρωμένη λύση στην Κύπρο, εφόσον αποφύγει την ξύλινη γλώσσα και ξεκαθαρίσει τη θέση της Αθήνας στο ζήτημα της ασφάλειας μια και καλά, το γρηγορότερο δυνατό. Και η πιθανολογούμενη επίσκεψη Αναστασιάδη προσφέρεται γι αυτό.
Ο Έλληνας Πρωθυπουργός οφείλει και πρέπει δημόσια να γνωστοποιήσει, ότι η Ελλάδα δεν πρόκειται να συμμετάσχει σε οποιοδήποτε μελλοντικό “σύστημα εγγυήσεων” αναφορικά με την Κύπρο και ότι συνεπώς η Ελλάδα δεν θα συμμετάσχει σε οποιαδήποτε μορφή “διεθνούς διάσκεψης” στην οποία α) δεν θα συμμετέχει η Κυπριακή Δημοκρατία και β) η οποία θα έχει ως μέρος της ημερήσιας διάταξης την δημιουργία, με την οποιαδήποτε μορφή, “εγγυητικού καθεστώτος” επί της Κύπρου.
Ως ισότιμος εταίρος της Ε.Ε., του Συμβουλίου της Ευρώπης, του Οργανισμού για την Ασφάλεια και Συνεργασία στην Ευρώπη και ως μέλος του Ο.Η.Ε., η Κύπρος δεν χρειάζεται προστάτες ή πάτρωνες. Και καμιά χώρα δεν νομιμοποιείται να λειτουργεί ως πάτρωνας άλλων, στο διακρατικό σύστημα. Νομιμοποιούνται μόνο πολιτικές συμμαχίες και συμμετοχές σε διακρατικούς θεσμούς, οργανισμούς και φόρα, πάντοτε στο πλαίσιο αμοιβαιότητας, όπως αυτό διέπεται από το διεθνές δίκαιο και τη διεθνή πρακτική, που στη μεταπολεμική περίοδο καθορίζονται από την Χάρτα του Ο.Η.Ε. Η Χάρτα του Ο.Η.Ε. είναι διεθνής συνθήκη. Δεσμεύει όλα τα κράτη, συμμετέχοντα και μή. Αν δεν ήταν, ο μεταπολεμικός πολιτικός χάρτης του κόσμου θα ήταν πολύ διαφορετικός. Στην Κύπρο θα είχε προ πολλού νομιμοποιηθεί η τουρκική επιδρομή του 1974 και η χώρα δεν θα ήταν σήμερα ισότιμος εταίρος στην Ε.Ε. Θα είχε προ πολλού μετατραπεί σε σατραπεία της Άγκυρας.
http://www.philenews.com
Η Αθήνα δεν χρειάζεται να πράξει οτιδήποτε άλλο, εφόσον τοποθετηθεί ξεκάθαρα επί του ζητήματος της ασφάλειας. Δεν το έχει πράξει μέχρι σήμερα, αν και κατά καιρούς υπάρχουν τοποθετήσεις αξιωματούχων του ελληνικού κράτους προς την κατεύθυνση αυτή. Επιπλέον, όχι μόνο δεν θα προκύψει κανένα κόστος για την Ελλάδα, αλλά η Αθήνα μπορεί να καθίσει πίσω και να μετρά τις θετικές, από στρατηγικής σκοπιάς, διεθνείς αντιδράσεις. Μπορεί ακόμη να κλείσει την διεύθυνση Κυπριακού στο ΥΠ.ΕΞ. και να στείλει στην Κύπρο κάποιο επιτυχημένο επιφανές πρόσωπο ως Πρέσβη. Διότι με μια τέτοια κίνηση της, θα έχει φέρει, τα εδώ και δεκαετίες δεδομένα, πάνω κάτω.
Μέχρι σήμερα και από τα μέσα της δεκαετίας του 1950, ο λεγόμενος “διεθνής παράγων”–είτε αυτός είναι οι Άγγλο-αμερικάνοι και οι παρακοιμώμενοι τους, είτε είναι οι ΟΗΕδες, είτε σήμερα οι της Ε.Ε.–θεωρούν την Αθήνα δεδομένη και ως τον απόλυτα κρίσιμο παράγοντα, η συναίνεση του οποίου είναι απαραίτητη ( sine qua non) για να νομιμοποιηθεί η οποιαδήποτε “διευθέτηση ” του κυπριακού, ως ζητήματος που αφορά στη διεθνή ειρήνη και ασφάλεια. Και είναι εδώ που εντοπίζεται το κλειδί του όλου ζητήματος, που επιτρέπει την εφαρμογή μιας ανατρεπτικής, αφαιρετικής στρατηγικής εκ μέρους της Αθήνας. Με αφαιρετική στρατηγική εννοώ, μια κίνηση από πλευράς Αθηνών η οποία να ανατρέπει τις παγιωμένες προσδοκίες, “τουμπάροντας” το διαχρονικό σενάριο μιας Ελλάδας ως “νεροκουβαλητή” αλλοτρίων συμφερόντων στην Κύπρο στο όνομα αοριστιών όπως, “ατλαντική αλληλεγγύη”κλπ.
Παλαιότερα, την περίοδο 1964-1974, δεν είναι τυχαίο ότι οι διάφορες αθηναϊκές κυβερνήσεις χρησιμοποιήθηκαν από τους Άγγλο-αμερικανούς ως εργαλείο “χρησίμων ηλιθίων”, για να καταστρατηγηθούν οι δημοκρατικές ελευθερίες του κυπριακού λαού, καταστρατηγώντας ενδιάμεσα και αυτές των Ελλήνων.
Από την Διάσκεψη του Λονδίνου το 1964, στο Σχέδιο Άτσεσον ( το οποίο σε μια περίπτωση στιγμιαίας εθνικής διαύγειας ο Γεώργιος Παπανδρέου περιέγραψε ότι “είχε όνομα την Ένωση και περιεχόμενο την διχοτόμηση”), στο περιβόητο Πρωτόκολλο Τούμπα-Τσαγλαγιανγκίλ του 1966 ( δες, Δαμωνίδης, “Άκρως Απόρρητον!”:Το Πρωτόκολλο της 17ης Δεκεμβρίου 1966, Ή Πώς Διώξαμε κι άλλη Ευκαιρία να Απαλλαγούμε από την Κύπρο, Αθήνα 1973), στις αθλιότητες των χουντικών (όπως ο Παπαδόπουλος που χαριεντιζόμενος με τους Τουρκαλάδες αποκαλούσε την Κύπρο “πόρνη της Μεσογείου” για την οποία δεν αξίζει να τσακώνονται οι “άνδρες” αλλά να την χαίρονται μαζί), το σενάριο ήταν ένα και δεν παρεξέκλινε ποτέ. Και ολοκληρώθηκε από τον κατ´εξοχή “εθνοπατέρα” Ιωαννίδη και δικτάτορα της κατσαρόλας (tin pot dictator) όπως τον αποκαλούσαν οι ατλαντικοί πάτρωνες του, με το αξεπέραστο “Μας εξαπατήσατε”. Ήταν η θεατρική φράση που ο δικτάτορας της κατσαρόλας απηύθυνε προς τον αμερικανό εκπρόσωπο Τζόσεφ Σίσκο (το αμερικανάκι) μια μέρα μετά την Τουρκική εισβολή (21 Ιουλίου 1974) απειλώντας, θεατρικά πάντοτε, πόλεμο κατά της Νατοϊκής Τουρκίας. Αυτό ήταν λοιπόν. Τον εξαπάτησαν οι πάτρωνες του. Άλλα του υποσχέθηκαν εφόσον ανέτρεπε τον “τραγόπαπα” και “Ρασοφόρο Κάστρο”( “Cassocked Castro”) της Μεσογείου, και άλλα του έδειξαν στη πράξη. Τον πρόδωσαν, οι φίλοι του. Αίσχος!
Στον Πρωθυπουργό Αντώνη Σαμαρά προσφέρεται μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να αφαιρέσει από τους προαναφερθέντες καλοθελητές, την προσδοκία, αν όχι την πεποίθηση, ότι η Ελλάδα είναι δεδομένη και ότι όταν της ζητηθεί, απαιτηθεί δηλαδή, θα σπεύσει ασθμαίνοντας για να νομιμοποιήσει την καταστρατήγηση του δημοκρατικού καθεστώτος και των δημοκρατικών θεσμών και ελευθεριών του κυπριακού λαού. Και μπορεί να το πράξει εφαρμόζοντας τη αφαιρετική στρατηγική που περιέγραψα παραπάνω. Κερδίζοντας ταυτόχρονα και χωρίς κόστος διαπραγματευτική αξιοπιστία και σεβασμό για την Ελλάδα ως κράτους που διαμορφώνει πολιτική, υποκειμένου και όχι αντικειμένου της.
InfoGnomon
Ο Πρόεδρος Αναστασιάδης και το επιτελείο του θα μεταβούν, σύντομα όπως διαφαίνεται, στην Αθήνα για να διαβουλευθούν με τον Πρωθυπουργό Σαμαρά και το δικό του επιτελείο.
Αλλά γιατί προέκυψε τέτοια ανάγκη μεσούντος του καλοκαιριού; Η απάντηση είναι, επειδή υπάρχει εσωτερικό πολιτικό αδιέξοδο που εάν δεν ελεγχθεί θα πάρει διαστάσεις το φθινόπωρο. Το αδιέξοδο διαπιστώθηκε στη διάρκεια της πρόσφατης συνάντησης του Εθνικού Συμβουλίου, αφού ο Πρόεδρος και τα δυο μεγάλα κόμματα ΔΗ.ΣΥ. και Α.Κ.Ε.Λ., υποστήριξαν τη συνέχιση της υφιστάμενης πολιτικής για επίλυση του κυπριακού προβλήματος στην βάση της “διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας”, ενώ οι υπόλοιπες πολιτικές δυνάμεις ζήτησαν την αναθεώρηση της πολιτικής αυτής.
Εκτιμώ ότι ο Πρόεδρος Αναστάσιαδης κακώς θα μεταβεί στην Αθήνα εάν στόχος του είναι να “εκμαιεύσει” την υποστήριξη του Έλληνα Πρωθυπουργού υπέρ των θέσεων του και να χρησιμοποιήσει την όποια “συναίνεση” του Σαμαρά, έστω και σιωπηρή, στον εσωτερικό διάλογο-αντιπαράθεση που αναμένεται να φουντώσει από Σεπτέμβρη.
Στην όποια δημοκρατική κυβέρνηση των Αθηνών δεν πέφτει λόγος ως προ την μορφή της εσωτερικής διακυβέρνησης του κυπριακού κράτους, εφόσον αυτή διέπεται από δημοκρατικές αρχές. Αλλά και σε μια τέτοια περίπτωση, ο λόγος που πέφτει στη Ελλάδα δεν προκύπτει λόγω της ιδιαιτερότητας των σχέσεων της με την Κύπρο. Προκύπτει από το ουσιαστικό και πρακτικό γεγονός ότι μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση καμιά άλλη μορφή διακυβέρνησης δεν είναι πολιτικά, θεσμικά αλλά και φιλοσοφικά, αποδεκτή.
Δεν είναι τυχαίο για παράδειγμα, ότι για να ενταχθεί μια υποψήφια χώρα στην Ε.Ε. χρειάζονται κάποια χρόνια και το κλείσιμο δεκάδων κεφαλαίων που είναι όλα άμεσα ή έμμεσα συνυφασμένα με την αρχή της συναίνεσης και των δημοκρατικών διαδικασιών.
Εκεί όπου η Ελλάδα έχει λόγο και μάλιστα άμεσο και επί του οποίου πρέπει επιτέλους να τοποθετηθεί ευθέως και ξεκάθαρα, είναι στο ζήτημα της ασφάλειας. Αλλά και εδώ προκύπτει ζήτημα. Η Ελλάδα έχει λόγο όχι διότι θεωρεί ή θεωρείται “εγγυήτρια δύναμη”στην βάση των παρωχημένων αποικιοκρατικών δουλειών που επεβλήθησαν το 1960 στο νεόδμητο κράτος, ως λεόντειος διακανονισμός. Η Ελλάδα έχει λόγο διότι γεωπολιτικά η ασφάλεια της Ανατολικής Μεσογείου, είναι εγγενώς συνυφασμένη με την δική της. Και για τον επιπρόσθετο λόγο, ότι στην Κύπρο υπάρχουν ή εξαρτώνται από αυτή 1 (ένα) εκ. Έλληνες. Είναι λόγω των πραγμάτων και όχι των όποιων συμβατικών δεδομένων, που προκύπτουν ζητήματα ασφάλειας για την Ελλάδα στην Ανατολική Μεσόγειο.
Ο Αντώνης Σαμαράς θα συμβάλει τα μέγιστα και θα δημιουργήσει τις απαιτούμενες προϋποθέσεις για μια δημοκρατικά κατοχυρωμένη λύση στην Κύπρο, εφόσον αποφύγει την ξύλινη γλώσσα και ξεκαθαρίσει τη θέση της Αθήνας στο ζήτημα της ασφάλειας μια και καλά, το γρηγορότερο δυνατό. Και η πιθανολογούμενη επίσκεψη Αναστασιάδη προσφέρεται γι αυτό.
Ο Έλληνας Πρωθυπουργός οφείλει και πρέπει δημόσια να γνωστοποιήσει, ότι η Ελλάδα δεν πρόκειται να συμμετάσχει σε οποιοδήποτε μελλοντικό “σύστημα εγγυήσεων” αναφορικά με την Κύπρο και ότι συνεπώς η Ελλάδα δεν θα συμμετάσχει σε οποιαδήποτε μορφή “διεθνούς διάσκεψης” στην οποία α) δεν θα συμμετέχει η Κυπριακή Δημοκρατία και β) η οποία θα έχει ως μέρος της ημερήσιας διάταξης την δημιουργία, με την οποιαδήποτε μορφή, “εγγυητικού καθεστώτος” επί της Κύπρου.
Ως ισότιμος εταίρος της Ε.Ε., του Συμβουλίου της Ευρώπης, του Οργανισμού για την Ασφάλεια και Συνεργασία στην Ευρώπη και ως μέλος του Ο.Η.Ε., η Κύπρος δεν χρειάζεται προστάτες ή πάτρωνες. Και καμιά χώρα δεν νομιμοποιείται να λειτουργεί ως πάτρωνας άλλων, στο διακρατικό σύστημα. Νομιμοποιούνται μόνο πολιτικές συμμαχίες και συμμετοχές σε διακρατικούς θεσμούς, οργανισμούς και φόρα, πάντοτε στο πλαίσιο αμοιβαιότητας, όπως αυτό διέπεται από το διεθνές δίκαιο και τη διεθνή πρακτική, που στη μεταπολεμική περίοδο καθορίζονται από την Χάρτα του Ο.Η.Ε. Η Χάρτα του Ο.Η.Ε. είναι διεθνής συνθήκη. Δεσμεύει όλα τα κράτη, συμμετέχοντα και μή. Αν δεν ήταν, ο μεταπολεμικός πολιτικός χάρτης του κόσμου θα ήταν πολύ διαφορετικός. Στην Κύπρο θα είχε προ πολλού νομιμοποιηθεί η τουρκική επιδρομή του 1974 και η χώρα δεν θα ήταν σήμερα ισότιμος εταίρος στην Ε.Ε. Θα είχε προ πολλού μετατραπεί σε σατραπεία της Άγκυρας.
http://www.philenews.com
Η Αθήνα δεν χρειάζεται να πράξει οτιδήποτε άλλο, εφόσον τοποθετηθεί ξεκάθαρα επί του ζητήματος της ασφάλειας. Δεν το έχει πράξει μέχρι σήμερα, αν και κατά καιρούς υπάρχουν τοποθετήσεις αξιωματούχων του ελληνικού κράτους προς την κατεύθυνση αυτή. Επιπλέον, όχι μόνο δεν θα προκύψει κανένα κόστος για την Ελλάδα, αλλά η Αθήνα μπορεί να καθίσει πίσω και να μετρά τις θετικές, από στρατηγικής σκοπιάς, διεθνείς αντιδράσεις. Μπορεί ακόμη να κλείσει την διεύθυνση Κυπριακού στο ΥΠ.ΕΞ. και να στείλει στην Κύπρο κάποιο επιτυχημένο επιφανές πρόσωπο ως Πρέσβη. Διότι με μια τέτοια κίνηση της, θα έχει φέρει, τα εδώ και δεκαετίες δεδομένα, πάνω κάτω.
Μέχρι σήμερα και από τα μέσα της δεκαετίας του 1950, ο λεγόμενος “διεθνής παράγων”–είτε αυτός είναι οι Άγγλο-αμερικάνοι και οι παρακοιμώμενοι τους, είτε είναι οι ΟΗΕδες, είτε σήμερα οι της Ε.Ε.–θεωρούν την Αθήνα δεδομένη και ως τον απόλυτα κρίσιμο παράγοντα, η συναίνεση του οποίου είναι απαραίτητη ( sine qua non) για να νομιμοποιηθεί η οποιαδήποτε “διευθέτηση ” του κυπριακού, ως ζητήματος που αφορά στη διεθνή ειρήνη και ασφάλεια. Και είναι εδώ που εντοπίζεται το κλειδί του όλου ζητήματος, που επιτρέπει την εφαρμογή μιας ανατρεπτικής, αφαιρετικής στρατηγικής εκ μέρους της Αθήνας. Με αφαιρετική στρατηγική εννοώ, μια κίνηση από πλευράς Αθηνών η οποία να ανατρέπει τις παγιωμένες προσδοκίες, “τουμπάροντας” το διαχρονικό σενάριο μιας Ελλάδας ως “νεροκουβαλητή” αλλοτρίων συμφερόντων στην Κύπρο στο όνομα αοριστιών όπως, “ατλαντική αλληλεγγύη”κλπ.
Παλαιότερα, την περίοδο 1964-1974, δεν είναι τυχαίο ότι οι διάφορες αθηναϊκές κυβερνήσεις χρησιμοποιήθηκαν από τους Άγγλο-αμερικανούς ως εργαλείο “χρησίμων ηλιθίων”, για να καταστρατηγηθούν οι δημοκρατικές ελευθερίες του κυπριακού λαού, καταστρατηγώντας ενδιάμεσα και αυτές των Ελλήνων.
Από την Διάσκεψη του Λονδίνου το 1964, στο Σχέδιο Άτσεσον ( το οποίο σε μια περίπτωση στιγμιαίας εθνικής διαύγειας ο Γεώργιος Παπανδρέου περιέγραψε ότι “είχε όνομα την Ένωση και περιεχόμενο την διχοτόμηση”), στο περιβόητο Πρωτόκολλο Τούμπα-Τσαγλαγιανγκίλ του 1966 ( δες, Δαμωνίδης, “Άκρως Απόρρητον!”:Το Πρωτόκολλο της 17ης Δεκεμβρίου 1966, Ή Πώς Διώξαμε κι άλλη Ευκαιρία να Απαλλαγούμε από την Κύπρο, Αθήνα 1973), στις αθλιότητες των χουντικών (όπως ο Παπαδόπουλος που χαριεντιζόμενος με τους Τουρκαλάδες αποκαλούσε την Κύπρο “πόρνη της Μεσογείου” για την οποία δεν αξίζει να τσακώνονται οι “άνδρες” αλλά να την χαίρονται μαζί), το σενάριο ήταν ένα και δεν παρεξέκλινε ποτέ. Και ολοκληρώθηκε από τον κατ´εξοχή “εθνοπατέρα” Ιωαννίδη και δικτάτορα της κατσαρόλας (tin pot dictator) όπως τον αποκαλούσαν οι ατλαντικοί πάτρωνες του, με το αξεπέραστο “Μας εξαπατήσατε”. Ήταν η θεατρική φράση που ο δικτάτορας της κατσαρόλας απηύθυνε προς τον αμερικανό εκπρόσωπο Τζόσεφ Σίσκο (το αμερικανάκι) μια μέρα μετά την Τουρκική εισβολή (21 Ιουλίου 1974) απειλώντας, θεατρικά πάντοτε, πόλεμο κατά της Νατοϊκής Τουρκίας. Αυτό ήταν λοιπόν. Τον εξαπάτησαν οι πάτρωνες του. Άλλα του υποσχέθηκαν εφόσον ανέτρεπε τον “τραγόπαπα” και “Ρασοφόρο Κάστρο”( “Cassocked Castro”) της Μεσογείου, και άλλα του έδειξαν στη πράξη. Τον πρόδωσαν, οι φίλοι του. Αίσχος!
Στον Πρωθυπουργό Αντώνη Σαμαρά προσφέρεται μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να αφαιρέσει από τους προαναφερθέντες καλοθελητές, την προσδοκία, αν όχι την πεποίθηση, ότι η Ελλάδα είναι δεδομένη και ότι όταν της ζητηθεί, απαιτηθεί δηλαδή, θα σπεύσει ασθμαίνοντας για να νομιμοποιήσει την καταστρατήγηση του δημοκρατικού καθεστώτος και των δημοκρατικών θεσμών και ελευθεριών του κυπριακού λαού. Και μπορεί να το πράξει εφαρμόζοντας τη αφαιρετική στρατηγική που περιέγραψα παραπάνω. Κερδίζοντας ταυτόχρονα και χωρίς κόστος διαπραγματευτική αξιοπιστία και σεβασμό για την Ελλάδα ως κράτους που διαμορφώνει πολιτική, υποκειμένου και όχι αντικειμένου της.
InfoGnomon
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΑΠΟΦΑΣΗ ΤΗΣ FIBA ΓΙΑ ΚΑΛΑΘΗ
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
![ΑΦΙΕΡΩΜΑ: Χρόνια πολλά μεγάλε Νίκο Γκάλη... [video]](https://images.newsnowgreece.com/70/704356/afieroma-xronia-polla-megale-niko-gkali-video-1-124x78.jpg)
