2014-07-23 18:28:04
«Οι νεολαίοι του εβραϊκού κράτους επιτίθενται στους Παλαιστίνιους στους δρόμους της Ιερουσαλήμ ακριβώς όπως... οι αλλόφυλοι νέοι επιτίθονταν στους Εβραίους στους δρόμους της Ευρώπης. Οι Ισραηλινοί του εβραϊκού κράτους βιαιοπραγούν στα κοινωνικά δίκτυα, επιδεικνύοντας το μίσος τους και μια άνευ προηγουμένου, ως προς το διαβολικό σκοπό της, δίψα για εκδίκηση. Ορισμένοι άγνωστοι άνθρωποι του εβραϊκού κράτους βασίζονται καθαρά στον εθνικισμό του. Είναι τα παιδιά μιας εθνικιστικής και ρατσιστικής γενιάς - οι απόγονοι του Νετανιάχου. Πέντε χρόνια τώρα, δεν έχουν ακούσει τίποτε άλλο απ’ αυτόν τον πραγματικό δάσκαλο αυτής της γενιάς, τον πρωθυπουργό Βενιαμίν Νετανιάχου, εκτός από την υποκίνηση στο μίσος, την καταστροφολογία και την υπεροχή πάνω στους Αραβες. Ούτε μια ανθρώπινη λέξη ούτε έκφραση συμπάθειας και λύπης ή ίσης μεταχείρισης. Μεγάλωσαν με την προκλητική απαίτηση να αναγνωριστεί το Ισραήλ ως ένα "εβραϊκό κράτος" και έβγαλαν τα αναπόφευκτα συμπεράσματα Ο όχλος ήταν ο πρώτος που εσωτερίκευσε την πραγματική του σημασία: ένα εβραϊκό κράτος είναι αυτό στο οποίο υπάρχει χώρος μόνο για Εβραίους. Η τύχη των Αφρικανών είναι να σταλούν στο κέντρο κράτησης Holot στην έρημο Νεγκέφ, ενώ των Παλαιστίνιων να υποφέρουν από τα πογκρόμ».
Τα λόγια ενός από τους πιο μισητούς στο σιωνιστικό Ισραήλ δημοσιογράφους, του Γιδεόν Λεβί μας ήρθαν στο μυαλό διαβάζοντας την «παράκληση»-απαγόρευση του Indymedia στις ειδήσεις που αναπαράγουν «μία στρατιωτικού τύπου σύγκρουση μεταξύ δύο κρατών», γιατί ο θάνατος των ισραηλινών αμάχων ή και των «απλών κληρωτών ισραηλινών στρατιωτών» (sic!) έχει ανάλογο βάρος με το έγκλημα εις βάρος του Παλαιστινιακού λαού!
Οπως ακριβώς ο θάνατος των γερμανών κληρωτών που αναγκάζονταν να πολεμήσουν στη Βέρμαχτ θα είχε... ανάλογο βάρος με τα εκατομμύρια των αμάχων, αλλά και των ανταρτών, που δολοφονήθηκαν από το ναζιστικό στρατό κατοχής, θα προσθέταμε. Το δόγμα «οι λαοί δε φταίνε ποτέ» στην περίπτωση του Ισραήλ φτάνει στο αποκορύφωμα της παραδοξολογίας του. Οι αντίθετες φωνές, όπως αυτές του Γιδεόν Λεβί και ορισμένων ισραηλινών οργανώσεων που καταγγέλλουν τη σιωνιστική βαρβαρότητα, αποτελούν την εξαίρεση στον κανόνα. Η ύπαρξή τους δεν αποτελεί απόδειξη για τη «δημοκρατικότητα» του ισραηλινού κράτους, αλλά το άλλοθι για τις φρικαλεότητες που διαπράττει.
Δεν είναι αυτοί που ψηφίζουν τους ρατσιστικούς νόμους, ούτε αυτοί που παίρνουν αποφάσεις για το αν θα βομβαρδίσουν τη Λωρίδα της Γάζας ή θα γκρεμίσουν ένα «παράνομο» παλαιστινιακό σπίτι στη Δυτική Οχθη. Οσο κι αν φωνάζουν, δυστυχώς η ισραηλινή κοινωνία είναι ποτισμένη με το εθνικιστικό και ρατσιστικό δηλητήριο. Αυτό δεν είναι μια σημερινή πραγματικότητα, αλλά μια πραγματικότητα που διαρκεί πολλά χρόνια.
Ο φασισμός στο Ισραήλ δεν εκπορεύεται από το περιθώριο. Γράφει ο Λεβί στο άρθρο του: «Δεν είναι οι σκίνχεντ που αποτελούν το κύριο πρόβλημα του εβραϊκού κράτους. Είναι οι ψευτοθεοσεβούμενοι, οι φονιάδες, οι ακροδεξιοί και οι έποικοι. Δεν είναι το περιθώριο αλλά το κύριο ρεύμα, που είναι εν μέρει πολύ εθνικιστικό και εν μέρει αδιάφορο». Και μόνο η υπερψήφιση του Αριέλ Σαρόν και η ανάδειξή του στο πρωθυπουργικό αξίωμα το 2001 με ποσοστό 62,4% θα αρκούσε για να πείσει και τον πιο επιφυλακτικό για τη φασιστικοποίηση της ισραηλινής κοινωνίας. Ο Σαρόν δεν ήταν μόνο ανώτατος διοικητής του ισραηλινού στρατού από τη στιγμή της ίδρυσής του (το 1948), έχοντας συμμετάσχει σε όλους τους μεγάλους πολέμους που διεξήγαγαν οι Σιωνιστές. Το όνομά του δεν είχε βαφτεί μόνο με το αίμα χιλιάδων αθώων στη σφαγή της Σάμπρα και της Σατίλα στο Λίβανο, στις 17 Σεπτέμβρη του 1982, γεγονός που τον ανάγκασε να παραιτηθεί από το υπουργείο Πολέμου πέντε μήνες αργότερα, μετά τη διεθνή κατακραυγή για τον ηγετικό του ρόλο στη σφαγή. Ο Σαρόν ήταν αυτός που άναψε το φυτίλι της δεύτερης Ιντιφάντα, όταν το Σεπτέμβρη του 2000 βεβήλωσε το ιερό τέμενος των μουσουλμάνων Αλ Ακσα, δηλώνοντας ότι επισκέπτεται «την πρωτεύουσα του εβραϊκού λαού τα τελευταία 3.000 χρόνια και την αιώνια και αδιαίρετη πρωτεύουσα του Ισραήλ»! Το σχετικά χαμηλό ποσοστό συμμετοχής στις εκλογές με τις οποίες εκλέχτηκε (γύρω στο 62%) δεν οφείλεται στην αντίδραση των εβραίων πολιτών, αλλά των Αράβων που αποτελούν γύρω στο 20% του πληθυσμού και απείχαν μαζικά σε ένδειξη συμπαράστασης στη νέα Ιντιφάντα που μόλις είχε ξεσπάσει.
Τα χρόνια που ακολούθησαν δυστυχώς δεν ανέτρεψαν αυτή τη φασιστικοποίηση. Ας αναλογιστούμε πόσες διαδηλώσεις έγιναν από ισραηλινούς πολίτες όταν δεν υπήρχε «πόλεμος» στον οποίο να μετρούν δικές τους απώλειες. Πόσοι για παράδειγμα διαδήλωσαν κατά του αποκλεισμού της Λωρίδας της Γάζας, που οδηγούσε στον αργό θάνατο ενάμισι εκατομμύριο ανθρώπους; Πόσοι αντιστάθηκαν στις δολοφονικές επιδρομές του ισραηλινού στρατού στη Δυτική Οχθη, στις κατεδαφίσεις χιλιάδων σπιτιών Παλαιστίνιων, στην εξαθλίωση του παλαιστίνιου εργάτη στα σκλαβοπάζαρα του Ισραήλ, στην αποικιοκρατική βαρβαρότητα των εποίκων στους εκατοντάδες εποικισμούς στη Δυτική Οχθη, στις φυλακίσεις και την κακομεταχείριση εκατοντάδων παιδιών παλαιστινίων στα ισραηλινά κολαστήρια; Πόσοι βγήκαν στους δρόμους για να καταγγείλουν το έγκλημα κατά της Γάζας, το 2008-9, το 2012, σήμερα;
Μόνο όταν άρχισαν να σκοτώνονται στρατιώτες τους άρχισε να ταρακουνιέται η ισραηλινή κοινωνία. Και πάλι όμως όχι υπερασπιζόμενοι το δίκαιο αγώνα των Παλαιστίνιων, αλλά υπερασπιζόμενοι την «ηρεμία», αδιαφορώντας για το αν αυτή σημαίνει συνέχιση της κατοχής, της καταπίεσης, των επιδρομών, του αποκλεισμού.
Αντίθετα, μόλις λίγους μήνες πριν, είδαμε πολλούς ισραηλινούς μαθητές να διαδηλώνουν στην περιοχή Ε-1 της κατεχόμενης Δυτικής Οχθης, φωνάζοντας συνθήματα ενάντια στις συνομιλίες για συμφωνία ειρήνευσης μεταξύ του Αμπάς και των Σιωνιστών και υπέρ των εποικισμών, σε μία διαδήλωση που οργανώθηκε από την ακροδεξιά οργάνωση Ναχάλα.
Ισως κάποιοι να μας κατηγορήσουν για αντισημιτισμό. Είναι η πάγια κατηγορία προς όσους αντιτίθενται και καταγγέλλουν τον ισραηλινό ναζισμό. Ομως, η θέση μας ότι ο ισραηλινός λαός είναι συνυπεύθυνος για τη χρόνια καταπίεση του παλαιστινιακού λαού δεν προκύπτει ούτε από εθνικά, ούτε από φυλετικά, ούτε από θρησκευτικά κριτήρια. Από τα γεγονότα προκύπτει. Σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί κανείς να χαϊδεύει αυτιά, παραβλέποντας τις ευθύνες της συντριπτικής πλειοψηφίας του ισραηλινού λαού που έχει περιέλθει σε κατάσταση ανάλογη με αυτή που βρισκόταν ο γερμανικός, πριν από οχτώ δεκαετίες, όταν στήριζε το ναζισμό και το Τρίτο Ράιχ του.
Οσο για το... αθώο αίμα των ισραηλινών κληρωτών, ας θυμηθούμε τα λόγια ενός από τους λίγους αρνητές στράτευσης στο Ισραήλ, το 2006, του 19χρονου τότε Ομρί Εβρόν, που με θάρρος δήλωνε: «Πολλοί ισραηλινοί νιώθουν ενοχή και θλίψη όταν ακούνε στις ειδήσεις ότι σκοτώθηκε ένα αγόρι από την Παλαιστίνη από πυρά πυροβολικού στη Γάζα. Ομως λίγοι άνθρωποι αντιλαμβάνονται ότι οι δολοφόνοι αυτού του αγοριού είναι 18χρονοι ισραηλινοί στρατιώτες, όπως οι γιοι τους και οι γιοι των συγγενών και των γειτόνων τους. Ο κόσμος δε σκέφτεται το γεγονός ότι "οι αγαπημένοι μας γιοι και κόρες", όπως πολλοί ισραηλινοί αποκαλούν τους στρατιώτες, είναι υπεύθυνοι για τις δολοφονίες γυναικών και παιδιών»
Πηγή
Tromaktiko
Τα λόγια ενός από τους πιο μισητούς στο σιωνιστικό Ισραήλ δημοσιογράφους, του Γιδεόν Λεβί μας ήρθαν στο μυαλό διαβάζοντας την «παράκληση»-απαγόρευση του Indymedia στις ειδήσεις που αναπαράγουν «μία στρατιωτικού τύπου σύγκρουση μεταξύ δύο κρατών», γιατί ο θάνατος των ισραηλινών αμάχων ή και των «απλών κληρωτών ισραηλινών στρατιωτών» (sic!) έχει ανάλογο βάρος με το έγκλημα εις βάρος του Παλαιστινιακού λαού!
Οπως ακριβώς ο θάνατος των γερμανών κληρωτών που αναγκάζονταν να πολεμήσουν στη Βέρμαχτ θα είχε... ανάλογο βάρος με τα εκατομμύρια των αμάχων, αλλά και των ανταρτών, που δολοφονήθηκαν από το ναζιστικό στρατό κατοχής, θα προσθέταμε. Το δόγμα «οι λαοί δε φταίνε ποτέ» στην περίπτωση του Ισραήλ φτάνει στο αποκορύφωμα της παραδοξολογίας του. Οι αντίθετες φωνές, όπως αυτές του Γιδεόν Λεβί και ορισμένων ισραηλινών οργανώσεων που καταγγέλλουν τη σιωνιστική βαρβαρότητα, αποτελούν την εξαίρεση στον κανόνα. Η ύπαρξή τους δεν αποτελεί απόδειξη για τη «δημοκρατικότητα» του ισραηλινού κράτους, αλλά το άλλοθι για τις φρικαλεότητες που διαπράττει.
Δεν είναι αυτοί που ψηφίζουν τους ρατσιστικούς νόμους, ούτε αυτοί που παίρνουν αποφάσεις για το αν θα βομβαρδίσουν τη Λωρίδα της Γάζας ή θα γκρεμίσουν ένα «παράνομο» παλαιστινιακό σπίτι στη Δυτική Οχθη. Οσο κι αν φωνάζουν, δυστυχώς η ισραηλινή κοινωνία είναι ποτισμένη με το εθνικιστικό και ρατσιστικό δηλητήριο. Αυτό δεν είναι μια σημερινή πραγματικότητα, αλλά μια πραγματικότητα που διαρκεί πολλά χρόνια.
Ο φασισμός στο Ισραήλ δεν εκπορεύεται από το περιθώριο. Γράφει ο Λεβί στο άρθρο του: «Δεν είναι οι σκίνχεντ που αποτελούν το κύριο πρόβλημα του εβραϊκού κράτους. Είναι οι ψευτοθεοσεβούμενοι, οι φονιάδες, οι ακροδεξιοί και οι έποικοι. Δεν είναι το περιθώριο αλλά το κύριο ρεύμα, που είναι εν μέρει πολύ εθνικιστικό και εν μέρει αδιάφορο». Και μόνο η υπερψήφιση του Αριέλ Σαρόν και η ανάδειξή του στο πρωθυπουργικό αξίωμα το 2001 με ποσοστό 62,4% θα αρκούσε για να πείσει και τον πιο επιφυλακτικό για τη φασιστικοποίηση της ισραηλινής κοινωνίας. Ο Σαρόν δεν ήταν μόνο ανώτατος διοικητής του ισραηλινού στρατού από τη στιγμή της ίδρυσής του (το 1948), έχοντας συμμετάσχει σε όλους τους μεγάλους πολέμους που διεξήγαγαν οι Σιωνιστές. Το όνομά του δεν είχε βαφτεί μόνο με το αίμα χιλιάδων αθώων στη σφαγή της Σάμπρα και της Σατίλα στο Λίβανο, στις 17 Σεπτέμβρη του 1982, γεγονός που τον ανάγκασε να παραιτηθεί από το υπουργείο Πολέμου πέντε μήνες αργότερα, μετά τη διεθνή κατακραυγή για τον ηγετικό του ρόλο στη σφαγή. Ο Σαρόν ήταν αυτός που άναψε το φυτίλι της δεύτερης Ιντιφάντα, όταν το Σεπτέμβρη του 2000 βεβήλωσε το ιερό τέμενος των μουσουλμάνων Αλ Ακσα, δηλώνοντας ότι επισκέπτεται «την πρωτεύουσα του εβραϊκού λαού τα τελευταία 3.000 χρόνια και την αιώνια και αδιαίρετη πρωτεύουσα του Ισραήλ»! Το σχετικά χαμηλό ποσοστό συμμετοχής στις εκλογές με τις οποίες εκλέχτηκε (γύρω στο 62%) δεν οφείλεται στην αντίδραση των εβραίων πολιτών, αλλά των Αράβων που αποτελούν γύρω στο 20% του πληθυσμού και απείχαν μαζικά σε ένδειξη συμπαράστασης στη νέα Ιντιφάντα που μόλις είχε ξεσπάσει.
Τα χρόνια που ακολούθησαν δυστυχώς δεν ανέτρεψαν αυτή τη φασιστικοποίηση. Ας αναλογιστούμε πόσες διαδηλώσεις έγιναν από ισραηλινούς πολίτες όταν δεν υπήρχε «πόλεμος» στον οποίο να μετρούν δικές τους απώλειες. Πόσοι για παράδειγμα διαδήλωσαν κατά του αποκλεισμού της Λωρίδας της Γάζας, που οδηγούσε στον αργό θάνατο ενάμισι εκατομμύριο ανθρώπους; Πόσοι αντιστάθηκαν στις δολοφονικές επιδρομές του ισραηλινού στρατού στη Δυτική Οχθη, στις κατεδαφίσεις χιλιάδων σπιτιών Παλαιστίνιων, στην εξαθλίωση του παλαιστίνιου εργάτη στα σκλαβοπάζαρα του Ισραήλ, στην αποικιοκρατική βαρβαρότητα των εποίκων στους εκατοντάδες εποικισμούς στη Δυτική Οχθη, στις φυλακίσεις και την κακομεταχείριση εκατοντάδων παιδιών παλαιστινίων στα ισραηλινά κολαστήρια; Πόσοι βγήκαν στους δρόμους για να καταγγείλουν το έγκλημα κατά της Γάζας, το 2008-9, το 2012, σήμερα;
Μόνο όταν άρχισαν να σκοτώνονται στρατιώτες τους άρχισε να ταρακουνιέται η ισραηλινή κοινωνία. Και πάλι όμως όχι υπερασπιζόμενοι το δίκαιο αγώνα των Παλαιστίνιων, αλλά υπερασπιζόμενοι την «ηρεμία», αδιαφορώντας για το αν αυτή σημαίνει συνέχιση της κατοχής, της καταπίεσης, των επιδρομών, του αποκλεισμού.
Αντίθετα, μόλις λίγους μήνες πριν, είδαμε πολλούς ισραηλινούς μαθητές να διαδηλώνουν στην περιοχή Ε-1 της κατεχόμενης Δυτικής Οχθης, φωνάζοντας συνθήματα ενάντια στις συνομιλίες για συμφωνία ειρήνευσης μεταξύ του Αμπάς και των Σιωνιστών και υπέρ των εποικισμών, σε μία διαδήλωση που οργανώθηκε από την ακροδεξιά οργάνωση Ναχάλα.
Ισως κάποιοι να μας κατηγορήσουν για αντισημιτισμό. Είναι η πάγια κατηγορία προς όσους αντιτίθενται και καταγγέλλουν τον ισραηλινό ναζισμό. Ομως, η θέση μας ότι ο ισραηλινός λαός είναι συνυπεύθυνος για τη χρόνια καταπίεση του παλαιστινιακού λαού δεν προκύπτει ούτε από εθνικά, ούτε από φυλετικά, ούτε από θρησκευτικά κριτήρια. Από τα γεγονότα προκύπτει. Σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί κανείς να χαϊδεύει αυτιά, παραβλέποντας τις ευθύνες της συντριπτικής πλειοψηφίας του ισραηλινού λαού που έχει περιέλθει σε κατάσταση ανάλογη με αυτή που βρισκόταν ο γερμανικός, πριν από οχτώ δεκαετίες, όταν στήριζε το ναζισμό και το Τρίτο Ράιχ του.
Οσο για το... αθώο αίμα των ισραηλινών κληρωτών, ας θυμηθούμε τα λόγια ενός από τους λίγους αρνητές στράτευσης στο Ισραήλ, το 2006, του 19χρονου τότε Ομρί Εβρόν, που με θάρρος δήλωνε: «Πολλοί ισραηλινοί νιώθουν ενοχή και θλίψη όταν ακούνε στις ειδήσεις ότι σκοτώθηκε ένα αγόρι από την Παλαιστίνη από πυρά πυροβολικού στη Γάζα. Ομως λίγοι άνθρωποι αντιλαμβάνονται ότι οι δολοφόνοι αυτού του αγοριού είναι 18χρονοι ισραηλινοί στρατιώτες, όπως οι γιοι τους και οι γιοι των συγγενών και των γειτόνων τους. Ο κόσμος δε σκέφτεται το γεγονός ότι "οι αγαπημένοι μας γιοι και κόρες", όπως πολλοί ισραηλινοί αποκαλούν τους στρατιώτες, είναι υπεύθυνοι για τις δολοφονίες γυναικών και παιδιών»
Πηγή
Tromaktiko
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
ΣΟΚ: Στο όριο της φτώχειας 3.795.100 Ελληνες και αυξάνονται
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΚΑΙ Ο... ΑΥΤΟΣΑΡΚΑΣΜΟΣ ΤΟΥ ΝΤΙΟΓΚΟ! (ΡΗΟΤΟ)
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
