2014-07-24 18:27:05
«Παρακαλώ την Παναγιά να προστατεύσει τα παιδιά μου. Να βγουν νικητές από αυτό το θανατικό»... Αυτά ήταν τα λόγια που ξεστόμισε η Αγγελική μητέρα 5 παιδιών όταν την ρώτησα αν θα τα καταφέρουν να επιβιώσουν μέσα σε αυτήν την κατάσταση.
Της Μαρίας Γιαχνάκη
Ζει στην Γάζα χρόνια τώρα με τα παιδιά της και τον Παλαιστίνιο σύζυγό της που σπούδασε στην Ελλάδα. Ερωτεύτηκαν και την έφερε να ζήσει μαζί του στην χώρα του.
Από τότε η Αγγελική μετράει πολέμους, συρράξεις, βομβαρδισμούς και ζει με την ελπίδα μια μέρα να σταματήσει αυτός ο βροντερός θάνατος που τρομοκρατεί τις ψυχές τους.
Στον πόλεμο του 2008 που κράτησε 23 μέρες και στον πόλεμο του 2012 που κράτησε λίγες μέρες, είχε ζητήσει από το ελληνικό προξενείο να την βοηθήσουν να φύγει από την Γάζα.
Τότε όμως τα πράγματα δεν ήταν καθόλου με το μέρος της.
Έπρεπε να φύγει μόνη της χωρίς τον άνδρα της, παίρνοντας τότε τα παιδιά της.
Εκείνη προτίμησε να μείνει. «Ή όλοι ή κανείς» είχε πει τότε στο τηλέφωνο στους αρμόδιους του προξενείου.
«Δεν θα άφηνα ποτέ τον άντρα μου μόνο του στην Γάζα θα τον ακολουθήσω μέχρι το τέλος».
Η ίδια γυναίκα σήμερα με δυναμική φωνή που νιώθεις όμως ότι κρύβει πόνο και παράπονο που δεν θέλει να το δείξει, ζει και πάλι το ίδιο δράμα: Βομβαρδισμούς ,αίμα, νεκρά παιδιά.
Περιγράφει την κατάσταση που ζει αυτές τις μέρες στην Γάζα ζώντας ξανά τις ίδιες σκηνές:
Αγγελική: Εμείς ζούμε στο κέντρο. Οι βομβαρδισμοί δεν σταματούν. Έχουμε συνεχώς διακοπές ρεύματος και το φαγητό τελειώνει.
Δεν με νοιάζει η πείνα θέλω όμως να τελειώνει αυτή η κατάσταση.
Κάθε φορά που ακούμε έναν βομβαρδισμό παίρνουμε αγκαλιά τα πέντε παιδιά μας και παρακαλούμε την Παναγιά η επόμενη βόμβα να μην πέσει στο σπίτι μας.
Μ: Δεν ζητήσατε να φύγετε από την Γάζα; Τόσοι ξένοι υπήκοοι έφυγαν.
Αγγελική: Κάθε φορά ζητούσαμε αλλά δεν έδιναν άδεια σε όλους μόνο σε μένα.
Που να πάω να αφήσω τον άντρα μου και τα παιδιά μου;
Αυτή την φορά με πήραν από το προξενείο και με ρώτησαν αν ήθελα να φύγω και μάλιστα μαζί με τον άνδρα μου τώρα. Όμως τώρα και να ήθελα δεν μπορούσαμε να φύγουμε.
Το ένα από τα παιδιά μας, το μωράκι, είναι πολύ άρρωστο και χρειάζεται διαρκώς οξυγόνο.
Χωρίς την μπουκάλα οξυγόνου θα πεθάνει. Έχει ειδικές ανάγκες και πρέπει να είμαστε πάντα δίπλα σε νοσοκομείο. Για φανταστείτε τώρα να χρειαστεί να πάω σε νοσοκομείο. Πως να τα καταφέρουμε να φύγουμε από εδώ. Θα πρέπει να πάμε στο Έρες από εκεί αφού θα περιμένουμε με τις ώρες στον έλεγχο μπορέι και μέρες, να φτάσουμε στο Ισραήλ και μετά να περάσουμε άλλα σύνορα άλλους στρατιωτικούς ελέγχους για να μπούμε στην Ιορδανία και μετά στην Ελλάδα. Πως να το κάνω αυτό το παιδί δεν θα ζήσει.
Αν φύγουμε θα πρέπει να διασχίσουμε όλη την Γάζα.
Αυτό σημαίνει ότι το παιδί μου στο δρόμο για την ελευθερία θα το χάσω.
Για να μεταφερθεί με ασφάλεια θα πρέπει να φύγει μαζί με το οξυγόνο κι εσείς ξέρετε πολύ καλά ότι οι στρατιώτες αυτό δεν θα το επιτρέψουν.
Έτσι παραμένουμε εδώ εγκλωβισμένοι.
Αλλά αν μείνουμε και επιβιώσουμε από αυτόν τον θάνατο θα ζήσει και αυτό το παιδί μας.
Αν φύγουμε είναι σα να το σκοτώνουμε πριν βγούμε από την Γάζα.
Μ: Τρέφετε ελπίδες ότι θα τα καταφέρετε να επιβιώσετε και αυτό είναι πολύ σημαντικό όμως η κατάσταση δεν σας τρομάζει;
Αγγελική: Τρομάζω όσο τίποτα. Γύρω μου δεν υπάρχει τίποτα όρθιο. Έχουν βομβαρδίσει νοσοκομεία.
Το νοσοκομείο Ουάφα που είναι για ηλικιωμένους έχει βομβαρδιστεί.
Το νοσοκομείο Ουρόπα έχει χτυπηθεί ανελέητα.
Στο νοσοκομείο Μπερτιλμπάλαχ οι νεκροί και οι τραυματίες έχουν γεμίσει μέχρι και τα πατώματα τους διαδρόμους.
Φρίκη σε όλο της το μεγαλείο.
Λέτε λοιπόν να μην τρομάζω;
Χθες βράδυ στην περιοχή Σεχραντουάν χτυπούσαν σπίτια συνεχώς. Εμείς χάσαμε φίλους, γείτονες.
Οι βομβαρδισμοί είναι όλο και περισσότεροι και όλο τριγύρω μας.
Τα βράδια δεν κοιμόμαστε περιμένουμε να ξημερώσει μήπως με το φως της μέρας έρθει κάποιο καλό νέο.
Όμως και το φως της μέρας πια ασκημαίνει τις ζωές μας διότι μας δείχνει ξεκάθαρα τις καταστροφές και τα θύματα του πολέμου.
Μ: Τα τανκς όμως έχουν πλησιάσει πολύ μέσα στην Γάζα , έχουν μπει στην ουσία σε περιοχές τριγύρω σας.
Αγγελική: Τα τανκς από χθες μπήκαν στην Σαϊτάγια στην περιοχή που κατοικεί η Χαμάς.
Βέβαια τα περισσότερα σπίτια τους τα έχουν αδειάσει και προφανώς έχουν κρυφτεί αλλά υπάρχουν και σπίτια στα οποία μένει κόσμος δεν έχει φύγει και η τύχη τους σίγουρα δεν θα είναι καλή.
Μ: Σε έχει σκληρύνει ο πόλεμος ή μάλλον οι πόλεμοι που έχεις ζήσει;
Αγγελική: Όταν ήρθα εδώ , ήρθα γιατί ακολούθησα τον άντρα μου.
Είχα ονειρευτεί αλλιώς την ζωή μου.
Η Παλαιστίνη ήταν μια χώρα που μπορούσα να ζήσω εύκολα γιατί έμοιαζε με την Ελλάδα.
Ίδιο κλίμα ίδια φαγητά ίδιες νοοτροπίες . Η Λωρίδα της Γάζας είναι πολύ όμορφη γιατί έχει την θάλασσα.
Εδώ έκανα πέντε παιδιά τα μεγάλωσα.
Τώρα πώς να τα αφήσω όλα;
Κοιτάω τους ανθρώπους που περιφέρονται τώρα στους δρόμους και προσπαθούν κάτι να βρουν να φάνε μέσα στον πόλεμο και δακρύζω γιατί σκέφτομαι ότι ίσως το αίσθημα της πείνας να τους κλέβει το φόβο του θανάτου κι έτσι να μην φοβούνται.
Φανταστείτε να σε κυριεύει η πείνα και να ξεχνάς το φόβο σου.
Η ευχή της Αγγελικής φαντάζομαι ότι θα ήταν η ίδια με κάθε μάνας που θα ήταν στην θέση της... σκέφτομαι και δεν θέλω να την ρωτήσω τίποτα άλλο.
«Τα παιδιά μου θέλω να ζήσουν δεν θέλω να κλείσουν τα μάτια τους ξαφνικά μέσα σε ένα κύμα σκόνης που θα δημιουργήσει μια βόμβα όταν θα πέσει ανάμεσά μας.
Δεν θέλω να μπει τίποτα ανάμεσά μας γι αυτό και τα βράδια τα κρατώ σφιχτά στην αγκαλιά μου…».
Είχε άλλη μια ευχή αλλά αυτή μου την μαρτύρησε ο γιος της: "Η μητέρα όταν τελειώσουν όλα θέλει να με στείλει να σπουδάσω στην Ελλάδα.
Κι εγώ θέλω.
Θέλω να γίνω γιατρός και αν γυρίσω εδώ να φροντίζω τους ανθρώπους.
Έδωσα εξετάσεις και βγήκα από τους πρώτους αλλά τώρα με αυτά δεν θα πάρω ποτέ το απολυτήριο για να έρθω στην Ελλάδα.
Ξέρω ότι η μητέρα μου παρακαλάει γι αυτό".
Η εξομολόγηση του νεαρού Ελληνοπαλαιστίνιου καθρέπτιζε πραγματικά την ανθρώπινη πραγαμτικότητα που θέλει την ελπίδα και τα όνειρα να πεθαίνουν τελευταία.
Φωτογραφίες: Νίκος Χρυσικάκης
Πηγή
Tromaktiko
Της Μαρίας Γιαχνάκη
Ζει στην Γάζα χρόνια τώρα με τα παιδιά της και τον Παλαιστίνιο σύζυγό της που σπούδασε στην Ελλάδα. Ερωτεύτηκαν και την έφερε να ζήσει μαζί του στην χώρα του.
Από τότε η Αγγελική μετράει πολέμους, συρράξεις, βομβαρδισμούς και ζει με την ελπίδα μια μέρα να σταματήσει αυτός ο βροντερός θάνατος που τρομοκρατεί τις ψυχές τους.
Στον πόλεμο του 2008 που κράτησε 23 μέρες και στον πόλεμο του 2012 που κράτησε λίγες μέρες, είχε ζητήσει από το ελληνικό προξενείο να την βοηθήσουν να φύγει από την Γάζα.
Τότε όμως τα πράγματα δεν ήταν καθόλου με το μέρος της.
Έπρεπε να φύγει μόνη της χωρίς τον άνδρα της, παίρνοντας τότε τα παιδιά της.
Εκείνη προτίμησε να μείνει. «Ή όλοι ή κανείς» είχε πει τότε στο τηλέφωνο στους αρμόδιους του προξενείου.
«Δεν θα άφηνα ποτέ τον άντρα μου μόνο του στην Γάζα θα τον ακολουθήσω μέχρι το τέλος».
Η ίδια γυναίκα σήμερα με δυναμική φωνή που νιώθεις όμως ότι κρύβει πόνο και παράπονο που δεν θέλει να το δείξει, ζει και πάλι το ίδιο δράμα: Βομβαρδισμούς ,αίμα, νεκρά παιδιά.
Περιγράφει την κατάσταση που ζει αυτές τις μέρες στην Γάζα ζώντας ξανά τις ίδιες σκηνές:
Αγγελική: Εμείς ζούμε στο κέντρο. Οι βομβαρδισμοί δεν σταματούν. Έχουμε συνεχώς διακοπές ρεύματος και το φαγητό τελειώνει.
Δεν με νοιάζει η πείνα θέλω όμως να τελειώνει αυτή η κατάσταση.
Κάθε φορά που ακούμε έναν βομβαρδισμό παίρνουμε αγκαλιά τα πέντε παιδιά μας και παρακαλούμε την Παναγιά η επόμενη βόμβα να μην πέσει στο σπίτι μας.
Μ: Δεν ζητήσατε να φύγετε από την Γάζα; Τόσοι ξένοι υπήκοοι έφυγαν.
Αγγελική: Κάθε φορά ζητούσαμε αλλά δεν έδιναν άδεια σε όλους μόνο σε μένα.
Που να πάω να αφήσω τον άντρα μου και τα παιδιά μου;
Αυτή την φορά με πήραν από το προξενείο και με ρώτησαν αν ήθελα να φύγω και μάλιστα μαζί με τον άνδρα μου τώρα. Όμως τώρα και να ήθελα δεν μπορούσαμε να φύγουμε.
Το ένα από τα παιδιά μας, το μωράκι, είναι πολύ άρρωστο και χρειάζεται διαρκώς οξυγόνο.
Χωρίς την μπουκάλα οξυγόνου θα πεθάνει. Έχει ειδικές ανάγκες και πρέπει να είμαστε πάντα δίπλα σε νοσοκομείο. Για φανταστείτε τώρα να χρειαστεί να πάω σε νοσοκομείο. Πως να τα καταφέρουμε να φύγουμε από εδώ. Θα πρέπει να πάμε στο Έρες από εκεί αφού θα περιμένουμε με τις ώρες στον έλεγχο μπορέι και μέρες, να φτάσουμε στο Ισραήλ και μετά να περάσουμε άλλα σύνορα άλλους στρατιωτικούς ελέγχους για να μπούμε στην Ιορδανία και μετά στην Ελλάδα. Πως να το κάνω αυτό το παιδί δεν θα ζήσει.
Αν φύγουμε θα πρέπει να διασχίσουμε όλη την Γάζα.
Αυτό σημαίνει ότι το παιδί μου στο δρόμο για την ελευθερία θα το χάσω.
Για να μεταφερθεί με ασφάλεια θα πρέπει να φύγει μαζί με το οξυγόνο κι εσείς ξέρετε πολύ καλά ότι οι στρατιώτες αυτό δεν θα το επιτρέψουν.
Έτσι παραμένουμε εδώ εγκλωβισμένοι.
Αλλά αν μείνουμε και επιβιώσουμε από αυτόν τον θάνατο θα ζήσει και αυτό το παιδί μας.
Αν φύγουμε είναι σα να το σκοτώνουμε πριν βγούμε από την Γάζα.
Μ: Τρέφετε ελπίδες ότι θα τα καταφέρετε να επιβιώσετε και αυτό είναι πολύ σημαντικό όμως η κατάσταση δεν σας τρομάζει;
Αγγελική: Τρομάζω όσο τίποτα. Γύρω μου δεν υπάρχει τίποτα όρθιο. Έχουν βομβαρδίσει νοσοκομεία.
Το νοσοκομείο Ουάφα που είναι για ηλικιωμένους έχει βομβαρδιστεί.
Το νοσοκομείο Ουρόπα έχει χτυπηθεί ανελέητα.
Στο νοσοκομείο Μπερτιλμπάλαχ οι νεκροί και οι τραυματίες έχουν γεμίσει μέχρι και τα πατώματα τους διαδρόμους.
Φρίκη σε όλο της το μεγαλείο.
Λέτε λοιπόν να μην τρομάζω;
Χθες βράδυ στην περιοχή Σεχραντουάν χτυπούσαν σπίτια συνεχώς. Εμείς χάσαμε φίλους, γείτονες.
Οι βομβαρδισμοί είναι όλο και περισσότεροι και όλο τριγύρω μας.
Τα βράδια δεν κοιμόμαστε περιμένουμε να ξημερώσει μήπως με το φως της μέρας έρθει κάποιο καλό νέο.
Όμως και το φως της μέρας πια ασκημαίνει τις ζωές μας διότι μας δείχνει ξεκάθαρα τις καταστροφές και τα θύματα του πολέμου.
Μ: Τα τανκς όμως έχουν πλησιάσει πολύ μέσα στην Γάζα , έχουν μπει στην ουσία σε περιοχές τριγύρω σας.
Αγγελική: Τα τανκς από χθες μπήκαν στην Σαϊτάγια στην περιοχή που κατοικεί η Χαμάς.
Βέβαια τα περισσότερα σπίτια τους τα έχουν αδειάσει και προφανώς έχουν κρυφτεί αλλά υπάρχουν και σπίτια στα οποία μένει κόσμος δεν έχει φύγει και η τύχη τους σίγουρα δεν θα είναι καλή.
Μ: Σε έχει σκληρύνει ο πόλεμος ή μάλλον οι πόλεμοι που έχεις ζήσει;
Αγγελική: Όταν ήρθα εδώ , ήρθα γιατί ακολούθησα τον άντρα μου.
Είχα ονειρευτεί αλλιώς την ζωή μου.
Η Παλαιστίνη ήταν μια χώρα που μπορούσα να ζήσω εύκολα γιατί έμοιαζε με την Ελλάδα.
Ίδιο κλίμα ίδια φαγητά ίδιες νοοτροπίες . Η Λωρίδα της Γάζας είναι πολύ όμορφη γιατί έχει την θάλασσα.
Εδώ έκανα πέντε παιδιά τα μεγάλωσα.
Τώρα πώς να τα αφήσω όλα;
Κοιτάω τους ανθρώπους που περιφέρονται τώρα στους δρόμους και προσπαθούν κάτι να βρουν να φάνε μέσα στον πόλεμο και δακρύζω γιατί σκέφτομαι ότι ίσως το αίσθημα της πείνας να τους κλέβει το φόβο του θανάτου κι έτσι να μην φοβούνται.
Φανταστείτε να σε κυριεύει η πείνα και να ξεχνάς το φόβο σου.
Η ευχή της Αγγελικής φαντάζομαι ότι θα ήταν η ίδια με κάθε μάνας που θα ήταν στην θέση της... σκέφτομαι και δεν θέλω να την ρωτήσω τίποτα άλλο.
«Τα παιδιά μου θέλω να ζήσουν δεν θέλω να κλείσουν τα μάτια τους ξαφνικά μέσα σε ένα κύμα σκόνης που θα δημιουργήσει μια βόμβα όταν θα πέσει ανάμεσά μας.
Δεν θέλω να μπει τίποτα ανάμεσά μας γι αυτό και τα βράδια τα κρατώ σφιχτά στην αγκαλιά μου…».
Είχε άλλη μια ευχή αλλά αυτή μου την μαρτύρησε ο γιος της: "Η μητέρα όταν τελειώσουν όλα θέλει να με στείλει να σπουδάσω στην Ελλάδα.
Κι εγώ θέλω.
Θέλω να γίνω γιατρός και αν γυρίσω εδώ να φροντίζω τους ανθρώπους.
Έδωσα εξετάσεις και βγήκα από τους πρώτους αλλά τώρα με αυτά δεν θα πάρω ποτέ το απολυτήριο για να έρθω στην Ελλάδα.
Ξέρω ότι η μητέρα μου παρακαλάει γι αυτό".
Η εξομολόγηση του νεαρού Ελληνοπαλαιστίνιου καθρέπτιζε πραγματικά την ανθρώπινη πραγαμτικότητα που θέλει την ελπίδα και τα όνειρα να πεθαίνουν τελευταία.
Φωτογραφίες: Νίκος Χρυσικάκης
Πηγή
Tromaktiko
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
"Το Ειρηνοδικείο Χανίων, δικαίωσε δανειολήπτρια, Δημοτική υπάλληλο"
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Η ΑΦΙΞΗ ΤΟΥ ΟΘΕΛΟ ΧΑΝΤΕΡ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ! *ΒΙΝΤΕΟ*
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
