2014-07-27 11:09:14
Το τι κάνουν, λοιπόν, στην ιδιωτική ζωή τους οι συγγενείς δημοσίων προσώπων, αφορά τους ίδιους και τους οικείους τους Χτες συνελήφθη μια κοπέλα για κατοχή χασίς. Σιγά τα λάχανα θα πει κάποιος ή μάλλον σιγά τα.. «χόρτα». Ποιος ενδιαφέρεται για μια ακόμα σύλληψη για ναρκωτικά στις χιλιάδες που γίνονται κάθε χρόνο; Δυστυχώς για την κοπέλα, αλλά και για την ελληνική δημοσιογραφία, η συλληφθείσα έτυχε να έχει συγγενική σχέση με κάποιον «επώνυμο» (τον όρο «επώνυμος πρέπει να τον καταργήσουμε: όλοι έχουμε όνομα). Οπότε μπήκε μπροστά η διαδικτυακή μηχανή του κιμά. Η κοπέλα και η οικογένειά της κανιβαλίστηκαν, όπως έχει συμβεί και με τόσους άλλους στο παρελθόν. Επικεφαλής του ωραίου έργου ετέθη ο γνωστός εκβιαστής (ο οποίος φαίνεται να χαίρει της σκανδαλώδους ασυλίας των Αρχών), συνεπικουρούμενος και από αρκετούς άλλους. Με την ευκαιρία λοιπόν του νέου κρούσματος κανιβαλισμού, θα πρέπει (και πάλι!) να υπενθυμίσουμε αυτά που (θα έπρεπε να) είναι αυτονόητα.
Το πρώτο που θα πρέπει να (ξανα)πούμε είναι ότι λίγα παραδείγματα μπορούν να βρεθούν μιας πολιτικής τόσο αποτυχημένης κι εγκληματικής, όπως αυτή των ναρκωτικών. Η παρανομία των ουσιών δημιουργεί ένα τεράστιο εγκληματικό κύκλωμα και μεγιστοποιεί την παραβατικότητα των χρηστών. Άνθρωποι μπαίνουν στη φυλακή και ζωές καταστρέφονται, χωρίς να υπάρχει πραγματικός λόγος, πλην της υποκρισίας του πολιτικού κόσμου και του σαδισμού των μηχανισμών καταστολής. Το να μην διώκεται ο χρήστης δεν σημαίνει προτροπή προς χρήση, αλλά προφύλαξή του από τον άδικο κολασμό και τα μαφιόζικα κυκλώματα. Αν είναι μια φορά άδικο να συλλαμβάνεται κανείς για χασίς, είναι δέκα φορές άθλιο να διαπομπεύεται γι’ αυτόν το λόγο.
Το δεύτερο αυτονόητο είναι ότι δεν υπάρχει οικογενειακή ευθύνη. Οι ενήλικοι είναι υπεύθυνοι οι ίδιοι για τις πράξεις τους. Στο δημόσιο χώρο είμαστε οι εαυτοί μας, με ονοματεπώνυμο, και όχι οι γιοι ή οι κόρες της μαμά και του μπαμπά μας -αν και αυτό το τελευταίο δυσκολεύονται να το αποδεχτούν η μαμά κι ο μπαμπάς μας… Αντιστοίχως, οι γονείς μας ουδεμία ευθύνη φέρουν για τις πράξεις μας όταν περάσουμε το κατώφλι των 18. Το τι κάνουν λοιπόν στην ιδιωτική ζωή τους οι συγγενείς δημοσίων προσώπων, αφορά τους ίδιους και τους οικείους τους. Οι πράξεις τους δεν έχουν θέση στο δημόσιο χώρο –στο βαθμό βέβαια που δεν έχουν πολιτικό χαρακτήρα.
Το τρίτο αυτονόητο είναι ότι ο διασυρμός κατηγορούμενων είναι ανεπίτρεπτος. Ο διασυρμός λειτουργεί ως επιπλέον (πολλές φορές βαρύτερη από την κανονική) ποινή κι επιβάλλεται προκαταβολικά όχι από τα αρμόδια όργανα, αλλά από τα δικαστήρια του δημοσιογραφικού υποκόσμου. Ακόμα κι αν εν τέλει αθωωθεί ο κατηγορούμενος, η ζημιά που υπέστη στο κοινωνικό περιβάλλον του, δεν διορθώνεται. Η κείμενη νομοθεσία προστατεύει τους κατηγορούμενους από τη διαπόμπευση, Στην πράξη όμως, η πρακτική αστυνομικών οργάνων να διατηρούν προνομιακές σχέσεις με πρόσωπα του δημοσιογραφικού (υπο)κόσμου και να κάνουν επιλεκτικές διαρροές, στην πράξη φαλκιδεύει το νομοθετικό πλαίσιο. Μέχρι τώρα ουδείς έχει διωχθεί για τις κατά το δοκούν δημοσιοποιήσεις δικογραφιών και προσωπικών δεδομένων κατηγορουμένων.
Το τέταρτο αυτονόητο είναι της Αριστεράς –όχι όλης της κοινωνίας. Όπως ακριβώς η Αριστερά δεν πολιτεύεται όπως οι άλλες πολιτικές δυνάμεις, επειδή θεωρεί ότι δεν είναι όλα τα μέσα θεμιτά χάριν της πολιτικής σκοπιμότητας, έτσι ακριβώς δεν αντιμετωπίζει τους πολιτικούς αντιπάλους της, όπως όλοι οι άλλοι. Η Αριστερά, ή τουλάχιστον η Αριστερά που έχει κάπως στοχαστεί πάνω στα γεγονότα του 20ού αιώνα, δεν επιχαίρει με ό,τι γενικώς βλάπτει τους αντιπάλους της. Δεν υπάρχει Αριστερά των παράπλευρων απωλειών και του τσαλακώματος της ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Οι κανίβαλοι, όποιον και αν κανιβαλίζουν, θα μας βρουν σταθερά απέναντί τους.
Πηγή
Tromaktiko
Το πρώτο που θα πρέπει να (ξανα)πούμε είναι ότι λίγα παραδείγματα μπορούν να βρεθούν μιας πολιτικής τόσο αποτυχημένης κι εγκληματικής, όπως αυτή των ναρκωτικών. Η παρανομία των ουσιών δημιουργεί ένα τεράστιο εγκληματικό κύκλωμα και μεγιστοποιεί την παραβατικότητα των χρηστών. Άνθρωποι μπαίνουν στη φυλακή και ζωές καταστρέφονται, χωρίς να υπάρχει πραγματικός λόγος, πλην της υποκρισίας του πολιτικού κόσμου και του σαδισμού των μηχανισμών καταστολής. Το να μην διώκεται ο χρήστης δεν σημαίνει προτροπή προς χρήση, αλλά προφύλαξή του από τον άδικο κολασμό και τα μαφιόζικα κυκλώματα. Αν είναι μια φορά άδικο να συλλαμβάνεται κανείς για χασίς, είναι δέκα φορές άθλιο να διαπομπεύεται γι’ αυτόν το λόγο.
Το δεύτερο αυτονόητο είναι ότι δεν υπάρχει οικογενειακή ευθύνη. Οι ενήλικοι είναι υπεύθυνοι οι ίδιοι για τις πράξεις τους. Στο δημόσιο χώρο είμαστε οι εαυτοί μας, με ονοματεπώνυμο, και όχι οι γιοι ή οι κόρες της μαμά και του μπαμπά μας -αν και αυτό το τελευταίο δυσκολεύονται να το αποδεχτούν η μαμά κι ο μπαμπάς μας… Αντιστοίχως, οι γονείς μας ουδεμία ευθύνη φέρουν για τις πράξεις μας όταν περάσουμε το κατώφλι των 18. Το τι κάνουν λοιπόν στην ιδιωτική ζωή τους οι συγγενείς δημοσίων προσώπων, αφορά τους ίδιους και τους οικείους τους. Οι πράξεις τους δεν έχουν θέση στο δημόσιο χώρο –στο βαθμό βέβαια που δεν έχουν πολιτικό χαρακτήρα.
Το τρίτο αυτονόητο είναι ότι ο διασυρμός κατηγορούμενων είναι ανεπίτρεπτος. Ο διασυρμός λειτουργεί ως επιπλέον (πολλές φορές βαρύτερη από την κανονική) ποινή κι επιβάλλεται προκαταβολικά όχι από τα αρμόδια όργανα, αλλά από τα δικαστήρια του δημοσιογραφικού υποκόσμου. Ακόμα κι αν εν τέλει αθωωθεί ο κατηγορούμενος, η ζημιά που υπέστη στο κοινωνικό περιβάλλον του, δεν διορθώνεται. Η κείμενη νομοθεσία προστατεύει τους κατηγορούμενους από τη διαπόμπευση, Στην πράξη όμως, η πρακτική αστυνομικών οργάνων να διατηρούν προνομιακές σχέσεις με πρόσωπα του δημοσιογραφικού (υπο)κόσμου και να κάνουν επιλεκτικές διαρροές, στην πράξη φαλκιδεύει το νομοθετικό πλαίσιο. Μέχρι τώρα ουδείς έχει διωχθεί για τις κατά το δοκούν δημοσιοποιήσεις δικογραφιών και προσωπικών δεδομένων κατηγορουμένων.
Το τέταρτο αυτονόητο είναι της Αριστεράς –όχι όλης της κοινωνίας. Όπως ακριβώς η Αριστερά δεν πολιτεύεται όπως οι άλλες πολιτικές δυνάμεις, επειδή θεωρεί ότι δεν είναι όλα τα μέσα θεμιτά χάριν της πολιτικής σκοπιμότητας, έτσι ακριβώς δεν αντιμετωπίζει τους πολιτικούς αντιπάλους της, όπως όλοι οι άλλοι. Η Αριστερά, ή τουλάχιστον η Αριστερά που έχει κάπως στοχαστεί πάνω στα γεγονότα του 20ού αιώνα, δεν επιχαίρει με ό,τι γενικώς βλάπτει τους αντιπάλους της. Δεν υπάρχει Αριστερά των παράπλευρων απωλειών και του τσαλακώματος της ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Οι κανίβαλοι, όποιον και αν κανιβαλίζουν, θα μας βρουν σταθερά απέναντί τους.
Πηγή
Tromaktiko
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Ολοκληρώθηκε η εν πλω διαμαρτυρία για τα χημικά της Συρίας
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
