2014-07-31 16:11:09
Βασικό του χαρακτηριστικό, θαρρώ πως είναι το ακόλουθο. Δεν παίζει. Δεν ερμηνεύει. Δεν καμώνεται. Γίνεται ο ρόλος... Ο εκάστοτε ρόλος. Ο κάθε φορά διαφορετικός ρόλος. Και έτσι, η επιτυχία έρχεται πάντα πλουσιοπάροχη. Μέσα από πολύ δουλειά, κόπο και μόχθο. Με πρώτο υλικό το ταλέντο που σαφώς έχει ο Θανάσης Αλευράς και μίλησε στο Outnow για τη φετινή καλοκαιρινή περιοδεία του και όχι μόνο Ποιες αρετές έχεις εντοπίσει Θανάση, στο έργο “Θεσμοφοριάζουσες” του Αριστοφάνη; Τι σε συγκινεί στη διασκευή που έκανε ο Γιώργος Κιμούλης με τον blogger Πιτσιρίκο;
Η γυναίκα είναι το κεντρικό θέμα σε αυτό το έργο του Αριστοφάνη. Αλλά και από διασκευής, γίνεται με συνείδηση από το Γιώργο Κιμούλη και από το Πιτσιρίκο, ένας ύμνος στη γυναικεία φύση. Στην ιερότητα που έχει η γυναίκα να γεννάει. Να φέρει τη ζωή. Ένα μεγάλο μέρος της παράστασης, ίσως το βασικό θέμα, είναι συγκεντρωμένο σε αυτό. Μου αρέσει και με συγκινεί. Πιστεύω πως η γυναίκα και έχει αδικηθεί και έχει αδικήσει τον εαυτό της, μέσα στα χρόνια. Από την άλλη, μου αρέσει η καίρια πολιτική τρέχουσα σάτιρα. Καυστικότατη!
Είπες πως η γυναίκα συν τοις άλλοις, έχει αδικήσει τον εαυτό της. Γιατί το λες αυτό; Αισθανόταν πως έπρεπε να είναι στη σκιά του άνδρα;
Αντιλαμβάνομαι πως, η γυναίκα έχει αφήσει τον εαυτό της, στα τόσα χρόνια Ιστορίας, να την εκχυδαΐσουν, να την αντιμετωπίσουν ως σεξιστικό καταναλωτικό προϊόν. Έχει αφήσει τον εαυτό της, να τη χρησιμοποιήσουν. Και δεν μου αρέσει αυτό! Σέβομαι τη γυναικεία φύση, να γεννά και να φέρει τη ζωή. Δεν είμαι σίγουρος ποιο ρόλο ψάχνει. Ζητάει το χώρο της, σε μια κοινωνία ανδρών. Αλλά, στην ουσία, δεν ξέρω, αν γνωρίζει τι ακριβώς ζητάει από αυτό το χώρο.
Η γυναίκα “θολωμένη”, διεκδικώντας τη θέση της σε μια ανδροκρατούμενη κοινωνία, σαν να πέρασε και στο άλλο άκρο;
Στο φεμινιστικό ξέσπασμα, αυτό που πρότεινε ήταν η μίμηση των ανδρών, για να μπει στο κόσμο τους. Η ουσία της αλλαγής είναι αλλού. Όπως λέει και το έργο μας, στο τρόπο που μεγαλώνει η γυναίκα-μάνα τον άνδρα και τη κόρη. Η γυναίκα γεννάει το κόσμο των ανδρών και αυτή τον συντηρεί. Αν αλλάξει η ίδια, η γυναίκα-μάνα, μπορεί να αλλάξει και το κόσμο. Τη φωτίζει τόσο ωραία, τη γυναίκα, η παράσταση μας…
Η εξουσία θα έπρεπε να είναι γυναίκα; Θα ήταν καλύτερα τα πράγματα;
Δεν είμαι σίγουρος. Στο θέατρο τίθενται θέματα. Το συμπέρασμα είναι προσωπικό. Του καθενός. Το θέατρο προτείνει πράγματα προς επεξεργασία. Η χρυσή τομή βρίσκεται στην ισορροπία των πραγμάτων. Όλοι έχουμε ανάγκη, από το αντίθετο μας, για να συνυπάρχουμε αρμονικά.
Μέσα από το δικό σου ρόλο, στις “Θεσμοφοριάζουσες” γίνεται λόγος για το τι συμβαίνει σε ένα κομμάτι του θεάτρου, τα τελευταία χρόνια.
Κάνω σάτιρα πάνω στο μεταμοντέρνο θέατρο.
“Όσο δε καταλαβαίνει ο κόσμος ένα έργο, τόσο πιο πολύ το σέβεται” λες κάποια στιγμή μέσα από το ρόλο σου. Ισχύει σε ένα κομμάτι του θεάτρου αυτό;
Προσπαθώ να είμαι πολύ αθώος ως θεατής που παρακολουθεί παραστάσεις. Το μόνο σίγουρο είναι, πως όσο εξελισσόμαστε, και το θέατρο ψάχνει παράλληλα νέους τρόπους έκφρασης. Οι άνθρωποι αλλάζουν. Άρα και οι κώδικες έκφρασης. Με άλλα γελούσες πριν δέκα χρόνια, με άλλα τώρα. Όλα αλλάζουν. Σε αυτό το μεταβατικό στάδιο, όπου δεν έχει κάτσει κάπου το όλο πράγμα, και η τέχνη του θεάτρου πειραματίζεται. Πολλές φορές γίνεται πολύ επιτηδευμένα και πολύ αποδομημένα, χάνοντας την ουσία του κειμένου. Μένοντας σε μια φόρμα και μια εικόνα. Άλλες φορές, κάποιοι πετυχαίνουν την ισορροπία, προτείνοντας κάτι καινούργιο. Άλλες όχι. Όπως όλα είναι συγκεχυμένα και μπερδεμένα, έτσι και το θέατρο ψάχνει να βρει καινούργιους τρόπους έκφρασης.
Με το Γιώργο Κιμούλη, πρωτοσυνεργάστηκες πριν πολλά χρόνια στον “Έμπορο της Βενετίας”, με εκείνον ως σκηνοθέτη και εσένα στα πρώτα σου βήματα υποκριτικής. Τούτη τη φορά η συνεργασία είναι σαφώς πιο στενή.
Εγώ είμαι πιο ψιλιασμένος με τη δουλειά και μπορώ να τον “εκμεταλλευτώ” καλύτερα.
Τι έχεις “εκμεταλλευτεί” από το Γιώργο Κιμούλη;
Εκμεταλλεύτηκα τις πρόβες μας. Έχει μια ακαδημαϊκή γνώση, που λείπει στους περισσότερους Έλληνες ηθοποιούς. Να γνωρίζεις γιατί πράγμα μιλάς. Το δικό μου έλλειμα, προσπαθώ να το γεμίσω είτε από δικά μου διαβάσματα, είτε από ανθρώπους σαν το Γιώργο Κιμούλη, που είναι άνθρωπος διαβασμένος επάνω σε κείμενα. Έχει φάει τη ζωή του, πάνω σε μεγάλα κείμενα, πάνω σε μελέτη και ανάγνωση. Είναι δώρο να είσαι μαζί του και να μαθαίνεις.
Το χειμώνα θα είσαι στο “Μικρό Παλλάς” και πάλι στους θεατρικούς “Ήρωες” της Ελένης Γκασούκα;
Ακριβώς! Οι “Ήρωες” επιστρέφουν κάθε Δευτερότριτο στο Μικρό Παλλάς.
Είχες και μια ανοιξιάτικη τηλεοπτική εμπειρία με τη Ρίκα Βαγιάννη, στη ΝΕΡΙΤ, με το “Πάντα να ανταμώνουμε”. Δεν ήταν μια απλή συμπαρουσίαση. Ήταν κάτι άλλο!
Ναι. Προσπαθήσαμε λίγο να το εξελίξουμε σε μια μουσικοκεντρική εκπομπή. Στο λίγο χρόνο που είχαμε, φτιάξαμε μια πιο σύνθετη εκπομπή. Στο βαθμό που μπορούσαμε. Να κάνω κάποια νούμερα, κάποια gags. Αν συνεχιστεί η εκπομπή, του χρόνου, θα είμαστε και πιο οργανωμένοι.
Υπάρχει κάτι για το οποίο μετανιώνεις στο ελληνικό θέατρο, στη μέχρι τώρα πορεία σου;
Όχι, καθόλου δεν μετανιώνω. Δεν μου αρέσει να μετανιώνω. Κάθε πράγμα είναι ένα σκαλοπάτι. Είναι μια προσωπική διαδρομή. Ότι έχω κάνει είναι από τη ψυχή μου, με όλη μου την αγάπη. Ακόμα και τα δύσκολα που μου συνέβησαν, τελικά ήταν περάσματα για να εξελιχθώ. Να πάρω μαθήματα. Εκείνη την ώρα δεν το καταλάβαινα. Αλλά, εκ των υστέρων, το ένιωθα. Έβγαινα κερδισμένος. Αρκεί να θες να το εισπράξεις!
Καλύτερος στη κωμωδία γίνεσαι μέρα με τη μέρα;
Στη δουλειά αυτή, γίνεσαι καλύτερος όσο γράφεις χιλιόμετρα πάνω στη σκηνή. Αν θέλεις, πάντα! Η κωμωδία είναι η λοξή ματιά στα πράγματα. Αυτό ή το έχει ο εγκέφαλός σου ή δεν το έχει! Κατά τα άλλα, ο χρόνος είναι σύμμαχος. Όπως και η εμπειρία. Μόνο όμως, αν το θέλεις. Αν θέλεις να γίνεις καλύτερος. Μπορεί να δουλεύεις 20 χρόνια σε μια δουλειά και να μην έχει αλλάξει τίποτα από τη πρώτη μέρα. Είναι πως εκμεταλλεύεσαι κάθε φορά τα πράγματα.
Πηγή
Tromaktiko
Η γυναίκα είναι το κεντρικό θέμα σε αυτό το έργο του Αριστοφάνη. Αλλά και από διασκευής, γίνεται με συνείδηση από το Γιώργο Κιμούλη και από το Πιτσιρίκο, ένας ύμνος στη γυναικεία φύση. Στην ιερότητα που έχει η γυναίκα να γεννάει. Να φέρει τη ζωή. Ένα μεγάλο μέρος της παράστασης, ίσως το βασικό θέμα, είναι συγκεντρωμένο σε αυτό. Μου αρέσει και με συγκινεί. Πιστεύω πως η γυναίκα και έχει αδικηθεί και έχει αδικήσει τον εαυτό της, μέσα στα χρόνια. Από την άλλη, μου αρέσει η καίρια πολιτική τρέχουσα σάτιρα. Καυστικότατη!
Είπες πως η γυναίκα συν τοις άλλοις, έχει αδικήσει τον εαυτό της. Γιατί το λες αυτό; Αισθανόταν πως έπρεπε να είναι στη σκιά του άνδρα;
Αντιλαμβάνομαι πως, η γυναίκα έχει αφήσει τον εαυτό της, στα τόσα χρόνια Ιστορίας, να την εκχυδαΐσουν, να την αντιμετωπίσουν ως σεξιστικό καταναλωτικό προϊόν. Έχει αφήσει τον εαυτό της, να τη χρησιμοποιήσουν. Και δεν μου αρέσει αυτό! Σέβομαι τη γυναικεία φύση, να γεννά και να φέρει τη ζωή. Δεν είμαι σίγουρος ποιο ρόλο ψάχνει. Ζητάει το χώρο της, σε μια κοινωνία ανδρών. Αλλά, στην ουσία, δεν ξέρω, αν γνωρίζει τι ακριβώς ζητάει από αυτό το χώρο.
Η γυναίκα “θολωμένη”, διεκδικώντας τη θέση της σε μια ανδροκρατούμενη κοινωνία, σαν να πέρασε και στο άλλο άκρο;
Στο φεμινιστικό ξέσπασμα, αυτό που πρότεινε ήταν η μίμηση των ανδρών, για να μπει στο κόσμο τους. Η ουσία της αλλαγής είναι αλλού. Όπως λέει και το έργο μας, στο τρόπο που μεγαλώνει η γυναίκα-μάνα τον άνδρα και τη κόρη. Η γυναίκα γεννάει το κόσμο των ανδρών και αυτή τον συντηρεί. Αν αλλάξει η ίδια, η γυναίκα-μάνα, μπορεί να αλλάξει και το κόσμο. Τη φωτίζει τόσο ωραία, τη γυναίκα, η παράσταση μας…
Η εξουσία θα έπρεπε να είναι γυναίκα; Θα ήταν καλύτερα τα πράγματα;
Δεν είμαι σίγουρος. Στο θέατρο τίθενται θέματα. Το συμπέρασμα είναι προσωπικό. Του καθενός. Το θέατρο προτείνει πράγματα προς επεξεργασία. Η χρυσή τομή βρίσκεται στην ισορροπία των πραγμάτων. Όλοι έχουμε ανάγκη, από το αντίθετο μας, για να συνυπάρχουμε αρμονικά.
Μέσα από το δικό σου ρόλο, στις “Θεσμοφοριάζουσες” γίνεται λόγος για το τι συμβαίνει σε ένα κομμάτι του θεάτρου, τα τελευταία χρόνια.
Κάνω σάτιρα πάνω στο μεταμοντέρνο θέατρο.
“Όσο δε καταλαβαίνει ο κόσμος ένα έργο, τόσο πιο πολύ το σέβεται” λες κάποια στιγμή μέσα από το ρόλο σου. Ισχύει σε ένα κομμάτι του θεάτρου αυτό;
Προσπαθώ να είμαι πολύ αθώος ως θεατής που παρακολουθεί παραστάσεις. Το μόνο σίγουρο είναι, πως όσο εξελισσόμαστε, και το θέατρο ψάχνει παράλληλα νέους τρόπους έκφρασης. Οι άνθρωποι αλλάζουν. Άρα και οι κώδικες έκφρασης. Με άλλα γελούσες πριν δέκα χρόνια, με άλλα τώρα. Όλα αλλάζουν. Σε αυτό το μεταβατικό στάδιο, όπου δεν έχει κάτσει κάπου το όλο πράγμα, και η τέχνη του θεάτρου πειραματίζεται. Πολλές φορές γίνεται πολύ επιτηδευμένα και πολύ αποδομημένα, χάνοντας την ουσία του κειμένου. Μένοντας σε μια φόρμα και μια εικόνα. Άλλες φορές, κάποιοι πετυχαίνουν την ισορροπία, προτείνοντας κάτι καινούργιο. Άλλες όχι. Όπως όλα είναι συγκεχυμένα και μπερδεμένα, έτσι και το θέατρο ψάχνει να βρει καινούργιους τρόπους έκφρασης.
Με το Γιώργο Κιμούλη, πρωτοσυνεργάστηκες πριν πολλά χρόνια στον “Έμπορο της Βενετίας”, με εκείνον ως σκηνοθέτη και εσένα στα πρώτα σου βήματα υποκριτικής. Τούτη τη φορά η συνεργασία είναι σαφώς πιο στενή.
Εγώ είμαι πιο ψιλιασμένος με τη δουλειά και μπορώ να τον “εκμεταλλευτώ” καλύτερα.
Τι έχεις “εκμεταλλευτεί” από το Γιώργο Κιμούλη;
Εκμεταλλεύτηκα τις πρόβες μας. Έχει μια ακαδημαϊκή γνώση, που λείπει στους περισσότερους Έλληνες ηθοποιούς. Να γνωρίζεις γιατί πράγμα μιλάς. Το δικό μου έλλειμα, προσπαθώ να το γεμίσω είτε από δικά μου διαβάσματα, είτε από ανθρώπους σαν το Γιώργο Κιμούλη, που είναι άνθρωπος διαβασμένος επάνω σε κείμενα. Έχει φάει τη ζωή του, πάνω σε μεγάλα κείμενα, πάνω σε μελέτη και ανάγνωση. Είναι δώρο να είσαι μαζί του και να μαθαίνεις.
Το χειμώνα θα είσαι στο “Μικρό Παλλάς” και πάλι στους θεατρικούς “Ήρωες” της Ελένης Γκασούκα;
Ακριβώς! Οι “Ήρωες” επιστρέφουν κάθε Δευτερότριτο στο Μικρό Παλλάς.
Είχες και μια ανοιξιάτικη τηλεοπτική εμπειρία με τη Ρίκα Βαγιάννη, στη ΝΕΡΙΤ, με το “Πάντα να ανταμώνουμε”. Δεν ήταν μια απλή συμπαρουσίαση. Ήταν κάτι άλλο!
Ναι. Προσπαθήσαμε λίγο να το εξελίξουμε σε μια μουσικοκεντρική εκπομπή. Στο λίγο χρόνο που είχαμε, φτιάξαμε μια πιο σύνθετη εκπομπή. Στο βαθμό που μπορούσαμε. Να κάνω κάποια νούμερα, κάποια gags. Αν συνεχιστεί η εκπομπή, του χρόνου, θα είμαστε και πιο οργανωμένοι.
Υπάρχει κάτι για το οποίο μετανιώνεις στο ελληνικό θέατρο, στη μέχρι τώρα πορεία σου;
Όχι, καθόλου δεν μετανιώνω. Δεν μου αρέσει να μετανιώνω. Κάθε πράγμα είναι ένα σκαλοπάτι. Είναι μια προσωπική διαδρομή. Ότι έχω κάνει είναι από τη ψυχή μου, με όλη μου την αγάπη. Ακόμα και τα δύσκολα που μου συνέβησαν, τελικά ήταν περάσματα για να εξελιχθώ. Να πάρω μαθήματα. Εκείνη την ώρα δεν το καταλάβαινα. Αλλά, εκ των υστέρων, το ένιωθα. Έβγαινα κερδισμένος. Αρκεί να θες να το εισπράξεις!
Καλύτερος στη κωμωδία γίνεσαι μέρα με τη μέρα;
Στη δουλειά αυτή, γίνεσαι καλύτερος όσο γράφεις χιλιόμετρα πάνω στη σκηνή. Αν θέλεις, πάντα! Η κωμωδία είναι η λοξή ματιά στα πράγματα. Αυτό ή το έχει ο εγκέφαλός σου ή δεν το έχει! Κατά τα άλλα, ο χρόνος είναι σύμμαχος. Όπως και η εμπειρία. Μόνο όμως, αν το θέλεις. Αν θέλεις να γίνεις καλύτερος. Μπορεί να δουλεύεις 20 χρόνια σε μια δουλειά και να μην έχει αλλάξει τίποτα από τη πρώτη μέρα. Είναι πως εκμεταλλεύεσαι κάθε φορά τα πράγματα.
Πηγή
Tromaktiko
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
![Μπριζόλα σε... λάβα: Τέτοιο πράγμα δεν το έχεις ξαναδεί... [video]](https://images.newsnowgreece.com/70/708013/mprizola-se-lava--tetoio-pragma-den-to-exeis-xanadei-video-1-124x78.jpg)
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
