2014-08-01 16:34:24
Κάθε Γενιά καλείται να αφήσει πίσω της το χθες που εκ των πραγμάτων κουβαλάει, να αξιοποιήσει την αξιακή χρησιμότητα του... παρελθόντος, και να σχεδιάσει εγκαίρως το δικό της αφήγημα για ένα μέλλον που έχει ήδη ξεκινήσει… χωρίς να ρωτηθεί η ίδια.
Στην Ελλάδα της βαθιάς, σύνθετης και πολυεπίπεδης κρίσης, υπάρχει σε εξέλιξη μια ιδιότυπη, όσο και υποσυνείδητη μάχη γενεών. Η Γενιά του Πολυτεχνείου, η Γενιά που διαμόρφωσε τις συνθήκες για να διολισθήσει η Ελλάδα στην κρίση αποχωρεί περίπου με… ανάθεμα, ενώ η αμέσως επόμενη Γενιά που διεκδικεί ρόλο στις εξελίξεις, είναι μια Γενιά μάλλον χαμένη, υπό την έννοια ότι είχε και εκείνη συμμετοχή στο εθνικό δράμα το οποίο βιώνουμε.
Όπως, χαμένη δυστυχώς μοιάζει και η Γενιά των 30-, καθώς τα παιδιά που τώρα επιχειρούν τα πρώτα, αυτόνομα βήματά τους στην εθνική και κοινωνική πραγματικότητα, καλούνται να το πράξουν περίπου στο κενό. Και κουβαλώντας οι ίδιοι τις λάθος παραστάσεις, από μια Ελλάδα που πετούσε στα σύννεφα και προσγειώθηκε ανωμάλως.
Υπάρχει και μια… ενδιαφέρουσα Γενιά, εκείνη των 40-. Είναι η Γενιά που είδε το Τείχος του Βερολίνου να γκρεμίζεται, όπως εύστοχα έχει διαπιστώσει ένας ηχηρός εκπρόσωπός της, ο χαρισματικός πρωθυπουργός της Ιταλίας Ματέο Ρέντσι, και αναπόφευκτα μπολιάστηκε με το dna των μεγάλων ανατροπών που μπορούν να γίνουν πράξη.
Στην Ελλάδα της κρίσης, οι εκπρόσωποι της συγκεκριμένης Γενιάς βρίσκονται ακόμη στα μετόπισθεν. Υπάρχουν ωστόσο και εξαιρέσεις. Όπως η Όλγα Κεφαλογιάννη, καθώς η νεαρή πολιτικός από την Κρήτη, η οποία μετακινήθηκε το 2012 στην εμβληματική Α’ Αθηνών και άφησε πίσω της… όποιον βρήκε μπροστά της στο “γαλάζιο” στρατόπεδο, δικαιούται να διεκδικεί τον αυτοπροσδιορισμό του πιο γνωστού “success story”της Γενιάς της. Μέχρι σήμερα, τουλάχιστον.
Η Υπουργός Τουρισμού κατάφερε τα δυο τελευταία χρόνια να εικοποιήσει στη δική της πολιτική περπατησιά και delivery πολιτικού αποτελέσματος, τα μόνα πραγματικά “καλά νέα” που άκουσε η Ελλάδα στο σύνολο των κρίσιμων τομέων της κοινωνικής και οικονομικής καθημερινότητας, από τους οποίους διαμορφώνεται το παρόν το οποίο ανοίγει την πόρτα στο μέλλον.
Η Όλγα Κεφαλογιάννη μιλάει σήμερα στα “Υστερόγραφα”. Και παρουσιάζει έναν άξονα ιδεών και προτεραιοτήτων για την επόμενη Ελλάδα, και ένα πολιτικό σύστημα που θα μπορούσε να διαμορφώσει μια καινούρια και αφιλτράριστη σχέση εμπιστοσύνης με μια κοινωνία σε διαρκή καχυποψία, αν όχι μηδενισμό.
- Η Νομική, το Μέγαρο Μαξίμου, το Ρέθυμνο, η Α΄Αθηνών, ο υπουργικός θώκος… Στιγμές μιας διαδρομής με προοπτική μέλλοντος. Ποιά photo opportunities θα έβαζε η Όλγα Κεφαλογιάννη στο άλμπουμ της (πολιτικής) ζωής της, αν έκανε σήμερα τον πρώτο απολογισμό;
“Θα ξεκίναγα με μια φωτογραφία από την Αμερική. Με τον Κώστα Καραμανλή Πρωθυπουργό. Τότε που ήμουν νομικός σύμβουλος στο πρωθυπουργικό γραφείο.
Θα συνέχιζα με μια φωτογραφία στα Ανώγεια. Με τους συγχωριανούς μου, στην πρώτη προεκλογική ομιλία μου το 2007. Μαζί, δίπλα μου και ο πατέρας μου Γιάννης Κεφαλογιάννης.
Θα έκλεινα με την πρώτη μου ομιλία στη Βουλή. Ήταν η συζήτηση για τον προϋπολογισμό του 2008. Η έναρξη της κοινοβουλευτικής μου πορείας. Και αυτή τη φωτογραφία τη θεωρώ ξεχωριστή”.
- Η Ελλάδα που χαμογελάει στον τουρισμό, είναι η ίδια Ελλάδα που δυσκολεύεται να μην μελαγχολεί σε άλλες πτυχές του δημοσίου βίου και της καθημερινότητας. Υπάρχει συνταγή επιτυχίας για να ξαναπιάσουμε το νήμα με την ελπίδα ενός ρεαλιστικά καλύτερου μέλλοντος;
“Τη συνταγή την έχουμε όλοι μέσα μας. Τη γνωρίζουμε, αλλά πρέπει να κατανοήσουμε τη δύναμη μας. Τη δύναμη που έχουμε να αλλάξουμε την πορεία του τόπου. Να αναλάβουμε τις ατομικές μας ευθύνες. Να μάθουμε να λειτουργούμε συλλογικά. Να τολμήσουμε γενναίες και μεγάλες αλλαγές που μπορεί να ξεβολεύουν λίγους, αλλά δημιουργούν τις προϋποθέσεις για ένα καλύτερο μέλλον για την νεότερη γενιά. Νομίζω ότι η γενιά μου το έχει αντιληφθεί. Η κρίση και τα επακόλουθα της είναι ένα καλό μάθημα”.
- Η μεγάλη εθνική κρίση των τελευταίων ετών, και η διαχείριση μιας δύσκολης καθημερινότητας, παραμέρισαν τη συζήτηση για θυελλώδεις θεσμικές αλλαγές και τομές, που θα διαμόρφωναν μια καινούρια εθνική αρχιτεκτονική για τα χρόνια που έρχονται. Ποιες προτεραιότητες θα θέτατε μέσα από μια Συνταγματική Αναθεώρηση, για παράδειγμα;
“Τώρα είναι η ώρα των μεγάλων αλλαγών. Η Νέα Δημοκρατία έχει καταθέσει ολοκληρωμένη πρόταση για την αναθεώρηση του Συντάγματος.. Η πρόταση για απαγόρευση σε βουλευτή να κατέχει και θέση υπουργού για παράδειγμα, μπορεί να συμβάλλει θετικά προς την κατεύθυνση της εμπέδωσης της αρχής της διάκρισης των εξουσιών. Ένα άλλο παράδειγμα είναι ο ορισμός της θητείας της κυβέρνησης. Πρέπει επιτέλους να πάψει ο «κανόνας» της μεταπολίτευσης που θέλει την εκάστοτε κυβέρνηση να κάνει κατά το δοκούν πρόωρες εκλογές. Άλλο παράδειγμα, εξαιρετικά σημαντικό, είναι και ο τρόπος εκλογής του Προέδρου της Δημοκρατίας. Η βούληση του συντακτικού νομοθέτη είναι να επιδιώξει να βρίσκονται ευρείες Συναινέσεις στο πρόσωπο του και όχι να δίνεται πάτημα στην εκάστοτε μειοψηφία να απειλεί με καταψήφιση για να οδηγηθεί η χώρα σε εκλογές.
Τα παραπάνω παραδείγματα είναι ενδεικτικά. Χρειάζονται τολμηρές προτάσεις και ευρύς διάλογος για να πετύχουμε μια σπουδαία συνταγματική αναθεώρηση”.
- Είχατε την ευκαιρία να υποδεχτείτε στην Ελλάδα, αλλά και να συναντήσετε στο εξωτερικό πολλούς σημαντικούς ανθρώπους του Κινηματογράφου και των Τεχνών, δυο τομέων με ισχυρή παρεμβατική δυνατότητα. Ποια στοιχεία του “brand name”Ελλάδα βλέπετε ότι παραμένουν ελκυστικά, ώστε γύρω τους να χτίσουμε το εθνικό σενάριο της επόμενης μέρας;
“Δεν υπάρχει ξένος που να μην γνωρίζει κομμάτια της ελληνικής ιστορίας και μην μένει εκστασιασμένος με την ελληνική μυθολογία. Έχουμε ένα τεράστιο πλούτο που πρέπει να εκμεταλλευτούμε με τρόπο σύγχρονο και αποτελεσματικό. Παράλληλα έχουμε και σημαντικά στοιχεία του σύγχρονου πολιτισμού μας. Σπουδαίους νέους καλλιτέχνες, θέατρο, κινηματογράφο, σημαντικούς εικαστικούς που συνθέτουν μια εικόνα δημιουργίας. Σε όλα αυτά προσθέτω και τον πολιτισμό της καθημερινότητας μας, Το φαγητό μας, το κρασί, τη διάθεση για ζωή και πάνω από όλα την ελληνική φιλοξενία. Στοιχεία που μας διαφοροποιούν σημαντικά από οποιαδήποτε άλλη χώρα”.
- Από τις εκλογές του 2009 και μετά, ένα σημαντικό τμήμα μετριοπαθών ψηφοφόρων απέχει της εκλογικής διαδικασίας, με αποτέλεσμα να συρρικνώνεται η βάση των κομμάτων, να μικραίνει το ακροατήριο απήχησής τους, και να βρίσκουν χώρο τα άκρα και οι ακρότητες. Πώς μπορεί το πολιτικό σύστημα να ξανακερδίσει αρχικά το ενδιαφέρον, και εν συνεχεία την εμπιστοσύνη εκείνων που θα μπορούσαν να έχουν ενεργό ρόλο στη διαμόρφωση της επόμενης Ελλάδας, αλλά σήμερα είναι αποστασιοποιημένοι;
“Ένας ενεργός πολίτης, οφείλει να μετέχει στην εκλογική διαδικασία όχι ως αποτέλεσμα μιας υποχρέωσης που του επιβάλλεται από την πολιτεία, αλλά ως γνήσια έκφραση της δυνατότητας επιρροής του καθενός στα πολιτικά πράγματα. Από εκεί και πέρα, εμείς οι πολιτικοί οφείλουμε να προσφέρουμε στους πολίτες όραμα, σχέδιο και αφοσίωση σε στόχους. Αυτή είναι η συνταγή για να πείσουμε τους πολίτες να φύγουν από την «γκρίζα ζώνη» του θυμού και της αποστασιοποίησης. Μόνο έτσι θα χτίσουμε μια νέα σχέση εμπιστοσύνης που χρειαζόμαστε”.
- Σε μια εποχή όπου η δυνατότητα παρεμβάσεων και διάχυσης στοχευμένων μηνυμάτων μέσω των social media, διαμορφώνει ένα νέο μωσαϊκό σχέσης του πολιτικού με την κοινωνία στην οποία απευθύνεται, πόσο έτοιμοι είναι οι Έλληνες πολιτικοί για να προσαρμοστούν στα νέα δεδομένα; Και να εστιάζουν τη διαδικτυακή εξωστρέφειά τους σε μικρές, καθημερινές νίκες απέναντι στην καχυποψία και την απαξίωση που μοιάζουν σήμερα να χαρακτηρίζουν το εκλογικό σώμα;
“Η νεότερη γενιά πολιτικών είναι πλήρως ευθυγραμμισμένη με την σύγχρονη πραγματικότητα της διαδικτυακής αμφίδρομης σχέσης με τους πολίτες. Αυτό δεν σημαίνει ότι η επικοινωνία και η γοητεία που ασκεί, πρέπει να γίνει αυτοσκοπός. Χρειάζεται να κρατάμε μια ισορροπία και ένα μέτρο”.
- Η Όλγα Κεφαλογιάννη που σκηνοθετεί και πρωταγωνιστεί η ίδια στη ζωή της στην πολιτική, πώς φαντάζεται την Ελλάδα στο γύρισμα της επόμενης δεκαετίας. Και πόσο μπορεί να δει την Όλγα να αφιερώνει τη ζωντάνια και τις ιδέες της σε κάτι άλλο, πέραν της μάχιμης πολιτικής;
“Ελπίζω και εργάζομαι για μια Ελλάδα πιο ώριμη, πιο ανοιχτόμυαλη, πιο εξωστρεφή, με μεγαλύτερη και ουσιαστικότερη κοινωνική αλληλεγγύη, με έντονη σύγχρονη πολιτιστική δημιουργία, με έμφαση στην καινοτομία και την έρευνα.
Μια Ελλάδα που στηρίζεται στις δικές της δυνάμεις, αξιοποιεί στο έπακρο τα συγκριτικά της πλεονεκτήματα, στέκεται ως πραγματικός ισότιμος εταίρος στην Ευρώπη και τον κόσμο”.
Πηγή
Tromaktiko
Στην Ελλάδα της βαθιάς, σύνθετης και πολυεπίπεδης κρίσης, υπάρχει σε εξέλιξη μια ιδιότυπη, όσο και υποσυνείδητη μάχη γενεών. Η Γενιά του Πολυτεχνείου, η Γενιά που διαμόρφωσε τις συνθήκες για να διολισθήσει η Ελλάδα στην κρίση αποχωρεί περίπου με… ανάθεμα, ενώ η αμέσως επόμενη Γενιά που διεκδικεί ρόλο στις εξελίξεις, είναι μια Γενιά μάλλον χαμένη, υπό την έννοια ότι είχε και εκείνη συμμετοχή στο εθνικό δράμα το οποίο βιώνουμε.
Όπως, χαμένη δυστυχώς μοιάζει και η Γενιά των 30-, καθώς τα παιδιά που τώρα επιχειρούν τα πρώτα, αυτόνομα βήματά τους στην εθνική και κοινωνική πραγματικότητα, καλούνται να το πράξουν περίπου στο κενό. Και κουβαλώντας οι ίδιοι τις λάθος παραστάσεις, από μια Ελλάδα που πετούσε στα σύννεφα και προσγειώθηκε ανωμάλως.
Υπάρχει και μια… ενδιαφέρουσα Γενιά, εκείνη των 40-. Είναι η Γενιά που είδε το Τείχος του Βερολίνου να γκρεμίζεται, όπως εύστοχα έχει διαπιστώσει ένας ηχηρός εκπρόσωπός της, ο χαρισματικός πρωθυπουργός της Ιταλίας Ματέο Ρέντσι, και αναπόφευκτα μπολιάστηκε με το dna των μεγάλων ανατροπών που μπορούν να γίνουν πράξη.
Στην Ελλάδα της κρίσης, οι εκπρόσωποι της συγκεκριμένης Γενιάς βρίσκονται ακόμη στα μετόπισθεν. Υπάρχουν ωστόσο και εξαιρέσεις. Όπως η Όλγα Κεφαλογιάννη, καθώς η νεαρή πολιτικός από την Κρήτη, η οποία μετακινήθηκε το 2012 στην εμβληματική Α’ Αθηνών και άφησε πίσω της… όποιον βρήκε μπροστά της στο “γαλάζιο” στρατόπεδο, δικαιούται να διεκδικεί τον αυτοπροσδιορισμό του πιο γνωστού “success story”της Γενιάς της. Μέχρι σήμερα, τουλάχιστον.
Η Υπουργός Τουρισμού κατάφερε τα δυο τελευταία χρόνια να εικοποιήσει στη δική της πολιτική περπατησιά και delivery πολιτικού αποτελέσματος, τα μόνα πραγματικά “καλά νέα” που άκουσε η Ελλάδα στο σύνολο των κρίσιμων τομέων της κοινωνικής και οικονομικής καθημερινότητας, από τους οποίους διαμορφώνεται το παρόν το οποίο ανοίγει την πόρτα στο μέλλον.
Η Όλγα Κεφαλογιάννη μιλάει σήμερα στα “Υστερόγραφα”. Και παρουσιάζει έναν άξονα ιδεών και προτεραιοτήτων για την επόμενη Ελλάδα, και ένα πολιτικό σύστημα που θα μπορούσε να διαμορφώσει μια καινούρια και αφιλτράριστη σχέση εμπιστοσύνης με μια κοινωνία σε διαρκή καχυποψία, αν όχι μηδενισμό.
- Η Νομική, το Μέγαρο Μαξίμου, το Ρέθυμνο, η Α΄Αθηνών, ο υπουργικός θώκος… Στιγμές μιας διαδρομής με προοπτική μέλλοντος. Ποιά photo opportunities θα έβαζε η Όλγα Κεφαλογιάννη στο άλμπουμ της (πολιτικής) ζωής της, αν έκανε σήμερα τον πρώτο απολογισμό;
“Θα ξεκίναγα με μια φωτογραφία από την Αμερική. Με τον Κώστα Καραμανλή Πρωθυπουργό. Τότε που ήμουν νομικός σύμβουλος στο πρωθυπουργικό γραφείο.
Θα συνέχιζα με μια φωτογραφία στα Ανώγεια. Με τους συγχωριανούς μου, στην πρώτη προεκλογική ομιλία μου το 2007. Μαζί, δίπλα μου και ο πατέρας μου Γιάννης Κεφαλογιάννης.
Θα έκλεινα με την πρώτη μου ομιλία στη Βουλή. Ήταν η συζήτηση για τον προϋπολογισμό του 2008. Η έναρξη της κοινοβουλευτικής μου πορείας. Και αυτή τη φωτογραφία τη θεωρώ ξεχωριστή”.
- Η Ελλάδα που χαμογελάει στον τουρισμό, είναι η ίδια Ελλάδα που δυσκολεύεται να μην μελαγχολεί σε άλλες πτυχές του δημοσίου βίου και της καθημερινότητας. Υπάρχει συνταγή επιτυχίας για να ξαναπιάσουμε το νήμα με την ελπίδα ενός ρεαλιστικά καλύτερου μέλλοντος;
“Τη συνταγή την έχουμε όλοι μέσα μας. Τη γνωρίζουμε, αλλά πρέπει να κατανοήσουμε τη δύναμη μας. Τη δύναμη που έχουμε να αλλάξουμε την πορεία του τόπου. Να αναλάβουμε τις ατομικές μας ευθύνες. Να μάθουμε να λειτουργούμε συλλογικά. Να τολμήσουμε γενναίες και μεγάλες αλλαγές που μπορεί να ξεβολεύουν λίγους, αλλά δημιουργούν τις προϋποθέσεις για ένα καλύτερο μέλλον για την νεότερη γενιά. Νομίζω ότι η γενιά μου το έχει αντιληφθεί. Η κρίση και τα επακόλουθα της είναι ένα καλό μάθημα”.
- Η μεγάλη εθνική κρίση των τελευταίων ετών, και η διαχείριση μιας δύσκολης καθημερινότητας, παραμέρισαν τη συζήτηση για θυελλώδεις θεσμικές αλλαγές και τομές, που θα διαμόρφωναν μια καινούρια εθνική αρχιτεκτονική για τα χρόνια που έρχονται. Ποιες προτεραιότητες θα θέτατε μέσα από μια Συνταγματική Αναθεώρηση, για παράδειγμα;
“Τώρα είναι η ώρα των μεγάλων αλλαγών. Η Νέα Δημοκρατία έχει καταθέσει ολοκληρωμένη πρόταση για την αναθεώρηση του Συντάγματος.. Η πρόταση για απαγόρευση σε βουλευτή να κατέχει και θέση υπουργού για παράδειγμα, μπορεί να συμβάλλει θετικά προς την κατεύθυνση της εμπέδωσης της αρχής της διάκρισης των εξουσιών. Ένα άλλο παράδειγμα είναι ο ορισμός της θητείας της κυβέρνησης. Πρέπει επιτέλους να πάψει ο «κανόνας» της μεταπολίτευσης που θέλει την εκάστοτε κυβέρνηση να κάνει κατά το δοκούν πρόωρες εκλογές. Άλλο παράδειγμα, εξαιρετικά σημαντικό, είναι και ο τρόπος εκλογής του Προέδρου της Δημοκρατίας. Η βούληση του συντακτικού νομοθέτη είναι να επιδιώξει να βρίσκονται ευρείες Συναινέσεις στο πρόσωπο του και όχι να δίνεται πάτημα στην εκάστοτε μειοψηφία να απειλεί με καταψήφιση για να οδηγηθεί η χώρα σε εκλογές.
Τα παραπάνω παραδείγματα είναι ενδεικτικά. Χρειάζονται τολμηρές προτάσεις και ευρύς διάλογος για να πετύχουμε μια σπουδαία συνταγματική αναθεώρηση”.
- Είχατε την ευκαιρία να υποδεχτείτε στην Ελλάδα, αλλά και να συναντήσετε στο εξωτερικό πολλούς σημαντικούς ανθρώπους του Κινηματογράφου και των Τεχνών, δυο τομέων με ισχυρή παρεμβατική δυνατότητα. Ποια στοιχεία του “brand name”Ελλάδα βλέπετε ότι παραμένουν ελκυστικά, ώστε γύρω τους να χτίσουμε το εθνικό σενάριο της επόμενης μέρας;
“Δεν υπάρχει ξένος που να μην γνωρίζει κομμάτια της ελληνικής ιστορίας και μην μένει εκστασιασμένος με την ελληνική μυθολογία. Έχουμε ένα τεράστιο πλούτο που πρέπει να εκμεταλλευτούμε με τρόπο σύγχρονο και αποτελεσματικό. Παράλληλα έχουμε και σημαντικά στοιχεία του σύγχρονου πολιτισμού μας. Σπουδαίους νέους καλλιτέχνες, θέατρο, κινηματογράφο, σημαντικούς εικαστικούς που συνθέτουν μια εικόνα δημιουργίας. Σε όλα αυτά προσθέτω και τον πολιτισμό της καθημερινότητας μας, Το φαγητό μας, το κρασί, τη διάθεση για ζωή και πάνω από όλα την ελληνική φιλοξενία. Στοιχεία που μας διαφοροποιούν σημαντικά από οποιαδήποτε άλλη χώρα”.
- Από τις εκλογές του 2009 και μετά, ένα σημαντικό τμήμα μετριοπαθών ψηφοφόρων απέχει της εκλογικής διαδικασίας, με αποτέλεσμα να συρρικνώνεται η βάση των κομμάτων, να μικραίνει το ακροατήριο απήχησής τους, και να βρίσκουν χώρο τα άκρα και οι ακρότητες. Πώς μπορεί το πολιτικό σύστημα να ξανακερδίσει αρχικά το ενδιαφέρον, και εν συνεχεία την εμπιστοσύνη εκείνων που θα μπορούσαν να έχουν ενεργό ρόλο στη διαμόρφωση της επόμενης Ελλάδας, αλλά σήμερα είναι αποστασιοποιημένοι;
“Ένας ενεργός πολίτης, οφείλει να μετέχει στην εκλογική διαδικασία όχι ως αποτέλεσμα μιας υποχρέωσης που του επιβάλλεται από την πολιτεία, αλλά ως γνήσια έκφραση της δυνατότητας επιρροής του καθενός στα πολιτικά πράγματα. Από εκεί και πέρα, εμείς οι πολιτικοί οφείλουμε να προσφέρουμε στους πολίτες όραμα, σχέδιο και αφοσίωση σε στόχους. Αυτή είναι η συνταγή για να πείσουμε τους πολίτες να φύγουν από την «γκρίζα ζώνη» του θυμού και της αποστασιοποίησης. Μόνο έτσι θα χτίσουμε μια νέα σχέση εμπιστοσύνης που χρειαζόμαστε”.
- Σε μια εποχή όπου η δυνατότητα παρεμβάσεων και διάχυσης στοχευμένων μηνυμάτων μέσω των social media, διαμορφώνει ένα νέο μωσαϊκό σχέσης του πολιτικού με την κοινωνία στην οποία απευθύνεται, πόσο έτοιμοι είναι οι Έλληνες πολιτικοί για να προσαρμοστούν στα νέα δεδομένα; Και να εστιάζουν τη διαδικτυακή εξωστρέφειά τους σε μικρές, καθημερινές νίκες απέναντι στην καχυποψία και την απαξίωση που μοιάζουν σήμερα να χαρακτηρίζουν το εκλογικό σώμα;
“Η νεότερη γενιά πολιτικών είναι πλήρως ευθυγραμμισμένη με την σύγχρονη πραγματικότητα της διαδικτυακής αμφίδρομης σχέσης με τους πολίτες. Αυτό δεν σημαίνει ότι η επικοινωνία και η γοητεία που ασκεί, πρέπει να γίνει αυτοσκοπός. Χρειάζεται να κρατάμε μια ισορροπία και ένα μέτρο”.
- Η Όλγα Κεφαλογιάννη που σκηνοθετεί και πρωταγωνιστεί η ίδια στη ζωή της στην πολιτική, πώς φαντάζεται την Ελλάδα στο γύρισμα της επόμενης δεκαετίας. Και πόσο μπορεί να δει την Όλγα να αφιερώνει τη ζωντάνια και τις ιδέες της σε κάτι άλλο, πέραν της μάχιμης πολιτικής;
“Ελπίζω και εργάζομαι για μια Ελλάδα πιο ώριμη, πιο ανοιχτόμυαλη, πιο εξωστρεφή, με μεγαλύτερη και ουσιαστικότερη κοινωνική αλληλεγγύη, με έντονη σύγχρονη πολιτιστική δημιουργία, με έμφαση στην καινοτομία και την έρευνα.
Μια Ελλάδα που στηρίζεται στις δικές της δυνάμεις, αξιοποιεί στο έπακρο τα συγκριτικά της πλεονεκτήματα, στέκεται ως πραγματικός ισότιμος εταίρος στην Ευρώπη και τον κόσμο”.
Πηγή
Tromaktiko
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Πάτρα: Τα τρένα διασχίζουν θάμνους και σκουπίδια ...
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
