2014-08-03 07:30:17
Βαρύς τίτλος. Αν ψάχνεις τον εαυτό σου, σε βάζει σε σκέψεις. Αν είσαι τουρίστας στη ζωή, προσπερνάς. Είχε πέσει στην αντίληψή μου ένα υπέροχο σποτ για τον ρατσισμό Μια κυρία δυσφορούσε στο αεροπλάνο που στη διπλανή θέση καθόταν ένας «έγχρωμος άνδρας». Ζητούσε επανειλημμένως από την αεροσυνοδό -με γκριμάτσες σιχαμάρας- να της αλλάξουν τη θέση.
Συνεννοήθηκε η αεροσυνοδός με τον πιλότο και πλησιάζοντας την κυρία, σηκώθηκε αυτή, περιχαρής για να πάει στην καινούρια θέση χωρίς τον μαύρο δίπλα της. Τελικά, η κοπέλα αφού ζήτησε συγνώμη από τον κύριο, του ζήτησε να την ακολουθήσει. Και τον έβαλε στην πρώτη θέση επαναλαμβάνοντας τη συγνώμη όλης της εταιρείας. Εννοείται ένιωσα μια ικανοποίηση, του τύπου «πάρ' τα, σκατόγρια». Όπα! Γριά. Άρα, την έβαλα αυτόματα σε μια άλλη κατηγορία ανθρώπων.
Δεν είναι νέα, όμορφη, χαμογελαστή, άρα, σκάρτη. Αν ήταν ανάποδα η δράση του σποτ, θα έβριζα τον μαύρο, σκυλάραπα, που δεν σέβεται έναν μεγάλο άνθρωπο και δη γυναίκα και μπλα μπλα...
Δεν λέω τίποτα καινούριο. Έτσι κι αλλιώς ανοίγει εντός και εκτός των πυλών, μια μεγάλη συζήτηση περί ορατότητας, ρατσισμού, ομοφοβίας, τρανσφοβίας, είτε έξω από την κοινωνία αλλά περισσότερο δε, μέσα στην κοινότητα. Αλλά ας μη μείνουμε μόνο εκεί. Είναι πολλές οι «φοβίες» που μαστίζουν πια την εποχή μας.
Φοβόμαστε, όσοι θέλουμε να έχουμε συνείδηση, τι λέξεις πρέπει να χρησιμοποιούμε για να μην προσβάλουμε κάποιον άνθρωπο ή να μην τον φέρουμε σε δύσκολη θέση. Τρανό παράδειγμα, πριν από λίγα χρόνια δεν έλεγες εύκολα τη λέξη "ανάπηρος". Ήταν πιο δόκιμο ή πιο εύκολο να γλιστρήσει απ' το μυαλό στη γλώσσα, το «άνθρωπος με ειδικές ανάγκες». Απενοχοποιούσε τους ανθρώπους με «χωρίς ειδικές ανάγκες».
Και σήμερα θεωρείται σχεδόν ύβρις να αποκαλέσεις έναν ανάπηρο άνθρωπο, έτσι.
Έχω άπειρα παραδείγματα, αλλά σίγουρα κι εσείς. "Λαθρομετανάστης". Παράλογο. Τα τσιγάρα είναι λαθραία, οι κολώνιες, τα ποτά κ.λπ. Κι όμως. Χρησιμοποιείται κατά κόρον. Η λέξη "τραβεστί", ας πούμε, είναι κακόηχη στα αυτιά των ίδιων των τρανς. Η λέξη "τραβεστί", για την ελληνική κοινωνία ισούται με πεζοδρόμιο.
Κι όμως, δεν είναι έτσι. Δεν κάνουν όλες οι τρανς πεζοδρόμιο. Άρα αυτή η λέξη, που δεν ικανοποιεί και τις ανάγκες γλωσσολογικά μια ολόκληρη κοινότητα, τείνει να εξαλειφθεί. Τραβεστί είναι ο παρενδυτικός. Ο άντρας που ντύνεται γυναίκα. Αν, λοιπόν, κάποιος με αποκαλέσει έτσι, πάραυτα ακυρώνει την ίδια μου την ύπαρξη, ως γυναίκα, ούσα από διόρθωση φύλου. Αν πάλι εγώ, κάποιον γκέι, τον αποκαλέσω στο θηλυκό και αυτός δεν βολεύεται σε αυτή την προσφώνηση, θα αισθανθεί άβολα.
Ασχέτως αν μεταξύ τους οι τρανς, οι γκέι, οι όποιες κλειστές ομάδες μιλούν μεταξύ τους με τους χειρότερους χαρακτηρισμούς, εκτός των τειχών... πίπτει πέτρα. Και ας μην είναι αναμάρτητος.
Και ξαφνικά γεμίσαμε ηθικοπλάστες άμεμπτους. Πιτσιρικαρία, που έτσι κι αλλιώς επαναστατεί με λάθος τρόπο. Είπαμε, ο καναπές δεν είναι επανάσταση. Ανθρώπους που, μεταξύ μας, ξέρουμε πόσο βρώμικοι ήταν και είναι, να μας σηκώνουν το δάχτυλο. Και όχι για να κρυφτούν πίσω από αυτό, όπως προσπαθούν όταν έρχονται τα δύσκολα.
Εν ολίγοις, χρειαζόμαστε εκπαίδευση. Πρώτα εμείς και μετά να τολμήσουμε να υποδείξουμε στην κοινωνία την ορολογία της ορθότητας και της αξιοπρέπειας. Το κακό είναι πως είναι πολλοί λίγοι αυτοί που μπορούν να μας εκπαιδεύσουν. Μετρημένοι στα δάχτυλα. Οι «σωστοί» έχουν φύγει και οι υπόλοιποι είναι τοποθετημένοι εκεί που δεν τους αρμόζει. Αυτοί που μπορούν, ας το κάνουν.
Ας τολμήσουν να πιάσουν τον ταύρο από τα κέρατα και να τα βάλουν με ολόκληρη την κοινότητα. Να μπει σιγά-σιγά το νερό στο αυλάκι και τα απόβλητα να πιάνονται στα κλαδιά των όχθων.
Ξέρω να πω με κάθε ειλικρίνεια πως λάθη έχουμε όλοι δικαίωμα να κάνουμε. Να μας ξεφύγει η λέξη ή η πρόταση που κάποιον συνάνθρωπό μας θα τον στήσει στον τοίχο. Αλλά ποιος είναι αυτός που θα «δικάσει»; Ποιος δικαιούται; Ο παλαιότερος ή ο πιο καθαρός; Ο φρέσκος ή «ο μέσα στα πράγματα» που ήδη κάπως έχει γείρει η βάρκα του; Κι αν η βάρκα μπάσει νερά δύσκολα φτάνεις τη στεριά... αγαπητέ μου.
πηγή
Tromaktiko
Συνεννοήθηκε η αεροσυνοδός με τον πιλότο και πλησιάζοντας την κυρία, σηκώθηκε αυτή, περιχαρής για να πάει στην καινούρια θέση χωρίς τον μαύρο δίπλα της. Τελικά, η κοπέλα αφού ζήτησε συγνώμη από τον κύριο, του ζήτησε να την ακολουθήσει. Και τον έβαλε στην πρώτη θέση επαναλαμβάνοντας τη συγνώμη όλης της εταιρείας. Εννοείται ένιωσα μια ικανοποίηση, του τύπου «πάρ' τα, σκατόγρια». Όπα! Γριά. Άρα, την έβαλα αυτόματα σε μια άλλη κατηγορία ανθρώπων.
Δεν είναι νέα, όμορφη, χαμογελαστή, άρα, σκάρτη. Αν ήταν ανάποδα η δράση του σποτ, θα έβριζα τον μαύρο, σκυλάραπα, που δεν σέβεται έναν μεγάλο άνθρωπο και δη γυναίκα και μπλα μπλα...
Δεν λέω τίποτα καινούριο. Έτσι κι αλλιώς ανοίγει εντός και εκτός των πυλών, μια μεγάλη συζήτηση περί ορατότητας, ρατσισμού, ομοφοβίας, τρανσφοβίας, είτε έξω από την κοινωνία αλλά περισσότερο δε, μέσα στην κοινότητα. Αλλά ας μη μείνουμε μόνο εκεί. Είναι πολλές οι «φοβίες» που μαστίζουν πια την εποχή μας.
Φοβόμαστε, όσοι θέλουμε να έχουμε συνείδηση, τι λέξεις πρέπει να χρησιμοποιούμε για να μην προσβάλουμε κάποιον άνθρωπο ή να μην τον φέρουμε σε δύσκολη θέση. Τρανό παράδειγμα, πριν από λίγα χρόνια δεν έλεγες εύκολα τη λέξη "ανάπηρος". Ήταν πιο δόκιμο ή πιο εύκολο να γλιστρήσει απ' το μυαλό στη γλώσσα, το «άνθρωπος με ειδικές ανάγκες». Απενοχοποιούσε τους ανθρώπους με «χωρίς ειδικές ανάγκες».
Και σήμερα θεωρείται σχεδόν ύβρις να αποκαλέσεις έναν ανάπηρο άνθρωπο, έτσι.
Έχω άπειρα παραδείγματα, αλλά σίγουρα κι εσείς. "Λαθρομετανάστης". Παράλογο. Τα τσιγάρα είναι λαθραία, οι κολώνιες, τα ποτά κ.λπ. Κι όμως. Χρησιμοποιείται κατά κόρον. Η λέξη "τραβεστί", ας πούμε, είναι κακόηχη στα αυτιά των ίδιων των τρανς. Η λέξη "τραβεστί", για την ελληνική κοινωνία ισούται με πεζοδρόμιο.
Κι όμως, δεν είναι έτσι. Δεν κάνουν όλες οι τρανς πεζοδρόμιο. Άρα αυτή η λέξη, που δεν ικανοποιεί και τις ανάγκες γλωσσολογικά μια ολόκληρη κοινότητα, τείνει να εξαλειφθεί. Τραβεστί είναι ο παρενδυτικός. Ο άντρας που ντύνεται γυναίκα. Αν, λοιπόν, κάποιος με αποκαλέσει έτσι, πάραυτα ακυρώνει την ίδια μου την ύπαρξη, ως γυναίκα, ούσα από διόρθωση φύλου. Αν πάλι εγώ, κάποιον γκέι, τον αποκαλέσω στο θηλυκό και αυτός δεν βολεύεται σε αυτή την προσφώνηση, θα αισθανθεί άβολα.
Ασχέτως αν μεταξύ τους οι τρανς, οι γκέι, οι όποιες κλειστές ομάδες μιλούν μεταξύ τους με τους χειρότερους χαρακτηρισμούς, εκτός των τειχών... πίπτει πέτρα. Και ας μην είναι αναμάρτητος.
Και ξαφνικά γεμίσαμε ηθικοπλάστες άμεμπτους. Πιτσιρικαρία, που έτσι κι αλλιώς επαναστατεί με λάθος τρόπο. Είπαμε, ο καναπές δεν είναι επανάσταση. Ανθρώπους που, μεταξύ μας, ξέρουμε πόσο βρώμικοι ήταν και είναι, να μας σηκώνουν το δάχτυλο. Και όχι για να κρυφτούν πίσω από αυτό, όπως προσπαθούν όταν έρχονται τα δύσκολα.
Εν ολίγοις, χρειαζόμαστε εκπαίδευση. Πρώτα εμείς και μετά να τολμήσουμε να υποδείξουμε στην κοινωνία την ορολογία της ορθότητας και της αξιοπρέπειας. Το κακό είναι πως είναι πολλοί λίγοι αυτοί που μπορούν να μας εκπαιδεύσουν. Μετρημένοι στα δάχτυλα. Οι «σωστοί» έχουν φύγει και οι υπόλοιποι είναι τοποθετημένοι εκεί που δεν τους αρμόζει. Αυτοί που μπορούν, ας το κάνουν.
Ας τολμήσουν να πιάσουν τον ταύρο από τα κέρατα και να τα βάλουν με ολόκληρη την κοινότητα. Να μπει σιγά-σιγά το νερό στο αυλάκι και τα απόβλητα να πιάνονται στα κλαδιά των όχθων.
Ξέρω να πω με κάθε ειλικρίνεια πως λάθη έχουμε όλοι δικαίωμα να κάνουμε. Να μας ξεφύγει η λέξη ή η πρόταση που κάποιον συνάνθρωπό μας θα τον στήσει στον τοίχο. Αλλά ποιος είναι αυτός που θα «δικάσει»; Ποιος δικαιούται; Ο παλαιότερος ή ο πιο καθαρός; Ο φρέσκος ή «ο μέσα στα πράγματα» που ήδη κάπως έχει γείρει η βάρκα του; Κι αν η βάρκα μπάσει νερά δύσκολα φτάνεις τη στεριά... αγαπητέ μου.
πηγή
Tromaktiko
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Απογοητευμένοι οι έμποροι από Θερινές εκπτώσεις & Τουρισμό...
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
