2014-08-04 16:10:23
Η Tanis Jex-Blake από την Alberta του Καναδά ανέβασε την παρακάτω φωτογραφία στο Facebook, με τα εξής λόγια Αυτή είναι μία ανοιχτή επιστολή στα 2 αγόρια και το 1 κορίτσι που αποφάσισαν να αφήσουν τη δουλειά τους στο Sherwood Park, όπου έφτιαχναν ένα σπίτι, και να έρθουν στην παραλία της Alberta για να χαλαρώσουν στον ήλιο, να απολαύσουν τη θάλασσα και να πιουν μερικές μπίρες.
Λυπάμαι που η πρώτη μου απόπειρα να κάνω ηλιοθεραπεία με μπικίνι σε δημόσιο χώρο εδώ και 13 χρόνια σας «αηδίασε». Λυπάμαι που το στομάχι μου δεν είναι επίπεδο και σφικτό. Λυπάμαι που η κοιλιά μου είναι γεμάτη ραγάδες. ΔΕΝ λυπάμαι που το σώμα μου φιλοξένησε, μεγάλωσε, προστάτεψε, γέννησε και ανέθρεψε ΠΕΝΤΕ ξεχωριστά, υγιέστατα, πανέξυπνα και υπέροχα πλάσματα.
Λυπάμαι που στα 33 μου, τα 60 μου κιλά σας προσέβαλαν τόσο που αισθανθήκατε την ανάγκη να με δείξετε με το δάχτυλο, να γελάσετε και να προσποιηθείτε πως με κλωτσάτε. Θα ήθελα όμως να σας πω πως καθώς κοιτούσα τα «τέλεια» νεανικά κορμιά σας, το μόνο που μπορούσα να σκεφτώ ήταν «τι το σπουδαίο έχει κατορθώσει ΤΟ ΔΙΚΟ ΣΑΣ σώμα;».
Θα ήθελα επίσης να γνωρίζετε πως στάθηκα στο ύψος μου και δεν αντέδρασα καθώς με χλευάζατε, προσποιούμουν πως τα όσα λέγατε και κάνατε δεν με επηρέαζαν – στην επιστροφή για το σπίτι όμως έκλαψα μέσα στο αμάξι. Σας ευχαριστώ που χαλάσατε τη μέρα μου. Άνθρωποι όπως εσείς είναι αυτοί που κάνουν τον κόσμο άσχημο και μισητό.
Δεν μπορώ παρά να λυπηθώ τις γυναίκες που μια μέρα θα γεννήσουν τα παιδιά σας και θα γίνουν «αηδιαστικές» στα μάτια σας καθώς το σώμα τους αλλάζει μέσα από αυτή τη θαυμαστή διαδικασία της εγκυμοσύνης. Το μόνο που ελπίζω είναι πως μια μέρα θα συνειδητοποιήσετε πως τα σημάδια που έχω στο κορμί μου είναι κάτι για το οποίο είμαι περήφανη και όχι κάτι που με κάνει να ντρέπομαι. Μανούλες, να είστε περήφανες για το σώμα, το στομάχι, την κοιλιά, τα σημάδια σας! Αυτά έφεραν στον κόσμο τα παιδιά σας.
Tromaktiko
Λυπάμαι που η πρώτη μου απόπειρα να κάνω ηλιοθεραπεία με μπικίνι σε δημόσιο χώρο εδώ και 13 χρόνια σας «αηδίασε». Λυπάμαι που το στομάχι μου δεν είναι επίπεδο και σφικτό. Λυπάμαι που η κοιλιά μου είναι γεμάτη ραγάδες. ΔΕΝ λυπάμαι που το σώμα μου φιλοξένησε, μεγάλωσε, προστάτεψε, γέννησε και ανέθρεψε ΠΕΝΤΕ ξεχωριστά, υγιέστατα, πανέξυπνα και υπέροχα πλάσματα.
Λυπάμαι που στα 33 μου, τα 60 μου κιλά σας προσέβαλαν τόσο που αισθανθήκατε την ανάγκη να με δείξετε με το δάχτυλο, να γελάσετε και να προσποιηθείτε πως με κλωτσάτε. Θα ήθελα όμως να σας πω πως καθώς κοιτούσα τα «τέλεια» νεανικά κορμιά σας, το μόνο που μπορούσα να σκεφτώ ήταν «τι το σπουδαίο έχει κατορθώσει ΤΟ ΔΙΚΟ ΣΑΣ σώμα;».
Θα ήθελα επίσης να γνωρίζετε πως στάθηκα στο ύψος μου και δεν αντέδρασα καθώς με χλευάζατε, προσποιούμουν πως τα όσα λέγατε και κάνατε δεν με επηρέαζαν – στην επιστροφή για το σπίτι όμως έκλαψα μέσα στο αμάξι. Σας ευχαριστώ που χαλάσατε τη μέρα μου. Άνθρωποι όπως εσείς είναι αυτοί που κάνουν τον κόσμο άσχημο και μισητό.
Δεν μπορώ παρά να λυπηθώ τις γυναίκες που μια μέρα θα γεννήσουν τα παιδιά σας και θα γίνουν «αηδιαστικές» στα μάτια σας καθώς το σώμα τους αλλάζει μέσα από αυτή τη θαυμαστή διαδικασία της εγκυμοσύνης. Το μόνο που ελπίζω είναι πως μια μέρα θα συνειδητοποιήσετε πως τα σημάδια που έχω στο κορμί μου είναι κάτι για το οποίο είμαι περήφανη και όχι κάτι που με κάνει να ντρέπομαι. Μανούλες, να είστε περήφανες για το σώμα, το στομάχι, την κοιλιά, τα σημάδια σας! Αυτά έφεραν στον κόσμο τα παιδιά σας.
Tromaktiko
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
