2014-08-19 09:51:12
Συνέντευξη στο περιοδικό «YES!» και τον Ανδρέα Θεοδώρου παραχώρησε ο Σωτήρης Καλυβάτσης και, μεταξύ άλλων, μίλησε για την απόφαση του να μένει για μεγάλο διάστημα στο σκάφος του, ενώ δεν δίστασε να αναφερθεί και στην απώλεια του πατέρα του που άλλαξε τα πράγματα στη ζωή του.
Πώς ήσουν ως παιδί; «Ζωηρό, υπερκινητικό και γι” αυτό η μανούλα μου με πήγαινε παντού. Από εκείνη πήρα τα καλλιτεχνικά, γιατί είναι ζωγράφος και κατανοούσε πως κάτι υπάρχει μέσα μου».
Ποια ήταν η πιο δύσκολη περίοδος στη ζωή σου; «Είχα την ατυχία να χάσω τον πατέρα μου, στη Β΄γυμνασίου, και μετά ήρθαν αλλιώς τα πράγματα».
Τι εννοείς; «Μου γύρισαν τα μυαλά όταν έχασα τον πατέρα μου, γιατί ήταν ένα χαστούκι. Βασικά, άρχισα να βλέπω τα πράγματα πολυ διαφορετικά. Άρχισα να αισθάνομαι ότι στο σχολείο οι δάσκαλοι μας κοροϊδέυουν, ότι δεν ενδιαφέρεται κανείς να μάθουμε γράμματα και γι’αυτό δεν ήταν στόχος μου να πάρω το απολυτήριο. Ήρθε μια… ελαφριά ωρίμανση, άρχισα να τα διυλίζω όλα λίγο διαφορετικά και έγινα πνεύμα αντιλογίας. Γι” αυτό και το σχολείο ουσιαστικά το τελείωσα πιο πολύ κάνοντας δουλειές, όπως βάψιμο».
Ήταν δύσκολο για ένα αγόρι να μεγαλώνει χωρίς τον πατέρα του; «Σίγουρα υπήρχε δυσκολία, όμως πιστεύω ότι ισορρόπησα. Στην πορεία, μάλιστα, έκανα παρέα με μεγαλύτερους ανθρώπους, γιατί, άθελά μου έψαχνα να βρω ένα πατρικό πρότυπο για να μπορώ να συμβουλεύομαι κάποιον και να αισθάνομαι ότι με προστατεύει».
Η αγάπη για τη θάλασσα πως προέκυψε; «Μικρός ήμουν ναυτοπρόσκοπος, ήθελα να μάθω να ζω με τη θάλάσσα, γιατί γενικότερα με τη φύση… ξεφεύγω. Μάλλον ήταν στο DNA μου. Γιάυτό χαίρομαι που αξιώθηκα να κάνω ένα όνειρό μου πραγματικότητα, αποκτώντας το σκάφος μου, στο οποίο μένω μόνιμα. Ελπίζω, μάλιστα, να με αξώσει ο Θεός να ζω εκεί μέχρι να ψοφήσω(γέλια!)».
πηγή Tromaktiko
Πώς ήσουν ως παιδί; «Ζωηρό, υπερκινητικό και γι” αυτό η μανούλα μου με πήγαινε παντού. Από εκείνη πήρα τα καλλιτεχνικά, γιατί είναι ζωγράφος και κατανοούσε πως κάτι υπάρχει μέσα μου».
Ποια ήταν η πιο δύσκολη περίοδος στη ζωή σου; «Είχα την ατυχία να χάσω τον πατέρα μου, στη Β΄γυμνασίου, και μετά ήρθαν αλλιώς τα πράγματα».
Τι εννοείς; «Μου γύρισαν τα μυαλά όταν έχασα τον πατέρα μου, γιατί ήταν ένα χαστούκι. Βασικά, άρχισα να βλέπω τα πράγματα πολυ διαφορετικά. Άρχισα να αισθάνομαι ότι στο σχολείο οι δάσκαλοι μας κοροϊδέυουν, ότι δεν ενδιαφέρεται κανείς να μάθουμε γράμματα και γι’αυτό δεν ήταν στόχος μου να πάρω το απολυτήριο. Ήρθε μια… ελαφριά ωρίμανση, άρχισα να τα διυλίζω όλα λίγο διαφορετικά και έγινα πνεύμα αντιλογίας. Γι” αυτό και το σχολείο ουσιαστικά το τελείωσα πιο πολύ κάνοντας δουλειές, όπως βάψιμο».
Ήταν δύσκολο για ένα αγόρι να μεγαλώνει χωρίς τον πατέρα του; «Σίγουρα υπήρχε δυσκολία, όμως πιστεύω ότι ισορρόπησα. Στην πορεία, μάλιστα, έκανα παρέα με μεγαλύτερους ανθρώπους, γιατί, άθελά μου έψαχνα να βρω ένα πατρικό πρότυπο για να μπορώ να συμβουλεύομαι κάποιον και να αισθάνομαι ότι με προστατεύει».
Η αγάπη για τη θάλασσα πως προέκυψε; «Μικρός ήμουν ναυτοπρόσκοπος, ήθελα να μάθω να ζω με τη θάλάσσα, γιατί γενικότερα με τη φύση… ξεφεύγω. Μάλλον ήταν στο DNA μου. Γιάυτό χαίρομαι που αξιώθηκα να κάνω ένα όνειρό μου πραγματικότητα, αποκτώντας το σκάφος μου, στο οποίο μένω μόνιμα. Ελπίζω, μάλιστα, να με αξώσει ο Θεός να ζω εκεί μέχρι να ψοφήσω(γέλια!)».
πηγή Tromaktiko
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
