2014-08-23 08:00:12
Λαμπερή, ταλαντούχα, με σύνεση και ειλικρίνεια, Ναταλία Δραγούμη στο Outnow... Πρωταγωνιστεί στις “Φόνισσες της Παπαδιαμάντη” και ενώ “τρέχει” η περιοδεία με επόμενους σταθμούς Θεσσαλονίκη-Χαλκιδική, βρήκε λίγο χρόνο, να μιλήσουμε για ότι μας απασχολεί. Ότι μας αφορά Mεγάλη επιτυχία το θεατρικό “Οι Φόνισσες της Παπαδιαμάντη”. Τι έχει πια, αυτό το έργο και αγαπήθηκε τόσο πολύ από τη πρώτη στιγμή;
Καταρχάς, η μαεστρία των κειμένων του Αλέξανδρου Ρήγα και του Δημήτρη Αποστόλου. Το έργο έχει την ατάκα, αλλά δεν στέκεται μόνο σε αυτήν. Έχει πολλές αναγνώσεις. Πέραν του γέλιου, μπορείς αν θες να προβληματιστείς και να πας πολύ παραπέρα. Κατά τη γνώμη μου, το έργο αυτό λειτουργεί “από κάτω” πιο πολύ. Υποδόρεια. Δεν είναι ένα έργο εντυπωσιασμού. Δεν έχουμε αλλαγές, πολλά σκηνικά, πολλαπλά κοστούμια και είναι εντυπωσιακό πώς ο κόσμος δεν βαριέται ούτε ένα δευτερόλεπτο. Είναι μία “τίμια” παράσταση. Δεν προσπαθεί να το παίξει κάτι που δεν είναι.
Και οι ηρωίδες του έργου, αν και τις ονομάζουμε “Φόνισσες”, στην ουσία είναι γυναίκες-θύματα.
Επίσης, είναι πολλών ειδών γυναίκες. Πέραν του ότι ερμηνεύονται από αναγνωρίσιμες ηθοποιούς στο κοινό, που το θεωρώ καλό, η κάθε γυναίκα θα βρει μια ηρωίδα να ταυτιστεί μαζί της. Είναι μεν “Φόνισσες”, μιλάμε σαφώς για κωμωδία, αλλά ουσιαστικά οι χαρακτήρες αυτών των γυναικών, μπορεί να υπάρχουν στο κοινό. Ηρωίδες της διπλανής πόρτας είναι, πέραν του πρώτου επιπέδου της “Φόνισσας”. Στο έργο θίγονται τα προβλήματα όλων των γυναικών. Είναι τραβηγμένα λόγω της δομής της κωμωδίας, μα τα προβλήματα είναι υπαρκτά. Προβλήματα πολλών γυναικών της κοινωνίας μας.
Υπήρξαν γυναίκες που να παρακολούθησαν τη παράσταση και να ήταν ταυτισμένες με το δικό σου ρόλο, της μετανάστριας;
Ήρθαν στο καμαρίνι κάποιες συγκινημένες κυρίες που ακούσαν τα αλβανικά που λέω κάποια στιγμή στη παράσταση-διότι υποδύομαι μια Αλβανίδα πόρνη. Δε ξέρω, δεν γνωρίζω αν ήρθε κάποια που έχει κάνει ιερόδουλη. Μέσα από το δικό μου ρόλο, ταυτίζεται ο μετανάστης και το πως μπορεί να δουλεύεις σε ξένο τόπο, μα στη ψυχή σου μέσα είναι “καρφωμένοι” ο μπαμπάς σου-η μαμά σου, η οικογένεια που σου λείπει.
Η “ψυχική κακοποίηση” από τους άνδρες, επίσης θίγεται στο έργο.
Ναι. Πόσες Ελληνίδες νοικοκυρές υποφέρουν από τις συμπεριφορές των αντρών τους! Δεν χρειάζεται κάποιος να ασκεί σωματική βία.
Πιστεύεις στην απόδοση δικαιοσύνης, προσωπικά, ο καθένας από το δικό του μετερίζι; Σε μέρες που ζούμε και είναι πολύ δύσκολες, υπάρχει μια έντονη ψυχική βία στη καθημερινότητα όλων μας….
Η κρίση έχει αλλάξει το χαρακτήρα των ανθρώπων και τις σχέσεις μεταξύ τους. Αυτό είναι το πιο ανησυχητικό από όλα. Όταν επανέλθει το χρήμα, θα αποκατασταθούν οι σχέσεις; Θα επανέλθει το ήθος στους ανθρώπους που έχει χαθεί; Θα φύγει η έχθρα; Με απασχολεί πολύ αυτό. Πώς βγαίνει στο καθένα, ο κακός του εαυτός.
Μια φράση του έργου λέει “πως νόμιζα πως η αγάπη κάνει το κόσμο να γυρίζει….λάθος….η αγάπη κάνει τελικά το γύρισμα να αξίζει”….δεν το συνειδητοποιούμε, ε;
Όχι. Και δεν νομίζω ότι είμαστε στο στάδιο που το ψάχνουμε ακόμα. Είμαστε σε φάση που τα έχουμε χαμένα και έχουν βραχυκυκλώσει όλοι οι χαρακτήρες και οι συμπεριφορές. Δεν έχουμε γυρίσει στην αγάπη. Θέλει να περάσουν πολλά χρόνια. Είμαστε ακόμα στην απόγνωση και χάνονται οι ανθρώπινες σχέσεις. Είναι φοβερό πώς το χρήμα ορίζει τις σχέσεις των ανθρώπων, με θετικό ή αρνητικό τρόπο.
Πού μπορεί να βασιστεί κάποιος σε αυτή τη θολούρα; Πού να βασιστεί για να ξεκινήσει να βλέπει πιο καθαρά γύρω του τα πράγματα;
Μόνο στους πολύ δικούς του ανθρώπους και την ανιδιοτελή αγάπη που σαφώς υπάρχει.
Δυο ώρες επί σκηνής στο έργο με συναδέλφους αμιγώς κωμικές ηθοποιούς. Στην αρχή δεν ήταν δύσκολο, το σκηνικό παιχνίδι;
Φαίνεται κάτι εύκολο, μα δεν είναι. Εγώ δεν θεωρώ τον εαυτό μου κωμική ηθοποιό. Δίχως να σημαίνει πως δεν μπορώ να παίξω κωμωδία και να είμαι καλή στη κωμωδία. Εγώ, μαθαίνω, μέρα με τη μέρα, από αυτή τη παράσταση πράγματα που δεν μπορούσα να φανταστώ πως υπάρχουν στους κανόνες της κωμωδίας.
Τι εντόπισες τελευταία στη κωμωδία;
Πώς να βγει το αστείο, ξανά…έχει ολόκληρη μελέτη από κάτω. Οι αμιγώς κωμικές ηθοποιοί, το κάνουν πολύ μελετημένα! Το αστείο πρέπει να έχει μια φοβερή ακρίβεια. Το αστείο δεν είναι αυθορμητισμός. Έχει μία φοβερή ακρίβεια και αυτή η ακρίβεια στο κοινό πρέπει, να φαίνεται ότι είναι αυθορμητισμός. Δεν πρέπει να φαίνεται η διεργασία που γίνεται. Το timing της ατάκας παίζεται σε κλάσματα δευτερολέπτου.
Τι εκτίμησες στον Αλέξανδρο Ρήγα που σκηνοθέτησε, αλλά και συνέγραψε το έργο με το Δημήτρη Αποστόλου, τη φετινή χρονιά;
Θαρρώ πως σου απάντησα, μέσω του έργου. Το έργο είναι αστείο και από κάτω έχει μια “σκοτεινιά”. Πιστεύω, ότι έτσι είναι σαν άνθρωποι. Ας πούμε, ο Αλέξανδρος έχει την ατάκα πάρα πολύ. Είναι φοβερά εύστροφος και brillante άνθρωπος! Ο συνδυασμός με τη σκοτεινιά που έχει, τον κάνει πολύ γοητευτικό. Είναι προικισμένος άνθρωπος.
Ερχόταν στις παραστάσεις από πίσω και διόρθωνε, παρατηρούσε;
Ναι. Κάθε “παιδί” του, ο Αλέξανδρος δεν το αφήνει στη τύχη του. Γι αυτό και έχει επιτυχία. Σε μια παράσταση με πολλούς ηθοποιούς, το έργο είναι εύκολο κάποια στιγμή να “μπάζει”. Ο Αλέξανδρος δεν το αφήνει αυτό. Δεν το επιτρέπει. Και είναι σημαντικό για την επιτυχία της παράστασης.
Θα είστε και το χειμώνα στην Αθήνα, στις “Φόνισσες της Παπαδιαμάντη”;
Καλώς εχόντων των πραγμάτων, συνεχίζουν οι “Φόνισσες” και θα είμαι και εγώ.
Πρωταγωνιστείς και σε δύο ταινίες που θα βγούνε στις αίθουσες το χειμώνα που έρχεται.
Η μία ταινία είναι οι “Μαριονέτες” του Παντελή Καλατζή. Είναι μια περιπέτεια που έχει να κάνει με παραθρησκευτικές οργανώσεις. Έχει και θρίλερ, με μεταφυσικά στοιχεία. Παίζω και σε μια Φιλανδοελληνική παραγωγή, που στη Φιλανδία θα βγει το Νοέμβριο. Αυτή είναι μια ταινία για όλη την οικογένεια. Μια καθαρή περιπέτεια, με πολλά υποβρύχια πλάνα, κυνήγι θησαυρών για μια φιλανδική οικογένεια που επισκέπτεται ένα ελληνικό νησί και “ανακατεύεται” σε περιπέτεια με μια ελληνική οικογένεια.
Το βιβλίο που έφτιαξες “Μαγειρεύοντας με τη κόρη μου” πάει εξαιρετικά. Ένα βιβλίο με “γήινες” συνταγές μαγειρικής.
Δεν είναι γκουρμέ συνταγές. Δεν θα μπορούσα να κάνω κάτι τέτοιο. Δεν είμαι σεφ, δεν είμαι μαγείρισσα, ούτε γευσιγνώστρια. Έκανα τις συνταγές που πραγματοποιούσα στο σπίτι μου. Είμαι ευχαριστημένη γιατί το βιβλίο έγινε δεύτερη έκδοση. Βγήκε όπως το είχα φανταστεί! Έτσι το είχα στο μυαλό μου, και έτσι ακριβώς έγινε. Το οφείλω στον εκδοτικό οίκο, αυτό.
Κάνεις guest και στη νέα ταινία του Νίκου Ζαπατίνα;
Ναι! Κάνω ένα guest στη καινούργια του ταινία “Στα καλά καθούμενα”!
Τι σε αγγίζει λίγο παραπάνω στις “Φόνισσες της Παπαδιαμάντη”;
“Τη ζακέτα, ρε” που λέει η Ελληνίδα-αναρχική μάνα στο γιο της το Χρυσαυγίτη.
Τι σε συγκινεί στο δικό σου ρόλο στο έργο;
Τα τελευταία χρόνια, είχα συνήθως ρόλους μάνας. Όχι εδώ. Σε αυτό το έργο, έχω μια συναισθηματική ανατροπή στο τέλος του, που μου φέρει στην επιφάνεια τη σχέση με τη δική μου μαμά. Στις “Φόνισσες της Παπαδιαμάντη” ως ρόλος, έχω καιρό να μιλήσω με τη μαμά μου. Και όταν γίνεται τηλεφωνικά, της λέω, κλαίγοντας-μα δεν ακούγεται ότι κλαίω-”ναι, μαμά, είμαι καλά”. Ενώ δεν είμαι….Αυτό που λες στη μαμά ότι είμαι καλά, δίχως να θέλεις να της δείξεις ότι δεν είσαι, με συγκινεί….ένα λεπτό σπαρακτικό σημείο στη σχέση κόρης και μάνας. Συμβαίνει σε όλους μας. Να κλαίμε από την άλλη άκρη του τηλεφώνου και να προσπαθούμε η φωνή μας να είναι καλή, για να μην το καταλάβει η μαμά μας, πως δεν είμαστε καλά….
πηγή
Tromaktiko
Καταρχάς, η μαεστρία των κειμένων του Αλέξανδρου Ρήγα και του Δημήτρη Αποστόλου. Το έργο έχει την ατάκα, αλλά δεν στέκεται μόνο σε αυτήν. Έχει πολλές αναγνώσεις. Πέραν του γέλιου, μπορείς αν θες να προβληματιστείς και να πας πολύ παραπέρα. Κατά τη γνώμη μου, το έργο αυτό λειτουργεί “από κάτω” πιο πολύ. Υποδόρεια. Δεν είναι ένα έργο εντυπωσιασμού. Δεν έχουμε αλλαγές, πολλά σκηνικά, πολλαπλά κοστούμια και είναι εντυπωσιακό πώς ο κόσμος δεν βαριέται ούτε ένα δευτερόλεπτο. Είναι μία “τίμια” παράσταση. Δεν προσπαθεί να το παίξει κάτι που δεν είναι.
Και οι ηρωίδες του έργου, αν και τις ονομάζουμε “Φόνισσες”, στην ουσία είναι γυναίκες-θύματα.
Επίσης, είναι πολλών ειδών γυναίκες. Πέραν του ότι ερμηνεύονται από αναγνωρίσιμες ηθοποιούς στο κοινό, που το θεωρώ καλό, η κάθε γυναίκα θα βρει μια ηρωίδα να ταυτιστεί μαζί της. Είναι μεν “Φόνισσες”, μιλάμε σαφώς για κωμωδία, αλλά ουσιαστικά οι χαρακτήρες αυτών των γυναικών, μπορεί να υπάρχουν στο κοινό. Ηρωίδες της διπλανής πόρτας είναι, πέραν του πρώτου επιπέδου της “Φόνισσας”. Στο έργο θίγονται τα προβλήματα όλων των γυναικών. Είναι τραβηγμένα λόγω της δομής της κωμωδίας, μα τα προβλήματα είναι υπαρκτά. Προβλήματα πολλών γυναικών της κοινωνίας μας.
Υπήρξαν γυναίκες που να παρακολούθησαν τη παράσταση και να ήταν ταυτισμένες με το δικό σου ρόλο, της μετανάστριας;
Ήρθαν στο καμαρίνι κάποιες συγκινημένες κυρίες που ακούσαν τα αλβανικά που λέω κάποια στιγμή στη παράσταση-διότι υποδύομαι μια Αλβανίδα πόρνη. Δε ξέρω, δεν γνωρίζω αν ήρθε κάποια που έχει κάνει ιερόδουλη. Μέσα από το δικό μου ρόλο, ταυτίζεται ο μετανάστης και το πως μπορεί να δουλεύεις σε ξένο τόπο, μα στη ψυχή σου μέσα είναι “καρφωμένοι” ο μπαμπάς σου-η μαμά σου, η οικογένεια που σου λείπει.
Η “ψυχική κακοποίηση” από τους άνδρες, επίσης θίγεται στο έργο.
Ναι. Πόσες Ελληνίδες νοικοκυρές υποφέρουν από τις συμπεριφορές των αντρών τους! Δεν χρειάζεται κάποιος να ασκεί σωματική βία.
Πιστεύεις στην απόδοση δικαιοσύνης, προσωπικά, ο καθένας από το δικό του μετερίζι; Σε μέρες που ζούμε και είναι πολύ δύσκολες, υπάρχει μια έντονη ψυχική βία στη καθημερινότητα όλων μας….
Η κρίση έχει αλλάξει το χαρακτήρα των ανθρώπων και τις σχέσεις μεταξύ τους. Αυτό είναι το πιο ανησυχητικό από όλα. Όταν επανέλθει το χρήμα, θα αποκατασταθούν οι σχέσεις; Θα επανέλθει το ήθος στους ανθρώπους που έχει χαθεί; Θα φύγει η έχθρα; Με απασχολεί πολύ αυτό. Πώς βγαίνει στο καθένα, ο κακός του εαυτός.
Μια φράση του έργου λέει “πως νόμιζα πως η αγάπη κάνει το κόσμο να γυρίζει….λάθος….η αγάπη κάνει τελικά το γύρισμα να αξίζει”….δεν το συνειδητοποιούμε, ε;
Όχι. Και δεν νομίζω ότι είμαστε στο στάδιο που το ψάχνουμε ακόμα. Είμαστε σε φάση που τα έχουμε χαμένα και έχουν βραχυκυκλώσει όλοι οι χαρακτήρες και οι συμπεριφορές. Δεν έχουμε γυρίσει στην αγάπη. Θέλει να περάσουν πολλά χρόνια. Είμαστε ακόμα στην απόγνωση και χάνονται οι ανθρώπινες σχέσεις. Είναι φοβερό πώς το χρήμα ορίζει τις σχέσεις των ανθρώπων, με θετικό ή αρνητικό τρόπο.
Πού μπορεί να βασιστεί κάποιος σε αυτή τη θολούρα; Πού να βασιστεί για να ξεκινήσει να βλέπει πιο καθαρά γύρω του τα πράγματα;
Μόνο στους πολύ δικούς του ανθρώπους και την ανιδιοτελή αγάπη που σαφώς υπάρχει.
Δυο ώρες επί σκηνής στο έργο με συναδέλφους αμιγώς κωμικές ηθοποιούς. Στην αρχή δεν ήταν δύσκολο, το σκηνικό παιχνίδι;
Φαίνεται κάτι εύκολο, μα δεν είναι. Εγώ δεν θεωρώ τον εαυτό μου κωμική ηθοποιό. Δίχως να σημαίνει πως δεν μπορώ να παίξω κωμωδία και να είμαι καλή στη κωμωδία. Εγώ, μαθαίνω, μέρα με τη μέρα, από αυτή τη παράσταση πράγματα που δεν μπορούσα να φανταστώ πως υπάρχουν στους κανόνες της κωμωδίας.
Τι εντόπισες τελευταία στη κωμωδία;
Πώς να βγει το αστείο, ξανά…έχει ολόκληρη μελέτη από κάτω. Οι αμιγώς κωμικές ηθοποιοί, το κάνουν πολύ μελετημένα! Το αστείο πρέπει να έχει μια φοβερή ακρίβεια. Το αστείο δεν είναι αυθορμητισμός. Έχει μία φοβερή ακρίβεια και αυτή η ακρίβεια στο κοινό πρέπει, να φαίνεται ότι είναι αυθορμητισμός. Δεν πρέπει να φαίνεται η διεργασία που γίνεται. Το timing της ατάκας παίζεται σε κλάσματα δευτερολέπτου.
Τι εκτίμησες στον Αλέξανδρο Ρήγα που σκηνοθέτησε, αλλά και συνέγραψε το έργο με το Δημήτρη Αποστόλου, τη φετινή χρονιά;
Θαρρώ πως σου απάντησα, μέσω του έργου. Το έργο είναι αστείο και από κάτω έχει μια “σκοτεινιά”. Πιστεύω, ότι έτσι είναι σαν άνθρωποι. Ας πούμε, ο Αλέξανδρος έχει την ατάκα πάρα πολύ. Είναι φοβερά εύστροφος και brillante άνθρωπος! Ο συνδυασμός με τη σκοτεινιά που έχει, τον κάνει πολύ γοητευτικό. Είναι προικισμένος άνθρωπος.
Ερχόταν στις παραστάσεις από πίσω και διόρθωνε, παρατηρούσε;
Ναι. Κάθε “παιδί” του, ο Αλέξανδρος δεν το αφήνει στη τύχη του. Γι αυτό και έχει επιτυχία. Σε μια παράσταση με πολλούς ηθοποιούς, το έργο είναι εύκολο κάποια στιγμή να “μπάζει”. Ο Αλέξανδρος δεν το αφήνει αυτό. Δεν το επιτρέπει. Και είναι σημαντικό για την επιτυχία της παράστασης.
Θα είστε και το χειμώνα στην Αθήνα, στις “Φόνισσες της Παπαδιαμάντη”;
Καλώς εχόντων των πραγμάτων, συνεχίζουν οι “Φόνισσες” και θα είμαι και εγώ.
Πρωταγωνιστείς και σε δύο ταινίες που θα βγούνε στις αίθουσες το χειμώνα που έρχεται.
Η μία ταινία είναι οι “Μαριονέτες” του Παντελή Καλατζή. Είναι μια περιπέτεια που έχει να κάνει με παραθρησκευτικές οργανώσεις. Έχει και θρίλερ, με μεταφυσικά στοιχεία. Παίζω και σε μια Φιλανδοελληνική παραγωγή, που στη Φιλανδία θα βγει το Νοέμβριο. Αυτή είναι μια ταινία για όλη την οικογένεια. Μια καθαρή περιπέτεια, με πολλά υποβρύχια πλάνα, κυνήγι θησαυρών για μια φιλανδική οικογένεια που επισκέπτεται ένα ελληνικό νησί και “ανακατεύεται” σε περιπέτεια με μια ελληνική οικογένεια.
Το βιβλίο που έφτιαξες “Μαγειρεύοντας με τη κόρη μου” πάει εξαιρετικά. Ένα βιβλίο με “γήινες” συνταγές μαγειρικής.
Δεν είναι γκουρμέ συνταγές. Δεν θα μπορούσα να κάνω κάτι τέτοιο. Δεν είμαι σεφ, δεν είμαι μαγείρισσα, ούτε γευσιγνώστρια. Έκανα τις συνταγές που πραγματοποιούσα στο σπίτι μου. Είμαι ευχαριστημένη γιατί το βιβλίο έγινε δεύτερη έκδοση. Βγήκε όπως το είχα φανταστεί! Έτσι το είχα στο μυαλό μου, και έτσι ακριβώς έγινε. Το οφείλω στον εκδοτικό οίκο, αυτό.
Κάνεις guest και στη νέα ταινία του Νίκου Ζαπατίνα;
Ναι! Κάνω ένα guest στη καινούργια του ταινία “Στα καλά καθούμενα”!
Τι σε αγγίζει λίγο παραπάνω στις “Φόνισσες της Παπαδιαμάντη”;
“Τη ζακέτα, ρε” που λέει η Ελληνίδα-αναρχική μάνα στο γιο της το Χρυσαυγίτη.
Τι σε συγκινεί στο δικό σου ρόλο στο έργο;
Τα τελευταία χρόνια, είχα συνήθως ρόλους μάνας. Όχι εδώ. Σε αυτό το έργο, έχω μια συναισθηματική ανατροπή στο τέλος του, που μου φέρει στην επιφάνεια τη σχέση με τη δική μου μαμά. Στις “Φόνισσες της Παπαδιαμάντη” ως ρόλος, έχω καιρό να μιλήσω με τη μαμά μου. Και όταν γίνεται τηλεφωνικά, της λέω, κλαίγοντας-μα δεν ακούγεται ότι κλαίω-”ναι, μαμά, είμαι καλά”. Ενώ δεν είμαι….Αυτό που λες στη μαμά ότι είμαι καλά, δίχως να θέλεις να της δείξεις ότι δεν είσαι, με συγκινεί….ένα λεπτό σπαρακτικό σημείο στη σχέση κόρης και μάνας. Συμβαίνει σε όλους μας. Να κλαίμε από την άλλη άκρη του τηλεφώνου και να προσπαθούμε η φωνή μας να είναι καλή, για να μην το καταλάβει η μαμά μας, πως δεν είμαστε καλά….
πηγή
Tromaktiko
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Πούτιν προς Μέρκελ: Το κονβόι δεν μπορούσε να περιμένει άλλο
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
