2012-04-26 15:48:04
Σίγουρα είναι πάρα πολλοί εκείνοι που λυπήθηκαν για τον χθεσινό αποκλεισμό της Ρεάλ Μαδρίτης στα ημιτελικά του Τσάμπιονς Λιγκ αλλά ασφαλώς πολύ λιγότεροι όσοι τον θεωρούν άδικο Οι «μερέγχες» ήταν το μεγάλο φαβορί στη μονομαχία τους με την Μπάγερν και να φάνταζαν πριν από την έναρξη του αγώνα, και ιδιαίτερα μετά το πρώτο 20λεπτο της 2ης αναμέτρησης τους με τους Βαυαρούς, ως η ομάδα που θα διαδεχόταν την μισητή τους Μπαρτσελόνα στον ευρωπαϊκό θρόνο. Μόλις λίγα 24ωρα μετά από την ουσιαστικά (γιατί μπορεί το πρόγραμμα των Μαδριλένων στις εναπομείνασες τέσσερις αγωνιστικές της Πριμέρα Ντιβιζιόν κάθε άλλο παρά ιδιαίτερα εύκολο να είναι όμως η απόσταση ασφαλείας των επτά βαθμών από την αιώνια αντίζηλο είναι μάλλον απίθανο να καλυφθούν- αν και φυσικά ποτέ μην λες ποτέ στη μπάλα-) έξωση στην οποία ανάγκασαν τους Καταλανούς από τον ισπανικό με τον θρίαμβο 2-1 μέσα στο «Καμπ Νου».
Η ανώμαλη προσγείωση τους το βράδυ της Τετάρτης στο κατάμεστο «Μπερναμπέου» που έβαλε, για 2η διαδοχική χρονιά ένα βήμα πριν από την πηγή, τέλος στο όνειρο της «βασίλισσας» για το 10ο της στέμμα στη «Γηραιά Ήπειρο» πιστεύω, και για μία ακόμα φορά θα προσφύγω και στην σύμπραξη πολλών ακόμα ειδικών και μη της μπάλας, ότι ήταν δίκαιη.
Ιδιαίτερα η εντυπωσιακά μεγάλη διαφορά αγωνιστικής εικόνας με την αντίπαλο της στη 2η πράξη της τιτανομαχίας τους (αντίθετα από ότι έγινε οκτώ βράδια νωρίτερα στην «Αλιάνζ Αρίνα» όπου η κατάσταση ήταν πιο ισορροπημένη αν και εκτιμώ ότι και σ’ εκείνη την πρώτη περίπτωση η Μπάγερν ήταν η καλύτερη ομάδα) νομίζω ότι δικαιώνει περίτρανα την πρόκριση των Γερμανών.
Μετά την αρκετά δυνατή υποθήκη του 1-2 στο ματς του Μονάχου , με τον ενθουσιασμό του θριάμβου της Βαρκελώνης και το επιπλέον τονωτικό του μία ημέρα νωρίτερα αποκλεισμού της ομάδας του Πέπ Γκουαρδιόλα από την Τσέλσι στον έτερο ημιτελικό, συν την προοπτική της αναμέτρησης με τους κουτσουρεμένους λόγω καρτών Λονδρέζους στον τελικό της 19ης Μαΐου, οι Μαδριλένοι έδειχναν έτοιμοι να κάνουν αυτό του η πλειοψηφία των φιλάθλων, αλλά και των ειδικών του ποδοσφαίρου και φυσικά άπαντες οι οπαδοί τους) πίστευαν για να επιστρέψουν σε λίγες εβδομάδες στη βαυαρική πρωτεύουσα και να πάρουν την κούπα που τους λείπει από εποχής Ζιντάν ( καθώς ο τελευταίος τους ευρωθρίαμβος ήρθε πριν από 10 χρόνια με το μαγικό νικητήριο γκολ του Ζιζού στο 2-1 επί της Λεβερκούζεν στο «Χάμπεν Πάρκ» της Γλασκώβης).
Από τότε μόνον πέρυσι …απείλησαν να βρεθούν προ των πυλών για να αυξήσουν τη διαφορά από τις άλλες πολυνίκεις ομάδες του θεσμού ανεβάζοντας το κοντέρ σε διψήφιο αριθμό κατακτήσεων. Τότε ήταν η Μπαρτσελόνα εκείνη που τους έβαλε φρένο με το 0-2 μέσα στη Μαδρίτη στο πρώτο ματς και το 1-1 στην πρωτεύουσα της Καταλωνίας λίγες ημέρες αργότερα).
Ο Ζοζέ Μουρίνιο που είχε ζήσει δις το μαρτύριο του ημιτελικού αποκλεισμού όταν καθόταν στον πάγκο της Τσέλσι στο 2ο μισό της προηγούμενης δεκαετίας (το 2005 και το 2007 αντίστοιχα με δράστη σ’ αμφότερες τις περιπτώσεις την συμπατριώτισσα Λίβερπουλ) φαινόταν να είναι από την πλευρά του έτοιμος για το δικό του ιστορικό κατόρθωμα.
Να γίνει ο πρώτος τεχνικός που θα κατακτήσει τον σημαντικότερο παγκοσμίως συλλογικό τίτλο με 3η διαφορετική ομάδα μετά τις επιτυχίες του με τις Πόρτο το 2004 και Ίντερ το 2010.
Και το σκηνικό έγινε ονειρώδες για το ισπανικό σωματείο και τον Πορτογάλο τεχνικό με τη συμπλήρωση μόλις 20 λεπτών της χθεσινής μονομαχίας καθώς η ομάδα του με τα δύο γκολ του συμπατριώτη του Κριστιάνο Ρονάλντο είχε κατά πολύ υπερκαλύψει το οριακό χάντικαπ της ήττας εκτός έδρας.
Όλα συνηγορούσαν στο ότι με περίπατο η ισπανική ομάδα θα εξασφάλιζε το πρώτο της τελικό εισιτήριο μετά από 10 χρόνια ισχνών αγελάδων.
Όμως αυτή η πλευρά της ….λογικής λογάριαζε δίχως τον ξενοδόχο και την …Ιστορία. Που θέλει τους Γερμανούς , και δη την μόνιμα σχεδόν επιτυχημένη σ’ ανάλογες επικές επιστροφές Μπάγερν, να ξανάρχονται επίμονα.
Και η ομάδα του Γιούπ Χάινκες μπόρεσε να ξεπεράσει την πίκρα της απώλειας για 2η σερί χρονιά του τίτλου στη Μπουντεσλίγκα από την απίθανη Ντόρτμουντ και το διπλό σοκ από του ισάριθμα γκολ του -πολύ φασαρία για το όχι και τόσο …σπουδαίο ρε παιδιά- σούπερ- σταρ της γηπεδούχου.
Όμως από το εναρκτήριο λάκτισμα του αγώνα είχε δείξει ότι σε καμία περίπτωση δεν σκοπεύει να είναι κομπάρσος στη «βασιλική γιορτή» που προσδοκούσαν πολλοί και προέβλεπαν ακόμα περισσότεροι.
Στην πραγματικότητα ήταν ο ουσιαστικά με τα όλα του από την πρώτη στιγμή οικοδεσπότης αγωνιστικά του πάρτι που οι Μαδριλένοι ευτύχησαν να στήνουν με το τυχερό πέναλτι στο 6’ ( με την πτώση της τεράστιας εφετινής ευρωπαϊκής αποκάλυψης η οποία ακούει στο όνομα Νταβίντ Αλάμπα) καθώς και την χορηγία της τύχης με την κόντρα που έδωσε τη δυνατότητα στον Οζίλ να βγάλει την υπέροχη ασίστ από την οποία προέκυψε κάτι λιγότερο από 15λεπτά αργότερα το 2ο γκολ του ευρισκόμενου ειρήσθω εν παρόδω οριακά σε θέση οφ-σάιντ πρώην άσου της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ (και για πολύ μικρό χρονικό διάστημα της Σπόρτινγκ Λισσαβόνας).
Παρά το διπλό σοκ και επιπλέον ότι ο 19χρονος Αυστριακός διεθνής αμυντικός ακούσιος συνεργός του πρώτου γκολ της Ρεάλ είχε το δυσβάστακτο ακόμα και για έναν πολύ εμπειρότερο ποδοσφαιριστή βάρος της γνώσης ότι δεν θα είχε στην περίπτωση πρόκρισης , κόντρα σε κάθε προγνωστικό, της ομάδας του στον τελικό το δικαίωμα να δώσει ο ίδιος το «παρών» εξ αιτίας καρτών οι Βαυαροί (που νωρίτερα είχαν χάσει τεράστια ευκαιρία για το 1-1 με τον Ρόμπεν μετά από απίστευτη ενέργεια και σέντρα του Αλάμπα) όχι μόνον δεν το έβαλαν κάτω αλλά και σύντομα αποκατέστησαν την …ισορροπία στο συνολικό σκορ των δύο αναμετρήσεων.
Και στη συνέχεια ήταν εκείνοι που είχαν συνήθως το επάνω χέρι στο παιχνίδι υποχρεώνοντας στους γηπεδούχους σε ρόλο …φιλοξενούμενου με ένα απίστευτα μεγάλο κοινό στο πλευρό του.
Η ομάδα του Μονάχου ήταν το αφεντικό στο μεγαλύτερο διάστημα του αγώνα ως το φινάλε του 90λεπτου και (σε μικρότερο βαθμό) την ημίωρη παράταση που ακολούθησε.
Μπορεί να μην κατόρθωσε να μετατρέψει αυτή την υπεροχή και ανωτερότητα σε γκολ πρόκρισης αλλά στη ρουλέτα των πέναλτι που μοιραία έμελλε να κρίνει τον 2ο εφετινό φιναλίστ της διοργάνωσης το κρύο γερμανικό αίμα για μία ακόμα φορά αναδείχθηκε νικητής.
Και το προαίσθημα που είχα πριν ξεκινήσει η ψυχοφθόρα για τους μη …μαζοχιστές διαδικασία από τα 11 μέτρα ότι στο τέλος πάλι οι Βαυαροί θα πανηγύριζαν πήρε ακόμα μεγαλύτερη ένταση από την αντίδραση του φυσικού της ηγέτη Μπάστιαν Σβαϊνστάιγκερ λίγο πριν ο ίδιος, και οι άλλοι τέσσερις εκλεκτοί του Χάινκες για αυτή την εξαιρετικά δύσκολη από κάθε άποψη αποστολή, μπουν σ’ αυτό τον επίπονο ποδοσφαιρικό σόλο χορό.
Και όταν το σενάριο του δραματικού ημιτελικού έκρινε σκόπιμο να τον φέρει στη θέση να είναι εκείνος που θα κρίνει την πρόκριση ήμουν βέβαιος ότι θα στεκόταν στο ύψος της περίστασης.
Με την ευστοχία του να αποτελεί την καταλληλότερη υπογραφή στο συμβόλαιο μιάς απόλυτα δίκαιης πρόκρισης της Μπάγερν στον εφετινό τελικό που θα γίνει τον επόμενο μήνα στο ίδιο της το σπίτι.
Για να διεκδικήσουν οι οικοδεσπότες του απέναντι στην επίσης με σοβαρές ελλείψεις Τσέλσι το 5ο τους ευρωπαϊκό στέμμα και πρώτο μετά το 2001 (και την επικράτηση στα πέναλτι μίας άλλης ισπανικής ομάδας , της Βαλένθια).
Όσο για τη Ρεάλ Μαδρίτης και τον Μουρίνιο αυτοί πρέπει πλέον να ρίξουν το βάρος στην ολοκλήρωση της διόλου ευκαταφρόνητης παρηγοριάς του να σηκώσουν το τρόπαιο του πρωταθλητή Ισπανίας. Δίχως αμφιβολία μία διόλου ευκαταφρόνητη παρηγοριά αν και ασφαλώς τόσο για την «βασίλισσα» όσο και τον πολυνίκη και εξαιρετικά φιλόδοξο και απαιτητικό τους τεχνικό το βράδυ της Τετάρτης 25 Απρίλη 2012 χάθηκε μία τεράστια ευκαιρία για ευρωμεγαλεία. Αμφότεροι φυσικά το… έχουν για να τα καταφέρουν την επόμενη φορά. Όμως ως τότε είναι βέβαιο πως θα αισθάνονται έξω από τα νερά της απόλυτης ευτυχίας.
Εκεί που κολυμπάει δικαίως εδώ και μερικές δεκάδες ώρες η Μπάγερν.
onsports.gr
Η ανώμαλη προσγείωση τους το βράδυ της Τετάρτης στο κατάμεστο «Μπερναμπέου» που έβαλε, για 2η διαδοχική χρονιά ένα βήμα πριν από την πηγή, τέλος στο όνειρο της «βασίλισσας» για το 10ο της στέμμα στη «Γηραιά Ήπειρο» πιστεύω, και για μία ακόμα φορά θα προσφύγω και στην σύμπραξη πολλών ακόμα ειδικών και μη της μπάλας, ότι ήταν δίκαιη.
Ιδιαίτερα η εντυπωσιακά μεγάλη διαφορά αγωνιστικής εικόνας με την αντίπαλο της στη 2η πράξη της τιτανομαχίας τους (αντίθετα από ότι έγινε οκτώ βράδια νωρίτερα στην «Αλιάνζ Αρίνα» όπου η κατάσταση ήταν πιο ισορροπημένη αν και εκτιμώ ότι και σ’ εκείνη την πρώτη περίπτωση η Μπάγερν ήταν η καλύτερη ομάδα) νομίζω ότι δικαιώνει περίτρανα την πρόκριση των Γερμανών.
Μετά την αρκετά δυνατή υποθήκη του 1-2 στο ματς του Μονάχου , με τον ενθουσιασμό του θριάμβου της Βαρκελώνης και το επιπλέον τονωτικό του μία ημέρα νωρίτερα αποκλεισμού της ομάδας του Πέπ Γκουαρδιόλα από την Τσέλσι στον έτερο ημιτελικό, συν την προοπτική της αναμέτρησης με τους κουτσουρεμένους λόγω καρτών Λονδρέζους στον τελικό της 19ης Μαΐου, οι Μαδριλένοι έδειχναν έτοιμοι να κάνουν αυτό του η πλειοψηφία των φιλάθλων, αλλά και των ειδικών του ποδοσφαίρου και φυσικά άπαντες οι οπαδοί τους) πίστευαν για να επιστρέψουν σε λίγες εβδομάδες στη βαυαρική πρωτεύουσα και να πάρουν την κούπα που τους λείπει από εποχής Ζιντάν ( καθώς ο τελευταίος τους ευρωθρίαμβος ήρθε πριν από 10 χρόνια με το μαγικό νικητήριο γκολ του Ζιζού στο 2-1 επί της Λεβερκούζεν στο «Χάμπεν Πάρκ» της Γλασκώβης).
Από τότε μόνον πέρυσι …απείλησαν να βρεθούν προ των πυλών για να αυξήσουν τη διαφορά από τις άλλες πολυνίκεις ομάδες του θεσμού ανεβάζοντας το κοντέρ σε διψήφιο αριθμό κατακτήσεων. Τότε ήταν η Μπαρτσελόνα εκείνη που τους έβαλε φρένο με το 0-2 μέσα στη Μαδρίτη στο πρώτο ματς και το 1-1 στην πρωτεύουσα της Καταλωνίας λίγες ημέρες αργότερα).
Ο Ζοζέ Μουρίνιο που είχε ζήσει δις το μαρτύριο του ημιτελικού αποκλεισμού όταν καθόταν στον πάγκο της Τσέλσι στο 2ο μισό της προηγούμενης δεκαετίας (το 2005 και το 2007 αντίστοιχα με δράστη σ’ αμφότερες τις περιπτώσεις την συμπατριώτισσα Λίβερπουλ) φαινόταν να είναι από την πλευρά του έτοιμος για το δικό του ιστορικό κατόρθωμα.
Να γίνει ο πρώτος τεχνικός που θα κατακτήσει τον σημαντικότερο παγκοσμίως συλλογικό τίτλο με 3η διαφορετική ομάδα μετά τις επιτυχίες του με τις Πόρτο το 2004 και Ίντερ το 2010.
Και το σκηνικό έγινε ονειρώδες για το ισπανικό σωματείο και τον Πορτογάλο τεχνικό με τη συμπλήρωση μόλις 20 λεπτών της χθεσινής μονομαχίας καθώς η ομάδα του με τα δύο γκολ του συμπατριώτη του Κριστιάνο Ρονάλντο είχε κατά πολύ υπερκαλύψει το οριακό χάντικαπ της ήττας εκτός έδρας.
Όλα συνηγορούσαν στο ότι με περίπατο η ισπανική ομάδα θα εξασφάλιζε το πρώτο της τελικό εισιτήριο μετά από 10 χρόνια ισχνών αγελάδων.
Όμως αυτή η πλευρά της ….λογικής λογάριαζε δίχως τον ξενοδόχο και την …Ιστορία. Που θέλει τους Γερμανούς , και δη την μόνιμα σχεδόν επιτυχημένη σ’ ανάλογες επικές επιστροφές Μπάγερν, να ξανάρχονται επίμονα.
Και η ομάδα του Γιούπ Χάινκες μπόρεσε να ξεπεράσει την πίκρα της απώλειας για 2η σερί χρονιά του τίτλου στη Μπουντεσλίγκα από την απίθανη Ντόρτμουντ και το διπλό σοκ από του ισάριθμα γκολ του -πολύ φασαρία για το όχι και τόσο …σπουδαίο ρε παιδιά- σούπερ- σταρ της γηπεδούχου.
Όμως από το εναρκτήριο λάκτισμα του αγώνα είχε δείξει ότι σε καμία περίπτωση δεν σκοπεύει να είναι κομπάρσος στη «βασιλική γιορτή» που προσδοκούσαν πολλοί και προέβλεπαν ακόμα περισσότεροι.
Στην πραγματικότητα ήταν ο ουσιαστικά με τα όλα του από την πρώτη στιγμή οικοδεσπότης αγωνιστικά του πάρτι που οι Μαδριλένοι ευτύχησαν να στήνουν με το τυχερό πέναλτι στο 6’ ( με την πτώση της τεράστιας εφετινής ευρωπαϊκής αποκάλυψης η οποία ακούει στο όνομα Νταβίντ Αλάμπα) καθώς και την χορηγία της τύχης με την κόντρα που έδωσε τη δυνατότητα στον Οζίλ να βγάλει την υπέροχη ασίστ από την οποία προέκυψε κάτι λιγότερο από 15λεπτά αργότερα το 2ο γκολ του ευρισκόμενου ειρήσθω εν παρόδω οριακά σε θέση οφ-σάιντ πρώην άσου της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ (και για πολύ μικρό χρονικό διάστημα της Σπόρτινγκ Λισσαβόνας).
Παρά το διπλό σοκ και επιπλέον ότι ο 19χρονος Αυστριακός διεθνής αμυντικός ακούσιος συνεργός του πρώτου γκολ της Ρεάλ είχε το δυσβάστακτο ακόμα και για έναν πολύ εμπειρότερο ποδοσφαιριστή βάρος της γνώσης ότι δεν θα είχε στην περίπτωση πρόκρισης , κόντρα σε κάθε προγνωστικό, της ομάδας του στον τελικό το δικαίωμα να δώσει ο ίδιος το «παρών» εξ αιτίας καρτών οι Βαυαροί (που νωρίτερα είχαν χάσει τεράστια ευκαιρία για το 1-1 με τον Ρόμπεν μετά από απίστευτη ενέργεια και σέντρα του Αλάμπα) όχι μόνον δεν το έβαλαν κάτω αλλά και σύντομα αποκατέστησαν την …ισορροπία στο συνολικό σκορ των δύο αναμετρήσεων.
Και στη συνέχεια ήταν εκείνοι που είχαν συνήθως το επάνω χέρι στο παιχνίδι υποχρεώνοντας στους γηπεδούχους σε ρόλο …φιλοξενούμενου με ένα απίστευτα μεγάλο κοινό στο πλευρό του.
Η ομάδα του Μονάχου ήταν το αφεντικό στο μεγαλύτερο διάστημα του αγώνα ως το φινάλε του 90λεπτου και (σε μικρότερο βαθμό) την ημίωρη παράταση που ακολούθησε.
Μπορεί να μην κατόρθωσε να μετατρέψει αυτή την υπεροχή και ανωτερότητα σε γκολ πρόκρισης αλλά στη ρουλέτα των πέναλτι που μοιραία έμελλε να κρίνει τον 2ο εφετινό φιναλίστ της διοργάνωσης το κρύο γερμανικό αίμα για μία ακόμα φορά αναδείχθηκε νικητής.
Και το προαίσθημα που είχα πριν ξεκινήσει η ψυχοφθόρα για τους μη …μαζοχιστές διαδικασία από τα 11 μέτρα ότι στο τέλος πάλι οι Βαυαροί θα πανηγύριζαν πήρε ακόμα μεγαλύτερη ένταση από την αντίδραση του φυσικού της ηγέτη Μπάστιαν Σβαϊνστάιγκερ λίγο πριν ο ίδιος, και οι άλλοι τέσσερις εκλεκτοί του Χάινκες για αυτή την εξαιρετικά δύσκολη από κάθε άποψη αποστολή, μπουν σ’ αυτό τον επίπονο ποδοσφαιρικό σόλο χορό.
Και όταν το σενάριο του δραματικού ημιτελικού έκρινε σκόπιμο να τον φέρει στη θέση να είναι εκείνος που θα κρίνει την πρόκριση ήμουν βέβαιος ότι θα στεκόταν στο ύψος της περίστασης.
Με την ευστοχία του να αποτελεί την καταλληλότερη υπογραφή στο συμβόλαιο μιάς απόλυτα δίκαιης πρόκρισης της Μπάγερν στον εφετινό τελικό που θα γίνει τον επόμενο μήνα στο ίδιο της το σπίτι.
Για να διεκδικήσουν οι οικοδεσπότες του απέναντι στην επίσης με σοβαρές ελλείψεις Τσέλσι το 5ο τους ευρωπαϊκό στέμμα και πρώτο μετά το 2001 (και την επικράτηση στα πέναλτι μίας άλλης ισπανικής ομάδας , της Βαλένθια).
Όσο για τη Ρεάλ Μαδρίτης και τον Μουρίνιο αυτοί πρέπει πλέον να ρίξουν το βάρος στην ολοκλήρωση της διόλου ευκαταφρόνητης παρηγοριάς του να σηκώσουν το τρόπαιο του πρωταθλητή Ισπανίας. Δίχως αμφιβολία μία διόλου ευκαταφρόνητη παρηγοριά αν και ασφαλώς τόσο για την «βασίλισσα» όσο και τον πολυνίκη και εξαιρετικά φιλόδοξο και απαιτητικό τους τεχνικό το βράδυ της Τετάρτης 25 Απρίλη 2012 χάθηκε μία τεράστια ευκαιρία για ευρωμεγαλεία. Αμφότεροι φυσικά το… έχουν για να τα καταφέρουν την επόμενη φορά. Όμως ως τότε είναι βέβαιο πως θα αισθάνονται έξω από τα νερά της απόλυτης ευτυχίας.
Εκεί που κολυμπάει δικαίως εδώ και μερικές δεκάδες ώρες η Μπάγερν.
onsports.gr
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Τιμάει με άγαλμα τον Σερ Μπόμπι Ρόμπσον η Νιούκαστλ
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
"Κούρεψαν" κατά 74% τα χρέη άνεργου πατέρα
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
